คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ...สาวกยูซูมาแล้ว + เรียกชั้นว่า-ยุนโฮ + อัพยาว 55...
Chapter 4 :
ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีล่ะ
ที่เจ้าตัวยุ่งของผม เป็นคน...ปกติ...
ผมต้องดีใจสินะ เฮ้อ~*
แต่มันก็รู้สึกแปลกๆนะครับ
เพราะถ้าเขาปกติล่ะก็
ความตั้งใจที่จะเก็บเค้าไว้กับผมคนเดียวก็คงไม่ได้
แต่...ผมก็อดไม่ได้นะครับที่จะชอบเวลาที่ปากบางๆนั้นเรียกผมว่า
...ยุนโฮ
แทนคุณพ่อ...
..มันทำให้ผมชื่นใจดีจริงๆ
“โรงเรียนประจำ!!!!??~”เสียงเข้มตะโกนแบบไม่เกรงใจหลังคาจะระเบิด แจจุงสะดุ้งเฮือกก่อนจะอ้าปากค้างมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อตัวเอง ทั้งบ้านเงียบสะงัดเหมือนมีมือดีมากด หมู-เต๊ะ(Mute) ที่รีโมท
“แกจะตะโกนทำไม ไอ้ลูกบ้า!!!”ยุนโฮจับแขนที่ถูกตีเพี๊ยะแรงๆ
“ก็ ก็ แม่เพิ่งบอกผมว่าจะส่งแจจุงไปเรียนโรงเรียนประจำนี่ครับ!!!”ยุนโฮมองร่างบางที่นั่งหันหลังกลับไปแบบเลิกสนใจสิ่งใดๆ นอกจากการคุยกับอโรวานาตัวละแปดแสนของคุณปู่ แต่ใครจะรู้ว่าหูบางนั้นกำลังตั้งใจฟังคำพูดของผู้ใหญ่อย่างใจจดใจจ่อ
“ช่ายย แล้วยังไง??”คิ้วของมารดายักขึ้นลง ยุนโฮถอนหายใจหนักๆ
“แต่แจจุงจะไปอยู่ได้ยังไงล่ะครับ”
“ถ้ากลัวว่าแจจุงจะเข้ากลับเพื่อนไม่ได้ล่ะก็ ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะโรงเรียนที่แม่ว่ามีแต่เด็กที่เป็นเหมือนแจจุงทั้งนั้นล่ะ”ถ้อยคำของมารดาไม่ได้ทำให้ยุนโฮสบายใจขึ้นแม้แต่น้อย ยุนโฮมองแผ่นหลังบางนั้นที่ดูจะห่อเหี่ยวลง
//แล้วถ้าแจจุงเป็นปกติจริงๆล่ะ..ถ้าลูกชายของเขาต้องไปเจอกับคนที่ผิดปกติ แล้วโรคเก่ากำเริบล่ะ อิยุนม่ายยอมมมม!!!//
“ไม่ได้ครับแม่...เรื่องนี้ผมขอคัดค้าน”ยุนโฮปฏิเสธ ถึงยังไงสิทธิเรื่องการศึกษาของแจจุงเค้าก็ต้องเป็นคนจัดการอยู่ดี
“ยุนโฮ!!! แต่แม่คุยกับผอ.ไว้แล้ว!!”
“แต่ว่า....”
“แจจุงอยากไปโรงเรียนฮะ....เพราะแจจุงอยากมีแฟน”เสียงหวานที่ดังขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย ทำให้ริมฝีปากสีแดงอมม่วงยกยิ้มขึ้นอย่างถูกใจที่ชนะลูกชายตัวเองได้ ยุนโฮหน้าเสียกับคนเป็นแม่
มือเรียวจับชายเสื้อบิดาไว้อย่างอ้อนๆ
“นะฮะ คุณพ่อ แจจุงอยากไปโรงเรียน”ปากบางขอร้อง ยุนโฮจ้องใบหน้าหวาน อยากจะรู้ว่าภายใต้ดวงตาสีดำสนิทนั้นคิดอะไรอยู่กันแน่นะ
คิมแจจุง
ลูกกำลังเล่นอะไรกับพ่อกันแน่
“ไม่...ผมจะหาคนมาสอนแจจุงที่บ้าน...ถ้าคุณแม่หรือใครมีปัญหาก็เตรียมรับแจจุงเลี้ยงถาวรได้เลยครับ!!!”ยุนโฮดึงมือเรียวออกจากชายเสื้อ สายตาคมมองหน้าหวานอย่างโกรธๆ ก่อนจะคว้ากุญแจรถเดินออกจากบ้านไป
แจจุงมองตาแผ่นหลังหนาด้วยหัวใจที่สั่นไหว ขาเรียวเหมือนจะไร้กระดูกซะดื้อๆ
ทำไม...คุณพ่อถึงพูดแบบนั้น
หรือคุณไม่อยากเลี้ยงผมแล้ว...
“ยุนโฮ!!!! แกพูดอย่างนั้นต่อหน้าลูกได้ยังไง!!!”ผู้เป็นย่าสวมกอดหลานแนบอก นัยตายังมองตาลูกชายตัวดีที่พูดจาไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย คังโฮก็สะอึกกับลูกชายไปเหมือนกัน
-ถึงจะยังไงก็เถอะ แต่แกก็ไม่ควรพูดเหมือนแกเป็นเจ้าของชีวิตแจจุงนะ ไอ้ลูกชายเอ้ยย-
“คิกๆๆ คุณพ่องอนใช่มั้ยฮะ คุณพ่องอน แจจุงก็ต้องง้อใช่มั้ยฮะ คุณย่า!! เราไปง้อคุณพ่อกันเถอะฮะ^^”รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้น
“โธ่...แจจุง”แขนเรียวกอดร่างบางให้แนบตัวมากขึ้น สงสารหลานจับใจ
“บางที เป็นแบบหลานก็คงจะมีความสุขดีนะ”
ใครว่าล่ะฮะ คุณย่า
ผมกำลังเจ็บปวด
เจ็บปวดตรงหัวใจมากๆเลยฮะ
เจ็บที่เค้ามาผลักไสผมแบบนี้
*-----
“ดึกแล้ว ทำไมยังไม่กลับอีก…”เสียงหวานรำพึงกับตัวเอง ร่างบางให้ชุดนอนลายการ์ตูนที่รวมพลกันมาทั้งดิสนีย์เดินวุ่นอยู่แถวระเบียง ตาหวานมองไปยังประตูใหญ่ รอคอยรถอันคุ้นเคย แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ตาหวานหันไปมองประตู โดยไม่ได้ตอบอะไร
“ช่างเถอะ ไปพักผ่อนได้แล้ว ป่านนี้แจจุงคงหลับไปแล้วล่ะ”เสียงของย่าเงียบหายไป แจจุงจึงกลับไปมองถนนสายยาวที่ทอดเข้าสู่ตัวบ้าน
“กลับมาเถอะ ยุนโฮ…”
แค่หวังว่าตอนนี้ยุนโฮจะได้ยินเสียงร่ำร้องจากหัวใจของเขา
*--
ทำไม ถึงพูดเหมือนไม่อยากจะอยู่กับชั้น
ทำไม...พูดแบบนั้นล่ะ
เด็กบ้าเอ้ย~*
“ไอ้หมอ!!!”ยูชอนตะโกนเรียกเพื่อนรักที่ดูเหมือนจะสติหลุด ยุนโฮหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เข้าปากตั้งแต่เย็น
“เป็นอะไรวะ มาก็ซัดเอาๆ”นี้ไม่ใช่การถามเหตุผลครั้งแรก ยูชอนพยายามถามแบบนี้มาหลายครั้ง แต่มันก็ไร้คำตอบเสียทุกครั้ง
“แจ..แจจุง...”เสียงเรียกชื่อเพ้อๆจากปากเพื่อน ตาคมปรือปรอยจะหลับไม่หลับแหล่ทำเอายูชอนรู้สึกสมเพทเพื่อนตัวเอง
“เออ ก็รู้แล้วว่าแจจุง....แต่ขอคำอื่นมากกว่านี้ได้มั้ยวะ”เสียงอันมีเสน่ห์บ่นพึมพำ
กุก็รู้แล้วว่าเรื่องลูกเมิงงง
แต่มันเรื่องอะไรล่ะวะ!!!!
“...แ...จ...จุ งงงงงงงงง”ยุนโฮกระดกน้ำสีเข้มลงคออีกครั้ง และอีกครั้ง
“พอแล้วๆ!!!”มือเรียวกระชากแก้วใสออกจากมือเพื่อน ยุนโฮขมวดคิ้ว
“เอามา!!”
“ให้เมิงทำซากดิ...กลับบ้านได้แล้ว ป่านนี้แจจุงรอเมิงตาย!!!”ยูชอนวางเงินให้พนักงาน แขนยาวสอดใต้รักแร้เพื่อน พยายามพยุง
“ไอ้เวร ใครให้เมิงกินเยอะจนตัวหนักแบบนี้วะ”ปากหนาสบถ ตอนนี้เลือดเมิงคงเป็นสีเหลืองแล้วก็เหม็นตายห่าแระไอ้ยุน
“โก-หก....”
“โกหกเชี่ยไรล่ะ?? ยอมรับซะเถอะว่าเมิงตัวหนักยั๊งกะหมีควาย กุล่ะสงสัยว่าที่แจจุงเค้าต้องมาโดนเมิงคร่อมทุกวันๆ เขาทนไหวได้ไงฟร่ะ...ห๊ะ!!! เมิงพูดว่าไรนะ”ยูชอนชะงักมองเพื่อนที่หลุดพูดมาอีกคำ
“แจจุง......โกหก”เสียงเข้มเพ้อ ยูชอนส่ายหัวระอา ในหัวพอจะปะติดปะต่อเรื่องได้ลางๆ
“มันต้องเกี่ยวกับเรื่องผลตรวจใช่มั้ยวะเพื่อนรัก...เฮ้อ ดีนะที่กุไม่ได้ไปรักเด็กแบบเมิง ขอบคุณสวรรค์...แต่เมื่อไหร่ท่านจะให้ผมเจอคนดีดีสักคนล่ะครับ จะ30 แล้ว เห่อออ สวรรค์ใจร้าย”
(สรุปแกเมา หรืออิยุนเมาเนี่ย ชายชอน : คนแต่ง...^^!!!)
ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าเพื่อนเขา
มีลูก หรือมีเมียกันแน่
*--
“ฝากยุนโฮด้วยนะครับลุง!!”ยูชอนดันร่างหนาให้คนรถของยุนโฮพยุงแทน
“ครับ คุณหมอ...”เมื่อได้ฟังเสียงรับคำอันน่าไว้ใจ ยูชอนจึงพยักหน้ารับแต่โดยดี เขายืนรอจนรถคันหรูแล่นไป ขายาวเดินกลับรถของตัวเองบ้าง
“พรุ่งนี้นัดคนไข้ไว้ด้วยสิวะ ไอ้ยุนนะไอ้ยุน..”นิ้วเรียวคงกุญแจเล่น แม้ปากจะบ่นแต่เขาก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมายที่ต้องนอนดึกตื่นเช้า
“ฮ้าววววววว”มือเรียวยกขึ้นปิกปาก ตามด้วยการขยี้ตาแก้ง่วง นิ้วกดเปิดรถตั้งแต่ตัวยังเดินไม่ถึง เลยไม่ทันสังเกตความผิดปกติ แต่เมื่อ ตาเรียวปรับได้ที่
“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!”มือเรียวมองรอยข่วนเป็นทางตั้งแต่ประตูหน้ายันประตูหลังของรถที่เค้าเก็บเงินซื้อเองมาทั้งชีวิต
“ใครทำลูก!!!!!!!!!”เสียงนุ่มคร่ำครวญ น้ำตาจะไหลไม่ไหลแหล่
ไอ้ยุนรับผิดชอบลูกกูด่วน
“ขอโทษครับ!!!!”เสียงแหลมเล็กดังขึ้น ยูชอนเบะหน้าหันไปมองร่างที่ตัวเตี้ยกว่าเค้า แต่มองไม่เห็นหน้าเพราะอีกฝ่ายกำลังก้มหัวได้ 90 องศาพอดีเป๊ะ
“ขอโทษ??? อ๋อออ นายใช่มั้ยที่ทำรถชั้นเป็นรอยแบบนี้!!!!”ด้วยอารมณ์ที่พุ่งพรวด มือเรียวบีบแขนเล็กๆพร้อมกระตุกให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเล็กอมชมพูระเรื่อมองเขาอย่างสำนึกผิด
//น่ารัก อิ๊บอ๋ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย//
“ผมขอโทษจริงๆฮะ!!!”เสียงขอโทษกับศีรษะที่ก้มปลกๆให้ใจคนเป็นหมออ่อนลงโดยง่าย(นึดนึง)
“เฮ้อออ เอาเป็นว่านายซ่อมรถให้ชั้นก็แล้วกัน โอเคมั้ย??”ปากอิ่มพูดง่ายๆ พอทำใจได้ อย่างน้อยคนผิดก็ไม่หนีหายไปล่ะวะ เห็นว่าน่ารักด้วยนะเนี่ย ไม่ง้ายชายชอนแห่งบ้านทรายทองไม่มีทางยอมเด็ดขาดดด
“ซ่อม!!!!!!!!!! ผมไม่มีเงินหรอกฮะ”
“หา ไหงพูดง่ายๆแบบนั้นล่ะ”เหมือนต่อมน้ำโหร่างสูงจะเดือดปุดๆขึ้นมาอีกรอบ ตาเรียวมองไปที่ร่างเล็กซึ่งสะพายกระเป๋าใบโต
“ผม...ผมไม่มีจริงๆฮะ”น้ำใสๆคลอเบ้าตาของอีกฝ่าย
เป็นเวรกรรเก่าไม่อาจหลุดโพ้นนนน
ชายชอนทนไม่ได้.........
โอ้วว กุแพ้น้ำตาคนนนนน
“หยุดร้องเลยนะ”เสียงทุ้มรีบสั่ง เหงื่อเริ่มออกตามฝ่ามือและไรผม ใจเริ่มเต้นแรง อาการเริ่มกำเริบ
“แง๊!!!!!!!!!!!!!!”
“เหวยยย หยู้ดดดดดดดดด”มือเรียวยกขึ้นปิดตาตัวเอง
ทนดูไม่ได้ ถ้าดูต้องใจอ่อนปล่อยมันไปแน่ๆ
“ฮื้อออออ ฮืออออ”ร่างเล็กตัวสั่น ยิ่งถูกห้ามก็เหมือนยิ่งยุให้น้ำใสๆไหลมากขึ้นเท่านั้น
“โฮกกกกก โอเคๆ พอเลิกร้อง!!!! ไม่ต้องซ่อมอะไรทั้งนั้น โอเคยัง!!!”
“ฮึก จะ จริงเหรอฮะ”
“เอออออ!!!”
“ขอบคุณฮะ!!!”เสียงเล็กพูดดังฟังชัด ยูชอนมองรอยรถอย่างคนน้ำตาตกใน
กี่หมื่นว่ะกรู!!!!
Y_Y
ตากลมโตมองร่างสูงอย่างรู้สึกผิดไม่น้อย แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ก็เขาไม่มีเงินนี้นา เขาก้มหัวให้ผู้หญ่ใจดีสองสามครั้งก่อนจะตัดสินใจเดินต่อดีกว่า เผื่ออีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจจับเขาไปขาย
-บรื่อออ~* แค่คิดก็น่ากลัวแล้ววว-
“เดี๋ยว!!!”เสียงทุ้มเรียกร่างเล็กที่กำลังจะเดินจากไป
-น้านไง วิ่งหนีดีไหมนี่...แต่เอ๊ะ ถ้าหนีไป พี่ชายต้องตามทันแน่ๆ ลองเผชิญหน้าดูสักตั้งดีกว่า- สมองน้อยๆครุ่นคิด ด้วยความเป็นเด็กช่างจินตนาการอยู่แล้วจึงทำให้อะไรเล็กน้อยกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา
-เว้ยยย คิดอะไรของแกเนี่ย!!!”
“..ครับ”หน้าใสๆนั้นหันมาทำเครื่องหมายคำถามให้เค้า ยูชอนถอนหายใจเบาๆ
//กว่าแกจะหันมาได้เนอะ//
“ไม่มีเงิน แล้วบ้านอยู่ไหน”คำถามของร่างสูงทำให้หัวใจดวงเล็กๆพองโต
-อ๊ากกก พี่ชายใจดีจังเลย สงสัยจะช่วยเราแน่ๆ- ร่างเล็กเดินเข้ามาใกล้ร่างสูงพร้อมรอยยิ้ม ทำเอาอีกฝ่ายเริ่มเสียวสันหลังวาบ
//อย่าเข้ามา!!! กุถามเช๊ยเฉย//
“ไม่มีหรอกครับบ้านน่ะ”เสียงเล็กตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ขาเรียวเล็กก้าวที่ละก้าว ละก้าว พอๆกับขายาวที่ก้าวถอยหลังทีละก้าว ละก้าว
“ห๊า!!!!!!!”
ซวยแล้วไงกรู
คนเชี่ยไรไม่มีบ้านวะ
หรือว่ะเป็นเด็กจรจัด
แต่หน้าตาน่ารักแบบนี้อ่ะนะ...ผิวพรรณลักษณะผู้ดีแบบนี้
...ไม่มีทาง!!!
“...คืออันที่จริง...ผมเพิ่งหนีออกจากบ้านมาน่ะฮะ”ดูเหมือนร่างเล็กจะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ จึงรีบแถลงไขโดยไว
“หนีออกจากบ้านนนนนนนน!!!!!!!!!”
คุณหมอชอนที่ขึ้นชื่อเรื่องความใจดีมีเมตตา
ต้องมาเจอเด็กผู้ชายที่หนีออกจากบ้าน
หาเรื่องจริงๆเลยกรู๊
ปล่อยแมร่งเดินไปตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง
เจือกอยากทำตัวเป็นคนดี!!!
แล้วคราวนี้จะปล่อยมันไปได้ไง
จรรยาบรรณหมอนะเมิง
ชายชอนกลุ้ม!!!!
“เราชื่ออะไร?”ร่างสูงย่อเข่าต่อหน้าร่างเล็ก ตากลมแป่วมองยูชอนก่อนจะยอมตอบ
“จุนซูฮะ ผมชื่อคิม-จุนซู”
“โอเค จุนซู..ชั้นเป็นหมอนะ ชื่อยูชอน”
“ฮะ คุณหมอ”
“สนใจจะไปอยู่บ้านชั้นก่อนมั้ย”
จุนซูตาโตเมื่อได้ฟังคำชวน เขาเดินทางมาก็สามวันแล้ว เพิ่งจะเจอคนคนแรกที่มาชวนเขาแบบนี้ แถมยังเป็นคนที่เค้าไปทำเรื่องเอาไว้เสียอีก
แต่.....จะไว้ใจได้แน่เหรอ(ยังคงคลางแคลง...)
“ชั้นไม่เอานายไปขายหรอกน่า มันผิดจรรยาบรรณหมอ เข้าใจมั้ย”ยูชอนอมยิ้มนิดๆกับแววตานั้น
“...คุณเป็นหมอจริงเหรอฮะ”
“จริงสิ”มือเรียวหยิบกระเป๋าเงิน เพื่อโชว์บัตรนายแพทย์ให้ร่างเล็กดู รอยยิ้มน่ารักจึงเกิดขึ้นบนใบหน้าเล็กนั้นได้
“....^^ ขอบคุณนะฮะ”จุนซูโค้งตัวให้ยูชอนอีกที ปากอิ่มยิ้มอ่อนๆในความมีมารยาทของเด็กชายคนนี้
เลี้ยงไปก่อนแล้วกัน แล้วค่อยเอาไปคืนครอบครัวทีหลัง
*------
“กลับมาแล้ว!!!”แจจุงมองแสงไฟวาบ เสียงหวานร้องขึ้นอย่างดีใจ ร่างบางรีบกระโดดขึ้นเตียงนอนเพื่อรอคอยคนที่จะมานอนข้างๆเช่นทุกคืน
“ตายแล้ว คุณยุน!! ไปส่งที่ห้องเลยแล้วกัน”เสียงโวยวายกับเสียงฝีเท้าที่ดังใกล้ขึ้นทำให้ร่างบางเลือกจะหลับตาลง ไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดตามด้วยน้ำหนักที่กดลงข้างตัว
“เบาๆสิ เดี๋ยวคุณหนูตื่น”เสียงแม่บ้านดุเบาๆ ทำให้ทุกคนเงียบลง
“ไปเถอะ”
กึก
ตาหวานลืมขึ้นเมื่อเสียงประตูปิดลง ร่างบางลุกขึ้นมองคนข้างกายที่หลับสนิท กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งจนแจจุงต้องเบ้หน้าหนี แต่ก็มิได้รังเกียจ ร่างบางเตรียมลุกขึ้นไปเตรียมผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้ยุนโฮสบายตัว
“แจ ...แจจุง”ยุนโฮละเมอเบาๆ
“อ่ะ....คุณพ่อ..”แจจุงจับมือใหญ่ไว้ ตาคมปรือขึ้น มองเห็นหน้าหวานลางๆ
“โก-หก คนโกหก”เสียงเข้มต่อว่า
“อะไรนะฮะ”แจจุงเอียงคอ หน้าหวานยื่นเข้าไปใกล้ริมฝีปากหยักมากขึ้น
“คิมแจจุง...คนโกหก”
ทำไม...ถึงอยากมีแฟนนักนะ!!! เสียงคำถามในใจเขาดังขึ้น เมื่อได้กลิ่นหอมประจำตัวเจ้าของความว้าวุ่นในใจ ยุนโฮก็เหมือนจะได้สติกลับมาอีกครั้ง อยากจะถามให้มันรู้เรื่องไปเลย
“อ๊ะ!!!”
แผ่นหลังของแจจุงถูกกดให้นาบกับเตียงนุ่ม ตาหวานเบิกกว้างอย่างตกใจ ร่างสูงขึ้นคร่อม มือใหญ่ล็อคแขนเรียวไว้เหนือหัว
“คุณ พ่อ”แจจุงเรียกชื่อร่างสูง ยุนโฮเงียบ สายตามองเห็นเพียงใบหน้าคนโกหกเท่านั้น
“เรียกว่า ยุนโฮ สิ”ปากหนาพูดเบาๆ แจจุงชะงัก ในใจคิดว่าคงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำให้สายตาของยุนโฮแปลกไป
“...คุณพ่อ!!”แจจุงบิดตัวหนี แต่มือแกร่งกลับแน่นเสียจนเจ็บ
-ทะ..ทำไม คุณพ่อเป็นอะไร-
“เรียกว่า ยุนโฮสิ!!!!!”เสียงเข้มตวาดกร้าว
“..คุณพ่อเป็นอะไร ปล่อยนะ แจจุงเจ็บ!!!”
“หึ บอกให้เรียกยุนโฮไง!!!”
เจ็บเหรอ มันเท่าที่ชั้นเจ็บมั้ยแจจุง
เจ็บที่นายบอกว่าอยากจะไปอยู่ที่อื่นน่ะ
“แจจุงไม่เล่นแล้ว คุณพ่อเมา ปล่อยสิ!!!”แจจุงรักษาอาการไว้ แม้ร่างสูงจะเมาแต่ก็ยังไม่ปลอดภัย อยู่ดีดีก็มาบอกเค้าให้เรียกว่า ยุนโฮ …
“แจจุง...”
“...”
“ทำไม....”แววตาคมที่อ่อนลง ทำให้แจจุงถือโอกาสนั้นสะบัดตัวออก ร่างบางยืนนิ่งข้างเตียง มองคนเป็นพ่ออย่างไม่เข้าใจ
ทำไม??
มันหมายความว่ายังไง
“หายแล้ว....ทำไมไม่บอกพ่อ”
“...!!!!”
คุณรู้!!!
“ตอบมาสิ!!!”มือใหญ่บีบไหล่ทั้งสองข้าง แจจุงมองตาคมด้วยแววตาระเรื่อน้ำใส
“ผมกลัว!!! กลัวว่าต้องจากคุณไป ถ้าผมหายแล้ว”เสียงหวานสั่นเครืออย่างหวาดกลัว
“หึ ...”ยุนโฮสบถเสียงเบาๆ
“ผมขอโทษ...”เสียงขอโทษที่ดูเหมือนยุนโฮจะไม่ได้ยิน ร่างบางถูกกดลงกับเตียงโดยมียุนโฮคร่อมเป็นรอบที่สอง
“ต่อจากนี้...อย่าเรียกชั้นว่าพ่ออีก”
“อื้ออ”ริมฝีปากหยักกดจูบลงบนปากแดงช้ำ ลิ้นร้อนชอนไชเข้าหาความหวานในโพรงปากบางร่างบางร่นหนีอย่างหวาดกลัว
กลัวในอารมณ์ร่างสูงตอนนี้เหลือเกิน
“แฮ่กๆ คุณพ่อ หยุด!!”ปากบางร้องทันทีที่ยุนโฮถอนจูบให้เขาได้หายใจ แต่มันก็ทาบทับมาอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว มือเรียวจกแผ่นหลังเพื่อให้ร่างสูงเจ็บจนปล่อยเขาไป แต่นั้นไม่ได้ทำให้ยุนโฮรู้สึก
“อื้มมม”มือใหญ่ปลดเสื้อนอนร่างบางให้พ้นทางด้วยความรวดเร็ว นิ้วเรียวยาวลูบไล้บนเนินอกขาวเนียน ตาหวานเบิกโพลง ริมฝีปากหนายังคงปิดปากเขาจนต้องกลืนคำพูดทุกอย่างจนหมด
อ๊ะ!! เสียงร้องครางในลำคอดังขึ้นเมื่อ นิ้วเรียวสะกิดเอายอดอกสีชมพูสด ริมฝีปากหยักกดจูบไปบนซอกคอขาว ฝากรอยประทับสร้างความเสียวซ่านให้แจจุงผู้ซึ่งในใจมีแต่คำถามและความเจ็บปวด
“คุณพ่อ...”เสียงหวานเรียกอีกฝ่ายแผ่วเบา น้ำตาใสคลออยู่ที่หางตา ยุนโฮหยุดกึก ก่อนปากหยักจะพูดบางอย่างเบาๆ
“...ยุนโฮ เรียกสิ”สองสายตาประสานลึกซึ้ง แจจุงหลับตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลเป็นสาย
“ทำไม ยุนโฮ...”คำถามของร่างบางไม่ได้รับคำตอบ มือใหญ่ปลดพันธนาการด้านล่างก่อนขาเรียวจะถูกยกขึ้นและจับแยกออก
“อ๊ะ...”แจจุงลืมตาขึ้น เมื่อลมพัดผ่านช่วงขาเรียว
“ต่อจากนี้เราไม่ใช่พ่อลูกกันรู้ใช่มั้ยคิมแจจุง”ยุนโฮดึงกางเกงของตัวเองลง คำพูดอันทำร้ายจิตใจนั้นทำให้แจจุงไม่อยากรับฟัง
“คุ...คุณพ่อ...”แม้จะถูกตัดเยื่อใย แต่ปากบางก็ยังคงต่อต้าน สายตาหวานอ้อนวอนจนยุนโฮต้องเสหลบ
“ได้โปรดฮะ..”ยุนโฮจับขาเรียวให้พาดบ่นไหล่เขาก่อนจะดึงดันเอาความเป็นชายของตนเข้าไปในร่างกายนั้น
“อึ๊กกกกก”แจจุงผวาเฮือก หยาดน้ำตายังคงไหลริน แต่มันกลับแทรกด้วยความวาบหวาม เพราะยุนโฮรู้ดีว่าตรงไหนคือความสุขของเจ้าตัวเล็กของเขา
“จะร้องให้ทำไม”คำถามของร่างสูงทำให้แจจุงยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปอีก นิ้วยาวเกลี่ยน้ำใสออกจากดวงตาหวานอย่างอ่อนโยน
“ยุนโฮ...”ปากสีแดงสดเอ่ยชื่อร่างสูงเบาๆอย่างงงงวย
“มาเป็นภรรยาชั้นเถอะนะ คิมแจจุง”ยุนโฮจับมือเล็ก ปากหยักจูบบนหน้าผากมนพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
“....??”
“ได้มั้ย??”
“คุณ...ไม่โกรธผมเหรอ...”
“จะโกรธทำไม ชั้นทนไม่ได้มากกว่าถ้านายไม่อยู่ข้างๆตัวชั้นน่ะ”ยุนโฮจูบริมฝีปากบาง
นี้คือสิ่งที่ผมรอคอยเลยรู้มั้ยฮะ
“ไหนล่ะคำตอบ”
“ฮะ??”
-อ่า แน่นจังนะ- แจจุงหลบสายตาหวาน
“จะเป็นภรรยาชั้นมั้ย?? ชั้นเบื่อท่ะฟังนายเรียกชัน้ว่าพ่อเต็มทนแล้ว!!”
“ฮะ!!! ผมเองก็ไม่อยากเรียกคุณแบบนั้นแล้วเหมือนกัน”แขนเรียวกอดร่างหนาให้แนบตัวมากขึ้น รวมถึงส่วนล่างที่แนบแน่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
ผม....มีความสุขสุดๆไปเลยฮะ
“ฮ่ะๆ”ยุนโฮหัวเราะเบาๆ ดวงตาสองคู่ประสานกันอย่างมีความหมาย ก่อนร่างสูงจะขยับกายไปตามห้วงอารมณ์
“ฮื้อ~* อ่า ..คุณ..พ่......”
“จะพูดอะไรน่ะ หื้มม??”ยุนโฮขยับร่างกายอย่างเป็นจังหวะ นิ้วยาวแตะบนริมฝีปากบาง
“อื้มม...ยุนโฮ..”
^^
อ่า ผมชอบจริงๆนะครับ
เสียงแจจุงเวลาเรียกชื่อผมน่ะ
มันเพราะมากเลย
ให้ตายสิ
ผมหลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วใช่มั้ยนี่
แต่แผนการผมน่ะสิ มันล้มเหลวไม่เป็นท่า
แจจุงไม่ได้บ้าอีกแล้ว
เฮ้อ....ต่อไปนี้ อะไรล่ะที่จะรั้งเค้าไว้ให้อยู่กับผมได้ตลอดไป
พ่อกับลูก มันก็ถูกทำลายไปตั้งแต่เค้าเรียกผมว่ายุนโฮนั้นล่ะ
อา...ผมล่ะเครียดจริงๆ
“เฮือกกก!!!”ร่างบางกระตุกเมื่อปลดปล่อยเอาหยาดน้ำรักออก ยุนโฮจูบไรผมอ่อน ก่อนจะนอนลงข้างๆ แขนยาวรวบร่างบางแนบอก หน้าหวานซุกหาไออุ่นจากอกกว้างพร้อมรอยยิ้มมีความสุข
“...”
แม้ผมจะไม่รู้ว่าการที่ผมเป็นภรรยาคุณ มันจะใช่ความรักแบบนั้นหรือเปล่า
คำว่ารักเวลาที่เราพูดกันตอนเป็นพ่อลูกน่ะ
มันจะเปลี่ยนตามสถานภาพของผมมั้ย
แต่ผมก็พอใจ เพราะผมรักคุณที่สุด...
คุณพ่อ ยุนโฮ..
*--- ระหว่างที่แจจุงกำลังมีความสุข หารู้ไม่ว่าอิหมีกำลังจะเป็นบ้า
โว้ยยย กลุ้มใจ
ถ้าแจจุงคิดจะไปจากเขาแล้วเค้าจะทำไงอ่ะ
เอาเชือกมาผูก เอาโซ่มาล่ามไว้ดีมั้ยนะ
อ่า ไม่ได้ๆ ดูโรคจิตเกินไป
ขังไว้ อ่า นั้นล่ะดีที่สุด!!
เฮ้ย ไม่ได้ดิ แจจุงก็ไม่ได้บ้าแล้วนี้หว่า
จะยอมให้เราทำแบบนั้นได้ไง
(อย่าลืมนะคะ ว่าอิหมีไม่รู้ว่านุ้งแจหายมาตั้งนานแล้ว ในความคิดมันนุ้งแจเพิ่งหาย)
เฮ้ออออ~*
น่าเสียดายที่ยุนโฮนึกไม่ออก ถึงสิ่งหนึ่งที่จะพันธนาการคนสองคนให้อยู่ด้วยกันได้ตลอดไป
แค่คำว่า รัก ไง
แค่นั้นแหละ
มันก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้แจจุงอยู่กับเขาตลอดไป
แล้วเมื่อไหร่จะคิดออกล่ะห๊า
ไอ้หมีบ้า
จริงครับ...ไม่เห็นจะยากเลย<<<นุ้งแจ
ว๊ากกก นี้มันโหมดบรรยาย นุ้งแจ กลับไปนอนซุกอกอิหมีต่อปายยย!!!<<<Writer
อ๊ะ ขอโทษฮะ<<<นุ้งแจ
ไม่เป็นไร น่ารัก อภัยด้ายยย<<<Writer
รีบๆจบตอนเถอะฮะ ก่อนมันจะบ้ามากไปกว่านี้ 555+(ต๊องไปใหญ่แล้วคับพี่น้อง)
*----
Talk :
555 แอบฮานะตอนนี้ ชอบคู่ยูซูอีกแล้ว
เพราะมานมี ยู---ชอนนน ชายชอนแห่งบ้านทรายทองของเรา 55+
คาแลคเตอยังคงบ้า ฮา ต๊องเหมือนเดิม แต่จะดูอบอุ๊นอบอุ่นนนน ยังไงต้องติดตาม
นุ้งเซียก้อใช่ย่อยนะจ๊ะ
***---คู่ยุนแจมั้ง
ฮ่าๆๆ แล้วมันจะยังไงต่อล่ะเนี่ย นี้มันตอนจบหรือเปล่า???
บ้าจริง 55+ ยางงงยางไม่จบนะคะ ถึงมันจะเหมือนตอนจบก้อเหอะ
รุ้สึกมั้ยว่าอิยุนเรื่องนี้ช่างเข้ากะเพื่อนชอนดีเหลือเกิน บ้าพอกัล**--ซะอย่างง้าน
**---ฮะๆๆ ตอนนี้อ่านหนังสือค่ะ เตรียมไปสอบความถนัดวิศวะ วันที่ 12 นี้
เลยถือบอกข่าว ว่า รักไม่ได้เพราะใจมันแมนเต็ม 0.100% จะอัพหลังจากวันที่ 12 อาจจะเป็นวันที่ 13
โอเคเน้อค่ะ!!!
อย่าลืมอวยพรให้เจ๊ด้วยน่า!!!
คิกๆๆ
นั่งทามข้อสอบเก่าทั้งวันเลย
ใครมีคาถาดีบอกหน่อยเน้อ เดวจะนั่งท่อง 55+
ไปสอบศิลปากร ก้อนั่งท่องแต่คาถา ทั้งๆที่มานเปงข้อเขียน ก็ไม่รุจาเขียนไรอยุดี 55++
จะฮาเกิน
โอเคค่ะ
พูดมากจิงง ไปอ่านหนังสือต่อแล้ว เม้นเยอะๆนะคะ อยากอ่านนน ฮิฮิ
วันนี้อัพเยอะด้วยน่า!!!
รักคนอ่านม๊ากมากกกก
จุ๊บๆๆๆ^ ^
ความคิดเห็น