ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter :: 2 ::
Fiction : Shotacon :: 2
Pairing : YunhoXJaejoong
Genre : Romantic Comedy
Author : Deumbeui
Author’s note : “นี่...ปล่อยได้แล้ว...พี่จะแต๊ะอั๋งผมหรอ?"
Warning : PG-15
ก่อนอื่นขอแปะรูปค่ะ อารมณ์ประมาณนี้ที่นึกถึงยุนโฮตอนสิบสามขวบน่ะนะคะ ๕๕๕ มันไม่ค่อยเป๊ะเท่าไรเพราะยังดูโตไปหน่อยกับที่คิดไว้ แต่หน้าตาท่าทางก็อารมณ์นี้แล่ะค่ะ ๕๕๕๕
แปดชั่วโมง! Road Trip ไป Nebraska ครั้งนี้กินเวลากว่าแปดชั่วโมง! และคือแบบ...จะไม่อะไรเลย..ถ้าเขาไม่ต้องนั่งข้างไอ้เด็กหน้าหมีนี่ไปตลอดทริปเนี่ย!!~~
ทั้งสองครอบครัวตกลงกันว่าจะขับรถไปกันแค่คันเดียว..เดินทางโดย Exhibition Chevrolet คันใหญ่ของครอบครัวของโฮสของเขา...โฮสแด๊ดของแจจุงไม่ได้มาด้วยในทริปครั้งนี้...ดังนั้นสมาชิกที่เดินทางก็มีแค่พ่อแม่ของไอ้เด็กนี่ แล้วก็สเตซี่กับเขาแค่นั้น...
พ่อกับแม่ของยุนโฮค่อนข้างตื่นเต้นกับการไปด้วยของแจจุงไม่น้อย...เพราะคาดหวังเอาไว้ว่ายุนโฮจะได้มีเพื่อนเล่นระหว่างทาง...
คือบางที...ผมก็อายุยี่สิบกว่าแล้วนะ คุณพ่อคุณแม่ครับ!~ =_= แถมมีฝากฝังให้ดูแลไอ้เด็กหล่อไร้มารยาทนี่อีกต่างหาก....
แล้วไอ้หัวใจที่เต้นไม่หยุดตั้งแต่ไอ้เด็กนี่ก้าวขึ้นรถ จะเอามันอยู่ไหมวะเนี่ย??เห้อ~
เขาชักกลัวตัวเองขึ้นมาตะหงิดๆละนะ...ปกติแล้วเขาเคยสนใจเด็กเล็กที่ไหนกัน...เอ~ ไม่สิ ไอ้เด็กนี่มันตัวสูงอยู่ บางทีมันอาจจะอายุมากกว่าที่เขาคิดก็ได้...
เห้ย!! อายุมากกว่าแล้วไงวะ???!! มันก็ยังเด็กอยู่ดีนะ!
วันนี้มันแต่งตัวได้หล่อกระชากจักรวาลมากเลยเหอะ...คือแน่ใจนะว่าจะไปตีเบสบอลไม่ได้ไปเดินแบบ... = =” หมวกแก็ปที่เข้ากับเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงยืดสามส่วนและรองเท้าผ้าใบ..
เออ มันแต่งแค่นี้แล่ะ...แค่นี้จริงๆ แต่เชื่อไหมว่าแม่งหล่อมากเหอะ! =_=
ตอนนี้เขาแอบเหลือบมองยุนโฮที่ใส่หูฟังที่ต่อกับคอมพิวเตอร์อย่างไม่สนใจใคร...ขนาดด้านข้างยังจะหล่ออะไรขนาดนี้นะ...
แล้วนี่เราเป็นอะไรวะ??? นั่งมองเด็กมันอยู่ได้?? เหอๆๆ =[ ]=
“เพื่อนในทีมที่เล่นเบสบอลด้วยกันเป็นเพื่อนจากในไฮสคูลหรอ?”
เด็กหนุ่มหันหน้ามาพลางทำสัญญาณอารมณ์ว่าคุยกับมันอยู่หรอ? แจจุงพยักหน้าก่อนที่ยุนโฮจะดึงหูฟังออก ร่างบางจึงถามย้ำอีกครั้ง...
“ไฮสคูล??”ไอ้เด็กมันย้อนถามพลางทำหน้างงเต้ก...แจจุงสบตากลับพลางพยักหน้าย้ำให้แน่ใจ...
เขาพูดไรผิดหรอวะ?...
“พี่สาว ผมอายุสิบสามนะ...จะอยู่ไฮสคูลได้ไง...ผมแค่เกรดเจ็ดเอง..”
ชัดเจน
ไม่ต้องหาอะไรมายืนยันไปมากกว่านี้อีกแล้ว...ไอ้เด็กนี่เด็กกว่าเขาแปดปี!!! แปดปีเชียวนะ!!! เลิกหวังลมๆแล้งๆได้เลยเหอะ แจจุง!~
อ้าวเห้ย!!!~~ แล้วเราไปหวังอะไรตอนไหนเนี่ย!!~~
คือเปล่านะ ไม่ได้หวังให้ไอ้เด็กนี่อย่างน้อยเรียนไฮสคูลปีแรกก็ยังดี...เปล่าเลยนะ เขาไม่ได้หวังอะไรเลยนะเว้ย!! ก็...ก็แค่ถามหาเรื่องชวนคุยเท่านั้นแล่ะ!~
และเอ๊ะ!! นี่มันยังเรียกเขาพี่สาวอยู่อีกเรอะ!? พ่อแมของยุนโฮ่ไม่ได้บอกอะไรบ้างเลยรึไงว่าเขาเป็นผู้ชายเนี่ย!!~~
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันเป็นผู้ชายน่ะ!!”แจจุงย้ำเสียงค่อนข้างดังอย่างหงุดหงิดใจ...ไอ้เด็กหล่อหน้าหมีทำท่าแค่ยักไหล่ก่อนเสียบหูฟังและกลับไปวุ่นวายกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ต่ออย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจใดๆ...
“อย่าไปถือสายุนโฮเลยนะ แจจุง”เสียงของผู้เป็นพ่อของเด็กหล่อนี่ดังขึ้นจากทางด้านหน้ารถ...
“ใช่จ้ะ...สงสัยยุนโฮเขาคงอยากให้แจจุงเป็นผู้หญิงน่ะนะ...กลับบ้านมาเมื่อวานก็จ้อไม่หยุดเรื่องแจจุงเลยนะเนี่ย...”คนเป็นแม่เสริมขึ้นบ้างพลางหันหน้ามายิ้มใจดีกับเขา...
คือแล้วเขาควรจะดีใจหรอครับ คุณแม่!!~~ ให้ตายเหอะ จะประสาทแดกตาย... แทนที่จะช่วยแก้ไขให้ไอ้เด็กมันเรียกเขาอย่างถูกต้อง คนเป็นพ่อเป็นแม่กลับเห็นดีเห็นงามด้วยซะงั้น!!~
เห้อ ช่างมันเหอะนะ... -_-
บรรยากาศในรถตลอดการเดินทางก็ไม่มีอะไรมาก...ส่วนใหญ่จะเป็นบทสนทนาภาษาอังกฤษซะส่วนใหญ่ เพราะสเตซี่จะได้เข้าใจไปด้วย...นอกเสียจากไอ้เด็กนี่มันจะคุยกับเขาแค่สองคนเท่านั้นแล่ะถึงจะคุยกันเป็นภาษาเกาหลี....
แต่ก็นะ ไม่ได้คุยอะไรมากมายนักหรอก... ก็ทุกครั้งที่เขาคุยกับไอ้เด็กนี่...เขาจะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ทุกครั้งไป...แถมยังหงุดหงิดเสนียดหูกับการที่มันเรียกเขาว่า “พี่สาว” ด้วย...
แต่ทำไมถึงยิ้มไม่หยุดก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ ~
กว่าจะถึงโรงแรมก็ปาเข้าไปเกือบทุ่มนึงแล้ว...การที่ขับรถมาตลอดทางกว่าแปดชั่วโมงทำเอาทุกคนเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย...จะมีก็ยุนโฮนี่แล่ะ...ที่โอดโอยขอพ่อแม่จะไปว่ายน้ำ...แต่เพราะว่าพรุ่งนี้มีแข่งแต่เช้า เรื่องว่ายน้ำก็ต้องโดนพับเก็บไปโดยปริยาย...
“ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปว่ายก็ได้ มีเวลาเหลือเฟือ...เดี๋ยวให้แจจุงไปเป็นเพื่อนด้วยไง..”
อ้าวเห้ย คุณพ่อครับ! ผมไปตกลงด้วยตอนไหนว่าจะไปว่ายน้ำกับไอ้เด็กนี่เนี่ย!!~
แต่เหมือนจะได้ผล ไอ้เด็กมันมองหน้าเขาสักพักก่อนจะหันไปตอบตกลงกับคนเป็นพ่อเป็นแม่และเดินเข้าลิฟต์เพื่อขึ้นไปบนห้องพักแต่โดยดี...
อะไร? ใจเต้นทำไม??? ดีใจ??? เปล่านะ!! เปล่า...เขาไม่ได้ดีใจที่จะได้ว่ายน้ำกับไอ้เด็กหล่อนี่ซักหน่อย....ไม่ได้ดีใจสักกะติ๊ดเลย...
จริงๆ...
จริงๆนะ...
เช้าวันรุ่งขึ้นเขาตื่นแต่เช้า...ทั้งหมดออกรถไปยังสนามแข่งตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงดี...เมื่อไปถึงพวกเขาก็จัดที่จัดทางเอาเก้าอี้และร่มกางข้างสนาม...ยุนโฮหายไปกับกลุ่มเพื่อนในทีมเมื่อโค้ชเรียกรวมตัว...
แจจุงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายกับเกมส์แข่งขันเบสบอลอะไรนี่...ก็นะ...ดูเป็นที่ไหนกัน? เบสบอลเป็นกีฬาเดียวที่ชาตินี้คิดว่าจะไม่มีวันเข้าใจกฎกติกาอย่างแน่นอน...ก็กีฬาอะไรก็ไม่รู้ มีทั้งขว้างบอล ตีบอล และยังต้องวิ่งไปรอบๆอีก... เหนื่อยตายเลยเหอะ!
ร่างบางทอดสายตามองไปเรื่อยเมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้น...เริ่มเล่นไปได้ไม่นานแจจุงก็เดาได้ไม่ยากเลยว่ายุนโฮมันเป็นเด็กตัวเต็งของทีม....ขว้างลูกก็เก่ง ตีก็แม่น วิ่งก็เร็ว...
เออเนอะ จะเพอร์เฟคอะไรแบบนี้ล่ะ!! แถมยังหน้าตาดีอีกต่างหาก~ เอ้ย ไม่ใช่ละ นอกเรื่องตลอดเลยวุ้ย!~ =_=
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากะอีแค่มองไอ้เด็กนี่เล่นตลอดเกมส์ ไอ้เบสบอลที่เขาไม่เคยคิดจะใส่ใจ และหลับคาทีวีทุกครั้งที่เวลาดู มันจะสนุกขึ้นทันตาขนาดนี้...เพียงเวลาสั้นๆสองเกมส์ที่ไอ้เด็กนี่มันลงเล่น เขาเข้าใจกติกาทุกอย่างเลยเหอะ!
เปล่านะ เขาไม่ได้มองมันตลอดเวลาขนาดนั้นสักหน่อย..ก็..ก็ยังไงก็ต้องดูเกมส์มันทั้งวันนี่ ถ้าไม่เข้าใจเกมส์เลยมันจะสนุกอะไรล่ะ...ไม่ได้เกี่ยวว่าเขาอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเด็กมันมากขึ้นสักหน่อยนะ..
ยุนโฮในสนามแข่งก็ไม่ต่างอะไรไปจากปกตินัก...ก็ยังดูหล่อ เท่ห์ เห้ย!!! ไม่ใช่ละ...เออๆๆ นั่นแล่ะ..จะมีต่างออกไปก็ที่ดูเด็กมันตั้งใจและดูกวนตีนน้อยลงเท่านั้นเอง...
ตกเย็นหลังจากแข่งกันเสร็จก็พาไปหาอะไรกินแล้วก็เข้าโรงแรม...แน่ล่ะ...ไอ้เด็กนี่มันลากตัวเองไปเปลี่ยนเสื้อตั้งแต่เท้าก้าวออกจากลิฟต์ทันทีก่อนจะรีบมาเคาะประตูลากเขาลงไปว่ายน้ำด้วยกัน...
สระน้ำถูกแบ่งออกเป็นสองสระ...สระแรกเป็นอ่างน้ำวน...อีกสระเป็นสระว่ายน้ำธรรมดาที่มีระดับตื้นลึกแบบปกติ...ไอเด็กหล่อเมื่อมาถึงขอบสระก็ปลดผ้าเช็ดตัวออกก่อนจะรีบกระโจนลงน้ำในทันที...
แจจุงที่ยังเก้ๆกังๆไม่ค่อยมั่นใจในการอวดผิวโชว์ชาวบ้านสักเท่าไรยืนอยู่ตรงเตียงอาบแดดมองผู้คนในสระซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเด็กๆทั้งนั้น...
“เห้ พี่สาว! มัวยืนทำอะไรอยู่!??”เสียงไม่เบาดังไปทั่วสระทำเอาแจจุงแทบจะมุดหน้าลงดิน...คือเห็นเขาใส่ชุดว่ายน้ำเป็นกางเกงขาสั้นตัวเดียวแล้วยังจะเรียกเขาว่าพี่สาวทำไมเนี่ย!!??
เขาตวัดผ้าเช็ดตัวออกจากตัวก่อนจะรีบลงสระอย่างรวดเร็ว...
“ตอนนี้เชื่อรึยังว่าฉันเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงอะ ห๊ะ???”แจจุงโผล่แต่หน้าขึ้นมาจากน้ำถามไอ้เด็กตัวแสบที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ยืนโชว์ครึ่งหนึ่งของท่อนบนที่ยังโตไม่เต็มที่แต่ก็ยังดูดีโคตรๆให้สาวๆในละแวกนั้นกรี๊ดเล่น...
“ก็ไม่ได้บอกว่าไม่เชื่อสักหน่อย...”
“งั้นก็เลิกเรียกฉันว่าพี่สาวสักทีสิ!”
ยุนโฮทำเพียงยักไหล่แบบไม่แคร์ก่อนจะแหวกว่ายในน้ำ...แจจุงทำหน้าหงิกอย่างหงุดหงิดพลางกรอกตาขึ้นด้านบน...และแล้วจู่ๆทั้งตัวของเขาก็ถูกดึงลงน้ำ...
“เห้ย!! อุ๊บ!!”
ผลของการถูกจู่โจมยังไม่ทันตั้งตัว ร่างบางจึงสำลักและกินน้ำเข้าไปอยู่หลายอึก...หลังจากตะเกียกตะกายโผล่จากน้ำได้ก็ตั้งใจหันไปด่าไอ้เด็กจอมแสบสักหน่อย...แต่ดันกลายเป็นเขาซะเองที่พูดอะไรไม่ออก...
ก็หน้ามันอยู่ห่างจากเขา...เท่าไรวะ?..สามเซนเองเห็นจะได้ ไม่ดิ ใกล้กว่านั้นอีกมั้ง...ไม่งั้นเขาจะเห็นหน้าตัวเองซะท้อนในตาของเด็กมันได้ยังไงล่ะ!
“นี่...ปล่อยได้แล้ว...พี่จะแต๊ะอั๋งผมหรอ?”
แจจุงรีบปล่อยมือที่คว้าแขนของยุนโฮไว้เหมือนหลักยึดอย่างรวดเร็วอย่างกับถูกของร้อน...เขากระเถิบถอยหลังทันทีก่อนจะสะดุดลื่นล้มลงไปในน้ำให้ได้กินน้ำผสมคลอรีนเล่นอีกสักรอบ...
ไอ้เด็กแสบ!!!
ไอ้เด็กบ้า...!!
ไอ้..ไอ้....
โอ้ย!!! อย่ามาทำหน้าหล่อจนทำให้ด่าไม่ออกนะ!!!~
ยุนโฮหัวเราะคิกคักโชว์เขี้ยวเสน่ห์เล็กน้อยก่อนจะมุดลงน้ำอีกครั้ง...แจจุงเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าทิศทางของไอ้เด็กนั่นมันกำลังจะว่ายไปทางไหน...เขารีบหดขาทันทีและกำลังจะว่ายหนีแต่ยังไม่ทันไร มือใต้น้ำของเขาก็ถูกคว้าดึงไว้ก่อนที่ยุนโฮจะโผล่หน้าขึ้นมาจากน้ำ...
เอ่อ...อ่า...เง่ออ...งื้ออออออ~
คือครั้งนี้มันใกล้อะ ใกล้มั่กมว๊ากกกก...ใกล้กว่าเมื่อกี๊สิบแปดล้านเท่าเลยนะ!!...
จะยื่นหน้าเข้ามาทำไมวะเนี่ย!~~ ออกไปหน่อยก็ได้ คือ...หายใจ...หายใจไม่ออกแล้วนะ!!~
แจจุงพยายามจะเบือนหน้าหนี แต่ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงทำไม่ได้...เห้ย เปล่านะ!! อย่าคิดว่าเขาไม่ได้อยากทำเป็นอันขาด....เปล่าเลยนะ!! ก็ ก็ มาเป็นเขาป่ะล่ะ?!! มาโดนไอ้เด็กหน้าหมีหล่อๆเนี่ยจ้องกันใกล้ขนาดนี้น่ะ!!
ร่างบางพยายามหาหนทางหนีสายตาระยิบระยับนั่น...โอ้ย!!! นี่สาบานว่ามันอายุสิบสามขวบจริงๆเหอะ! ทำไมแรงมันถึงได้ควายจนเขาสะบัดแขนไม่หลุดละเนี่ย!!~~
และไอ้ที่เขาสองคนทำอยู่น่ะ มันจะติดเรทไปม้ายยยย~!??? สิบสามขวบเขายังไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนะเว้ยเห้ย!!~~
ไอ้เด็กแก่แดดนี่มันโกงอายุเขาเปล่าวะ!!!??? หน้ากับการกระทำไม่ได้ไปด้วยกันเล้ย!!~~
ยุนโฮย่อตัวลงในน้ำมากขึ้นเพื่อจะได้สบสายตาของอีกคนที่พยายามก้มหนีเขาตลอด..หน้าแดงด้วยแฮะ...
“นี่..ไปเล่นตรงน้ำลึกกันเถอะ...”
แจจุงหาจังหวะแงะมือของอีกคนออกก่อนจะพยักหน้ารัวเร็ว... “ก็ไปสิ..มัวรออะไรอยู่ล่ะ!?”
.
.
หลังจากผ่านไปกว่าสองชั่วโมง สเตซี่ก็มาตามเขาสองคนให้ขึ้นจากสระน้ำ..และยังบอกอีกว่าจะออกไปซื้อของข้างนอกนิดหน่อยให้เขานั้นขึ้นไปบนห้องเปลี่ยนชุดได้เลย...
ประตูห้องปิดลงพร้อมๆกับที่แจจุงถอนหายใจเฮือกใหญ่....
ช่างเป็นสองชั่วโมงที่หัวใจเขาทำงานอย่างทรมานที่สุดในชีวิตแล้วก็ว่าได้...เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ...ไอ้เด็กนั่นต่างหาก...ใครให้เล่นแผลงๆกันล่ะ!...เดี๋ยวจับขาบ้างล่ะ..เขาก็ต้องจับมือไอ้เด็กนั่นไว้ใช่ม่า...มันจะได้ไม่จับเขาไง....และไหนมันจะคอยล๊อกคอเขาจากด้านหลังบ้างล่ะ...คือเขาก็แค่จะหันไปว่าสั่งสอนเด็กมันนิดหน่อยเท่านั้นเอง...แต่แก้มของมันดันมาอยู่ใกล้ๆปากเขาเองนี่..พอจะอ้าปากพูดแล้วมันจะโดนนิดโดนหน่อยบ้าง มันเป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้นี่น่า...
เห็นมะ...เขาไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยเลย...
จริงๆนะ... มันเป็น..เอ่อ...อุบัติเหตุต่างหาก...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
สงสัยสเตซี่จะลืมอะไรรึเปล่า?
ร่างบางที่ยืนคิดฟุ้งซ่างอยู่คนเดียวเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนเดินไปเปิดประตู...กำลังจะอ้าปากถามคนด้านหน้าอยู่แล้ว เพียงแต่คนที่ยืนตรงหน้าเขากลับไม่ใช่คนที่เขาคิดไว้นี่แล่ะที่ทำให้เสียงเขาออกจากลำคออย่างลำบากยากเย็น...
“มะ..มีอะไร?”
“แม่อาบน้ำอยู่น่ะ...ขอใช้ห้องพี่สาวอาบหน่อยได้ไหม?”
“อ่าว....แล้วฉันไม่ต้องอาบรึไง? และนี่ขอร้องล่ะ...เลิกเรียนฉันแบบนั้นสักที!!”
ยุนโฮทำเป็นหูทวนลมก่อนจะก้มหัวลงเล็กน้อยเดินลอดผ่านแขนของแจจุงที่ตอนนี้ยังอยู่ในชุดเดิม...มีผ้าขนหนูห่มตั้งแต่หลังจรดต้นขา...
“เลิกเรียกก็ได้ แต่ขออาบน้ำก่อนได้ไหมอะ? ผมขี้เกียจรอ มันหนาว...”
ที่ยอมให้ เพราะกลัวว่าเดี๋ยวถ้าไอ้เด็กนี่ป่วยขึ้นมาแล้วพรุ่งนี้จะไปแข่งไม่ได้...ไม่ใช่เพราะแววตาคมเข้มคู่นั้นหรอกนะ...
แกร๊ก...
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกในที่สุดหลังจากที่ไอ้เด็กนั่นเข้าไปอาบน้ำกว่าสิบห้านาที...ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงนอนของตัวเองและหันไปทางห้องน้ำ...กำลังจะก้าวขาเดินออกไปแล้วถ้าไม่ใช่ไอ้เด็กนั่นมายืนหล่อโชว์หุ่นต่อหน้าต่อตาเขาเนี่ย!!!
แจจุงแสร้งทำเป็นหันหน้าไปทางอื่น...หลีกเลี่ยงที่จะสบตาตรงๆกับยุนโฮเพื่อความปลอดภัยของชีวิตตัวเอง...
“นี่...ทำไมไม่เอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำล่ะ!? ออกมาทั้งๆที่มีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันอยู่ได้ยังไง???”
ยุนโฮที่ยืนเช็ดผมอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งหันหน้ามามองด้วยความประหลาดใจ...ตาเรียวเหลือบมองเสื้อผ้าของเขาที่พาดอยู่กับเก้าอี้ด้านหน้า...“ก็ลืมเอาเข้าไป...แล้วพี่แจจุงจะเป็นอะไรมากไหม? เราสองคนเป็นผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่หรอ? หรือพี่ไม่ใช่??”
แจจุงหันหน้าสบควับเมื่อได้ยินคำสบประมาท...แต่ก็อยากจะกัดลิ้นให้ตายไปข้าง...โอ้ย...ทำใจกับภาพตรงหน้าไม่ได้....หุ่นสมส่วนของไอ้เด็กนี่เพอร์เฟคตั้งแต่ยังไม่ทันโต...สายน้ำไหลจากปลายผมสั้นลากผ่านลำตัวลงไปถึงผ้าเช็ดตัวด้านล่าง...ร่างบางหันหน้าหนีอีกรอบ...
ไม่ไหว..ไม่ไหว...
ท่าทางเขาจะขั้นหนักแล้วจริงๆนั่นแล่ะ...
นี่มันเด็กที่เพิ่งจะจบชั้นประถมหกเองนะเว้ยเห้ย!!!!~~
“ฉันก็..แค่กลัวนายป่วย...ในห้องแอร์มันเย็น...ก็..ก็แค่นั้นแล่ะ...”แจจุงหลบหูหลบตาพูดพลางรีบๆเดินผ่านไอ้เด็กหน้าหล่อไปยังประตูห้องน้ำโดยเร็วไวก่อนจะปิดดังปัง...
แจจุงหลับตาปี๋หายใจเขาลึกๆหนึ่งที...
อีกสี่วัน เขาจะใช้ชีวิตรอดไหมเนี่ย? เห้อ~~
ผ่านไปสักครึ่งชั่วโมง...แจจุงอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว...เมื่อออกมาก็ไม่เห็นว่ามีวี่แววของใครอยู่ในห้องสักคนเดียว...สเตซี่ยังคงไม่กลับ ไอ้เด็กนั่น...คงกลับห้องไปแล้วมั้ง..
แล้วเราเสียดายอะไร?? = =”
โอ้ย!! ไปกันใหญ่แล้ว!!
แจจุงสะบัดหัวเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนจะค่อยๆก้าวเดินพลางเช็ดผมตัวเองไปด้วย...ร่างเล็กนั่งแหมะลงกับเตียงตัวเองก่อนจะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ...เขานั่งตัวตรงแข็งทื่อก่อนจะสะบัดหันไปมองที่เตียงอย่างรวดเร็ว...
เด็กหนุ่มหล่อร้ายกาจมันมานอนอยู่ที่เตียงเขาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย!!??
ยุนโฮซุกตัวเองอยู่ในกองผ้าห่มมิดชิด...ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะนอนหลับต่อ...
คือเอ่อ...เออ....อืมม..แล้ว...จะปลุกยังไงดีล่ะ...นอนซะน่าสบายเชียว...ขนาดหลับยังจะอุตส่าห์ดูดีได้ขนาดนี้...แจจุงก้มหน้าเข้าใกล้ขึ้นอย่างไม่ทันรู้ตัว...ตาโตพลางสำรวจทุกสิ่งบนใบหน้าไล่ตั้งแต่หน้าผาก...คิ้วสวย..ตาเรียวที่หลับพริ้ม...จมูกโด่งสวยกับลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอ...แนวกรามที่รับกันได้ดีกับปากได้รูป...
หล่ออันตรายดีแท้...
แล้วเขาควรจะทำยังไงดีล่ะ? ปลุกมันดีไหม? หรือย้ายตัวเองไปนอนเตียงสเตซี่ดี? แต่ถ้าสเตซี่กลับมาล่ะ?..คือไม่ได้อะไรนะ..ก็แค่เป็นห่วงว่าถ้าปลุกแล้ว เด็กมันนอนต่อไม่ได้ขึ้นมาล่ะจะทำไง? เขาเป็นบ่อยนะเออ..ถ้าถูกปลุกกลางคันเนี่ย บางคืนก็นอนไม่หลับตาค้างมันทั้งคืน..ถ้าเป็นแบบนั้นเดี๋ยวตื่นไปแข่งพรุ่งนี้ไม่ไหว คงไม่ดีแน่...
เห้อ ช่วยไม่ได้นี่น่ะ...เขาไม่ได้อยากนอนกับไอ้เด็กนี่ซะหน่อย...เปล่าเลยจริงๆนะ...ก็แค่...เห็นๆอยู่...ว่ามันไม่มีทางเลือกนี่น่า...
.
.
สเตซี่กลับเข้ามาในห้องก็เกือบจะสี่ทุ่มกว่าแล้ว แต่ไฟในห้องก็ยังเปิดอยู่...เขาจึงคิดว่าแจจุงอาจจะยังไม่ได้นอน...ร่างท้วมวัยกลางคนค่อยๆวางของที่ซื้อมาลงกับโต๊ะเครื่องแป้ง...หญิงสาวยื่นหน้าไปมองที่เตียงของแจจุงพลางเอ่ยเรียก...
“Jaejoong??”
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับสเตซี่จึงขยับตัวเองไปที่ข้างเตียงของแจจุงก่อนจะลอบอมยิ้มกับภาพที่เห็นตรงหน้า...
ร่างบางของแจจุงหันหน้าออกทางหน้าต่างของโรงแรมโดยมีมือเรียวเล็กแต่แข็งแรงของยุนโฮสวมกอดทับซ้อนอีกทีจากด้านหลัง...ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของทั้งคู่บ่งบอกว่าคงเข้าสู่ห้วงลึกของนิทราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...สเตซี่จึงตัดสินใจโทรเข้าห้องพ่อแม่ของยุนโฮเพื่อบอกว่าลูกชายของเขาผลอยหลับที่ห้อง...ทางฝั่งนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร เห็นว่าค่อนข้างดึกแล้วจึงปล่อยเลยตามเลย...
หญิงสาวชาวอเมริกันจัดการข้าวของต่ออีกเล็กน้อยก่อนจะดับไฟและล้มตัวลงนอน...
ท่ามกลางความมืดมิด...อ้อมกอดถูกกระชับแน่นขึ้นโดยเจ้าของสองมือนั่น...หน้าเรียวคมละเมอซุกลงกับซอกคอหอมและหลับฝันดี...~
2BC
Talk
ฮี่~ เป็นยังไงบ้างคะกับตอนนี้? ถูกใจกันไหมเอ่ย ๕๕๕ ส่วนตัวแล้วชอบแจจุงเวอร์ชั่นอะไรแบบนี้นะ เหมือนเป็นตัวแทนของสาวชาวเราที่แอบไปชอบเด็ก ๕๕๕๕๕ เคยแต่อ่านฟิกฝั่งเมะชอบเคะก่อนบ่อยมาก เลยอยากแต่งแบบอารมณ์เคะแอบชอบก่อนบ้างน่ะค่ะ *ยิ้มตาปิด*
ตอนหน้าก็คงจบแล้ว ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ แล้วจะรีบปั่น Born to Be ต่อจากนี้ให้จบด้วยเหมือนกันค่ะ นี่เพิ่งเหยียบเท้ากลับไต้หวัน เหอๆๆ หลังจากผ่านการเดินทางบนเครื่องบินกว่ายี่สิบชั่วโมง = =" ส่วนใหญ่แล้วใช้ชีวิตอยู่เหนือพื้นน้ำมหาสมุทรแปซิฟิคซะมากกว่า เหอๆๆ ไม่อยากจะเชื่อว่ามันใหญ่ได้ขนาดนั้นจริงๆนะนั่นน่ะ บินสิบชั่วโมงกว่าเฉพาะข้ามมันนะเออ =_=
เอนี่เวย์จะรีบปั่นมาเสิร์ฟทั้งสองเรื่องนะคะ ^^
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและกำลังใจคะ
Pairing : YunhoXJaejoong
Genre : Romantic Comedy
Author : Deumbeui
Author’s note : “นี่...ปล่อยได้แล้ว...พี่จะแต๊ะอั๋งผมหรอ?"
Warning : PG-15
ก่อนอื่นขอแปะรูปค่ะ อารมณ์ประมาณนี้ที่นึกถึงยุนโฮตอนสิบสามขวบน่ะนะคะ ๕๕๕ มันไม่ค่อยเป๊ะเท่าไรเพราะยังดูโตไปหน่อยกับที่คิดไว้ แต่หน้าตาท่าทางก็อารมณ์นี้แล่ะค่ะ ๕๕๕๕
แปดชั่วโมง! Road Trip ไป Nebraska ครั้งนี้กินเวลากว่าแปดชั่วโมง! และคือแบบ...จะไม่อะไรเลย..ถ้าเขาไม่ต้องนั่งข้างไอ้เด็กหน้าหมีนี่ไปตลอดทริปเนี่ย!!~~
ทั้งสองครอบครัวตกลงกันว่าจะขับรถไปกันแค่คันเดียว..เดินทางโดย Exhibition Chevrolet คันใหญ่ของครอบครัวของโฮสของเขา...โฮสแด๊ดของแจจุงไม่ได้มาด้วยในทริปครั้งนี้...ดังนั้นสมาชิกที่เดินทางก็มีแค่พ่อแม่ของไอ้เด็กนี่ แล้วก็สเตซี่กับเขาแค่นั้น...
พ่อกับแม่ของยุนโฮค่อนข้างตื่นเต้นกับการไปด้วยของแจจุงไม่น้อย...เพราะคาดหวังเอาไว้ว่ายุนโฮจะได้มีเพื่อนเล่นระหว่างทาง...
คือบางที...ผมก็อายุยี่สิบกว่าแล้วนะ คุณพ่อคุณแม่ครับ!~ =_= แถมมีฝากฝังให้ดูแลไอ้เด็กหล่อไร้มารยาทนี่อีกต่างหาก....
แล้วไอ้หัวใจที่เต้นไม่หยุดตั้งแต่ไอ้เด็กนี่ก้าวขึ้นรถ จะเอามันอยู่ไหมวะเนี่ย??เห้อ~
เขาชักกลัวตัวเองขึ้นมาตะหงิดๆละนะ...ปกติแล้วเขาเคยสนใจเด็กเล็กที่ไหนกัน...เอ~ ไม่สิ ไอ้เด็กนี่มันตัวสูงอยู่ บางทีมันอาจจะอายุมากกว่าที่เขาคิดก็ได้...
เห้ย!! อายุมากกว่าแล้วไงวะ???!! มันก็ยังเด็กอยู่ดีนะ!
วันนี้มันแต่งตัวได้หล่อกระชากจักรวาลมากเลยเหอะ...คือแน่ใจนะว่าจะไปตีเบสบอลไม่ได้ไปเดินแบบ... = =” หมวกแก็ปที่เข้ากับเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงยืดสามส่วนและรองเท้าผ้าใบ..
เออ มันแต่งแค่นี้แล่ะ...แค่นี้จริงๆ แต่เชื่อไหมว่าแม่งหล่อมากเหอะ! =_=
ตอนนี้เขาแอบเหลือบมองยุนโฮที่ใส่หูฟังที่ต่อกับคอมพิวเตอร์อย่างไม่สนใจใคร...ขนาดด้านข้างยังจะหล่ออะไรขนาดนี้นะ...
แล้วนี่เราเป็นอะไรวะ??? นั่งมองเด็กมันอยู่ได้?? เหอๆๆ =[ ]=
“เพื่อนในทีมที่เล่นเบสบอลด้วยกันเป็นเพื่อนจากในไฮสคูลหรอ?”
เด็กหนุ่มหันหน้ามาพลางทำสัญญาณอารมณ์ว่าคุยกับมันอยู่หรอ? แจจุงพยักหน้าก่อนที่ยุนโฮจะดึงหูฟังออก ร่างบางจึงถามย้ำอีกครั้ง...
“ไฮสคูล??”ไอ้เด็กมันย้อนถามพลางทำหน้างงเต้ก...แจจุงสบตากลับพลางพยักหน้าย้ำให้แน่ใจ...
เขาพูดไรผิดหรอวะ?...
“พี่สาว ผมอายุสิบสามนะ...จะอยู่ไฮสคูลได้ไง...ผมแค่เกรดเจ็ดเอง..”
ชัดเจน
ไม่ต้องหาอะไรมายืนยันไปมากกว่านี้อีกแล้ว...ไอ้เด็กนี่เด็กกว่าเขาแปดปี!!! แปดปีเชียวนะ!!! เลิกหวังลมๆแล้งๆได้เลยเหอะ แจจุง!~
อ้าวเห้ย!!!~~ แล้วเราไปหวังอะไรตอนไหนเนี่ย!!~~
คือเปล่านะ ไม่ได้หวังให้ไอ้เด็กนี่อย่างน้อยเรียนไฮสคูลปีแรกก็ยังดี...เปล่าเลยนะ เขาไม่ได้หวังอะไรเลยนะเว้ย!! ก็...ก็แค่ถามหาเรื่องชวนคุยเท่านั้นแล่ะ!~
และเอ๊ะ!! นี่มันยังเรียกเขาพี่สาวอยู่อีกเรอะ!? พ่อแมของยุนโฮ่ไม่ได้บอกอะไรบ้างเลยรึไงว่าเขาเป็นผู้ชายเนี่ย!!~~
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันเป็นผู้ชายน่ะ!!”แจจุงย้ำเสียงค่อนข้างดังอย่างหงุดหงิดใจ...ไอ้เด็กหล่อหน้าหมีทำท่าแค่ยักไหล่ก่อนเสียบหูฟังและกลับไปวุ่นวายกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ต่ออย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจใดๆ...
“อย่าไปถือสายุนโฮเลยนะ แจจุง”เสียงของผู้เป็นพ่อของเด็กหล่อนี่ดังขึ้นจากทางด้านหน้ารถ...
“ใช่จ้ะ...สงสัยยุนโฮเขาคงอยากให้แจจุงเป็นผู้หญิงน่ะนะ...กลับบ้านมาเมื่อวานก็จ้อไม่หยุดเรื่องแจจุงเลยนะเนี่ย...”คนเป็นแม่เสริมขึ้นบ้างพลางหันหน้ามายิ้มใจดีกับเขา...
คือแล้วเขาควรจะดีใจหรอครับ คุณแม่!!~~ ให้ตายเหอะ จะประสาทแดกตาย... แทนที่จะช่วยแก้ไขให้ไอ้เด็กมันเรียกเขาอย่างถูกต้อง คนเป็นพ่อเป็นแม่กลับเห็นดีเห็นงามด้วยซะงั้น!!~
เห้อ ช่างมันเหอะนะ... -_-
บรรยากาศในรถตลอดการเดินทางก็ไม่มีอะไรมาก...ส่วนใหญ่จะเป็นบทสนทนาภาษาอังกฤษซะส่วนใหญ่ เพราะสเตซี่จะได้เข้าใจไปด้วย...นอกเสียจากไอ้เด็กนี่มันจะคุยกับเขาแค่สองคนเท่านั้นแล่ะถึงจะคุยกันเป็นภาษาเกาหลี....
แต่ก็นะ ไม่ได้คุยอะไรมากมายนักหรอก... ก็ทุกครั้งที่เขาคุยกับไอ้เด็กนี่...เขาจะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ทุกครั้งไป...แถมยังหงุดหงิดเสนียดหูกับการที่มันเรียกเขาว่า “พี่สาว” ด้วย...
แต่ทำไมถึงยิ้มไม่หยุดก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ ~
กว่าจะถึงโรงแรมก็ปาเข้าไปเกือบทุ่มนึงแล้ว...การที่ขับรถมาตลอดทางกว่าแปดชั่วโมงทำเอาทุกคนเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย...จะมีก็ยุนโฮนี่แล่ะ...ที่โอดโอยขอพ่อแม่จะไปว่ายน้ำ...แต่เพราะว่าพรุ่งนี้มีแข่งแต่เช้า เรื่องว่ายน้ำก็ต้องโดนพับเก็บไปโดยปริยาย...
“ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปว่ายก็ได้ มีเวลาเหลือเฟือ...เดี๋ยวให้แจจุงไปเป็นเพื่อนด้วยไง..”
อ้าวเห้ย คุณพ่อครับ! ผมไปตกลงด้วยตอนไหนว่าจะไปว่ายน้ำกับไอ้เด็กนี่เนี่ย!!~
แต่เหมือนจะได้ผล ไอ้เด็กมันมองหน้าเขาสักพักก่อนจะหันไปตอบตกลงกับคนเป็นพ่อเป็นแม่และเดินเข้าลิฟต์เพื่อขึ้นไปบนห้องพักแต่โดยดี...
อะไร? ใจเต้นทำไม??? ดีใจ??? เปล่านะ!! เปล่า...เขาไม่ได้ดีใจที่จะได้ว่ายน้ำกับไอ้เด็กหล่อนี่ซักหน่อย....ไม่ได้ดีใจสักกะติ๊ดเลย...
จริงๆ...
จริงๆนะ...
เช้าวันรุ่งขึ้นเขาตื่นแต่เช้า...ทั้งหมดออกรถไปยังสนามแข่งตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงดี...เมื่อไปถึงพวกเขาก็จัดที่จัดทางเอาเก้าอี้และร่มกางข้างสนาม...ยุนโฮหายไปกับกลุ่มเพื่อนในทีมเมื่อโค้ชเรียกรวมตัว...
แจจุงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายกับเกมส์แข่งขันเบสบอลอะไรนี่...ก็นะ...ดูเป็นที่ไหนกัน? เบสบอลเป็นกีฬาเดียวที่ชาตินี้คิดว่าจะไม่มีวันเข้าใจกฎกติกาอย่างแน่นอน...ก็กีฬาอะไรก็ไม่รู้ มีทั้งขว้างบอล ตีบอล และยังต้องวิ่งไปรอบๆอีก... เหนื่อยตายเลยเหอะ!
ร่างบางทอดสายตามองไปเรื่อยเมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้น...เริ่มเล่นไปได้ไม่นานแจจุงก็เดาได้ไม่ยากเลยว่ายุนโฮมันเป็นเด็กตัวเต็งของทีม....ขว้างลูกก็เก่ง ตีก็แม่น วิ่งก็เร็ว...
เออเนอะ จะเพอร์เฟคอะไรแบบนี้ล่ะ!! แถมยังหน้าตาดีอีกต่างหาก~ เอ้ย ไม่ใช่ละ นอกเรื่องตลอดเลยวุ้ย!~ =_=
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากะอีแค่มองไอ้เด็กนี่เล่นตลอดเกมส์ ไอ้เบสบอลที่เขาไม่เคยคิดจะใส่ใจ และหลับคาทีวีทุกครั้งที่เวลาดู มันจะสนุกขึ้นทันตาขนาดนี้...เพียงเวลาสั้นๆสองเกมส์ที่ไอ้เด็กนี่มันลงเล่น เขาเข้าใจกติกาทุกอย่างเลยเหอะ!
เปล่านะ เขาไม่ได้มองมันตลอดเวลาขนาดนั้นสักหน่อย..ก็..ก็ยังไงก็ต้องดูเกมส์มันทั้งวันนี่ ถ้าไม่เข้าใจเกมส์เลยมันจะสนุกอะไรล่ะ...ไม่ได้เกี่ยวว่าเขาอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเด็กมันมากขึ้นสักหน่อยนะ..
ยุนโฮในสนามแข่งก็ไม่ต่างอะไรไปจากปกตินัก...ก็ยังดูหล่อ เท่ห์ เห้ย!!! ไม่ใช่ละ...เออๆๆ นั่นแล่ะ..จะมีต่างออกไปก็ที่ดูเด็กมันตั้งใจและดูกวนตีนน้อยลงเท่านั้นเอง...
ตกเย็นหลังจากแข่งกันเสร็จก็พาไปหาอะไรกินแล้วก็เข้าโรงแรม...แน่ล่ะ...ไอ้เด็กนี่มันลากตัวเองไปเปลี่ยนเสื้อตั้งแต่เท้าก้าวออกจากลิฟต์ทันทีก่อนจะรีบมาเคาะประตูลากเขาลงไปว่ายน้ำด้วยกัน...
สระน้ำถูกแบ่งออกเป็นสองสระ...สระแรกเป็นอ่างน้ำวน...อีกสระเป็นสระว่ายน้ำธรรมดาที่มีระดับตื้นลึกแบบปกติ...ไอเด็กหล่อเมื่อมาถึงขอบสระก็ปลดผ้าเช็ดตัวออกก่อนจะรีบกระโจนลงน้ำในทันที...
แจจุงที่ยังเก้ๆกังๆไม่ค่อยมั่นใจในการอวดผิวโชว์ชาวบ้านสักเท่าไรยืนอยู่ตรงเตียงอาบแดดมองผู้คนในสระซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเด็กๆทั้งนั้น...
“เห้ พี่สาว! มัวยืนทำอะไรอยู่!??”เสียงไม่เบาดังไปทั่วสระทำเอาแจจุงแทบจะมุดหน้าลงดิน...คือเห็นเขาใส่ชุดว่ายน้ำเป็นกางเกงขาสั้นตัวเดียวแล้วยังจะเรียกเขาว่าพี่สาวทำไมเนี่ย!!??
เขาตวัดผ้าเช็ดตัวออกจากตัวก่อนจะรีบลงสระอย่างรวดเร็ว...
“ตอนนี้เชื่อรึยังว่าฉันเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงอะ ห๊ะ???”แจจุงโผล่แต่หน้าขึ้นมาจากน้ำถามไอ้เด็กตัวแสบที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ยืนโชว์ครึ่งหนึ่งของท่อนบนที่ยังโตไม่เต็มที่แต่ก็ยังดูดีโคตรๆให้สาวๆในละแวกนั้นกรี๊ดเล่น...
“ก็ไม่ได้บอกว่าไม่เชื่อสักหน่อย...”
“งั้นก็เลิกเรียกฉันว่าพี่สาวสักทีสิ!”
ยุนโฮทำเพียงยักไหล่แบบไม่แคร์ก่อนจะแหวกว่ายในน้ำ...แจจุงทำหน้าหงิกอย่างหงุดหงิดพลางกรอกตาขึ้นด้านบน...และแล้วจู่ๆทั้งตัวของเขาก็ถูกดึงลงน้ำ...
“เห้ย!! อุ๊บ!!”
ผลของการถูกจู่โจมยังไม่ทันตั้งตัว ร่างบางจึงสำลักและกินน้ำเข้าไปอยู่หลายอึก...หลังจากตะเกียกตะกายโผล่จากน้ำได้ก็ตั้งใจหันไปด่าไอ้เด็กจอมแสบสักหน่อย...แต่ดันกลายเป็นเขาซะเองที่พูดอะไรไม่ออก...
ก็หน้ามันอยู่ห่างจากเขา...เท่าไรวะ?..สามเซนเองเห็นจะได้ ไม่ดิ ใกล้กว่านั้นอีกมั้ง...ไม่งั้นเขาจะเห็นหน้าตัวเองซะท้อนในตาของเด็กมันได้ยังไงล่ะ!
“นี่...ปล่อยได้แล้ว...พี่จะแต๊ะอั๋งผมหรอ?”
แจจุงรีบปล่อยมือที่คว้าแขนของยุนโฮไว้เหมือนหลักยึดอย่างรวดเร็วอย่างกับถูกของร้อน...เขากระเถิบถอยหลังทันทีก่อนจะสะดุดลื่นล้มลงไปในน้ำให้ได้กินน้ำผสมคลอรีนเล่นอีกสักรอบ...
ไอ้เด็กแสบ!!!
ไอ้เด็กบ้า...!!
ไอ้..ไอ้....
โอ้ย!!! อย่ามาทำหน้าหล่อจนทำให้ด่าไม่ออกนะ!!!~
ยุนโฮหัวเราะคิกคักโชว์เขี้ยวเสน่ห์เล็กน้อยก่อนจะมุดลงน้ำอีกครั้ง...แจจุงเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าทิศทางของไอ้เด็กนั่นมันกำลังจะว่ายไปทางไหน...เขารีบหดขาทันทีและกำลังจะว่ายหนีแต่ยังไม่ทันไร มือใต้น้ำของเขาก็ถูกคว้าดึงไว้ก่อนที่ยุนโฮจะโผล่หน้าขึ้นมาจากน้ำ...
เอ่อ...อ่า...เง่ออ...งื้ออออออ~
คือครั้งนี้มันใกล้อะ ใกล้มั่กมว๊ากกกก...ใกล้กว่าเมื่อกี๊สิบแปดล้านเท่าเลยนะ!!...
จะยื่นหน้าเข้ามาทำไมวะเนี่ย!~~ ออกไปหน่อยก็ได้ คือ...หายใจ...หายใจไม่ออกแล้วนะ!!~
แจจุงพยายามจะเบือนหน้าหนี แต่ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงทำไม่ได้...เห้ย เปล่านะ!! อย่าคิดว่าเขาไม่ได้อยากทำเป็นอันขาด....เปล่าเลยนะ!! ก็ ก็ มาเป็นเขาป่ะล่ะ?!! มาโดนไอ้เด็กหน้าหมีหล่อๆเนี่ยจ้องกันใกล้ขนาดนี้น่ะ!!
ร่างบางพยายามหาหนทางหนีสายตาระยิบระยับนั่น...โอ้ย!!! นี่สาบานว่ามันอายุสิบสามขวบจริงๆเหอะ! ทำไมแรงมันถึงได้ควายจนเขาสะบัดแขนไม่หลุดละเนี่ย!!~~
และไอ้ที่เขาสองคนทำอยู่น่ะ มันจะติดเรทไปม้ายยยย~!??? สิบสามขวบเขายังไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนะเว้ยเห้ย!!~~
ไอ้เด็กแก่แดดนี่มันโกงอายุเขาเปล่าวะ!!!??? หน้ากับการกระทำไม่ได้ไปด้วยกันเล้ย!!~~
ยุนโฮย่อตัวลงในน้ำมากขึ้นเพื่อจะได้สบสายตาของอีกคนที่พยายามก้มหนีเขาตลอด..หน้าแดงด้วยแฮะ...
“นี่..ไปเล่นตรงน้ำลึกกันเถอะ...”
แจจุงหาจังหวะแงะมือของอีกคนออกก่อนจะพยักหน้ารัวเร็ว... “ก็ไปสิ..มัวรออะไรอยู่ล่ะ!?”
.
.
หลังจากผ่านไปกว่าสองชั่วโมง สเตซี่ก็มาตามเขาสองคนให้ขึ้นจากสระน้ำ..และยังบอกอีกว่าจะออกไปซื้อของข้างนอกนิดหน่อยให้เขานั้นขึ้นไปบนห้องเปลี่ยนชุดได้เลย...
ประตูห้องปิดลงพร้อมๆกับที่แจจุงถอนหายใจเฮือกใหญ่....
ช่างเป็นสองชั่วโมงที่หัวใจเขาทำงานอย่างทรมานที่สุดในชีวิตแล้วก็ว่าได้...เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ...ไอ้เด็กนั่นต่างหาก...ใครให้เล่นแผลงๆกันล่ะ!...เดี๋ยวจับขาบ้างล่ะ..เขาก็ต้องจับมือไอ้เด็กนั่นไว้ใช่ม่า...มันจะได้ไม่จับเขาไง....และไหนมันจะคอยล๊อกคอเขาจากด้านหลังบ้างล่ะ...คือเขาก็แค่จะหันไปว่าสั่งสอนเด็กมันนิดหน่อยเท่านั้นเอง...แต่แก้มของมันดันมาอยู่ใกล้ๆปากเขาเองนี่..พอจะอ้าปากพูดแล้วมันจะโดนนิดโดนหน่อยบ้าง มันเป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้นี่น่า...
เห็นมะ...เขาไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยเลย...
จริงๆนะ... มันเป็น..เอ่อ...อุบัติเหตุต่างหาก...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
สงสัยสเตซี่จะลืมอะไรรึเปล่า?
ร่างบางที่ยืนคิดฟุ้งซ่างอยู่คนเดียวเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนเดินไปเปิดประตู...กำลังจะอ้าปากถามคนด้านหน้าอยู่แล้ว เพียงแต่คนที่ยืนตรงหน้าเขากลับไม่ใช่คนที่เขาคิดไว้นี่แล่ะที่ทำให้เสียงเขาออกจากลำคออย่างลำบากยากเย็น...
“มะ..มีอะไร?”
“แม่อาบน้ำอยู่น่ะ...ขอใช้ห้องพี่สาวอาบหน่อยได้ไหม?”
“อ่าว....แล้วฉันไม่ต้องอาบรึไง? และนี่ขอร้องล่ะ...เลิกเรียนฉันแบบนั้นสักที!!”
ยุนโฮทำเป็นหูทวนลมก่อนจะก้มหัวลงเล็กน้อยเดินลอดผ่านแขนของแจจุงที่ตอนนี้ยังอยู่ในชุดเดิม...มีผ้าขนหนูห่มตั้งแต่หลังจรดต้นขา...
“เลิกเรียกก็ได้ แต่ขออาบน้ำก่อนได้ไหมอะ? ผมขี้เกียจรอ มันหนาว...”
ที่ยอมให้ เพราะกลัวว่าเดี๋ยวถ้าไอ้เด็กนี่ป่วยขึ้นมาแล้วพรุ่งนี้จะไปแข่งไม่ได้...ไม่ใช่เพราะแววตาคมเข้มคู่นั้นหรอกนะ...
แกร๊ก...
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกในที่สุดหลังจากที่ไอ้เด็กนั่นเข้าไปอาบน้ำกว่าสิบห้านาที...ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงนอนของตัวเองและหันไปทางห้องน้ำ...กำลังจะก้าวขาเดินออกไปแล้วถ้าไม่ใช่ไอ้เด็กนั่นมายืนหล่อโชว์หุ่นต่อหน้าต่อตาเขาเนี่ย!!!
แจจุงแสร้งทำเป็นหันหน้าไปทางอื่น...หลีกเลี่ยงที่จะสบตาตรงๆกับยุนโฮเพื่อความปลอดภัยของชีวิตตัวเอง...
“นี่...ทำไมไม่เอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำล่ะ!? ออกมาทั้งๆที่มีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันอยู่ได้ยังไง???”
ยุนโฮที่ยืนเช็ดผมอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งหันหน้ามามองด้วยความประหลาดใจ...ตาเรียวเหลือบมองเสื้อผ้าของเขาที่พาดอยู่กับเก้าอี้ด้านหน้า...“ก็ลืมเอาเข้าไป...แล้วพี่แจจุงจะเป็นอะไรมากไหม? เราสองคนเป็นผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่หรอ? หรือพี่ไม่ใช่??”
แจจุงหันหน้าสบควับเมื่อได้ยินคำสบประมาท...แต่ก็อยากจะกัดลิ้นให้ตายไปข้าง...โอ้ย...ทำใจกับภาพตรงหน้าไม่ได้....หุ่นสมส่วนของไอ้เด็กนี่เพอร์เฟคตั้งแต่ยังไม่ทันโต...สายน้ำไหลจากปลายผมสั้นลากผ่านลำตัวลงไปถึงผ้าเช็ดตัวด้านล่าง...ร่างบางหันหน้าหนีอีกรอบ...
ไม่ไหว..ไม่ไหว...
ท่าทางเขาจะขั้นหนักแล้วจริงๆนั่นแล่ะ...
นี่มันเด็กที่เพิ่งจะจบชั้นประถมหกเองนะเว้ยเห้ย!!!!~~
“ฉันก็..แค่กลัวนายป่วย...ในห้องแอร์มันเย็น...ก็..ก็แค่นั้นแล่ะ...”แจจุงหลบหูหลบตาพูดพลางรีบๆเดินผ่านไอ้เด็กหน้าหล่อไปยังประตูห้องน้ำโดยเร็วไวก่อนจะปิดดังปัง...
แจจุงหลับตาปี๋หายใจเขาลึกๆหนึ่งที...
อีกสี่วัน เขาจะใช้ชีวิตรอดไหมเนี่ย? เห้อ~~
ผ่านไปสักครึ่งชั่วโมง...แจจุงอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว...เมื่อออกมาก็ไม่เห็นว่ามีวี่แววของใครอยู่ในห้องสักคนเดียว...สเตซี่ยังคงไม่กลับ ไอ้เด็กนั่น...คงกลับห้องไปแล้วมั้ง..
แล้วเราเสียดายอะไร?? = =”
โอ้ย!! ไปกันใหญ่แล้ว!!
แจจุงสะบัดหัวเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนจะค่อยๆก้าวเดินพลางเช็ดผมตัวเองไปด้วย...ร่างเล็กนั่งแหมะลงกับเตียงตัวเองก่อนจะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ...เขานั่งตัวตรงแข็งทื่อก่อนจะสะบัดหันไปมองที่เตียงอย่างรวดเร็ว...
เด็กหนุ่มหล่อร้ายกาจมันมานอนอยู่ที่เตียงเขาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย!!??
ยุนโฮซุกตัวเองอยู่ในกองผ้าห่มมิดชิด...ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะนอนหลับต่อ...
คือเอ่อ...เออ....อืมม..แล้ว...จะปลุกยังไงดีล่ะ...นอนซะน่าสบายเชียว...ขนาดหลับยังจะอุตส่าห์ดูดีได้ขนาดนี้...แจจุงก้มหน้าเข้าใกล้ขึ้นอย่างไม่ทันรู้ตัว...ตาโตพลางสำรวจทุกสิ่งบนใบหน้าไล่ตั้งแต่หน้าผาก...คิ้วสวย..ตาเรียวที่หลับพริ้ม...จมูกโด่งสวยกับลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอ...แนวกรามที่รับกันได้ดีกับปากได้รูป...
หล่ออันตรายดีแท้...
แล้วเขาควรจะทำยังไงดีล่ะ? ปลุกมันดีไหม? หรือย้ายตัวเองไปนอนเตียงสเตซี่ดี? แต่ถ้าสเตซี่กลับมาล่ะ?..คือไม่ได้อะไรนะ..ก็แค่เป็นห่วงว่าถ้าปลุกแล้ว เด็กมันนอนต่อไม่ได้ขึ้นมาล่ะจะทำไง? เขาเป็นบ่อยนะเออ..ถ้าถูกปลุกกลางคันเนี่ย บางคืนก็นอนไม่หลับตาค้างมันทั้งคืน..ถ้าเป็นแบบนั้นเดี๋ยวตื่นไปแข่งพรุ่งนี้ไม่ไหว คงไม่ดีแน่...
เห้อ ช่วยไม่ได้นี่น่ะ...เขาไม่ได้อยากนอนกับไอ้เด็กนี่ซะหน่อย...เปล่าเลยจริงๆนะ...ก็แค่...เห็นๆอยู่...ว่ามันไม่มีทางเลือกนี่น่า...
.
.
สเตซี่กลับเข้ามาในห้องก็เกือบจะสี่ทุ่มกว่าแล้ว แต่ไฟในห้องก็ยังเปิดอยู่...เขาจึงคิดว่าแจจุงอาจจะยังไม่ได้นอน...ร่างท้วมวัยกลางคนค่อยๆวางของที่ซื้อมาลงกับโต๊ะเครื่องแป้ง...หญิงสาวยื่นหน้าไปมองที่เตียงของแจจุงพลางเอ่ยเรียก...
“Jaejoong??”
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับสเตซี่จึงขยับตัวเองไปที่ข้างเตียงของแจจุงก่อนจะลอบอมยิ้มกับภาพที่เห็นตรงหน้า...
ร่างบางของแจจุงหันหน้าออกทางหน้าต่างของโรงแรมโดยมีมือเรียวเล็กแต่แข็งแรงของยุนโฮสวมกอดทับซ้อนอีกทีจากด้านหลัง...ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของทั้งคู่บ่งบอกว่าคงเข้าสู่ห้วงลึกของนิทราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...สเตซี่จึงตัดสินใจโทรเข้าห้องพ่อแม่ของยุนโฮเพื่อบอกว่าลูกชายของเขาผลอยหลับที่ห้อง...ทางฝั่งนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร เห็นว่าค่อนข้างดึกแล้วจึงปล่อยเลยตามเลย...
หญิงสาวชาวอเมริกันจัดการข้าวของต่ออีกเล็กน้อยก่อนจะดับไฟและล้มตัวลงนอน...
ท่ามกลางความมืดมิด...อ้อมกอดถูกกระชับแน่นขึ้นโดยเจ้าของสองมือนั่น...หน้าเรียวคมละเมอซุกลงกับซอกคอหอมและหลับฝันดี...~
2BC
Talk
ฮี่~ เป็นยังไงบ้างคะกับตอนนี้? ถูกใจกันไหมเอ่ย ๕๕๕ ส่วนตัวแล้วชอบแจจุงเวอร์ชั่นอะไรแบบนี้นะ เหมือนเป็นตัวแทนของสาวชาวเราที่แอบไปชอบเด็ก ๕๕๕๕๕ เคยแต่อ่านฟิกฝั่งเมะชอบเคะก่อนบ่อยมาก เลยอยากแต่งแบบอารมณ์เคะแอบชอบก่อนบ้างน่ะค่ะ *ยิ้มตาปิด*
ตอนหน้าก็คงจบแล้ว ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ แล้วจะรีบปั่น Born to Be ต่อจากนี้ให้จบด้วยเหมือนกันค่ะ นี่เพิ่งเหยียบเท้ากลับไต้หวัน เหอๆๆ หลังจากผ่านการเดินทางบนเครื่องบินกว่ายี่สิบชั่วโมง = =" ส่วนใหญ่แล้วใช้ชีวิตอยู่เหนือพื้นน้ำมหาสมุทรแปซิฟิคซะมากกว่า เหอๆๆ ไม่อยากจะเชื่อว่ามันใหญ่ได้ขนาดนั้นจริงๆนะนั่นน่ะ บินสิบชั่วโมงกว่าเฉพาะข้ามมันนะเออ =_=
เอนี่เวย์จะรีบปั่นมาเสิร์ฟทั้งสองเรื่องนะคะ ^^
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและกำลังใจคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น