[TVXQ FIC]........Born to Be.......[YunJae][YuSoo][KiHae]

ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 13 +NC 13 นิดๆ

Fiction : Born to Be# 13
Pairing : YunhoXJaejoong, YuchunXJunsoo, KibumXDonghae
Genre : Romantic Comedy ตลกโปกฮา ไม่ขำ ให้ถีบเลยเอ้า ๕๕(จะจบแล้วเพิ่งได้ฤกษ์มาใส่ ๕๕)
Author : Deumbeui
Author’s note : "ผมไม่ได้เป็นเกย์" +NC 13 นิดๆ
Warning : PG15-NC13


มาเร็วจนน่าตกใจใช่ไหมล่า?? ๕๕๕๕๕ ไอ้ที่ดองๆไว้เป็นปี มาแก้ตัวเอาตอนนี้หวังว่าคงไม่สายไปนะคะ >< ตอนนี้ทั้งตลกโปกฮา ดราม่าและแอบเรทนิดๆ...ก๊ากกก นั่นแล่ะค่ะ...เอาเป็นว่าไปอ่านกันเลยดีกว่าเน้~~~




โอเค...ถึงจะหลบหน้าหลบตากันบ้าง...หนีหายไปบ้างในช่วงระหว่างซ้อม...เขาสองคนยังพอรับได้...

แต่เล่นไม่มาเข้าห้องชมรมเลยเนี่ย!!!...


มันหมายความว่ายังไงกัน!!!!~~~

T________T


ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันซ้อมวันสุดท้ายแท้ๆ...แต่กลับหายตัวไปเลยแบบนี้...ใจคอจะให้เอากำลังใจที่ไหนไปขึ้นสู้ผู้ชายกล้ามควายพรุ่งนี้กันล่ะ ฮึกๆ....


แจจุงนั่งคอตกที่มุมหนึ่งของห้องซ้อม...เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเป็นชาติแล้วแต่ไร้อารมณ์ทำอะไรทั้งสิ้น...หญิงสาวนั่งนิ่งโดยมีเซียกลิ้งวนไปรอบๆบนพื้น...เจ้าตัวตอนแรกก็ตั้งใจจะวอร์มอัพเล็กๆน้อยแต่จนแล้วจนรอดก็ได้แต่เกลือกกลิ้งเช็ดพื้นห้องซ้อมฟรีๆไปมานั่นแล่ะ...

ในตอนนี้คนในชมรมเริ่มทยอยออกจากห้องไปกันบ้างแล้วแต่เขาก็ยังไม่มีฟิลแม้จะขยับตัว...ชินดงที่เดินตรวจตราไปเรื่อยกำลังเดินผ่านพวกเขาทั้งสองเห็นเข้าจึงเดินเข้ามาทักทาย... "เป็นยังไงบ้างแจจุง? "

ร่างเล็กเงยหน้าตามเสียงเรียกก่อนยิ้มบาง... "ก็ดีฮะ...ตื่นเต้นนิดหน่อย... "ตอแหลตื่นเต้นไปงั้นแล่ะ...ตอนเด็กๆขึ้นสังเวียนซัดผู้ชายเป็นงานอดิเรกอยู่แล้ว ขึ้นแข่งแค่นี้...ขี้ตีนเห็นๆ...

"ครั้งแรกก็งี้แล่ะ...อย่าไปกังวลเลยนะ...วันนี้ฉันว่าพวกนายกลับบ้านเลยก็ได้...ส่วนใหญ่แล้ววันสุดท้ายของการซ้อมไม่ค่อยมีใครโหมซ้อมหนักอยู่แล้วน่ะ...พวกที่มาวันนี้ส่วนใหญ่ก็แค่มาทบทวนกระบวนท่าและฝึกซ้อมเล็กๆน้อยก่อนขึ้นแข่งเท่านั้นเอง... อีกอย่างฉันว่าฝีมืออย่างนายไม่ต้องมาเข้าห้องซ้อมเลยก็ได้นะวันนี้...ไอ้ยุนกับยูชอนท่าทางวันนี้ก็คงอยู่บ้านพักผ่อนร่างกายสำหรับพรุ่งนี้เหมือนกันนั่นแล่ะ..."

หญิงสาวที่ได้รับคำชมยิ้มแหยๆก่อนจะหยุดคิดสันนิษฐานถึงสิ่งที่ชินดงพูดทิ้งท้าย...

นั่นสิ...ยุนโฮอาจจะพักผ่อนอยู่บ้านก็เป็นได้...


แต่....

มันก็ควรจะบอกกันก่อนไม่ใช่หรอ?!!!!


โอ้ย!!!!~~ ถ้าพรุ่งนี้เขาฆ่าใครตายบนสังเวียนอย่ามาโทษกันก็แล้วกัน!!!~~



"เห้ย กลับเหอะ...กลับไปแดกแก้เครียดดีกว่า...อยู่นี่ไปก็ไม่ได้เหี้ยอะไรขึ้นมา...กลับไปซัดบุฟเฟต์บาร์บีคิวกัน... "เซียที่ลุกขึ้นมานั่งจุ้มปุ๊กบนพื้นหลังจากที่ประธานชมรมเดินละจากไปแล้วเอ่ยบอกเพื่อนสาวพลางถอนหายใจแก้เซ็ง...

แจจุงมองหน้าเซียพลางพยักหน้าเล็กน้อย...

เออ...เครียดหนักๆก็ต้องแดกหนักๆ...จะได้ถือโอกาสเลี้ยงไอ้ชางมินไปด้วย เผื่อแม่งจะเห็นคุณความดีแล้วช่วยห่าอะไรกันบ้าง...

.
.



ในที่สุดวันแข่งขันรอบคัดเลือกรอบแรกก็มาถึง...สองสาวนั่งอยู่ในล๊อกเกอร์ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สนามแข่งอย่างอาลัยตายอยาก...แจจุงมีแข่งรอบแรกตอนสาย...ส่วนยุนโฮกับมิกกี้เท่าที่เขาไปสืบมาแล้ว...สองคนนี้มีแข่งรอบบ่าย...จึงไม่แปลกถ้าเกิดสองคนนั้นจะไม่ติดรถบัสของโรงเรียนมา...

แต่ก็นั่นแล่ะ...นี่ไม่คิดจะมาเชียร์เขาหน่อยเลยรึไง...


เป็นครั้งแรกในหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาตั้งแต่ที่เริ่มกระบวนการแปลงเพศเพื่อพิชิตใจหนุ่มหน้าหล่อทั้งสองนั้น..แจจุงในครานี้เศร้าสลดโศกาอย่างเป็นทางการอย่างเห็นได้ชัด...ตาโตหลุบลงกับพื้นพลางถอนหายใจบางเบา... สองมือขาวแกว่งนวมไปมา...เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าตั้งแต่ที่บ้านแล้วเพราะรู้ดีว่าในห้องเปลี่ยนเสื้อในสนามแข่งขันต้องวุ่นวายและไม่มีเวลาว่างให้เขาปลีกตัวเปลี่ยนเสื้อเพียงลำพังอย่างแน่นอน...

ตอนนี้อะไรๆก็ไม่สามารถดึงดูดความสนใจของร่างเล็กไปได้เลย...แจจุงนั่งนิ่งจ้องพื้นอย่างเหม่อลอย แม้จะมีผู้ชายที่เดินแก้ผ้าโทงเทงเดินผ่านหน้าเขาไปมาก็ตาม...

"แจจุง...มึงโอเคนะ? "เซียที่สังเกตได้ถึงความผิดปกติเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเป็นใยอย่างเป็นทางการครั้งแรกเช่นกัน...ทั้งเขาและแจจุงต่างก็รู้ดีว่า...ครั้งนี้มันมีอะไรผิดปกติไม่เหมือนครั้งก่อนๆ...สัญชาติญาณเขาสองคนเคยผิดพลาดในเรื่องอะไรแบบนี้ที่ไหนกันล่ะ...

"จุนซู... "ร่างบางเงยหน้าขึ้นจ้องไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย...มีชายหนุ่มร่างกำยำที่ใส่แต่กางเกงในเดินผ่านหน้าพอดิบพอดี...แต่สายตาของแจจุงนั่นเลื่อนลอยไปไกลกว่านั้น... "มึงว่า...มันถึงเวลาแล้วปะ? "

มืออวบอูมถูกยกขึ้นลูบหลังอย่างให้กำลังใจ.. "เอาน่า...รอดูวันนี้ไปก่อน...ก็คิบอมมันรับปากว่าจะช่วยแล้วนี่น่า...อีกอย่างวันนี้ยังไงเขาก็ต้องมา..ก็มีแข่งเหมือนกันนี่... "

แจจุงเปรยตามองเพื่อนรัก...สายตาเศร้าสร้อยทำเอาเซียแทบใจหาย...ตั้งแต่เข้าร่วมกระบวนการนี้มา..แจจุงไม่เคยเป็นหนักขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ...

อีกครึ่งชั่วโมงแจจุงจะต้องขึ้นสังเวียนแล้ว..แต่ยังไม่ปรากฏแววของยุนโฮและมิกกี้เลยสักนิด...หญิงสาวร่างบางชักจะเริ่มถอดใจแล้วว่ายุนโฮอาจจะไม่มาดูเขาแข่งอย่างแน่นอน....แจจุงสูดลมหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที หันไปยิ้มบางให้กับเซียที่คิ้ว หู ครีบลู่ตกอย่างเห็นอกเห็นใจ...

"ไปกันเหอะ "



ร่างบางผิวขาวต้องแสงกับโคมไฟสว่างจ้าเหนือหัวบนเวทีมวย...ทุกสายตาจับจ้องเขาอย่างกับตัวประหลาด...ก็แน่ล่ะ...ไม่มีใครเขาใส่แม้กระทั่งเสื้อกล้ามขึ้นชกในการแข่งขันนี้...แต่เขาเล่นใส่เสื้อชกมวยสำหรับผู้หญิงที่เป็นเสื้อยืดทำด้วยผ้าลื่นมีแขนคลุมไหล่เหมือนกับเสื้อยืดธรรมดาทั่วไปตัวหนึ่ง...จะเป็นเป้าสายตาก็คงไม่แปลกอยู่แล้ว...

เมื่อขาคู่หนึ่งเข้ามาในกรอบสายตาของแจจุง..หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้น...และก็แทบช๊อกหงายหลังเมื่อเห็นคู่แข่งที่เขาจะต้องชกด้วย...

นี่สาบานว่าเป็นนักเรียนไฮสคูลและแข่งในรุ่นเขา...ทำไมแม่งตัวควายยังกะกอริลล่าที่สมควรจะไปแข่งในรุ่นเฮฟวี่เวจวะ????!!!!!

อ้อ เดี๋ยวนะ เขาเองต่างหากแล่ะมั้งที่ตัวเล็กเอง...ก็น้ำหนักเขาจริงๆแทบจะตกเกณฑ์ต่ำสุดของรุ่นนี้แล้วด้วยซ้ำ...

เห้ย ก็เขาเป็นผู้หญิงนะเว้ย!! หวังว่าคนอ่านจะยังไม่ลืมกันนะ = =”


แต่ก็ดี ตัวยักษ์แบบนี้ เวลาแกล้งแพ้จะได้ไม่ถูกสงสัย....

คือถึงเขาจะเป็นผู้หญิง ตัวเล็ก ร่างบาง อ่อนหวานและอ่อนต่อโลก...(หราาา??) แต่ถ้าให้เอาจริงขึ้นมา ต่อให้ตัวใหญแค่ไหน...ก็ไม่มีใครรอดมือคู่นี้ไปได้อยู่ละ...ถ้าไม่แกล้งแพ้เอง...เขาเคยแพ้ใครที่ไหนกัน?

ตาโตยังคงสอดส่ายมองหาชายหนุ่มที่เขายืดคอชะเง้อมองหาแต่เช้า...แต่จนแล้วจนรอดสัญญาณกระดิ่งในการแข่งขันจะดังขึ้นอยู่อีกไม่กี่นาทีนี้ เขาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคนๆนั้นเลยสักนิด...

แจจุงเลื่อนระดับสายตาลงไปที่มุมของสนามสังเวียนบริเวณที่เป็นฝ่ายของเขา...ชินดง เซีย และเพื่อนๆในชมรมต่างก็ยืนยิ้มชูกำปั้นเป็นกำลังใจให้...ซึ่งทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบกลับไป...

สัญญาณการแข่งขันดังขึ้นดึงสติให้แจจุงกลับมาบนสังเวียนแข่งขัน...ชายร่างยักษ์ก้าวเข้าหาเข้าแทบจะในทันที..เขาผงะถอยหลังเล็กน้อยและหลบฮุกซ้ายและขวาที่พุ่งเข้ามาติดต่อกันสามรอบ...

เห้ย เดี๋ยวดิวะ...คือถ้าเล่นพุ่งมาไม่ยั้งแบบนี้ เขาจะเอาเวลาที่ไหนไปแกล้งให้โดนชกล่ะ?!! เพราะร่างกายเขาเคลื่อนไหวไปตามสัญชาติญาณที่มั่นพุ่งเข้ามา...มันอาจจะฟังดูตลก แต่ร่างกายเขามันทำงานแบบนั้นล่ะ...ถ้าอีกฝ่ายออกหมัดช้าหน่อย เขาจะได้มีเวลาเอนตัวไปหาหมัด..ไม่งั้นตัวเขาจะหลบหมัดที่พุ่งเข้ามาแบบอัตโนมัติแบบนี้ไปเรื่อยๆนั่นแล่ะ...ไม่มีทางที่ร่างกายเขาเองจะยืนเฉยๆให้โดนต่อยเองอย่างแน่นอน....

ผ่านไปจะครึ่งยก..แจจุงยังไม่โดนสักหมัดแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ออกหมัดอะไรมากมายเช่นกัน...เพราะเกรงว่าถ้าขืนออกมากไปมันจะเสี่ยงที่จะโดนอีกฝ่ายขึ้นมาจริงๆ...

เซียที่ยืนมองอยู่ข้างสังเวียนแอบทึ่งนิดนึงกับความสามารถตอบสนองของร่างกายของแจจุงที่ยังคงทำงานได้ดีทั้งๆที่จิตใจห่อเหี่ยว..ถึงจะไม่ดีเยี่ยมเท่าตอนที่จิตใจฟื้นฟูเต็มสภาพก็เถอะ...แต่มันก็เป็นสัญญาณที่ดีไม่ใช่หรอ? ที่เพื่อนเขาอาจจะพลาดพลั้งได้ง่ายขึ้นหน่อย...(หรือเปล่าวะ? = =”)

กระดิ่งดังขึ้นบ่งบอกว่ายกแรกได้หมดลง...แจจุงโดนต่อยตามลำตัวไปบ้างครั้งสองครั้ง...ชินดงกับคนอื่นๆที่คิดว่าแจจุงตื่นเวทีจึงพยายามพูดให้กำลังใจและให้คำแนะนำต่างๆนานา...แต่ตอนนี้แม้แต่พยางค์เดียวที่เล็ดลอดออกมาจากปากใครต่อใครไม่ได้เข้าหูเขาเลยสักนิดเมื่อสายตาเขาไปกระทบเข้ากับใครคนหนึ่งตรงมุมห้องที่ห่างออกไปจากสังเวียน...เซียที่สังเกตเห็นสายตาของเพื่อนตัวเองจึงหันตาม...

คนที่เขาสองคนรอคอยนั่นเอง...


"เดี๋ยวกูไปคุยให้ มึงก็รีบๆแหลให้แพ้ๆเร็วๆล่ะ จะได้จบๆสักที "เพื่อนรักหน้ากลมเอ่ยกระซิบบางเบาก่อนจะหายไปกลับกลุ่มฝูงชนด้านหลัง...

แจจุงที่ตอนนี้สติเริ่มหลุด..มือไม้สั่นอย่างควบคุมไม่อยู่...จะมีอะไรที่ทำให้เขาช่วยแพ้อย่างรวดเร็วแล้วล่ะก็คงเป็นยุนโฮนี่แล่ะ...



"ทำไมมากันช้าจังเลยล่ะฮะ? "เสียงใสเรียกสติสองหนุ่มหล่อที่ยืนพิงขอบประตูอยู่สะดุ้งตกใจ...ยุนโฮเลื่อนสายตาจากร่างบางบนเวทีมามองเซียที่ยืนทำตาแป๋ว...ส่วนมิกกี้จู่ๆก็เกิดอาการอึกอักเหมือนจะสะอึกขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ...ยุนโฮเห็นดังนั้นจึงขอปลีกตัวไปที่ด้านข้างสังเวียนเพื่อปล่อยให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันตามลำพัง...

"เอ่อ...ยูชอน...? "เซียอ้อมแอ้มถามย้ำเมื่อคู่สนทนาไม่ตอบอะไรเลยนอกจากจ้องมองหน้าเขา...

"เรา..เอ่อ...ตรงนี้มันเสียงดังน่ะ....ไปคุยกันข้างนอกดีกว่านะ "



ยกที่สองกำลังจะเริ่มขึ้น...แจจุงชักแตกตื่นลนลาน...จู่ๆยุนโฮก็เดินเข้ามาที่สังเวียนแล้วไอ้โลมาแม่งก็หายออกไปกับยูชอนซะงั้น...

ไหนเมื่อกี๊ยังห่วงกูอย่างสุดใจอยู่เลยไม่ใช่เรอะ?!!!!!!

แล้วนี่อะไร ผู้ชายมาปุ๊ปก็หายหัวไปด้วยปั๊บ??????

ไม่เลย...มึงไม่แรด ไม่ใจง่ายเลย คิม จุนซู!!!!


ติ๊ง~~!

ไม่มีเวลาให้คิดมากไปกว่านั้นเมื่อสัญญาณยกที่สองดังขึ้น...แจจุงหันหน้ามาทางคู่ต่อสู้ที่ตอนนี้ย่างสามขุมอย่างน่ากลัวมาหาเขา...หญิงสาวที่สติตอนนี้เหลือน้อยนิดเริ่มควบคุมตัวเองลำบากเข้าไปทุกที..หางตาเขาพลางจะเหลือบมองยุนโฮอยู่รำ่ไป...

หมัดแรกถูกปล่อยออกมาจากฝั่งตรงข้ามแต่แจจุงก็ยังหลบได้ทัน หมัดที่สองสวนมาอีกครั้ง...เขาเบี่ยงตัวไปอีกด้านพลันสบสายตากับยุนโฮเข้าอย่างจัง...ไม่มีรอยยิ้มสะท้านโลกอย่างทุกครั้ง...ยุนโฮเพียงจ้องมองเขา...และแล้วจู่ๆข้อเท้าเขาก็สะดุดพร้อมๆกับที่ลมหายใจสะดุดกึก...ด้วยสัญชาติญาณสองมือที่มีนวมก็คว้าเข้ากับอากาศด้านหน้าเหมือนกับจะหาที่ยึดไม่ให้ล้มลง...ใช่..อากาศแจจุงคิดว่าเขาจะคว้าอากาศ...แต่แล้วทำไมมีไอ้หมีควายตัวบักเอ้กมาอยู่ตรงหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย!!~~

จากอากาศที่ว่าจะคว้ากลายเป็นขากางเกงของคู่ต่อสู้...และจะเป็นเพราะด้วยผ้ามันลื่น..นวมเขาเปียกด้วยเหงื่อ...หรืออะไรก็แล้วแต่...ในตอนนี้มันไม่ใช่แค่กางเกงที่กำลังเลื่อนหล่น...แต่บ๊อกเซอร์ของอีกฝ่ายก็กำลังร่วงจากสะโพกคิงไซส์ด้วยเช่นกัน!!!

เหมือนภาพสโลโมชั่น..สีหน้าของแจจุงตอนนี้ซีดขาวในสภาวะที่บอกได้ว่ากำลังตะลึงสุดขีด...

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไม...ถ้าบอกเซอร์มันหล่นลงมาระดับนั้นแล้วล่ะก็...


"ว๊ากกกก!!!!!!!~~~~~~~ "แจจุงล้มลงหัวกระแทกอย่างแรงเนื่องจากช๊อกโดยไม่ทันยั้งตัว...

ถามว่าเคยเห็นมาบ้างไหม...ไอ้ของพรรค์นั้นของผู้ชาย มันก็ต้องเคยกันบ้าง..อยู่ในชมรมชกมวยชายมาก็ตั้งนาน...แต่คือเคยเห็นแต่วับๆแวมๆ...ไม่ก็ไกลๆ...ไม่ค่อยชัด...

แต่นี่อะไร...มันจะแกว่งมากระแทกจมูกเขาอยู่แล้ว!!!!!!!!!!

คืออย่าให้ต้องบรรยายอะไรมากไปกว่านี้เลยนะ...ไอ้หมอนี่มันทั้งตัวยักษ์ ตัวดำ เหงื่อเยอะ หน้าเหียก กล้ามควาย แล้วไอ้เหี้ยตรงนั้น... มัน...มัน... อ๊อก!!!!!~~

มึงล้างบ้างรึเปล่า!!!!!!!~~~


เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ถึงเพียงวินาที...หนุ่มคู่ต่อสู้รีบคว้ากางเกงไว้ทันท่วงทีก่อนที่มันจะร่วงลงไปกองกับพื้นทั้งหมด...แจจุงพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นอีกครั้งอย่างยากเย็น...ภาพตรงหน้ายังหลอกหลอนอยู่ไม่หายไปไหน...เหมือนมีไอ้นั่นแกว่งอยู่ตรงหน้าเขาตลอดเวลา...หน้าของคู่ต่อสู้เขาแทบไม่เห็นแล้วในตอนนี้...และแล้ว...

"อุ๊บ!!!!!! "หมัดพลังควายซัดลงเข้าที่หน้าท้องแบนราบของแจจุงเต็มเหนี่ยว...เขาล้มลงแทบจะในทันที...กรรมการพุ่งเข้านั่งลงข้างแจจุงพลางนับหนึ่ง...

ชินดงกับคนอื่นๆอ้าปากค้างพลางส่งเสียงเรียกแจจุงดังลั่น...

สอง...


ยุนโฮพุ่งเข้ามาด้านหน้ากำสายบังเหียนแน่น...

สาม.....


สี่......


เสียงแหกปากจากมุมของแจจุงยังคงดังต่อไป...ยุนโฮช๊อกพูดอะไรไม่ออก...มือใหญ่กำแน่นมากขึ้น...

ห้า....


หก......


"แจจุง!!!!!!!! "ยุนโฮที่ตอนนี้หาเสียงตัวเองเจอแล้วตะโกนเรียกบ้าง...แต่ร่างบางบนเวทีมวยยังคงแน่นิ่ง...


เจ็ด............


แปด..............!


จู่ๆแจจุงก็สะดุ้งพรวดลุกขึ้นนั่ง....ทั้งสนามเชียร์เงียบไปสองวินาทีก่อนจะได้ยินเสียงเฮลั่นจากฝั่งของแจจุง...


แจจุงสบถเบาๆกับตัวเอง...

เหี้ย ไม่ได้ผล!!! อุตส่าห์มีโอกาสทองที่จะแกล้งน๊อก....แต่เหมือนเดิมเลย!!! ทุกครั้งที่ถูกนับถึงแปด ร่างกายเขาจะกระเด้งขึ้นเองทุกที!!! คงต้องถูกซัดจนน๊อกเองจริงๆนั่นแล่ะ ถึงจะลุกไม่ขึ้น..แต่มันจะเป็นได้ยังไงกันล่ะ!!

ให้มันได้อย่างนี้สิ....แล้วนี่เขาจะแพ้ได้ไหมเนี่ย!!???


เขาพยายามลุกขึ้นยืนแต่สายตาพลันไปสะดุดจุดสีแดงอะไรบางอย่างตรงเป้ากางเกงของเขา...

เดี๋ยวนะ...


ที่เมื่อกี๊เขาโดนหมัดสวนเข้าที่ท้องอย่างจัง ปกติไม่เคยเจ็บขนาดทำเขาล้มลงมาก่อน...เท่าที่จำได้ครั้งก่อนที่เคยเป็นแบบนี้ก็เมื่อตอนเขาไปซ้อมมวยเล่นๆกับเซียตอนมัธยมต้นอยู่ครั้งหนึ่ง...

เขาถูกซัดเข้าที่ท้องแบบนี้แล่ะ...และก็ล้มลง...

จุดเปื้อนสีแดงๆ...แบบนี้เลย...


เขาเปิดกางเกงออกดูท่ามกลางสายตาประชาชีทั้งสนามมวย....

แจจุงพลันหน้าซีดขาวอย่างฉับพลัน หนักกว่าตอนที่เห็นของดีของคู่่ต่อสู้เสียด้วยซ้ำ...และแล้วท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน..ชินดงและยุนโฮอ้าปากค้าง...


แจจุงก็ล้มลงต่อหน้าต่อตา...



.......
..............



"ยูชอนมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าฮะ? "ตั้งแต่เข้ามายืนหลบมุมในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าสำหรับโรงเรียนของเขาที่ตอนนี้ว่างเปล่าเพราะทุกคนล้วนออกไปเชียร์แจจุงด้านนอกกันหมด มิกกี้ก็เอาแต่เงียบ...ดูเหมือนจะพูดบางอย่างแต่จู่ๆเขาก็อึกอักแล้วก็เงียบไปอีก...เป็นแบบนี้อยู่สักพักจนเซียชักทนไม่ไหว...

"คือ...ผมขอโทษนะที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มีเวลาให้เลย..."มิกกี้ทิ้งตัวลงกับม้านั่งตัวหนึ่ง...เซียทิ้งตัวลงนั่งข้างๆอย่างแนบชิด...มิกกี้สะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้กระเถิบหนี...

"ถ้าเป็นเรื่องนั้น..ไม่เป็นไรหรอกฮะ...แต่ผมแค่แปลกใจที่ยูชอนดูเหมือนไม่ค่อยพูดอะไรกับผมเลยมากกว่า..."สีหน้าหมองเศร้าที่ออกมาจากความรู้สึกจริงเป็นครั้งแรกโดยไม่ได้ปั้นแต่งใดๆทำเอามิกกี้แอบใจหายเล็กน้อย...

"คือ..เอ่อ...ก็งี้แล่ะ....มันใกล้แข่งน่ะ ผมกับไอ้ยุนก็เลยเครียดๆนิดหน่อย... "

"...หรอฮะ?.. "เสียงเล็กกังวาลถามอย่างเหม่อลอย...ทำไมจะไม่รู้ว่าดูเหมือนชายหนุ่มข้างๆเขามีอะไรปิดบังอยู่..แต่เขาเองก็จนปัญญาจะไปเค้นอะไรออกมาได้ ถ้าเจ้าตัวไม่ได้อยากเล่าเองตั้งแต่แรก... "งั้นเราเข้าไปดูแจจุงแข่งกันเถอะฮะ...ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้... "

ร่างเล็กลุกขึ้นโดยไม่สบตา...ไม่ไหว...ขืนมองหน้ามิกกี้ตอนนี้ อะไรๆมันจะแย่ไปมากกว่านี้...ใช่ว่าแจจุงคิดมากคนเดียว เขาเองก็ไม่ต่างออกไปนัก...แล้วครั้งนี้น้ำตามันก็เหมือนจะไหลออกมาให้ได้...

"เดี๋ยวสิ "มิกกี้คว้าแขนอีกคนเอาไว้ก่อนรั้งเข้าหา...ดวงตาเรียวที่ทอดมองมาหม่นหมองจนเขารู้สึกผิดเต็มอกอย่างบอกไม่ถูก...คนตรงหน้ามีอิทธิพลมากกว่าคนไหนๆที่เขาเคยเข้าหา ทั้งผู้ชายและผู้หญิง...ทั้งๆที่ตอนแรกคิดว่าคงแค่ติดใจด้วยหน้าตาและอุปนิสัยที่น่ารักนั่น...แต่ตอนนี้มิกกี้รู้แล้วว่ามันมีอะไรที่มากกว่านั้น...มือใหญ่ถูกยกขึ้นประคองใบหน้าเล็กกลมนั่นอย่างอ่อนโยน...สองสายตาประสานกัน...ใบหน้าเรียวคมก้มลงเหมือนมีแรงดึงดูดให้เข้าหา..เรียวปากนิ่มถูกแตะเบาๆในคราแรก...ก่อนจะเริ่มเร่าร้อนขึ้นตามแรงอารมณ์ของทั้งสองคนที่พัดโหมขึ้นสูง...

คนตัวเล็กถูกอุ้มตัวลอยหลังแนบชิดกับล๊อกเกอร์โดยที่ทั้งสองยังไม่ละปากออกจากกัน...เรียวมือสัมผัสผิวน้ำนมเปล่งปลั่งของอีกคนอย่างหนักหน่วง...เซียแนบชิดจูบมากขึ้นไปอีกโดยยกมือที่วางจิกไว้บนไหล้กว้างขึ้นโอบรอบคอ...

"อื้อ....อึก "

ร้อนแรงกว่าครั้งไหนๆ...

ต้องการมากกว่าครั้งไหนๆ...


มือใหญ่วางแหมะอยู่ตรงขอบกางเกงบนสะโพกกลมกลึงอย่างหมิ่นเหม่...ขณะที่กำลังจะถอดมันออก...จู่ๆเหมือนสติสัมปชัญญะเพิ่งจะตื่นตัวกลับมา...ร่างสูงผละออกจากคนตัวเล็กทันที....

"ยูชอน.... "เสียงเล็กเอ่ยเป็นเชิงถามหลังจากที่มิกกี้วางเขาลงกับพื้นแล้วก็หันหน้าหนีไปอีกทางซะอย่างนั้น...


ค้าง!!!! คือค้างอะ!!!! อะไรกัน!~~ ทั้งๆที่ครั้งนี้ไม่มีอะไรมาขัดขวางเขาสองคนแท้ๆ...แต่ทำไมยูชอนถึงหยุดซะเองแบบนี้ล่ะ!!???


"ไม่ได้...ยังไง...ก็ไม่ได้... "ร่างสูงพึมพำเสียงเบาอยู่กับตนเอง...มือใหญ่ถูกยกขึ้นสางผมอย่างกลัดกลุ้ม...เซียที่ยืนอยู่ด้านหลังจับต้นชนปลายไม่ถูกงงเป็นโลมาตาหมุน..ยืนเก้ๆกังๆอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี...

หรือว่า...ยูชอนจะไม่ได้ชอบเขาแล้ว...

ไม่สิ...


เคยชอบกันบ้างหรือเปล่า เขายังไม่รู้เลย...

อาจจะแค่ถูกใจแค่ชั่วครั้งชั่วคราว...


ก็เราเล่นมาถึงก็ประเคนตัวให้ถึงที่แบบนี้นี่น่า...

เขาอาจจะเจอคนใหม่ที่ถูกใจกว่าแล้วก็เป็นได้...


"ผมไปรอข้างนอกนะฮะ... "เซียตัดสินใจเดินผละออกจากมิกกี้ทั้งๆที่อีกคนยังไม่คิดจะหันมามองไปทางประตู...

ไปก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปมากกว่านี้คงจะดีกว่า...

อย่างที่แจจุงพูด ทุกอย่างมันคงจะจบแล้วจริงๆ...



"ผมไม่ได้เป็นเกย์ "


ห๊ะ?



"จริงๆแล้วผมไม่ได้เป็นเกย์ ผมแค่...เอ่อ...มีเหตุผลบางอย่างที่ต้อง...ทำให้ทุกคนเข้าใจไปแบบนั้น... "


เมื่อกี๊ว่าไงนะ???? ขอใหม่ดิ๊....อีกรอบ...อีกรอบได้ไหม!!??


"ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับ จุนซู....ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบจุนซูหรืออะไรนะ...ทุกครั้งที่ผมเข้าใกล้จุนซู ผมไม่เคยยั้งตัวเองได้เลย...ทั้งๆที่กับผู้ชายคนอื่น แม้กระทั่งจูบก็ยังไม่เคยเลยด้วยซ้ำ "

".......... "เซียหมุนตัวมาประจันหน้ากับมิกกี้ที่ตอนนี้มีสีหน้ายุ่งยากสุดขีด...

"ที่เห็นตามรูป หรือข่าวต่างๆ มันก็แค่...ฉากที่ถูกจัดขึ้น...จริงๆแล้วผมไม่เคยทำอะไรกับผู้ชายเลยสักนิดเดียว...แต่กับคุณ....เป็นคนแรก.. "

"............ "อีกฝ่ายยังคงเงียบ มิกกี้คิดว่าอีกคนยังช๊อคซีนีม่าอยู่จึงถือโอกาสพูดต่อ....

"ทุกอย่างเริ่มเลยเถิดจนผมเกิดกลัวตัวเอง...นั่นคือสาเหตุว่าทำไมผมถึงออกห่างจากจุนซู.... "

และเขาก็พยายามแล้ว...พยายามอย่างที่ไอ้คิบอมแนะนำเขาวันที่มันมาหาถึงคอนโด...



"กับผู้ชายน่ะ ลองสักครั้งแล้วจะติดใจนะ...เชื่อฉันสิ...ไม่ลองไม่รู้หรอก...กับจุนซูนายเองก็ชอบมากไม่ใช่หรอ???...ลองดูก็ไม่เสียหายนี่... "



แล้วยังไงล่ะ???

สุดท้ายก็ไม่รอด!!! คือเขาทำใจไม่ได้จริงๆ...ของมันไม่เคย ไม่ได้เป็นตั้งแต่แรก จะให้ทำได้ยังไงไหวล่ะ??? คือเขาไม่ได้รังเกียจคนที่เป็นหรอกนะ ไม่งั้นจะคบกับไอ้คิบอมมาได้จนถึงขนาดนี้ได้ยังไงกัน...เพียงแต่จะให้เขาไปทำแบบนั้นน่ะ...

อะไรๆที่เคยเป็นวันเวย์ จะให้ไปเป็นทูเวย์...

เขารับไม่ได้จริงๆ T_T



"ผมขอโทษ...ขอโทษจริงๆนะครับ จุนซู "มิกกี้ก้มหัวขอโทษอย่างจริงจัง...ความรู้สึกผิดที่อัดแน่นนี้ทำยังไงก็ไม่หายออกไปจากใจ...ไม่ต่างกับความเจ็บปวด...

เขายอมรับ...ว่าชอบจุนซูมากจริงๆ....แต่ถ้าในเมื่อเขาทำไม่ได้แม้จะพยายามแล้ว....ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมมันคงจะดีกว่า...


มิกกี้เงยหน้าขึ้นมาสบกับแววตาตื่นตะลึงของเซีย...เขางุนงงนิดนึงที่ไม่ถูกต่อยคว่ำหรือถูกมองด้วยแววตาเจ็บปวด...เขายืนเก้ๆกังๆสักพักแต่ไม่มีท่าทางว่าเซียจะพูดอะไร...ร่างสูงคิดว่าเจ้าตัวคงช๊อคจนพูดไม่ออกไปแล้วแน่ๆ...จึงคิดเอาเองว่านั่นคงเป็นสัญญาณที่บอกว่าคนตัวเล็กอาจจะอยากอยู่ตามลำพัง...

ชายหนุ่มออกเดินผ่านเซียไปกำลังจะไปถึงประตูอยู่แล้ว...แต่ทว่า..


"เดี๋ยว!!! "

เซียวิ่งเข้าสวมกอดมิกกี้จากด้านหลังเต็มแรง...สีหน้าบานแฉ่งของอีกคนฝังเข้ากับแผ่นหลังกว้างจนร่างสูงชักขนลุก..เขากำลังจะหันมาเผชิญหน้ากับอีกคนแล้ว...ถ้าไม่ได้ยินประโยคที่ทำเอาเขาแข็งค้างไปเสียก่อน...


"ผมไม่ได้เป็นผู้ชายนะ...ผมเป็นผู้หญิง!!! "


ห๊ะ???



"จริงๆนะฮะ!!...เอ้ย! นะคะ...ผม...เอ้ย!! ฉันเป็นผู้หญิงจริงๆ!! "


มิกกี้ที่เพิ่งรู้สึกตัวรีบหันมาคว้าแขนของอีกคนให้ออกห่างจากตัวอย่างรวดเร็ว..

"จุนซู!!! ผมคิดว่าจุนซูน่าจะเข้าใจอะไรง่ายกว่านี้นะครับ!...ผมชอบจุนซูก็จริง...แต่...แต่...แต่ยังไงผมก็ชอบผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชาย!!!! "

"ก็ฉันนี่แล่ะ ผู้หญิงไง!!! "

สีหน้ายิ้มบานแฉ่งของเซียทำเอามิกกี้แทบบ้า!...นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!~~ เขาทำจุนซูเสียสติไปแล้วใช่ไหม!!?????


มิกกี้ตั้งท่าจะว๊ากอาละวาดกันไปข้าง โทษฐานที่อีกคนยังคงยืนยันอะไรที่เป็นไปไม่ได้แบบนั้น...แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไร ประตูด้านหลังเขาก็เปิดผลัวะเข้ามา...ผู้มาใหม่นั้นเซียจำได้ว่าเป็นหนึ่งในสมาชิกของชมรมชกมวยนี่เอง...เขาอยู่ในสภาพสีหน้าตื่นตกใจ และหอบแฮกเหมือนวิ่งสักหมื่นลี้ข้ามกำแพงเมืองจีนมา...

"จุนซูครับ....แฮก..แฮก...แจจุง..."

เพียงแค่ได้ยินชื่อของเพื่อนรัก...เซียก็แทบจะถลามาทางด้านหน้าทันที...มิกกี้ที่กำลังไมเกรนกำลังจะกินหัวหันจนคอแทบหมุนตั้งแต่ประตูถูกกระแทกเปิดและร่วมกันจ้องหน้ารุ่นน้องในชมรมด้วยอีกคน...


"แจจุงเป็นลม ตอนนี้อยู่ที่ห้องพยาบาลครับ!! "












2BC



Talk

เป็นตอนเริ่มต้นแห่งความวุ่นวาย ๕๕๕๕๕๕๕๕ เขียนตอนนี้มันส์มากอะ...ใช้เวลาแป๊ปเดียวเองจริงๆ เฮิกๆ คือตั้งใจจะพิมพ์ให้เสร็จและลงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ไงล่ะ...พอดีลูกชายโฮส(ตอนนี้อันๆอยู่เมกาเน้~ มาเยี่ยมโฮสที่มาเป็นเด็กแลกเปลี่ยนน่ะค่ะ)ขอร้องแกมบังคับให้กินเหล้า Shot เป็นเพื่อน...พอกินเข้าไป เล่นมึนจนสุดท้าย อ้วก และก็เลยต้องนอน =_=”

นึกว่าจะจบตอนนี้ มันยังไม่จบแฮะ...คิดว่าตอนหน้าไม่ก็อีกสองตอน(จริงๆ)จะจบแล้วแน่ๆค่ะ เหอๆๆ หลังจากนี้จะหายหน้าไปอีกประมาณอาทิตย์นึงนะคะ ไม่นานกว่านี้แน่นอนค่ะ สัญญานะ ๕๕๕ คือจะกลับไต้หวันไปเรียนต่อละ โฮสจะพาเที่ยวเสาร์อาทิตย์นี้แล้วเดี๋ยววันพฤหัสก็บินกลับแล้วค่ะ T^T

ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนะคะ หวังว่าตอนนี้คงจะถูกใจไม่มากก็น้อย...เรื่องนี้เป็นหนึ่งในเรื่องที่อันๆเอนจอยการแต่งมากที่สุดแล้ว...ใครคิดยังไงคอมเม้นกันตามสบายเลยเน้อ...


ขอบคุณทุกคนอ่านและคอมเม้นค่ะ