คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ...คนปกติ...
Chapter 2 :
ผมก็ไม่รู้ว่าผมเลวไปหรือเปล่า
ตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมได้เจอเขา
ผมยังจะรอยยิ้มนั้นได้
รอยยิ้ม...ที่ผมอยากให้เป็นของผมคนเดียว
“คุณหนูคะ!!!”
“คิกๆๆ ไปเก็บมาสิฮะ”
แจจุงหัวเราะ ตอนนี้เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มร่างเล็กอีกต่อไป ด้วยวัย 17 ปี ทำให้เด็กหนุ่มนั้นแปรเปลี่ยนเป็นร่างบอบบางที่ดูอิ่มเอิบขึ้น แต่ใบหน้าหวานก็ยังคงมีเสน่ห์เหมือนเดิม
“คุณแจจุง!!!”
“ฮะ??”
“....ไม่อยากจะเชื่อเลย...”สาวใช้วัยสูงอายุบ่นงึมงำ ที่ต้องมารับใช้คุณหนูผู้เอาแต่ใจ ร่างท้วมในชุดประจำตำแหน่งเดินอุ้ยอ้ายไปหาสร้อยเส้นเล็กที่เจ้านายให้เป็นของขวัญแจจุงในวันเกิดครบรอบแจจุงอายุ 12 ปี วันแรกที่ร่างนั้นก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ ในฐานะ ลูกชายของคุณยุนโฮ
“...คุณหนูคะ ผลไม้ค่ะ”หญิงสาววัยรุ่นวางจานผลไม้ลงเบาๆ แจจุงช้อนตามองก่อนจะสะบัดหน้าหนี
“ไม่กิน”
“แต่ว่า คุณหนูเพิ่งจะให้ชั้นไปเอามานี้คะ!!”
“ก็บอกว่าไม่กินแล้วเล่า....”แจจุงเลิกคิ้ว ก่อนจะหัวเราะคิกคัก
ปรี๊นนนน
“อ๊ะ คุณพ่อ!!!”ร่างบางสมส่วนลุกขึ้นอย่างเร็วพร้อมออกเกียร์วิ่งตั้งแต่รถยังไม่ถึง
“คุณพ่อฮะ!!!”แจจุงวิ่งเข้าหาอ้อมกอดแสนอบอุ่น ยุนโฮยังเป็นผู้มีรอยยิ้มอ่อนโยนเสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลง
“วันนี้ดื้อหรือเปล่า”เสียงทุ้มถามอย่างเอ็นดู
“ไม่เลยครับ ไม่ดื้อเลย!!!”แจจุงฉีกยิ้ม ยุนโฮมองสาวใช้ที่แอบมองหน้ากันก็อมยิ้มออกมา
“ไปห้องกับพ่อดีกว่า พ่อมีอะไรจะให้ด้วย....”ยุนโฮโอบไหล่บาง
“เย้ๆๆๆ จริงหรอฮะ??!!”
“จริงสิ พ่อเคยโกหกแจจุงเหรอ”
“...ไม่เคยฮะ!!!ไปกันๆ ไปกันเร็วๆฮะ...”แจจุงพาดแขนไว้กับเอวหนา ก่อนสองพ่อลูกจะเดินจากไป
“เฮ้อ~* คุณยุนโฮนี้รักคุณหนูจริงๆเลยนะ”
“รักแบบไหนล่ะป้า คุณแจจุงไม่เห็นมีเพื่อนสักคน ชั้นว่านะ ที่แจจุงแปลกๆแบบนี้ คงเพราะเค้าไม่เคยเจอสังคมภายนอกมากกว่า..หนังสือก็ไม่ได้เรียน”
“น่าสงสารจริงๆ ถ้าไม่เจอคุณยุนโฮ ป่านนี้จะเป็นยังไงนะ”
....
..
“เอ๋ ไหนล่ะฮะ ของขวัญ คุณพ่อจะให้ของขวัญแจจุงไม่ใช่หรอฮะ”ร่างบางนั่งกอดตุ๊กตาหมีอยู่ปลายเตียง
นี้เป็นห้องของเขานะ ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาที่นี้เค้าก็มาอยู่ห้องนี้กับคุณ
“อะไรกัน พ่อกลับมาเหนื่อยๆจะไม่ให้พ่อพักหน่อยเหรอ??”
“ไม่เอาฮะ...แจจุงจะเอาของ จะเอาของๆๆ”แจจุงขมวดคิ้ว ตาหวานหรี่ลงอย่างเอาเรื่อง
“ทำให้พ่อหายเหนื่อยก่อนสิ แจจุงก็รู้นี่นาว่าต้องทำยังไง”เสียงทุ้มแฝงนัยที่แจจุงไม่เคยตามทัน หน้าหวานยู่ลง ปากบางส่งเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ
“อืมม...”ยุนโฮรับจูบอ่อนหวานที่ร่างบางเดินมาส่งให้ถึงที่ มือใหญ่เลิกเข้าใต้สาบเสื้อสีอ่อน สัมผัสผิวเนียนละเอียดภายใน
“อื้ม”มือเรียวจับท้ายทอยยุนโฮ เรียวลิ้นน้อยตวัดอย่างเชี่ยวชาญ
ใครจะรู้ว่าเด็กชายใสซื่อคนนี้ จะมีลีลาเรื่องนั้นเด็ดดวงอย่าบอกใคร
“ดีมากแจจุง...”ยุนโฮอุ้มร่างบางขึ้น ขายาวก้าวไปที่เตียงนอนสี่เสา
หมับ
“คุณพ่อ...ขอของขวัญก่อนสิฮะ”ตาหวานขอร้อง ยุนโฮอมยิ้ม พลางพยักหน้ายอมแพ้
“หลับตาสิ”ยุนโฮสั่ง แจจุงยอมหลับตา มือเรียวถูกจับให้กางออก นิ้วนางด้านขวาถูกประดับด้วย..อะไรสักอย่าง
“เย็นจัง!!”แจจุงสะดุ้งเผลอลืมตา
“อะไรนะฮะ โห สวยจัง!!!”เสียงหวานร้องเมื่อเห็นแหวนกลมประดับที่นิ้วของตน
“ชอบมั้ย^^”
“มากๆเลยฮะ”
“แล้วสร้อยที่พ่อเคยให้ล่ะ??”
“เอ๋?? สร้อย สร้อยไหนฮะ”แจจุงทำหน้าซื่อ ยุนโฮขมวดคิ้ว
“สร้อยที่พ่อให้ตอนวันเกิดไง!!”
“อ่า....ไม่ ...ไม่รู้ฮะ”แจจุงมองหน้าคมที่ดูหงุดหงิดด้วยแววตาสั่นเครือ
“แจจุง ทำไมไม่รักษาของ โดยเฉพาะของที่พ่อให้”
“ไม่รู้ฮะ แจจุง ไม่รู้!!!”ร่างบางถอยหลัง เพราะไม่เคยชินกับความตกใจง่ายทำให้ร่างบางตื่นกลัวอย่างไร้สาเหตุ
“มาหาพ่อสิ แจจุง...”ยุนโฮทำเสียงธรรมดา หน้าหวานสั่นไปมา
“ไม่ต้องกลัวพ่อ..ช่างสร้อยเส้นนั้นเถอะเดี๋ยวพ่อจะซื้อให้ใหม่”
“จะ จริงนะฮะ…”เสียงหวานยังสั่นไม่หาย แต่ร่างเล็กก็ยอมคลานเข้าสู่อ้อมกอดคนเป็นพ่อด้วยร่างกายที่สั่นเทา
“จริงสิ บอกพ่อสิ ว่าแจจุงรักพ่อมั้ย”
“รัก..ฮะ”ยุนโฮยิ้มให้กับความบริสุทธิ์ของร่างบางในอ้อมกอด
ที่ไม่เคยทันหมาป่าเจ้าเล่ห์อย่างเขา
…
..
“แจจุงต้องไปโรงเรียน...”
“ไม่นะครับแม่!!!”ยุนโฮค้านหัวชนฝา หญิงวัยกลางคนลักษณะเจ้าระเบียบมองลูกชายของตนอย่างพินิจ
“เขาต้องไป แม่ขอสั่งเด็ดขาด อายุ 17 แล้ว ไม่ร็แม้กระทั่งการเขียนหนังสือนี้มันไม่มากไปเหรอยุนโฮ”
“แต่แจจุงเขาไม่ปกตินี้ครับ”
“นั้นไม่ใช่เหตุผล..แจจุงไม่ได้บ้าตั้งแต่เกิดสักหน่อย”
“...ผมก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดี”
“ถ้าแกปฏิเสธ แม่จะเอาแจจุงไปอยู่กับแม่!!!”
“ไม่ได้ครับ...ผมยอมให้แจจุงไปเรียนก็ได้ แต่จะให้เขาเรียนที่ไหนล่ะครับ”
“แม่เตรียมไว้ให้แล้ว”
“คุณย่า!!!!”แจจุงในชุดนอนสีครีมวิ่งลงบันได รอยยิ้มหวานปรากฏเมื่อเห็นคุณย่าแต่เช้า
“ว่าไง หลานรัก....พ่อดูแลเราดีใช่มั้ย”
“ใช่ฮะ คิดถึงคุณย่าจัง แล้วคุณปู่ล่ะฮะ แจจุงคิดถึงคุณปู่ด้วยยย!!!!”
“เดี๋ยวอีกสองสามวันคุณปู่ก็จะมาหาแจจุงจ้ะ..หลานย่าโตเป็นหนุ่มแล้วนะ....ถ้าเป็นเด็กทั่วไปก็คงจะมีแฟนแล้ว คิกๆๆ”
“แฟน?? อะไรคือแฟนฮะ”ใบหน้าหวานมีเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด
“แฟนเหรอ แฟนก็คือคนที่รักแจจุงและแจจุงก็รักเค้า แล้วก็มันจะมีความรู้สึกแบบ กุ๊กกิ๊กๆน่ะจ้ะ ฮิฮิ”
โห แม่กุ ทีพูดกับแจจุงล่ะน่ารักเชียว
ทีพูดกะลูกตัวเอง ยังกับจะงาบหัวเข้าไป
“กุ๊กกิ๊กๆ??”แจจุงพึมพำ
“อ๋ออ...เหมือนแจจุงกับคุณพ่อ คุณย่าแล้วก็คุณปู่ใช่มั้ยฮะ”
“ไม่ใช่จ้ะๆ แฟนแจจุงต้องเป็นผู้หญิง”
“งั้นก็แบบคุณย่าสิฮะ!!”
“ไม่ใช่จ้ะ ต้องเป็นผู้หญิงที่สาวๆ สวยๆ แล้วก็นิสัยดี”
“คุณแม่ครับ!! แจจุงยังเด็กอยู่เลยนะครับ”ยุนโฮรีบดึงร่างเล็กมาหาตัว
“คิดจะเป็นคุณพ่อหวงลูกหรือไง แจจุงเป็นผู้ชาย ถึงจะหน้าเหมือนผู้หญิงก็เหอะ”
“...ผู้หญิงสวยๆ....”แจจุงที่เหมือนจะตกอยู่ในวังวนของตัวเองไปซะแล้ว
“ใช่จ้ะ ผู้หญิงสวยๆ น่ารัก เหมือนตุ๊กตาที่แจจุงเคยเล่นไงจ้ะ แล้วก็จะมาเป็นเพื่อนแจจุงด้วย”
“อ่า แจจุงอยากมีแฟนฮะ แจจุงจาเอาแฟนอ่ะคุณพ่อ คุณย่า แจจุงอยากมีเพื่อนที่หน้าเหมือนตุ๊กตา!!!”ร่างเล็กออดอ้อนคุณย่า ยุนโฮอยากจะกัดแขนมารดาตัวเองสักที
แจจุงโหมดโดนเป่าหู
แล้วเค้าจะดึงร่างเล็กให้เหมือนเดิมยังไงล่ะวะเนี่ย
“แจจุงต้องมีอยู่แล้ว เพราะเดี๋ยวแจจุงก็ต้องไปโรงเรียน เจอเพื่อนเยอะแยะเลย...”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเลยฮะ....”
“ไม่ได้ๆ ต้องรอเปิดเทอมก่อนนะ เดี๋ยวย่าจะพาไป”
“...แต่แจจุงอยากไปตอนนี้ แจจุงอยากมีแฟน…”
“ไม่ได้หรอก!!!! พ่อไม่ยอมให้แจจุงมีแฟนเด็ดขาดเลย”ยุนโฮเถียง บรรยากาศครึกครื้นเลยเงียบฉี่
กระซิกๆ
“คะ คุณพ่อ ไม่อยากให้แจจุงมีเพื่อน!!!! คุณย่าฮะ!!!”แจจุงน้อยเริ่มโวยวายเข้าให้แล้ว ร่างเล็กวิ่งเข้ากอดเอวผู้เป็นย่า ยุนโฮถอนหายใจเฮือก
“มันไม่ใช่อย่างนั้นแจจุง...”
“แง๊ๆๆ คุณย่า...”
“ไม่เป็นไรแจจุง เดี๋ยวคืนนี้แจจุงไปนอนกับคุณย่าแล้วก็คุณปู่ ปล่อยให้พ่อเราเค้านอนไปคนเดียว ดีมั้ย”
“ดีฮะ!!! แจจุงโกดคุณพ่อแล้ว~ ~”
“ไม่ครับ ผมไม่อนุญาต...”
“แก-ไม่-มี-สิทธิ-หือ-กับ-แม่”
“แต่ผมจะนอนคนเดียวได้ยังไงล่ะครับ”
“แจจุงน่ะลูกแกนะ ไม่ใช่เมีย!!!”
“ก็ไม่ต่างกันนักหรอกฮะ…”ยุนโฮพูดเบาๆ
“แกว่าไงนะ??”
“เปล่าฮะ...”
“ถ้าอย่างงั้นคืนนี้แจจุงไปนอนกับย่า...”
“ฮะ...”ดวงตาคลอน้ำใสมองคุณพ่อสุดที่รัก ก่อนจะเชิดหน้าจากไป
“โว้ยย!!!!”ยุนโฮสบถ
คืนแรกในรอบหลายปี ที่เค้าไม่มีร่างบางนั้นอยู่เคียงข้าง
กุจะลงแดงตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
*---
“...แจจุง อาหารไม่อร่อยเหรอจ้ะ หลานไม่กินเลย”
“...ไม่มีรสชาติเลย”แจจุงบ่น มือเล็กวางช้อนซ้อมลง ผู้เป็นย่าชะงักนิ่งก่อนจะยิ้มบางๆ
“แต่ย่าว่าก็อร่อยดีออก...แจจุงคิดถึงคุณพ่อใช่มั้ย”
“..แจจุง โกด คุณพ่อมากกว่า”
“แต่คุณพ่อเค้ารักแจจุงน่า”
“แจจุงอยากมีเพื่อนเยอะๆ”
“แล้วแจจุงจะคุยกับคุณพ่อเมื่อไหร่”
“เมื่อหายโกดฮะ”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะจ้ะ”
“เมื่อแจจุงมีแฟน!!!!”
นี้ชั้นทำให้พ่อลูกเค้าแตกคอกันหรือเปล่าเนี่ยย
“..แต่พ่อยุนโฮก็รักแจจุงนะ…”คุณย่าลูบผมนิ่มอย่างเอ็นดู
“...แต่ไม่ใช่แฟนนี้ฮะ แจจุงอยากได้เพื่อน!!!”
“..เฮ้อ~* ย่าว่าหลานไปพักผ่อนดีกว่า...”
“ฮะ...สัญญาก่อนฮะว่าจะพาแจจุงไปโรงเรียน”นิ้วก้อยเรียวยกขึ้นหน้าเธอ
“สัญญาจ้ะ”
...
..
*--
ตกดึกสงัด ยุนโฮแอบจอดรถไว้หน้าประตูใหญ่ ร่างสูงส่งสัญญาณมือให้ยามเงียบๆไว้ก่อนจะวิ่งตัดสนาม
นี้กุทามเชี่ยไรวะเนี่ย!!!!!
ลักพาตัวลูกชายตัวเองงงง
โคดจะปัญญาอ่อนเรยย
กึกๆๆ
“ทำไมมันล็อคแน่นอย่างนี้วะ”รปากหนาสบถ มือใหญ่ขยับประตูกระจก
“อื้อ~*”แจจุงบิดหน้าไปมานอนหลับอย่างไม่เป็นสุขเท่าไหร่ เมื่อมีเสียงดังกวนใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“แจจุงๆ”ยุนโฮเรียกลูกชาย แต่ท่าทางจะไม่ได้ยิน แถมยังพลิกตัวหนีอีกต่างหาก
“เห่อออ...”
กุกกักๆๆๆ
“ไม่ออก ไม่อ้อกกกกก โว้ยยย”ยุนโฮนั่งลงกับพื้น หมดแรงหลังจากพยายามไปได้สักพัก
“คุณพ่อทำอะไรน่ะ”แจจุงในชุดนอนลายหมีพุ เปิดกระจก มือเล็กขยี้ตาตัวเอง ยุนโฮมองลูกชายก้ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“กลับบ้านกับพ่อนะแจจุง”
“หือ ไม่เอา แจจุงจะนอนที่นี้”หน้าหวานปฏิเสธโดยการส่ายไปมา ก่อนร่างกายจะเดินกลับข้าห้อง โดยไม่ลืมปลดล็อคประตู
“แต่พ่อคิดถึงแจจุงนี้ครับ”ยุนโฮเดินตามร่างบาง แจจุงทำปากยู่
“คุณพ่อขัดใจแจจุง”
“ก็พ่อยอมให้แจจุงมีแฟนไม่ได้นี้”
“ทำไม??”ร่างเล็กคว้าหมอนข้าง หน้าหวานเชิดหนี
“ก็พ่อ...”
อยากให้แจจุงเป็นของพ่อคนเดียว
“...”
“....แจจุงยังเด็ก...”
“แจจุงไม่อยากคุยกับคุณพ่อแล้ว!!”
กุจะพูดยังไงให้ลูกกุเข้าใจฟร่ะ
“แจจุง...”
“พ่อรักลูกแล้วมันไม่พอเหรอ”ยุนโฮกอดเอวบาง แจจุงพลิกตัวมองหน้าคุณพ่อสุดที่รัก
“แต่แจจุงอยากมีเพื่อนที่หน้าตาเหมือนตุ๊กตา”ปากอิ่มพูดเบาๆ
“เพื่อนก็ส่วนเพื่อนสิ แต่แฟนมันไม่เหมือนกันนะครับ”
“..??”
“แฟนก็คือคนที่รักกัน ไม่ใช่แบบเพื่อน หรือ พี่น้อง ไม่ใช่แบบคุณย่า คุณปู่...”
“แล้วแบบคุณพ่อล่ะ...”ตากลมโตฉายแววสงสัย
“...แบบนี้ก็ไม่ใช่...”ปากหนาพูดเรียบๆ
“ถ้าอย่างนั้น แจจุงก้จะมีแฟน”ตากลมปิดลงเสียดื้อๆ ร่างบางหันหลังหนีบิดาอีกครั้ง จนยุนโฮก็งงว่า..
กุพุดไรผิดวะ!!!!!!!!!!!!!
ผมเป็นได้แค่นี้ใช่มั้ย ห๊า
คุณพ่อ??
มันใช่ซะที่ไหนกันเล่า
ที่ผมอุตส่าลงทุนลงแรง แกล้งบ้าบอแบบนี้มาตั้งหลายปี เพราะอะไร
ถ้ามันไม่ใช่คนรัก…!!!
ดี ต่อจากนี้ จะไม่ยอมมีอะไรกุ๊กกิ๊กกับคุณพ่อแล้ว
บ้าๆๆ…บ้าที่สุดในโลก
“แจจุงงงงง!!!!!!!!!”
“อืออ....”มือเล็กยกขึ้นปิดหู หน้าหวานหันไปชนอกหนาพอดี
“โอยย”มือเล็กกุมหน้าผากตัวเองป้อยๆ ยุนโฮกระพริบตาถี่ๆมองลูกชายหน้าตาเจ็บปวดก็งงๆ
“เป็นอะไรไปแจจุง”
“ถอยไป!!!”แจจุงดันร่างสูงออก มือเล็กเปิดประตูไม้ออก
“คุณย่าให้มาตามไปทานข้าวค่ะ”
“รู้แล้ว..”มือเล็กปิดประตูลง เดินงัวเงียๆมาถึงเตียงแล้วทิ้งตัวนอนรอบสอง โดยมียุนโฮมองตามนิ่งๆ
ทำไมแจจุงดู ปกติ...
**----
ภาพหญิงชายสองคนยืนอยู่กลางถนน เสียงแตรรถดังสนั่น กลับแสงวาบบบบทำเอาเด็กน้อยผิวขาวแก้มแดงปลั่งร้องให้จ้าตามสันชาตญาน
“กรี๊ดดดดดดด”
“แง๊!!!!!!!!!!”เสียงโกลาหลวุ่นวายทำให้เด็กชายตัวเล็กๆยิ่งร้องให้หนัก
“ปะป๊า”เสียงเล้กร้องหาบิดาที่นอนนิ่งอาบเลือดอยู่บนพื้น
คิมแจจุงที่อายุได้ 5 ขวบต้องมาเห็นพ่อแม่ตายต่อหน้าต่อหน้า
ภาพนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในสมองของเขา
“คนนี้เป็นลูกของคนตายค่ะ”ผู้หยิงชุดขาวพาเค้าไปหาหมอคนนึงซึ่งแก่เอาการ แจจุงเกลียดโรงพยาบาล เขาไม่ชอบมันเสียเลย
“หนู ชื่ออะไรครับ”คุณลุงคนนั้นถามเขา ตากลมกรอกไปมา
“แจ..แจจุง...”
“หนุมีญาติที่ไหนมั้ย แจจุง”
“...ฮ่าๆๆ”เสียงหัวเราะคิกๆของร่างเล็กทำเอาคุณหมอทำอะไรไม่ถูก
“....??”
“ตั้งแต่ถุกส่งมา ก็พูดแค่ชื่อตัวเองแบบนี้น่ะค่ะ ถามอะไรก็เอาแต่หัวเราะ”
“...เหรอ”คุณหมอทำหน้าสลด ร่างสูงอีกร่างเดินมาเคียงข้างเขา
“เด็กที่ไหนเหรอครับอาจารย์”ร่างนั้นนั่งยองๆตรงหน้าแจจุง
“ลุกคนไข้น่ะ พ่อแม่โดนรถชนเสียชีวิตหมด”หน้าคมฟังอาจารย์อธิบาย
“ชื่ออะไรเรา”
“..แจจุง”
“...ชื่อแจจุงเหรอ”
“คิกๆๆ”
“หมายความว่ายังไงครับอาจารย์??”
“แกคงช็อคน่ะ อุบัติเหตุต่อหน้าอาจทำให้แกเสียสติ”
“...”ยุนโฮรับฟัง ตาคมมอง ดวงตากลมโตที่ไม่รับรู้เรื่องราวอะไร ก็เกิดสงสาร และเอ็นดูเด็กคนนี้
“ไง แจจุง ต่อจากนี้ เรามาเป็นพ่อลูกกันนะ...”มือเรียววางบนผมนิ่ม เด็กชายมองหน้าคม
“พ่อ??”
**------
“อ๊ะ!!!!!!!”ตาหวานเปิดพรึบ ก่อนร่างจะลุกนั่ง มือเล็กปาดเหงื่อตามไรผม ภาพวันแรกที่พบยุนโฮยังคงเด่นชัดตาหวานมองคนข้างกาย ก่อนจะถอนหายใจ
“คุณพ่อ..”มือเรียวไล้ตาโครงหน้าคม ส่วนคางมีหนวดประปลาย
แจจุงไม่เคยลืมวันนั้น
วันที่คุณพ่อมอบชีวิตให้ผม
“รักคุณพ่อที่สุด”ปากบางจูบเบาๆบนปากของยุนโฮ
ผมรักคุณพ่อตัวเอง
และสัญญาไว้ตั้งแต่ตอนนั้น
ว่าจะเป็นคนของยุนโฮเพียงผู้เดียว
*-------------------------
ทู บี คอนทินิวว
หลายคนอาจคิดว่า
เงื่อนงำมันเยอะจิงๆ
แบบนี้มันจะลัลล้ามั้ยวะ
555++
ไม่รุ รุแต่ดีจัยมากที่คนเม้นเยอะจิงๆค่ะ
แต่ที่มาอัพช้าเพราะวันๆเอาแต่นอน
โรคถามหาค๊าบบ
ยาแก้แพ้อากาศเค้าก็ดีจิง
กินแล้วหลับเปงตาย
55+
อ่ะเคน้อออ
เม้นเยอะๆนะค่ะ
จุ๊บจ๊วบบบ*---
ความคิดเห็น