คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10
Fiction : Born to Be# 10
Pairing : YunhoXJaejoong, YuchunXJunsoo, KibumXDonghae
Author: Deumbeui
Author’s note: "บอกมาก่อน..ว่าคนที่นายชอบในชมรมเป็นใคร?"
Warning : PG-10 คงพอ
"น้ำพุร้อน...มันแช่รวมไม่ใช่เรอะ?! "
.
.
เออะ
.
.
.
เออะ
.
.
เออว่ะ !!!!!!
"ละ..แล้วไง...โรงแรมมันคงมีแค่บ่อเดียวหรอก...มันอาจจะมีหลายบ่อ สำหรับผู้ชายก็ได้นิ... "แจจุงเป็นคนเริ่มพูดเหมือนไม่ได้มีปัญหาร้ายแรงระดับชาติตรงไหนหลังจากนิ่ง เงียบกันไปกว่าศูนย์จุดสามแปดวินาที...มือเล็กปาดผมหน้าขึ้นขณะหันไปตอบชา งมิน...
แหม่.
เหงื่อผุดเป็นกระบุงเลยมึง...และยังมาตีหน้าซื่อได้อีก...คะแนนแอ๊กติ้งมึงมาตกเอาที่มึงควบคุมต่อมเหงื่อมึงไมได้นั่นแล่ะ!!!
"โรงแรมนี้เป็นบ่อน้ำพุร้อนที่ขึ้นชื่อเรื่องวิวทิวทัศน์มาก เพราะเขาสร้างแบบ out door เท่านั้นไงล่ะ"ชางมินให้ความกระจ่างแจ้งโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าของแจจุง... มือเรียวยาวหันไปคว้ากรรไกรตัดเล็บและเริ่มลงมือตัดที่เล็บนิ้วเท้าบ้าง อย่างตั้งอกตั้งใจ....
อีกด้าน..เซียที่เริ่มเหงื่อแตกแล้วบ้างทั้งๆที่หน้ายังคงพอกอยู่ อย่างนั้นหันไปทางแจจุงอย่างเลิกลั่ก...กลืนน้ำลายหนึ่งครั้งก่อนจะขยับปาก พูดเสียงอู้อี้เพราะเปิดปากได้เพียงครึ่งเดียว...
"ก็ไม่ต้องลงมันสิ...ยังไงโรงแรมใหญ่แบบนี้มันก็ต้องมีห้องแยกแช่ในร่มบ้างล่ะเหอะ"
"แช่ในร่มโดยที่คนอื่นปกติแช่ด้านนอกอะนะ?! เธอจะเอาข้ออ้างอะไรไปพูดให้มันฟังขึ้นดีล่ะ? เมนส์มารึไง?!!"ชางมินละสายตาจากนิ้วก้อยเท้าซ้ายพลางประชดประชัน...
"พวกเธอคนให้ดีเอาละกัน...น้อยคนมากนะที่ไปน้ำพุร้อนของที่นี่แล้ว ไม่แช่ out door โดยเฉพาะกับชมรมนี้ มันเป็นที่ขึ้นชื่อตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว...บางคนถึงขั้นเข้าชมรมนี้เพื่อจะ ได้ไปที่นี่ทุกปีเลยนะ..ถ้าพวกเธอจู่ๆไม่ลงล่ะก็...ใครๆก็ต้องตะหงิดๆบ้าง ล่ะ ตั้งแต่ไอ้โรคแพ้นวมบ้าบอนั่นแล้วนะที่พวกเธอก็เป็นที่สงสัยของทั่วทั้งชมรม เนี่ย... "
เกิดความเงียบชั่วอึดใจ...แจจุงและเซียต่างก็เหลือบมองหน้ากัน.... ชางมินยกนิ้วเท้าที่ตัดเสร็จแล้วเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย...สายตาคมแก่กล้า หันเหลือบมองหน้าเพื่อนสาวสองคน...
"แต่ก็ไม่แน่นะ...พวกเธอ.... "ชางมินหันไปทางแจจุง...
"แบนกันขนาดนี้....และก็.. "และหันไปทางเซีย...
"ล่ำกันขนาดนี้.....ต่อให้แก้ผ้าลงบ่อรวมกันบผู้ชาย..พวกเขาก็คงดูกันไม่ออกหรอก"
ชางมิน..
มึงเลวขนาดนี้แล้ว..
จะมายังนับเพื่อนกันอีกทำไมวะ...
แจจุงและเซียสะบัดหน้ามองชางมินที่ตอนนี้หันหน้ากลับไปสำรวจนิ้ว เท้าเรียวยาวของตัวเองอย่างไม่รู้ไม่ชี้เหมือนเมื่อกี๊ไม่ได้พูดอะไรออก ไป...สายตาพิฆาตของทั้งสองสาวประดั่งปืนแสงเลเซอร์เล็งเป้าพุ่งไปที่ชางมิ นทันที...ถ้าเป็นไปได้คงได้เห็นจุดวงกลมสีแดงสองจุดส่องกราดให้เห็นกลางหน้า ผากของชางมินกันแล้วล่ะ....
"ไม่ต้องมามองฉันแบบนั้นเลยนะ...ไม่ใช่ความผิดฉันเลยสักนิดด้วย... "ชายหนุ่มพูดทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาไปจากนิ้วเท้าของตน...
หรือมันจะรู้สึกถึงความร้อนของแสงเลเซอร์ทางสายตาของแจจุงกะเซียได้ทางหน้าผากวะ?!
ถึงได้รู้ว่าพวกกูหันไปจ้องแม่งเนี่ย!!?
เชี่ย มันจะต้องรู้ทันไปหมดทุกเรื่องเลยจริงๆใช่ป้ะ!!?
"สะบัดหน้าพร้อมกันซะลมรอบตัวฉันมันกระแทกหน้าฉันซะขนาดนี้ ฉันไม่รู้เลยมั้งว่าพวกเธอหันควับมาจ้องกันเนี่ย!? "
มึงเลิกฉลาดสักวินาทีก็ได้มั้ง คุณชิม กูกราบล่ะ!?
เหี้ย ยังกะหมอดูอ่านใจ ฟายยย!
"เอาไงดีล่ะแจจุง? "ครีมพอกหน้าที่จริงๆแล้วสมควรแก่การเวลาที่มันจะเริ่มแข็งตัว...แต่กลับ ชุ่มน้ำเหมือนเพิ่งพอกใหม่ๆเนื่องจากเหงื่อแตกพลั่กของเจ้าตัว...
"ก็ไม่เห็นต้องเอายังไง...เรารอดกันมาได้ตั้งหลายครั้ง....ครั้ง นี้มันก็คงไม่ยากนักหรอก"แจจุงตอบอย่างไม่หยี่หระ..ตาโตยังคงจับจ้องชางมิ นที่ตอนนี้หยิบกรรไกรตัดเล็บขึ้นมาใหม่..กำลังเล็มขอบเล็บอย่างบรรจง...
อย่างจะแช่งให้แม่งตัดถูกเนื้อตัวเองซะจริง...
"เออ..ฉันจะคอยดูว่ามันจะรอดไปซักกี่น้ำ...สักวันความจริงมันก็ต้องเปิดเผย... "
"ฉันรู้แล้วล่ะน่ะ!! ไม่ช่วยก็หุบปากไปเหอะ!! "หญิงสาวตะโกนกลับก่อนกำลังจะลุกเดินหนีออกจากห้องไป...
หงุดหงิดว้อย!!! ตอกย้ำกันอยู่ได้!!
"ฉันไม่ได้ไม่อยากจะช่วย...แต่เธอไม่คิดบ้างหรอวะ? ถ้าความลับแตกพวกเธอจะทำยังไง? "
"แล้วตอนแรกเสือกช่วยกันทำไมล่ะ? "แจจุงตอนนี้เริ่มโกรธเคืองเพื่อนชายแล้วนิดๆหันมาสวนกลับอย่างลืมตัว...ถึง ตอนแรกจะรู้อยู่แก่ใจดีว่าชางมินก็ไม่ได้เต็มใจช่วยสักเท่าไรหรอก...แต่มัน จำเป็นทุกครั้งเลยรึไงที่จะต้องมานั่งซ้ำเติมกันแบบนี้น่ะ!!
"โมโหแล้วอย่ามาพูดจาหมาๆใส่กันนะแจจุง "ชางมินยังคงใจเย็น..สายตาไม่ได้หันไปมองเพื่อนสาวแต่อย่างใด...ตาคมยังคงสน อกสนใจอยู่กับเล็บไม่เปลี่ยนแปลงทำเอาแจจุงยิ่งเดือดมากขึ้น...
"ก็รึว่าไม่จริง...ฉันรู้ว่าพวกฉันเป็นคนบังคับให้นายช่วย...แต่พูดจาไม่เข้าหูแม้กระทั่งควายแบบนี้ เพื่อนที่ไหนเขาทำกันล่ะ!? "
"ก็เพื่อนที่จริงใจกันยังไงล่ะ...เพราะไม่อยากให้มานั่งเสียใจ ทีหลังหรอก ถึงต้องพูดแบบนี้...ฉันก็ผิดเองแล่ะ..ไม่น่าช่วยพวกเธอตั้งแต่แรกเลย จริงๆ..."ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน...สบตาเพื่อนสาวสงบนิ่งก่อนจะเป็นฝ่ายเดินออก ไปจากห้องแทน...
เซียตอนนี้นั่งนิ่งไม่ไหวติง...ปากอ้าค้างแข็งพูดไม่ออก...
ปากแจจุงน่ะ หมาเป็นปกติ ไม่แปลกหรอก...
แต่นานๆทีที่ชางมินจะทะเลาะกับพวกเค้าแบบ officially แบบนี้น่ะสิที่น่าช๊อก เหอๆๆ....
"เห้อ!~ "แจจุงถอนหายใจเสียงดังก่อนทิ้งตัวลงเต็มแรงข้างๆเซีย....
"ไปล้างหน้าเหอะไป...ครีมมึงมันไม่แข็งแต่จะละลายย้อยเข้าปากแล้ วนั่นน่ะ "เป็นจริงอย่างที่แจจุงว่า...ครีมที่ควรจะแข็งทั่วหน้าของเซียได้แล้วนั้น กำลังจะไหลเข้าปากที่ยังอ้าไม่หุบจากเหตุการณ์เมื่อครู่...เซียปิดปากตัวเอง ลงก่อนที่จะเอ่ยเสียงเต็มเสียงไม่ต้องพยายามทำไม่เปิดปากอีกต่อไป...ไม่พง ไม่พอกแม่งแล้ว หน้าเนี่ย!!
...แต่ก็เสียดายครีมนะ....หน้าแม่งยิ่งไม่ได้เล็กๆอยู่ พอกทีหมดไปจะครึ่งกระปุก เหอะๆๆ
"และนี่จะทำไง? "
"ก็เดี๋ยวก็ไปง้อมันแล่ะ... "
"ก็มึงเสือกพูดซะ...หัดควบคุมหมาในปากหน่อยบ้างก็ดีนะ...นี่กูไม่ได้เห็นชางมินแบบนั้นมานานมากแล้วนะเนี่ย"
"เออน่ะ...เดี๋ยวมันก็คงหายโกรธแล่ะ....มั้ง....พามันไปเลี้ยงบาร์บีคิวที่ติดไว้คราวก่อน..เดี๋ยวก็คงดีขึ้นแล่ะ "
นี่นอกจากปากหมาแล้ว...ยังคิดตื้นๆเอาแค่ของกินเข้าล่อเพื่อง้อเพื่อนเนี่ยนะ!!?? = =”
คนแต่งชักอนาถจิตแล้วล่ะ =”=
ก็แค่โมโห...
ที่ชางมินจี้โดนจุดเท่านั้นเอง....
ก็อย่างที่ว่านั่นแล่ะ....
ถ้าวันที่ความจริงเปิดเผยแล้วยุนโฮกับยูชอนรับไม่ได้ขึ้นมาล่ะ...
เขาสองคนจะทำยังไงกันดี?
เชี่ย ชักเครียดแล้วว้อย!!!!!!!!!
วันเวลาดำเนินไปอย่างรวดเร็ว...สองสาวแทบจะเรียกว่าขาดความกระ ตือรือล้นที่จะพยายามเอาชนะใจสองหนุ่มไปโดยสิ้นเชิง...เพราะตั้งแต่ที่ชางมิ นพูดนั่นก็คอยรบกวนจิตใจทั้งแจจุงและเซียมาโดยตลอด...แน่ล่ะ..แจจุงกับชางมิ นก็กลับมาคุยกันตามปกติแล้ว...ต่อให้ทะเลาะคอขาดบาดตายยังไง..ก็ไม่มีทางถึง ขั้นเลิกคบสำหรับพวกเขาสามคน...แจจุงยอมรับว่าตนเองผิดเต็มประตูที่ไป อาละวาดไม่คิดแบบนั้นใส่ชางมินที่พยายามเตือนเพื่อนด้วยความหวังดี...ซึ่ง ฝั่งชางมินเองก็เข้าใจว่าเพื่อนสาวคนนี้นั้นนิสัยเป็นอย่างไร...ต่อให้จะไม่ เห็นด้วยตั้งแต่แรกกับการกระทำบ้าบิ่นของเพื่อนสาวทั้งสอง...แต่ในเมื่อลง เรือลำเดียวกันมาแล้ว..จะให้ทำอะไรได้นอกจากช่วยเพื่อนเขาสองคนให้อย่าง ถึงที่สุดจนกว่าวันที่ความจริงทุกอย่างเปิดเผยจะมาถึง...
คืนวันก่อนที่จะไปค่าย...
"แจจุง..กูมีปัญหาว่ะ"เซียเอ่ยขึ้นกับคนที่กำลังง่วนจัดของใส่กระเป๋า อย่างขะมักเขม้น...แจจุงเงยหน้าจากกองเสื้อผ้าและสิ่งของภูเขาเลากา...
"ปัญหาไรวะ? "
"คือ... "เซียอึกอักเล็กน้อยพลางเหลือบมองหน้าเพื่อนรักที่ยักคิ้วสูงเป็นเชิงถาม...
"คืออะไรล่ะวะ? "แจจุงตัดสินใจถามออกไปเมื่อเห็นว่าเซียไม่มีทีท่าจะพูดสักที...ยังมีของที่ ต้องเตรียมตั้งเยอะแยะ...ถึงจะไปแค่สามสี่วัน...แต่ถ้ามีอะไรผิดพลาด ลืมเอาโน่นเอานี่ไปล่ะก็...มีสิทธิ์ความแตกสูงเป็นอย่างมาก...
"เมนส์กูใกล้จะมาว่ะ "
"ห๊ะ?!!! มาช่วงนี้อะนะ? "
"เออ..คือกูกินยาเลื่อนไปแล้ว...แต่ว่า... "
"แต่อะไร... "
"ยาหมดว่ะ "
"เชี่ย!!! แล้วปล่อยให้หมดได้ไง!?... "
"เออ..แต่จริงๆ...เขาบอกว่ากินล่วงหน้าไปแล้วพอหยุดกินกว่ามันจะมาอีกก็ต้องอีกสองสามวันไม่ใช่หรอ? คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง"
"พ่อมึง...แล้วถ้าแช่น้ำอยู่ๆแล้วเลือดไหลทะลักกูไม่เอาด้วยหรอกนะ! "
"ก็ไหนว่าเราจะไม่แช่กันไม่ใช่รึไง?! "
"แล้วไง...แล้วถ้าเผื่อมันมา...มึงจะเดินไปซื้อผ้าอนามัยโท่งๆรึ ไง? หรือมึงจะพกผ้าอนามัยไปด้วยงั้นเรอะ?! ถ้าคนมาเจอจะว่าไงวะ อีบ้า!!! "
"ก็แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ?! กูนึกว่ามันยังมีเหลือนี่หว่า แต่มันหมดแล้วอ้ะ!"
แจจุงกุมขมับ..ประสาทกูจะแดกตั้งแต่ยังไม่ได้ออกจากบ้านไปไหน... แล้วมาบอกอะไรเอาตอนนี้ ป่านนี้ร้านขายยาคงปิดหมดแล้วด้วย...จะไปซื้อตอนเช้าก็ไม่ทัน เพราะออกเดินทางกันแต่เช้า โว้ยยย!!! หาเรื่องให้กูเสียจริง!!!!!
"โทรหา...เอ่อ..คิบอมดูดิ "
แจจุงหันหน้าควับคอแทบหลุด...ไอ้หมอนั่นอีกแล้วเรอะ?!
"มึงโทรเองนะ กูไม่โทร"
"โห...มึงอ้ะ!! หลักฐานความชั่วมึงยังอยู่ที่ผมหน้าม้ากูอยู่เลยนะเว้ย!! แค่นี้ทำให้กูหน่อยไม่ได้รึไง!?? "
แจจุงได้แต่เงียบ...พออะไรนิดอะไรหน่อยล่ะโยงเข้าหาเรื่องไอผมเห็ด ทั้งๆที่เขาไม่ได้ตั้งใจทำให้มันเกิดขึ้นเสียหน่อย...นี่ท่าจุนซูจะไม่เลิก เอาขู่เขาจนกว่าผมจะยาวขึ้นล่ะมั้งเนี่ย!!
คนสวยเซ็งค่ะ!!! = =”
"เออๆๆ...แม่งก็ได้วะ!! "สุดท้ายก็ต้องตกปากรับคำไป...แจจุงเอี้ยวตัวไปด้านหลังคว้าโทรศัพท์มือถือ มา..กดเบอร์โทรที่เขาแทบไม่เคยอยากจะแตะ...และกดปุ่มโทรออก...
เสียงรอสายดังขึ้นอยู่สักพักจนคนหน้าสวยหงุดหงิด....กำลังจะกระแทก โทรศัพท์ปิดและกดโทรออกใหม่อยู่แล้วเชียวเมื่อได้ยินเสียงปลายสายตอบรับกลับ มา...
"กว่าจะรับโทรศัพทได้นะ! "ทักทายตอบกลับด้วยความสุภาพสูงสุดสำหรับคิม แจจุง
"ก็ติดคนไข้อยู่..."
"คนไข้บ้าอะไร นี่มันสี่ทุ่มแล้วนะ!! อย่ามาตอแหลหน่อยเลย"
"ถ้าไม่มีธุระอะไรก็แค่นี้นะ... "
"อ้าว เห้ย!!! ไอหมอ...เดี๋ยวดิวะ!! "
"ถ้าจะโทรมาพูดจาหมาๆแบบนี้ล่ะก็...ธุระอะไรที่จะพูดต่อจากนี้ก็คงต้องปฏิเสธล่ะ "
"เห้ย! เดี๋ยวดิ!!... "
ไอหมอนี่มัน ชิม ชางมินสองรึไงวะ..
ทำยังกะโทรจิตผ่านโทรศัพท์ได้...
ยังไม่ได้ทันได้พูดบ้าอะไรก็รู้และว่าจะโทรมาขอความช่วยเหลือ...
นี่กูดูเหลือขอมากเลยใช่ไหมสำหรับมึงเนี่ย!!!
"ไม่ใช่ฉันสักหน่อย...จริงๆแล้วก็คือ...เอ่อ...จุนซูมัน... "และแจจุงก็ไม่ยืดเยื้อให้เสียเวลาอีกต่อไป...รีบพูดให้เรื่องจบๆเร็วที่สุด ได้ยิ่งดี
"เห็นฉันเป็นอะไรกันแน่เนี่ย ห๊ะ!? ตอนแรกก็จะมาผ่าตัดแปลงเพศ..ตอนนี้จะให้หาเอายาเลื่อนเมนส์ให้...ฉันดู เหมือนตู้ยาสามัญประจำบ้านเคลื่อนที่นักรึไง!? "
"โอ้ย...ก็...ก็แล้วให้ทำไงเล่า!!..ช่วยกันหน่อยไม่ได้รึไง!?? "
"ปัญหามากจริงๆนะพวกเธอ...เออๆๆ...เดี๋ยวเอาไปให้พรุ่งนี้...แค่นี้ก่อนนะ...จะปิดคลีนิคแล้ว... "
"เดี๋ยวดิหมอ!! แล้วจะเอามาให้ยังล่ะพรุ่งนี้..คือพวกเราเดินทางแต่เช้านะ... "
"ฉันก็ไปกับพวกเธออยู่แล้วนิ!! ชินดงมาขอให้ฉันไปเป็นหมอปฐมพยาบาลที่โน่นหากเกิดอุบัติเหตุยังไงล่ะ...แค่ นี้ก่อนนะ...ฉันมีนัดต่อ เข้าใจไหม?? "
"นัดกะใคร...ฉันจะฟ้องทงเฮนะเว้ย "
"ตามสบาย...พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องเอายาละกัน "
"เห้ย หมออย่ามาเหี้ยแบบนี้ดิ...เรื่องนี้มันคนละเรื่องกันนะ....ฉันจะช่วยหมอก็จริง...แต่หมอก็ต้องเลิกสันดานกินไม่เลือกด้วยดิวะ!? "
"ปากแบบนี้..ถ้าฉันเป็นผู้ชายคนนั้นฉันก็ยอมเป็นเกย์แทนที่จะเอาเธอเป็นแฟนหรอกนะ เหอะ... "
อ้าว...แล้วนี่ไม่ได้เป็นอยู่แล้วรึไง!!!
แจจุงอยากจะย้อนออกไปแบบนี้นัก...แต่เท่ากับเขาว่าทงเฮไปด้วยน่ะสิ...
"ฉันไม่ได้ชอบหมอก็แล้วกัน...ไม่ต้องเดือดร้อนตัวซะให้ยาก...และ นี่ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง...หมอทำแบบนี้ไม่ได้นะ...ถ้าทำทงเฮเสียใจขึ้นมา ล่ะก็.... "
"~คิบอมเสร็จยัง?~ "
"ฉันต้องไปแล้ว...แค่นี้นะ.....ติ๊ด~"
"อ้าวเห้ย!!!!! หมอ!!!!!"แจจุงตะโกนสุดตัวพลางกระชากโทรศัพท์ออกจากหูมามองหน้าจอที่กระพริบ End call ยืนยันให้รู้ว่าอีกฝ่ายวางสายไปแล้วจริงๆ..
แต่...
เมื่อกี๊...
มันเสียงทงเฮนี่หว่า = =”
ไอ้เชี่ยหมอคิบอมนี่แม่ง...
กวนตีนจริงโว้ย!!!!!!!
มึงมีนัดกับทงเฮต่อมึงก็พูดมาง่ายๆก็จบแล้วม้าย!!!!~
จะพูดยาวทำซากหาวิหคสวรรค์เพื่ออะไรวะเนี่ย!!???
"แจจุง...ว่าไงเนี่ย? "เซียที่ยืนงวยงงกะสถานการณ์ตรงหน้าเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ...เพื่อนเขา นี่อาการเหมือนคนใกล้บ้าเข้าไปทุกที...และตกลงเขาจะต้องไปเสี่ยงเลือดไหลต่อ หน้าชายนับสิบด้วยหรือเปล่าวะเนี่ย = =”
"เออ...มันบอกพรุ่งนี้เอามาให้...เห็นว่ามันต้องไปค่ายกับพวกเราอยู่แล้ว...เป็นหมอปฐมพยาบาลช่วยเหลือน่ะ... "
"ให้ง่ายๆแบบนี้เลยเนี่ยนะ...ปกติไอ้หมอคิบอมนี่ไม่ใช่่ว่าต้อง ยื่นหมูยื่นแมว หรือหาข้อแลกเปลี่ยนอะไรสักอย่างถึงจะยอมตกลงง่ายๆไม่ใช่รึไง? "
นั่นสิ...
เขาเองก็คิดแบบจุนซูนี่แล่ะ...แต่เพราะเมื่อกี๊แม่งเจอมันบ่าย เบี่ยงประเด็น...ถ้ามันกับทงเฮไปกันได้ดีขนาดนั้นแล้วจริง...มันจะยังยอม ช่วยเหลือเราตลอดไปหรอวะ??...แล้วยิ่งไปค่ายด้วยกันแบบนี้อีก...มันจะเอาคาบ ไปบอกใครต่อใครไหมเนี่ย....
ชักหวั่นใจแล้วสิโว้ย...
และถ้ามันมารู้ทีหลังด้วยว่า...ซีวอนที่เขาอ้างถึงนั้น...จริงๆแล้ว เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องกับทงเฮแล้วล่ะก็...มีหวัง...นอกจากความจะแตกแล้วเขา อาจจะตายเร็วขึ้นด้วยน่ะสิ...เหอๆๆๆ
กูไม่น่าไปโกหกมันเล้ย ให้ตาย = =”
คิม แจจุง อยากจิบร้า...
มีแต่เรื่องปวดหัว โอ้ย!!!!~~ T____T
และเอ๊ะ...
ตกลงมันจะเอายามาให้ง่ายๆเลยจริงๆเนี่ยนะ?
ทำไมปัญหามันเยอะเง้เนี่ย!!~
แจจุงเครียดค่ะ คุณผู้อ่าน T^T
เช้าตรู่ หกโมงตรง ณ ลานสนามบาสของโรงเรียน สมาชิกชมรมชกมวยต่างก็พากันยืนเรียงแถวเพื่อจะเช็คชื่อให้เรียบร้อยและพาตัว เองขึ้นไปบนรถทัวร์ปรับอากาศสองคันที่เตรียมจะออกไปสู่นอกเมืองโซลวันนี้...
แจจุงและเซียมาตั้งแต่ไก่โห่...หลังจากเช็คชื่อเรียบร้อยแล้วก็ไม่ เห็นว่ายุนโฮและมิกกี้จะมาถึงแล้วแต่อย่างใด...อันที่จริงหรือมาถึงแล้วเขา ยังไม่รู้ก็เป็นไปได้...เพราะตอนนี้สายตาของเขาสองคู่กำลังมองหาใครอีกคน มากกว่าต่างหาก..
"ไอ้หมอนั่นมันอยู่ไหนวะ...นี่ก็จะถึงเวลารถออกอยู่รอมร่อแล้วนะ โว้ย... "เซียที่เริ่มไม่เป็นสุข..สะบัดครีบขึ้นลงตามครั้งที่ตัวเองเขย่งมองฝ่าฝูง ชนด้วยดวงตารีเล็ก...
"นั่นสิ...แต่มันบอกจริงๆนะว่ามันจะมา....หรือเราจะไปถามชินดงกันดีล่ะ? "แจจุงก็ชะเง้อคอยาวคอยมองหาไม่ต่างกัน...
"ไม่ได้นะเว้ย...เดี๋ยวเขาก็ได้สงสัยกันพอดีหรอก...ว่าเราไปรู้จักมักจี่อะไรกับไอหมอคิบอมนั่น.... "
"ก็แล้วจะให้ทำไงล่ะ? ถ้ามันเบี้ยวขึ้นมาจริงๆ "
"ก็...หาตามปั๊มที่รถบัสแวะเติมน้ำมันเอาก็ได้มั้ง...อาจจะมีก็ได้... "
"อีบ้า...ยาเลื่อนเมนส์ไม่ใช่ถุงยางนะเว้ยที่จะง่ายในทุกที่น่ะ! "
"มึงจะตะโกนหาพ่อมึงรึไง!? ไม่แหกปากบอกทุกคนไปเลยล่ะว่าพวกเราเป็นผู้หญิงที่กำลังจะมีเมนส์น่ะ ไอ้เหี้ย!!? "
"หุบปากมันทั้งคู่นั่นแล่ะ "
สองสาวที่เถียงกันหน้าดำคร่ำเครียดหันขวับไปทางต้นเสียง...
"เถียงกันดังกว่านี้อีกหน่อยก็ได้นะ...ให้คนทั้งชมรมได้ยินว่า ทะเลาะเรื่องอะไรกัน... "คิบอมที่เพิ่งมาถึงเดินก้าวอาดๆมายังทั้งสองที่ยืนปลีกตัวออกจากกลุ่มที่ ยืนออเช็คชื่อกันอยู่....
ชายหนุ่มร่างสูงที่มีดีกรีเป็นถึงแพทย์ศัลยกรรมตกแต่งมือหนึ่งวัน นี้อยู่ในชุดลำลองสบายๆ เสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงหลวมๆพอดีตัวแทนที่จะเป็นชุดกาวน์สีขาวที่มีกลิ่น ยาแบบโรงพยาบาลติดอยู่แบบทุกครั้ง...มือใหญ่ข้างหนึ่งหิ้วเป้สะพายหลังใบไม่ ใหญ่มากหนึ่งใบ
จะว่าไป...
มันก็หล่อดีแฮะ...
ไม่แปลกที่ทงเฮจะชอบสินะ...เหอๆ
"อ้ะนี่... "คิบอมยื่นบางอย่างที่อยู่ในถุงยาใสๆให้...มองเห็นได้ว่าข้างในเป็นแผงยาเม็ดเล็กๆชุดหนึ่ง...
เซียเงยหน้าขึ้นมองอย่างงงๆ...ให้ง่ายๆแบบนี้เลยเนี่ยนะ?...มันแปลกๆอยู่ แฮะ...แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้คิดอะไรมาก...กำลังยื่นมือออกไปเพื่อจะรับของ มา...แต่จู่ๆคิบอมก็กระชากมือกลับเข้าไปซะงั้น...
"อ้าว??!! "
"บอกมาก่อน... "
นั่นไงล่ะ!! = =”
มาแล้วข้อแลกเปลี่ยน...เล่นกันในที่แบบนี้เลยสินะ...กะว่าให้กูสองคนนี่ปฏิเสธไม่ได้เลยใช่ไหม!!~~~
"....บอกมาก่อนว่า...คนที่นายชอบในชมรมเป็นใคร? "
เป็นคำถามง่ายๆแต่...เขาสองคนกลับไม่อยากจะบอกออกไป...เพราะมัน เป็นอะไรที่ทั้งสองคิดว่า...รู้ให้น้อยคนเป็นดีที่สุด...เซียกับแจจุงมอง หน้ากันอย่างเลิกลั่ก...คิดกันอยู่ว่าจะโกหกออกไปว่าเป็นใครก็ได้สักคนดี ไหม...แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้พูดอะไรออกไป...เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น...ห่าง ออกไปทางรถบัส..
"แจจุง"
ยุนโฮก้าวเข้ามาหาอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับที่มิกกี้สาว เท้าตามอยู่ด้านหลัง...เห็นได้ชัดว่าทั้งสองเพิ่งจะมาถึงและเช็คชื่อเสร็จ เมื่อครู่นี้เอง....
นี่ถ้าไม่ติดอยู่ในสถานการณ์อันกระอักกระอ่วนนี้แล้วล่ะก็...แจจุงและเซียอาจจะระเหยหายไปพร้อมกับไอหมอกตอนเช้านี้แล้วก็เป็นได้...
ยุนโฮอยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวพอดีตัวกับกางเกงวอร์มสีเทาหม่น สบายๆ รองเท้าผ้าใบสีเข้มและหมวกแก็ปหนึ่งใบ...หล่อซะจนแจจุงจุกพูดอะไรไม่ออก เหมือนโดนหมัดฮุกจากไหนสักแห่งสวนเข้าที่อก...ส่วนมิกกี้ก็อยู่ในเสื้อกล้าม สีขาวเหมือนกันแต่กางเกงเป็นกางเกงสามส่วนกับรองเท้าแตะหนีบ...ผมถูกมัดเป็น จุกอยู่ตรงกลางค่อนมาทางด้านหน้า...เปิดเถิกรับแสงตะวันยามเช้า...ใครจะว่า เป็นแฟชั่นที่ไม่เอาไหน แต่สำหรับเซียแล้ว...มันดูเป็นความหล่อที่เป็นธรรมชาติและลงตัวอย่างที่สุด โอ้วว...
ทั้งสองกระชับเป้สะพายบนหลัง...และกำลังก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ...
สองสาวกำลังจะเอ่ยอ้าปากทักทายอยู่แล้วเชียว...ถ้าไม่มีอะไรมาทำให้เสียงทั้งสองขาดห้วงไปเสียก่อน...
"อ้าว ไอ้คิบอมมายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะ!? "ยุนโฮพูดขึ้นเหมือนเดินเข้ามาใกล้แล้วสังเกตได้ว่าอีกคนที่ยืนอยู่ด้วยเป็นใคร...
"มาถึงยังไม่ทันไร มาม่อเด็กแล้วหรอวะ? "นั่นเป็นเสียงของมิกกี้ที่ดังขึ้นมาตามหลัง...
แจจุงและเซียอ้าปากค้าง...
หายนะ...
มันคือหายนะจริงๆใช่ไหม!!?...
ไปรู้จักกันตอนไหน เมื่อไร อะไรยังไงเนี่ย!!~~~!!
ไอ้ห่าหมอคิบอมมันจะรู้จักครบทุกคนรอบตัวของพวกเขาหมดเลยใช่ม้าย!!!!!~~?????
จบสิ้นกันแล้ว...
ความรักครั้งนี้....
จบแน่ๆ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~!!!!! >[]<
แบบนี้ความเสี่ยงที่ความลับจะแตก...มีเต็มร้อยอย่างไม่ต้องสงสัย
พวกเราจะทำยังไงดีคะ คุณผู้อ่าน T[______]T
2BC
Talk
ยังกล้าที่จะเอามาลงต่อเนอะ ๕๕๕๕๕๕ ไม่เท่าไรหรอกครั้งนี้ ก็แค่ดองจะครบปีเท่านั้นเอง ๕๕๕๕๕
ไม่มีอะไรให้แก้ตัว อันๆเกเรเองจริงจัง = =” หลุดจากการบ้าผู้ชายในหน้าจอทีวีไปสองปี แล้วไปอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงกับผู้ชายในชีวิตจริงมา ทำให้รู้สึกว่า....กลับมาอยู่ที่ที่เราอยู่ตั้งแต่แรกน่ะดีแล้ว...ผู้ชายใน หน้าจอทีวีไม่เคยทำอะไรให้เราต้องช้ำใจเนาะ? ^^”
เวิ่นเว้อกันไปมากพอ...เอาเป็นว่ากลับมาแล้วค่ะ :)
ภาษาอาจจะไม่สละสลวยและราบรื่นเท่า มุกอาจจะไม่ค่อยตลกหรืออะไรสักเท่าไร...แต่อันๆจะพยายามทำให้มันดีขึ้นๆเรื่อยๆให้ได้นะคะ ^^
หายไปนาน บอร์ดเปลี่ยนทุกครั้ง แล้วก็ต้องรีลงใหม่ตลอด...หวังว่าถ้าจะมีการเปลี่ยนบอร์ดครั้งหน้า ฟิกเรื่องนี้จะได้ไปลงในฟอรั่ม Complete Fiction ทั้งหมดแล้วล่ะเนอะ เฮิกๆ จะพยายามละกันนะคะ ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนค่ะ :D
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นล่วงหน้าและขอบคุณสำหรับคนที่ยังติดตามอยู่นะคะ :)
ความคิดเห็น