ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : _ ความรู้สึกใหม่+ละเมอหรือตั้งใจ _
มาทางสาวเจ้าของบ้านฮาโนริโนะกับหนึ่งหนุ่มดีกว่า><
(Sasori’s mode)
เฮ้อ~เหนื่อยชะมัดวันนี้สงสัยละสิว่าทำไมถึงเหนื่อยสองสัปดาห์แรกก็ไม่มีเรียน--
ไอ้ที่เหนื่อยนี่คือต้องหลบๆซ่อนๆวิ่งหนีอีก เหอะวิ่งหนีเนี่ยวิ่งหนีไอ้พวก(ผู้หญิง)บ้าน่ะสิ
มันจะคลั่งผมมากมายอะไรขนาดนั้น จริงๆเดอิดาระก็หนีนะแต่มันเล่นขึ้นไปขี่นกนี่สิโกงชะมัด
ฮิรุโกะก็ไม่ได้เอาไป==ก็เลยต้องหลบๆซ่อนๆ เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนชุดแล้วไปนั่งซ่อมหุ่นหลังบ้านดีกว่า
10 นาทีผ่านไป
ผมกำลังจะไปซ่อมหุ่นหลังบ้านแต่ต้องไปหาน้ำมาไว้ดื่มซักขวดก่อน
ห้องครัว
“อยู่ไหนหว่า”ผมหาในตู้เย็นแล้วก็ไม่เจอ บนโต๊ะ เก้าอี้ก็ยังไม่เจอ
“ไม่เจอ...ไม่ดื่มก็ได้--“ผมพูดกับตัวเอง...แต่ปกติมันต้องอยู่ในตู้เย็นใครหยิบไปแต่เดี๋ยวนะ
พวกนั้นก็ยังไม่กลับมานี่ใครจะหยิบหรือหมดไม่หมดหรอกเมื่อเช้ายังเห็น(เหลืออยู่ขวดเดียว)อยู่เลย
แล้วผมก็เดินไปหลังบ้านที่ประจำของผมปกติผมจะนั่งใต้ต้นไม้แล้วก็ซ่อมหุ่นตรงนั้นมีลมเย็นๆพักโชยๆแล้วก็มีลำธาร(จำลอง)เล็กๆอยู่ด้วย...
“....O_O” ใครอยู่ที่ประจำผม(วะ)
เดินเข้าไปดูซักหน่อย
“..............”
“นากาเระหรอ!?”ใช่ๆนี่มันนากาเระนี่
นอนข้างๆขวดน้ำที่ผมหา == อยู่
“เฮ้อ~ทำไมมานอนตรงนี้นะ--“(นายยังอยากมานั่งซ่อมหุ่นตรงนี้เลย-o-)
....ร้องไห้ด้วยหรอนอนแล้วร้องไห้ด้วยน้ำตายังไหลอยู่เลยo.o ฝันร้ายหรือไง
แล้วผมก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตานากาเระ....
เฮ้ย!!!แล้วผมไปเช็ดให้นากาเระทำไม--
ผมว่าผมนั่งซ่อมหุ่นตรงนี้แหละรอเธอตื่นแล้วค่อยถาม
6โมงเย็น
(Nagare’s mode)
“อื้อ~ฮู่ว~~~><~”สบายจริงๆเลย...เอ้ยo.o
“เป็นไงบ้าง”พี่ซาโซริมาได้ไงเง้อ
“พี่มาอยู่ตรงนี้ได้ไงo.o”นี่คือคำถามที่ฉันควรจะถาม
“ก็เดินมาจะมานั่งซ่อมหุ่นแล้วก็เจอหมานอนอยู่น่ะ”หลอกด่านี่--^^
“ไม่ใช่หมา--“
“แล้วเมื่อกี้ใครนอนร้องไห้หล่ะ?”O[]O!!T-Tอุส่าลืมไปแล้วนะอย่าพูดเลย
“.....”
“เป็นอะไรถึงนอนร้องไห้ฝันร้ายหรอ”อย่าพูดนะพี่...จะร้องอีกแล้ว...
ไม่ไหวแล้วเง้อTTTTTTT[]TTTTTTT
“ฮึกๆ...ฮือ~”แล้วฉันก็นั่งกอดเข่าร้องไห้T-T
“นี่เธอร้องไห้อีกแล้วหรอเป็นอะไรบอกมา--?”คำพูดพี่เค้าจะดูเป็นห่วงนะแต่ไมหน้านึ่งงั้นอ่ะ
“โอ๊ยย!อุส่าลืมแล้วนะอุส่าไม่จำแล้วนะเนี่ยพี่จะพูดไม/><\”อ๊ากกกกก!!!!แง~~~!!(มันท่าจะบ้า==)
“อะไรงงหมดแล้ว....เกิดอะไรขึ้น?”
“ก็แค่มีเรื่องไม่สบายใจ เศร้า...แค้นเท่านั้นค่ะY-Y”
“เรื่องอะไร??”
“ก็ว่าง่ายๆคือ...แฟนเก่า...เลิกแล้ว...กลับมา...ขอคืนดี...จบ!”ง่ายมากนะฉันเนี่ยพี่เค้าจะโกรธป่าว
“หรอขอโทษทีไม่น่าถามเลยเนอะ^^;”O.O!!(มันเป็นอย่างนี้กี่รอบแล้ว--)พี่เค้าพูดดีจังเนอะ
“^^”
“เออนี่แต่ว่าเธอคืนดีกับอีตานั่นป่าว”
“อยากรู้หรอ?-w-“พี่เค้าอยากรู้ไปทำไม??
“ก็....อ่านะ-///-“ฟิ่ว~~~นากะจังลอยแล้ว อิอิ พี่เค้าหน้าแดงด้วยพรึ่บๆๆบินๆๆขึ้นสวรรค์=><=
“ไม่หรอก...แล้วที่ร้องไห้เนี่ยก็เพราะเสียใจที่มันมาขอคืนดีน่ะสิ”
“แล้วทำไมไม่คืนดี--“เฮ้อ~สงสัยไม่เคยถูกทิ้ง-o-
“ก็คนที่ทิ้งเราไปหาคนอื่น...ทำให้เสียใจ...แล้วมาขอคืนดีกับเรา...ตอนที่เค้าถูกทิ้งเหมือนเวลาเค้าทิ้งฉัน...มันน่าคบซะที่ไหนเล่า^^แล้วอีกอย่าง...”
“อีกอย่างอะไร?--“
“^o^ เอาไว้รู้วันเสาร์แล้วกัน...อ๋อๆวันเสาร์นี้ที่บ้านมีงานเลี้ยงห้องของฉันจะมาแจมด้วยก็ได้นะ ไปกินข้าวก่อนหล่ะตามไปเร็วๆหล่ะพี่”
แล้วฉันก็วิ่งเข้าห้องครัวไปทำกับข้าว...นี่มันก็ทุ่มครึ่งแล้วนะทำไมยูเมะกับที่เหลือยังไม่มาอีก--
กิ๊งๆๆ~~
ข้อความจากยูเมะหรอ อ่านๆ
“พี่นากาเระ^^ วันนี้อยู่กับพี่ซาโซริดีๆนะ พวกฉันกลับดึกพอดีโทบิมันเดินไปเจอ
ตั๋วร้องคาราโอเกะฟรีพร้อมอาหารหนึ่งคืนแล้ววันนี้มันก็จะหมดอายุแล้วแถมเจ้โคนันก็
อยากร้องเกะด้วยเพราะฉะนั้นขอไปร้องเพลงนะคะ>< บะบุ๋ย~เฝ้าบ้านดีๆหล่ะพี่”
“ == ” ถูกทิ้ง...แต่ก็ดีแล้วไม่ชอบร้องคาราโอเกะซักเท่าไหร่น่าเบื่อจะตาย
ทำข้าวกินดีกว่า~
20นาทีผ่านไป
“นากาเระเสร็จยัง”เสียงพี่ซาโซริดังมาแต่ไกล
“เสร็จแล้วค่ะ~~”แล้วฉันก็ถือกับข้าวไปสองอย่าง
“แล้วทำไมมีแค่สองอย่างเองหล่ะพวกนั้นยังไม่กลับหรอ--“พี่ซาโซริเห็นมั้นหล่ะ-o-
“พวกนั้นกลับดึกเพราะไปร้องคาราโอเกะกัน”ฉันอธิบาย
“ร้องคาราโอเกะ?”
“ใช่..ยูเมะส่งข้อความมาบอกค่ะ”
“อือ”
“กินข้าวเหอะพี่”หิวข้าว~~~~ร้องไห้หมดแรงแล้วอ่าวันนี้T^T
แล้วฉันกับพี่ซาโซริก็นั่งกินข้าวกันสองคน-*-
........เรากินด้วยความเงียบ ซ่า~~~~(ฝนตก)
...............เงียบ ซ่า~~~~~~
........................เงียบจริงๆนะซ่า~มีแต่เสียงฝนตก
เงียบจนฉันกินข้าวเสร็จพี่ซาโซริก็กินเสร็จ
....ดึ๋ง!ฟิวส์ความอดทนขาด==
“นี่พี่ไม่พูดอะไรบ้างหรอ?”เอาหล่ะฉันเกลียดความเงียบ...เปิดประเด็นก่อนแล้วกัน-w-
“ก็ไม่มีอะไรจะพูด”เป็นคำตอบที่ง่ายดีมากค่ะ
“เฮ้อ~ไปหาอมยิ้มกินดีกว่า~O.O”เฮ้ย!ลืมซื้ออมยิ้มหรอเนี่ยลืมได้ไงของโปรดตัวเองแท้ๆ
“อมยิ้มหรอ...นี่อ่ะให้”พี่เค้าให้อะไรอ่ะo*o??
“อะไรหรอ”
“ก็อมยิ้มไงเธอชอบไม่ใช่หรอ--?”รู้ได้ไง!^^ชอบมากเลยอมยิ้มที่รัก>O<~
“พี่มีได้ไงค่ะ”ตอนนี้ฉันรับอมยิ้มจากพี่เค้ามาแล้วหว๊าน~~หวานอร่อยมากกกก
“ก็ซื้อมาให้เธ...เอ้ย!ก็พอดีเดินกลับบ้านแล้วเจอเด็กน่าสงสารมาขายก็เลยซื้อ--“
“อืม ง่ำๆ อร่อยจังเลย ขอบคุณนะคะ^^” อร่อยจริงๆ><
“ไม่เป็นไร-///-“
“พี่ซาโซริเป็นอะไรหน้าแดงๆไม่สบายหรอ”อืมใช่ๆไม่สบายหรอเมื่อกี้อยู่ข้างนอกก็หน้าแดง
“มะ..ไม่เป็นไรหรอก”
“งืมๆดีและไปนอนก่อนนะ ฮ้าว-O-~~~~”ง่วงๆๆร้องไห้จนตาจะบวมแล้วนอนพักๆๆ
เปรี้ยง!!!!พรึ่บ!ฟิ่ว~~~~~~
“กรี๊ดดดด!/เฮ้ย!”เสียงฉันกับพี่ซาโซริ
ไม่ต้องตกใจพอดีไฟในบ้านมันดับเพราะฟ้าผ่า==
“นี่ๆเธออ่ะปล่อยฉันได้แล้ว”ไอ้หยา!เผลอไปกอดพี่ซาโซริเค้าเง้อ
“อ่ะขอโทษค่ะ^^”ฉันเกาหัวแก้เก้อแต่ไม่มีใครเห็นหรอกมันมืด
“ไม่มีไฟฉายแถวนี้หรอนากาเระ?”พี่ซาโซริถามฉัน
“โธ่!แค่นี้ไม่ต้องไฟฉายหรอก หึหึ”
“??”งงอ่ะดิ เดี๋ยวให้ดู
แล้วฉันก็ประสาอิน คาถาก้นหีบที่นานๆได้ใช้ที-w-
คาถาแสงยามค่ำคืน!
“ทำได้ไง”พี่ซาโซริถาม
ตอนนี้ทั้งห้องไม่สิ ทั้งบ้านสว่างแล้วเพราะดวงจันทร์ดวงน้อยของฉันน่ะสิ
คาถานี้ไม่ได้ใช้มานานแล้วนะใช่ครั้งสุดท้ายก็....เมื่อห้าขวบ(ยังจำได้อีก=*=)
“คาถาก้นหีบน่ะแค่ให้แสงเฉยๆไม่มีอะไรมาก^^”
“อือ ไปนอนเถอะฉันก็จะไปแล้ว”
“ค่ะ”
แล้วฉันกับพี่ซาโซริก็เดินขึ้นห้องไปพร้อมกัน^^
ปัง!
ตอนนี้เข้าห้องมาแล้ว
สามทุ่มแล้วหรอเนี่ยก็ยังไม่ดึกเท่าไหร่แต่นอนดีกว่า-o-
เย็นนี้มีความสุขจริงๆเลย><
พี่ซาโซรินี่น่ารั....เอ้ยคิดไรหว่าเรานอนๆๆๆ>*<
(writer’s mode)
เหอะๆเอาเป็นว่าสองคนนี้หลับกันไปแล้ว
ส่วนที่เหลือก็....
ห้าทุ่ม
“กลับมาแล้วค่า~~~~”เสียงยูเมะ
“อ้าวทำไมไม่มีใครอยู่หรอo.o??”เจ้โคนันถามยูเมะ
“คงนอนแล้วมั้งคะไฟดับหรอเนี่ยพี่ถึงต้องใช้คาถาก้นหีบ”
“ก็น่าจะใช่นะไฟดับหมดเลยนี่”คิซาเมะที่ยังมีสติพูด
“โอ้ว~ชะชาช่า~ลั๊ลล้า~”เสียงหัวหน้าของแสงอุษาที่ตอนนี้เน่าไปแล้ว
“เพนพอเหอะอายคนอื่นเค้า!!--“เจ้โคนันตวาด
“เจ้อย่าว่าเพนคนเดียวเลย ดูอีตานี่สิ--“ยูเมะพูดแล้วก็ชี้ไปทางเดอิดาระ
“คร่อก~~~~~”มันหลับไปแล้วร้องไปก็แค่สองเพลงพร้อมกับโค้กไป2ลิตร(?)หลับสนิท-o-
“เหอะๆโทบิเอาเดอิดาระไปไว้ที่ห้องด้วยนะ-o-ฉันไปนอนหล่ะ”ยูเมะพูดแล้วก็เตรียมขึ้นนอน
“นากะจังแต่ห้องของรุ่นพี่ห่างกันมากนะค้าบ~แถมป๋มก็ต้องเอาคู่หูป๋มไปอีกอ่า*^*”
โทบิทำตาวิ้งๆแล้วก็แบะปาก
“เฮ้อ~คือนายจะให้ฉันเอาอีตานี่ไปใช่ป่ะ--“
“ค้าบบบ~~ ถ้าเอาขึ้นไปพรุ่งนี้ป๋มจะซื้อดังโงะเจ้าอร่อยให้10ไม้เล้ยงับ^o^”
“10ไม้O_O....เคๆเดี๋ยวฉันพาอีตานี่ขึ้นห้องเองก็ได้^^”
“พี่เค้าห้องก่อนนะนากาเระ^^”แล้วเจ้โคนันกับเพนที่หมดสถาพอยู่บนหลังคิซาเมะก็ขึ้นห้อง
“โทบิเอาโอคุโระไปเข้าห้องซะหมดแล้วนั่น--“ยูเมะสั่ง
“ค้าบ~~”แล้วโทบิก็พาโอคุโระขึ้นห้อง
“เซ็ทสึเฝ้าบ้านดีๆนะเฟ้ย”ยูเมะตะโกนบอกเซ็ทสึที่ตอนนี้นอนสลบอยู่หน้าบ้าน
“เออ”แต่มันก็ยังตอบได้
(Yume’s talk)
สรุปฉันก็ต้องพา(ลาก)อีตานี่เข้าห้องหรอเนี่ย เฮอะ
“ฉันเห็นแก่ดังโงะนะเนี่ย”
หมดสภาพจริงๆ....เมาโค้กติ๊งต๊องชะมัด—
ปัง!!! ฉันถีบประตูห้องเดอิดาระแล้วพามันไปที่เตียง
แล้วก็โยนลงเตียง
“ถึงแล้วนอนดีๆหล่ะ ไปนะ บาย”
หมับ!
“เฮ้ย!อีตานี่จะทำไรฟะ”กรี๊ดดดด!ไอ้บ้านี่มันจับข้อมือฉันแล้วก็...มากอดฉัน
“....”มันยังเงียบ
“ไอ้บ้าทำอะไรเนี่ยปล่อยเซ่~~~~”อ๊ากกก!แล้วฉันก็ดิ้นๆๆแต่ไม่หลุดเง้อแรงเยอะชะมัดเลย
“....”ตอนนี้ทุกคนลองนึกสภาพนะฉันกำลังถูกไอ้เดอิกอดให้นอนอยู่ข้างๆแล้วหน้าเราสองคนก็ห่างกันประมาณ...หนึ่งมืองามๆ(?)ของฉัน(แล้วมันเท่าไหร่ละฟะ--)
“ปล่อยได้แล...อุ๊บ!?>//////<”อยู่ดีๆไอ้เวรเดอิดาระมันก็จูบฉัน
อย่าเคลิ้มนะ อย่าเคลิ้ม
“อืม~”ซวยแล้วกรูอย่าเคลิ้ม รวบรวมพลังแล้วก็...ดิ้นๆๆๆๆๆๆๆๆย่า~~~~!!
ปึก! ตอนนี้ไอ้เวรมันไม่ได้จูบฉันแล้วเพียงแต่ว่าไอ้ที่ฉันดิ้นเนี่ยทำให้เราสองคนตกเตียง
แล้วเวรยิ่งกว่านั้นคือมันคร่อมร่างบางๆฉันอยู่ ไอ้เวรนี่มันละเมอหรือตั้งใจกันแน่><
ไม่ยอมเฟ้ย!เสีย First Kissไปแล้ว ไม่ให้มันทำอะไรหรอก(ยัยนี่คิดไปไหน--)
พลัก!เพล้ง!
ฉันใช้กำลังที่เหลือทั้งหมดถีบไอ้รุ่นพี่เวรไปติดกำแพงแถมด้วยทำอะไรแตกก็ไม่รู้
“โอ๊ย!อะไรเนี่ย”มันตื่นแล้ว--*****
“นายเมื่อกี้ตั้งใจหรือละเมอ--++++”
“อะไร? ฉันทำอะไร? แล้วเธอเข้าห้องฉันได้ไง อืมม์”ยังมีหน้ามาถามอีก
“ก็นายเมาโค้ก โทบิมันให้ฉันเอานายเข้ามาส่งที่ห้อง พอฉันจะออกจากห้องนายก็...”
“ก็อะไรอืมม์”หงึกๆสั่นๆๆ....จะให้พูดได้ไงอายเป็นนะ หึ๋ย~!
“โอ๊ย!ไปนึกเอาเองแล้วกัน>///<”
“อ้าว อืมม์”แล้วฉันก็วิ่งออกจากห้องนั้นก่อนที่มันจะนึกออก><~
*****
โอ้ว~~ เสร็จแล้วเซ็งตัวเองจริงๆ อยากแต่งหวานๆ แต่มันแต่งหวานๆไม่ได้เง้อ
ชอบอ่านนะแต่พอมาแต่งเองแล้วรู้สึกไม่ค่อยหวานอ่ะสิ ฮู่ว~
ยังไงก็ขอโทษนะคะ(ก้มหัวหงึกๆ) อย่าลืมเม้นแล้วก็โหวตด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น