ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter :: 2 :: จุ๊บ! "ข้าวติดแก้มน่ะ"
Fiction : Obajicon 2
Pairing : YunhoXJaejoong
Genre : Romantic Comedy
Author: Deumbeui
Author’s note: จุ๊บ! “ข้าวติดแก้มน่ะ...”
Warning : PG-15, อ่านเรื่อง Shotacon ก่อนนะคะ ไม่งั้นงงแน่นอนค่ะ มันเป็นฟิกภาคต่อกันเน้อ
หลังจากเหมือนถูกมัดมือชกให้ตอบตกลงเป็นหมอนข้างจำเป็น...แจจุงก็พยายามข่มตาหลับขับตานอน...แต่ไอ้มือที่เหมือนจะยิ่งรัดยิ่งแน่น...ยิ่งนอนยิ่งใกล้...แผ่นหลังเขาแทบจะแนบกับอกของอีกคนอยู่ร่ำไรแล้วน่ะ...แถมลมหายใจอุ่นๆที่รดต้นคอนี่อีก...
โอ้ย!!! จับข่มขืนหรือบังคับขู่เข็ญกันไปเลยยังง่ายซะกว่าไหมอ้ะ!!?? ถ้าจะทำร้ายกันด้วยวิธีแบบนี้เนี่ย!!
“นี่...ยุนโฮ...หลับยัง?”
“ครับ?”
จะเอาจมูกเข้ามาใกล้ๆทำม้ายยยย~~!!! คือตั้งใจว่าจะหันไปคุยจะได้มีระยะห่างกันหน่อย แต่นี่อะไร..ยังไม่ทันได้หัน มันก็จะไซร้คางเขาอยู่แล้ว!!!
“ไม่โทรบอกพ่อแม่หน่อยหรอว่าถึงเกาหลีแล้วน่ะ พวกเขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ผมโทรบอกตั้งแต่ลงเครื่องแล้วล่ะ...ส่วนเรื่องห้องไม่ต้องบอกหรอก เดี๋ยวจะกังวลซะเปล่าๆ ยังไงผมก็ปลอดภัยดีแล้วนี่น่า...”
“มีเบอร์โทรของเกาหลีแล้วหรอ?”
“ยังเลย..ผมใช้มือถือของที่อเมริกาโทรเอาน่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปซื้อด้วยเลยแล้วกัน...”
“ตกลงครับ”
ตกลงเฉยๆก็ได้นี่...แล้วทำไมต้องเอาหน้ามาซุกตรงหลังคอเขาด้วยล่ะ?!! แล้วแบบนี้เขาจะนอนได้ไหมเล่า!!??
ร่างบางนอนพลางเอามือประสานกุมกันไว้ที่ตรงหน้าอก...คือยุนโฮจะได้ยินไหมอ่ะ...มันเต้นโคตรดังเลยเหอะ ขืนเป็นแบบนี้ไม่ได้นอน...ไม่ได้นอนแน่ๆ...
“เอ่อ...นี่ยุนโฮ...”แจจุงตัดสินใจแกล้งทำเป็นขยับตัวนิดนึงและขยับเปลี่ยนหันหน้ามาอีกทาง...เพราะคิดว่าอย่างน้อยถ้านอนหันหน้าเผชิญกันแบบนี้...ไอ้เด็กหล่อมันคงไม่กล้ารัดเขาแน่นมาก ไม่งั้นหน้าได้ชนกันแน่ๆ...แต่อยากจะบอก...
ว่าเขา คิดผิดเต็มๆ!!!!
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้เสื้อคอกว้างทั้งหลายที่เขามีที่เพื่อนๆต่างก็พากันพูดว่ามันทำร้ายทุกคนที่เห็นเวลาเขาใส่...แต่ในตอนนี้มันกลับมาทำร้ายเขาเอง!!!
คำพูดที่ว่าจะพูดถูกกลืนหายลงคอ...ตาโตสบเข้าเต็มๆกับแผงอกกว้างที่เสื้อคอวีมันคว้านลงมาให้เห็น...แจจุงกลืนน้ำลายก่อนจะรีบเบนสายตามามองใบหน้าเรียวเข้มของเด็กมันที่ตอนนี้ส่งสายตามาเป็นเชิงถาม...
“เอ่อ...พรุ่งนี้...อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?”
“ไว้ค่อยคิดพรุ่งนี้ก็ได้...ตอนนี้นอนก่อนเถอะ..ผมเหนื่อยจะแย่แล้ว”ว่าแล้วก็วาดมือไปรอบเอวและดึงร่างบางเข้าอ้อมอกทันที...
จากที่คิดว่าจะเปลี่ยนสถานการณ์ให้มันดีขึ้น กลายเป็นว่าตอนนี้ยิ่งหนักกว่าเดิมซะอีก...ก็หน้าเขามันจะชนกับอกเด็กมันแล้วเนี่ย!!! โอ้ย!~
“ฝันดีนะครับ พี่แจจุง”
ร่างบางตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะขยับปลายเล็บ...คือถ้าเด็กมันแค่บอกฝันดีธรรมดาก็ดีไปหรอก...แต่เมื่อกี๊...ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า...แต่แบบ...เขารู้สึกได้นะ.. รู้สึกได้จริงๆ...ถึงจะแค่แป๊ปเดียวก็เหอะ...
คือเด็กมัน....เด็กมัน...
จุ๊บหน้าผากเขาอ้่ะ!!
ไม่ต้องนงไม่ต้องนอนมันแล้วเนี่ย!!!!!~~ ฮึ้ยยย!!~~ @(>/////<)@
.
.
“จะไปกันแล้วหรอ? ยังเช้าอยู่เลยนะลูก...”
“พอดีต้องพายุนโฮไปซื้อของเข้าบ้านด้วยน่ะแม่...ก็เลยว่าจะออกกันเช้าๆหน่อย..”แจจุงที่กำลังลากกระเป๋าใบเล็กลงบันไดตามยุนโฮที่ลากใบใหญ่นำหน้าลงมาก่อนเอ่ยตอบผู้เป็นแม่...มือบางวางกระเป๋าเดินทางลงกับพื้นเมื่อลงบันไดมาถึงขั้นสุดท้ายแล้ว...
“ถ้างั้นมากินอาหารเช้าด้วยกันก่อนนะ จะได้มีเรี่ยวมีแรงกัน..นะจ่้ะยุนโฮ”หญิงสาววัยกลางคนว่าพลางส่งยิ้มให้กับเด็กหนุ่ม...
“ครับ”เสียงทุ้มน่าฟังขานรับพลางก้มหัวให้อย่างมีมารยาท...
“นั่งรอที่โต๊ะอาหารเลยนะจ้ะ...แจจุงมาช่วยแม่ในครัวหน่อย...”
ร่างบางที่ถูกเรียกเงยหน้ามองเพดานพลางส่ายหัวให้กับความล้นมากเกินของผู้เป็นแม่ของตัวเองก่อนจะเดินตามเข้าครัวไป...
.
.
ข้าวเช้าวันนี้เป็นข้าวต้มปลาของโปรดของแจจุง...ร่างบางที่พอได้นั่งประจำที่ก็รีบปรุงรสข้าวต้มและตักเข้าปากทันที...
“อยู่ที่โน่นกินอาหารแบบนี้หรือเปล่าจ้ะ? หรือว่ากินอาหารเช้าแบบที่ฝรั่งเขากินกัน”คุณนายคิมเอ่ยถามพลางเลื่อนเครื่องปรุงไปให้ตรงหน้ายุนโฮ...
“ก็ส่วนใหญ่จะเป็นฝรั่งครับ เพราะไปกินที่โรงเรียน...แต่ถ้าเป็นวันหยุดอยู่บ้านก็จะมีกินข้าวแบบนี้บ้าง”
“แล้วย้ายมาอยู่คนเดียวแบบนี้ ใครจะทำให้กินล่ะจ้ะเนี่ย...?”
“ก็...จริงๆคุณพ่อคุณแม่ก็ห่วงเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน...แต่ผมคิดว่าผมคงเอาตัวรอดได้น่ะครับ”
“แม่ล่ะอดเป็นห่วงไม่ได้...อายุเพิ่งสิบเจ็ดเอง...จะว่าไป...ทำไมไม่มาอยู่ที่นี่ซะสิ้นเรื่องสิ้นราวไปเลยล่ะจ้ะ....คุณคิดว่าไง?”คุณนายของบ้านว่าพลางหันไปทางเจ้าของบ้านที่นั่งตรงหัวโต๊ะ...ยังไม่ทันได้คำตอบอะไรจากคนเป็นพ่อ...จู่ๆคนเป็นลูกก็สำลักข้าวต้มซะอย่างนั้น...
“พี่แจจุง...เป็นอะไรรึเปล่า?”
“เปล่า...ค่อก..แคก...สำลักนิดหน่อยน่ะ..”ร่างบางว่าพลางเอามือลูบตรงบริเวณลำคอก่อนจะเหลือบสายตาไปมองแม่ของเขา...
นี่แม่เขาพูดอะไรออกมาเนี่ย!!!??? เพิ่งจะรู้จักเด็กมันวันเดียวก็ชวนอยู่บ้าน...จะไม่เป็นการเอ็นดูมากไปรึไง??!!!!!
และ ห๊ะ? อะไรนะ?? หวังหรอ?? เขาเปล่าหวังนะ...ไม่ได้อยากให้เด็กมันมาอยู่ที่นี่สักหน่อย...!! แค่เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็แทบจะฟ้าสว่าง...ขืนให้มาใช้ชีวิตอยู่ใต้ชายคาเดียวกันล่ะก็...ได้แอดมิดเข้าโรงพยาบาลสักวันเพราะหัวใจวายเฉียบพลันแน่ล่ะ!
ดังนั้นอย่ามาโมเมว่าเขาคาดหวังอยากให้ไอ้เด็กนี่ตอบตกลงเลยนะ...เอ๊ ก็บอกว่าเปล่าไงล่ะ!!! มะ..ไม่ได้อยากอยู่กับมันซะหน่อย...จริงๆนะ!
“ผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกนะ...แต่มันจะดีหรอคุณ...เราไม่ได้รู้จักอะไรกับพ่อแม่ของยุนโฮเลยนะ..ฝั่งโน้นเขาคงลำบากใจอยู่หรอก...”เจ้าของบ้านเอ่ยขึ้นในที่สุดทำเอาคุณนายคิมสลดลงเล็กน้อย...
ก็อยากได้ลูกชายหล่อๆแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่น่า !!
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ...เดี๋ยวอีกสักพักผมก็คงปรับตัวได้...เอาเป็นว่าถ้าผมมีปัญหาอะไร ไว้จะขอความช่วยเหลือจากคุณน้าทั้งสองก็แล้วกันน่ะครับ”เด็กหนุ่มยิ้มหล่อทำเอาคุณนายคิมเผลอยิ้มตาม...
“ก็ตามใจจ้ะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกพี่แจจุงเขาละกันนะจ้ะ...ทางเรายินดีช่วยเหลือเสมอ”
“พูดเองเออเองกันหมดเลยนะครับ ไม่เห็นมีใครถามผมกันสักคำ”เสียงแข็งเอ่ยขัดขึ้น...
“พี่แจจุงหงุดหงิดอะไรหรอ?”
“ใครบอก?...ไม่ได้หงุดหงิดอะไรซะหน่อย...”หลังจากหายสำลักดีแล้ว..ร่างบางก็ดูเหมือนจะเจริญอาหารทันตาเห็น...แจจุงก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจคนรอบข้างอีกเลย...
ก็รู้ว่าเด็กมันคงไม่ตอบตกลงอยู่แล้ว....ก็รู้ตั้งแต่แรก...ไม่ได้หวังอะไรซะหน่อย...แล้วทำไมเขาจะต้องหงุดหงิด จริงป่ะล่ะ?
ก็บอกว่าไม่ได้หงุดหงิดไง!!! แค่รู้สึกไม่ดีที่แม่กับเด็กมันพูดกันข้ามหน้าข้ามตาเขาต่างหากล่ะ...ก็เล่นไม่เห็นจะปรึกษาอะไรเขากันเลยสักคำนี่น่า...
ไม่ได้อะไรที่เด็กมันบอกปฏิเสธซะหน่อย....ไม่ใช่...จริงๆนะ....
................
...............................
หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ แจจุงกับยุนโฮก็มุ่งหน้าไปที่คอนโดเพื่อเก็บข้าวเก็บของ...หลังจากนั้นทั้งสองก็ออกมายังซุปเปอร์มาเกตใกล้ๆเพื่อซื้อของเข้าบ้าน...
ร่างบางเข็นรถเข็นไปตามทางเรื่อยๆพลางมองป้ายที่แขวนหมวดหมู่ไว้ด้านบน... “ยุนโฮอยากกินอะไรล่ะ?”
“อะไรก็ได้ครับ”เสียงทุ้มตอบรับจากทางด้านหลัง...เด็กหนุ่มมองซ้ายมองขวาไปเรื่อยพลางเดินตามหลังแจจุงมาติดๆ...
“อืมมมม....เดี๋ยววันนี้ทำกิมจิจิกเกะให้ก็แล้วกัน...ว่าแต่อยากซื้อของอะไรไว้ตุนที่บ้านไหม? เพิ่งมาเกาหลีใหม่ๆอาจจะยังไม่ชินอาหารที่นี่...ซื้อพวกมันฝรั่งอะไรพวกนี้ไว้หน่อยก็ดีนะ เห็นได้ยินมาจากแม่ยุนโฮว่าชอบกินสลัดมันฝรั่งบดไม่ใช่หรอ?...”แจจุงหยิบส่วนผสมสำหรับกิมจิจิกเกะเรียบร้อยก็ทำท่าจะเดินไปโซนอาหารฝรั่ง...แต่ก็โดนยุนโฮรั้งไว้...
“ไม่เอาดีกว่า...ผมมาอยู่เกาหลีทั้งที...ก็อยากจะกินอาหารเกาหลีนะ...อยู่ที่โน่นส่วนใหญ่ก็ได้กินเฉพาะวันหยุดเอง..”
“ถ้างั้น...เราทำอาหารเกาหลีอะไรเป็นบ้างล่ะ จะได้ซื้อส่วนผสมได้ถูก..”
ยุนโฮทำท่างงกับประโยคนั้นเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะเล็กๆ... “ผมกำลังขอให้พี่มาทำอาหารให้กินต่างหากล่ะ...พี่คิดว่าอย่างผมทำอาหารอะไรเป็นกับเขาด้วยหรอ?”
หา!!!???? อะไรนะ???
ทำให้กิน??? ก็...ก็...ไม่ใช่แค่วันนี้หรอกหรอ?....
ใจคอกะจะให้เป็นแม่บ้านส่วนตัวหรือยังไงเนี่ย ไอ้เด็กบ้า!!!???
“ไม่ได้หรอครับ?”เด็กหนุ่มจ้องหน้าพลางทำเสียงอ่อย...
“เอ่อ..คือไอ้ได้มันก็ได้หรอกนะ...แต่จะให้มาทุกวันเลย...มันก็คง...”
“ผมหมายถึงแค่ช่วงแรกๆน่ะ....ผมก็แค่คิดว่าเรียนรู้จากพี่ไว้หน่อยก็คงดี...ผมไม่อยากซื้อกินข้างนอกทุกวันน่ะ..แล้วก็ไม่อยากแบบคิดอะไรไม่ออกก็ทำแต่อาหารฝรั่งด้วย...”ยุนโฮว่าพลางก้มหน้าก้มตาลง..มือหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกข้างยกขึ้นเกาท้ายทอยแก้เขิน... “เพราะผมเป็นแบบนี้นี่เอง พ่อแม่ผมถึงดูจะเป็นห่วงเรื่องนี้มากจริงๆ..”
คือแบบ...ถ้าเด็กมันใช้วิธีนี้เป็นการหลอกล่อเขาให้ตกหลุมพรางแล้วล่ะก็...
อยากจะบอกว่า...
แม่งได้ผลเต็มๆเลยล่ะ!!!
เขินได้หล่อกระชากจักรวาลขนาดนี้...ถ้าเขาปฏิเสธไม่ได้ก็ไม่ใช่ความผิดเขาซะหน่อย!!! หรือคนอ่านจะเถียงว่าไม่จริง???!!!
............
..........................
พอซื้อข้าวของเครื่องใช้ต่างๆรวมถึงมือถือเสร็จ...ก็พากันหอบกลับมาที่คอนโด...ห้องของยุนโฮเป็นห้องที่จัดว่าใหญ่ในระดับหนึ่ง... ภายในห้องตกแต่งสไตล์โมเดิร์น..ฟอร์นิเจอร์สีเข้มกับพื้นและวอลเปเปอร์สีสว่างถูกวางเข้าชุดกันได้อย่างดีเยี่ยม...มีพื้นที่โอ่อ่ากว้างขวาง..แต่มันก็คงจะเหงาพอตัวเมื่อคิดถึงความจริงที่ว่าเด็กอายุสิบเจ็ดต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียว...
แจจุงตรงดิ่งเข้าห้องครัวรีบทำอาหารกลางวันเมื่อเห็นว่าสายมากแล้ว...พวกเขาใช้เวลาซื้อของเกือบทั้งช่วงสาย...ร่างบางจัดแจงตระเตรียมทำอาหารได้อย่างทะมัดทะแมงและคล่องแคล่ว โดยมียุนโฮเป็นลูกมือพร้อมๆกับคอยเรียนรู้การทำอาหารไปด้วย...
“พี่แจจุงนี่...ดูท่าจะเชี่ยวชาญด้านทำอาหารจริงๆนะ...กลิ่นหอมเชียว”เด็กหนุ่มที่นั่งรอบนโต๊ะอาหารเอ่ยขึ้นเมื่อแจจุงวางหม้อซุปกิมจิจิกเกะลงตรงหน้า...จมูกโด่งสูดดมฟุดฟิดก่อนจะยิ้มกว้างโชว์เขี้ยว... “กินล่ะนะครับ”
ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงที่นั่งตรงข้าม...ตาโตคอยเหลือบมองดูผลตอบรับของอีกคนในขณะที่กำลังตักข้าวสวยใส่ถ้วยข้าวของตัวเองและยุนโฮ...
“เป็นยังไงบ้าง?”
“อย่างที่สเตซี่พูดไว้ไม่ผิด...พี่แจจุงทำอาหารอร่อยมากจริงๆ”เด็กหนุ่มส่งยิ้มกว้างอย่างจริงใจก่อนจะคว้าถ้วยข้าวในมือของแจจุงมาและเริ่มตักกินกับซุป...
ร่างบางก้มหน้าลงอดอมยิ้มไม่ได้...
ถึงจะได้ยินคำชมเรื่องทำอาหารมามากแล้วก็เหอะ...
ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพอเป็นไอ้เด็กหล่อนี่ชม แล้วทำไมต้องเขินได้ขนาดนี้เนี่ย!!!??
.
.
.
“เดี๋ยวผมล้างจานเอง พี่แจจุงไปนั่งรอที่โซฟาเถอะ...”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จแล้ว...มือใหญ่แย่งถ้วยข้าวในมือบางมาถือเองก่อนจะซ้อนกับถ้วยในมือของตน...อีกมือถือหม้อซุปที่แทบจะว่างเปล่า...
“งั้นเดี๋ยวพี่ปอกผลไม้ให้ละกัน...”แจจุงว่าพลางช่วยหยิบช้อนกับตะเกียบไปไว้ที่อ่างล้างจานก่อนจะหยิบถุงแอ๊ปเปิ้ลที่วางไว้ในครัวออกมาล้างและเริ่มปอก...
“ขอผมชิ้นนึง”ยุนโฮเอ่ยขอทั้งๆที่ยังล้างจานไม่เสร็จแถมไม่รอคำตอบ..มือไวคว้าแอ๊ปเปิ้ลที่เพิ่งหั่นเสร็จหมาดๆเข้าปากทันที...
“นี่! ล้างจานให้เสร็จก่อนสิ...ฟองยังเต็มมืออยู่เลยนะ!”เสียงหวานเอ่ยดุแบบไม่จริงจังเรียกรอยยิ้มบางจากเด็กหนุ่มตัวแสบ...
“พี่แจจุง...”
“หืม?...”ขานรับทั้งๆที่ใบหน้าไม่ละไปจากแอ๊ปเปิ้ลผลที่กำลังหั่นอยู่...
จุ๊บ!
“ข้าวติดแก้มน่ะ...”
แจจุงตัวแข็งทื่อ...หันหน้ามามองคนที่อุกอาจยื่นหน้ามาจุ๊บมุมปากเขาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว...แถมยังตวัดข้าวเม็ดนั้นเข้าปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ไม่พอ..ยังยิ้มตาหยีทั้งๆที่ปากก็ยังเคี้ยวไอ้ข้าวเม็ดเจ้าปัญหานั่นอยู่ด้วย!!
“ก็พี่พูดเองว่ามือผมเลอะฟอง...ถ้าใช้มือเดี๋ยวพี่ก็โวยวายอีก”ไอ้เด็กบ้ามันยังคงพูดไปเรื่อยเหมือนไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไรกับการที่ใช้ปากคีบข้าวออกจากมุมปากเขาแล้วก็กินมันเข้าไป...
แจจุงรีบหันหน้ากลับมาจ้องผลแอ๊ปเปิ้ลจนแทบทะลุ...มือไม้สั่นจนต้องกำมีดกับแอ๊ปเปิ้ลไว้แน่น...หน้าเขาตอนนี้ระเบิดได้คงระเบิดแล้ว!!!!! ฮึ้ย!!!~~ ไอ้เด็กบ้า!!!!!!! ดีนะว่าเขาไม่ตกใจจนหั่นนิ้วตัวเองขาดเป็นสองท่อนไปซะก่อนเนี่ย!!~~ เล่นอะไรไม่เคยคิดถึงจิตใจอีกคนบ้างเลย!! รู้ไหมว่าเขาน่ะ...
เขินจนจะตายอยู่แล้วนะ!!!!
“พี่ปอกเสร็จยังอะ? ผมอยากกินแล้วนะ”ขณะที่แจจุงกำลังพยายามสงบสติอารมณ์กับตัวเอง...เสียงทุ้มที่เอ่ยใกล้ๆหูพร้อมกับแผ่นอกที่แทบจะแนบชิด...แนวคางที่วางไว้บนไหล่...ก็ดึงเขาเข้าสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้ง...
“จะ..จะเสร็จแล้ว..”มือบางรีบหั่นแอ๊ปเปิ้ลซีกสุดท้ายก่อนจะคว้าจานมา...วางแอ๊ปเปิ้ลลงและหมุนตัวยื่นจานดันเข้าที่อกของอีกคน... “อ่ะ..”
ยุนโฮรับจานมาก่อนจะคว้าหยิบกินขึ้นชิ้นหนึ่งแล้วก็ลากทั้งตัวเองและแจจุงไปยังห้องรับแขก...เด็กหนุ่มวางจานลงบนโต๊ะตัวเตี้ยหน้าทีวีจอแบนใหญ่ยักษ์ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟากว้าง...มือใหญ่คว้ารีโมทกดเปิดทีวี...
ร่างบางทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกด้าน...ตาโตเหลือบมองคนด้านข้างนิดหนึ่งก่อนหันไปมองทีวี...มือเล็กหยิบแอ๊ปเปิ้ลเข้าปากบ้าง...
เพื่อความปลอดภัยของสภาพหัวใจเขาล่ะก็...ทางที่ดีเขาควรจะรีบออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด...จริงๆนะเหอะ! = =”
ขณะที่กำลังคิดหาวิธีปลีกตัวเพลินๆ...มือขาวก็หยิบกินแอ๊ปเปิ้ลไปเรื่อยจนมันเหลือชิ้นสุดท้าย...มือของทั้งสองยื่นจะหยิบพร้อมกันพอดี...และเมื่อมือทั้งสองแตะกัน...คนหนึ่งที่สายตามองทีวีอยู่ตลอดกับอีกคนที่กำลังฟุ้งซ่านกับความคิดตัวเองหันมองหน้ากัน....
“ยุนโฮกินเถอะ...”
“ไม่เอาอะ พี่แจจุงนั่นแล่ะ...อุตส่าห์ทำอาหารให้ผมทั้งที...”คนเขาอุตส่าห์ทำซุปทั้งหม้อให้กิน...ตอบแทนโดยการแค่ให้กินแอ๊ปเปิ้ลชิ้นสุดท้ายเนี่ยนะ??? คิดน้อยไปไหม? ไอ้เด็กบ้า!
“ไม่เป็นไร...กินเถอะ...เดี๋ยวพี่ว่าพี่ต้องไปแล้วล่ะ...พี่ยังมีงานที่ต้องเคลียร์ที่บ้านน่ะ...”แจจุงทำท่ากำลังจะลุกจากโซฟา...แต่ก็โดนมือใหญ่คว้าแขนไว้ได้ก่อน...ยุนโฮใช้มืออีกข้างหยิบแอ๊ปเปิ้ลชิ้นสุดท้ายจ่อเข้าที่ปากแจจุงเป็นเชิงบังคับ...
“อ้าปากก่อน”เหมือนจะเป็นประโยคคำสั่งกลายๆมากกว่าประโยคขอร้อง...ตาโตของแจจุงเหลือบมองยุนโฮนิดนึงก่อนจะตัดสินใจอ้าปากตามใจเด็กมัน...
แจจุงอ้าปากรับแอ๊ปเปิ้ลเข้ามาไว้ในปากครึ่งหนึ่งและกำลังจะอ้าปากตวัดมันเข้ามาทั้งชิ้น...แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร...ใบหน้าคมของอีกคนก็เคลื่อนเข้ามาอย่างรวดเร็ว...
ริมฝีปากบนของยุนโฮแตะโดนริมฝีปากของเขานิดๆเมื่อตอนที่เด็กมันอ้าปากกัดแอ๊ปเปิ้ลอีกครึ่งที่คาอยู่นอกปากของเขาก่อนจะเอาเข้าไปในปากตัวเองพลางเคี้ยวตุ้ยๆ...
“โอเค แบบนี้ก็ยุติธรรมแล้วเนอะ”
ใครเขาจะไปนงไปเนอะด้วยเล่า!!!!!!!!!!
วันนี้ทำอะไรล่อแหลมใส่เขาไปกี่รอบแล้วเนี่ย!!!????? โอ้ยยยยยยย!!~~~
คุณชองกับคุณนายชองครับ...ผมขอถอนตัว...ไม่ดูลงดูแลอะไรมันแล้ว ไอ้เด็กคนนี้เนี่ย!!! เอามันกลับอเมริกาไปก่อนที่เด็กมันจะฆาตกรรมผมเถอะ!!!! >[////]<
2BC
Talk
มาแล้วววค่าาาา ตอนแรกนึกว่าตัวเองดองเกือบเดือนไปแล้ว พอเห็นก็โอ้ว จะสองอาทิตย์เองนี่น่า...55555 แต่ก็นะคะ ไม่อยากให้นานกว่านี้ เพราะสัญญาไปแล้วว่าจะไม่ดอง เฮิก...
ช่วงนี้พอดีเกเรนิดหน่อย... อยากจะบอกว่าตอนนี้อันๆบ้า เต๋าคชา มากกกกกกกกค่ะ เป็นสาวก สวนด กร้ากกกก เสียดายมากๆเลยที่ปีนี้ไม่ได้กลับไทยก็เลยไม่ค่อยได้ติดตามดู แถมเพราะไม่ได้ดูตั้งแต่แรกก็เลยขี้เกียจติดตาม... จะดูคอนเสิร์ตแบบออนไลน์สดก็กระตุกแล้วหายไปเลย !!! มากระตุกเอาตอนคชาอีกต่างหาก!!!! โดยส่วนตัวแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่อันๆชอบคนในคู่จิ้น ปกติจะชอบคนนอกแล้วจิ้นคู่ (เช่นจิ้นยุนแจ แต่อันๆชอบชางมิน) เอเอฟสี่อันๆก็จิ้นนัทต้อล แต่ไม่ได้ชอบใครในนั้น... แต่ครั้งนี้อันๆปลื้มคชามากกกกกกกกเลยค่ะ >< หน้าน้องเขาเหมือนแอลใน Death note มากมาย ชอบคนแนวนี้ หน้าตาออกเจป๊อปนิดหน่อย เห็นแล้วให้อารมณ์คิดถึงตอนที่ยังบ้าดาราญี่ปุ่น 55555
เวิ่นมาก ทวิตเตอร์เพิ่งจะมาได้ใช้หนักๆก็เนี่ยแล่ะค่ะ ตอนนี้เลย... รอฟินมันทุกคืนทุกเช้า กร้ากกก แล้วก็ดูคลิปมันทุกอัน แฟนพงแฟนเพจก็ไลค์มันเกลื่อนเลย เอาไว้อัพเดทติดตามข่าวเต๋าคชา 5555
เอาเป็นว่านี่คือสาเหตุของการมา ต่อฟิกช้านั่นเองนะคะ เหะๆ..ใครที่เป็นแฟนคลับคู่นี้เหมือนกันก็ follow อันๆมาได้เลยนะคะ @an_square ค่ะ (ทวงฟิกก็ได้นะ ๕๕๕๕๕)
หวังว่าจะถูกใจไม่มากก็น้อยนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันค่ะ!
Pairing : YunhoXJaejoong
Genre : Romantic Comedy
Author: Deumbeui
Author’s note: จุ๊บ! “ข้าวติดแก้มน่ะ...”
Warning : PG-15, อ่านเรื่อง Shotacon ก่อนนะคะ ไม่งั้นงงแน่นอนค่ะ มันเป็นฟิกภาคต่อกันเน้อ
หลังจากเหมือนถูกมัดมือชกให้ตอบตกลงเป็นหมอนข้างจำเป็น...แจจุงก็พยายามข่มตาหลับขับตานอน...แต่ไอ้มือที่เหมือนจะยิ่งรัดยิ่งแน่น...ยิ่งนอนยิ่งใกล้...แผ่นหลังเขาแทบจะแนบกับอกของอีกคนอยู่ร่ำไรแล้วน่ะ...แถมลมหายใจอุ่นๆที่รดต้นคอนี่อีก...
โอ้ย!!! จับข่มขืนหรือบังคับขู่เข็ญกันไปเลยยังง่ายซะกว่าไหมอ้ะ!!?? ถ้าจะทำร้ายกันด้วยวิธีแบบนี้เนี่ย!!
“นี่...ยุนโฮ...หลับยัง?”
“ครับ?”
จะเอาจมูกเข้ามาใกล้ๆทำม้ายยยย~~!!! คือตั้งใจว่าจะหันไปคุยจะได้มีระยะห่างกันหน่อย แต่นี่อะไร..ยังไม่ทันได้หัน มันก็จะไซร้คางเขาอยู่แล้ว!!!
“ไม่โทรบอกพ่อแม่หน่อยหรอว่าถึงเกาหลีแล้วน่ะ พวกเขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ผมโทรบอกตั้งแต่ลงเครื่องแล้วล่ะ...ส่วนเรื่องห้องไม่ต้องบอกหรอก เดี๋ยวจะกังวลซะเปล่าๆ ยังไงผมก็ปลอดภัยดีแล้วนี่น่า...”
“มีเบอร์โทรของเกาหลีแล้วหรอ?”
“ยังเลย..ผมใช้มือถือของที่อเมริกาโทรเอาน่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปซื้อด้วยเลยแล้วกัน...”
“ตกลงครับ”
ตกลงเฉยๆก็ได้นี่...แล้วทำไมต้องเอาหน้ามาซุกตรงหลังคอเขาด้วยล่ะ?!! แล้วแบบนี้เขาจะนอนได้ไหมเล่า!!??
ร่างบางนอนพลางเอามือประสานกุมกันไว้ที่ตรงหน้าอก...คือยุนโฮจะได้ยินไหมอ่ะ...มันเต้นโคตรดังเลยเหอะ ขืนเป็นแบบนี้ไม่ได้นอน...ไม่ได้นอนแน่ๆ...
“เอ่อ...นี่ยุนโฮ...”แจจุงตัดสินใจแกล้งทำเป็นขยับตัวนิดนึงและขยับเปลี่ยนหันหน้ามาอีกทาง...เพราะคิดว่าอย่างน้อยถ้านอนหันหน้าเผชิญกันแบบนี้...ไอ้เด็กหล่อมันคงไม่กล้ารัดเขาแน่นมาก ไม่งั้นหน้าได้ชนกันแน่ๆ...แต่อยากจะบอก...
ว่าเขา คิดผิดเต็มๆ!!!!
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้เสื้อคอกว้างทั้งหลายที่เขามีที่เพื่อนๆต่างก็พากันพูดว่ามันทำร้ายทุกคนที่เห็นเวลาเขาใส่...แต่ในตอนนี้มันกลับมาทำร้ายเขาเอง!!!
คำพูดที่ว่าจะพูดถูกกลืนหายลงคอ...ตาโตสบเข้าเต็มๆกับแผงอกกว้างที่เสื้อคอวีมันคว้านลงมาให้เห็น...แจจุงกลืนน้ำลายก่อนจะรีบเบนสายตามามองใบหน้าเรียวเข้มของเด็กมันที่ตอนนี้ส่งสายตามาเป็นเชิงถาม...
“เอ่อ...พรุ่งนี้...อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?”
“ไว้ค่อยคิดพรุ่งนี้ก็ได้...ตอนนี้นอนก่อนเถอะ..ผมเหนื่อยจะแย่แล้ว”ว่าแล้วก็วาดมือไปรอบเอวและดึงร่างบางเข้าอ้อมอกทันที...
จากที่คิดว่าจะเปลี่ยนสถานการณ์ให้มันดีขึ้น กลายเป็นว่าตอนนี้ยิ่งหนักกว่าเดิมซะอีก...ก็หน้าเขามันจะชนกับอกเด็กมันแล้วเนี่ย!!! โอ้ย!~
“ฝันดีนะครับ พี่แจจุง”
ร่างบางตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะขยับปลายเล็บ...คือถ้าเด็กมันแค่บอกฝันดีธรรมดาก็ดีไปหรอก...แต่เมื่อกี๊...ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า...แต่แบบ...เขารู้สึกได้นะ.. รู้สึกได้จริงๆ...ถึงจะแค่แป๊ปเดียวก็เหอะ...
คือเด็กมัน....เด็กมัน...
จุ๊บหน้าผากเขาอ้่ะ!!
ไม่ต้องนงไม่ต้องนอนมันแล้วเนี่ย!!!!!~~ ฮึ้ยยย!!~~ @(>/////<)@
.
.
“จะไปกันแล้วหรอ? ยังเช้าอยู่เลยนะลูก...”
“พอดีต้องพายุนโฮไปซื้อของเข้าบ้านด้วยน่ะแม่...ก็เลยว่าจะออกกันเช้าๆหน่อย..”แจจุงที่กำลังลากกระเป๋าใบเล็กลงบันไดตามยุนโฮที่ลากใบใหญ่นำหน้าลงมาก่อนเอ่ยตอบผู้เป็นแม่...มือบางวางกระเป๋าเดินทางลงกับพื้นเมื่อลงบันไดมาถึงขั้นสุดท้ายแล้ว...
“ถ้างั้นมากินอาหารเช้าด้วยกันก่อนนะ จะได้มีเรี่ยวมีแรงกัน..นะจ่้ะยุนโฮ”หญิงสาววัยกลางคนว่าพลางส่งยิ้มให้กับเด็กหนุ่ม...
“ครับ”เสียงทุ้มน่าฟังขานรับพลางก้มหัวให้อย่างมีมารยาท...
“นั่งรอที่โต๊ะอาหารเลยนะจ้ะ...แจจุงมาช่วยแม่ในครัวหน่อย...”
ร่างบางที่ถูกเรียกเงยหน้ามองเพดานพลางส่ายหัวให้กับความล้นมากเกินของผู้เป็นแม่ของตัวเองก่อนจะเดินตามเข้าครัวไป...
.
.
ข้าวเช้าวันนี้เป็นข้าวต้มปลาของโปรดของแจจุง...ร่างบางที่พอได้นั่งประจำที่ก็รีบปรุงรสข้าวต้มและตักเข้าปากทันที...
“อยู่ที่โน่นกินอาหารแบบนี้หรือเปล่าจ้ะ? หรือว่ากินอาหารเช้าแบบที่ฝรั่งเขากินกัน”คุณนายคิมเอ่ยถามพลางเลื่อนเครื่องปรุงไปให้ตรงหน้ายุนโฮ...
“ก็ส่วนใหญ่จะเป็นฝรั่งครับ เพราะไปกินที่โรงเรียน...แต่ถ้าเป็นวันหยุดอยู่บ้านก็จะมีกินข้าวแบบนี้บ้าง”
“แล้วย้ายมาอยู่คนเดียวแบบนี้ ใครจะทำให้กินล่ะจ้ะเนี่ย...?”
“ก็...จริงๆคุณพ่อคุณแม่ก็ห่วงเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน...แต่ผมคิดว่าผมคงเอาตัวรอดได้น่ะครับ”
“แม่ล่ะอดเป็นห่วงไม่ได้...อายุเพิ่งสิบเจ็ดเอง...จะว่าไป...ทำไมไม่มาอยู่ที่นี่ซะสิ้นเรื่องสิ้นราวไปเลยล่ะจ้ะ....คุณคิดว่าไง?”คุณนายของบ้านว่าพลางหันไปทางเจ้าของบ้านที่นั่งตรงหัวโต๊ะ...ยังไม่ทันได้คำตอบอะไรจากคนเป็นพ่อ...จู่ๆคนเป็นลูกก็สำลักข้าวต้มซะอย่างนั้น...
“พี่แจจุง...เป็นอะไรรึเปล่า?”
“เปล่า...ค่อก..แคก...สำลักนิดหน่อยน่ะ..”ร่างบางว่าพลางเอามือลูบตรงบริเวณลำคอก่อนจะเหลือบสายตาไปมองแม่ของเขา...
นี่แม่เขาพูดอะไรออกมาเนี่ย!!!??? เพิ่งจะรู้จักเด็กมันวันเดียวก็ชวนอยู่บ้าน...จะไม่เป็นการเอ็นดูมากไปรึไง??!!!!!
และ ห๊ะ? อะไรนะ?? หวังหรอ?? เขาเปล่าหวังนะ...ไม่ได้อยากให้เด็กมันมาอยู่ที่นี่สักหน่อย...!! แค่เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็แทบจะฟ้าสว่าง...ขืนให้มาใช้ชีวิตอยู่ใต้ชายคาเดียวกันล่ะก็...ได้แอดมิดเข้าโรงพยาบาลสักวันเพราะหัวใจวายเฉียบพลันแน่ล่ะ!
ดังนั้นอย่ามาโมเมว่าเขาคาดหวังอยากให้ไอ้เด็กนี่ตอบตกลงเลยนะ...เอ๊ ก็บอกว่าเปล่าไงล่ะ!!! มะ..ไม่ได้อยากอยู่กับมันซะหน่อย...จริงๆนะ!
“ผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกนะ...แต่มันจะดีหรอคุณ...เราไม่ได้รู้จักอะไรกับพ่อแม่ของยุนโฮเลยนะ..ฝั่งโน้นเขาคงลำบากใจอยู่หรอก...”เจ้าของบ้านเอ่ยขึ้นในที่สุดทำเอาคุณนายคิมสลดลงเล็กน้อย...
ก็อยากได้ลูกชายหล่อๆแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่น่า !!
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ...เดี๋ยวอีกสักพักผมก็คงปรับตัวได้...เอาเป็นว่าถ้าผมมีปัญหาอะไร ไว้จะขอความช่วยเหลือจากคุณน้าทั้งสองก็แล้วกันน่ะครับ”เด็กหนุ่มยิ้มหล่อทำเอาคุณนายคิมเผลอยิ้มตาม...
“ก็ตามใจจ้ะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกพี่แจจุงเขาละกันนะจ้ะ...ทางเรายินดีช่วยเหลือเสมอ”
“พูดเองเออเองกันหมดเลยนะครับ ไม่เห็นมีใครถามผมกันสักคำ”เสียงแข็งเอ่ยขัดขึ้น...
“พี่แจจุงหงุดหงิดอะไรหรอ?”
“ใครบอก?...ไม่ได้หงุดหงิดอะไรซะหน่อย...”หลังจากหายสำลักดีแล้ว..ร่างบางก็ดูเหมือนจะเจริญอาหารทันตาเห็น...แจจุงก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจคนรอบข้างอีกเลย...
ก็รู้ว่าเด็กมันคงไม่ตอบตกลงอยู่แล้ว....ก็รู้ตั้งแต่แรก...ไม่ได้หวังอะไรซะหน่อย...แล้วทำไมเขาจะต้องหงุดหงิด จริงป่ะล่ะ?
ก็บอกว่าไม่ได้หงุดหงิดไง!!! แค่รู้สึกไม่ดีที่แม่กับเด็กมันพูดกันข้ามหน้าข้ามตาเขาต่างหากล่ะ...ก็เล่นไม่เห็นจะปรึกษาอะไรเขากันเลยสักคำนี่น่า...
ไม่ได้อะไรที่เด็กมันบอกปฏิเสธซะหน่อย....ไม่ใช่...จริงๆนะ....
................
...............................
หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ แจจุงกับยุนโฮก็มุ่งหน้าไปที่คอนโดเพื่อเก็บข้าวเก็บของ...หลังจากนั้นทั้งสองก็ออกมายังซุปเปอร์มาเกตใกล้ๆเพื่อซื้อของเข้าบ้าน...
ร่างบางเข็นรถเข็นไปตามทางเรื่อยๆพลางมองป้ายที่แขวนหมวดหมู่ไว้ด้านบน... “ยุนโฮอยากกินอะไรล่ะ?”
“อะไรก็ได้ครับ”เสียงทุ้มตอบรับจากทางด้านหลัง...เด็กหนุ่มมองซ้ายมองขวาไปเรื่อยพลางเดินตามหลังแจจุงมาติดๆ...
“อืมมมม....เดี๋ยววันนี้ทำกิมจิจิกเกะให้ก็แล้วกัน...ว่าแต่อยากซื้อของอะไรไว้ตุนที่บ้านไหม? เพิ่งมาเกาหลีใหม่ๆอาจจะยังไม่ชินอาหารที่นี่...ซื้อพวกมันฝรั่งอะไรพวกนี้ไว้หน่อยก็ดีนะ เห็นได้ยินมาจากแม่ยุนโฮว่าชอบกินสลัดมันฝรั่งบดไม่ใช่หรอ?...”แจจุงหยิบส่วนผสมสำหรับกิมจิจิกเกะเรียบร้อยก็ทำท่าจะเดินไปโซนอาหารฝรั่ง...แต่ก็โดนยุนโฮรั้งไว้...
“ไม่เอาดีกว่า...ผมมาอยู่เกาหลีทั้งที...ก็อยากจะกินอาหารเกาหลีนะ...อยู่ที่โน่นส่วนใหญ่ก็ได้กินเฉพาะวันหยุดเอง..”
“ถ้างั้น...เราทำอาหารเกาหลีอะไรเป็นบ้างล่ะ จะได้ซื้อส่วนผสมได้ถูก..”
ยุนโฮทำท่างงกับประโยคนั้นเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะเล็กๆ... “ผมกำลังขอให้พี่มาทำอาหารให้กินต่างหากล่ะ...พี่คิดว่าอย่างผมทำอาหารอะไรเป็นกับเขาด้วยหรอ?”
หา!!!???? อะไรนะ???
ทำให้กิน??? ก็...ก็...ไม่ใช่แค่วันนี้หรอกหรอ?....
ใจคอกะจะให้เป็นแม่บ้านส่วนตัวหรือยังไงเนี่ย ไอ้เด็กบ้า!!!???
“ไม่ได้หรอครับ?”เด็กหนุ่มจ้องหน้าพลางทำเสียงอ่อย...
“เอ่อ..คือไอ้ได้มันก็ได้หรอกนะ...แต่จะให้มาทุกวันเลย...มันก็คง...”
“ผมหมายถึงแค่ช่วงแรกๆน่ะ....ผมก็แค่คิดว่าเรียนรู้จากพี่ไว้หน่อยก็คงดี...ผมไม่อยากซื้อกินข้างนอกทุกวันน่ะ..แล้วก็ไม่อยากแบบคิดอะไรไม่ออกก็ทำแต่อาหารฝรั่งด้วย...”ยุนโฮว่าพลางก้มหน้าก้มตาลง..มือหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกข้างยกขึ้นเกาท้ายทอยแก้เขิน... “เพราะผมเป็นแบบนี้นี่เอง พ่อแม่ผมถึงดูจะเป็นห่วงเรื่องนี้มากจริงๆ..”
คือแบบ...ถ้าเด็กมันใช้วิธีนี้เป็นการหลอกล่อเขาให้ตกหลุมพรางแล้วล่ะก็...
อยากจะบอกว่า...
แม่งได้ผลเต็มๆเลยล่ะ!!!
เขินได้หล่อกระชากจักรวาลขนาดนี้...ถ้าเขาปฏิเสธไม่ได้ก็ไม่ใช่ความผิดเขาซะหน่อย!!! หรือคนอ่านจะเถียงว่าไม่จริง???!!!
............
..........................
พอซื้อข้าวของเครื่องใช้ต่างๆรวมถึงมือถือเสร็จ...ก็พากันหอบกลับมาที่คอนโด...ห้องของยุนโฮเป็นห้องที่จัดว่าใหญ่ในระดับหนึ่ง... ภายในห้องตกแต่งสไตล์โมเดิร์น..ฟอร์นิเจอร์สีเข้มกับพื้นและวอลเปเปอร์สีสว่างถูกวางเข้าชุดกันได้อย่างดีเยี่ยม...มีพื้นที่โอ่อ่ากว้างขวาง..แต่มันก็คงจะเหงาพอตัวเมื่อคิดถึงความจริงที่ว่าเด็กอายุสิบเจ็ดต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียว...
แจจุงตรงดิ่งเข้าห้องครัวรีบทำอาหารกลางวันเมื่อเห็นว่าสายมากแล้ว...พวกเขาใช้เวลาซื้อของเกือบทั้งช่วงสาย...ร่างบางจัดแจงตระเตรียมทำอาหารได้อย่างทะมัดทะแมงและคล่องแคล่ว โดยมียุนโฮเป็นลูกมือพร้อมๆกับคอยเรียนรู้การทำอาหารไปด้วย...
“พี่แจจุงนี่...ดูท่าจะเชี่ยวชาญด้านทำอาหารจริงๆนะ...กลิ่นหอมเชียว”เด็กหนุ่มที่นั่งรอบนโต๊ะอาหารเอ่ยขึ้นเมื่อแจจุงวางหม้อซุปกิมจิจิกเกะลงตรงหน้า...จมูกโด่งสูดดมฟุดฟิดก่อนจะยิ้มกว้างโชว์เขี้ยว... “กินล่ะนะครับ”
ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงที่นั่งตรงข้าม...ตาโตคอยเหลือบมองดูผลตอบรับของอีกคนในขณะที่กำลังตักข้าวสวยใส่ถ้วยข้าวของตัวเองและยุนโฮ...
“เป็นยังไงบ้าง?”
“อย่างที่สเตซี่พูดไว้ไม่ผิด...พี่แจจุงทำอาหารอร่อยมากจริงๆ”เด็กหนุ่มส่งยิ้มกว้างอย่างจริงใจก่อนจะคว้าถ้วยข้าวในมือของแจจุงมาและเริ่มตักกินกับซุป...
ร่างบางก้มหน้าลงอดอมยิ้มไม่ได้...
ถึงจะได้ยินคำชมเรื่องทำอาหารมามากแล้วก็เหอะ...
ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพอเป็นไอ้เด็กหล่อนี่ชม แล้วทำไมต้องเขินได้ขนาดนี้เนี่ย!!!??
.
.
.
“เดี๋ยวผมล้างจานเอง พี่แจจุงไปนั่งรอที่โซฟาเถอะ...”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จแล้ว...มือใหญ่แย่งถ้วยข้าวในมือบางมาถือเองก่อนจะซ้อนกับถ้วยในมือของตน...อีกมือถือหม้อซุปที่แทบจะว่างเปล่า...
“งั้นเดี๋ยวพี่ปอกผลไม้ให้ละกัน...”แจจุงว่าพลางช่วยหยิบช้อนกับตะเกียบไปไว้ที่อ่างล้างจานก่อนจะหยิบถุงแอ๊ปเปิ้ลที่วางไว้ในครัวออกมาล้างและเริ่มปอก...
“ขอผมชิ้นนึง”ยุนโฮเอ่ยขอทั้งๆที่ยังล้างจานไม่เสร็จแถมไม่รอคำตอบ..มือไวคว้าแอ๊ปเปิ้ลที่เพิ่งหั่นเสร็จหมาดๆเข้าปากทันที...
“นี่! ล้างจานให้เสร็จก่อนสิ...ฟองยังเต็มมืออยู่เลยนะ!”เสียงหวานเอ่ยดุแบบไม่จริงจังเรียกรอยยิ้มบางจากเด็กหนุ่มตัวแสบ...
“พี่แจจุง...”
“หืม?...”ขานรับทั้งๆที่ใบหน้าไม่ละไปจากแอ๊ปเปิ้ลผลที่กำลังหั่นอยู่...
จุ๊บ!
“ข้าวติดแก้มน่ะ...”
แจจุงตัวแข็งทื่อ...หันหน้ามามองคนที่อุกอาจยื่นหน้ามาจุ๊บมุมปากเขาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว...แถมยังตวัดข้าวเม็ดนั้นเข้าปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ไม่พอ..ยังยิ้มตาหยีทั้งๆที่ปากก็ยังเคี้ยวไอ้ข้าวเม็ดเจ้าปัญหานั่นอยู่ด้วย!!
“ก็พี่พูดเองว่ามือผมเลอะฟอง...ถ้าใช้มือเดี๋ยวพี่ก็โวยวายอีก”ไอ้เด็กบ้ามันยังคงพูดไปเรื่อยเหมือนไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไรกับการที่ใช้ปากคีบข้าวออกจากมุมปากเขาแล้วก็กินมันเข้าไป...
แจจุงรีบหันหน้ากลับมาจ้องผลแอ๊ปเปิ้ลจนแทบทะลุ...มือไม้สั่นจนต้องกำมีดกับแอ๊ปเปิ้ลไว้แน่น...หน้าเขาตอนนี้ระเบิดได้คงระเบิดแล้ว!!!!! ฮึ้ย!!!~~ ไอ้เด็กบ้า!!!!!!! ดีนะว่าเขาไม่ตกใจจนหั่นนิ้วตัวเองขาดเป็นสองท่อนไปซะก่อนเนี่ย!!~~ เล่นอะไรไม่เคยคิดถึงจิตใจอีกคนบ้างเลย!! รู้ไหมว่าเขาน่ะ...
เขินจนจะตายอยู่แล้วนะ!!!!
“พี่ปอกเสร็จยังอะ? ผมอยากกินแล้วนะ”ขณะที่แจจุงกำลังพยายามสงบสติอารมณ์กับตัวเอง...เสียงทุ้มที่เอ่ยใกล้ๆหูพร้อมกับแผ่นอกที่แทบจะแนบชิด...แนวคางที่วางไว้บนไหล่...ก็ดึงเขาเข้าสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้ง...
“จะ..จะเสร็จแล้ว..”มือบางรีบหั่นแอ๊ปเปิ้ลซีกสุดท้ายก่อนจะคว้าจานมา...วางแอ๊ปเปิ้ลลงและหมุนตัวยื่นจานดันเข้าที่อกของอีกคน... “อ่ะ..”
ยุนโฮรับจานมาก่อนจะคว้าหยิบกินขึ้นชิ้นหนึ่งแล้วก็ลากทั้งตัวเองและแจจุงไปยังห้องรับแขก...เด็กหนุ่มวางจานลงบนโต๊ะตัวเตี้ยหน้าทีวีจอแบนใหญ่ยักษ์ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟากว้าง...มือใหญ่คว้ารีโมทกดเปิดทีวี...
ร่างบางทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกด้าน...ตาโตเหลือบมองคนด้านข้างนิดหนึ่งก่อนหันไปมองทีวี...มือเล็กหยิบแอ๊ปเปิ้ลเข้าปากบ้าง...
เพื่อความปลอดภัยของสภาพหัวใจเขาล่ะก็...ทางที่ดีเขาควรจะรีบออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด...จริงๆนะเหอะ! = =”
ขณะที่กำลังคิดหาวิธีปลีกตัวเพลินๆ...มือขาวก็หยิบกินแอ๊ปเปิ้ลไปเรื่อยจนมันเหลือชิ้นสุดท้าย...มือของทั้งสองยื่นจะหยิบพร้อมกันพอดี...และเมื่อมือทั้งสองแตะกัน...คนหนึ่งที่สายตามองทีวีอยู่ตลอดกับอีกคนที่กำลังฟุ้งซ่านกับความคิดตัวเองหันมองหน้ากัน....
“ยุนโฮกินเถอะ...”
“ไม่เอาอะ พี่แจจุงนั่นแล่ะ...อุตส่าห์ทำอาหารให้ผมทั้งที...”คนเขาอุตส่าห์ทำซุปทั้งหม้อให้กิน...ตอบแทนโดยการแค่ให้กินแอ๊ปเปิ้ลชิ้นสุดท้ายเนี่ยนะ??? คิดน้อยไปไหม? ไอ้เด็กบ้า!
“ไม่เป็นไร...กินเถอะ...เดี๋ยวพี่ว่าพี่ต้องไปแล้วล่ะ...พี่ยังมีงานที่ต้องเคลียร์ที่บ้านน่ะ...”แจจุงทำท่ากำลังจะลุกจากโซฟา...แต่ก็โดนมือใหญ่คว้าแขนไว้ได้ก่อน...ยุนโฮใช้มืออีกข้างหยิบแอ๊ปเปิ้ลชิ้นสุดท้ายจ่อเข้าที่ปากแจจุงเป็นเชิงบังคับ...
“อ้าปากก่อน”เหมือนจะเป็นประโยคคำสั่งกลายๆมากกว่าประโยคขอร้อง...ตาโตของแจจุงเหลือบมองยุนโฮนิดนึงก่อนจะตัดสินใจอ้าปากตามใจเด็กมัน...
แจจุงอ้าปากรับแอ๊ปเปิ้ลเข้ามาไว้ในปากครึ่งหนึ่งและกำลังจะอ้าปากตวัดมันเข้ามาทั้งชิ้น...แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร...ใบหน้าคมของอีกคนก็เคลื่อนเข้ามาอย่างรวดเร็ว...
ริมฝีปากบนของยุนโฮแตะโดนริมฝีปากของเขานิดๆเมื่อตอนที่เด็กมันอ้าปากกัดแอ๊ปเปิ้ลอีกครึ่งที่คาอยู่นอกปากของเขาก่อนจะเอาเข้าไปในปากตัวเองพลางเคี้ยวตุ้ยๆ...
“โอเค แบบนี้ก็ยุติธรรมแล้วเนอะ”
ใครเขาจะไปนงไปเนอะด้วยเล่า!!!!!!!!!!
วันนี้ทำอะไรล่อแหลมใส่เขาไปกี่รอบแล้วเนี่ย!!!????? โอ้ยยยยยยย!!~~~
คุณชองกับคุณนายชองครับ...ผมขอถอนตัว...ไม่ดูลงดูแลอะไรมันแล้ว ไอ้เด็กคนนี้เนี่ย!!! เอามันกลับอเมริกาไปก่อนที่เด็กมันจะฆาตกรรมผมเถอะ!!!! >[////]<
2BC
Talk
มาแล้วววค่าาาา ตอนแรกนึกว่าตัวเองดองเกือบเดือนไปแล้ว พอเห็นก็โอ้ว จะสองอาทิตย์เองนี่น่า...55555 แต่ก็นะคะ ไม่อยากให้นานกว่านี้ เพราะสัญญาไปแล้วว่าจะไม่ดอง เฮิก...
ช่วงนี้พอดีเกเรนิดหน่อย... อยากจะบอกว่าตอนนี้อันๆบ้า เต๋าคชา มากกกกกกกกค่ะ เป็นสาวก สวนด กร้ากกกก เสียดายมากๆเลยที่ปีนี้ไม่ได้กลับไทยก็เลยไม่ค่อยได้ติดตามดู แถมเพราะไม่ได้ดูตั้งแต่แรกก็เลยขี้เกียจติดตาม... จะดูคอนเสิร์ตแบบออนไลน์สดก็กระตุกแล้วหายไปเลย !!! มากระตุกเอาตอนคชาอีกต่างหาก!!!! โดยส่วนตัวแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่อันๆชอบคนในคู่จิ้น ปกติจะชอบคนนอกแล้วจิ้นคู่ (เช่นจิ้นยุนแจ แต่อันๆชอบชางมิน) เอเอฟสี่อันๆก็จิ้นนัทต้อล แต่ไม่ได้ชอบใครในนั้น... แต่ครั้งนี้อันๆปลื้มคชามากกกกกกกกเลยค่ะ >< หน้าน้องเขาเหมือนแอลใน Death note มากมาย ชอบคนแนวนี้ หน้าตาออกเจป๊อปนิดหน่อย เห็นแล้วให้อารมณ์คิดถึงตอนที่ยังบ้าดาราญี่ปุ่น 55555
เวิ่นมาก ทวิตเตอร์เพิ่งจะมาได้ใช้หนักๆก็เนี่ยแล่ะค่ะ ตอนนี้เลย... รอฟินมันทุกคืนทุกเช้า กร้ากกก แล้วก็ดูคลิปมันทุกอัน แฟนพงแฟนเพจก็ไลค์มันเกลื่อนเลย เอาไว้อัพเดทติดตามข่าวเต๋าคชา 5555
เอาเป็นว่านี่คือสาเหตุของการมา ต่อฟิกช้านั่นเองนะคะ เหะๆ..ใครที่เป็นแฟนคลับคู่นี้เหมือนกันก็ follow อันๆมาได้เลยนะคะ @an_square ค่ะ (ทวงฟิกก็ได้นะ ๕๕๕๕๕)
หวังว่าจะถูกใจไม่มากก็น้อยนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันค่ะ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น