คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Image 12 ไม่เข้าใจ
แบฮยอนยืนิ้ม็อเทลินอย่าเหม่อลอย เาไม่อยามอไปทาที่แทยอนำลั้อนรับแับสามีอเธอ แบฮยอนอยาะลับบ้าน แ่ใหนึ่็อยาะุยับแทยอนเป็นรั้สุท้าย ให้เธอสบายใ เารู้ว่าแทยอน้อเป็นห่วเาแน่ แ่เาอยาะให้แทยอนมีวามสุ ในสิ่ที่เธอเลือ
แทยอนละออาสามีอเธอ และเินเ้ามาหาแบฮยอนนเียว
“แบฮยอน....านเป็นไบ้า”แทยอนไม่รู้ะเริ่มพูเรื่ออะไรยัไี เธอยัรู้สึผิับแบฮยอนอยู่ เพราะเธอเห็นอนที่แบฮยอนนั่น้ำาไหลอนเธอเ้าพิธี
“านัีมาเลย ูอบอุ่นมา ผม็ีใที่พีู่มีวามสุ”แบฮยอนพู และยิ้มบาๆ เาพยายามยิ้มให้แทยอนสบายใที่สุ
“แบฮยอนโอเนะ....”ถึแบฮยอนะยิ้ม แ่แทยอน็ยัอห่วไม่ไ้ริๆ
“โอเสิ...ผมอยาเห็นพี่มีวามสุ ผมน่ะ อีไม่นาน็ะเอนที่เาเป็นอผมริๆ พี่แทยอนไม่้อห่วหรอ ผม่าหาที่ห่วว่าพี่แทยอนะอยู่อย่าไม่มีวามสุเพราะผม...อย่าเป็นแบบนั้นนะ ผมรู้สึผิไปลอีวิเลย”แบฮยอนพู สิ่ที่เาพู มันมาาใเาริๆ เาเื่อว่า ไม่นานเา้อทำใไ้ แม้อาะ้อใ้เวลามาว่ารั้แรที่เ็บ แ่นั่น...ถ้ามันทำให้แทยอนมีวามสุ มัน็เป็นเรื่อที่ี
“อบในะ...แบฮยอน”แทยอนยิ้ม วาอเธอเริ่มื้นึ้นมาเล็น้อย แบฮยอนับมือเธอึ้นมาหลวมๆ
“วันนี้เป็นวันแ่านอพี่นะ พี่้อเป็นเ้าสาวที่มีวามสุที่สุสิ อย่าร้อไห้รับ”แบฮยอนพูอย่าอ่อนโยน แทยอนยิ้ม และับน้ำาออเบาๆ
“๊ะ...พี่ะมีวามสุที่สุ แบฮยอนเอ็้อมีวามสุ้วยนะ”แทยอนพู
แบฮยอนรู้สึใมันเบาึ้น เมื่อรู้ว่าัวเอไม่ไ้เป็นนทำให้แทยอน้อมาพะว แบฮยอนีใที่แทยอนมีวามสุ ส่วนัวเาเหรอ เา็ะลับไปเป็นแบฮยอนนเิมแล้วล่ะ....
===================================================
“น่ารัเหรอ? ำนี้นาย็พูับใร็ไ้นี่ ไอ้เเลบอแหล มันเป็นแสละรอนายสินะ”านยอลพู พลาเินหุหิห่าออาฝูเเลบ เินให้ห่าออาที่ๆไม่ใ่อเา
ลับบ้านีว่า..านยอลิ บ้านเานะ เาไม่ลับบ้านไอ้เเลบอู๋ฟานอีแล้ว ถึบ้านะยัทำวามสะอาไม่เสร็็เถอะ แ่เาไม่อยาอยู่อีแล้ว
ไม่อยาให้วามหวััวเอมาไปว่านี้อีแล้ว....
“ไปไหน ปาร์านยอล!”ริสวิ่มาาไหนไม่รู้ เ้ามาึแนานยอลเอาไว้ านยอลหันมา
“ปล่อย!ะลับบ้าน!!”พูพลาระาแนออ แ่มันไม่สะท้านแรที่ริสึแนเาเอาไว้เลย
“อึอัสินะ นายไม่ินสัมแบบนี้ ันไปส่”ริสพู
“ันะลับบ้านัน ไม่้อห่วนะ ันะไม่แอะไรนายทั้นั้น ปล่อยันไปเถอะ ันเหนื่อย”านยอลพู และไม่มอริส
“เหนื่อยอะไร แล้วะลับบ้านไ้ยัไ บ้านยัทำวามสะอาไม่เสร็ และัน็ไม่ให้ลับ้วย!”ริสพู มือยัับแนานยอลเอาไว้แน่น
“นายไม่มีสิทธิ์ะมาสั่ัน ทำไม้อให้ันามนายไปโน่นมานี่้วย ถ้าลัวันแ นาย็ัันเอาไว้ที่บ้าน็ไ้ ทำไม้อให้ันเ้ามาอยู่ในโลที่สูส่อนาย้วย ันเอื้อมไม่ถึหรอ”านยอลพู และพยายามบิแนออามือริส แ่ริส็ยัับเอาไว้แน่นอยู่ี
ริสเียบ เาเหมือนะพูอะไรแ่็ไม่พูออมา
“เอาเป็นว่าันไม่ให้ลับ!”
“นายะมาื้อบัับนอื่นโยไม่มีเหุผลไม่ไ้ ันมีเหุผลว่าันอึอัับโลอนาย ันเหนื่อย ันอยาลับไปใ้ีวิในแบบอัวเอเหมือนเิม แล้วนายล่ะ ทำไมถึบัับไม่ให้ันไป มันไม่มีเหุผลเลย นายไม่ไ้้อารันั้แ่แรอยู่แล้วนี่!”านยอลหันมาพูับริสในที่สุ
ริสเียบ เาไม่รู้ว่าเาะอบยัไ านยอลไม่อยาะรอฟัอะไรทั้นั้นแล้ว านยอลสะบัแนออ และเิน้าวยาวๆออไป
พอแล้ว...ะมานั่ให้วามหวััวเอทำไมว่าัวันริสะ้อยอมรับัวเอว่าเป็นเียเหิ ยอมรับว่าเราเยรู้ัันมา่อน
มันไม่มีทาเป็นไปไ้หรอ
ริสำมือแน่น และยืนมอานยอลที่่อยๆเินห่าออไป
านยอลำลัะยแนึ้นึผมที่ริสมัให้เา อยู่ีๆ ็โนับมือ้านั้นเอาไว้ แล้วถูึมาสวมอา้านหลั ท่ามลาลานผืนห้าโล่ ไม่มีใรอยู่บริเวนั้นเลย บริเวนั้นมืสลัว มีเพียแสาวันทร์ยาม่ำืนเท่านั้น
านยอลอึ้ และ เพราะสัมผัสไ้ถึวามอบอุ่นที่อยู่้านหลัเา และมือที่สวมอเอวอเาเอาไว้แน่น
“อย่าไป....”ริสุหน้าับไหล่อานยอล านยอลไม่เ้าใเลย ไม่เ้าใสิ่ที่ริสทำเลย
“ทำอะไรอนาย...้อารอะไร? ทำแบบนี้ทำไม...”านยอลเสียสั่น เาลัวใัวเอมา เพราะที่ผ่านมา เาเผื่อใเอาไว้ลอว่าริสะไม่สนใเา แ่นี่....ริส้อารอะไร ทำไมทำแบบนี้
“นายไปันเหาแย่เลย....”ริสพู
“เหาอะไร นายพูอะไร นายไม่ใ่เียเหิ นายพูเอ นายะมาเหามาสนใอะไรันล่ะ?”านยอลพู เาอยาะแะมืออริส แล้วเินหนีไป แ่็ทำไม่ไ้ มันยาเินไป...
มืออเามันไม่มีเรี่ยวแรที่ะแะมือแร่นั่นออไ้เลย
“อย่าเพิ่ถามอะไรันอนนี้เลย แ่อย่าไปนะ...อย่าโรธ้วย ันห้ามนายไป แล้ว็ห้ามนายโรธ้วย”
“ทำไมถึถามอะไรไม่ไ้ สรุปว่านายือริสหรือเียเหิล่ะ? ล้าอบมั้ยล่ะ?”านยอลถาม ริส่อยๆปล่อยานยอล และหันหน้าานยอลมาหาน
“อย่าถามอะไรทั้นั้น”
ทุอย่ามันปุบปับมา รู้ัวอีที านยอล็ถูริสรอบรอริมฝีปาเ้าไปแล้ว
านยอลอึ้ และปล่อยให้ริส ประทับูบนุ่มนวลลบนริมฝีปาอเา
ไม่เ้าใ ันไม่เ้าในายเลย
ทำแบบนี้ทำไม....
ลิ้นหนาสอเ้าไปในโพรปาอุ่น อย่า่อยๆรุล้ำเ้าไปทีละนิ มือที่ประอสอ้าแ้ม ่อยๆละมาโอบร่าอานยอล านยอลหลับารับรสูบที่อ่อนโยนนี้ทั้น้ำา
ถึมันะไม่เหมือนอนนั้น ไม่เหมือนอนที่เรายัเ็ๆ แ่สัมผัสที่อ่อนโยนนี่ ยิ่ทำให้ันแน่ใว่า นายือเียเหิแน่ๆ
ออานยอลสั่นไหว เพราะเสียหัวใที่เ้นระรัว นเมื่อริสถอนริมฝีปาออ วามสบาลมหวานนั่นนิ่ ริสหายใหอบถี่ เาเอ็รู้สึหวามๆในใไม่แพ้านยอลเลย
“ูบันทำไม?”านยอลน้ำาไหลอาบแ้ม เาไม่รู้ว่าเาะรู้สึีใหรือรู้สึแย่ี านยอลสับสนไปหมแล้ว
“็บอแล้วไว่าอย่าเพิ่ถามอะไรอนนี้”ริสพู และเอามือปาน้ำาที่แ้มอานยอลเบาๆ
“นายือเียเหิ....”านยอลถาม
แ่ริสเียบ เาไม่อบ.... านยอลมออย่า้นหา ่อนที่ะไม่สามารถเ้าใสีหน้าที่ริสแสออมาไ้ เาไม่เ้าใวามิอริสเลย
“ที่นายเียบมันือำอบใ่มั้ย? นายือเียเหิ....”านยอลถามย้ำอีรั้ แ่ริส็ยัเียบ
“อบมาสิ....”
“ริส!!”
เสียออี้ิเรีย ริสปล่อยานยอล ส่วนานยอล็รีบหันหลัไปปาน้ำาออาใบหน้า บริเวนั้นเป็นลานโล่ าที่อี้ิเินมา ้อเห็นแน่ๆ ว่าเาทำอะไรานยอลบ้า
“านยอลไม่่อยสบาย ันะพาไปส่บ้าน”ริสพู านยอลเียบ เพราะอนนี้เาสับสนนเินที่ะพูอะไรไ้อีแล้ว
“แล้วานเลี้ยล่ะ? ใหู้โฮหรือแบฮยอนพาไปส่็ไ้นี่ นายไม่เห็นำเป็นะ้อทำเอเลย”อี้ิพู เป็นเวลาเียวันับที่แบฮยอนเินามอี้ิมาพอี
“มีอะไรหรือเปล่า?”แบฮยอนถาม มอที่ริสที และมอที่านยอลที่ยืนหันหลัให้ที
“านยอลไม่สบาย...ันำลัะพาไปส่บ้าน่อน”ริสพู อี้ิมวิ้วยุ่ทันที
“ทำไม้อไปส่เอ้วย แบฮยอนมาแล้ว ให้แบฮยอนพาลับไปส่็ไ้!!”อี้ิึ้นเสีย ริสรู้ไ้ทันทีเลยว่าอี้ิ้อเห็นแน่ๆ แบฮยอนมออี้ิอย่าๆ อี้ิที่ปิอ่อนหวาน พูานิ่มนวล วันนีู้แ็ๆแปล
“เี๋ยวันลับับแบฮยอน็ไ้...”านยอลพูเสียสั่น ่อนที่ะหันไปหาแบฮยอน และับแนแบฮยอน
“ไปส่ันหน่อยนะ”านยอลพู วา่ำและแ่ำ แบฮยอนไ้แ่พยัหน้าอย่าๆ
“ไ้ๆ ั้นันพาานยอลลับ่อน นายอยู่ที่านไปแหละ นายลับเร็วไปมัน็ไม่่อยีนะ อีอย่าลับพร้อมับอี้ิน่าะโอเว่านะ”แบฮยอนพู ริสมวิ้ว เหลือบมอานยอล ที่อนนี้เอาแ่หันหลัใส่เา
“อืม...ฝา้วยนะ”ริสพู แบฮยอนพยัหน้า ่อนที่ะพยุานยอลเินออไป
านยอล้อเ็บลั้นวามรู้สึ....
วามรู้สึที่ทั้สับสน ทั้ไม่เ้าใ
ทั้เสียใ และอีหลายๆวามรู้สึมามาย ยาที่ะบรรยายออมาไ้
เารู้แ่ว่า เาอยาร้อไห้มาๆเลย
แบฮยอนพาานยอลไปที่รถสปอร์สีาวอเา เามอออว่า านยอลูแปลๆ ไม่ใ่เพราะไม่สบายแน่ แ่ไม่อยาะเ้าี้ให้มาวาม านยอลเ้าไปนั่ในรถอย่าหมเรี่ยวแร แบฮยอน็นั่รที่นั่นับ และเอื้อมมือไปเปิเพลฟั
านยอลมอออไปนอหน้า่า ลอทา และน้ำาลอไหลอาบแ้มอยู่ลอ แบฮยอนเหลือบเห็นาระมอหลั เาอเียบ่อไปไม่ไ้แล้ว
“เป็นอะไร านยอล...ร้อไห้ทำไม?”แบฮยอนถาม
“เพลมันึ้น่ะ....”านยอลแ้ัว และยันั่ร้อไห้่อไปเรื่อยๆ และร้อหนัึ้นเรื่อยๆ
แบฮยอนมอ เพลที่เาเปิน่ะ มันไม่ไ้เศร้าอะไรมามายเลย
แ่มันเป็นเพลที่ริสร้อ่าหา....
แบฮยอนเห็นนะ ั้แ่อยู่ที่ลานห้านั่นแล้ว านยอลับริส...และอี้ิ็มาเห็น....
นายรัริสสินะ....ารที่เยบอว่า นายรู้ัริสมา่อน มันไม่ใ่เรื่อโหสินะ.....
“อยาร้อ็ร้อให้มันเ็มที่เลยนะ...ร้อไปเถอะ”แบฮยอนพู ไม่้อรอให้แบฮยอนบอ เา็ร้ออยู่แล้ว
ฮือ....
ันทำัวไม่ถูแล้ว....ันวระทำยัไี.....
ันวระไป....หรือว่าวระอยู่ี......
ันมันเป็นัวอะไรล่ะ เาไม่ยอมรับัวนอเา้วย้ำ แล้วเาะยอมรับนายไ้ยัไ อีอย่า เามีาอี้ิ นรัอเาอยู่้วยนะ.....
นายน่ะ มัน็แ่นที่เาไม่ไ้ยอมรับ้วย้ำ นายมันะไปมี่าอะไร....
=====================================================
Writer's Talk
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ยยยย บทนี้แบบว่า แม่ยริสยอลนี่ฟินไปสามบ้านแปบ้านนะ #ืออะไร? แบบว่า อิริสมันไม่พูนะ ว่ามันเป็นเียเหิ แ่มันูบน้อยอลอ่ะ เอาสิ!!!
ะฟินึ้นเรื่อยๆ ยัไ็ิามและสนับสนุนเรื่อนี้้วยนะ๊ะ
หนัสือ Love 7 Days ยัเปิออยู่นะ๊ะ ใรสนใเ้าไปอ่านรายละเอียไ้ในบทวามอ Love 7 Days นะ ^ ^
ความคิดเห็น