[จบ] เพียงใจรัก. | kookmin

เพียงใจรัก.... Kookmin. #เพียงใจรัก

พบเจอ..

เสียงร้องเพลงของชายคนนั้นดังออกมาจากซอยเล็กๆ ชายร่างสูงสวมเพียงชุดธรรมดาๆ พร้อมกับไมค์ตัวนึงที่ไม่ได้ลำโพงหรือเครื่องขยายเสียงอะไรเลย..

ผู้คนต่างพากันเดินผ่านโดยไม่ได้สนใจอะไรชายคนนี้เลย ร่างสูงถอนหายใจลึกๆแล้วเปล่งเสียงร้องที่แผ่วเบานั้นออกมา

"ผมคิดถึงคุณ ได้โปรดที่รัก กลับมาหาผมเถอะ"

ใบหน้าหล่อสีหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อต้องร้องเพลงที่แสนปวดใจออกมา

เขาร้องเพลงทั้งน้ำตา เจ็บปวดไปทั่วหัวใจเมื่อนึกถึงหน้าคนที่ทำร้ายตน

จองกุกร้องเพลงที่จำมาจากอดีตที่ครั้งนึงเขาเคยดังไปทั่วโลก ทั้งอัลบั้มเดี่ยวมากมาย แต่กลับกันในตอนนี้ เขาแทบไม่เหลืออะไรเลย

เวลาผ่านไปคนก็เปลี่ยน สาวคนนั้นที่เขายกทั้งใจให้กลับทำร้ายตัวเขาเอง

วันนั้นจองกุกเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์จนจำเป็นต้องใช้ค่ารักษามากมาย เขาพยายามรักษาตัวเองมาตลอดหลายปี

เงินเก็บของเขานั้นแทบไม่เหลือเลย สาวคนรักกลับตีตัวห่างแล้วก็หอบเงินทิ้งเขาไป

จองกุกยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น สายตาทั้งสองข้างเลือนลางเต็มทีเพราะเขาไม่ได้รับการรักษา ทุกวันนี้ทำได้เพียงแค่เป็นนักร้องข้างทางหาเงินกินไปวันๆ

เขาเคยคิดจะฆ่าตัวตาย แต่เขายังอยากมีชีวิต ต่อให้มันจะน่าสมเพชแค่ไหน เขาจะต้องยอมรับมัน

ร่างสูงเก็บอุปกรณ์ของตน ทั้งยังมองไม่ค่อยเห็นนัก

"คุณ. มาผมช่วย"

"เอ่อ คือผม "

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมมาดูคุณร้องเพลงที่นี่ทุกวัน"

"จริงหรอครับ"

"ครับ ทำไมคุณถึงร้องเพลงเศร้าแบบนี้ มันไม่ดีนะครับ มันอาจจะช่วยดึงอารมณ์ในการร้อง แต่มันทำให้คุณดูหดหู่มากนะ"

"..."

"ผมชื่อ จีมิน บ้านคุณอยู่ไหน ผมจะเดินไปส่ง"

"ห่างจากนี่อีกสองบล็อกน่ะครับ"

"งั้นผมเดินไปส่งนะครับ "

"อ่ะ อืม"

"แล้วคุณ ชื่ออะไรหรอ "

"จองกุก ครับ จอน จองกุก"

"เอ้ะ ทำไมชื่อคุ้นจังเลย"

เด็กน้อยวัยมัธยมปลายปี2 (ม.5) เดินนึกถึงชื่อนี้ ทำไมคุ้นๆนะ พยายามนึกก็นึกไม่ออกสักที

เขาเรียกสติกลับมาอีกครั้งก่อนจะเดินจับแขนจองกุกอย่างถือวิสาสะเพราะอีกคนกำลังจะเดินชนเสาไฟตรงหน้า

"นี่คุณ มองไม่เห็นหรอครับ"

"ลางๆน่ะครับ"

"เอ้ะ แล้วคุณเดินแบบนี้ทึกวันเลยหรอ "

"อ่า ใช่ครับ"

"ไม่ได้นะ ถ้างั้น ทุกเย็นหลังเลิกเรียน ผมจะพาคุณกลับบ้านเองนะ"

"ผมเรียนมัธยมปลายปี2 โรงเรียนคิสชินนะครับ"

"ครับ"

เด็กน้อยเสียงใสเดินไปพูดไปถามไปตลอดทาง แต่ทำไมจองกุกเขาถึงไม่รู้สึกรำคาญเลยล่ะ เสียงเล็กๆกับมือนุ่มๆมันทำให้เขา .. สบายใจจัง

"งั้นเอาแบบนี้นะ ผมจะเรียกคุณว่าพี่จอน โอเคไหม"

"จะดีหรอ"

"ดีสิครับ พี่จอน ????"

"ครับ งั้น พี่จะเรียกเรา น้องมิน"

"เอ้ะ ชื่อใหม่นี่ ทำไมดูน่ารักจัง น้องมิน 555"

ถึงจะมองไม่เห็นแต่จองกุกก็รับรู้ได้ว่าอีกคนคงยิ้มหน้าบานแน่ๆ ทั้งน้ำเสียงกับเสียงหัวเราะของเด็กน้อย นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่ได้รู้สึกดีแบบนี้

"นี่บ้านพี่หรอ"

"ครับ พี่ชายพี่ยกให้น่ะ พี่ไม่มีบ้านหรอก"

"ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ มินกลับบ้านดีๆนะครับ"

"ครับ แล้วพี่กินอะไรรึยังครับ "

"ก็ มีข้าวกล่องน่ะ"

"งั้น ถ้าไม่รังเกียจ ผมจะทำมาให้กินเองนะครับ"

"อย่าเลยครับ พี่เกรงใจ"

"ไม่เอา มินอยากทำนะ มินมาฟังพี่ร้องเพลงที่นี่ทุกวันเลยนะ มินชอบเสียงพี่มากๆ"

"งั้นหรอ"

"ว่างๆ ที่ร้องแบบอื่นให้ฟังบ้างสิ "

"อยากฟังหรอ"

"ช่ายยย อันที่จริงนะ ผมอยากร้องเป็น แต่เสียงผมไม่ได้เสียงใสแบบพี่เลย ฝึกร้องมาหลายปีแล้วแต่ก็..ฮือ"

"เอาน่า ไม่มีใครเก่งแต่แรกนะ "

มือหนาจับเบาๆที่กลุ่มผมนิ่มเพื่อปลอบใจ เขารู้ว่ามันยากแค่ไหนถ้าเราจะทำอะไรให้สำเร็จสักอย่างที่ยากมากๆ เขารู้ดีเพราะเคยผ่านจุดนั้นมาแล้ว

"งั้น พี่จอนเข้าบ้านเถอะครับ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"

"ครับ กลับดีๆนะครับ"

"ครับผม"

เด็กน้อยยิ้มอย่างจริงใจแล้วเดินฮำเพลงไปตามทางกลับบ้าน

จองกุกยืนนิ่งกุมที่หน้าอกตัวเอง ทำไมต้องใจสั่นได้ขนาดนี้ เขาแทบไม่เห็นหน้าน้องเลยด้วยซ้ำ แค่เสียงเล็กๆนั่นเองนะ

เขาคลำจับลาวบันได ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไป โดนไม่รู้ว่า จีมินยังคงมองคนพี่เข้าบ้านอยู่

จีมินยิ้มออกมาอย่างนั้น เขาเห็นจองกุกมาตั้งแต่ตอนปี1 แล้ว แต่ไม่เคยกล้าทักเลย แต่พอได้เห็นพี่เขาร้องไห้เขาเองเลยหดหู่ตามไปด้วย

ชายสายตาเลือนลาง อายุราวยี่สิบห้าปีคนนี้ดูมีเสน่ห์เหลือเกิน ยิ่งเวลาที่เขาเปล่งเสียงขับร้องเพลง มันทำให้จีมินไม่อาจละสายตาจากเขาได้เลย

เงินที่เขาได้ในทุกๆวันก็เป็นจีมินที่มาใส่เอาไว้ให้ตลอดโดยที่ชายร่างสูงอาจจะไม่ได้รู้เลยด้วยซ้ำ

"พี่จองกุก ผม... "

"นี่เรา... เป็นอะไรไปเนี่ยจีมินนนเอ้ย"

////

ไว้มาต่อกันน้า เป็นฟิครักโรเมนติก ถ้าใครชอบอย่าลืมเม้นได้น้า มาดึกมาก55555 อาจจะต่อให้อีก แต่ขอเวลาหน่อยเนอะ อันนี้คือสปอยนะ