คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : >>>>>>>>Chapter 3 การเดินไกลๆครั้งแรก
หลังจากที่ลีทึกทำงานเศษเที่ยงคืนพอดี เขากำลังจะกลับบ้าน ในขณะที่เปิดประตูออกมาจากร้านสะดวกซื้อ ประตูก็ชนเข้ากับร่างๆหนึ่งเข้า เขามองดูดีๆ เป็นฮยอนจินที่นั่งสัปหงกอยู่ตรงนั้น ฮยอนจินสะดุ้งตื่นทันที
“นี่!!ฮยอนจิน!!เธอมานั่งอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่หน่ะ นี่!!เธอตามฉันมาเหรอ??”ลีทึกมองฮยอนจินอย่างทึ่งๆ ยายบ้านี่ทำอะไรบ๊องๆไม่สมหน้าอีกแล้ว
“ใช่...ฉันรอนายตั้งแต่นายมาถึงนี่นั่นแหละ ไม่คิดว่าทำงานพิเศษจะนานขนาดนี้ ฉันหลับไปเหรอ? แล้วนี่กี่โมงแล้วเนี้ยะ”ฮยอนจินยังไม่หายงงขี้ตาเลย ลืมตายังแทบจะไม่ขึ้นด้วยซ้ำ
“เที่ยงคืนแล้ว!! ที่บ้านคงเป็นห่วงเธอแย่แล้ว ฉันไปส่งที่บ้านให้มั้ย? ดึกดื่นอย่างนี้เดินทางคนเดียวมันอันตรายนะ”ลีทึกพูด ฮยอนจินลุกขึ้นมา เซเล็กน้อย ลีทึกรีบคว้าแขนของเธอไว้
“คนที่บ้านเขาไม่ห่วงฉันหรอก ทำแต่งาน คงจะลืมไปด้วยซ้ำว่ายังมีลูกอีกคน”ฮยอนจินพูดทั้งๆที่ยังสะลึมสะลืออยู่ ลีทึกพอจะเข้าใจแล้วว่า ทำไมฮยอนจินถึงทำตัวเอาแต่ใจ นั่นก็เพราะว่า ไม่มีใครใส่ใจเธอ เธอจึงต้องทำแบบนี้เพื่อเรียกร้องความสนใจ
“ฉันไปส่งเธอที่บ้านดีกว่า บ้านเธอยู่ไหนล่ะ?”ลีทึกถาม ฮยอนจินบอกที่อยู่บ้านของเธอให้ฟัง
“งั้นก็ต้องไปขึ้นรถไฟฟ้าที่สถานีตรงโน้น คงต้องเดินนะ”ลีทึกบอก เพราะรู้ว่าลูกคุณหนูอย่างนี้ คงไม่เคยลงเดินไกลหรอก
“เดิน!!เหรอ?ต้องเดินด้วยเหรอ? ไกลมั้ยอ่ะ!!”ฮยอนจินถามอย่างกังวล เพราะตั้งแต่เกิดมา เธอยังไม่เคยเดินไกลเกิน30เมตรเลย
“เดินครึ่งกิโลก็ถึง”ลีทึกพูดอย่างสบายๆ แต่สำหรับฮยอนจิน เธอไม่สบายด้วยหรอก
“ตั้งครึ่งกิโล!! โอ้โหขาฉันบวมแน่”ฮยอนจินบ่นกระปอดกระแปด
“เดินแค่นี้อย่ามาทำบ่นน่า นั่งแท็กซี่มันแพงนะ แล้วฉันก็ไม่มีเงินมากพอที่จะเลี้ยงแท็กซี่เธอด้วย แล้วเธอล่ะ!!”ฮยอนจินควักกระเป๋าตังค์ออกมาดู เธอก็มีไม่พอนั่งแท็กซี่เหมือนกัน
“ฉันก็ไม่พอ...”ฮยอนจินเปิดกระเป๋าให้ดู และก็ต้องจำยอมเดินเป็นระยะทางครึ่งกิโล
ลีทึกและฮยอนจินเดินไปตามทางฟุตบาทที่ไม่ค่อยมีผู้คนเดินแล้ว ร้านค้าต่างๆก็พากันปิดหมด แถวนี้ไม่ใช่แหล่งเที่ยวโต้รุ่ง จึงไม่ค่อยมีร้านที่เปิดโต้รุ่งอยู่ตามข้างทางเลย ส่วนใหญ่จะปิดกันไปหมดแล้ว และด้วยความที่เที่ยงคืนแล้ว ฮยอนจินก็ง่วงมากด้วย ฮยอนจินจึงเดินไปเตะเข้าที่ท่อน้ำสีแดงที่ตั้งอยู่ตามถนนเข้าอย่างแรง ดังแก๊ง!! เธอล้มลงไปกองกับพื้น
“โอ๊ย!!!”ฮยอนจินร้องลั่น ลีทึกรีบเดินเข้าไปดูทันที
“เป็นอะไรมากหรือเปล่า?”ลีทึกจับที่ข้อเท้า แต่ข้อเท้าเธอไม่เป็นอะไรนี่
“ฉันเจ็บที่นิ้วเท้าต่างหาก ไม่ใช่ข้อเท้า”ว่าแล้วลีทึกก็ถอดรองเท้าของฮยอนจินออก แล้วก็ถอดถุงเท้าออกด้วย เท้าของฮยอนจินเล็บฉีก เลือดไหลซิบ
“เล็บฉีกหมดแล้ว!!!เธอเดินไหวหรือเปล่า?”ฮยอนจินส่ายหน้าเธอเจ็บจริงๆ ลีทึกจึงนั่งยองๆหันหลังให้เธอ ฮยอนจินมองอย่างงงๆ
“นายทำอะไรหน่ะ!!”ฮยอนจินถาม ลีทึกหันมามองอย่างรำคาญ
“ก็ขี่หลังไงล่ะ!!ฉันจะพาไปส่งถึงบ้านเลยไง!!”ลีทึกพูด ฮยอนจินไม่คิดว่า ลีทึกจะดีกับเธออย่างนี้ ทั้งๆที่เธอก็ขี้เอาแต่ใจซะขนาดนั้น
“จะดีเหรอ??”ฮยอนจินถาม ลีทึกชักจะรำคาญจริงแล้ว
“นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะ!!เธอจะเขยกไปจนถึงบ้านเหรอ? กว่าจะถึงก็พรุ่งนี้เช้าพอดี”ฮยอนจินจึงจำต้องขี่หลังลีทึกไป ไม่เคยเจอใครใจดีกับเธออย่างนี้มาก่อน ลีทึกเป็นคนแรกเลยนะที่ทำอย่างนี้กับเธอ
“นายรู้มั้ย?นายเป็นคนแรกนะ!!ที่ดูแลฉันดีขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่น คงปล่อยให้ฉันนั่งแท็กซี่กลับคนเดียวไปแล้ว...”เสียงค่อยๆอ่อนลง ลีทึกหันไปมอง อ้าว!!หลับซะแล้ว!!!ฮยอนจิน หลับคาหลังลีทึกโดยไม่รู้ตัว ลีทึกยิ้ม ฮยอนจินถึงจะดูเหมือนว่า ขี้เอาแต่ใจ ร้ายกาจ แต่จริงๆแล้ว ก็ยังดูเหมือนเด็กอยู่ดี แต่คิดๆไปคิดๆมา
ฮยอนจินหลับแบบนี้ เขาจะรู้มั้ยว่าฮยอนจินอยู่บ้านหลังไหนล่ะเนี้ยะ...
คงต้องเอาฮยอนจินไปไว้ที่บ้านเขาก่อนแล้วล่ะ....
ลีทึกคิดอย่างกลุ้มใจ
=========================================
ความคิดเห็น