ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter :: 1 ::
Fiction : Shotacon :: 1
Pairing : YunhoXJaejoong
Genre : Romantic Comedy
Author : Deumbeui
Author’s note: เด็กอะไรวะ หน้าตาดีชะมัด!!!~~
Warning : PG-15
“ถึงซะที...”
มือเรียวขาวกระชับเป้สะพายกับไหล่ข้างหนึ่งขณะที่เดินออกมาจากตัวเครื่องบิน...ลมวูบหนึ่งพัดผ่านใบหน้าขาวใส...ตาโตดับขลับหรี่มองฝ่าความมืดไปทางด้านนอกเล็กน้อย... “อากาศเย็นแฮะ...”
กระเป๋าเดินทางใบขนาดกลางถูกลากไปตามทางเดิน...เสียงล้อเลื่อนหยุดบ้างเป็นครั้งคราวตามตังหวะการก้าวของผู้เป็นเจ้าของ...ร่างบางเดินตามป้ายที่บอกให้ไปยังรถไฟที่จะพาเขาไปยังตัวหลักของอาคาร...
ประตูรถไฟเปิดออกพร้อมๆกับที่เสียงประกาศ “Terminal A” ขาเพรียวก้าวขึ้นบันไดเลื่อนอันแรกและอันที่สองเพื่อขึ้นไปยังชั้นบนสุด...เขาหยุดเดินเมื่อมาถึงจุดนัดพบ..ยังไม่ทันจะได้สอดสายตามองหาก็มีเสียงเรียกชื่อเขาด้วยสำเนียงอเมริกันขึ้นมาท่ามกลางกลุ่มผู้คน...
“Jaejoong!!”
เขายิ้มหวานก่อนจะก้าวเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนสัญชาติอเมริกัน...
“Oh my god, you grow up a lot!!”
“Well but you didn’t change at all, still look young the same”เขาตอบกลับด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกันอย่างคล่องแคล่ว...ร่างบางฉีกยิ้มพลางโน้มตัวลงกอด Host mom ที่เขาเคยมาเป็นเด็กแลกเปลี่ยนที่นี่เมื่อสี่ปีก่อน...
“Welcome back” Host dad ของเขาเอ่ยขึ้นบางพลางเดินเข้ามาสวมกอดหลังจากที่เขาผละออกจากสเตซี่, host mom ของเขาเรียบร้อยแล้ว...
นี่เป็นครั้งแรกในรอบสี่ปีหลังจากที่เขาได้มาใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกากว่าเกือบปีตอนเมื่อเขาเป็นนักเรียนไฮสคูล...ในตอนนี้เขาอายุยี่สิบเอ็ดปีแล้วและกำลังเรียนปีสามคณะวารสารศาตร์ที่มหาวิทยาลัยชั้นนำในเกาหลี...แจจุงสัญญากับโฮสของเขาว่าจะกลับมาเยี่ยมอีกหลังจากที่สอบเข้ามหาลัยได้ แต่ซัมเมอร์ปีแรกเขายุ่งมาก และปีที่สองเขาก็ต้องฝึกงาน จนมาปีนี้แล่ะ...ที่เพิ่งจะมีเวลาหายใจจากการเรียน..เขาจึงไม่รอช้าที่จะรีบคว้าโอกาสขอทางบ้านเพื่อมาเยี่ยมเยียนโฮสของเขาในซัมเมอร์ปีนี้ทันที...
เมืองที่เขาอาศัยอยู่นั้นอยู่ห่างจากตัวเมืองหลักของรัฐสองชั่วโมงกว่า...แต่เขามั่นใจว่าสามอาทิตย์ที่จะมาอยู่ที่นี่จะไม่น่าเบื่ออย่างแน่นอน...เพราะครั้งนี้เขามาในช่วงซัมเมอร์ โฮสเขาได้มีแพลนจะพาเขาไปเที่ยวหลายที่อยู่...ทริปแรกที่จะถึงนี้ก็อีกแค่สองวันข้างหน้าเท่านั้น...
เห็นว่าข้างบ้านของโฮสมีคนย้ายมาใหม่หลังจากที่เขากลับเกาหลีไปได้ไม่นาน...โฮสมัมของแจจุงตื่นเต้นมากเพราะว่าเป็นครอบครัวชาวเกาหลี...และก็นั่นแล่ะ...หลังจากนั้นทั้งสองครอบครัวก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน...ลูกชายบ้านนั้นจะไปแข่งเบสบอลซีรีย์ที่เนบร้าสก้าเป็นเวลาห้าวันและได้ชักชวนโฮสมัมเขาไปด้วย...และก็แน่ล่ะ...ทริปนี้จะเป็นทริปแรกของเขาที่นี่นั่นเอง...
เป็นเวลาตีสามกว่าแล้วเมื่อแจจุงถึงบ้าน...โฮสของเขาต่างก็ขอตัวไปนอน...เหลือแต่เขาที่ยังคงตาค้างนอนไม่หลับ...ก็นะ นอนมาตลอดบนเครื่องบิน อีกอย่างในเวลานี้ที่เกาหลีก็คงจะเป็นตอนสายของอีกวัน...แจจุงจึงตัดสินใจไม่นอนในคืนนั้น กะว่าจะฝืนไม่นอนจนถึงอีกวัน...แบบนั้นเขาจะได้ไม่มีปัญหาในการปรับเวลานอน....
เช้าวันรุ่งขึ้นแจจุงออกไปยืนสูดอากาศยามสายในสวนหลังบ้าน...โฮสแด๊ดกับโฮสมัมเขาต่างก็ออกไปทำงานกันเรียบร้อยแล้ว...แจจุงเดินย่ำไปเรื่อย...ตาโตสวยพลางสำรวจดอกไม้ต้นหญ้าไปเรื่อยจนเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนด้านนอกรั้ว...
“Patrick!! come back!!”
ฟุบ!!!
จู่ๆก็มีหมาตัวเท่ายักษ์กระโดดข้ามรั้วจากด้านนอกเข้ามาในสวนหลังบ้านของบ้านแจจุง...ร่างบางชะงักเท้าเล็กน้อย...หมาโกลเด้นสีบลอนจ้องเขาขณะที่หอบหายใจลิ้นยาว...เสียงตะกุกตะกักดึงความสนใจของเขาไปยังรั้วอีกครั้ง...มือเล็กของใครบางคนกำลังพยายามปีนผ่านรั้วบ้านเข้ามา...
ฮึบ!! ตุบ!!
“Hey!! come here!!”
เด็กหนุ่มวัยไม่หน้าเกินสิบสามขวบรัวเท้าวิ่งไปยังโกลเด้นตัวโตที่ตอนนี้นั่งลงกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย...
“Sorry, Staci..Patrick ran out when I opened my door...and...”เด็กชายเอ่ยอธิบายทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้า...พอละสายตาจากหมาหันมาเท่านั้นแล่ะ ถึงได้รู้ว่าเขาไม่ได้พูดอยู่กับสเตซี่...
เด็กหนุ่มทำหน้าฉงนเล็กน้อย..... “Who are you??”
แจจุงเหมือนถูกดูดเสียงออกจากลำคอ...อ้าปากเหมือนอยากอธิบายอะไร แต่เสียงดันไม่ออกมาซะนี่...
ก็...
ก็.....
เด็กอะไรวะ หน้าตาดีชะมัด!!!~~
ตั้งแต่ผมตั้งดำเข้มที่ถูกเซ็ทอยู่ทรง...ดวงหน้าเรียวคมเล็กได้รูป... ตาเรียวเฉี่ยว จมูกโด่ง ปากกระจับ ผิวสีค่อนข้างคล้ำบ่งบอกว่าคงออกแดดเล่นกีฬาอยู่เป็นประจำ...นี่ถ้าอายุมากกว่านี้เขาขอเดาเลยว่าต้องมีซิกแผกด้วยชัวร์!!
“อ้อ...คนเกาหลีที่สเตซี่บอกว่าจะมาใช่มะ?”สำเนียงเกาหลีอันคล่องแคล่วถูกรัวเร็วจากปากเล็กนั่น...
“อ่ะ...เอ่อ...อื้อ...ใช่แล้ว...”
“ชื่ออะไรล่ะ?”
นี่ดูไม่ออกว่าเขาโตกว่าหรือว่าไอ้เด็กนี่มันไม่รู้ว่าวัฒนธรรมคนเกาหลีที่เขาต้องเคารพคนอายุมากกว่ากันวะ?
“ฉันชื่อแจจุง...แล้วเราล่ะ?”
“ชื่อยุนโฮ แต่คนที่นี่เขาเรียกว่า ยูโน กันหมดแล่ะ”
“งั้น...ฉันเรียกนายว่ายุนโฮละกันนะ...”แจจุงเอ่ยตอบพลางหลบสายตาของเด็กหนุ่มที่มองมา...คืออย่ามองมากนักได้ไหม...รู้แล้วว่าหล่อแต่เด็ก คือแค่นี้ก็หัวใจจะวายแล้วว้อยยย!!~~ ไอ้หัวใจบ้านี่ก็เลิกเต้นสักที่เด้!!~
เอ๊ะ?? เดี๋ยวนะ...
ไม่ดีมั้ง อีกฝ่ายนี่ไม่ถึงสิบห้าชัวร์ป้าป...
เราจะมาใจเต้นกับเด็กตัวแค่นี้ไม่ได้นะเว้ย!!~~ คุกน่ะ คุก!! คุกชัดๆ แจจุง!!
“นี่แจจุง...”
ไอ้เด็กนี่ ท่าทางจะไม่มีใครสั่งใครสอนวัฒนธรรมเกาหลีจริงๆแฮะ...
“นี่ ฉันโตกว่านายตั้งเยอะ ต้องเรียกพี่สิ...เป็นคนเกาหลีด้วยกันน่ะ อย่าเรียกแต่ชื่อ มันไม่สุภาพนะ..”แจจุงงัดหน้าตัวเองออกจากพื้นที่จ้องอยู่หวังจะสั่งสอนไอ้เด็กที่ลืมมารยาทประเทศบ้านเกิด...แต่แล้วก็ต้องชะงักจนแทบจะหงายหลัง...
คือหน้าน่ะ...จะยื่นเข้ามาทำม้ายยยยยยย~~~
ยุนโฮยักคิ้วขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะยักไหล่... “โอเคๆ ก็ได้...พี่สาว”
หา????!!!!
“ใครเป็นพี่สาวนายกัน!!~?”ร่างบางขึ้นเสียงสูงทำเอายุนโฮนิ่วหน้า...ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสึทันที...
“เอ้า!! ก็ให้เรียกพี่ก็เรียกแล้วนี่ไง!!~ จะเอาอะไรอีกล่ะ???”เด็กหนุ่มยกมือขึ้นกอดอก...คิ้วเรียวได้รูปเริ่มขมวดอย่างไม่สบอารมณ์
“ฉันเป็นผู้ชายต่างหากเล่า!! และจะมาเรียกพี่สาวได้ยังไงกันล่ะ!!??”
“พี่สาว ผมไม่ใช่เด็กเล็กๆที่โง่จนถูกหลอกได้นะ...ผมแยกเพศออกว่าหน้าตาผู้ชายกับผู้หญิงมันต่างกันยังไง”
“ก็บอกว่าฉันเป็นผู้ชาย!!”ไอ้เด็กหล่อเปรตนี่!!! ตั้งใจกวนตีนเขาใช่ไหมเนี่ย!!!~~
ยุนโฮนิ่งเงียบสักพัก...ตาเรียวคมจดจ้องแจจุงตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างครุ่นคิด...แล้วจู่ๆเด็กหนุ่มก็สาวเท้าเข้าใกล้แจจุงมากกขึ้น...ด้วยระยะแค่นี้ ทำให้แจจุงรู้ว่า ไอ้เด็กนี่สูงโคตรเหอะ...ยังไม่ทันได้ถามไอ้เด็กหล่อนี่ว่าจะทำอะไร มือของอีกคนก็วางแปะลงที่อกของร่างบาง....แจจุงที่ช๊อกจนทำอะไรไม่ถูกกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น...อ้าปากค้างกะจะอาละวาดเต็มที่....แต่ก็ไม่ทันยุนโฮที่เอามือออกมาเรียบร้อยแล้ว
“อืมมม...ก็ยังเชื่อไม่ได้อยู่ดี เพราะปกติสาวเอเชียก็นมแบนแบบนี้แทบทุกคน...พี่สาวอาจจะเป็นหนึ่งในนั้นก็ได้....”
อะ...อะ....ไอ้เด็กบ้า!!!!!!!!!~~
“ผมไปก่อนล่ะ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ พี่สาว...พรุ่งนี้เจอกัน!”ยุนโฮขยิบตาพลางแยกเขี้ยวยิ้มให้เขาหนึ่งที...
เหมือนโลกแทบหยุดหมุนตรงนั้น...แจจุงแทบไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว...หู เหอเขาร้อนจนแทบไหม้...หัวใจเต้นระรัวจนแทบจะกระเด็นออกจากอก...เขาพูดอะไรไม่ออกนอกจากยืนมองยุนโฮเดินไปทางประตูหลังของบ้านเขาแล้วเดินออกไปอย่างสบายใจเฉิบ...
ถ้าจับไอ้เด็กหล่อโคตรนี้มาปาดคอเขาต้องติดคุกกี่ปีวะเนี่ย!!!~~
2BC
Talk
ฮ่าๆๆๆ แต่งช๊อตฟิกมาขัดดอกไปก่อน...เมื่อคืนมีอารมณ์อยากพิมพ์เรื่องนี้น่ะค่ะ เฮิกก...เรื่องนี้อิงชีวิตจริงนิดๆ *หัวเราะคลั่ง* จินตนาการกันเอาเองว่าตอนไหนจริงอันไหนไม่จริง ฮ่าๆๆๆ คือแบบเคยเห็นแต่ฟิกอารมณ์ยุนโฮแอบหลงชอบแจจุงเด็กกันใช่ม่า...ไม่ค่อยเห็นอะไรแบบนี้ (รึเปล่า? ๕๕) เอาเป็นว่าอันๆแต่งสนองจิตตัวเองก็เป็นพอนะคะ *ยิ้มกว้าง*
เรื่องนี้ก็สั้นๆสองสามตอน...แต่อาจจะแต่งตอนยุนมันโตแล้วเป็น Long Fic (ดีไหม?) อยากได้แบบไหน รีเควสกันได้เลยนะคะ จะได้แต่งสนองจิตคนอ่านด้วย *หัวเราะตีหมอน*
ฝากฟิกเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นล่วงหน้าค่ะ ^^
Pairing : YunhoXJaejoong
Genre : Romantic Comedy
Author : Deumbeui
Author’s note: เด็กอะไรวะ หน้าตาดีชะมัด!!!~~
Warning : PG-15
“ถึงซะที...”
มือเรียวขาวกระชับเป้สะพายกับไหล่ข้างหนึ่งขณะที่เดินออกมาจากตัวเครื่องบิน...ลมวูบหนึ่งพัดผ่านใบหน้าขาวใส...ตาโตดับขลับหรี่มองฝ่าความมืดไปทางด้านนอกเล็กน้อย... “อากาศเย็นแฮะ...”
กระเป๋าเดินทางใบขนาดกลางถูกลากไปตามทางเดิน...เสียงล้อเลื่อนหยุดบ้างเป็นครั้งคราวตามตังหวะการก้าวของผู้เป็นเจ้าของ...ร่างบางเดินตามป้ายที่บอกให้ไปยังรถไฟที่จะพาเขาไปยังตัวหลักของอาคาร...
ประตูรถไฟเปิดออกพร้อมๆกับที่เสียงประกาศ “Terminal A” ขาเพรียวก้าวขึ้นบันไดเลื่อนอันแรกและอันที่สองเพื่อขึ้นไปยังชั้นบนสุด...เขาหยุดเดินเมื่อมาถึงจุดนัดพบ..ยังไม่ทันจะได้สอดสายตามองหาก็มีเสียงเรียกชื่อเขาด้วยสำเนียงอเมริกันขึ้นมาท่ามกลางกลุ่มผู้คน...
“Jaejoong!!”
เขายิ้มหวานก่อนจะก้าวเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนสัญชาติอเมริกัน...
“Oh my god, you grow up a lot!!”
“Well but you didn’t change at all, still look young the same”เขาตอบกลับด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกันอย่างคล่องแคล่ว...ร่างบางฉีกยิ้มพลางโน้มตัวลงกอด Host mom ที่เขาเคยมาเป็นเด็กแลกเปลี่ยนที่นี่เมื่อสี่ปีก่อน...
“Welcome back” Host dad ของเขาเอ่ยขึ้นบางพลางเดินเข้ามาสวมกอดหลังจากที่เขาผละออกจากสเตซี่, host mom ของเขาเรียบร้อยแล้ว...
นี่เป็นครั้งแรกในรอบสี่ปีหลังจากที่เขาได้มาใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกากว่าเกือบปีตอนเมื่อเขาเป็นนักเรียนไฮสคูล...ในตอนนี้เขาอายุยี่สิบเอ็ดปีแล้วและกำลังเรียนปีสามคณะวารสารศาตร์ที่มหาวิทยาลัยชั้นนำในเกาหลี...แจจุงสัญญากับโฮสของเขาว่าจะกลับมาเยี่ยมอีกหลังจากที่สอบเข้ามหาลัยได้ แต่ซัมเมอร์ปีแรกเขายุ่งมาก และปีที่สองเขาก็ต้องฝึกงาน จนมาปีนี้แล่ะ...ที่เพิ่งจะมีเวลาหายใจจากการเรียน..เขาจึงไม่รอช้าที่จะรีบคว้าโอกาสขอทางบ้านเพื่อมาเยี่ยมเยียนโฮสของเขาในซัมเมอร์ปีนี้ทันที...
เมืองที่เขาอาศัยอยู่นั้นอยู่ห่างจากตัวเมืองหลักของรัฐสองชั่วโมงกว่า...แต่เขามั่นใจว่าสามอาทิตย์ที่จะมาอยู่ที่นี่จะไม่น่าเบื่ออย่างแน่นอน...เพราะครั้งนี้เขามาในช่วงซัมเมอร์ โฮสเขาได้มีแพลนจะพาเขาไปเที่ยวหลายที่อยู่...ทริปแรกที่จะถึงนี้ก็อีกแค่สองวันข้างหน้าเท่านั้น...
เห็นว่าข้างบ้านของโฮสมีคนย้ายมาใหม่หลังจากที่เขากลับเกาหลีไปได้ไม่นาน...โฮสมัมของแจจุงตื่นเต้นมากเพราะว่าเป็นครอบครัวชาวเกาหลี...และก็นั่นแล่ะ...หลังจากนั้นทั้งสองครอบครัวก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน...ลูกชายบ้านนั้นจะไปแข่งเบสบอลซีรีย์ที่เนบร้าสก้าเป็นเวลาห้าวันและได้ชักชวนโฮสมัมเขาไปด้วย...และก็แน่ล่ะ...ทริปนี้จะเป็นทริปแรกของเขาที่นี่นั่นเอง...
เป็นเวลาตีสามกว่าแล้วเมื่อแจจุงถึงบ้าน...โฮสของเขาต่างก็ขอตัวไปนอน...เหลือแต่เขาที่ยังคงตาค้างนอนไม่หลับ...ก็นะ นอนมาตลอดบนเครื่องบิน อีกอย่างในเวลานี้ที่เกาหลีก็คงจะเป็นตอนสายของอีกวัน...แจจุงจึงตัดสินใจไม่นอนในคืนนั้น กะว่าจะฝืนไม่นอนจนถึงอีกวัน...แบบนั้นเขาจะได้ไม่มีปัญหาในการปรับเวลานอน....
เช้าวันรุ่งขึ้นแจจุงออกไปยืนสูดอากาศยามสายในสวนหลังบ้าน...โฮสแด๊ดกับโฮสมัมเขาต่างก็ออกไปทำงานกันเรียบร้อยแล้ว...แจจุงเดินย่ำไปเรื่อย...ตาโตสวยพลางสำรวจดอกไม้ต้นหญ้าไปเรื่อยจนเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนด้านนอกรั้ว...
“Patrick!! come back!!”
ฟุบ!!!
จู่ๆก็มีหมาตัวเท่ายักษ์กระโดดข้ามรั้วจากด้านนอกเข้ามาในสวนหลังบ้านของบ้านแจจุง...ร่างบางชะงักเท้าเล็กน้อย...หมาโกลเด้นสีบลอนจ้องเขาขณะที่หอบหายใจลิ้นยาว...เสียงตะกุกตะกักดึงความสนใจของเขาไปยังรั้วอีกครั้ง...มือเล็กของใครบางคนกำลังพยายามปีนผ่านรั้วบ้านเข้ามา...
ฮึบ!! ตุบ!!
“Hey!! come here!!”
เด็กหนุ่มวัยไม่หน้าเกินสิบสามขวบรัวเท้าวิ่งไปยังโกลเด้นตัวโตที่ตอนนี้นั่งลงกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย...
“Sorry, Staci..Patrick ran out when I opened my door...and...”เด็กชายเอ่ยอธิบายทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้า...พอละสายตาจากหมาหันมาเท่านั้นแล่ะ ถึงได้รู้ว่าเขาไม่ได้พูดอยู่กับสเตซี่...
เด็กหนุ่มทำหน้าฉงนเล็กน้อย..... “Who are you??”
แจจุงเหมือนถูกดูดเสียงออกจากลำคอ...อ้าปากเหมือนอยากอธิบายอะไร แต่เสียงดันไม่ออกมาซะนี่...
ก็...
ก็.....
เด็กอะไรวะ หน้าตาดีชะมัด!!!~~
ตั้งแต่ผมตั้งดำเข้มที่ถูกเซ็ทอยู่ทรง...ดวงหน้าเรียวคมเล็กได้รูป... ตาเรียวเฉี่ยว จมูกโด่ง ปากกระจับ ผิวสีค่อนข้างคล้ำบ่งบอกว่าคงออกแดดเล่นกีฬาอยู่เป็นประจำ...นี่ถ้าอายุมากกว่านี้เขาขอเดาเลยว่าต้องมีซิกแผกด้วยชัวร์!!
“อ้อ...คนเกาหลีที่สเตซี่บอกว่าจะมาใช่มะ?”สำเนียงเกาหลีอันคล่องแคล่วถูกรัวเร็วจากปากเล็กนั่น...
“อ่ะ...เอ่อ...อื้อ...ใช่แล้ว...”
“ชื่ออะไรล่ะ?”
นี่ดูไม่ออกว่าเขาโตกว่าหรือว่าไอ้เด็กนี่มันไม่รู้ว่าวัฒนธรรมคนเกาหลีที่เขาต้องเคารพคนอายุมากกว่ากันวะ?
“ฉันชื่อแจจุง...แล้วเราล่ะ?”
“ชื่อยุนโฮ แต่คนที่นี่เขาเรียกว่า ยูโน กันหมดแล่ะ”
“งั้น...ฉันเรียกนายว่ายุนโฮละกันนะ...”แจจุงเอ่ยตอบพลางหลบสายตาของเด็กหนุ่มที่มองมา...คืออย่ามองมากนักได้ไหม...รู้แล้วว่าหล่อแต่เด็ก คือแค่นี้ก็หัวใจจะวายแล้วว้อยยย!!~~ ไอ้หัวใจบ้านี่ก็เลิกเต้นสักที่เด้!!~
เอ๊ะ?? เดี๋ยวนะ...
ไม่ดีมั้ง อีกฝ่ายนี่ไม่ถึงสิบห้าชัวร์ป้าป...
เราจะมาใจเต้นกับเด็กตัวแค่นี้ไม่ได้นะเว้ย!!~~ คุกน่ะ คุก!! คุกชัดๆ แจจุง!!
“นี่แจจุง...”
ไอ้เด็กนี่ ท่าทางจะไม่มีใครสั่งใครสอนวัฒนธรรมเกาหลีจริงๆแฮะ...
“นี่ ฉันโตกว่านายตั้งเยอะ ต้องเรียกพี่สิ...เป็นคนเกาหลีด้วยกันน่ะ อย่าเรียกแต่ชื่อ มันไม่สุภาพนะ..”แจจุงงัดหน้าตัวเองออกจากพื้นที่จ้องอยู่หวังจะสั่งสอนไอ้เด็กที่ลืมมารยาทประเทศบ้านเกิด...แต่แล้วก็ต้องชะงักจนแทบจะหงายหลัง...
คือหน้าน่ะ...จะยื่นเข้ามาทำม้ายยยยยยย~~~
ยุนโฮยักคิ้วขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะยักไหล่... “โอเคๆ ก็ได้...พี่สาว”
หา????!!!!
“ใครเป็นพี่สาวนายกัน!!~?”ร่างบางขึ้นเสียงสูงทำเอายุนโฮนิ่วหน้า...ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสึทันที...
“เอ้า!! ก็ให้เรียกพี่ก็เรียกแล้วนี่ไง!!~ จะเอาอะไรอีกล่ะ???”เด็กหนุ่มยกมือขึ้นกอดอก...คิ้วเรียวได้รูปเริ่มขมวดอย่างไม่สบอารมณ์
“ฉันเป็นผู้ชายต่างหากเล่า!! และจะมาเรียกพี่สาวได้ยังไงกันล่ะ!!??”
“พี่สาว ผมไม่ใช่เด็กเล็กๆที่โง่จนถูกหลอกได้นะ...ผมแยกเพศออกว่าหน้าตาผู้ชายกับผู้หญิงมันต่างกันยังไง”
“ก็บอกว่าฉันเป็นผู้ชาย!!”ไอ้เด็กหล่อเปรตนี่!!! ตั้งใจกวนตีนเขาใช่ไหมเนี่ย!!!~~
ยุนโฮนิ่งเงียบสักพัก...ตาเรียวคมจดจ้องแจจุงตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างครุ่นคิด...แล้วจู่ๆเด็กหนุ่มก็สาวเท้าเข้าใกล้แจจุงมากกขึ้น...ด้วยระยะแค่นี้ ทำให้แจจุงรู้ว่า ไอ้เด็กนี่สูงโคตรเหอะ...ยังไม่ทันได้ถามไอ้เด็กหล่อนี่ว่าจะทำอะไร มือของอีกคนก็วางแปะลงที่อกของร่างบาง....แจจุงที่ช๊อกจนทำอะไรไม่ถูกกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น...อ้าปากค้างกะจะอาละวาดเต็มที่....แต่ก็ไม่ทันยุนโฮที่เอามือออกมาเรียบร้อยแล้ว
“อืมมม...ก็ยังเชื่อไม่ได้อยู่ดี เพราะปกติสาวเอเชียก็นมแบนแบบนี้แทบทุกคน...พี่สาวอาจจะเป็นหนึ่งในนั้นก็ได้....”
อะ...อะ....ไอ้เด็กบ้า!!!!!!!!!~~
“ผมไปก่อนล่ะ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ พี่สาว...พรุ่งนี้เจอกัน!”ยุนโฮขยิบตาพลางแยกเขี้ยวยิ้มให้เขาหนึ่งที...
เหมือนโลกแทบหยุดหมุนตรงนั้น...แจจุงแทบไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว...หู เหอเขาร้อนจนแทบไหม้...หัวใจเต้นระรัวจนแทบจะกระเด็นออกจากอก...เขาพูดอะไรไม่ออกนอกจากยืนมองยุนโฮเดินไปทางประตูหลังของบ้านเขาแล้วเดินออกไปอย่างสบายใจเฉิบ...
ถ้าจับไอ้เด็กหล่อโคตรนี้มาปาดคอเขาต้องติดคุกกี่ปีวะเนี่ย!!!~~
2BC
Talk
ฮ่าๆๆๆ แต่งช๊อตฟิกมาขัดดอกไปก่อน...เมื่อคืนมีอารมณ์อยากพิมพ์เรื่องนี้น่ะค่ะ เฮิกก...เรื่องนี้อิงชีวิตจริงนิดๆ *หัวเราะคลั่ง* จินตนาการกันเอาเองว่าตอนไหนจริงอันไหนไม่จริง ฮ่าๆๆๆ คือแบบเคยเห็นแต่ฟิกอารมณ์ยุนโฮแอบหลงชอบแจจุงเด็กกันใช่ม่า...ไม่ค่อยเห็นอะไรแบบนี้ (รึเปล่า? ๕๕) เอาเป็นว่าอันๆแต่งสนองจิตตัวเองก็เป็นพอนะคะ *ยิ้มกว้าง*
เรื่องนี้ก็สั้นๆสองสามตอน...แต่อาจจะแต่งตอนยุนมันโตแล้วเป็น Long Fic (ดีไหม?) อยากได้แบบไหน รีเควสกันได้เลยนะคะ จะได้แต่งสนองจิตคนอ่านด้วย *หัวเราะตีหมอน*
ฝากฟิกเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นล่วงหน้าค่ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น