คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Pretty boy ↘chapter 1 ↙
Pretty boy ↘chapter 1 ↙
“พ่อจ๋า แม่จ๋า เฮียเว้ยย แบคเจอว่าที่ผัววววแล้ววว” （´◔౪◔）
ฟึบบ
โอ๊ะโอ ~~
“ฮะ ๆ อยู่กันครบเลยเนาะ สวัสดีครับ คุณปู่คุณย่า วันนี้อากาศสดใสเนาะ แบคว่าแบคไปอาบน้ำดีก่า” ขนาดที่กูกำลังจะวิ่งขึ้นห้อง ทันใดนั้นเอง
“หยุดนะ! เมื่อกี้ว่าอะไรนะ ผัวงั้นหรอ ?? นี่มันอะไรกัน แบค ฮยอน!!!!” ดุจมัจจุราช เสียงคุณปู่ตะโกนออกมาลั่น ตะโกนไม่กลัวเสียงแหบกันเลยทีเดียว
ซวยแล้วไงกู TT
คือยังงี้ ปู่กูที่เป็นพ่อของพ่อกูอ่ะ เข้าใจม้ะ ท่านเป็นทหารเก่าเว้ย แค่แม่กูคลอดกูมาแล้วน่ากูอย่างกะตุ๊ดปู่กูก็ไม่อยากพูดด้วยแล้ว แล้วนี้กูตะโกนลั่นบ้านเลยว่ากูเจอว่าที่ผัวแล้ว ที่นี้แหล่ะมึ๊งเอ๊ย
“กะ..ก็แบคเจอจริงๆนี่นา ปู่จะให้แบคทำไงอ่ะ” เถียงสิครับงานนี้ กูเป็นใคร แบคนะครับ
“หึ แค่หน้าเหมือนตุ๊ดก็น่าอายจะแย่อยู่แล้ว แล้วนี่ยังชอบผู้ชายอีกหรอ?”
“แล้วไงล่ะ แบคเป็นของแบคอย่างนี้ ปู่ไม่พอใจก็อย่ามายุ่งสิ แบคเบื่อที่จะฟังปู่แล้ว ปู่เอาแต่ด่าแบค ว่าแบค แต่กับพวกเฮียๆปู่ไม่เคยด่าไม่เคยว่าเลยสักครั้ง แบคทำไรผิดนักหนาว้ะ” ใช่ กูไม่เคยทำไรผิดเลย แค่กูเลือกเกิดไม่ได้แล้วกูโชคร้ายได้หน้าแม่มาเต็มๆ ถ้ากูเป็นผู้หญิงก็คงดีกว่านี้สินะ
“ผิดสิ ผิดตั้งแต่เกิดมาเป็นลูกเมียน้อยแล้ว!!!” อึก..ใช่แม่กูเป็นเมียน้อย และกูก็เป็นลูกเมียน้อย หึ แต่แม่งโครตเจ็บ เริ่มเรื่องมากูก็ถูกประจานซะแล้ว
“คุณ/พ่ออ!!” เสียคุณย่ากับพ่อดังขึ้น
“อย่ามาด่าแม่ของแบคอย่างนั้นนะ!!” กูยืนกำหมัดแน่นถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่ปู่กู กูคงต่อยหน้าแหกไปแล้วแน่ๆ กูเกลียดทุกคนที่ด่าแม่กู ทุกคนที่พูดจาใส่ร้ายแม่กู ...
บรรยากาศตอนนี้เงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“หึ แบคเกลียดปู่ เกลียดที่สุด แล้วก็เกลียดคนในบ้านที่นินทาแม่แบคด้วย แม่ไม่ได้ทำไรผิด อย่าด่าแม่แบค!!!” กูตะโกนออกไป ใช่บ้านนี้มีแต่คนนินทาว่ากู แต่เพราะกูเป็นแบคไง กูถึงทนได้
“ไม่ผิดหรอ ผิดที่มาเป็นชู้ลูกฉันไง!! แล้วดันท้องป่อง หึ.น่าสมเพช”
“คำก็สมเพช สองคำก็สมเพช ปู่นั้นแหละที่น่าสมเพช!!!” พูดเสร็จกูก็วิ่งขึ้นห้อง น้ำตาที่กั้นไว้ในตอนแรก ไหลลงมา กูทรุดลงกับพื้นห้อง กี่ครั้งแล้วที่กูต้องมาฟังอะไรแบบนี้ กูหันไปทางกรอบรูป ในรูปนั้นมีกูและแม่ที่ยิ้มกว้างอยู่
“นี่ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว หนูแบคต้องดูแลตัวเองดีๆนะครับ”
“แม่จะไปไหนหยอฮับ” แบคฮยอนในวัย 4 ขวบ เริ่มแบะปากเตรียมจะร้องไห้
“ป่าวจ้ะๆ หนูแบคเป็นผู้ชายต้องเข้มแข็ง เข้าใจที่แม่พูดนะครับ”
“ฮับ” แบคฮยอนพูดพร้อมยิ้มให้แม่ของเชา แม่ของเขายิ้มตอบแล้วลูบหัวเขาต้อง แบคฮยอนน่ะชอบให้แม่ลูบหัวของเขาที่สุดเลยล่ะ
แต่ใครจะรู้นั้นเป็นความสุขของครอบครัวครั้งสุดท้ายที่แบคฮยอนคนนี้ได้รับ
แม่ที่แสนใจดีของกู แม่ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อความรักของตัวเอง ต้องมาตายอย่างน่าเวทนา กูไม่เคยลืมเลยว่า...มันเจ็บปวดแค่ไหนกับการที่ต้องเห็นคนที่รักจากไปต่อหน้าต่อตา แต่ทั้งๆ ที่ตัวเริ่มเย็น ใบหน้าซีดเซียวไร้สี รอยยิ้มก็ยังเปื้อนอยู่บนใบหน้าของแม่ไม่จางหาย จนถึงวินาทีสุดท้าย...ท่านก็ยังส่งยิ้มมาให้กู
แม่จากกูไปโดยที่กูไม่รูห่าอะไรเลย
“แบคคิดถึงแม่จังครับ” กูมองรูปนั้นทั้งน้ำตา
ก็อก ๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้กูรีบ เช็ดน้ำตา และตั้งรูปไว้ที่เดิม ก่อนที่จะลุกขึ้นไปเปิดไปประตู
“คุณหนู”
“แม่นม ฮึก..” เสียงแม่นม ทำให้น้ำตาที่มันหยุดไหลลงมาอีกรอบ แม่น้ำเลี้ยงกูมาตลอดตั้งแต่แม่กูเสียไป
“นม ข โทษที่ปกป้องคุณหนูไม่ได้ นมขอโทษนะคะ” นมพูดพลางลูบหลังกูไปด้วย
“ไม่เป็นไร นมไม่ผิดหรอก อย่าร้องนะ เดี๋ยวก็แก่ไวหรอก”พูดพร้อมทำหน้าตาตลกๆ ให้นมดูด้วย นมเห็นก็หัวเราะออกมาพร้อมตีแขนกูเบาๆ เอ่อ กูว่าไม่เบานะ เจ็บเห้ๆ
“เจ็บนะนมมม”สำออยเข้าไปสิกกู แม่นมน่ะชอบกูเวลาอ้อนจะตายไป
“นี่แน่ะ ๆ ตีให้แขนหักไปเลย เออ ว่าแต่หนุ่มคนไหนที่ทำให้คุณหนูของนมตุกหลุมรักน้า ” นมพูด กูเลยจุงมือแกมานั่ง
“คือ เขาชื่อชานยอลเป็นเพื่อนของเพื่อนแบคเอง” คิก ๆ พูดถึงแล้วอารมณ์ดี
“ฮ่ะ ๆ คะ ๆ แล้วนี่กินข้าวมารึยังคะ นมไปยกขึ้นมาให้เอาไหม?” นมพูดพลางลูบหัวกู อ่า ดีจัง
“ไม่เป็นไรหรอก แบคไม่ชอบหลบหน้านมก็รู้ แบคไม่ได้ป๊อดนะ”พูดพร้อมแบะปากใส่ ท่านี้เคยไปทำที่หน้ากระจกแล้วแม่ง ท่านี้แหล่ะเหมาะกับกู
“อะ คะๆ งั้นลงไปได้แล้วเนาะ” นมพูดแล้วเดินออกไป ส่วนกูก็เช็คหน้าเช็คตาตัวเองให้เรียบร้อย
กูเดินลงมาจากบรรไดกูเห็นเฮียเดินเข้ามาในบ้านพอดี
กูจะอธิบายเรื่องเฮียๆทั้งหลายของกูแล้วกัน จะได้ไม่งงกัน
กูมีเฮียอยู่3 คน คนโตชื่อ บยอน ฮัน คนนี้เรียนจบแล้ว ทำธุระกิจอยู่ที่เกาหลี นานๆจะกลับมาที คนนี้กูสนิทพอตัวเลยนะ เพราะเฮียฮันชอบซื้อของมาฝากกู 55
คนที่2 ชื่อ บยอน ซีวอน คนนี้ก็จบแล้วเหมือนกัน เฮียเปิดร้านอาหาร คนนี้ก็สนิทอยู่ นิสัยเฮียดีมากเลยแหล่ะ
คนสุดท้ายชื่อ บยอน คริส มันอยู่ปี 4 มหาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ มันอยู่ วิศวะ มันไม่ชอบกู เอาง่ายๆเลย มันเกลียดกูที่กูเป็นลูกเมียน้อย
แล้วไอ้คนที่กำลังเดินเข้ามานั้นก็คือ มันนั้นแหล่ะ
“ว่าไง โดนปู่ด่ามาหรอ สมน้ำหน้า” ดูมันๆ ไม่ติดอยู่บ้านนะกูจะฆ่าแล้วเอาศพไปให้เป็ดแดกแท่ง
“เสือกเรื่องของคนอื่นจังเลยนะ”
“ก็ไม่ได้อยกยุ่งหรอก ลูกเมียน้อยอย่งมึงกูไม่อยากเฉียดเข้าไปใกล้เลยด้วยซ้ำ” ไอ้เห้นี้
“แล้วทำไม? “
“ก็ป่าว ไปดีกว่าไม่อยากเสวนากับลูกเมียน้อย” พูดเสร็จก็สบัดตูดเดินขึ้นห้องไป กูไม่ค่อยจะใส่ใจคำพูดของมันหรอก แม่งไม่เต็ม -..-
กูเลยเดินเข้าไปในห้องอาหาร เห็นพ่อ กับแม่ และเฮียวอน นั่งอยู่ สงสัยปู่กับย่ากับไปแล้วมั้ง แต่ก็ดีไม่อย่าจะเห็นหน้าตอนนี้หรอก
“มาแล้วหรอกน้องแบค นั่งลงกินข้าวสิคะ” แม่ซูจี หรือ แม่ของเฮียทั้ง 3 คน พูดพร้อมตักข้าวใส่จานให้กับกู มึงคิดว่าเขาจะใจร้ายกับกูที่เป็นลูกเมียน้อยอย่างในละครใช่ไหม
แต๊งงงงง
มึงตอบผิด..แม่ซูจีใจดีชิบหาย ใจดีสุดๆ ขนาดไอ้เฮียคริสด่ากูเขายังเอาตะหลิว ขว้างใส่มันเลยพร้อมประโยคเด็ด
“มึงน่ะสิ ไอ้ลูกเก็บมาเลี้ยง หุบปากไปเลยนะ ไอ้หน้าแองกี้เบิร์ด”
ตอนนี้ไอ้เฮียคริสมันไม่คุยกับแม่ไปเลยครับ แถมไม่กล้าสู้หน้ากูอีก มันกลัวกูล้อมัน 555 ตลกชิบหาย กูเลยไม่ค่อยจะใส่ใจมันไงเวลามันด่ากู
“เอาเยอะๆ นะแม่ แบคโครตหิวอ่ะ”
“จ้า ๆ วันนี้แม่ทำของโปรดน้องแบคเลยนะ” เป็นไงล่ะ นางฟ้ากู คิกคิก
“เออ พ่อได้ยินที่แบคพูดป่ะ” หันไปถามพ่อที่นั่งคุยกับเฮียวอนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“อืม”
“เขาชื่อชานยอล เรียนแพทย์อยู่ ม. เดียวกับแบคอ่ะ พ่อชานเป็นเจ้าของโรงบาลหลายที่เลยนะ ที่สำคัญหล่อด้วย” สาธยายให้พ่อฟัง แหม่ ทำไม่กูไม่เคยรู้ว่ามีแพทย์หล่อๆ อย่างชานยอลอยู่ด้วยกูจะรีบบึ่งรถไปเลย งานนี้โทษใครไม่ด้ ต้องโทษ
อี ซู โฮ ! (￣ー￣)
มันไม่รีบบอกกูให้เร็วกว่านี้ โทษมันอ่ะถูกแหล่ะ
“ถ้าเขาจะเอามึง ก็ตามสบายเลยน้องแบค” ดู๊ ดู พ่อพูด ..
“แน่ะ พ่อรู้จักแบคน้อยไปซะแล้ว พ่อเตรียมตัวต้อนรับว่าที่ลูกเขยที่ชื่อชานยอลได้เลย”
“หึ ระวังน้ำตาเช็ดหัวเข่าแล้วกัน” ให้กำลังใจเสร็จก็ลุกเดินออกไป
“ขำไรเฮีย?” หันไปถามเฮียซีวอนที่นั่งขำเงียบๆ พอถูกจับได้ก็หยักไหล่และก้มหน้ากินข้าว ต่อ
“แม่ ค่อยต้อนรับลูกเขยไว้เลย”กูหันไปพูดกับแม่
“จ้ะ ๆ กินข้าวดีกว่าเนาะ กินลูกกิน” แม่ตักแกงเขียวหวานของโปรดของกูใส่จานให้
กูและแม่คุยกันไปกินข้าวกันไป โดยมีเฮียซีวอนนั่งฟังเงียบ ๆ
.
.
.
ดึกแล้วแต่กูก็ยังนอนไปหลับ ข่มตาลงทีไร หน้าของชานยอล ก็โผล่ขึ้นมาทุกที อ่า คิดถึงจัง
อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจังงง
เย้ ๆ วันพุธ ที่แสนจะมีความสุข กูรีบตื่นมาแต่เช้าล้างหน้าแปรงฟังอาบน้ำ ทาครีมนู่นครีมนี้ไปเรื่อย ทาไปอำเพลงไป เสร็จแล้วก็เดินลงมาข้างล่าง แม่ครัวหันมาอย่างตกใจ
“เอ่ออ ทำไมวันนี้คุณหนูตื่นเช้าจังคะ?” เสียงแม่ครัวถามอย่าง เก้ ๆ กังๆ
“วันนี้อากาศดีกว่าปกติแน่ะ แบคเลยอยากสูดอากาศตอนเช้าสักหน่อย คิคิ”
แม่บ้านหรือแม้กระทั่งคนสวนยังมองกูแบบไม่น่าเชื่อเลย ทำไม ? แบคคนยี้จะตื่นเข้ากับเขาไม่ได้เลยหรอ ตกใจทำไมกัน
“อ่าว ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจังล่ะหนูแบค”สียงเฮียซีวอนเดินออกมา แหม่หล่อเชียวกลิ่นน้ำหอมนี้ฟุ้งเลย
“เฮี๊ยยย วันนี้ติดรถไปมหาลัยด้วยนะ โอเค๊ อ่อ โอเค ขอบคุณคร้าบ แบคไปรอที่รถนะ เร็วๆล่ะ”
ลั้ลลาๆ ๆ
2 นาที
ปั๊ก
เสียงปิดประตูไม่ทำให้กูสนใจ กูบอกให้เร็วๆ แต่นี่ 2 นาทีผ่านไปแล้ว พึ่งมา
กูงอน
“ตัวเล็ก เป็นไรครับ?” เสียงนุ่มฟังดูอ่อนโยน มีแต่กูเท่านั้นแหล่ะที่ได้รับ 555 คนที่เป็นแฟนเฮียยังอิจฉากูเลย คิคิ
“เฮียอ่ะ แบคบอกให้รีบมา แบครีบนะเฮียย”
“ขอโทษนะ พี่กินข้าวอยู่น่ะ รีบกินสุดๆเลยนะ” ทำไมกูรู้สึกผิด
“งั้นก็ไม่เป็นไรหรอกครับ รีบๆเลย แบคอยากไปเรียนแล้ว”
“จริงหรอะ ? ไม่ใช่อยากไปหาหนุ่มแพทย์คนนี้หรอกหรือ” เฮียพูดขึ้นยิ้มๆ
“เฮียอ่ะ แบคเขินนะ -////-“
ระหว่างทางไปมหาลัย เราก็พูดคุยกันไป เฮียกูนี่มีเสนห์จริงๆเล๊ยย อยู่ใกล้ๆแล้วอบอุ่น
แต่
กูไม่ให้จีบหรอกนะ
เฮียกูกูหวง
“เฮีย ๆ ไปจอดคณะแพทย์นะ” กูรีบพูดออกมาดีนะยังไม่เข้าหมาลัย
“ฮ่ะ ๆ ครับ ๆ”
คณะแพทย์ศาสตร์
ป้ายเด่นมากไอ้สาด
“ขอบคุณมากเฮีย แบคไปแล้วนะ”
“ตั้งใจเรียนนะ” กูพยักหน้า และเปิดประตูออกมา หืออ สวัสดี แพทย์ คิคิ
ไหนชานยอลน้า
กูมองไปรอบๆ ไปสดุดอยู่โต๊ะนึง ออร่ากระจายมากไอ้เห้ หล่อสัด
ชานยอลในชุดนิสิต กับกางกางสแล็คสีดำ ใส่แว่นตากรอบดำ ในมือมีหนังสือ
มาแต่เช้าเพื่ออ่านหนังสือหรอเนี่ย
เท่ห์จัง
“ชานยอลลลลลลลล!!!!!!!!!” ตะโกนอย่างไม่เกรงใจ พร้อมวิ่งเข้าไปหา มันมองอย่างแปลกใจ แต่สักครู่ก็คลายยิ้มออกมาบางๆ
“อ่าว มาทำไรที่นี้อ่ะ”
“คือ แบค แบค มาหาชานนั้นแหล่ะ” พูดไปก็บิดตัวไป อย่างกับสาวแรกเยิ้ม 555
“มีธุระอะไรกับเรารึป่าว” เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม อู้วฮู้วว แค่นี้ยังหล่อ
“เข้าเรื่องเลยนะ ชานมีแฟนยังอ่ะ(｀ε´) ” ยื่นหน้าตัวเองเข้าไปถาม ดูเหมือนจะตกใจ น่าย้ากกก
“อืม มีแล้ว” อะไรนะ มีแล้ว?
มีแล้ว
มีแล้ว
มีแล้วววว
“ไม่จริงใช่ไหมอ่ะ?” วิญญาณหลุดออกไปจากร่างกูแล้ว แม่งเบลอไปหมดทุกอย่างเลย
“จริง” น้ำเสียงสบายๆ ทำเอากูกระอักเลือดไปเลยไอ้เห้
“อ่อ อื้อ อุ้ยสายแล้วเราไปเรียนก่อนดีกว่า แล้วค่อยเจอกันนะชานยอล” มันพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจพร้อมโบกมือบายๆ กูแล้วหน้าลงอ่านหนังสือต่อ
กูเลยย้ายร่างตัวเองจากคณะแพทย์ มาคณะนิเทศศาสตร์ พร้อมตรงไปใต้ต้นมะขาม กูนั่งพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“นี่คุณต้นไม้ กูไม่น่ารักหรอ หรือกูมาช้าไป เขาถึงมีแฟนไปแล้ว”
“ทำไม ไม่ตอบกูล่ะ เป็นใบ้หรอ” กูอาจจะลืมไปต้นไม้แม่งพูดไม่ได้
“มานั่งบ่นอะไรตรงนี้หรอ?” เสียงปริศนาดังขึ้นข้างหลังกู กูหันไปดูก็เจอกับเจ้าของร่างสูงโปร่ง ผิวสีแทน กำลังทำหน้าง่วงใส่กูอยู่
“ไอ้ห่า ถ้าง่วงก็ไปนอนไป สัดกัมจง” กูหันไปแห่วใส่มัน มันหัวเราะในลำคอ ยกมือขึ้นมาขยี้หัวกู
“เพื่อนเล่นมึงหรอ” กูปัดมือที่เล่นหัวออก หันหน้าไปอีกทาง
“หึ เป็นไรอีกล่ะ บอกได้ไหม” มันพูดเสียงเนิบๆ พร้อมพึ่งหัวไว้ที่ต้นมะขาม (︶︹︺)
“ทำไมกูต้องบอกมึง”
“ระบายไง เพื่อจะสบายใจขึ้น” กูหันไปหามัน ลังเลนิดๆ แต่ก็ยอมพูดให้มันฟัง
“คนที่ชอบ กูมีแฟนแล้ว” o(╥﹏╥)o
“ใคร? บอกได้ไหม”
“ชานยอล” เสียงกูโครตหดหู่เลยสาดด แต่ทันใดนั้นไอ้กัมจง มันก็ลืมตาขึ้นมา
“ให้กูช่วย ให้ไอ้ชานมันเลิกกับแฟนมันเอาไหม”
“มึงรู้หรอว่าแฟนไอ้ชานคือใคร?” กูถามแบบสงสัย
“แฟนเก่ากูเอง” มันตอบ กูเห็นแววตามันเศร้านิดๆ ยามที่พูดถึงแฟนเก่าของมัน ท่าทางจะรักมากแล้วถูกบอกเลิกมาแน่ ๆ เลยแฮ่ะ
“แล้วจะทำยังไงล่ะ” กูโง่เรื่องวางแผนมากบอกเลย
“มึงก็ไปอ่อยมัน จนมันขาดมึงไม่ได้ก็เท่านั้นแหล่ะ” อื้อหื้อ มันง่ายขนาดนั้นเชียว
“แล้วถ้าอ่อยไม่ได้ล่ะ”
“มึงอ่อนเองไง”
“อะ.ไอ้สัด กูไม่ได้อ่อนเว้ย มึงค่อยดูได้เลย” กูชี้หน้ามัน พร้อมทั้งลุกขึ้นปัดตูด แล้วเดินออกมา
ยังไง
ชานยอลต้องเป็นของกู (╬ ಠ 益ಠ)
talk
ไม่มีอะไรจะพูด ติดตามตอนต่อไปเลยจ้าา 
@SQWEEZ พุยพุย
ความคิดเห็น