ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter :: 1 :: “ให้ผมนอนกอดพี่แบบนี้ไม่ได้หรอ?”
Fiction : Obajicon 1 ภาคต่อจาก Shotacon นะคะ (ที่มาของชื่อเรื่อง อ่านตรง Talk เน้อ)
Pairing : YunhoXJaejoong
Genre : Romantic Comedy
Author : Deumbeui
Author’s note : “ให้ผมนอนกอดพี่แบบนี้ไม่ได้หรอ?”
Warning : อ่านเรื่อง Shotacon ก่อนนะคะ ไม่งั้นงงแน่นอนค่ะ มันเป็นฟิกภาคต่อกันเน้อ (ลิงค์อยู่ที่หน้าหลักนะคะ)
สนามบินอินชอนยังคงกว้างใหญ่และเต็มไปด้วยผู้คนเหมือนเดิม...ตากลมไล่สำรวจมองมอนิเตอร์ขนาดยักษ์ก่อนจะเห็นไฟลท์ที่เขากำลังมองหาอยู่...สายตาไล่ไปด้านข้างในระดับเดียวกันก็เห็นคำว่า “Landed” บ่งบอกว่าคนที่เขามารอรับนี้ได้ถึงเกาหลีเป็นที่เรียบร้อยแล้วหลังจากนั้นก็เหลือบดูช่องสุดท้ายในมอนิเตอร์เช็คประตูทางออกของไฟลท์นี้เพื่อความมั่นใจอีกครั้งก่อนจะเดินไปยังหน้าประตูที่ว่า...
หน้าเกท E คิม แจจุงชายหนุ่มวัยยี่สิบห้า ผู้ช่วยพีอาร์ของบริษัทส่งออกรายใหญ่ของเกาหลีกำลังยืนชะเง้อมองผ่านกลุ่มผู้คนไปยังประตูเกท...มือขาวกุมกันไว้ที่อกเพื่อระงับความตื่นเต้นที่มีมาตลอดกว่าชั่วโมงที่มาเหยียบสนามบิน...
ก็จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไง...สี่ปีเลยนะ...ที่ไม่ได้เจอกัน...หลังจากเขากลับเกาหลีมาก็ไม่เคยติดต่อกันเลย...เด็กมันเพิ่งสิบสามขวบตอนนั้นจะให้มันเล่นเฟสบุ๊ค ส่งเมลล์ก็กระไรอยู่...วันๆหายใจเข้าหายใจออกก็มีแต่ไอ้บอลลูกกลมๆสีขาวลูกนั้นเท่านั้นแล่ะ...แล้วจู่ๆโฮสเขาก็บอกว่าไอ้เด็กข้างบ้านมันจะทรานซเฟอร์มาเรียนต่อไฮสคูลที่เกาหลี...ให้มาช่วยรับที่สนามบินหน่อย...วันนั้นเขาจำได้ว่าที่คุยกันผ่านสไคป พ่อแม่ของเด็กก็มาคุยด้วย...บอกรายละเอียดที่อยู่และโรงเรียนซะละเอียด...แต่เจ้าตัวกลับไม่คิดจะโผล่หน้ามาให้เห็นเลยสักนิด!!!
แล้วแบบนี้เขาจะไปรู้ได้ยังไงว่าเป็นคนไหน??
ถ้าหากันไม่เจอหรือเขาพาเด็กผิดคนกลับไป ก็อย่ามาว่าเขาก็แล้วกัน เห๊อะ!!
ขณะที่กำลังฮึดฮัดดราม่ากับตัวเองอยู่นั้น...จู่ๆเสียงกลุ่มคนข้างๆก็ดังขึ้นพลางชี้ชวนไปยังชายหนุ่มร่างสูงในเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงยีนส์สีซีดๆ..ชายคนนั้นยืนหันไปอีกด้านเหมือนกำลังมองหาใครอยู่...คนรอบข้างของเขาโดยเฉพาะสาวๆยังคงส่งสายตาเหลือบมองพลางทำท่ากรี๊ดในใจไม่เลิก...จากมุมที่เขายืนอยู่...ถ้าผมมันเซ็ทมาให้ตั้งกว่านี้กับใส่แว่นดำหน่อยละก็...คนเขาคงคิดว่าดาราเพิ่งลงเครื่องแน่ๆล่ะ...
จู่ๆชายคนที่คนครึ่งสนามบินกำลังจับตามองอยู่นั้นก็หันมาทางเขา...แจจุงสบตาด้วยเพียงนิดกำลังคิดว่าจะหันไปทางประตูเกทอีกครั้ง...แต่แล้วผู้ชายคนนั้นก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆสาวเท้ามาทางเขา...
เดี๋ยวนะ...
แจจุงเริ่มหันมองซ้ายมองขวาเพื่อเช็คว่ามีคนที่ดูมีท่าทีเป็นญาติของคนตรงหน้ายืนอยู่รอบๆเขาหรือไม่...แต่นอกจากสาวๆที่แทบจะเอามืออุดปากกั้นเสียงกรี๊ดก็ไม่เห็นมีใคร...ร่างบางหันหน้ากลับมาอีกครั้ง...สบตาเต็มๆกับคนตรงหน้าที่เดินเข้าใกล้มาเรื่อยๆ...รอยยิ้มที่เห็นจากไกลๆค่อยเผยกว้างขึ้นจนเห็นเขี้ยวที่เคยคุ้นตา...
ผมตั้ง ตาเรียว มีเขี้ยว!!
อย่าบอกนะว่า....!!
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะครับ พี่แจจุง ^^”
......................
...................................
“อากาศที่นี่อุ่นดีจัง”
“เกาหลีนะ ไม่ใช่โคโรราโด้ที่จะรีบหนาวตั้งแต่ต้นกันยาน่ะ...”แจจุงว่าพลางหักพวงมาลัยเปลี่ยนเลนบนถนน...ตาโตที่กำลังมองกระจกข้างเหลือบมองคนที่นั่งด้านข้างที่ตอนนี้กำลังหันหน้าออกไปรับลมแรงๆบนไฮเวย์ยามราตรี...
แจจุงแอบสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าตอนที่เดินออกจากสนามบินมายังลานจอดรถด้วยกัน...จนตอนนี้ขึ้นมาบนรถแล้วเขาก็ยังไม่สามารถละสายตาจากยุนโฮไปได้...
คือ...
มันโตขึ้นมากอ้ะ!!! มากเวอร์จริงๆ!! อาหารที่โน่นมันมีผลเอฟเฟคได้ขนาดนี้เลยจริงๆหรอเนี่ย??? และคงเป็นเพราะไอ้เด็กนี่มันเล่นกีฬาด้วยแล่ะมั้ง ไหล่เหล่ย อกเอิกมันถึงได้กว้างขนาดนี้...แถมสูงจนจะมิดเพดานรถเขาแล้วด้วยน่ะ!!
และอีกอย่าง...ที่ยากจะยอมรับ...
คือแบบ...
มัน....
เด็กมัน...
หล่อขึ้นโครตเหอะ!!
คือแบบไม่อยากจะคิดไง..ยังไม่บรรลุนิติภาวะยังหล่อลากได้ขนาดนี้...โตไปจะเป็นยังไงเนี่ย? คาดว่าอยู่เกาหลีคงได้มีเอเจนซี่มาทาบทามเยอะแน่นอนล่ะ...
โดยไม่ทันตั้งตัวจู่ๆยุนโฮก็หันหน้ากลับมาทำเอาแจจุงหันกลับแทบไม่ทัน...ร่างบางอึกอักนิดนึงก่อนจะรีบเอ่ยแก้สถานการณ์ออกไป... “หิวไหม? อยากกินอะไรก่อนเข้าคอนโดรึเปล่า?”
“ผมกินบนเครื่องมาตลอดทริปแล้วน่ะ”
“เอ่อ...งั้น..ก็เข้าบ้านยุนโฮเลยก็ได้...”
“แต่พรุ่งนี้ผมคงลำบากหน่อย...ไม่รู้จะไปหาอะไรกินที่ไหน...ผมยังไม่รู้ทางเลย..”
“พรุ่งนี้วันอาทิตย์เดี๋ยวพี่มารับออกไปหาอะไรกินไหม?”
“ผมว่า...พี่แจจุงพาผมไปซื้ออะไรมาทำกินที่บ้านดีกว่า ผมจะได้ถือโอกาสไปซื้อของเข้าบ้านด้วย....”
แจจุงหันขวับ..
“นะครับ?”โดยไม่ได้ทันได้เอ่ยอะไรก็โดนยิ้มหล่อเสน่ห์ล่อลวงให้ปฏิเสธไม่ออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...
จะผ่านไปกี่ปี...ใจที่เต้นแรงกับรอยยิ้มน่ามองนั่นก็ไม่ได้ลดลงเลย...ให้ตายเหอะ...
..............
..........................
“ขอโทษด้วยนะคะ...พอดีเมื่อตอนเย็นเข้าไปเช็คความเรียบร้อยเพิ่มเตรียมห้องให้คุณยุนโฮแล้วปรากฏว่าท่อประปาในห้องรั่วน่ะค่ะ..ตอนนี้พนักงานกำลังทำความสะอาดห้องให้อยู่ แต่คงยังต้องใช้เวลาอีกนานน่ะค่ะ...”พนักงานสาวตรงโต๊ะประชาสัมพันธ์ของคอนโดหรูเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางลำบากใจอย่างที่สุด...
พ่อแม่ของยุนโฮซื้อคอนโดไว้ให้ลูกชายได้อยู่ขณะที่มาเรียนไฮสคูลที่นี่...ญาติที่เกาหลีก็พอมีอยู่หรอก แต่ไม่ได้สนิทถึงขนาดที่จะรบกวนฝากเลี้ยงเด็กทั้งคนได้ขนาดนั้น...คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็คงเห็นด้วยว่า เด็กมันโตที่อเมริกา เอาตัวรอดเก่งอยู่แล้ว...เรื่องแยกไปอยู่คนเดียวก็ไม่ใช่วัฒนธรรมแปลกอะไรสำหรับคนที่นั่น...แถมเงินทองก็มีมากมาย ซื้อคอนโดไว้สักห้องไว้เผื่ออยากจะมาเยี่ยมลูกชาย หรือไว้กลับมาเที่ยว ก็่เป็นเรื่องที่ไม่เหนือบากกว่าแรงอะไรอยู่แล้วล่ะ...
แจจุงหันมองหน้ายุนโฮนิดนึงก่อนที่พนักงานสาวจะพูดต่อ... “ต้องขอโทษจริงๆนะคะ ห้องในตึกตอนนี้ก็ไม่มีห้องว่างเหลืออยู่เลยด้วย...เกรงว่าอาจจะต้องรบกวนคุณยุนโฮพักโรงแรมแถวนี้ไปก่อน ทางเราได้จองไว้ให้แล้วและเรื่องค่าใช้จ่ายทางเราก็จะรับผิดชอบให้ทั้งหมดค่ะ”
“งั้น...ก็คงต้องตามนั้นละนะครับ”ยุนโฮเอ่ยขึ้นในที่สุด...พนักงานสาวพยักหน้าตอบรับก่อนจะเอ่ยขอโทษขอโพยอีกรอบ...หลังจากนั้นเธอก็ยกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อที่จะแจ้งให้คนมารับหน้าที่พายุนโฮไปยังโรงแรมที่ว่า...
แจจุงก้มหน้ากัดปากแดงอย่างใช้ความคิด...ใบหน้าขาวแอบเหลือบมองยุนโฮเล็กน้อย.... “เอ่อ..ยุนโฮ...”
“ครับ?”
“คือ...”
ยุนโฮยักคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามย้ำ...
“ถ้าไม่อะไร...จะไปค้างบ้านพี่ก็ได้นะ”
หยุดเลยนะ!!! คนอ่าน!! ห้ามคิดอกุศลกันเด็ดขาด!!! เขาก็แค่เห็นใจเพราะเด็กมันไม่ค่อยจะรู้เรื่องรู้ราวอะไรหรอกนะ...ถึงจะเป็นประเทศเจ้าตัวแต่ก็ไม่ใช่ที่เกิดเมืองนอนสักหน่อย...และถึงจะพูดเกาหลีคล่องแคล่วก็เถอะ...เด็กมันเพิ่งจะอายุสิบเจ็ดเองนี่! จะให้เขาทิ้งเด็กมันนอนโรงแรมในที่ต่างบ้านต่างเมืองคนเดียวได้ที่ไหนกัน!!
อะไรนะ? เป็นห่วง?? ใครบอก?? ไม่ได้เป็นห่วงอะไรมากมายขนาดนั้นสักหน่อย!... ก็...ก็...เออ นั่นแล่ะ มันก็ต้องมีบ้างใช่ไหมล่ะ??!! ในฐานะคนรู้จักกันไง... ถึง..ถึง...จะบอกว่าเด็กมันเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว แต่นี่มันไม่ใช่เหตุการณ์ที่คาดฝันไว้นี่น่า... ขืนเกิดอะไรขึ้นกับไอ้เด็กนี่ขึ้นมา เขาจะเอาหน้าที่ไหนไปเผชิญกับพ่อแม่ของเด็กมันกันล่ะ!!?? จริงไหม????
............
.............................
“ชื่อยุนโฮใช่ไหมจ้ะ??”
“ครับ”
“ตัวสูงกว่าลูกเราตอนอายุสิบเจ็ดมากเลยนะ ว่าไหมคุณ??”คุณนายคิมหันไปสะกิดสามีของตัวเองที่นั่งอยู่ข้างกันพลางส่งยิ้มใจดีให้เด็กหนุ่ม...
แจจุงกุมขมับขณะนั่งบนโซฟาในห้องรับแขกกลางบ้าน...สุดท้ายยุนโฮก็ตัดสินใจมาค้างบ้านเขาในคืนนี้ที่แทนที่จะไปนอนโรงแรม...พอเล่าเรื่องให้พ่อและแม่ของเขาฟัง ทั้งสองก็ไม่ได้ว่าอะไร กลับดีใจจนออกนอกหน้าเหมือนได้ของถูกใจโดยเฉพาะแม่ของเขา..นอกจะชวนคุยไม่หยุดแล้วยังทำเหมือนกับลูกในไส้อย่างเขาเองไร้ตัวตนอย่างนั่นแล่ะ!
แจจุงกรอกตามองขึ้นด้านบนอย่างอดทนก่อนจะแทรกกลางวงสนทนาเมื่อเห็นว่าแม่เขาไม่มีทีท่าจะปล่อยพวกเขาไปกันสักที... “แม่ นี่มันก็ดึกแล้วนะ มีอะไรไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ก็ได้...”
“อ้อ นั่นสินะ...โทษทีจ้ะ...เพิ่งมาเหนื่อยๆไปพักผ่อนสักหน่อยดีกว่าเนอะ..ว่าแต่ แม่ไม่ได้เตรียมห้องอะไรไว้เลย เพราะมาซะฉุกละหุก...คืนนี้ให้ยุนโฮนอนห้องลูกละกันนะ แจจุง”
ร่างบางเด้งนั่งตัวตรงแทบจะทันที... “แม่!! บ้านเราก็มีห้องออกเยอะแยะ...จะให้มานอนเบียดกันทำไมเล่า??”
“ก็ห้องอื่นมันยังไม่ได้ทำความสะอาดเลยนี่น่า.. ห้องเราก็ออกใหญ่โต...ยุนโฮไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมจ้ะ?”
“ผมเป็นคนมารบกวน..ยังไงก็ได้อยู่แล้วครับ”เด็กหนุ่มตอบพร้อมก้มหัวและยิ้มให้อย่างสุภาพ...
“ต๊าย น่ารักจริงๆเลย แม่ล่ะใฝ่ฝันอยากได้ลูกชายหล่อๆแบบนี้มานานแล้วล่ะ”
“นี่แม่พูดแบบนี้หาว่าผมไม่ใช่ผู้ชาย แล้วก็ไม่หล่ออย่างนั้นหรอ???”เสียงหวานแห่วไม่พอใจดังขึ้นข้างๆยุนโฮ...
“โตจนป่านนี้แล้ว ข้างบ้านยังเรียกแซวว่าแม่มีลูกสาวไม่เลิก แถมมีแต่ผู้ชายจีบหัวกระไดไม่เคยแห้ง ยังจะกล้าบอกว่าตัวเองหล่ออีกรึไง?”
“แม่!!!!”
“เอาล่ะๆ พอได้แล้วล่ะคุณ นี่ก็ดึกมากแล้วนะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องขนกระเป๋าย้ายเข้าคอนโดกันอีก...ผมว่าปล่อยเด็กๆมันไปนอนกันได้แล้วล่ะ”ชายหนุ่มผู้นำของบ้านตระกูลคิมเอ่ยขัดขึ้นแต่ก็ไม่วายยกยิ้มหัวเราะเล็กน้อยกับแม่ลูกที่เถียงกันเป็นเด็กๆไม่เลิก...
.
.
กระเป๋าเดินทางใบขนาดกลางถูกวางลงปลายเตียงหน้าตู้เสื้อผ้าใบใหญ่...แจจุงยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผากที่ได้จากการลากกระเป๋าขึ้นบันไดเล็กน้อยก่อนหันหลังไปมองดูเด็กตัวโตหิ้วกระเป๋าเดินทางใบขนาดใหญ่อย่างสบายๆเข้าห้องมา...
เชอะ.. อายุสิบเจ็ดแต่หิ้วของหนักแบบนั้นได้สบายๆ...
นี่เขาแก่จนเหนื่อยง่ายหรืออ่อนแอไปเองกันแน่เนี่ย??? โลกนี้โครตจะไม่แฟร์กับเขาเลยเหอะ!
“จริงๆแล้วเดี๋ยวนายใช้ชุดนอนพี่ไปเลยก็ได้ จะได้ไม่ต้องรื้อเอาเสื้อผ้าออกมา”ร่างบางว่าพลางทิ้งตัวนั่งลงที่ปลายเตียง..มือเรียวชี้ไปทางมุมห้อง “ห้องน้ำอยู่โน่น เข้าไปอาบได้เลย... เดี๋ยวพี่หยิบชุดให้”
ยุนโฮพยักหน้ารับรู้เมื่อแจจุงลุกจากเตียงไปเปิดตู้เสื้อผ้า...เด็กหนุ่มทิ้งตัวเองนอนลงกับเตียงบ้างพลางเอาศอกยันมองไปยังคนตรงหน้าที่กำลังง่วนหาเสื้อให้เขา...
แจจุงรื้อกองเสื้อที่เขาเอาไว้ใส่อยู่บ้านเพราะเป็นเสื้อที่ตัวใหญ่ที่สุดเท่าที่เขามีแล้วในบรรดาเสื้อตัวอื่นๆ...ชุดนอนธรรมดาของเขาดูท่าไอ้เด็กมันจะยัดใส่ไม่ได้น่ะสิ...
“ตัวนั้นก็ได้...ตัวที่คอกว้างๆอะ ผมจะได้ใส่นอนสบาย...”จู่ๆมือยาวก็เข้ามาในกรอบสายตาของแจจุงทางด้านหลัง...ลมหายใจที่ระต้นคอทำให้เขารู้ว่าคนที่ยืนซ้อนเขาอยู่อยู่ใกล้เขาแค่ไหน...แจจุงหันหลังกลับอย่างรวดเร็วหวังจะดันเด็กมันออกไปหน่อยแต่ก็แทบจะหันกลับมาไม่ทัน...
ก็...ก็...
จมูกมันเฉียดแก้มไอ้เด็กนั่นไปนิดเดียวเองน่ะสิ!!
“พี่แจจุงนี่...เสื้อคอกว้างเยอะจังนะครับ...”มือเรียวยาวของคนที่ยืนซ้อนหลังยังคงรื้อยกกองเสื้อไปเรื่อยๆ...
“งั้น...งั้นก็เลือกตามสบายละกัน...กางเกงก็เอากางเกงนอนตัวไหนก็ได้นะ มันเป็นยางยืด นายคงใส่ได้...เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้าขนหนูให้”แจจุงลอดแขนของอีกคนไปทางด้านซ้ายก่อนจะเปิดลิ้นชักที่สองจากตู้ติดกันและหยิบผ้าขนหนูสีขาวผืนใหญ่ออกมา...พอกำลังจะหันกลับมายื่นให้ ยุนโฮก็มายืนประชิดตรงหน้าพร้อมเสื้อในมือเรียบร้อยแล้ว...
ตาเรียวสบกับตากลมโตนิดนึงก่อนที่แจจุงจะเป็นคนถอนสายตาไปเองและยกผ้าขนหนูดันเข้าให้ที่อกอีกคน.. “อ่ะ...ตามสบายเลยนะ...เดี๋ยวพี่ไปอาบอีกห้องละกัน”
ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรมาก...ร่างบางเบี่ยงตัวไปอีกทาง ค้นตู้ที่เมื่อกี๊รื้อหาเสื้อนอนให้ยุนโฮก่อนจะคว้าๆเอาสักชุดและมุ่งหน้าไปที่ประตูห้อง...อีกก้าวเดียวกำลังจะถึงอยู่แล้วแต่จู่ๆแจจุงก็หยุดกึกและหมุนตัวกลับมา...เดินผ่านยุนโฮเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัว...ร่างบางส่งยิ้มแหยๆให้หนึ่งทีก่อนจะผละจากไป...
ยุนโฮมองตามจนอีกคนลับไปจากประตูห้องพลางอมยิ้ม...
.
.
เมื่อแจจุงอาบน้ำเสร็จเข้าห้องมาก็เห็นอีกคนนอนเหยียดกายบนเตียงเรียบร้อยแล้ว...ร่างบางค่อยๆย่องอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวจะทำให้อีกคนตื่น...ในใจพลางคิดว่าโชคดีที่เขาเป่าผมเสร็จไปแล้วก่อนเข้ามา...หลังจากที่เขาเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเอาผ้าขนหนูแขวนไว้แล้วก็กลับมาเข้าในห้องทิ้งตัวลงบนเตียงฝั่งที่ว่าง...
แจจุงนอนลงก่อนจะค่อยๆดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัว...ตาโตพลางสำรวจใบหน้ายามหลับของอีกคน...
เหมือนคืนนั้นเลยแฮะ...
กำลังมองเพลินๆพลางอมยิ้มแบบไม่รู้ตัว จู่ๆคนที่ถูกจ้องอยู่ก็ลืมตาขึ้นมา...
“แอบมองผมหลับหรอ?”
“ปะ..เปล่าสักหน่อย...ก็นอนหันหน้ามาทางนี้จะให้ไปมองทีไหนได้ล่ะ!!”แจจุงยกผ้าห่มขึ้นบังครึ่งหน้าตัวเองอย่างไม่รู้ตัวว่าทำไปเพื่ออะไร = =” ก่อนจะพยายามลบเลี่ยงสายตาของอีกคนและพลิกตัวหนีไปอีกด้าน...
“อ๊ะ!..” ขณะพยายามข่มตาหลับก็มีแรงดึงตรงเอวจากทางด้านหลัง...ยุนโฮออกแรงเพียงนิดแจจุงก็ไถลไปกับเตียงสู่อ้อมกอดของอีกคน...ร่างบางตกใจพยายามจะหันหน้าคุยกับอีกคนให้รู้เรื่องแต่ใบหูที่ถูกเฉียดเข้ากับริมฝีปากของยุนโฮทำเอาแจจุงต้องหันกลับไปทางเดิม... “ทำอะไรน่ะ ยุนโฮ!!”
“ก็...ทำแบบนี้เราเคยทำกันไง....คืนนั้นผมนอนฝันดีมากเลยนะ”
แจจุงนิ่งไปนิดนึง...มือบางที่พยายามแกะอ้อมกอดตรงช่วงเอวหยุดกระทันหัน...สมองเหมือนกำลังพยายามประมวลผลอะไรสักอย่าง...“หมายความว่าไง??...เคยทำ?? อะไร?? นี่อย่าบอกนะว่า!...คืนนั้น นายแกล้งหลับบนเตียงพี่อย่างนั้นหรอ???!!!”
“เปล่านะ ผมเผลอหลับจริงๆ...แต่พอตื่นมากลางดึกก็เห็นพี่นอนให้ผมกอดเป็นหมอนข้าง แล้วไฟก็ดับหมดห้องแล้ว ผมก็เลยเลยตามเลยน่ะ...”
“จริงนะ??”
“จริงสิ ผมจะโกหกพี่ทำไมกัน?....ว่าแต่ว่า...แล้วทำไมคืนนั้นพี่ไม่ปลุกผมให้ไปนอนที่ห้องล่ะ??”
“อะ...เอ่อ...ก็...ก็.....”
ยุนโฮยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหูของแจจุงที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นอีกนิด... “ว่าไงครับ?”
“ก็กลัวนายตื่นแล้วนอนต่อไม่ได้นี่น่า!!”
“อ๋อ......แบบนี้นี่เอง”
“ก็ใช่น่ะสิ ก็แบบนั้นแล่ะ....และนี่ก็ปล่อยพี่ได้แล้ว!!”
“ให้ผมนอนกอดพี่แบบนี้ไม่ได้หรอ? ผมติดหมอนข้างน่ะ แล้วก็นอนต่างที่ไม่ค่อยหลับด้วย แถมยังมีปัญหา Jet lag อีก...”ไม่พูดเปล่า มือแกร่งกอดกระชับแน่นขึ้นไปด้วย...
แจจุงหลับตาพลางถอนหายใจ...
นี่คือต้องนอนเป็นหมอนข้างให้ไอ้เด็กนี่มันกอดทั้งคืนจริงๆหรอเนี่ย!!??
“นะครับ?”
โอ้ยรู้แล้ว!!! ไม่ต้องมาพูดใกล้ๆหูก็ได้!! ร้อนจนระเหิดแล้วมั้งน่ะ!!!
ให้ตายเหอะ...ไม่น่าใจอ่อนให้มันมานอนบ้านด้วยเล้ย!!
2BC
Talk (ยาวหน่อยน้า)
มาแล้วววว มาตามคำเรียกร้อง(ของตัวเองซะส่วนใหญ่ ฮาาาาา) เรื่องนี้พล๊อตก็เรื่อยๆ พยายามจะให้มันดูกุ๊กกิ๊กกุ๊กกั๊กเท่าที่จะทำได้นะคะ แต่งเรื่องนี้แล้วแบบ อยากจะบอกว่าอยากให้มีเด็กมาอะไรแบบนี้บ้างจัง ๕๕๕๕ แรงบันดาลใจแรกเลยที่แต่งฟิกเรื่องนี้ก็เพราะว่าช่วงนี้ในชีวิตจริงมันมีแต่เด็กเข้ามาหลายคนอยู่ หลังจากที่สลัดคนแก่ทิ้งไปแล้ว กร้ากกกก
ว่ากันด้วยชื่อเรื่องเล็กน้อย Obajicon มาจากคำว่า Obacon + Ojicon ค่ะ (ตอนก่อนชื่อเรื่องผู้ใหญ่กินเด็ก มาคราวนี้เด็กกินผู้ใหญ่บ้าง ฮา)
Obacon แปลว่า ชอบคนแก่กว่า (ในกรณีนี้คือผู้หญิง แบบอารมณ์เอ็กซ์ๆ นมตู้มๆน่ะค่ะ)
Ojicon แปลว่า ชอบชายแก่
ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะใช้อันไหน ส่วนตัวชอบคำว่าโอจิค่อนนะ มันน่ารักดี แต่แบบ จะให้แจจุงเป็นชายแก่ก็กระไรอยู่ ๕๕๕๕๕ เลยใช้มันสองชื่อผสมกันมันไปเลย *หัวเราะ*
เรื่องนี้คงไม่มีเป็นฟิกอารมณ์แบบหักมุมอะไรเทือกนั้น ไม่ใช่แฮปปี้ดี๊ด๊าแล้วเศร้าระทมใจหรอกค่ะ อยากแต่งแนวน่ารักๆหวานๆอะไรแบบนี้บ้าง หลังจากแต่งเรื่องยาวเรื่องแรกเศร้ารันทด และเรื่องสองตลกจนไร้แก่นสาร เรื่องนี้เอาเป็นกลางๆ น่ารักกุ๊กกิ๊กแช่มชื่นซะหน่อยละกันเนอะ
อยากจะบอกว่ามีแพลนจะเขียนอีกเรื่องแล้วด้วยเถอะ จริงๆคิดว่าจะเขียนนานมากๆแล้ว เป็นเรื่องที่ base on true story แต่เนื่องจากอยากรอดูต่อไป ว่ามันจะเป็นยังไง แต่เหมือนตอนนี้จะได้บทสรุปและพร้อมที่จะลงมือเขียนแล้วล่ะค่ะ :P
เรื่องหน้าเอาไว้ก่อน เอาเรื่องนี้ก่อนเนอะ ไม่ดองนะ จะไม่ดองแน่ๆค่ะ ๕๕๕๕ จะพยายามวางพล๊อตล่วงหน้าไว้สักสามสี่ตอนก่อนเลย พอจะพิมพ์จะได้ไม่ติดขัดนิ ><
ขอบคุณกำลังใจและคอมเม้นสำหรับฟิกเรื่องนี้นะคะ จากตอนที่แล้วมีคนบอกว่าสนุก น่ารัก และชอบภาษาด้วย ดีใจมากๆเลยค่ะ เพราะหลังจากไม่ได้พิมพ์ซะนาน ก็กลัวอยู่ว่าภาษาจะไม่ค่อยเข้ารูปเข้ารอย โดยเฉพาะกับฟิกแนวนี้ ยังไงก็จะทำให้ดีที่สุดนะคะ ^^
Pairing : YunhoXJaejoong
Genre : Romantic Comedy
Author : Deumbeui
Author’s note : “ให้ผมนอนกอดพี่แบบนี้ไม่ได้หรอ?”
Warning : อ่านเรื่อง Shotacon ก่อนนะคะ ไม่งั้นงงแน่นอนค่ะ มันเป็นฟิกภาคต่อกันเน้อ (ลิงค์อยู่ที่หน้าหลักนะคะ)
สนามบินอินชอนยังคงกว้างใหญ่และเต็มไปด้วยผู้คนเหมือนเดิม...ตากลมไล่สำรวจมองมอนิเตอร์ขนาดยักษ์ก่อนจะเห็นไฟลท์ที่เขากำลังมองหาอยู่...สายตาไล่ไปด้านข้างในระดับเดียวกันก็เห็นคำว่า “Landed” บ่งบอกว่าคนที่เขามารอรับนี้ได้ถึงเกาหลีเป็นที่เรียบร้อยแล้วหลังจากนั้นก็เหลือบดูช่องสุดท้ายในมอนิเตอร์เช็คประตูทางออกของไฟลท์นี้เพื่อความมั่นใจอีกครั้งก่อนจะเดินไปยังหน้าประตูที่ว่า...
หน้าเกท E คิม แจจุงชายหนุ่มวัยยี่สิบห้า ผู้ช่วยพีอาร์ของบริษัทส่งออกรายใหญ่ของเกาหลีกำลังยืนชะเง้อมองผ่านกลุ่มผู้คนไปยังประตูเกท...มือขาวกุมกันไว้ที่อกเพื่อระงับความตื่นเต้นที่มีมาตลอดกว่าชั่วโมงที่มาเหยียบสนามบิน...
ก็จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไง...สี่ปีเลยนะ...ที่ไม่ได้เจอกัน...หลังจากเขากลับเกาหลีมาก็ไม่เคยติดต่อกันเลย...เด็กมันเพิ่งสิบสามขวบตอนนั้นจะให้มันเล่นเฟสบุ๊ค ส่งเมลล์ก็กระไรอยู่...วันๆหายใจเข้าหายใจออกก็มีแต่ไอ้บอลลูกกลมๆสีขาวลูกนั้นเท่านั้นแล่ะ...แล้วจู่ๆโฮสเขาก็บอกว่าไอ้เด็กข้างบ้านมันจะทรานซเฟอร์มาเรียนต่อไฮสคูลที่เกาหลี...ให้มาช่วยรับที่สนามบินหน่อย...วันนั้นเขาจำได้ว่าที่คุยกันผ่านสไคป พ่อแม่ของเด็กก็มาคุยด้วย...บอกรายละเอียดที่อยู่และโรงเรียนซะละเอียด...แต่เจ้าตัวกลับไม่คิดจะโผล่หน้ามาให้เห็นเลยสักนิด!!!
แล้วแบบนี้เขาจะไปรู้ได้ยังไงว่าเป็นคนไหน??
ถ้าหากันไม่เจอหรือเขาพาเด็กผิดคนกลับไป ก็อย่ามาว่าเขาก็แล้วกัน เห๊อะ!!
ขณะที่กำลังฮึดฮัดดราม่ากับตัวเองอยู่นั้น...จู่ๆเสียงกลุ่มคนข้างๆก็ดังขึ้นพลางชี้ชวนไปยังชายหนุ่มร่างสูงในเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงยีนส์สีซีดๆ..ชายคนนั้นยืนหันไปอีกด้านเหมือนกำลังมองหาใครอยู่...คนรอบข้างของเขาโดยเฉพาะสาวๆยังคงส่งสายตาเหลือบมองพลางทำท่ากรี๊ดในใจไม่เลิก...จากมุมที่เขายืนอยู่...ถ้าผมมันเซ็ทมาให้ตั้งกว่านี้กับใส่แว่นดำหน่อยละก็...คนเขาคงคิดว่าดาราเพิ่งลงเครื่องแน่ๆล่ะ...
จู่ๆชายคนที่คนครึ่งสนามบินกำลังจับตามองอยู่นั้นก็หันมาทางเขา...แจจุงสบตาด้วยเพียงนิดกำลังคิดว่าจะหันไปทางประตูเกทอีกครั้ง...แต่แล้วผู้ชายคนนั้นก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆสาวเท้ามาทางเขา...
เดี๋ยวนะ...
แจจุงเริ่มหันมองซ้ายมองขวาเพื่อเช็คว่ามีคนที่ดูมีท่าทีเป็นญาติของคนตรงหน้ายืนอยู่รอบๆเขาหรือไม่...แต่นอกจากสาวๆที่แทบจะเอามืออุดปากกั้นเสียงกรี๊ดก็ไม่เห็นมีใคร...ร่างบางหันหน้ากลับมาอีกครั้ง...สบตาเต็มๆกับคนตรงหน้าที่เดินเข้าใกล้มาเรื่อยๆ...รอยยิ้มที่เห็นจากไกลๆค่อยเผยกว้างขึ้นจนเห็นเขี้ยวที่เคยคุ้นตา...
ผมตั้ง ตาเรียว มีเขี้ยว!!
อย่าบอกนะว่า....!!
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะครับ พี่แจจุง ^^”
......................
...................................
“อากาศที่นี่อุ่นดีจัง”
“เกาหลีนะ ไม่ใช่โคโรราโด้ที่จะรีบหนาวตั้งแต่ต้นกันยาน่ะ...”แจจุงว่าพลางหักพวงมาลัยเปลี่ยนเลนบนถนน...ตาโตที่กำลังมองกระจกข้างเหลือบมองคนที่นั่งด้านข้างที่ตอนนี้กำลังหันหน้าออกไปรับลมแรงๆบนไฮเวย์ยามราตรี...
แจจุงแอบสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าตอนที่เดินออกจากสนามบินมายังลานจอดรถด้วยกัน...จนตอนนี้ขึ้นมาบนรถแล้วเขาก็ยังไม่สามารถละสายตาจากยุนโฮไปได้...
คือ...
มันโตขึ้นมากอ้ะ!!! มากเวอร์จริงๆ!! อาหารที่โน่นมันมีผลเอฟเฟคได้ขนาดนี้เลยจริงๆหรอเนี่ย??? และคงเป็นเพราะไอ้เด็กนี่มันเล่นกีฬาด้วยแล่ะมั้ง ไหล่เหล่ย อกเอิกมันถึงได้กว้างขนาดนี้...แถมสูงจนจะมิดเพดานรถเขาแล้วด้วยน่ะ!!
และอีกอย่าง...ที่ยากจะยอมรับ...
คือแบบ...
มัน....
เด็กมัน...
หล่อขึ้นโครตเหอะ!!
คือแบบไม่อยากจะคิดไง..ยังไม่บรรลุนิติภาวะยังหล่อลากได้ขนาดนี้...โตไปจะเป็นยังไงเนี่ย? คาดว่าอยู่เกาหลีคงได้มีเอเจนซี่มาทาบทามเยอะแน่นอนล่ะ...
โดยไม่ทันตั้งตัวจู่ๆยุนโฮก็หันหน้ากลับมาทำเอาแจจุงหันกลับแทบไม่ทัน...ร่างบางอึกอักนิดนึงก่อนจะรีบเอ่ยแก้สถานการณ์ออกไป... “หิวไหม? อยากกินอะไรก่อนเข้าคอนโดรึเปล่า?”
“ผมกินบนเครื่องมาตลอดทริปแล้วน่ะ”
“เอ่อ...งั้น..ก็เข้าบ้านยุนโฮเลยก็ได้...”
“แต่พรุ่งนี้ผมคงลำบากหน่อย...ไม่รู้จะไปหาอะไรกินที่ไหน...ผมยังไม่รู้ทางเลย..”
“พรุ่งนี้วันอาทิตย์เดี๋ยวพี่มารับออกไปหาอะไรกินไหม?”
“ผมว่า...พี่แจจุงพาผมไปซื้ออะไรมาทำกินที่บ้านดีกว่า ผมจะได้ถือโอกาสไปซื้อของเข้าบ้านด้วย....”
แจจุงหันขวับ..
“นะครับ?”โดยไม่ได้ทันได้เอ่ยอะไรก็โดนยิ้มหล่อเสน่ห์ล่อลวงให้ปฏิเสธไม่ออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...
จะผ่านไปกี่ปี...ใจที่เต้นแรงกับรอยยิ้มน่ามองนั่นก็ไม่ได้ลดลงเลย...ให้ตายเหอะ...
..............
..........................
“ขอโทษด้วยนะคะ...พอดีเมื่อตอนเย็นเข้าไปเช็คความเรียบร้อยเพิ่มเตรียมห้องให้คุณยุนโฮแล้วปรากฏว่าท่อประปาในห้องรั่วน่ะค่ะ..ตอนนี้พนักงานกำลังทำความสะอาดห้องให้อยู่ แต่คงยังต้องใช้เวลาอีกนานน่ะค่ะ...”พนักงานสาวตรงโต๊ะประชาสัมพันธ์ของคอนโดหรูเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางลำบากใจอย่างที่สุด...
พ่อแม่ของยุนโฮซื้อคอนโดไว้ให้ลูกชายได้อยู่ขณะที่มาเรียนไฮสคูลที่นี่...ญาติที่เกาหลีก็พอมีอยู่หรอก แต่ไม่ได้สนิทถึงขนาดที่จะรบกวนฝากเลี้ยงเด็กทั้งคนได้ขนาดนั้น...คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็คงเห็นด้วยว่า เด็กมันโตที่อเมริกา เอาตัวรอดเก่งอยู่แล้ว...เรื่องแยกไปอยู่คนเดียวก็ไม่ใช่วัฒนธรรมแปลกอะไรสำหรับคนที่นั่น...แถมเงินทองก็มีมากมาย ซื้อคอนโดไว้สักห้องไว้เผื่ออยากจะมาเยี่ยมลูกชาย หรือไว้กลับมาเที่ยว ก็่เป็นเรื่องที่ไม่เหนือบากกว่าแรงอะไรอยู่แล้วล่ะ...
แจจุงหันมองหน้ายุนโฮนิดนึงก่อนที่พนักงานสาวจะพูดต่อ... “ต้องขอโทษจริงๆนะคะ ห้องในตึกตอนนี้ก็ไม่มีห้องว่างเหลืออยู่เลยด้วย...เกรงว่าอาจจะต้องรบกวนคุณยุนโฮพักโรงแรมแถวนี้ไปก่อน ทางเราได้จองไว้ให้แล้วและเรื่องค่าใช้จ่ายทางเราก็จะรับผิดชอบให้ทั้งหมดค่ะ”
“งั้น...ก็คงต้องตามนั้นละนะครับ”ยุนโฮเอ่ยขึ้นในที่สุด...พนักงานสาวพยักหน้าตอบรับก่อนจะเอ่ยขอโทษขอโพยอีกรอบ...หลังจากนั้นเธอก็ยกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อที่จะแจ้งให้คนมารับหน้าที่พายุนโฮไปยังโรงแรมที่ว่า...
แจจุงก้มหน้ากัดปากแดงอย่างใช้ความคิด...ใบหน้าขาวแอบเหลือบมองยุนโฮเล็กน้อย.... “เอ่อ..ยุนโฮ...”
“ครับ?”
“คือ...”
ยุนโฮยักคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามย้ำ...
“ถ้าไม่อะไร...จะไปค้างบ้านพี่ก็ได้นะ”
หยุดเลยนะ!!! คนอ่าน!! ห้ามคิดอกุศลกันเด็ดขาด!!! เขาก็แค่เห็นใจเพราะเด็กมันไม่ค่อยจะรู้เรื่องรู้ราวอะไรหรอกนะ...ถึงจะเป็นประเทศเจ้าตัวแต่ก็ไม่ใช่ที่เกิดเมืองนอนสักหน่อย...และถึงจะพูดเกาหลีคล่องแคล่วก็เถอะ...เด็กมันเพิ่งจะอายุสิบเจ็ดเองนี่! จะให้เขาทิ้งเด็กมันนอนโรงแรมในที่ต่างบ้านต่างเมืองคนเดียวได้ที่ไหนกัน!!
อะไรนะ? เป็นห่วง?? ใครบอก?? ไม่ได้เป็นห่วงอะไรมากมายขนาดนั้นสักหน่อย!... ก็...ก็...เออ นั่นแล่ะ มันก็ต้องมีบ้างใช่ไหมล่ะ??!! ในฐานะคนรู้จักกันไง... ถึง..ถึง...จะบอกว่าเด็กมันเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว แต่นี่มันไม่ใช่เหตุการณ์ที่คาดฝันไว้นี่น่า... ขืนเกิดอะไรขึ้นกับไอ้เด็กนี่ขึ้นมา เขาจะเอาหน้าที่ไหนไปเผชิญกับพ่อแม่ของเด็กมันกันล่ะ!!?? จริงไหม????
............
.............................
“ชื่อยุนโฮใช่ไหมจ้ะ??”
“ครับ”
“ตัวสูงกว่าลูกเราตอนอายุสิบเจ็ดมากเลยนะ ว่าไหมคุณ??”คุณนายคิมหันไปสะกิดสามีของตัวเองที่นั่งอยู่ข้างกันพลางส่งยิ้มใจดีให้เด็กหนุ่ม...
แจจุงกุมขมับขณะนั่งบนโซฟาในห้องรับแขกกลางบ้าน...สุดท้ายยุนโฮก็ตัดสินใจมาค้างบ้านเขาในคืนนี้ที่แทนที่จะไปนอนโรงแรม...พอเล่าเรื่องให้พ่อและแม่ของเขาฟัง ทั้งสองก็ไม่ได้ว่าอะไร กลับดีใจจนออกนอกหน้าเหมือนได้ของถูกใจโดยเฉพาะแม่ของเขา..นอกจะชวนคุยไม่หยุดแล้วยังทำเหมือนกับลูกในไส้อย่างเขาเองไร้ตัวตนอย่างนั่นแล่ะ!
แจจุงกรอกตามองขึ้นด้านบนอย่างอดทนก่อนจะแทรกกลางวงสนทนาเมื่อเห็นว่าแม่เขาไม่มีทีท่าจะปล่อยพวกเขาไปกันสักที... “แม่ นี่มันก็ดึกแล้วนะ มีอะไรไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ก็ได้...”
“อ้อ นั่นสินะ...โทษทีจ้ะ...เพิ่งมาเหนื่อยๆไปพักผ่อนสักหน่อยดีกว่าเนอะ..ว่าแต่ แม่ไม่ได้เตรียมห้องอะไรไว้เลย เพราะมาซะฉุกละหุก...คืนนี้ให้ยุนโฮนอนห้องลูกละกันนะ แจจุง”
ร่างบางเด้งนั่งตัวตรงแทบจะทันที... “แม่!! บ้านเราก็มีห้องออกเยอะแยะ...จะให้มานอนเบียดกันทำไมเล่า??”
“ก็ห้องอื่นมันยังไม่ได้ทำความสะอาดเลยนี่น่า.. ห้องเราก็ออกใหญ่โต...ยุนโฮไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมจ้ะ?”
“ผมเป็นคนมารบกวน..ยังไงก็ได้อยู่แล้วครับ”เด็กหนุ่มตอบพร้อมก้มหัวและยิ้มให้อย่างสุภาพ...
“ต๊าย น่ารักจริงๆเลย แม่ล่ะใฝ่ฝันอยากได้ลูกชายหล่อๆแบบนี้มานานแล้วล่ะ”
“นี่แม่พูดแบบนี้หาว่าผมไม่ใช่ผู้ชาย แล้วก็ไม่หล่ออย่างนั้นหรอ???”เสียงหวานแห่วไม่พอใจดังขึ้นข้างๆยุนโฮ...
“โตจนป่านนี้แล้ว ข้างบ้านยังเรียกแซวว่าแม่มีลูกสาวไม่เลิก แถมมีแต่ผู้ชายจีบหัวกระไดไม่เคยแห้ง ยังจะกล้าบอกว่าตัวเองหล่ออีกรึไง?”
“แม่!!!!”
“เอาล่ะๆ พอได้แล้วล่ะคุณ นี่ก็ดึกมากแล้วนะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องขนกระเป๋าย้ายเข้าคอนโดกันอีก...ผมว่าปล่อยเด็กๆมันไปนอนกันได้แล้วล่ะ”ชายหนุ่มผู้นำของบ้านตระกูลคิมเอ่ยขัดขึ้นแต่ก็ไม่วายยกยิ้มหัวเราะเล็กน้อยกับแม่ลูกที่เถียงกันเป็นเด็กๆไม่เลิก...
.
.
กระเป๋าเดินทางใบขนาดกลางถูกวางลงปลายเตียงหน้าตู้เสื้อผ้าใบใหญ่...แจจุงยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผากที่ได้จากการลากกระเป๋าขึ้นบันไดเล็กน้อยก่อนหันหลังไปมองดูเด็กตัวโตหิ้วกระเป๋าเดินทางใบขนาดใหญ่อย่างสบายๆเข้าห้องมา...
เชอะ.. อายุสิบเจ็ดแต่หิ้วของหนักแบบนั้นได้สบายๆ...
นี่เขาแก่จนเหนื่อยง่ายหรืออ่อนแอไปเองกันแน่เนี่ย??? โลกนี้โครตจะไม่แฟร์กับเขาเลยเหอะ!
“จริงๆแล้วเดี๋ยวนายใช้ชุดนอนพี่ไปเลยก็ได้ จะได้ไม่ต้องรื้อเอาเสื้อผ้าออกมา”ร่างบางว่าพลางทิ้งตัวนั่งลงที่ปลายเตียง..มือเรียวชี้ไปทางมุมห้อง “ห้องน้ำอยู่โน่น เข้าไปอาบได้เลย... เดี๋ยวพี่หยิบชุดให้”
ยุนโฮพยักหน้ารับรู้เมื่อแจจุงลุกจากเตียงไปเปิดตู้เสื้อผ้า...เด็กหนุ่มทิ้งตัวเองนอนลงกับเตียงบ้างพลางเอาศอกยันมองไปยังคนตรงหน้าที่กำลังง่วนหาเสื้อให้เขา...
แจจุงรื้อกองเสื้อที่เขาเอาไว้ใส่อยู่บ้านเพราะเป็นเสื้อที่ตัวใหญ่ที่สุดเท่าที่เขามีแล้วในบรรดาเสื้อตัวอื่นๆ...ชุดนอนธรรมดาของเขาดูท่าไอ้เด็กมันจะยัดใส่ไม่ได้น่ะสิ...
“ตัวนั้นก็ได้...ตัวที่คอกว้างๆอะ ผมจะได้ใส่นอนสบาย...”จู่ๆมือยาวก็เข้ามาในกรอบสายตาของแจจุงทางด้านหลัง...ลมหายใจที่ระต้นคอทำให้เขารู้ว่าคนที่ยืนซ้อนเขาอยู่อยู่ใกล้เขาแค่ไหน...แจจุงหันหลังกลับอย่างรวดเร็วหวังจะดันเด็กมันออกไปหน่อยแต่ก็แทบจะหันกลับมาไม่ทัน...
ก็...ก็...
จมูกมันเฉียดแก้มไอ้เด็กนั่นไปนิดเดียวเองน่ะสิ!!
“พี่แจจุงนี่...เสื้อคอกว้างเยอะจังนะครับ...”มือเรียวยาวของคนที่ยืนซ้อนหลังยังคงรื้อยกกองเสื้อไปเรื่อยๆ...
“งั้น...งั้นก็เลือกตามสบายละกัน...กางเกงก็เอากางเกงนอนตัวไหนก็ได้นะ มันเป็นยางยืด นายคงใส่ได้...เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้าขนหนูให้”แจจุงลอดแขนของอีกคนไปทางด้านซ้ายก่อนจะเปิดลิ้นชักที่สองจากตู้ติดกันและหยิบผ้าขนหนูสีขาวผืนใหญ่ออกมา...พอกำลังจะหันกลับมายื่นให้ ยุนโฮก็มายืนประชิดตรงหน้าพร้อมเสื้อในมือเรียบร้อยแล้ว...
ตาเรียวสบกับตากลมโตนิดนึงก่อนที่แจจุงจะเป็นคนถอนสายตาไปเองและยกผ้าขนหนูดันเข้าให้ที่อกอีกคน.. “อ่ะ...ตามสบายเลยนะ...เดี๋ยวพี่ไปอาบอีกห้องละกัน”
ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรมาก...ร่างบางเบี่ยงตัวไปอีกทาง ค้นตู้ที่เมื่อกี๊รื้อหาเสื้อนอนให้ยุนโฮก่อนจะคว้าๆเอาสักชุดและมุ่งหน้าไปที่ประตูห้อง...อีกก้าวเดียวกำลังจะถึงอยู่แล้วแต่จู่ๆแจจุงก็หยุดกึกและหมุนตัวกลับมา...เดินผ่านยุนโฮเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัว...ร่างบางส่งยิ้มแหยๆให้หนึ่งทีก่อนจะผละจากไป...
ยุนโฮมองตามจนอีกคนลับไปจากประตูห้องพลางอมยิ้ม...
.
.
เมื่อแจจุงอาบน้ำเสร็จเข้าห้องมาก็เห็นอีกคนนอนเหยียดกายบนเตียงเรียบร้อยแล้ว...ร่างบางค่อยๆย่องอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวจะทำให้อีกคนตื่น...ในใจพลางคิดว่าโชคดีที่เขาเป่าผมเสร็จไปแล้วก่อนเข้ามา...หลังจากที่เขาเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเอาผ้าขนหนูแขวนไว้แล้วก็กลับมาเข้าในห้องทิ้งตัวลงบนเตียงฝั่งที่ว่าง...
แจจุงนอนลงก่อนจะค่อยๆดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัว...ตาโตพลางสำรวจใบหน้ายามหลับของอีกคน...
เหมือนคืนนั้นเลยแฮะ...
กำลังมองเพลินๆพลางอมยิ้มแบบไม่รู้ตัว จู่ๆคนที่ถูกจ้องอยู่ก็ลืมตาขึ้นมา...
“แอบมองผมหลับหรอ?”
“ปะ..เปล่าสักหน่อย...ก็นอนหันหน้ามาทางนี้จะให้ไปมองทีไหนได้ล่ะ!!”แจจุงยกผ้าห่มขึ้นบังครึ่งหน้าตัวเองอย่างไม่รู้ตัวว่าทำไปเพื่ออะไร = =” ก่อนจะพยายามลบเลี่ยงสายตาของอีกคนและพลิกตัวหนีไปอีกด้าน...
“อ๊ะ!..” ขณะพยายามข่มตาหลับก็มีแรงดึงตรงเอวจากทางด้านหลัง...ยุนโฮออกแรงเพียงนิดแจจุงก็ไถลไปกับเตียงสู่อ้อมกอดของอีกคน...ร่างบางตกใจพยายามจะหันหน้าคุยกับอีกคนให้รู้เรื่องแต่ใบหูที่ถูกเฉียดเข้ากับริมฝีปากของยุนโฮทำเอาแจจุงต้องหันกลับไปทางเดิม... “ทำอะไรน่ะ ยุนโฮ!!”
“ก็...ทำแบบนี้เราเคยทำกันไง....คืนนั้นผมนอนฝันดีมากเลยนะ”
แจจุงนิ่งไปนิดนึง...มือบางที่พยายามแกะอ้อมกอดตรงช่วงเอวหยุดกระทันหัน...สมองเหมือนกำลังพยายามประมวลผลอะไรสักอย่าง...“หมายความว่าไง??...เคยทำ?? อะไร?? นี่อย่าบอกนะว่า!...คืนนั้น นายแกล้งหลับบนเตียงพี่อย่างนั้นหรอ???!!!”
“เปล่านะ ผมเผลอหลับจริงๆ...แต่พอตื่นมากลางดึกก็เห็นพี่นอนให้ผมกอดเป็นหมอนข้าง แล้วไฟก็ดับหมดห้องแล้ว ผมก็เลยเลยตามเลยน่ะ...”
“จริงนะ??”
“จริงสิ ผมจะโกหกพี่ทำไมกัน?....ว่าแต่ว่า...แล้วทำไมคืนนั้นพี่ไม่ปลุกผมให้ไปนอนที่ห้องล่ะ??”
“อะ...เอ่อ...ก็...ก็.....”
ยุนโฮยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหูของแจจุงที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นอีกนิด... “ว่าไงครับ?”
“ก็กลัวนายตื่นแล้วนอนต่อไม่ได้นี่น่า!!”
“อ๋อ......แบบนี้นี่เอง”
“ก็ใช่น่ะสิ ก็แบบนั้นแล่ะ....และนี่ก็ปล่อยพี่ได้แล้ว!!”
“ให้ผมนอนกอดพี่แบบนี้ไม่ได้หรอ? ผมติดหมอนข้างน่ะ แล้วก็นอนต่างที่ไม่ค่อยหลับด้วย แถมยังมีปัญหา Jet lag อีก...”ไม่พูดเปล่า มือแกร่งกอดกระชับแน่นขึ้นไปด้วย...
แจจุงหลับตาพลางถอนหายใจ...
นี่คือต้องนอนเป็นหมอนข้างให้ไอ้เด็กนี่มันกอดทั้งคืนจริงๆหรอเนี่ย!!??
“นะครับ?”
โอ้ยรู้แล้ว!!! ไม่ต้องมาพูดใกล้ๆหูก็ได้!! ร้อนจนระเหิดแล้วมั้งน่ะ!!!
ให้ตายเหอะ...ไม่น่าใจอ่อนให้มันมานอนบ้านด้วยเล้ย!!
2BC
Talk (ยาวหน่อยน้า)
มาแล้วววว มาตามคำเรียกร้อง(ของตัวเองซะส่วนใหญ่ ฮาาาาา) เรื่องนี้พล๊อตก็เรื่อยๆ พยายามจะให้มันดูกุ๊กกิ๊กกุ๊กกั๊กเท่าที่จะทำได้นะคะ แต่งเรื่องนี้แล้วแบบ อยากจะบอกว่าอยากให้มีเด็กมาอะไรแบบนี้บ้างจัง ๕๕๕๕ แรงบันดาลใจแรกเลยที่แต่งฟิกเรื่องนี้ก็เพราะว่าช่วงนี้ในชีวิตจริงมันมีแต่เด็กเข้ามาหลายคนอยู่ หลังจากที่สลัดคนแก่ทิ้งไปแล้ว กร้ากกกก
ว่ากันด้วยชื่อเรื่องเล็กน้อย Obajicon มาจากคำว่า Obacon + Ojicon ค่ะ (ตอนก่อนชื่อเรื่องผู้ใหญ่กินเด็ก มาคราวนี้เด็กกินผู้ใหญ่บ้าง ฮา)
Obacon แปลว่า ชอบคนแก่กว่า (ในกรณีนี้คือผู้หญิง แบบอารมณ์เอ็กซ์ๆ นมตู้มๆน่ะค่ะ)
Ojicon แปลว่า ชอบชายแก่
ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะใช้อันไหน ส่วนตัวชอบคำว่าโอจิค่อนนะ มันน่ารักดี แต่แบบ จะให้แจจุงเป็นชายแก่ก็กระไรอยู่ ๕๕๕๕๕ เลยใช้มันสองชื่อผสมกันมันไปเลย *หัวเราะ*
เรื่องนี้คงไม่มีเป็นฟิกอารมณ์แบบหักมุมอะไรเทือกนั้น ไม่ใช่แฮปปี้ดี๊ด๊าแล้วเศร้าระทมใจหรอกค่ะ อยากแต่งแนวน่ารักๆหวานๆอะไรแบบนี้บ้าง หลังจากแต่งเรื่องยาวเรื่องแรกเศร้ารันทด และเรื่องสองตลกจนไร้แก่นสาร เรื่องนี้เอาเป็นกลางๆ น่ารักกุ๊กกิ๊กแช่มชื่นซะหน่อยละกันเนอะ
อยากจะบอกว่ามีแพลนจะเขียนอีกเรื่องแล้วด้วยเถอะ จริงๆคิดว่าจะเขียนนานมากๆแล้ว เป็นเรื่องที่ base on true story แต่เนื่องจากอยากรอดูต่อไป ว่ามันจะเป็นยังไง แต่เหมือนตอนนี้จะได้บทสรุปและพร้อมที่จะลงมือเขียนแล้วล่ะค่ะ :P
เรื่องหน้าเอาไว้ก่อน เอาเรื่องนี้ก่อนเนอะ ไม่ดองนะ จะไม่ดองแน่ๆค่ะ ๕๕๕๕ จะพยายามวางพล๊อตล่วงหน้าไว้สักสามสี่ตอนก่อนเลย พอจะพิมพ์จะได้ไม่ติดขัดนิ ><
ขอบคุณกำลังใจและคอมเม้นสำหรับฟิกเรื่องนี้นะคะ จากตอนที่แล้วมีคนบอกว่าสนุก น่ารัก และชอบภาษาด้วย ดีใจมากๆเลยค่ะ เพราะหลังจากไม่ได้พิมพ์ซะนาน ก็กลัวอยู่ว่าภาษาจะไม่ค่อยเข้ารูปเข้ารอย โดยเฉพาะกับฟิกแนวนี้ ยังไงก็จะทำให้ดีที่สุดนะคะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น