คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Shot 3 + Shot 4
Pairing : KibumXDonghae, KyuhyunXSungmin
Rate : ประถม 6
Author: Deumbeui
Author’s note: "แค่ให้ยาก่อนอาหารน่ะครับ"
"ทงเฮ จะอยู่ในนั้นอีกนานไหม? "
"......"
"ทงเฮ!.. "
"………"
"เลิกแปรงฟันและออกมาคุยกับพี่เดี๋ยวนี้นะ!! "
เด็กหนุ่มเดินกระแทกเท้าออกมาอย่างไม่พอใจ มือข้างหนึ่งถือแปรงสีฟันที่ยังคงคาไว้ในปาก ตาโตค้อนควับไปยังพี่ชายอย่างหาเรื่อง
"เป็นบ้าอะไร นายแปรงฟันเป็นชั่วโมงๆแล้วนะ"
"อ้อแอ๊วอันเอื้องอะไออ๋องอี้อะ? "(ก็แล้วมันเรื่องอะไรของพี่ล่ะ? )
"มัน เรื่องของพี่แน่ ก็แม่เล่นจะกินหัวพี่อยู่แล้ว กลับมาก็เอาแต่ขังตัวเองในห้องน้ำและแปรงฟันเนี่ย...ไปล้างปากและออกมาคุย ให้รู้เรื่องเลยนะ! "
อีกคนทำเหมือนหูทวนลม ตากลอกขึ้นมองเพดาน มือขยับแปรงฟันไปเรื่อยๆ
"อี ทงเฮ! "
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วไม่พอใจก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ อีกสามนาทีก็เดินกลับออกมาด้วยสีหน้าขุ่นเคือง...
"ตกลงว่าไปทำอะไรมา? เห็นคยูบอกว่าไปตรวจร่างกายกันไม่ใช่หรือ? "
"ก็ใช่ไง"
"ก็ใช่? และไอ้ที่กลับมาไม่พูดไม่จา ดิ่งเข้าห้องน้ำแปรงฟันล่ะ? จะอธิบายว่ายังไงห๊ะ?"
"ก็...ก็... "
"ก็อะไรล่ะ?! "
"ผมฟันผุ หมอนั่นบอกให้แปรงฟันเยอะๆก็แค่นั่นแล่ะ"
"นายคิดว่าเหตุผลแบบนี้ใช้หลอกพี่ได้งั้นหรอ? "
"เอ้า!? ก็พูดความจริงแล้ว ไม่เชื่อก็ตามใจ"
ซอ งมินถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน รู้ดีว่าเค้นเจ้าน้องชายจอมดื้อตอนนี้ไปก็เท่านั้น ถ้าเจ้าตัวยืนกรานจะไม่บอกแบบนี้แล้วล่ะก็ คงต้องปล่อยไปสักพัก...ปัญหาคือตอนนี้จะบอกกับแม่ว่ายังไงเท่านั้นแล่ะ..
ให้ตายสิ...
นี่คิบอมมันทำพิษอะไรไว้กับน้องเขานะ..
คิดถูกรึเปล่าที่จะให้สองคนนี้แต่งงานกันเนี่ย?...
"ฟันผุก็ฟันผุ..แล้วพรุ่งนี้จะไปกันกี่โมงล่ะ? "
"อะไรกี่โมง? "
"อะไรของนาย ก็นัดกับคิบอมไว้ไม่ใช่เรอะ? แม่บอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้คิบอมจะมารับไปอีกนิ... "
ทงเฮพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะซ่อนความโกรธไว้ภายใน ใบหน้าหันออกไปอีกทาง ปากเล็กจะขมุบขมิบกร่นด่าอีกคน
ร้ายนัก ทำอะไรเข้าทางแม่ตลอด คิดว่าจะเอาชนะทงเฮคนนี้ได้รึไง?
"อ้อ นั่นแล่ะ..พอดีผมลืมไป ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัว"
หลัง จากปิดประตูเข้ามาในห้องนอน เจ้าของห้องก็ฟาดหัวฟาดหางเอากับหมอนกับเตียงไม่ยั้ง มือเล็กพลางเช็ดเข้าที่ปากหลายๆที ถึงแม้ว่ามันจะไม่สามารถเรียกจูบแรกของเขาคืนมาได้ก็ตาม
ไหนๆก็เสียมันแล้ว..
ขอแก้แค้นให้มันคุ้มกับที่เสียจูบแรกไปหน่อยก็แล้วกัน!
ใน สายของวันรุ่งขึ้น รถเก๋งหรูคันเดิมแล่นเข้าสู่ตัวบ้านในเวลาสิบโมงเช้า ขณะที่ร่างสูงเจ้าของรถกำลังจะดับเครื่องยนต์ ประตูข้างรถอีกข้างก็ถูกกระชากออกก่อนที่เด็กหนุ่มตัวเล็กน่ารักในสายตาของ คิบอมจะก้าวขึ้นรถในทันที...
"มัวชักช้าอะไรอยู่ล่ะ ออกรถสิ"
"ผมคิดว่าจะเข้าไปทักทายคุณแม่ของทงเฮหน่อยน่ะ มันจะดูเป็นการเสียมารยาทถ้า.. "
"แม่ฉันยังไม่ตื่น นายจะขึ้นไปปลุกแม่ฉันที่เตียงเพื่อเพียงจะบอกสวัสดีไหม? "
คิบอมเลิกตาขึ้น
"คุณแม่ทงเฮตื่นสายหรอวันนี้? "
"แล้ว มันเรื่องอะไรของนาย..แม่ฉันก็แบบนี้ พอดีไม่มีงานต้องทำ แค่นั่งๆนอนๆ รวยไปวันๆ จะต้องตื่นเช้าทำไม..แล้วตกลงนายจะออกรถมั้ย? ถ้าไม่ฉันจะได้กลับขึ้นบ้าน"
ร่างสูงอมยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางน่าเอ็นดู(?)นั่น ก่อนจะสตาร์ทรถและหักพวงมาลัยเคลื่อนตัวออกจาตัวบ้าน...
"เราจะไปไหนกัน? "
"โรงพยาบาล"
"ไปทำซากอะไรอีก"
"ทงเฮลืมไปแล้วหรอ? เมื่อวานยังไม่ได้ตรวจอะไรเลยนะครับ...นอกจาก.. "
"...ปาก.. "
"หึ..ถ้างั้นนายก็น่าจะรู้แล้วว่าปากฉันน่ะแข็งแรงดี"
"หรอครับ?...ผมไม่คิดอย่างนั้นนะ"
"หมายความว่าไง?! "
"คนไข้โกหกหมอไม่ได้หรอกนะครับ..."
"อะไร?..นายหาว่าฉันโกหกรึไง? "
คิบอมยิ้มกริ่มก่อนจะหักรถเข้าข้างถนน ร่างสูงหันตัวเข้าหาร่างเล็กตรงหน้าก่อนจะโน้มตัวเอามือท้าวกับกระจกขังอีกคนไว้ในอ้อมแขน..
"ถ้าไม่เชื่อ….พิสูจน์อีกครั้งก็ได้นะ "
"หยุดนะ นายจะทำบ้าอะไรน่ะ!? อื้อ!~"
ยัง ไม่ทันจบประโยคดี ริมฝีปากใหญ่ก็ริบเสียงโวยวายนั่นเอาไว้ทั้งหมด ร่างสูงไม่ปล่อยให้เหลือช่องว่างเลยแม้แต่น้อย ลิ้นเกี่ยวกระหวัดตามคลอเคลียทุกตารางนิ้วบนริมฝีปากเล็กจนอีกคนทนไม่ไหว อ่อนระทวยไปกับสัมผัสที่ถูกมอบให้ ยอมเปิดรับลิ้นร้อนให้เข้ามาหาความหวานภายในตามใจชอบ..
"เคสแบบ นี้ต้องรักษาด่วนเลยล่ะ ทั้งยังประหม่า ตื่นเต้นจนควบคุมไม่ได้ คงต้องรักษาแบบนี้ทุกวันจนกว่าจะชินนะครับ คุณคนไข้"ร่างสูงผละออกมาเล็กน้อย ย้ำว่าเพียงแค่เล็กน้อย เพราะสาบานได้ว่าขณะที่พูดประโยคข้างต้น ริมฝีปากหนาของอีกคนไม่มีตอนไหนที่ไม่สัมผัสโดนปากแดงเล็กเลยแม้แต่วินาที เดียว..
"ฮึ้ย ปล่อยนะ! "ทงเฮได้ทีเผลอกะวาดวงฝ่ามือเต็มแรงแต่ก็ไม่ไวเท่าคุณหมอที่มองอาการคนไข้ทะลุปรุโปร่ง
"ระวังนะครับ เดี๋ยวอาการมือชาจะกำเริบ"
ทง เฮสะบัดตัวออกจากวงแขนนั่นก่อนหันหน้าหนีออกไปอีกทาง..เจ้าของใบหน้าคมยิ้ม กรุ่มกริ่มอย่างเด็กพอใจที่ได้ของที่อยากได้ขณะดูปฏิกิริยาของคนตัวเล็กก่อน ที่มือใหญ่จะเข้าเกียร์และหักรถเลี้ยวเข้าสู่ถนนใหญ่
………….
……………………..
"อ๊ะ!? "
เจ้าของใบหน้าขาวใสสะดุ้งเงยหน้าทันทีเมื่อโดนคนตรงหน้าจูบเร็วๆเข้าที่ปากโดยไม่ทันตั้งตัว..
"คิ้วขมวดอีกแล้วนะครับ"
"เห้อ..ก็กำลังคิดอยู่น่ะสิ.... "ร่างเล็กว่าพลางยกมือเล็กจัดเนคไทให้คนรัก..
"คยูคิดว่าสองคนนั้นจะฆ่ากันก่อนแต่งมั้ย?"
คนตัวสูงหลุดหัวเราะนิดนึงให้กับคำถามน่ารักนั่นพลางจับมือเล็กที่กำลังจัดเนคไทออก ก่อนจะยกขึ้นจูบแรงๆทีหนึ่งและไล้มือไปทีละนิ้ว
"ผมไม่มั่นใจเรื่องทงเฮ แต่อย่างคิบอมน่ะต้องทงเฮคนเดียวเท่านั้นที่จะรับมืออยู่"
"หมายความว่าไง?"
"คน อย่างคิบอมที่วันๆสนใจแต่แผ่นเอ็กซเรย์คนไข้ จู่ๆก็เสนอตัวเป็นคนอยากดูตัวเพียงแค่เห็นรูปทงเฮเพียงครั้งเดียวน่ะ ซองมินคิดว่าไงล่ะ? "
"...ไม่รู้สิ ปกติคนที่ผ่านๆมาเจอทงเฮครั้งเดียวและไม่เคยมาตอแยอีกเลย ฉันเลยไม่มั่นใจเท่าไรเหมือนกัน.."
"เลิกคิดมากได้แล้ว คิบอมมันจัดการได้แน่นอนล่ะ"คยูฮยอนให้ความมั่นใจพลางโฉบตัวลงจูบที่มุมปากเล็ก
"ฉันควรดีใจรึเปล่าที่ได้ยินแบบนั่นน่ะ? คนที่พูดถึงน่ะน้องชายฉันนะ"
ร่าง สูงยิ้มมุมปากนิดนึงก่อนปิดปากคนช่างถามด้วยรสจูบที่ยากจะปฏิเสธ มือขาวเรียวสอดเข้าไปในกลุ่มผมสีเข้มของคนตรงหน้า ลิ้นเล็กจูบตอบร้อนแรง...จากความหอมหวานค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อน เป็นเวลานานหลายนาทีกว่าคยูฮยอนจะยอมผละออกและกระซิบแนบติดริมฝีปาก...
"ไปหาคิบอมมันที่โรงพยาบาลมั้ยล่ะ!? "
.
.
…..
…………………
"อย่ามาตลก..ทำไมฉันต้องมาทุกวันด้วย? "
เด็ก หนุ่มร่างเล็กยืนโวยวายอยู่หน้าโต๊ะทำงานที่เกลื่อนไปด้วยเอกสารมากมาย ด้านหลังห้อยแขวนแผ่นเอ็กซเรย์นับร้อยรอบผนัง...ทงเฮจ้องหน้าคนที่นั่งอยู่ หลังโต๊ะทำงานอย่างต้องการคำตอบหลังจากเสร็จจากการตรวจสุขภาพ..
"เพื่อความต่อเนื่องและได้ผลในการตรวจสอบครับ"
"คิดว่าหลอกเด็กแปดขวบรึไง? ตรวจสุขภาพบ้านใครเขาต้องมาตรวจทุกวันด้วยห๊ะ? "
"มันแล้วแต่เคสนะ ผมบอกทงเฮไปแล้ว"
"ฉันป่วยหนักใกล้ตายขนาดนั้นเลยรึไง? "
"ก็เท่าที่ทงเฮเคยว่าไว้ ก็ใช่นะครับ"
ร่างเล็กกำลังอ้าปากจะโต้กลับแต่แล้วก็ปิดปากพลางหันหน้าเบือนไปทางอื่น..
ใจเย็น..
อี ทงเฮ...
ถ้านายยอมรับออกไปว่าไม่ได้ป่วยเท่ากับนายยอมแพ้ไอ้บ้านี่..
ใช่..
นายต้องไม่ยอมแพ้..
ที่ไม่บอกออกไป..เพราะแค่ไม่อยากแพ้เท่านั้นล่ะ
ไม่ใช่ว่าอยากเจอหน้านายทุกวันหรอกนะ!?
ไอ้บ้า คิม คิบอม!
"ถ้าวันนี้ไม่มีอะไรแล้ว ฉันกลับล่ะ"
"เดี๋ยว ผมไปส่ง"ร่างสูงว่าพลางลุกขึ้นจากโต๊ะ ถอดเสื้อสูทกาวน์สีขาวออกวางไว้ที่พนักเก้าอี้..กำลังจะก้าวมาหาคนตัวเล็ก แต่ก็โดนห้ามซะก่อน
"ไม่ต้อง ฉันหิว จะไปหาอะไรกินก่อนกลับ ไปล่ะ"
"เดี๋ยวสิครับ"
ไม่พูดเปล่า มือใหญ่เอื้อมไปจับมือเล็กไว้ก่อนจะก้าวมาแทบประชิดตัว
"อะไรอีก?! "ทงเฮทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ใบหน้าหล่อคมที่ก้มลงใกล้มากขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่ใส่ใจ..
"ยาก่อนอาหารครับ"
สิ้น วลีสั้นๆนั้นคิบอมก้มลงประกบปากทันที ลิ้นร้อนถูกสอดเข้าปากเล็กอย่างรวดเร็ว เป็นจูบที่เรียกได้ว่าร้อนแรงตั้งแต่วินาทีแรกและทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆอย่าง ไม่มีที่สิ้นสุด ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดตอบรับรสจูบที่อีกคนมอบให้อย่างไม่ลดละอย่างคนไข้ที่ เชื่อฟังคุณหมอ ยอมกินยารสหวานหอมนั่นอย่างยินดี มือเล็กยกขึ้นโอบรอบคอของอีกคนเพื่อลิ้มรสได้ถนัดถนี่ยิ่งขึ้น...และหลังจาก ผ่านไปสิบกว่านาที ความร้อนแรงก็ค่อยๆผ่อนลงเหลือเป็นเพียงรสหวานหอมเหมือนกับลูกอมที่กำลัง ละลายในปากอย่างช้าๆ...คิบอมผละออกมาเล็กน้อยแต่ลิ้นร้อนก็ยังคงแทะเล็มตาม มุมปากแดงเล็กอย่างเอาแต่ใจอีกเกือบค่อนนาที..
"ยาได้ผลเร็วเหมือนกันนะเนี่ย คงต้องให้บ่อยๆแล้วล่ะ"
"หึ ฉันเป็นคนเรียนรู้อะไรไวต่างหากล่ะ ยานายน่ะ ฤทธิ์อ่อนหัดแบบนั้นทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"
ร่างสูงหัวเราะในลำคอก่อนจะประทับจูบแรงๆที่แก้มเนียนใสอีกครั้ง
"แล้วพรุ่งนี้จะไปรับนะครับ"
ร่างสูงปล่อยคนตัวเล็กที่รีบผละออกหันหลังเปิดประตูในทันที..
แกร๊ก!
"อ่าว!? ทงเฮ...มาทำอะไรที่นี่ล่ะ?! "พี่ชายหน้าหวานตาโตกลมป๊อกถามอย่างแปลกใจเมื่อน้องชายเปิดประตูที่เขากำลังจะเปิดเข้าไปพอดี
"ผม..เอ่อ..ผมกำลังจะกลับแล้วล่ะ เจอกันที่บ้านนะพี่"ทงเฮยิ้มให้พี่ชายเล็กน้อยก่อนจะรีบมุ่งหน้าเดินและเลี้ยวลับหายไป..
"คิบอม นี่นายทำอะไรน้องฉันอีกล่ะ!? "
คิบอมถอนสายตาจากตรงที่คนน่ารักเพิ่งยืนเมื่อกี๊หันมาทางซองมินก่อนจะเลยผ่านไปเห็นสายตาที่รู้กันของคยูฮยอน
ร่างสูงยิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ยตอบ..
"แค่ให้ยาก่อนอาหารน่ะครับ"
Fiction : Hot Doctor, Mean Patient #4 THE END
Pairing : KibumXDonghae, KyuhyunXSungmin
Rate : ประถม 6
Author: Deumbeui
Author’s note: "แต่ผมรักทงเฮนะ"
"นี่ตื่นมาดูข่าวเช้ากับเขาด้วยหรอ? "
ซอง มินที่ยืนอยู่ตรงชานบันไดจ้องไปที่น้องชายที่กำลังเปิดดูทีวียามเช้าไป เรื่อยก่อนจะหันไปมองนาฬิกาที่เพิ่งบ่งบอกว่าหกโมงเช้าเท่านั้นจึงหลุดปาก ถามอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำเอาโดนเจ้าน้องชายค้อนตาเขียวใส่ทันที
"เกิดอยากสืบทอดกิจการขึ้นมากระทันหันเลยมาดูแนวโน้มการตลาดรึ? "
"พี่จะเลิกประชดได้รึยัง? "
"อ้าว? ถ้างั้นทงเฮตื่นมาทำอะไรล่ะ? ปกติเล่นเกมส์ถึงตีห้าแล้วค่อยเข้านอนด้วยซ้ำ"
"แล้วผมจะตื่นเช้าบ้างไม่ได้รึไงกัน?! "ทงเฮสะบัดเสียงอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันไปกระแทกปุ่มกับรีโมทเปลี่ยนช่องไม่ยั้ง
ซอ งมินจ้องมองน้องตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนจะหันหลังเตรียมเดินเข้า ห้องน้ำไปอาบน้ำ ในหัวพลางหาเหตุผลที่ทำให้น้องชายตัวแสบของเขาตื่นเช้ามาดูข่าวทางทีวีอย่าง งุนงง
เวลา ล่วงเลยไปเกือบแปดโมง ซองมินออกไปทำงานตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว รายการทีวีเปลี่ยนจากข่าวเป็นการ์ตูนยามเช้าสำหรับเด็ก ทงเฮเอนตัวเลื้อยนอนลงกับโซฟานุ่ม มือคว้าแซนด์วิชอาหารเช้าเข้าปากพลางมองทีวีตรงหน้าไปเรื่อย...
.
.
อีกสิบนาทีจะเก้าโมง ทงเฮกระแทกปุ่มเปลี่ยนช่องไปยังละครตอนเช้าอีกช่องหนึ่ง..
.
.
.
อีกสิบห้านาทีจะสิบโมง ละครตอนเช้ากำลังโฆษณา
.
.
.
อีกห้าน้าทีจะสิบเอ็ดโมง ละครตอนเช้าจบแล้ว
.
.
.
อีก ยี่สิบนาทีจะเที่ยง ทงเฮกระแทกรีโมทปิดทีวีทันที ก่อนจะยันตัวนั่งอย่างหงุดหงิด ตาโตสวยตวัดมองไปทางประตูบ้านรอบที่แปดล้าน ก่อนจะคว้าแซนด์วิชชิ้นที่สิบสามในจานขึ้นมากินก่อนจะสบถกับตัวเอง
"ทำไมยังไม่มาสักทีวะ!! "
"ฮึ้ย~! คอยดูนะ เจอเมื่อไร แม่จะกรี๊ดให้หลังคารถบินเลย"
"ลูกทำอะไรอยู่น่ะ ทงเฮ?"เสียงของหญิงสูงอายุดังมาจากทางด้านหลังของบ้านทักทายลูกชายคนเล็กอย่างแปลกใจที่เห็นที่หน้าลูกชายก่อนเที่ยงในวันหยุดแบบนี้
"แม่ มีใครโทรหาแม่รึเปล่า? "
"หือ? "หญิงสาวทิ้งตัวนั่งลงข้างๆก่อนจะส่งเสียงเป็นคำถามออกไป
"ก็..เอ่อ...ช่างมันเหอะ ไม่มีอะไรหรอกฮะ..."
"ผมหิวแล้วเดี๋ยวผมไปหาอะไรกินก่อนนะ"ทงเฮตัดบทก่อนจะลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นสีหน้างุนงงของผู้เป็นมารดา
ช่างแม่งสิ…
จะมาไม่มา..ก็ไม่ใช่เรื่องของเรา..
จะรอไปทำซากอะไร!?
"แล้ววันนี้คิบอมไม่มารับลูกไปกินด้วยกันหรอลูก? "
"หมอนั่นคงตายไปแล้วมั้งฮะ"
เด็กหนุ่มกระแทกเท้าขึ้นบันไดเสียงดังไม่ยั้งก่อนกระชากประตูห้องตัวเองเปิดออกและปิดเสียงดังอย่างไม่กลัวว่าบ้านจะพัง
"เชี่ยเอ้ย! นี่เราจะคิดถึงไอ้บ้านั่นทำไมวะ? "ทงเฮว่าพลางเขวี้ยงหมอนบนเตียงไปยังมุมห้องก่อนทิ้งตัวลงบนเตียง
"ทำไมต้องหงุดหงิด? ทำไมต้องไม่พอใจ? มันจะมาหรือไม่มาแล้วจะทำไมวะเนี่ย โว้ยยยยยยย!!! "
"และทำไมเราต้องคิดถึงยาก่อนอาหารนั่นด้วยนะ~!"
ประโยคสุดท้ายถูกเอ่ยเสียงแผ่ว มือเรียวถูกยกขึ้นลูบไล้ริมฝีปากแดงระเรื่ออย่างไม่ทันรู้ตัว...
"ฮึ้ย!? นี่เรานั่งเพ้ออะไรเนี่ย? ไปหาอะไรกินดีกว่า"ทงเฮสะบัดหัวไร้ความคิดฟุ้งซ่านออกไปให้หมด ก่อนจะคว้ากุญแจรถและลงไปชั้นล่างบึ่งรถออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว
.
.
"พี่ซองมิน!!!~~ "เสียง เล็กแหลมเอ่ยขึ้นพร้อมๆกับมือเล็กผลักประตูพรวดเข้าไปในห้องทำงานของพี่ชาย ทันทีที่มาถึงบริษัท ส่งผลให้เจอกับภาพบาดตาตรงหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ พี่ชายหน้าหวานกับแฟนหนุ่มหล่อที่กำลังโค้งตัวลงวางมือบนที่เท้าแขนของ เก้าอี้ขังซองมินอยู่ในอ้อมแขน หน้าของสองคนห่างกันไม่ถึงเสี้ยวเซ็น ปากแดงช้ำของซองมินบอกได้อย่างดีว่าเพิ่งผ่านกิจกรรมไปหมาดๆ แทนที่สองคนตรงหน้าจะผละออกจากกันแต่ซองมินกลับทำเพียงปรายตาหันมามองทงเฮ เพียงนิดก่อนจะเอ่ยเสียงธรรมดาแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"มีอะไรล่ะถึงบุกมาถึงนี่ได้? "
"ผมหิว"เด็กหนุ่มตอบหน้าตายไม่สะทกสะท้านกับภาพตรงหน้า
"อ้าว แล้ววันนี้คิบอมไม่ได้พาออกไปหรอ? "
คนตัวเล็กขมวดคิ้วฉับทันที
ก็ถ้ารู้ จะมายืนขัดจังหวะชวนไปทานข้าวรึไงล่ะ!!!
"ไอหมอนั่นจะไปตายที่ไหนก็ช่าง ตกลงพี่จะไปกินไหม ไม่งั้นผมจะได้ไปกินคนเดียว"
"คยูจะไปไหม? ยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่หรอ? "ซองมินหันไปถามคนรักเสียงหวาน
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวบ่ายนี้นัดลูกค้าไว้จะไปกินอาหารกลางวัน ซองมินไปกินกับทงเฮเถอะ"ชายหนุ่มตอบเสียงนุ่มพลางยกมือขึ้นเกลี่ยผมสีดำสนิทของคนรักก่อนจะโฉบตัวลงจูบแรงๆที่ปากหนึ่งที
"งั้นผมไปก่อนนะ ทานให้อร่อยนะครับ"
คยูฮยอนหันหลังกลับเดินมาทางประตู ยิ้มหล่อร้ายให้ทงเฮหนึ่งทีก่อนออกจากห้องไป
ซองมินยิ้มให้น้องชายคนเล็กที่ทำหน้าเอือมระอาเต็มทนกับบทเลิฟซีนที่เห็นจนชินชาก่อนจะถามเสียงหวาน
"แล้วเราจะไปไหนกันดีล่ะ? "
.
.
.
เมื่อถึงร้านอาหาร ทงเฮก็ทำการสั่งเอาแทบทุกรายการอาหารในเมนูหนึ่งหน้าจนพนักงานจดแทบไม่ทันทำเอาซองมินต้องเอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน
"เอาแค่นี้ก่อนละกันครับ"
พนักงานสาวพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปจากโต๊ะ
"อะไรอะ ผมยังสั่งไม่เสร็จเลยนะ"
"นายแทบจะสั่งทุกเมนูในร้านแล้วนะ กะจะกินจนท้องแตกรึไง? ทำยังกับคนอกหัก"
"ผมไม่ได้อกหัก! "
ทงเฮสวนทันควันและก่อนจะได้พูดอะไรมากกว่านั้นก็มีเสียงแทรกจากทางด้านหลังดึงความสนใจไปเสียก่อน
"ยินดีต้อนรับค่ะ กี่ท่านคะ? "
"สองท่านครับ"
เด็กหนุ่มที่กำลังอารมณ์ขึ้นหันตามเสียงที่คุ้นเคยและได้พบกับคนที่เขารอเกือบครึ่งเช้าในวันนี้...
...กับใครอีกคน
"เชิญทางนี้ค่ะ"
พนักงาน สาวนำทางไปยังอีกโต๊ะที่ห่างจากโต๊ะของทงเฮไปไม่ไกลนัก แต่เพราะมีพุ่มไม้ที่กั้นกันระหว่างโต๊ะทำให้คิบอมมองไม่เห็นว่าทงเฮนั่ง อยู่ห่างจากตนไม่ถึงหนึ่งศอก!
"ที่นี่น่ะหรอ? ที่ว่าเคยจะพามา"
"ใช่ครับ ถ้าผมได้พาพี่มาที่นี่ก่อนล่ะก็ คงได้ตัดหน้าขอคบพี่ก่อนพี่ซีวอนไปแล้วล่ะ"
"ขอตอนนี้ก็ได้ เผื่อพี่จะตอบตกลงนะ"หนุ่มหน้าหวานที่นั่งตรงข้ามยิ้มหวานให้
คิบอมเห็นดังนั้นก็หัวเราะเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าเอานิ้วชี้ไถปลายจมูกแก้เขิน
ขณะ นั้นพนักงานสาวมาเสิร์ฟเป็ดปักกิ่งที่โต๊ะของทงเฮพอดี..นาทีที่จานเป็ดนั่น แตะพื้นโต๊ะ เด็กหนุ่มก็คว้าส้อมปักเข้ากลางตัวเป็ดทันทีก่อนจะลงมือหั่นอย่างไม่ยั้ง ซองมินเห็นอาการดังนั้นก็ได้แต่นั่งนิ่งมองน้องชายตัวเองตักเอาจ้วงเอาทุก อย่างที่ขวางหน้า อาหารค่อยๆทยอยมาเรื่อยๆ และทงเฮก็ฟาดมันไม่ยั้ง จนทุกอย่างบนโต๊ะอาหารไม่เหลืออะไรสักเศษเสี้ยว เมื่อเสร็จเจ้าตัวก็ดื่มน้ำรวดเดียวหมดแก้วและวางลงกระทบโต๊ะอย่างแรง
"ไง? อิ่มรึยัง? "
"ผมจะกลับบ้าน"
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์เลยละกัน จะได้ไม่ต้องรอเรียกพนักงาน"ซองมินว่าดังนั้นก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปทางด้านหน้าร้าน
ร่างเล็กปรายตาไปทางคิบอมที่ยังไม่รู้สึกนิดว่าทงเฮนั่งอยู่ในร้านนี้
นายมันก็เหมือนคนอื่นๆนั่นแล่ะ
ไอ้แก้มแตกหน้าหม้อเอ้ย!
"พี่ซองมิน! สั่งเป็ดปักกิ่งกลับบ้านด้วยนะ ผมอยากกินตอนเย็น"จู่ๆ ทงเฮก็ลุกขึ้นตะโกนข้ามร้านบอกพี่ชายที่กำลังเช็คบิล เสียงที่ดังไม่เบานักดึงความสนใจให้กับชายหนุ่มที่ห่างออกไปไม่ไกลที่กำลัง ตักอาหารเข้าปากได้ไม่ยาก
คิบอมเงยหน้ามองก่อนจะสบตากับร่างเล็กที่มองเขาเพียงแว๊บก่อนจะสะบัดหน้าหันไปทางหน้าร้านและก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
"ผมไปรอข้างนอกนะ"เด็กหนุ่มว่าแค่นั้นกับพี่ชายก่อนจะเดินออกจากร้านไปขึ้นรถ
ทงเฮนั่งอยู่ในนั้นตลอดที่รอเป็ดปักกิ่งที่สั่งกลับบ้าน
แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคิบอมจะออกมา…
เมื่อตัวรถถึงบ้าน ลูกชายคนเล็กก็มุ่งหน้าขึ้นห้องโดยไม่ทักทายใครในบ้านเลยสักคน
.
.
.
ใน สายของอีกวัน รถคันหรูเข้าจอดเทียบตัวบ้านตระกูลอี เจ้าของรถรีบลงจากรถอย่างรีบร้อนก่อนจะสาวเท้าเข้าตัวบ้านและถามหาคนที่ ต้องการพบทันที
"ซองมิน ทงเฮล่ะ? "
"ฉันควรจะบอกดีไหมนะ? "ซองมินที่วันนี้หยุดงานอยู่บ้านว่าเสียงธรรมดา มือพลางกดเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อย
"โธ่ ไอ้คยูก็เล่าให้ฟังไปแล้วไม่ใช่หรอ? "
"แล้วทำไมนายไม่บอกน้องฉันก่อนล่ะ? มันนั่งรอแต่เช้าเลยนะเมื่อวานน่ะ"
"รอ? ทงเฮรอผมหรอ? "
"นายจะรีบพูดอะไรก็รีบไปพูดซะ มันอยู่ข้างบนห้องโน่น"
ร่างสูงได้ยินดังนั้นก็แทบจะบินขึ้นชั้นบนทันที...
เมื่อ ขายาวแตะขั้นสุดท้ายของบันได หูก็พลันได้ยินเสียงเกมส์คอมพิวเตอร์ดังสนั่นมาจากห้องที่สองทางด้านซ้ายมือ คิบอมเดินไปถึงหน้าห้องก็พบว่าประตูไม่สนิท..ร่างสูงจึงถือวิสาสะเข้าไป ทันที..
"พี่ซองมิน ผมบอกแล้วไงว่าวันนี้ห้ามเข้ามา!"ร่างบางตะโกนบอกทั้งๆที่หน้ายังไม่ละจากคอมพิวเตอร์
"ผมไม่ใช่ซองมิน งั้นก็เข้ามาได้ใช่ไหมครับ? "
ทงเฮกดพอชเกมส์ทันทีก่อนสะบัดหน้าหันมามอง
"สำหรับนายน่ะ ไปตายซะ! "
คิบอมก้มหน้าลงก่อนหลุดหัวเราะเล็กน้อย
"วันนี้ผมมารับไปตรวจครับ"
"ไม่ตรวจ ฉันจะตายก็ช่างมัน!"ทงเฮฉุนกึกกับท่าทีไม่เดือดไม่ร้อนนั่น ก่อนจะตอบปฏิเสธฉะฉานและหันไปสนใจหน้าคอมพิวเตอร์ต่อ
"งั้นก็ไปกินข้าว"
"ฉันไม่หิว! "
"โอเค ผมยอมแพ้แล้ว ผมแค่จะมาอธิบายให้ฟัง"
"ฉันไม่อยากฟัง! "
"แต่ผมรักทงเฮนะ"
"……"
ร่าง เล็กพูดไม่ออก มือที่จับเม้าส์ค้างนิ่ง และทงเฮคงจะตอบโต้อะไรออกไปได้บ้างถ้าคิบอมเพียงแค่พูดประโยคนั้นอย่างเดียว ไม่ใช่มากอดเขาทางด้านหลังอยู่แบบนี้!
ร่างเล็กลุกขึ้นก่อนหมุนตัวกลับมาผลักร่างสูงออก
"ออกไป ฉันจะเล่นเกมส์"
"ฮีชอล เขาเป็นแฟนพี่ชายผม ผมยอมรับว่าเคยแอบปลื้มเขา และเป็นคนแรกที่คิดจะจีบ..แต่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้..เขาแค่กลับมาจากเมือง นอก ผมเลยพาเขาไปกินข้าว ไม่ได้คิดจะเบี้ยวเลยนะครับ"
"ใครอยากรู้!!? "
คิบอมยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยตอบ
"ผมก็แค่อยากบอกให้ว่าที่ภรรยาผมรู้เท่านั้นเอง"
"ฉันไม่มีว่าที่สามี"
ร่างเล็กว่าพลางสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง..
ให้ตายเหอะ
ทำไมต้องมาอ่อนแอต่อหน้าไอ้หมอนี่ด้วยนะ!?
ทำไมกัน!?
ทำไมต้องแพ้?
ทำไมต้องชอบมันด้วย!?
ร่างสูงยังคงยิ้มและเดินก้าวเข้ามาหา คิบอมเอื้อมไปจับมือเล็กและดึงคนตรงหน้าเข้าหาตัว
"งั้นเป็นสามีให้เลยก็ได้นะครับ"
"ไม่ไปขอคนที่นายคิดจะจีบนั่นล่ะ!? "
ทงเฮไม่ยักสะบัดมือออก ร่างเล็กทำเพียงแค่เงยหน้ามองคนตัวโตตรงหน้าเหมือนคาดหวังคำตอบอยู่ในที..
"ก็นั่นคือคนที่เคยคิดจะจีบ ไม่ใช่คนที่ผมคิดจะแต่งงานด้วยนี่น่า"
ร่าง สูงยิ้มกว้างขึ้นไปอีก เมื่อเห็นสีหน้าระเรื่อขึ้นของคนน่ารัก ทำเอาอดใจไม่ไหวยกมือที่ว่างอีกข้างโอบเอวร่างเล็กให้แนบชิดขึ้นอีก..
"ทงเฮอยากแต่งวันไหนล่ะครับ? "
"พรุ่งนี้"
ครา วนี้คิบอมระเบิดหัวเราะอย่างไม่เกรงใจทันทีเมื่อได้ยินคำตอบแสนน่ารักนั่น ก่อนจะก้มลงฉกความหอมที่แก้มนุ่มหนึ่งทีและเอาคางเกยบนหัวของร่างเล็กพร้อม กระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น
"ตกลงครับ"
ทงเฮไม่ขัดขืนใดๆ แถมยังเต็มใจอยู่ในอ้อมกอดและเอาหน้าซุกอกกว้างนั่นอีกต่างหาก
"แล้วจะไปกินได้รึยัง? ฉันหิวแล้ว"
คิบอมผละออกมาก่อนจะจูบลงที่หน้าผากแผ่วเบาหนึ่งทีและจูงมือคนตัวเล็กให้เดินตาม...แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อคนด้านหลังไม่เดินตามมา
"อะไรครับ? "
ทงเฮเงยหน้าและก้มหน้าลงก่อนจะอึกอักเล็กน้อย พวงแก้มเปลี่ยนสีแดงขึ้นอีกเมื่อพูดประโยคต่อมา
"ยาก่อนอาหารล่ะ? "
คิบอมหลุดขำเสียงดังอีกครั้ง ทำเอาทงเฮกำลังจะอ้าปากต่อว่า แต่ก็โดนคนตรงหน้าริบริมฝีปากเอาไว้ซะก่อน
จูบของไอตานี่มันจะไม่เหมือนกันเลยสักครั้งใช่ไหม!?
เดี๋ยวก็หวานจนแทบจะล้มทั้งยืน….
เดี๋ยวก็ร้อนแรงจนริมฝีปากแทบหลอมละลาย….
เดี๋ยวก็นุ่มนวลจนอดโอนอ่อนตามไม่ไหว...
แต่ยังไง….
ก็ชอบอยู่ดีนี่นะ
.
.
หลัง จากผ่านไปนานเกือบสิบนาที ร่างสูงจึงยอมผละออก ทงเฮหายใจรัวเร็ว ริมฝีปากแดงช้ำสีระเรื่อเย้ายวนให้คิบอมต้องก้มลงไปดูดซับความหวานตามรอบริม ฝีปากอีกครั้ง
"อื้อ คิบอม หิวแล้วนะ"ร่างเล็กประท้วงทั้งๆที่ยังยอมเงยหน้าให้อีกคนเอาแต่ใจไม่ยอมหยุดสักที
จนอีกเกือบค่อนนาทีคิบอมถึงยอมผละออกอย่างจริงจัง แต่ไม่วายกระซิบข้างหูทำเอาคนอีกคนเขินจนหูแดงทันที
"กินข้าวเสร็จ อย่าลืมเตือนผมให้ยาหลังอาหารและก่อนนอนด้วยนะครับ ทงเฮ"
2BC
ความคิดเห็น