[SJ FIC]....Hot Doctor, Mean Patient ....[KiHae][KyuMin]

ลำดับตอนที่ #3 : [NEW UPDATE!!] Shot 5 + Shot 6

Fiction : Hot Doctor, Mean Patient #5
Pairing : KiHae, KyuMin
Rate : ประถม 2
Author: Deumbeui
 

"นี่ ตื่นได้แล้ว! "

"อื้อออ.... "

"อะไรเนี่ย? ทีวันก่อนตื่นซะไก่โห่ นี่จะมันจะล่อไปบ่ายสามแล้วนะ ทงเฮ!! "

เสียงหวานห้วนของผู้เป็นพี่ชายที่ยืนพิงกรอบประตูห้องนอนอยู่เอ่ยปลุกเจ้าน้องชาย ที่กําลังนอนขดตัวกลมอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นไม่มีทีท่าว่าจะยอมตื่นแต่อย่างใด

"ทงเฮ อย่าให้พี่ต้องได้ใช้ขา"จากแค่เสียงที่คาดว่าคงไม่ได้ผล ซองมินจึงต้องเริ่มสาว เท้าเข้ามาใกล้ก้อนกลมที่ยังคงไม่กระดุกกระดิก

"ทงเฮ!!! " "อื้ออ...อะไรนักหนาเล่า!!? คนจะนอน!!! "เสียงเล็กแหวกลับมาบ้างพลางกระชับผ้าห่มเข้าหาตัวและซุกหัวลึกลงไปมากขึ้น...

"วันนี้คิบอมไม่มารึไง? " ได้ผล... คราวนี้ก้อนกลมๆเริ่มคลายออกแทนที่จะขดลง..

"วันนี้หมอนั่นไม่ว่าง" "แบบนี้นี่เอง...พอแฟนไม่มาเข้าหน่อย ก็ทําตัวเหลวไหลเหมือนเดิมเลยนะ.. "

"ต่อให้หมอนั่นจะมาหรือไม่มา ถ้าผมอยากจะนอน ใครจะทําอะไรได้? "จากเริ่มขยับเพียงนิดในตอนแรก ตอนนี้เจ้าตัวกลมที่ซ่อนอยู่ในผ้าห่มเอี้ยวตัวมาเขวี้ยงค้อนวงใหญ่ให้พี่ชายที่เริ่มพูดจาไม่เข้าหูขึ้นทุกที...

"อีกอย่าง ใครว่าไอ้นั่นเป็นแฟนผมกัน"

"พูดแบบนี้หมายความว่าไง?...วันนี้แม่ออกจากบ้านแต่เช้าตรู่วิ่งโร่หาฤกษ์แต่งให้เราอยู่นะ..จะเอายังไงกันแน่? "คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันให้วุ่นก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบน เตียงข้างๆน้องชายที่ตอนนี้ลุกขึ้นมานั่งเต็มตัวแล้ว...

ทงเฮก้มหน้าซุกกับผ้าห่ม...แก้มใสถูกพองลมจนป่อง สีหน้ายุ่งไม่ต่างจากผมที่ฟูฟ่องไม่เป็นทรงตอนนี้เลยแม้แต่น้อย...

"ว่ายังไงล่ะ? "เสียงหวานถามซ้ําเมื่อได้คําตอบจากน้องตัวแสบ..

"ก็... "

"ก็อะไร? "

ก็แม่ง ก็มันไม่ได้ขอเรานี่หว่า...

จะให้เรียกว่าเป็นอะไรกันล่ะ?

แฟนก็ไม่ใช่ กิ๊กก็ไม่เชิง งานก็ยังไม่แต่ง

แล้วมันจะเรียกว่าเป็นอะไรได้ล่ะ?

"นี่ ว่าไง!? "

"เป็น ตื๊ด กัน"

"ห๊ะ??!!!! "

"ก็บอกว่า ตื๊ด* ไง" (อ่านว่า ตอ อือ ดอ ตืด+ไม้ตรี = ตื๊ด ออกเสียงคล้ายๆเสียง เซ็นเซอร์ในทีวีน่ะค่ะ)

แม่เจ้า!!?... ศัพท์ระดับไหนเนี่ย? บอกซองมินคนงามนี้ทีเหอะ!?...


"เลิกเล่นลิ้นกับพี่ได้แล้วนะ ทงเฮ"

"ก็ผมบอกพี่ไปแล้วนี่!? จะเอาอะไรกับผมอีกล่ะ? "คนตัวเล็กเริ่มแว๊ดบ้าง มือเล็กตีลงกับผ้าห่มพร้อมๆกับใบหน้าเรียวหันไปบอกอย่างไม่พอใจ.. มันไม่ได้เป็นอะไรสักอย่างนี่ ก็เป็น ตื๊ด มันไปเนี่ยแล่ะ..

"มันไม่ได้พูดอะไรกับทงเฮเลยรึไง? "

"จะให้พูดอะไรเล่า?.. "

"หายกันไปเกือบจะทั้งคืน พวกนายสองคนไม่ได้อ้าปากคุยกันรึไง ห๊ะ!?"

ทงเฮหันไปสบตากลมโตของพี่ชายหน้าหวานอย่างเอือมระอา ก่อนจะล้มตัวลงซุกกับ ที่นอนตามเดิม ในหัวพลันคิดถึงเรื่องเมือคืน.....

จะให้คุยบ้าอะไรล่ะ!? ก็ปากแทบจะไม่ได้ห่างกันเกือบทั้งคืนเลยน่ะสิ!? ><

ไหนจะยาระหว่างอาหาร(ที่อยากให้ตอนไหนก็ให้)

ยาหลังอาหาร.. วิตามินเสริม วิตามินรวม.. ยาบํารุง.. สารพัดที่ไอ้หมอตาตี่แก้มแตกจะหามาให้..

ทําเอาจะหมดลมหายใจตรงนั้นเสียให้ได.้ ..

จะขาดก็แต่ยาก่อนนอนเนี่ยล่ะ...

ที่ยังไม่ได้ให้แบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย..

เมื่อนึกถึงตรงนี้แก้มใสก็แดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่..


. . .



"ถึงแล้วครับ...จะให้ลงไปส่งไหม?"

"จะลงไปสวัสดีแม่บ้านรึไง? ป่านนี้แม่กับพี่ซองมินนอนกันหมดแล้ว..ส่งแค่นี้แล่ะ"ทงเฮว่าพลางปลดล๊อกเข็มขัดนิรภัยออกก่อนกําลังจะเปิดประตูรถ..แต่ก็หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่มจากด้านหลังเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

"ทงเฮ พรุ่งนี้ผมมารับไม่ได้นะครับ" ร่างเล็กหันหน้ามาทันที คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นเชิงถาม...

"พอด.ี .มีเคสด่วนน่ะครับ"ร่างสูงว่าพลางยิ้มหล่อให.้ .

ทงเฮหันหน้ากลับทันที..มือบางวางตรงที่เปิดประตูเตรียมพร้อมจะบิดออก..

ไหนว่าพรุ่งนี้จะมาขอแต่ง

ยังไม่ทันไรก็ชิ่งหนีละ

เฮอะ!

ผู้ชายมยังไงก็ผู้ชาย ชิ! (หนูไม่ใช่ผู้ชายหรอคะ? ทงเฮ - -*)


"เดี๋ยวครับ"เสียงหล่อว่าพลางคว้าแขนเรียวเล็กไว้ได้ทันก่อนที่ร่างบางจะเปิดประตู.. ทงเฮหันกลับมานั่งก่อนจะหันไปถามด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

"มีอะไรอีก? "

"ไว้ผมจะโทรหานะครับ"

"อืม"ตอบอย่างขอไปทีพลางจะหันหน้าออกแต่ก็โดนรั้งเอาไว้อีกครั้ง..

"เดี๋ยวครับ"

"อะไรอีก?!..อ๊ะ อื้ออ.. "

ยังไม่ทันได้ทําสีหน้าไม่พอใจอีกเป็นครั้งที่สอง ริมฝีปากหยักได้รูปตรงหน้าก็ไม่พูด พร่ําทําเพลง คว้าคนตัวเล็กได้ก็ยื่นหน้าประกบปากไม่รั้งรออะไรทั้งสิ้นทันที..ลิ้นร้อน ไล้เลียดปากเล็กเป็นการเปิดทาง รอสบโอกาสคนตรงหน้าอ้าปากหายใจ ลิ้นหนาก็หวังจะลุกล้ําเข้าโพรงปากเล็กร้อนแรงนั่น..แต่กลับผิดคาดเล็กน้อยที่ลิ้นเล็กกลับถูกใส่เข้ามาในปากของเขาก่อนเสียอีก...

ทงเฮปรับการนั่งตัวเองให้หันหน้าเข้าหาร่างสูงเต็มตัว มือเล็กยกขึ้นคล้องคอคนตรงหน้า ใบหน้าเรียวหันตามทิศทางที่คิบอมเป็นคนนําอย่างไม่เกี่ยงงอน ลิ้นเล็กที่เป็นฝ่ายรุกก่อนตอนแรกกลับโดนอีกฝ่ายไล่ต้อนจนกลายไปเป็นฝ่ายตามในที่สุด...

เวลาผ่านไปสักพัก(ซึ่งคนแต่งไม่สามารถบอกได้แต่รู้ว่า เกินสิบนาทีแน่นอน) คนตัวเล็กก็ค่อยๆถอนใบหน้าออกมา แต่คิบอมกลับไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น ริมฝีปากหนายัง ตามติดไม่ลดละ ลิ้นร้อนไล้ไปตามริมฝีปากล่างของอีกคนแต่สุดท้ายก็ต้องยอมปล่อยไปเมื่อ สังเกตถึงปากบวมแดงช้ําตรงหน้า...

"ครั้งนี้ยาอะไรอีกล่ะ? "ปากแดงเล็กเย้ายวนนั่นถามหลังจากที่ร่างสูงยอมปล่อยเขา อย่างจริงจัง...มือเล็กซุกซนวางลงตรงไหล่กว้าง ตาเรียวช้อนมองส่งสายตาอ้อนโดย ไม่รู้ตัว ทําเอาอีกคนอดไม่ได้ที่จะครางเสียงต่ําในลําคอ...

"ยาหลังอาหารชุดที่สองครับ"ร่างสูงตอบอย่างเจ้าเล่ห์พลางชิงหอมแก้มใสนิ่มอย่าง หมั่นเขี้ยว..

คนถูกเอาเปรียบทั้งปากและแก้มค้อนใส่พลางลูบมือไปตามปกเสื้อแก้เขิน...

โคตรจะเอาเปรียบเลย...

ทั้งๆที่เพิ่งให้ยาหลังอาหารไปตอนขึ้นรถแท้ๆ...


"ปล่อยได้ยังล่ะ? "

คนตัวสูงยกยิ้มมุมปากก่อนจะค่อยๆถอนตัวออกมา...ทงเฮหันหลังพลางจะเปิดประตูออก แต่ก็ต้องหยุดลงอีกครั้งและหันหน้ากลับมา..

"มีอะไรรึเปล่าครับ?... "คิบอมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

"อะ..เอ่อ... "คนตัวเล็กหลุบตาลง อ้ําๆอึ้งๆเล็กน้อย

"หืม? "

" เอ่อ..ไม่มี .เอ่อ...เอ่อ..ช่างมันเหอะ...ไม่มีอะไร"ติดอ่างสักพักก่อนจะ ตัดสินใจ ตัดบทและหันหลังไปเป็นรอบที่สาม แต่ก็โดนคุณชายคิมรั้งเอาไว้อีกครั้ง (โอ้ยแล้ว เมื่อไรทงเฮกูจะได้ลงจากรถเสียทีเนี่ยยย)

"อะไรอีก???!! "

"ทงเฮมีอะไรจะพูดกับผมรึเปล่าครับ? "

"ไม่ม"ี

"แน่ใจนะครับ? "

"ตอนแรกมี ตอนนี้ไม่มีแล้ว พอใจไหม? "

"ไม่ใช่จะเรียกหายาก่อนนอนหรอกหรอ? "

@/////@


"ก็บอกว่าให้เตือนไม่ใช่รึไง? "

ร่างสูงก้มหน้ายิ้มขําก่อนจะยืดตัวมาเกะกะระรานคนตัวเล็กอีกครั้งก่อนจะแนบจูบลง บนหน้าผากเล็กเนิ่นนาน..อ่อนโยน..จนอีกคนหลับตาพริ้ม

"วันนี้เอาเป็นแบบไม่เต็มคอร์สไปก่อน แล้วจะค่อยสอนแบบฟูลให้นะครับ"ร่างสูงผละ ออกมาเพียงนิดก่อนจะกระซิบใกล้ใบหู และชิงจูบเร็วๆที่ใบหูเล็กนั่น..

ทงเฮหันตัวและรีบเปิดประตูออกอย่างรวดเร็วไม่ทิ้งช่วงเวลาให้คิบอมได้รั้งตัวไว้ได้อีก..เท้าเล็กกําลังจะก้าวขึ้นบันไดหน้าบ้าน แต่ก็ถูกรั้งไว้ด้วยเสียงอีกครั้ง (ใช้กายรั้ง ไม่ได้ ก็ใช้เสียงรั้งอีก โอ้ยย กูจะบ้า)

"ฝันดีนะครับ"คิบอมลดกระจกลงก่อนกล่าวลาด้วยเสียงนุ่มแถมด้วยรอยยิ้มหล่อร้าย..และไม่นานไฟท้ายของรถหรูก็ลับตาไปในความมืด...

. . .




" นี่ จะเงียบอีกนานไหม? "เสียงหวานห้วนแทรกเข้าสู่ห้วงความคิดดึงเอาสติที่หลุดลอยของอีกคนให้กลับมา ..เจ้าตัวที่เงียบไปนานหันหน้าไปมองอย่างไม่พอใจก่อนจะเอ่ยตัดบท

"ผมจะไปกินข้าวละ"

"นี่!!? "

"ก็ถ้าพี่ไม่เลิกถามสักที ผมจะไปแล้วนะ!?"

"ก็แล้วตกลงเรื่องของเราน่ะ จะเอายังไงกันแน่!? "

"พี่อยากรู้มากก็ไปถามเอากับเขาสิ เลิกเซ้าซี้ผมได้แล้ว! "เสียงหวานแหวใส่เป็น ประโยคสุดท้ายก่อนจะลุกขึ้นพาตัวเองออกจากห้องนอนไปในทันที...

"เห้อ...ให้ตาย...แล้วตกลงจะแต่งกันไหมล่ะเนี่ย? "

. . .

Tlu Tlu~~

"ครับ? "

"คยูไปหาคิบอมกัน"

"มีปัญหาอะไรอีกล่ะคราวนี้"ร่างสูงที่กําลังนั่งง่วนกับแฟ้มเอกสารหลายกองตรงหน้า ถามเอากับคนรักพลางยิ้มมุมปาก

ตั้งแต่มีเรื่องแต่งงานเจ้าน้องคนเล็กของซองมิน...คนรักแทบจะโทรศัพท์มาปรึกษาเขาแทบทุกสองวินาทีต่อวันได้...

"ไม่รู้ ฉันละเบื่อเหลือเกิน ปากหนักอยู่นั่นจนฉันอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายให้รู้แล้วรู้รอด"

"วันนี้ผมว่าง จะไปมั้ยล่ะครับ? "ร่างสูงว่าพลางเก็บแฟ้มงานกองตรงหน้าไปให้หมด และโกหกคําโตออกไป...

งานน่ะไว้ทีหลัง... แต่เรื่องเมียนี่สิสําคัญกว่า...

"หรอ? งั้นมารับหน่อยส"ิ "ตามบัญญาคนสวยครับ"



ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งใจกลางกรุงโซล

"นี่ คิบอม ตกลงจะเอายังไงกับน้องชายฉันกันแน่? " ร่างสูงในชุดกาวน์สูทสีขาวน่ามองตรงหน้าเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้มาเยือนทั้งสองก่อนจะก้มหน้าลงอมยิ้มกับแผ่นเอกซ์เรย์ในมือพลางถามกลับ

"ทงเฮทําไมอีกล่ะ? "

"โอ้ย! นี่ฉันต้องการคําตอบ ไม่ใช่ให้นายมาย้อนถามฉันแบบนี้นะ!? "

สองคนนี้ชักไม่แปลกใจแล้วสิว่าทําไมถึงเข้ากันได้... คนนึงก็ช่างปากแข็ง.. อีกคนก็วันๆเอาแต่เก็บปากเก็บคําอมยิ้มอย่างเดียวกับไอ้แผ่นเอกซเรย์นั่น..

คนสวยอยากจะกรี๊ดดังๆสักที

นี่ถ้าไม่ติดว่าแม่จะเอาเรื่องเขาถ้าไม่มีอะไรคืบหน้าไปบอกล่ะก็... ให้ตายก็ไม่ได้อยากจะใยดีนักหรอก.. ไอ้น้องชายตัวแสบกับหมอหล่อเงียบเนี่ย!?


"นี่แฟนกูถามน่ะ ก็ตอบมาดีๆสิวะ"คยูฮยอนพลางเสริมเข้าข้างคนรักบ้าง..

"ทงเฮว่ายังไงล่ะ? "คิบอมยังย้ําถามคําเดิมโดยที่สายตาก็ไม่ละไปจากงานตรงหน้าเลยสักนิด..

"นี่คุณคิบอม จะว่าไปถึงกูจะไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เท่าไร แต่ถ้าไม่ได้กูเนี่ย มึงจะได้มาเจอกับทงเฮรึไงห๊ะ!? สํานึกบุญคุณเพื่อนคนนี้บ้างเหอะ ไม่มีกูสักคน ป่านนี้มึงคงได้ แต่งงานกับแผ่นเอกซ์เรย์พวกนั้นไปแล้ว"

คิบอมทําเพียงเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง ก่อนจะเสมองไปทางอื่นและเปรยยิ้มออกมา..

สาบานได้ว่าหนุ่มร่างสูงทําแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าลงไปสนใจกับภาพทะมึนดําตรงหน้าอีกครั้ง...

คยูฮยอนแทบจะกรี๊ดแทนซองมินแล้วก็ว่าได้..แต่ก็ถูกแฟนหน้าสวยขัดขึ้นไว้ก่อน

"ทงเฮบอกว่าเป็นตื๊ดกับนาย"


ได้ผล คราวนี้คิบอมเกือบทําแผ่นเอกซเรย์ยับกันเลยทีเดียว

"นั่นคือประโยคเดียวที่น้องฉันตอบตอนที่ฉันถามว่าเป็นอะไรกับนายกันแน่"

"ไงล่ะ? คราวนี้เข้าใจฉันแล้วรึยัง? สรุปตกลงจะเอายังไง? จริงๆแล้วฉันไม่ได้อยากจะ เดือดร้อนอะไรไปกับเรื่องนี้หรอกนะ ถ้าแม่ฉันไม่มาเค้นเรื่องนายกับน้องวันละแปด เวลา"ซองมินรัวใส่พลางถอนหายใจ และพิงหลังเล็กลงกับพนักเก้าอี้

คิบอมนิ่งไปเพียงชั่วขณะก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มหล่อร้ายตามแบบฉบับและให้คําตอ บที่คยูฮยอนแทบจะประเคนรองเท้าเบอร์สิบสองเขวี้ยงใส่หน้า


"ก็อย่างที่ทงเฮว่า เราเป็น ตื๊ด กัน"





Fiction : Hot Doctor, Mean Patient #6
Pairing : KiHae, KyuMin
Rate : Pre-Kindergarden
Author: Deumbeui



"จะไปข้างนอกหรอ? " เสียงหวานใสเอ่ยถามคนที่กําลังใส่รองเท้าผ้าใบอยู่ตรงบันไดบ้านยามสาย..คนถูกถามทําเพียงปรายสายตามามองคนด้านหลังก่อนจะ เอ่ยเสียงหน่ายๆ..

"ถามแบบนี้มันทุกวัน ไม่เบื่อบ้างรึไง? " เท้าเล็กขยับครั้งสุดท้ายเพื่อให้แน่ใจว่ารองเท้าสวมพอดีแล้วก่อนหันหน้ามาพูดต่อ..."ผมจะใส่รองเท้าเดินเล่นในบ้านมั้ง!? "

"เออ ปีกกล้าขาแข็งนักนะ ถามแค่นี้ทําเป็นยอกย้อน" คนถูกด่าทําเพียงแค่ยักไหล่ไม่สะทกสะท้านกับคําพูดของพี่ชายสักนิด

"แล้วคิบอมจะมารับเมื่อไรล่ะ? "

"ถ้ามาพี่ก็เห็นเองนั่นแล่ะ"

"ทงเฮ! "

ยังไม่ทันขาดคําดี เสียงรถยนต์ยี่ห้อราคาแพงสุดหรูก็เลี้ยวเข้ามาในตัวบ้านก่อนจะจอดนิ่งลงที่ชานบันไดตรงหน้าทงเฮพอดิบพอด.ี ..คนขับหน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตรดับเครื่องก่อนเปิดประตูลงมายิ้มเท่ห์ทักทายทั้งสองพี่น้องและเอ่ยถามเสียงนุ่มกับคนตัวเล็กตรงหน้า...

"พร้อมจะไปกันเลยมั้ยครับ? "

"แต่งตัวเสร็จตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นซะขนาดนั้น ไม่เรียกว่าพร้อมก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะ"เสียงแห่วจากคนด้านหลังเอ่ยขึ้นแทนทําเอาทงเฮสะบัดคอมาค้อนแทบไม่ทัน

"คยูฮยอนมันทําอะไรไม่ถูกใจรึไง? ของถึงได้ขึ้นแต่เช้าเชียว... "คิบอมเอ่ยปากแซวพลางเอามือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างและยืนพิงประตูรถ

"ไม่ใช่คยูฮยอนหรอกที่ทําอะไรฉัน...แต่เป็นคู่ ‘ตื๊ด’ ของนายต่างหากล่ะ! "

" พี่ซองมิน! "เสียงใสกังวานดังขึ้นแทรกทันที..แก้มเนียนใสแดงระเรื่ออย่างไม่มีเหตุผลขณะลอบสบตากับร่างสูงที่เอาแต่ส่งยิ้มหล่อกลับมาให้...

"แล้วนี่จะไปไหนกัน? "

"ไปโรงพยาบาล"

" ห๊ะ!??? นี่อย่าบอกว่าที่น้องฉันออกไปทุกวี่ทุกวันเนี่ย นายพาน้องฉันไปโรงพยาบาล ทํางานกับนายอย่างนั้นเรอะ!? "เจ้าของใบหน้าขาวสวยหลุดถามอย่างแปลกใจพลาง มองสลับทงเฮทีคิบอมที

ไอ้ที่ไอ้คิบอมเทียวไล้เทียวขื่อทงเฮเนี่ย..

ไปแค่โรงพยาบาลอย่างนั้นเรอะ!!! แล้วมันจะไปทําซากอะไรทุกวันเนี่ย!!!??


"ทงเฮไม่ได้บอกหรอกหรอ? ช่วงนี้คนไข้แน่นซะอย่างกับนัดกันป่วย..ผมจะพาไปไหน ได้ล่ะ? "คิบอมเลิกคิ้วแปลกใจบ้าง...

"ว่าไง?! "ซองมินเหล่สายตาไปทางทงเฮก่อนจะถามเสียงขุ่น..

" ก็..ก็แล้วผมจะไปทุกวันมันเดือดร้อนอะไรพี่ซองมินเล่า!? เลิกเค้นถามอะไร ปัญญาอ่อนสักที..แล้วนี่จะไปกันได้ยัง? ถ้ายังจะคุยกันต่อ ฉันจะได้ขึ้นไปนอนรอบนห้อง"ทงเฮตอบพลางไม่สบตาพี่ชายของตนก่อนจะหันหน้าที่แดงระเรื่อไปทางร่างสูงและเอ่ยถามประชดใส่...

คิบอมหลุดขําเล็กน้อยกับความเอาแต่ใจของคู่ ‘ตื๊ด’ ของตนก่อนจะเปิดประตูด้านข้างคนขับให.้ .

"งั้นก็ไปกันสิครับ"

ร่างเล็กก้าวขึ้นรถโดยไม่แม้จะหันมาเหลียวมองพี่ชายของตนเลยสักนิด..

คิบอมเอ่ยบอกลาซองมินและจะพาตัวเองขึ้นรถบ้างก่อนจะขับออกไป

. .


"หิวรึเปล่าครับ? จะหาอะไรกินก่อนไหม?"

"วันนี้มีเคสด่วนไม่ใช่รึไง?"

คิบอมผละหน้าหันมาทางคนตัวเล็กพลางอมยิ้ม... จําได้ดียิ่งกว่าตารางงานเสียอีกนะ...

"ยิ้มอะไร!? "คนตัวเล็กกระชากเสียงพลางหันหน้าปรายตาที่หรี่ลงจับจ้องด้วยความไม่พอใจ...

" เปล่า...ผมแค่คิดว่าไปถึงที่ห้องทํางาน ผมจะเขวี้ยงตารางงานที่จดเอาไว้ทิ้งไปเลยดี ไหม เพราะยังไงก็เหมือนมีตารางงานส่วนตัวเคลื่อนที่ไปด้วยแบบนี้ตลอดเวลาอยู่แล้วน่ะ"

"อ๋อหรอ? แต่แย่หน่อยนะ ตารางงานอันนี้อาจจะละเลยไม่จําบางอย่าง ทําเอานายผิดนัดกับใครหลายๆคนไปก็ได้นะ.."

"ว้า..นั่นสินะ..."

"จอดรถ ฉันจะลงตรงนี้"ร่างเล็กไม่พูดเปล่า มือเล็กคว้าตรงที่เปิดประตูและทําท่าจะเปิดออกจริงๆทําเอาร่างสูงต้องรีบคว้าแขนเล็กเอาไว้ก่อนจะที่หักเลี้ยวจอดรถข้างทาง...

"ผมล้อเล่นครับ" ร่างสูงหันมาเผชิญหน้าตรงๆกับคนตัวเล็กพลางอมยิ้มตามแบบฉบับอย่างที่เจ้าตัวชอบทํา ทําเอาทงเฮไม่กล้าสบตาตรงๆได้แต่ทําเสียงแข็งใส่เพื่อปกปิดความเขินอายที่เริ่มฉายบนใบหน้า..

"แต่ฉันไม่ได้ล้อเล่น..ปลดล็อกประตูซะ ฉันจะลง"

"ไม่เอาหน่า อย่าดื้อสิครับ "

" ใครดื้อ!?"ร่างเล็กสวนกลับทันทีเมื่อได้ยินคําที่เจ้าตัวไม่ชอบสักเท่าไรทําเอาร่างสูง หลุดหัวเราะหนึ่งครั้งกับความน่ารักของคนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทําให้บน ใบหน้าใสที่แดงอยู่แล้วกลับแดงขึ้นไปอีก..

"รู้ละ...ยังไม่ได้ให้ยาตอนเช้านี่เอง"

" นี่!..อย่านะ!....คิบอม..อื้อ! "ร่างเล็กพยายามหลบหลีกใบหน้าคมหล่อเหลาที่รุกเข้า มาอย่างไร้หนทางก่อนจะถูก คนเอาแต่ใจริบลมหายใจทั้งๆที่ยังพูดไม่จบ..มือเล็กที่ตอนแรกปัดป่ายผลักใสอีกคนกลับแปรเปลี่ยนเป็นกําเข้าที่เสื้อบริเวณไหล่ของร่างสูงเพื่อระบายอารมณ์ที่ถูกปั่นป่วน..ลิ้นเล็กที่วินาทีแรกตั้งใจจะต่อต้านกลับอ่อนยวบและปล่อยไปตามที่ร่างสูงจะชักนําให้ไป...

"พะ..พอแล้ว..อื้อ~!"ทงเฮเอ่ยวอนขอทันทีเมื่อคิบอมละริมฝีปากออกแต่ไม่วายถูก ขโมยไปอีกหนึ่งจูบหนักๆจนได้..

"คนไข้คนอื่นที่ผมนัดก็แค่รักษาพวกเขา...แค่คนไข้ที่ผมจะจ่ายยาให้ด้วยตัวเองมีแค่ ทงเฮนะครับ"

"รู้..รู้แล่วน่า....."ทงเฮอ้อมแอ้มตอบรับพลางเสหน้าหนีไปอีกทาง ร่างสูงยิ้มก่อนจะประทับจูบลงบนแก้มนิ่มอย่างเอาแต่ใจอีกครั้งและยอมผละตัวมานั่งประจําที่ตามเดิม แต่ก็ไม่วายคว้าเอามือเล็กมาจับไว้ขณะขับรถไปตลอดทาง

... .........
..................

"ทงเฮออกไปแล้วหรอลูก? "

"ก็ไปกับคู่ ‘ตื๊ด’ ของมันอย่างทุกวันแล้วไงแม่"

" ซองมินอย่าพูดถึงคิบอมแบบนั้นสิจ๊ะ...นั่นว่าที่น้องเขยลูกเลยนะ"คุณนายอีว่าพลางทิ้งตัวลงข้างๆลูกชายคนโตที่นั่งหน้าบูดมือจิ้มรีโมตเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อย

"เหอะ!..เป็นว่าที่มาเป็นเดือนๆละ...ให้มันแต่งๆกันสักทีเถอะแม่..ทงเฮเนี่ยแทบจะ หอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่กับไอ้คิบอมมันแล้วนะ ออกจากบ้านมันทุกวัน"

"แม่กับพ่อและก็ทางโน้นก็กําลังหาฤกษ์อยู่...เห็นว่าคงจะเป็นสักเดือนหน้าน่ะจ้ะ"

"เอาสักเย็นนี้ไปเลยดีกว่า..เชื่อผม..ไอ้ตัวดีอยากออกเรือนซะขนาดนั้น"

"ตายแล้ว!...ดูพูดเข้า"

"ก็มันจริงนี่!..." "ซองมิน! "

"ช่างเหอะ ผมไม่พูดละก็ได้...เดี๋ยวเย็นนี้ผมต้องไปงานเลี้ยงกับคยูฮยอนนะฮะ..อาจ จะไม่ได้กลับบ้าน เดี๋ยวผมขึ้นไปแต่งตัวล่ะ"ซองมินกระแทกรีโมตปิดทีวีก่อนจะเอยขอตัวขึ้นข้างบน ทิ้งให้ผู้ปกครองของตัวเองต้องนั่งส่ายหัวกลุ้มใจเอากับลูกชายทั้งคู่...

"แต่งๆกันออกไปทั้งสองคนซะก็ดีเหมือนกัน มีแต่ปัญหา ให้ตายสิ..ตกลงฉันมีลูกชาย หรือลูกสาวกันแน่เนี่ย เห้อ!? "

ยังไม่ทันที่คุณนายอีจะบ่นอะไรได้ไปมากกว่านี้ เสียงดับเครื่องยนต์รถอันคุ้นเคย บริเวณหน้าบ้านก็ดังขึ้นดึงเอาความสนใจของเจ้าของบ้านให้หันมองตามออกไป..

"อ้าว คยูฮยอน..มารับซองมินแล้วหรอ? "

"ครับ"ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาตอบรับเสียงนุ่มพลางสงยิ้มพิมพ์ใจไปให้

"ตายล่ะสิ นี่ซองมินเพิ่งขึ้นไปแต่งตัวเอง เดี๋ยวแม่ไปเรียกให้กันนะจ๊ะ"

" ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขึ้นไปเองก็ได้"ร่างสูงเอ่ยห้ามว่าที่แม่ยายในอนาคตเมื่อเจ้าตัวทําท่าจะลุกไปเร่งลูกชายของตนก่อนจะรับอาสาพาตัวเองขึ้นไปชั้นสองของบ้านทันทีเมื่อคุณนายอีพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต

คยูฮยอนเดินมาถึงหน้าห้องของคนรักที่ประตูถูกเปิดแง้มๆเอาไว้ ร่างสูงถือวิสาสะไม่เคาะประตูห้องแต่อย่างใด ขายาวก้าวเข้าไปในห้องแทบจะในทันทีด้วยความเคยชิน

"แม่..เห็นสูท สีขาวผมไหมอะ? "ร่างบางที่กําลังก้มๆเงยๆอยู่ตรงหน้าตู้เสื้อผ้าได้ยินเสียงเหมือนมีคนเข้ามาในห้อง แต่ก็ไม่เอะใจหันไปมองให้เสียเวลาแต่อย่างใด แถมคิดไปเองว่าน่าจะเป็นมารดาของตนจนกระทั่งรับรู้ถึงอ้อมกอดอบอุ่นจากด้านหลังเท่านั้นแล่ะ ถึงได้รู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดไปเสียแล้ว..

"อ๊ะ!..คยูฮยอน..ทําไมมาเร็วจัง"ซองมินว่าพลางเอียงแก้มให้คนทางด้านหลังประทับจูบได้อย่างถนัดถนี่..

"ไม่ใส่สีขาวได้ไหม? "ร่างสูงไม่ตอบแต่กลับพูดเชิงขอร้องอีกคนเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้ากําลังหาสูทสีขาวเพื่อไปออกงานกับเขา

"มาอีกละ เลิกคิดมากสักทีเหอะน่า"คนสวยหน้ามุ่ยกับความหวงไม่เข้าเรื่องของคนรักพลางลงมือค้นหาสูทต่ออย่างไม่สนใจ

" ไม่รู้หรือไง ว่าใส่สีขาวเป็นเป้าสายตาขนาดไหน? "คยูฮยอนเริ่มเอ่ยด้วยน้ําเสียงไม่พอใจ มือใหญ่ซุกซนเกาะแกะที่เอวบางพลางทําเนียนลูบไล้เข้าไปที่ผิวขาวผ่องผ่านทางชายเสื้อแบบที่ปกติชอบทํา

"ก็เพราะว่าเด่น ฉันถึงใส่ไง"

"ซองมิน! "

"คยูฮยอน ไม่เอาน่า ออกงานทั้งที ฉันก็อยากดูดีกับเขาบ้างนะ"

"สีอื่นก็ดูดีนี่"

"แต่สีนี้มันเด่นกว่าคนอื่น"

" จะเด่นกว่าคนอื่นเพื่ออะไรกัน!? "ถึงตรงนี้คยูฮยอนกระแทกลมหายใจแรงๆหนึ่งทีและคลายอ้อมกอดออก..ซองมินจึงถือโอกาสหันหน้ามาประจันกับคนงี่เง่าประจําวันก่อนจะยกมือแนบกับใบหน้ามุ่ยๆ นั่น

"คนอื่นก็แค่เห็น แต่เอาไปได้ที่ไหนเล่า! "

"แต่... "

" ไม่มีแต่ งานนี้งานใหญ่ด้วยไม่ใช่หรอ? เป็นงานฉลองยอดทะลุเป้าของธุรกิจค่ายเพลงยักษ์เลยนะ จะให้ฉันแต่งตัวธรรมดาๆเหมือนคนอื่นได้ไง...ซองมินคนนี้เป็นถึงแฟนโจว คยูฮยอน ประธานบริษัทออร์เกไนซ์อันดับหนึ่งของเกาหลีเชียวนะ!"เจอประโยคเด็ดเข้าไปคยูฮยอนถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียวนอกเสียจากประทับจูบแรงๆที่ปากแดงช่างพูด นั่นก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทําเอาซองมินอดหัวเราะอย่างเสียไม่ได้

"ถ้ามีใครมายุ่งกับนาย ฉันฆ่าทิ้งไม่รู้ด้วย! "

ภายในห้องสว่างไสวในโรงพยาบาลชื่อดังกลางใจกรุง..ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่กําลังง่วนจัดการกับกองแผ่นเอ๊กซเรย์กองสุดท้ายเงยหน้าแปลกใจเมื่อเสียงกดเกมส์ และเสียงหวานเจื้อยแจ้วที่เขาได้ยินมาตลอดร่วมช่วงสายยันบ่ายหายไป

"หิวแล้วหรอครับ? "เสียงนุ่มถามคนบนโซฟาที่นั่งหน้ามุ่ยอย่างเป็นห่วงเป็นใย..ก็ดัน ทํางานเลทมาเป็นชั่วโมงๆแล้วนี่น่า..ไม่แปลกที่อีกคนจะโมโหหิว ข้าวเที่ยงยังไม่ลงถึง ท้องเลยน่ะสิ...

"จะตายอยู่แล้ว" "ขอโทษนะทงเฮ ใกล้เสร็จแล้วล่ะ"ร่างสูงส่งยิ้มหล่อเหลาอบอุ่นไปให้ทําอีกคนหันหน้าหนีด้วยความเบื่อหน่าย.. เบื่อที่

หัวใจตัวไม่ชินสักที!

เต้นแรงอยู่นั่นแล่ะ ฮึ้ยย!!!


"ไม่ต้องหรอก ฉันว่าฉันไปกินเองก็ได้ เย็นนี้นายมีนัดไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่างไม่ใช่ หรอ? "

คิบอมเงยหน้าขึ้นมองร่างเล็กอย่างงงวย ก่อนจะผละหน้าไปมองตารางงานของตนถึงได้ร้องบางอ้อ.. นี่เจ้าตัวเล็กต้องทนรอหิวนานแค่ไหนนะ! ทั้งๆที่รู้ว่าตอนเย็นเขามีงาน ก็ไม่คิดจะเรียกอีก..

"งั้นฉันกลับล่ะ"

" เดี๋ยว ทงเฮ! "คิบอมที่จัดการกับกองแผ่นดําทะมึนตรงหน้าเรียบร้อยแล้วรีบลุกขึ้น ก่อนจะถอดเสื้อกาวน์สีขาวออกและเดินมาหาร่างเล็กที่หน้าตาตอนนี้บูดบึ้งเยี่ยงปลาขาดน้ําก็ไม่ปาน

"จะหาอะไรกินกันก่อนหรือจะรอเย็นนี้ทีเดียวล่ะครับ? "

"พูดอะไรของนาย? "

"ก็งานเลี้ยงเย็นนี้ไงล่ะครับ...งานนี้น่ะบริษัทไอ้คยูมันเป็นคนจัด พอดีมันขอร้องมาให้ ไปช่วย"

"แล้วไง? ขอนายไม่ใช่ขอฉันสักหน่อย"ร่างเล็กว่าอย่างไม่ใส่ใจพลางหันหลังจะเปิดประตูออก..

"ถ้าทงเฮไม่ไป ผมจะควงใครไปงานล่ะครับ? "

ทงเฮชะงักนิดนึงก่อนจะหันหน้ามาและเอ่ยเสียงเรียบ..

"ไม่ยักรู้ว่าผู้ช่วยงานต้องมีคู่ควงด้วยนะ.. "

คิบอมก้มหน้าลงแอบอมยิ้มเล็กน้อยกับประโยคยอกย้อนนั่น ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปบ้าง ส่งผลทําให้อีกคนโต้ไม่ออกไปเสียอย่างนั้น..

"ก็ถ้าไม่ใช่ทงเฮ ก็ไม่จําเป็นต้องมีหรอกครับ"

. . .


ท่ามกลางแสงสีกลางใจเมือง โรงแรมชื่อดังห้าดาวในย่านเมืองกรุงที่ปกติไม่ได้มีคนพลุกพล่านเท่าไรนัก วันนี้กลับมีผู้คนมากหน้าหลายตามาชุมนุมกันมากมาย รวมถึงสื่อมวลชนตามทีวีและหนังสือพิมพ์ที่ต่างพาแห่กันมางานเลี้ยงฉลองยอดทะลุเป้าของค่ายเพลงยักษ์ชื่อดังในเกาหลีในครั้งนี้เพื่อมาตามเก็บภาพดารา นักร้องชื่อดังที่แทบจะขนมาทั้งประเทศกันเลยทีเดียว..

"ฉากหลังเรียบร้อยแล้วใช่ไหม? "เสียงทุ้มนุ่มแต่เป็นงานเป็นการถูกถามกับลูกน้อง คนที่เป็นคนดูแลความเรียบร้อยทั้งหมดก่อนจะกวาดตาดูผลงานโดยรอบ

"ครับ คุณคยูฮยอน"

"ยังไงก็เช็คให้แน่ใจอีกรอบด้วยล่ะ แขกใกล้จะมากันหมดแล้ว"

"ครับ"

"งานใหญ่จริงๆนะเนี่ย"เสียงหวานดังขึ้นจากทางด้านหลังเรียกให้ร่างสูงเอี้ยวตัวหันไปมองเจ้าของร่างบางที่อยู่ในสูทสีขาวเข้ารูปรับกับใบหน้าผ่องใสและผมที่ถูกเซ็ตมาเป็นอย่างดีกําลังเดินสํารวจอาหารตามโต๊ะแนวยาวที่จัดอาหารหรูหราราคาแพงมากมายเรียงรายอยู่

"แหงสิ ไม่งั้นงานนี้ผมไม่มาคุมเองหรอก"ร่างสูงเองที่วันนี้หล่อเหลาไม่แพ้กันในชุดสูทสีดําเข้มสนิท เชิ้ตขาวข้างในตัดกับเนคไท้สีเข้มที่ซองมินเป็นคนเลือกและผูกให้เองกับมือเดินมาหยุดเคียงข้างคนรักก่อนจะเอ่ยต่อ

"เราไปรอข้างนอกกันเถอะ เดี๋ยวแขกก็จะเข้ามากันแล้วล่ะ"

หลังจากนั้นไม่นานห้องทั้งห้องที่ถูกจัดตกแต่งไว้เป็นอย่างดีนั้นก็เต็มแน่นไปด้วยผู้คน ส่วนใหญ่ก็จะมีแต่ผู้บริหารและหุ้นส่วนระดับสูงของบริษัท รวมถึงนักร้องดารานักแสดงในค่ายเพลงที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากมาย ไม่ว่ามองไปทางไหนก็จะมีแต่คนคุ้นหน้าคุ้นตาที่เห็นทางทีวีและป้ายโฆษณาเสียเป็นส่วนใหญ่


"ไง งานเสร็จเรียบร้อยดีนี่" เสียงคุ้นเคยดังขึ้นทางด้านหลังของคยูฮยอนที่กําลังคุยกับลูกน้องเรื่องสคริปต่างๆที่จะขึ้นพูดบนเวทีจําต้องผละหันหลังมาทันที

"ไอ้ห่า กูให้มึงมาช่วยก่อนงานเริ่มนะ มาเอาป่านนี้ ไม่มาตอนงานเลิกแล้วเลยล่ะวะ!!"คยูฮยอนสบโอกาสต่อว่าเพื่อนรักที่วันนี้มาดหล่อบาดใจในชุดสูทสีเข้มตัดกับเชิ๊ตขาวพอดีตัวปลดกระดุมบนสองเม็ดรับกับใบหน้าและผมที่ถูกเซ็ตลวกๆแต่ดูดีในที

เห็นประกอบอาชีพเป็นหมอแบบนี้นะ แต่คิม คิบอมดันมีหัวทางด้านครีเอทใช่ย่อยซะที่ไหนล่ะ!?

"มึงก็ทําได้ดีแล้วนี่... "คิบอมว่าพลางมองไปรอบๆงานที่เต็มไปด้วยผู้คนคับคั่ง

"เออ ขอบใจ"คยูฮยอนว่าอย่างไม่จริงจังนัก แต่จริงๆแล้วเขาก็แอบโล่งใจไปไม่น้อย ถ้าไอ้คิบอมถึงขั้นบอกว่าทําได้ดี แสดงว่ามันก็คงดีจริงๆ ไม่งั้นไอ้หมอปากหนักคนนี้คงเดินไปแก้โน่นแก้นี่ด้วยตัวเองแล้วล่ะ

"ว่าแต่..ทําไมมาเอาป่านนี้วะ? "

"พอดีพาทงเฮไปหาอะไรกินก่อนนิดหน่อยน่ะ"คิบอมว่าพลางพยักเพยิดไปทางทงเฮในสูทสีครีมอ่อนพอดีตัวที่กําลังยืนอยู่ตรงบริเวณโต๊ะของหวานกับซองมิน

"โอ้ว~~ ออกงานครั้งนี้ คิม คิบอมพาคู่ควงมาด้วยแฮะ"คยูฮยอนว่าพลางมองตามสายตาของเพื่อนก่อนจะอดหันมาแซวอย่างเสียไม่ได้

โอ่ย กูล่ะหมั่นไส้!

พามาเปิดตัวขนาดนี้แล้ว ยังจะทําปากแข็งอยู่อีก ต้องรอให้ท้องกันไปข้างรึไง ถึงจะยอมพูดว่าเป็นแฟนกันแล้วน่ะ เห๊อะ!


"ไปกันเหอะ เดี๋ยวอีกสิบนาทีงานก็จะเริ่มละล่ะ"คยูฮยอนว่าพลางหันไปคุยอะไรกะลูกน้องอีกนิดหน่อยก่อนจะพากันเดินออกมาสู่ตัวบริเวณงาน..


. .



" ไม่ยักรู้ว่าจะมางานแบบนี้กับเขาด้วยนะ"ซองมินเอ่ยถามน้องชายของตนตนที่ร้อย วันพันปีไม่เคยจะเข้างานสังคมแบบนี้กับเขาสักครั้งอย่างแปลกใจขณะง่วนกับเค้กหลายรสตรงหน้า...

งานแบบนี้น่ะ ทงเฮเกลียดจะตายไป..

คิบอมให้ยาอะไรน้องชายเขาไปกันนะ! ถึงได้เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เนี่ย?!


"พี่ก็ไปถามมันสิว่าลากผมมาทําไม"ทงเฮว่าพลางเงยหน้าและพยักเพยิดไปทางด้านหลังของซองมินที่ปรากฎภาพของชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนกําลังเดินฝ่าฝูงชนมาทางบริเวณที่พวกเขายืนอยู่..

"อาหารอร่อยไหมครับ? "คิบอมที่เดินมาถึงก่อนคยูฮยอนเล็กน้อยเอ่ยถามทงเฮที่กําลังยุ่งอยู่กับเค้กช๊อกโกแลตตรงหน้าอย่างไม่สนใจใคร

"ยังไม่ได้ลองกิน"ตอบสั้นห้วนอย่างที่ชอบเป็นพลางไม่ใส่ใจแม้จะละใบหน้าหันไปคุยเลยแม้แต่นิด

"ทํางานจนลืมพาน้องฉันไปกินข้าวเที่ยงนี่ ใช้ได้เลยนะ"ซองมินที่กําลังตักเค้กอยู่ฝั่งตรงข้ามว่าพลางคีบเค้กใส่จานเรื่อยๆโดยมีคยูฮยอนคอยหยิบออกไปชิม..

คิบอมไม่ว่าอะไรเพียงแต่หลุดหัวเราะเล็กน้อยทําเอาทงเฮหันไปค้อนใส่อย่างไม่ลังเล..ร่างสูงจึงได้แต่เพียงพยายามกลั้นยิ้มไว้ก่อนจะยกมือเช็ดมุมปากเล็กที่เปื้อนครีมจากเค้กอย่างไม่สนใจสายตาคนในงานเลยสักนิด..

ซองมินกับคยูฮยอนเมื่อเห็นก็แทบจะสําลักเค้กกันเลยทีเดียว

โอ้โห!!!

นี่น่ะหรอ?

ความหมาย ‘ตื๊ด’ ของพวกนายทั้งสอง!?

ไม่เกินหน้าเกินตาคู่รักที่รักกันมาแรมปีที่ยืนค้ําคอพวกนายอยู่ไปหน่อยเรอะ!!!!??


ซองมินและคยูฮยอนพร้อมใจกันเตรียมจะโวยใส่กับภาพบาดตาตรงหน้า แต่ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้เอ่ยอะไรออกไป จู่ๆก็มีเสียงหวานของใครอีกคนดังแทรกขึ้นมาท่ามกลางฝูงชนในงานเสียก่อน...



"ไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้ คิบอมมีคู่ควงเวลาออกงานแล้วนะคะ"





"ยุนอา!?"



!!!!





2BC