คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : --กรี๊ด หมอชอน--(อารมคนแต่งล้วน)
Chapter : 3
ผมไม่เคยคิดจะคาดหวังอะไรไปมากกว่านี้
เค้าคงคิดว่าผมโง่มากใช่มั้ย
ที่ยอมเป็นคนใสซื่อบริสุทธิ์แบบนี้
เด็กบ้าปัญญาอ่อน..หึ ใครๆคงคิดแบบนั้นกันล่ะสิ
ผมว่านะ...เค้าน่ะ บ้ากว่าผมซะอีก
คนอะไร อายุก็ตั้ง 29 แล้วยังติดผมแจอยู่เลย
จะมีใครซะอีก...คนคนนั้นน่ะ
คนของผมไง!!
นิ้วเรียวดีดีหน้าผากปลาในอ่างอย่างหมั่นเขี้ยวเล็กๆ สองมือวนไปมา
“เวียนหัวเหมือนชั้นซะ เจ้าปลาน้อยย~*”เสียงหวานหัวเราะร่าอย่างมีความสุข
“แจจุงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!”
“คุณปู่!!!!!!!!”
“ปล่อยมือออกจาก อโรวาน่าตัวละ แปดแสนของปู่เดี๋ยวนี้!!!”ร่างงท้วมเดินอุ้ยอ้ายมาหาหลานรัก แจจุงยักคิ้วหัวเราะก่อนจะดีดหัวมันซ้ำไปเป็นรอบที่สอง
“อะไรนะฮะคุณปู่??”ตาหวานแกล้งทำใส่ซื่อ
“โอยย หัวใจชั้นจะวาย...”ร่างท้วมนั่งลงบนเก้าอี้นวมสไตล์หรูราคาแพงอย่างหมดท่า แจจุงยอกยกมือจากอ่างปลา ขากางเกงเปียกซกเพราะการเช็ดมืออย่างลวกๆ
“คิกๆๆๆ คุณปู่เป็นอะไรไปฮะ”ตาหวานมองใบหน้าที่มีรอยยับตามวัยของผู้อาวุโสพร้อมรอยยิ้มใสซื่อ
“แจจุงอย่าทำแบบเมื่อกี้อีกรู้มั้ย ปลาตัวนั้นเป็นเสมือนหลานรักของปู่เลยนะ”-ชองคังโฮ- ลูบศีรษะหลานรักที่นั่งหน้าแบ๊วไม่รู้ภาษา รู้แต่เพียงว่าโกรธไม่ลง
“แต่ไม่รักมากกว่าแจจุงใช่มั้ยฮะ”
“หืมม ปู่จะรักเด็กที่ไหนมากกว่าหลานได้ยังไงกันล่ะ”แววตา-คนแก่ใจดี-ส่งให้หลานชาย
“ขอบคุณฮะ^^”แจจุงกอดเข่าคุณปู่ของตน ใบหน้าหวานหลับตาพริ้มอย่างหาที่พักพิง ถ้าไม่มี.....ใครบางคนมาทำตัวเขาให้..บิน...
“คุณพ่ออ๊ะ ปล่อยแจจุงน่า!!!!!!! คุณปู่!!! ช่วยด้วยยย!!!! คุณยายยยยยย!!!!”แจจุงดิ้นพล่านเมื่อถูกคุณพ่อสุดที่รักอุ้มพาดบ่าวิ่งแปดร้อยเมตรติดสปี๊ดเทอโบ 160 ออกนอกบ้าน
“ไอ้ยุนโฮ!!!!”คังโฮรีบลุกขึ้น ตาคมมองภรรยาที่วิ่งเลิ่กลั่ก
“ตายแล้ว ยุนโฮ ทำไมอุ้มแจจุงแบบนั้น!!!”
“คุณย่า!! ช่วยแจจุงด้วย”
อั๊กๆ
“อย่าทุบพ่อสิแจจุง”ยุนโฮกดปลอดล็อครถ มือใหญ่เปิดประตูก่อนจะดันร่างบางเข้าไป
“ไม่อาวว แจจุงไม่ไป จะอยู่กับคุณปู่!!!!!!!”เมื่อยุนโฮวิ่งอ้อมไปอีกด้าน มือเล็กก็เปิดประตูรถลง จนร่างสูงต้องวิ่งกลับมา
“แจจุง วันนี้พ่อต้องเอาลูกไปตรวจร่างกายให้ได้เลย!!!!”ยุนโฮจับร่างบางเข้าไปอีกรอบ
เหวออออ
ตรวจร่างกายยย
ก็ต้องเช็คคลื่นสมองน่ะสิ
“อ๊ากกก ม่ายอาววว คุณปู่!!”แจจุงโวยวาย ก่อนจะลงจากรถอีกรอบ คราวนี้ร่างบางวิ่งไวปานจรวดไปหาคุณปู่คุณย่าเพื่อขอความช่วยเหลือ มือเล็กเกาะชายเสื้อผู้ใหญ่ไว้เพื่อความปลอดภัย
“คุณพ่อฮะ!!! แจจุงต้องเช็คร่างกายนะครับ อู้ไม่ไปตรวจมาตั้งนานแล้ว”
“...แจจุงไม่อยากไป!!!!”ปากบางต่อต้าน ร่างบางยืนร่นไปด้านหลังคุณปู่คุณย่า
ถ้าไป ยุนโฮก็ต้องรู้น่ะสิ ว่าเขาหายแล้ว
ไอ้เครื่องบ้านั้นมันจะตรวจออกมาเป็นยังไงก็ไม่รู้
“แต่ย่าว่า หลานไปก็ดีนะจ้ะ”
“ไม่ ...ไม่เอา แจจุงไม่ไป!!!!”ร่างบางวิ่งหนีอุตลุด เมื่อที่พึ่งสุดท้ายก็ทำท่าจะเห็นดีเห็นงาม
“จับแจจุงไว้เร็ว!!!”ยุนโฮตะโกน บรรดาคนใช้ชายหญิงต่างก็วิ่งตามเจ้าตัวยุ่งขาประจำ ยุนโฮที่วิ่งนำ มองร่างบางที่วิ่งลมกรดออกสนาม
“ไปกับพ่อนะแจจุง”
“ไม่เอา ไม่ไป!!!”ร่างบางวิ่งต่อ แต่ปากก็ปฏิเสธไปด้วย
“แฮ่กๆๆ โอ้ยยย!!!”ยุนโฮที่คิดอะไรไม่ออกเพราะยังไงเขาคงวิ่งไม่ทันเจ้าตัวเล็กที่อายุต่างกันเป็นรอบไหว ขายาวจึงแกล้งล้มลง ร้องโอดโอย
“อ๊ะ ยุนโฮ!!!!!”แจจุงชะงัก ปากหวานเผลอเรียกชื่อแทนสรรพนามปกติ ร่างบางวิ่งกลับมามองคุณพ่อของตนด้วยแววตาเป็นห่วง
“โอ้ยย!!”มือใหญ่กุมหัวเข่าตัวเองพร้อมหน้าทรมานสุดๆ คังโฮที่จับมือภรรยาเดินตามมาเห็นดังนั้นจึงรีบเอาคนใช้มาอุ้มร่างหนาไปขึ้นรถ แจจุงกระโดดตามโดยไม่ต้องบอก
“คุณปู่คุณย่าไม่ต้องไปก็ได้ฮะ เดี๋ยวแจจุงไปเอง!!!”ปากหวานบอกกล่าว ก่อนมือเล็กจะดึงประตูรถปิดดังปัง
“ยุนโฮๆ เป็นอะไรหรือเปล่า ตอบสิ!!!”แจจุงโวยวาย มือเล็ก เขย่าแขนร่างสูงไม่หยุด ยุนโฮชะงักกึก แต่ใบหน้ายังคงความเจ็บปวดไว้
“แจจุง...อ่า”
“เจ็บเข่ามากมั้ย ขอโทษนะ!!!”มือเรียวจับมือยุนโฮไว้ น้ำใสเอ่อล้นที่ขอบตาหวาน ความรู้สึกผิดพลั่งพรูในจิตใจ
“...เจ็บ”ยุนโฮมองหน้าหวานที่เป็นกังวลมากมายอย่างนึกสงสัย ไหนจะชื่อยุนโฮที่ออกจากปากแจจุงนั้นอีกล่ะ
“คุณลุงฮะ ขับเร็วๆหน่อย…อดทนหน่อยนะยุนโฮ แจจุงขอโทษนะ”ปากบางเอ่ยขอโทษ ท่าทางปกติอันไม่เคยเห็นทำเอายุนโฮงงหนัก
“แจจุง...เอ่อ...พ่อไม่เป็นไร..”
“ถึงแล้วครับคุณหนู...”
“ไปหาหมอนะ ยุนโฮ ลุกไหวมั้ย”มือเล็กพยายามช้อนตัวบิดาขึ้น ยุนโฮยันตัวให้ดูลำบากๆ แต่ก็ไม่ต้องอาศัยคนมาอุ้มเขาให้ลำบาก มีเพียงร่างของแจจุงที่คอยพยุงเขาก็เพียงพอ
“คุณหมอ!!!”พยาบาลหลายคนรีบนำเก้าอี้ผู้ป่วยให้ แจจุงรีบจัดการให้ร่างสูงนั่งลง ยุนโฮมองหน้าหวานก่อนจะเอ่ยบางอย่างที่ทำให้แจจุงหน้าเสีย
“ระหว่างรอพ่อ ลูกไปตรวจร่างกายกับคุณหมอนะแจจุง”ยุนโฮสั่ง
“แต่ว่า---”ความรู้สึกละอายบางอย่างทำให้แจจุงไม่กล้าปฏิเสธ
“ไม่มีแต่...”
“..กะ ก็ได้ฮะ”ปากบางรับคำ ยุนโฮพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ แจจุงรอจนรถเข็นหายลับไป ตนจึงเดินตามพยาบาลที่ยุนโฮสั่งเสียไว้ซะดิบดี
**--
ร่างบางนั่งรอยุนโฮที่หน้าห้องทำงานของร่างสูง แจจุงหลับตาลง หลังบางพิงผนังอย่างเหนื่อยอ่อน
-แจจุง อย่าไปข้างนอกสิ-
พยาบาลสาววิ่งตามร่างเล็กของเด็กชายตัวน้อยที่วิ่งเล่นจนเลยเขตพยาบาล เมื่อถูกไล่ตามดูเหมือนเด็กน้อยจะเร่งฝีเท้ามากขึ้น
“ฮ่าๆๆ คิกๆๆ ตามมาสิ ตามมา!!!”เสียงเล็กๆตะโกน จนวุ่นวายกันไปทั้งโรงพยาบาล
นี้ล่ะมั้งเอกลักษณ์ของคิมแจจุง
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็มักจะมีความวุ่นวายตามมาเสมอ
“ยาม จับแจจุงไว้!!!”
“ฮะ อะไรนะครับ”รปภ.ประจำหน้าตึกมองพยาบาลสาวอย่างไม่เข้าใจ กว่าจะเข้าใจความหมายร่างเล็กก็วิ่งลอดแขนเขาไปแล้ว
“ทำไมไม่จับเด็กไว้นะ??”เธอบ่น เท้าเล็กรีบวิ่งตามเด็กชายต่อไป
“เฮ้ย!!! รู้ยัง ตรงโค้งหน้ามีอุบัติเหตุ รีบไปเร็ว”เสียงบุรุษพยาบาลดังก้อง คนกว่า 5 คนรีบกระโดดขึ้นรถตู้ประจำไปรับผู้บาดเจ็บ แต่ขณะนั้นมีใครบางคนที่ไปถึงก่อน
ร่างเล็กที่วิ่งเพลินมองควันรถโขมงนิ่ง ตาหวานชะงัก ก่อนมันจะเลื่อนมองร่างอาบเลือดที่อยู่ไม่ไกลเขาเท่าไหร่ ร่างที่ถูกปลิดวิญญาณไปเรียบร้อย
ไฟ---
ควัน---
เลือด!!!
ตุ๊บ!!!!
“แจจุง!!!!!!!!”เสียงแหลมร้อง ทันทีที่ร่างเล็กของเด็กน้อยล้มลงหมดสติ มือเรียวของหญิงสาวช้อนตัวร่างเล็กขึ้นในอ้อมกอดแล้ววิ่งกลับทางเดิม
*--
“ร่างกายไม่บาดเจ็บ...คราวหลังต้องดูเขาให้ดีกว่านี้นะครับ”ยุนโฮหันไปสั่งพยาบาลที่ซวยเสียเฉยๆ เธอพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินจากไป ตาคมมองร่างที่นอนนิ่งบนเตียงคนไข้ พลางนึกถึงสาเหตุที่อยู่ดีดีร่างเล็กก็เป็นลมไป มือใหญ่กุมมือเล็กไว้ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“..”นิ้วเล็กขยับช้าๆ ตากลมแป่วจ้องเพดาน มือเล็กดึงออกจากมือยุนโฮไปจับหน้าผากตนเอง
“แจจุง ตื่นแล้วเหรอลูก”ยุนโฮลุกขึ้น ตาหวานกรอกไปมาเลิกลัก สลับเพดานสีขาวและยุนโฮ
“...คุณ..”
“...พ่อไง พ่อยุนโฮไงครับ”ยุนโฮลูบผมนิ่ม เด็กชายวัย 10 ขวบ ทำหน้าฉงน
“พ่อ??”คิมแจจุงทวนคำ
เท่าที่เขาจำได้ พ่อของเขาไม่ได้หน้าตาแบบนี้
แล้ว...พี่ชายคนนี้ล่ะ คือใคร
สมองน้อยๆใช้งานอย่างหนัก
ยุนโฮคือพี่ชายใจดีที่ดูแลเขามาตลอด
นั้นคือสิ่งที่สมองของเขาสั่ง
“คุณหมอคะ เป็นไปได้มั้ยคะที่แจจุงจะหาย”เสียงพยาบาลสาวดังขึ้น เพราะหลายวันมานี่แจจุงดูเป็นเด็กปกติที่ไม่วุ่นวายสักนิด แถมการพูดจาก็ปกติ
“หาย??”ยุนโฮเลิกคิ้วมองร่างบางที่กินผลไม้เต็มแก้ม
“ถ้าหายก็คงต้องส่งตัวเขาไปเรียนหนังสือใช่มั้ยคะ”
“ก็คงจะอย่างนั้น...”เสียงของทั้งคู่ดังเข้าในโสตประสาทของแจจุงในทันที ร่างเล็กกินผลไม้ต่อแกล้งทำไม่สนใจ
...ส่งตัว...
เรียนหนังสือ...
ตาหวานมองหน้าคมของยุนโฮ....ก่อนจะคิดอะไรบางอย่าง
ต้องไม่จากพี่ชาย...ไม่เอา
ไม่ไป
“คิกๆๆ ฮิฮิ”เสียงหัวเราะน้อยๆเรียกความสนจากทั้งสองคน ยุนโฮมองร่างเล็ก ที่เอามีดปอกผลไม้จิ้มถุงพลาสติกจนขาดวิ่นแล้วปลิวกลางอากาศ ตาคมสบกับพยาบาลของตนก่อนจะถอนหายใจ
“แบบนี้...คงยังไม่หายหรอกครับ”คุณหมอหนุ่มพูดเบาๆ
ตาหวานมองร่างสูงที่เดินจากไป ก่อนแววตาที่เปี่ยมรอยยิ้มจะเรียบนิ่ง
..
ตั้งแต่วันนั้น
มันทำให้ผม มี....วันนี้...
*---
“ยุนโฮ...ขอโทษนะ”ปากบางเอ่ยทั้งที่ไม่ลืมตา
-เขาว่ากันว่าความผูกพันคือสาเหตุอันดับ 1 ที่ทำให้เกิดความรัก-
ผม—คงโดนมันเข้าเต็มๆ
**-
“ผลการตรวจร่างกายของแจจุง”...ยุนโฮรับแฟ้มประวัติร่างกายของลูกชายจากเพื่อนหมอด้วยกัน
“ขอบใจมากยูชอน…”มือใหญ่เปิดแฟ้มออก
“และที่น่าตกใจที่สุด..เมิงลองดูสิ”เสียงทุ้มต่ำอันเป็นเสน่ห์ของคุณหมอหนุ่มอายุไล่ๆกับยุนโฮบอก
“...!!”
“คลื่นสมองของแจจุง...เหมือนคนปกติทุกอย่าง…แม้กระทั่งตอบคำถามจิตวิทยา..ก็ปกติ”
จริงของยูชอน เกณฑ์คำถามที่แจจุงตอบมันก็ปกติ
ปกติต่อให้คลื่นสมองของแจจุงจะตรงมาครบานแต่คำถามของลูกชายเขาก็ไม่เคยตามเกณฑ์แบบนี้
“...”ยุนโฮปิดแฟ้มลง ก่อนตาคมจะปิดลงอย่างใช้ความคิด
ยุนโฮ...
ชื่อของเขาที่ออกจากปากบางนั้น
“เมิงคิดว่ายังไง??”ยูชอนวางมือบนไหล่เพื่อนรัก
“....”
“...แจจุงหายป่วยแล้ว”ยูชอนบีบมือไปยังไหล่หนา
*---
“แจจุง”เสียงเข้มเรียกลูกชาย ร่างบางสะดุ้งลืมตาเมื่อถูกสัมผัส ยุนโฮแกล้งเดินกระเผลก ภายใต้กางเกงผ้ามีผ้าพันแผลฝีมือยูชอนที่ทำไว้อย่างแนบเนียน แจจุงลุกขึ้น ก่อนหน้าหวานจะยิ้มเผล่
“คุณพ่อ!! หายเจ็บหรือยังฮะ!!”เสียงหวานดูกระตือรือร้นขึ้นเหมือนนึกขึ้นได้ ยุนโฮลอบสังเกตหน้าหวาน ก่อนจะยิ้มอ่อนๆ
“พ่อหายเจ็บแล้วล่ะ...เจ็บก็ดี..อย่างน้อยก็ทำให้แจจุงยอมตรวจร่างกายได้”มือใหญ่ลูบผมนิ่ม แจจุงชะงักก่อนจะยิ้ม
“คุณพ่อเจ้าเล่ห์!!!”ปากหวานต่อว่า ยุนโฮหัวเราะหึหึ ก่อนจะให้มือเรียวช่วยพยุงเขา
“พ่อเป็นห่วงเราหนิ...”ตาคมไม่ได้มองหน้าหวานขณะพูด ไม่อย่างนั้นเค้าคงได้เห็นแววตาแห่งความรู้สึกผิด
ผมขอโทษฮะ
ที่ต้องหลอกคุณ
ขอโทษ...
*---
“จะไปไหนน่ะยุนโฮ!!”เสียงแหลมตำหนิลูกชายที่ทำท่าจะขยับตัวเร็วๆ ยุนโฮสะดุ้งนั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม แจจุงที่นั่งเล่นตุ๊กตาอยู่ตาวาว
“คุณพ่อจะเอาอะไรฮะ??~”เสียงหวานถาม
“พ่อจะเอาเอกสารของโรงพยาบาลน่ะ”ยุนโฮตอบ ตาคมมองร่างบางที่ลุกขึ้น
“อ๊า เอกสาร—เอกสาร---เดี๋ยวแจจุงไปเอาให้นะฮะ!!! ฮิฮิ…แต่ต้องเอาบ็อบบี้ไปด้วยนะ”มือเล็กคว้าตุ๊กตาหมีติดเอววิ่งขึ้นบันไดไป แจจุงไล่ตามปรนนิบัติเขาตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาล ยุนโฮมองตามแผ่นหลังบาง สักพักร่างนั้นก็วิ่งกลับมา
“เหนื่อยจริงๆเลยฮะ คุณพ่อ---..หายป่วยไวๆหน่อย แจจุงเมื่อยจะแย่!!!”ปากบางแกล้งบ่น คังโฮอมยิ้มด้วยความเอ็นดู
“..”ยุนโฮยกแฟ้มงานที่แจจุงขึ้นดูหน้าปก
ถ้อยคำที่ยูชอนพูดยังดังในหู
-แจจุง...หายป่วยแล้ว*-
//เอกสารประเมินผลโรคในคนไข้กลางปี2008//
แจจุงรู้ได้ยังไง
ว่านี้คือเอกสารที่เขาพูดถึง
...
*--
อ่า ความจิงเปิดเผยกันไป
มาอัพตอนเที่ยงคืนกว่า 555+
เพิ่งแต่งเสดเลย
ไปนอนแย้ววว
เม้นเยอะๆนะคะ
ความคิดเห็น