[SJ FIC]....Hot Doctor, Mean Patient ....[KiHae][KyuMin]

ลำดับตอนที่ #5 : [NEW UPDATE!!] Shot 9 + Shot 10

Fiction : Hot Doctor, Mean Patient #9
Pairing : KiHae, KyuMin
Rate : ประถมต้น
Author’s note: "รอยที่คอน่ะ รีบหาอะไรปิดซะนะ ให้ผู้ใหญ่เห็นมันจะไม่ดี"



แสงแดดยามเช้าส่องสว่างลอดผ่านผ้าม่านสีฟ้าเข้มที่ถูกแหวกไว้เล็กน้อยกระทบกับร่างสองร่างบนเตียง...คนหนึ่งที่ตื่นขึ้นมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วนั้นเอาแต่จับจ้องคนตัวเล็กที่นอนตะแคงข้างหันหน้ามาทางตน ใบหน้าเรียวสวยที่ถูกแสงอาทิตย์เรืองรองยามเช้านั้นน่ามองน้อยเสียเมื่อไรกันล่ะ ...โอกาสแบบนี้ใช่ว่าจะหาได้ง่ายเสียเมื่อไรด้วย อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่าตัวเองถูกจ้องอยู่แบบนี้...

จะเริ่มต้นด่าด้วยคำว่าอะไร ^^


และแล้วหลังจากผ่านไปอีกเกือบสิบนาที แดดที่เริ่มส่องสูงขึ้นเรื่อยๆก็พลันเริ่มแยงเข้าที่ดวงตาเรียวเล็กที่ปิดสนิท...ร่างบางเริ่มขยับเบือนหน้าหนีโดยการที่จะมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนใหญ่อย่างที่ตัวเองชอบทำเป็นประจำ แต่เพราะความไม่คุ้นชินกับสถานที่ทำให้ร่างกายปฏิเสธที่จะนอนต่อ...คนตัวเล็กค่อยๆปรือตาสู้แสงที่ส่องลอดเข้ามาในมุมที่ไม่เคยชิน และในที่สุดก็ลืมเต็มตา เมื่อตระหนักว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และไอเงาดำๆที่คอยบังแดดบางส่วนนั้นเป็นของใคร...


"ตื่นแล้วหรอครับ? "

"ตื่นนานยัง? "ตามแบบฉบับเขาล่ะ ไม่อยากตอบซะอย่าง ใครจะทำไม แถมถามย้อนด้วยเอ้า!

"ไม่รู้สิ พอดีตื่นมายังไม่ได้หันไปมองนาฬิกาเลย มัวแต่มองหน้าคนน่ารักอยู่ว่าเมื่อไรจะตื่นซะที"

น่ะ น่ะ พูดเฉยๆก็ได้ หน้าน่ะจะยื่นเข้ามาทำไมซะใกล้!? แล้วรอยยิ้มนั่นมันอะไร?? รู้อยู่หรอกว่าถึงเวลาให้ยา แต่ขอให้ตากูได้ลืมเต็มกระบอกตาหน่อยได้ไหมเล่า!!!


"นี่ อย่าเพิ่งสิ…อื้อ คิบอม!.. "มือน่ะเดี๋ยวดันเดี๋ยวรั้ง เอาไงเอาให้แน่ อี ทงเฮ! จะผลักก็ผลัก จะยอมก็ยอม เอามันซักอย่างเห้อออ!!! = =

"ผมรอตั้งนานกว่าทงเฮจะตื่น จะให้ผมต้องอะไรอีกล่ะครับ? "พูดไกลๆหน่อยก็ได้มั้งงงง จะมาอะไรนักหนาตรงซอกคอเขานักนะ~! ><

"ไหนว่าไม่ได้ดูนาฬิกาไง!..อ๊ะ..อื้ออ...เดี๋ยวสิ! คิ.... "

ห้ามได้แค่นั้นแล่ะ ได้แค่นั้นจริงๆ รอให้เรียกชื่อจบสักหน่อยก็ยังดี...ขอห้ามให้มันสมบทบาทครบเซ็ทหน่อยไม่ได้หรือไงกัน! ให้ตาย...


.............
............................



" วันนี้มีเคสตอนบ่าย ทงเฮจะไปด้วยกันมั้ย? "หลังจากจบคอร์สการให้ยาตอนเช้าไปกว่าร่วมชั่วโมง = =” คิบอมก็ปล่อยให้คนตัวเล็กไปอาบน้ำอาบท่าก่อนที่ตัวเองจะไปอาบบ้าง และตอนนี้เขาก็กำลังยืนให้ร่างบางยืนจัดเสื้อผ้าของเขาให้เข้าที่เข้าทาง...

" ไม่อะ เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้าน ไม่รู้แม่กลับมายัง ขี้เกียจฟังแม่บ่น ไหนจะยังพี่ซองมินอีก"คนตัวเล็กว่าพลางจัดไทด์ของคนตัวสูงให้เข้ารูป ร่างสูงสบโอกาสลอบมองคนตัวเล็กที่ใส่เสื้อยืดตัวเก่งกับกางเกงขาสามส่วนที่กลายเป็นขายาวไปโดยปริยายของเขาแล้วก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้...

ตั้งแต่รู้จักกับทงเฮมานี่ ยิ้มมาแล้วกี่ครั้งกันนะ...

ไม่สิ ควรจะถามว่า ตั้งแต่รู้จักกับทงเฮมานี่ มีตอนไหนที่เขาไม่ได้ยิ้มบ้างคงจะตอบง่ายกว่า...


"’งั้นเดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน แล้วตอนเย็นจะไปหาที่บ้านนะครับ"พูดเสร็จก็โฉบใบหน้าลงประทับจูบเร็วๆที่ปากแดงพร้อมกับรวบตัวคนน่ารักเข้าเต็มอ้อมกอด

"อื้อ...อย่าช้านะ"ทงเฮยิ้มตาปิดทำเอาอีกคนยั้งใจแทบไม่อยู่...ใบหน้าคมกำลังโน้มเข้าหาอยู่แล้วเชียว...แต่เสียงเคาะประตูดันมาขัดจังหวะซะนี่!


ชิ! อีกนิดเดียวแล้วแท้ๆ...

นั่นกะว่าจะให้เป็นยาก่อนอาหารเลยนะ!!!



ใช่แล้ว คุณผู้อ่านไม่ได้เข้าใจผิด ไม่ได้ตาฝาดอะไรทั้งนั้น...เพราะนี่ไม่ใช่ความคิดของใครอื่นใด…


นางเอกของฟิกเรานี่แล่ะ!!!



ร่างสูงผละจากคนตัวเล็กไปที่ประตูห้อง เปิดออกด้วยสีหน้าไม่ค่อยรับบุญเท่าไรนัก....ใครกันนะ กล้าขัดจังหวะคิม คิบอมกำลังจะจูบแฟนเนี่ย!!


แกร๊ก...


"ครับ....อ้าว คุณแม่..กลับมาแล้วหรอครับ?"

" ก็ใช่น่ะสิ กว่าจะมาเปิดประตูได้ มัวทำอะไรอยู่ตั้งนาน แล้วนั่นทำไมต้องทำหน้าตายซากใส่แม่อย่างนั้นด้วยล่ะ ห๊ะ?"หญิงสาววัยกลางคนหน้าตาสะสวยที่แม้ว่าจะมีอายุมากแล้ว แต่ผิวพรรณผุดผ่องที่ดูแลมาอย่างดีบวกกับท่าทางที่ดูวัยรุ่นกว่าวัยนั้นทำ เอาเดาอายุกันไม่ออกเลยทีเดียวกำลังยืนเอามือเท้าสะเอว สีหน้าเอาเรื่องลูกชายอยู่ไม่น้อย

"ไม่มีอะไรครับ แล้วแม่มีอะไรกับผมหรอ? "

"มีแน่ เราไปเอาลูกชายบ้านโน้นเขามาไว้ที่นี่รึเปล่า? เมื่อเช้าคุณแม่บ้านโน้นเขาโทรมาถามแม่ เพราะเห็นว่าซองมินบอกว่าหนูทงเฮกลับมากับเรา"

"อยู่ครับ"ว่าสั้นๆพลางเปิดประตูกว้างขึ้นเป็นเชิงให้ผู้เป็นมารดาผ่านเข้าไป


"เอ่ออ..สวัสดีฮะ"

ตายห่าล่ะ แม่สามี เห้ย! แม่คิบอม!…เล่นมาเจอกันแบบนี้เลย...ยังไม่ได้ตั้งตัวเลยนะเนี่ยยย จะถูกหาว่าเป็นพวกใจง่ายหรือเปล่าวะ!?


" ต๊ายยย น่ารักจริงๆนะเนี่ย ตอนที่แม่เห็นในรูปก็ว่าน่ารักแล้วนะ ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีก คิบอมนี่ตาถึงจริงๆ ไหนมาให้แม่กอดหน่อยยยย..."คุณนายคิมโผเข้ากอดทงเฮเต็มแรงทำเอาร่างเล็กแทบจะหงายหลัง...

นึกว่านอกจากแม่ตัวเองแล้วนะที่ประหลาด...

ให้ผู้ชายดูตัวกับผู้ชายเนี่ย...

บ้านนี้ก็เป็นอีกบ้านเรอะ!!


อะไรมันจะโชคดีแบบนี้นะ พ่อแม่ทั้งสองฝั่งยินดีที่ให้ลูกชายตัวเองแต่งงานกับผู้ชาย...

ปกติฟิกอื่นๆมันต้องมีสักฝั่งสิ ที่ไม่ยอมรับน่ะ...

ส่วนมากจะเป็นฝั่งเมะนี่แล่ะที่จะรับไม่ได้...

แต่นี่อะไร....


เล่นกระโดดโผกอดแทบจะทับเขาทั้งตัวและแถมดูท่าจะรักมากกว่าลูกชายตัวเองเสียอีก...

ฟิกเรื่องนี้ อะไรๆมันก็จะราบรื่นไปแล้วนะเนี่ยย!!....(แล้วไม่ชอบเราะ เด๋วปั๊ด!! : จากคนแต่ง)


" แม่เพิ่งคุยกับแม่ทงเฮไปว่าเย็นนี้จะนัดทานข้าวที่บ้านซักหน่อย จะได้ตกลงเลือกฤกษ์ที่จะแต่งน่ะจ้ะ ที่คุยๆกันไว้ตอนแรกรู้สึกจะเดือนหน้านี้แล่ะ แต่ตอนนี้แม่อยากจะเลื่อนให้เป็นสักอาทิตย์หน้า ไม่ก็พรุ่งนี้เลยจริงๆ คิบอมว่าไง? "

"ผมลงข้างล่างก่อนล่ะ หิวข้าว ตอนบ่ายมีเคสด้วย แล้วแม่ก็ปล่อยทงเฮได้แล้ว..."

" ไอ้ลูกคนนี้นิ! เงียบปากไปเลยไป....ว่าแต่ ยังไงทงเฮ ตอนเย็นก็อย่าลืมมากินข้าวที่บ้านด้วยนะจ้ะ แม่ให้แม่บ้านเตรียมทำกับข้าวไว้เยอะแยะเลยล่ะ"คุณนายคิมแหวใส่ลูกชายตัว เองก่อนจะหันกลับไปยิ้มหวานให้กับว่าที่ลูกสะใภ้...

"ฮะ"คนตัวเล็กตอบรับพลางยิ้มเต็มแก้ม


คุณนายคิมยิ้มใจดีให้อีกครั้งก่อนจะเดินนำไปทางประตู..ทงเฮกำลังจะเดินออกตาม แต่ยังไม่ทันจะได้แตะลูกบิดประตูก็ถูกปิดลงด้วยมือใหญ่ของอีกคนก่อนอีกมือหนึ่งจะดึงคนตัวเล็กเข้ามาและโน้มใบหน้าคมเข้าลงมาอย่างรวดเร็วโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตั้งตัว...


แหม คุณหมอ...

ลืมบ้างอะไรบ้างก็ได้นะ...

อะไรมันจะจ่ายยาได้ตรงตามเวลาขนาดนี้เนี่ย คนแต่งหมั่นไส้ว้อยยย!!!....





……….
…………


รถยุโรปคันหรูเข้าจอดเทียบบริเวณหน้าคฤหาสน์ตระกูลอี...ที่ประตูข้างคนขับ เด็กหนุ่มตัวเล็กเปิดประตูรถลงทักทายคนสองคนที่ยืนคอยอยู่ตรงบันไดบ้าน...

"กลับมาแล้วฮะ"

"แหม กลับมาซะสายเชีย"

"ก็แล้วใครล่ะที่ถีบส่งน้องตัวเองให้ไปนอนที่อื่นน่ะ"

"อย่ามา ตัวเองก็เต็มใจจะไปจะแย่ไม่ใช่เรอะ? "

" พอได้แล้ว ทั้งคู่เลย เพิ่งจะเจอกันก็หาเรื่องทะเลาะให้แม่ปวดหัวอีกละ...อะนี่ คิบอมเข้าบ้านก่อนไหมลูก? "คุณนายอีเอ่ยห้ามทัพลูกชายของตัวเองทั้งสองที่เจอหน้ากันเพียงไม่ถึงห้าวินาทีก็แทบจะกระโดดกัดคอปารองเท้าใส่หน้ากันกันไว้อย่างยากเย็นก่อนจะหันไป เอื้อนเอ่ยเชิญชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างรถฝั่งประตูคนขับ

"ไม่เป็นไรครับ พอดีผมมีเคสตอนบ่ายน่ะครับ"

"ฉันว่านายเอามันไปด้วยก็ได้นะ ขี้เกียจเป็นที่รองรับอารมณ์หงุดหงิดของบางคนแถวนี้"

"เงียบๆไปเลย หงุดหงิดที่ไม่ท้องสักทีก็อย่ามาพาลใส่คนอื่นสิ"

" ทงเฮ! ดูพูดเข้า เข้าบ้านเลยไป ให้ตายสิลูกคนนี้...ขอบใจคิบอมมากนะจ๊ะที่ดูแลทงเฮ แล้วเดี๋ยวเย็นนี้เจอกันจ้ะ"คุณนายอีตีเข้าที่แขนของลูกชายตัวแสบพลางบอกลาว่าที่ลูกเขยกอนที่จะลากคนตัวเล็กเข้าบ้านไป...


"ขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวเลยนะ เดี๋ยวเย็นนี้ต้องไปกินข้าวที่บ้านโน้น... "

"รู้แล้วน่าแม่... "

ทงเฮตอบรับก่อนจะปลีกตัวไปอีกทางเพื่อจะขึ้นบันไดไปห้องตัวเองทันที...




"รอยที่คอน่ะ รีบหาอะไรปิดซะนะ ให้ผู้ใหญ่เห็นมันจะไม่ดี"

"พี่เงียบปากไปเลยน่า! "ทงเฮที่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้องของตัวเองหันมาแว๊ดใส่คนที่ยืนพิงสะโพกสบายใจเฉิบกับราวบันได...

ซองมินที่ยืนกอดอกเมื่อครู่หลุดหัวเราะพลางผละเดินมาหาน้องชายที่ยืนหน้าแดงเอามือปิดซอกคอตัวเอง...

"เอ้า พี่ก็แค่เตือนด้วยความหวังดี"น้ำเสียงแบบผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนเอื้อนเอ่ย...

"จะว่าไป ไวไฟกว่าพี่อีกนะเรา"

"ผมยังไม่ได้มีอะไรกับหมอนั่นสักหน่อย! "

"อย่ามาขี้ตู่ แล้วรองแดงชัดชัดตรงคอนั่นมันอะไรล่ะ? "

"นั่นมันเพิ่งตอนในรถต่างหาก! พี่บ้าไม่คุยด้วยแล้ว!"พูดแทบยังไม่จบประโยคดีด้วยซ้ำ ทงเฮก็รีบเปิดประตูเข้าห้องตัวเองทันที....ทิ้งให้อีกคนยืนอึ้งพะงาบติดอ่างกับประโยคที่น้องชายเพิ่งกล่าวไปไม่นาน...


อะไรนะ?!!!!

ขอใหม่ๆๆ


คุณผู้อ่านได้ยินเหมือนที่ผมได้ยินใช่ไหม?!!!!


ในรถ!!!!





!!!

น้องชายผมมันเพิ่ง...


กรี๊ดดด!!!!!


ในรถ!!!!


"อี ทงเฮ!!!! ออกมาคุยกับพี่ให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลยนะ!!! "


ให้ตายเหอะ...

นี่เราตามหลังน้องชายที่เพิ่งจะมีแฟนเพียงไม่นานเนี่ยนะ!!??


ในรถฉันยังไม่เคยเลยนะเว้ยยยย!!!!!



"ทงเฮ ได้ยินมั้ย?!!! ออกมาคุยให้รู้เรื่องนะ!!!! ทงเฮ!!!! "






Fiction : Hot Doctor, Mean Patient #10
Pairing : KiHae, KyuMin
Rate : ไร้สาระ
Author: Deumbeui
Author’s note: "งั้นก็...ไปโรงแรมได้สิเนอะ? "



Tlu~ Tlu~ Tlu~ Tlu~ Tlu~ Tlu~ Tlu~


"ครับ? "

"ทำไมรับช้าจัง! "

"ขอโทษที พอดีเพิ่งออกจากห้องประชุมน่ะ ซองมินมีอะไรหรอ? "

"จะอะไรซะอีกล่ะ ฉันมาทวงค่ามัดจำฉันคืนต่างหากล่ะ งดเจอหน้ากันสองอาทิตย์!"

" หา?? นี่ ซองมิน มีอะไรค่อยๆพูดสิครับ ผมงงไปหมดแล้วนะเนี่ย... "ชายหนุ่มร่างสูงแต่งชุทสูทสีดำภูมิฐานมือหนึ่งถือโทรศัพท์ราคาแพงกำลังก้าวเดินกลับเข้าห้องทำงานส่วนตัวบนชั้นบนสุดของตัวตึก...ในใจพลางคิดทวนประโยคของแฟนสาว(??)อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง...

สองอาทิตย์...

ใช้สมองหรือหัวแม่เท้าคิดกันครับเนี่ยซองมิน...= =

ไม่ได้อะไรหรอกนะ...

กลัวว่าคนที่จะขาดใจตายก่อนน่ะ... -v-

ไม่ใช่เขาน่ะสิ....


"จะอะไรซะอีกล่ะ พ่อคนดีนักดีหนาของนายน่ะ สุดท้ายก็ทนเสน่ห์ของน้องฉันไม่ไหวน่ะสิ! "

"เอ๋? คิบอมน่ะหรอ? ไม่จริงน่า... "

"จริงสิ! ไม่ธรรมดาด้วยนะ นายน่ะ ตามหลังเพื่อนนายอีกเยอะ ขอบอก"

"ซองมินแน่ใจนะครับ?"

"แน่เสียยิ่งกว่าแน่! รอยแดงกว่าของฉันตอนครั้งแรกด้วยซ้ำ"

"แค่รอยมันไม่ได้หมายความว่า..... "

"ก็น้องฉันมันเล่นตะโกนใส่หน้าฉันว่า ‘นั่นน่ะมันตอนอยู่ในรถ’ เป็นนายจะคิดว่าไงล่ะ?!"

"ผมก็คิดว่าไอ้คิบอมมันก็แค่ให้ hickey* บนรถกับทงเฮน่ะสิ"

"คิดในแง่ดีไปหน่อยมั้ง ไม่มีทางอะ"

"ซองมินเช็คให้แน่ใจก่อนจะมาทวงค่ามัดจำผมดีกว่านะครับ ไม่อย่างนั้นที่เหลือผมคิดดอกแพงนา... "

"นายต่างหากเตรียมใจห้ามมาเจอหน้าฉันอีกสองอาทิตย์ไว้เลยนะ ถึงตอนนั้นฉันจะควงกิ๊กไม่ซ้ำหน้าเลยคอยดู! "คนสวยพูดเสร็จก็ตัดสายวางหูจากคนรักทันที...

เหอะ! มีที่ไหนกันผู้ชายดีเกินขนาดนั้นน่ะ...

ขนาดตัวเองที่คิดว่าคยูฮยอนเนี่ยแล่ะ สุภาพบุรุษสุดๆ...

จูบแรกยังโดนขโมยไปตั้งแต่วันแรกที่เพิ่งรู้จักกันด้วยซ้ำ....

เพื่อนกันมันก็ไม่ต่างกันนักหรอก!



"นี่พี่ เป็นบ้าอะไรมายืนทำหน้าเคร่งเป็นนางร้ายในละครอยู่ตรงนี้เนี่ย? "

ซองมินหันควับตามเสียงทางด้านหลัง...

อี ทงเฮ ยืนทำหน้าขมวดคิ้วออกแนวงงหน่อยๆกับท่าทางของพี่ชายตัวเอง และหลังจากเอ่ยคำถามที่ไม่ได้ดูเหมือนต้องการคำตอบมากนัก เจ้าตัวก็เลี้ยวเดินลงบันไดไปยังชั้นล่างอย่างไม่หยี่หระใดๆกับอีกคนที่คอยจ้องดูน้องชายตัวเองเดินลงบันไดอย่างตั้งอกตั้งใจ...

วันแรกที่เขามีอะไรกับคยูฮยอน แต่ละก้าวที่ก้าวลงบันไดนั้นแทบเรียกได้ว่าโลกสะท้าน จักรวาลสะเทือนกันเลยทีเดียว...แต่นี่อะไร...

มันก็ยังปกติดีนี่หว่า...


"นี่! อี ทงเฮ เดี๋ยว! "

ซองมินพุ่งลงตามขั้นบันไดด้วยความเร่งของจรวดตามหลังทงเฮไปทันที....

"นี่พี่เป็นอะไรของพี่เนี่ย?!! "

ซองมินกวาดไล่สายตาไปทั่วทั้งร่างกายน้องชายคนเล็ก..รอยแดงที่คอดูจางลงแล้ว...ไอ้ตัวดีมันคงเอาแป้งกลบสินะ..

มันต้องมีที่อื่นอีกสิน่า...ทำทั้งที ไม่มีทางมีรอยแดงที่เดียวหรอก...

"หมุนตัวดิ๊"

"เห้ย! นี่พี่จะทำอะไรเนี่ย??!! "

ซองมินไม่รอให้ทงเฮได้มีโอกาสแม้จะหมุนตัวด้วยตัวเอง สิ้นคำสั่งนั้นเจ้าตัวก็จับน้องชายเหวี่ยงเป็นวงกลมทันทีท่ามกลางเสียง โวยวายของอีกคน...

แขนเสื้อถูกเลิกขึ้นดูทั่วทั้งแขน...ไม่มี

ปกเสื้อถูกแหวกออกจนถึงอกขาว...ไม่มี

ชายเสื้อถูกดึงขึ้นเพื่อสำรวจบริเวณหน้าท้อง...ไม่มี

มือเล็กวางแหมะอยู่ที่กางเกงเตรียมจะดึงออกเป็นขั้นต่อไปอยู่แล้ว..แต่โดนเสียงเล็กแหวกอากาศพุ่งใส่กระดูกค้อน ทั่ง โกลนในหูชั้นกลางขึ้นเสียก่อน...

"พี่ซองมิน พี่เสียใจมากที่แท้งจนเป็นบ้าไปแล้วรึไง! จะจับผมแก้ผ้ากลางวันแสกๆเรอะ!!?? "

"มันต้องมีสิ"

"มีบ้าอะไรเล่า!!!? "

"มีอะไรกันยังไงล่ะ!! "



!!!

ทงเฮจ้องหน้าพี่ชายตัวเองอย่างท้อแท้...


"พี่ต้องวิปริตไปแล้วแน่ๆ... "

จู่ๆมาชวนให้มีอะไรกัน...มันผิดตั้งแต่จะคิดแล้วนะ…

เคะทั้งคู่มันจะทำกันยังไงล่ะ?

ที่สำคัญ...มันผิดศีลธรรมนะโว้ย!!


" ไม่มีทาง ถ้ามีอะไรกัน มันจะมีทางมีแค่รอยเดียวได้ยังไงกัน?! "ซองมินยังคงพร่ำเพ้อกับตัวเองต่อไปโดยไม่ใส่ใจอีกคนที่เริ่มเข้าใจอะไร ลางๆ...

"พี่บ้า!!! ผมก็บอกแล้วไง นั่นมันตอนในรถ!! "

"ในรถยิ่งไม่มีทางมีรอยเดียวแน่!!! "

"และจะให้มีสักกี่รอย ทำกันอยู่แค่ห้านาทีแค่นั้นเองนะ!! "

"ห้านาที!!!!???? "


แม่เจ้า!!!!~ อะไรกัน!!??...ไม่จริงอะ!!

สถิติมันทำเร็วกว่าฉันอีกหรอเนี่ย!!!!!!???


" ก็เออไงเล่า!!! เลิกบ้าสักที ปล่อยผมนะ!!! "ทงเฮสะบัดหลุดจากมือไม้ของพี่ชายตัวเองที่จับแตะมันไปทุกส่วนของร่างกาย ได้ก็วิ่งหนีหายลับไปอย่างรวดเร็ว...


ซองมินยืนค้างอยู่ตรงนั้นอีกกว่าแปดวินาที...เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็รีบคว้าโทรศัพท์เข้าเบอร์ที่เพิ่งถูกโทรออกไปเมื่อไม่นาน....


"เจอกันที่โรงพยาบาลนะ ฉันจะไปหาคิบอม! "


.
.
.




" คิบอม! เรามีเรื่องต้องเคลียร์! "เสียงประตูเปิดไม่เบานักพร้อมกับเสียงดังโวยวายเรียกความสนใจให้กับร่างสูง ในชุดกาวน์สีขาวตัวยาวเหลือบตาขึ้นมามองเพียงนิด ก่อนจะหลุบตาลงกลับไปมองแผ่นเอกซ์เรย์ดังเดิม...


"ฉันมีเรื่องจะถามและนายต้องตอบฉันมา อย่าเฉไฉเป็นอันขาด... "เสียงมือเรียวตบเข้ากับโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยกองแผ่นเอ็กซเรย์ไม่เบานัก พลางชะโงกตัวเข้าหาอีกคนที่ไม่แม้แต่จะเงยหน้าละออกสายตาออกจากแผ่นเอ๊ก ซเรย์เลยแม้แต่น้อย....

"มีอะไรล่ะ? "

"นายมีอะไรกับน้องฉันในรถใช่ไหม? "เสียงดังฟังชัดฉะฉานชัดถ้อยชัดคำหลุดออกจากปากแดงเล็กอย่างลื่นไหลไร้สะดุดแต่กลับทำให้ใครอีกสองคนแทบจะสำลักน้ำลาย...

"ว่ายังไงล่ะ!? "ซองมินชะโงกตัวใกล้เข้าไปอีก...

คิบอมที่ตอนแรกแทบจะสะอึกจนซี่โครงกับกระบังลมสลับที่กัน จู่ๆก็คล่อยๆคลายยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆ...


" นั่นไงล่ะ! เห็นไหม!! ฉันพูดผิดซะที่ไหนล่ะ เห๊อะ!!! "ร่างบางที่เพียงแค่เห็นท่าทางของว่าที่น้องเขยตัวดีก็รวบรัดสรุปเอาเองเรียบร้อยก่อนจะหันไปค้อนใส่แฟนหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกัน...

"จ่ายค่า มัดจำฉันคืนมาซะ สองอาทิตย์ ห้ามเจอหน้ากัน เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป!"ว่าเสร็จซองมินก็ผลุนผลันออกจากห้องไป ทิ้งให้คยูฮยอนได้แต่ยืนกุมขมับ...

"นี่นายมีอะไรกับทงเฮในรถจริงๆหรอวะ? "


คิบอมเพียงปรายตามองเพื่อนรักเพียงนิดก่อนจะก้มหน้าลงทำงานต่อและไม่วายแอบอมยิ้มที่มุมปากตามแบบฉบับ...


"ถ้าไม่ได้ทำแล้วทำไมไม่บอกซองมินไปล่ะว่ะ? มึงนี่หาเรื่องให้กูจริงๆเลยนะ"

"ก็แค่กำลังคิดอยู่ว่าถ้าทำให้มันจริงขึ้นมาจะดีไหมไงล่ะ? "



.
.
.




"งั้นก็ตกลงเป็นเดือนหน้านะคะ"

หลังจากรับประทานอาหารมื้อค่ำกันเสร็จเรียบร้อย คุณนายคิมก็ถือโอกาสพูดเรื่องแต่งงานขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับไอติมรสกะทิของหวาน...

"ก็อย่างที่คุยกันไว้นั่นแล่ะค่ะ...หลังจากนี้จะได้เริ่มเตรียมรายชื่อแขก แล้วก็ของที่ระลึกด้วยน่ะค่ะ"คุณนายอีตอบรับ...

"ส่วนเรื่องสถานที่เดี๋ยวผมกับคยูฮยอนจะจัดการให้ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ" อี ซองมินยิ้มสวยพลางเสริมต่อจากแม่ของตน...

" ขอบใจนะจ้ะ นี่ตัวดิฉันเองอยากจะเลื่อนให้เป็นพรุ่งนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย...แต่ติดที่ว่านี่เดี๋ยวก็ต้องบินไปประชุมที่อังกฤษ น่าเสียดายจริงๆ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทางนี้ก็เหมือนกัน ต้องไปดูงานที่เกาะนามิเหมือนกันน่ะค่ะ"

" จริงสิ ดิฉันว่าหลังจากเสร็จงานแต่งแล้ว ให้ทงเฮกับคิบอมไปฮันนีมูนกันที่โรงแรมของคุณอีที่เกาะนามิก็ดีนะคะ... เพราะปกติช่วงนี้งานที่โรงพยาบาลจะค่อนข้างเยอะน่ะค่ะ ไปที่ใกล้ๆกันก่อนแล้วไว้ปลายปีค่อยไปต่างประเทศกันอีกที ดีไหมคะ? "

"ก็ดีนะคะ...ลูกว่าไงล่ะ? ทงเฮ"

" ผมยังไงก็ได้ฮะ....ถ้าอีกคนเขาว่างนะฮะ "ทงเฮที่จัดการของหวานเสร็จเรียบร้อยนานแล้วว่าพลางส่งสายตาไปยังคนที่นั่งตรงข้ามในขณะที่พูดประโยคสุดท้าย...

"นี่ ทงเฮ! ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ? ไม่มีมารยาทเลยนะลูก"

"...เดี๋ยวผมขอตัวไปเดินเล่นข้างนอกหน่อยนะฮะ"คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนโค้งและยิ้มเล็กน้อยให้กับผู้ใหญ่บนโต๊ะก่อนที่จะเดินออกไป...

"ให้ตายสิ ลูกคนนี้"

" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แบบนี้แล่ะ วัยรักหนุ่มสาว มีแง่งอนกันเป็นธรรมดา... "คุญนายคิมพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหันไปทางลูกชายของตนที่นั่งนิ่งกำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม และพูดด้วยเสียงที่ติดจะแข็งๆ...

"คิบอม ไม่ไปดูทงเฮเขาหน่อยหรอลูก? "

คิบอมเหลือบมองแม่ของตนที่ส่งสัญญาณมาเป็นนัยก่อนจะวางแก้วน้ำลงและค่อยๆลุกออกจากโต๊ะ โค้งให้ผู้ใหญ่ตามมารยาทก่อนจะเดินตามทางที่คนตัวเล็กเพิ่งเดินออกไป...

.
.
.



"ฮึ้ย! น่าโมโหโว้ย!!"มือเล็กตีเพี๊ยะเข้าให้ที่พุ่มหญ้าเพื่อระบายอารมณ์...เท้าก็เตะเขี่ยหญ้าโน่นนี่ไปพลาง..

"ยังไม่ทันแต่งก็คิดเบี้ยวซะล่ะ น่าจะหนีหายไปซะให้เข็ด"


"ผมไม่ได้เบี้ยวซักหน่อย ก็ผมนึกว่าทงเฮจะมากับคุณแม่อยู่แล้วนี่น่า"

"ข้ออ้าง! "อยากจะหันไปแล้วชี้หน้าด่าให้มันสาสมอยู่หรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าแม่งอยู่ๆก็มากอดอยู่ด้านหลังให้ใจเต้นใจสั่นเนี่ย...

ชิ...

ก็พูดเองว่าจะมารับ...

พอโทรไป...ยังอยู่ที่ทำงานอยู่เล้ย!!...

ไอ้แผ่นเอกซ์เรย์มันมีอะไรน่าสนใจมากรึไง..

ถึงได้อยู่กับมันจนลืมมารับเขาเนี่ย!

สองเบี้ยวแล้วนะ!!


"ทงเฮอยากไปฮันนีมูนก่อนแต่งกันไหมครับ? "

"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ!"

"ก็นี่ไง ผมง้ออยู่นี่น่า.... "

"…….."

เนี่ย แล้วก็เงี้ยทุกที...

สุดท้าย...


ก็ยอมทุกที...


"ว่าไงล่ะครับ? อยากไปไหนกันก่อนไหม? "

"ที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีแผ่นเอกซ์เรย์... "

ชายหนุ่มร่างสูงที่สวมกอดคนตัวเล็กทางด้านหลังและเอาคางเกยกับไหล่มนอยู่นั้นอดหัวเราะกับคำตอบน่ารักของคนรักไม่ได้...คิบอมกระชับอ้อมกอดมากขึ้นก่อนจะเย้าแกล้งอีกคน...

"งั้นก็...ไปโรงแรมได้สิเนอะ? "

ทงเฮหันหน้ามาเผชิญกับใบหน้าหล่อคมของอีกคน..ก่อนจะยิ้มร้าย..



"กล้าพาไปป่ะล่ะ? "



.
.
.




" เอ้า นี่ทงเฮ จะไปไหนกัน? ดึกแล้วนะ"ซองมินที่เดินออกมาสูดอากาศข้างนอกปล่อยให้สองแม่ฝั่งสามีและภรรยา(??)เขาได้คุยกันตามสบาย ชะงักถามเมื่อเห็นน้องชายตัวเองกำลังจะเปิดประตูรถฝั่งด้านข้างคนขับโดยมีคิบอมที่กำลังจะเปิดประตูฝั่งคนขับเข้าไปนั่งเช่นกัน...

"พี่ซองมิน ฝากบอกแม่ด้วยนะว่าเดี๋ยวกลับบ้านเอง"ว่าเพียงแค่นั้นก่อนจะเปิดประตูรถและยัดตัวเองเข้าไปข้างในอย่างไม่รีรอ...

"นี่เดี๋ยวสิ! ยังไม่ได้ตอบเลยนะว่าจะไปไหนกันน่ะ!? "


ทงเฮลดกระจกลงก่อนจะเอ่ยตอบเสียงฉะฉาน...




"ไปโรงแรม"











2BC



**hickey = รอยจูบค่ะ ^^