คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Hurt 12 HATE LOVE
แบฮยอนมาที่โรพยาบาลในอนบ่าย เาเ้ามาเห็นานยอลำลัเ็บเสื้อผ้าที่ใส่แล้วใส่ระเป๋า และฝาลูน้อเอาไว้
“มาแล้วเหรอ? ไปันเลยนะ”านยอลถาม แบฮยอนเพียพยัหน้า
แบฮยอนับรถไปามทาที่านยอลบอ นมาถึสุสานแห่หนึ่ มีป้ายหลุมศพมามายอยู่ที่นั่น แบฮยอนเินามานยอลไป นถึบริเวที่เป็นสุสานส่วนัว ที่านยอลทำเอาไว้ มีป้ายหลุมศพอยู่สามป้าย ป้ายถูเลือมาอย่าีและบ่บอว่า บริเวนั้นไ้รับารูแลอย่าีและเปลี่ยนอไม้อยู่บ่อยๆ
“ป้ายแรพ่อนาย ป้ายรลาแม่นาย ป้ายสุท้ายนั่นนาย...ันหาศพนายไม่เอ แ่ัน็อยาะทำมันให้นาย โีที่นายยัมีีวิอยู่ ันะสั่ให้นมาถอนมันออ”านยอลพู แบฮยอนเินเ้าไปนั่ยอๆลรหน้าป้ายหลุมศพอพ่อับแม่
“ไม่้อ...ให้มันเป็นอนุสร์เือนใว่า บยอนแบฮยอนนเิมายไปแล้ว”แบฮยอนพู แ่สายา็มออยู่ที่ป้ายหลุมศพอพ่อแม่
น้ำาที่ไม่ไ้ไหลเพราะนที่รัมาเป็นสิบๆปี พลันไหลลมา
“พ่อ...แม่....ผมอโทษ....ผมไม่เยทำอะไรเพื่อพ่อแม่เลยัอย่า....”มือเรียวสวยอแบฮยอน มันลูบไปบนแผ่นหินที่เย็นื ลำอยู่บนรูปที่เป็นใบหน้าอพ่อับแม่ านยอลมอแบฮยอนทีุ่เ่าอยู่ับพื้น้วยวามปวใ เป็นเพราะเาแท้ๆ เาทำลายีวิแบฮยอน สมวรแล้วที่แบฮยอนะไม่ให้อภัยเา
านยอลนั่ล้าๆแบฮยอน เารู้สึุในอ แ่มัน็ร้อไม่ออ
“ันอโทษ....”
“อย่าเพิ่พูอะไรอนนี้”แบฮยอนพู และยัมออยู่ที่ป้ายหลุมศพอพ่อแม่
ใรเลยะรู้สิ่ที่อยู่ในใอแบฮยอน ไ้ีเท่าัวแบฮยอนเอ
แบฮยอนวาอไม้สีาวที่เานำมา้วย และนั่มอหลุมศพอัวเออยู่พัให่ไม่พูอะไร านยอล็ไม่พู เาเพียแ่นั่มอแบฮยอนที่าแ และรุ่นิทุอย่านเียวในใ
นายเลียันมาสินะแบฮยอน นายำลัิถึีวิที่เยอยู่ีมีสุอนาย แล้วำลันึแ้นเือันอยู่ ันเ้าใี....
อยู่ีๆ แบฮยอน็ลุึ้น
“ไปันเถอะ....”แบฮยอนพู านยอล็ลุึ้นมาอย่าๆ และเินามแบฮยอนมา
เามอแผ่นหลัเล็ๆนั่น แผ่นหลัที่ใรๆิว่า เ้มแ็ันะ อยู่มาไ้้วยัวเอ แ่ใรเลยะรู้ ว่าภายใ้แผ่นหลัเล็ๆนั่น มันแบรับอะไรมามาย แบรับในสิ่ที่นเอไม่ไ้่อึ้นเลย
แบฮยอนนั่มอ้าทาั้แ่ึ้นรถมา เาไม่ยอมมอหน้า้าหน้า หรือว่าะหันมาเหลือบามอานยอลันิ านยอลรู้ว่า แม้แ่หน้า แบฮยอน็ไม่อยาให้เามอ านยอลึับรถเียบๆ ไม่พูอะไรอี นเริ่มเ้าเมือ
“ะให้ันไปส่ที่ไหน?”านยอลถาม โยไม่ไ้หันไปมอแบฮยอน แบฮยอนเียบไม่อบ นเา้อหันไปมอ
แบฮยอนเอาหัวพิับระ แล้วหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่อรู้ราว านยอลเห็นแล้ว็ส่ายหน้า และถอนหายใเบาๆ
นอนหลับแบบนี้ ถ้าเป็นนที่ไม่หวัีทำอะไรนายึ้นมา นายะทำยัไแบฮยอน....
านยอลนึไม่ออว่าะไปส่ที่ไหน เาึอรถ และปลุแบฮยอน
“แบฮยอน....แบฮยอน....นายะให้ันไปส่ที่ไหน?”แบฮยอนัวเียื่นึ้นมา มอหน้าานยอลแบบๆ
“ันหลับไปเหรอ?....ไปส่ที่บ้านเิมนั่นแหละ”แบฮยอนพูอย่าไม่ใส่ใอะไร แ่านยอลใับสิ่ที่ไ้ยิน
“นายื้อมันืนมาเหรอ? ทำไมยัอยู่ที่นั่น”านยอลถาม ยิ่ไ้ฟัแบบนี้เายิ่รู้สึผิ
แบฮยอนมอหน้าานยอล ่อนที่ะอบมันออมา
“ันอยาย้ำัวเอว่า มันเิอะไรึ้นับีวิัน”แบฮยอนพู านยอลมวิ้ว เาไม่เ้าใเลยว่าแบฮยอนะทรมานัวเอไปเพื่ออะไร
“ั้นันะไปส่”านยอลพู ่อนที่ะเหยียบันเร่ออไป
านยอลับมาส่นไ้ เมื่อถึและอรถสนิท แบฮยอนทำท่าะเปิประูลารถ แ่านยอลรีบับแนแบฮยอนเอาไว้
“เี๋ยว่อน....”แบฮยอนหันมามอ หน้าไม่่อยพอใ
“อะไรอี....”
“ย้ายออาที่นี่เถอะ....ไม่เหนื่อยเหรอ ที่้ออยู่ในที่แบบนี้น่ะ?”านยอลถาม
“ไม่...นี่มันบ้านอัน ัน็้ออยาอยู่บ้านที่เป็นอัน”
“บ้านที่มีแ่วามทรำเลวร้ายน่ะเหรอ?”
“แล้วใรสร้ามันึ้นมาล่ะ?”แบฮยอนอบลับ ทำให้านยอลพูอะไรไม่ถู
“ันอโทษ...”านยอลพูไ้แ่นี้ริๆ แบฮยอนส่ายหน้า ่อนที่ะเปประูอีรั้ แ่านยอล็ยัว้าแนอแบฮยอนเอาไว้อี แ่ราวนี้ แบฮยอนระาแนัวเอลับ
โยลืมไปว่า แผลอานยอลยัไม่หายสนิที
“โอ๊ย!!!”านยอลร้อเสียันแบฮยอนใ และหันมามอ
เลือ่อยๆึมออมาาเสื้ออานยอล แผลี านยอลเอามือุมแผลเอาไว้ แบฮยอนแะมือานยอลที่ยัับแนเาเอาไว้ แ่านยอลไม่ยอมปล่อย
“อันเ้าไปทำแผลหน่อยสิ”านยอลพู แบฮยอนมอหน้าานยอล เียบอยู่พันึอยาั่ใ ่อนที่ะพูึ้นมา
“ทำแผลเสร็แล้ว็รีบลับไป้วย”แบฮยอนพู ่อนที่ะเปิประูรถลมา านยอลเปิประูรถฝั่อเา และเินามแบฮยอนมา
บ้านหลันี้ บ้านที่เาุ้นเย บ้านที่เาเยเ้าอออยู่เป็นประำ สมัยยัเ็ๆ านยอลรู้ไ้เลยว่า มันแทบะไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ทุอย่ายัเหมือนเิม
พวลูน้อที่เฝ้าอยู่หน้าฤหาสน์ ำนับแบฮยอนที่เินนำเ้ามา
“ไปเอาแอลอฮอลล์ับผ้าพันแผลมา แล้วทำแผลให้เาใหม่”แบฮยอนสั่ลูน้อ
“แล้วนายะไปไหน”านยอลรีบถามทันที
“ันอยาื่ม....อย่ามาวนัน”พูบ็เินนำลิ่วไป านยอลถูัแให้นั่อยู่บนโฟา ส่วนแบฮยอน็หายเ้าไปในรัว
ร่าเล็้าวยาวๆเ้าไปในห้อรัวอย่ารวเร็ว และว้าวเหล้าและแ้วมาั้บนโ๊ะในรัว เาเทบรั่นีลแ้วแบบเททิ้เทว้า มันหออนอแ้วะเยอะ มือเล็ๆนั่นสั่น มันสั่น้วยอารม์่าๆมามาย ที่แบฮยอนไม่สามารถะอธิบายออมาไ้
เาระบรั่นีเ้าไปรวเียว ่อนที่ะระแทแ้วลบนโ๊ะ และหอบระรัว
วาที่พยายามะแ็ร้าว อนนี้ มันเริ่มมีน้ำใสๆไหลลอออมา
ร้อไห้ทำไม?
ะร้อทำไม?
แบฮยอนปาน้ำาออ และเทบรั่นีลไปในแ้ว และระึ้นมาอี แ่น้ำา็ยัไม่หยุไหล
ใรเลยะรู้วามรู้สึในใอแบฮยอน ีเท่าัวแบฮยอนเอ
ในใมันแ้น แ้นนแทบุอ อยาะเอาเท้าเหยียบอนอย่าหมอนั่น แ่ทุรั้ที่มอาอนๆนั้น หัวใมันลับทรยศับสิ่ที่ิ
ันวระเลียนาย นาย่าัน นายทำลายทุสิ่ทุอย่าอัน
แ่็ไม่....
ันวระทำลายนายให้ีวิพัพินาศั้แ่แรที่ันพร้อมที่ะลับมา
แ่ัน็ไม่ไ้ทำ....
แ่ยิ่ิถึสิ่ที่รอบรัวนายทำับัน ันยิ่รู้สึรัเียวามรู้สึอัวเอ...
ทำไมัน้อเ็บปว ทำไมันไม่แ้แ้นให้มันบๆไป ทำไมยัรั้รอ....
ัน้อั้สิมาว่านี้ ัน้อเ้มแ็ ันะปล่อยให้สิ่ที่ันเสีย เสียไปโยไม่ไ้อะไรืนไม่ไ้!!
แบฮยอนปาน้ำาที่นอหน้าอีรั้ แอลอฮอลล์ำนวนมาที่เ้าสู่ร่าาย มันทำให้เามึน ปิเาอแ็ แ่วันนี้ิใอเามันไม่เ้มแ็พอที่ะยืนหยัเพื่ออะไรไ้อี แบฮยอนเินออมาารัว เาะออมาูว่า นอเาทำแผลให้านยอลเสร็หรือยั? แล้วานยอลไปหรือยั
แบฮยอนเินเๆออมา เห็นานยอลำลัิระุมเสื้ออนอยู่พอี
“ทำแผลเสร็็ลับไปไ้แล้ว”แบฮยอนพู แ่้วยวาที่ปรือเพราะฤทธิ์แอลอฮอลล์ ทำให้านยอลที่เห็น้อมวิ้ว และลุึ้นมาเินเ้าไปใล้แบฮยอน นไ้ลิ่นเหล้า
“อะไรเนี่ย? นายื่มเหล้าเหรอ?”านยอลถาม แบฮยอนเหลือบาึ้นมอ
“เรื่ออัน ลับไปไ้แล้ว”แบฮยอนพู พลาะเินหนี แ่านยอล็ับเอาไว้ ้วยวามที่เริ่มเมาแล้ว เาึเไปามแรึอานยอลอย่า่ายาย
“ปล่อย!อย่ามาแะ้อัวัน!!”แบฮยอนพยายามบิัวออาารประออานยอล แ่านยอลไม่ปล่อย เาไม่ิว่า แบฮยอนะทำร้ายัวเอไ้มานานี้
“ินเหล้าทำไม? ินแล้วมันมีอะไรี!!ึ้นไปนอน ถึนายะเ็บปวับแ้นใแ่ไหน แ่็ไม่วรทำร้ายัวเอนะ” พูพลาลาแบฮยอนึ้นไป้าบน
เายัำไ้ทุๆส่วนอบ้านนี้ว่า ห้อไหนืออะไร และเาเื่อว่า แบฮยอน ็ยันอนห้อนอนห้อเิมที่ัวเอเยนอนแน่ๆ
“ปล่อย!นายไม่มีสิทธิ์มายุ่ับีวิอัน!!!”แบฮยอนสะบั แ่านยอลไม่ปล่อย ยัย่อัวลและอุ้มแบฮยอนึ้นพาบ่า และเินึ้นบันไมา
“อยู่นิ่ๆ เี๋ยวบันไ!!”านยอลว่า แ่มีเหรอ ที่แบฮยอนะอยู่นิ่ามที่บอ
“ปล่อยันล!!!!”แบฮยอนะโนลั่นบ้าน นพวลูน้ออแบฮยอนวิ่เ้ามาูเ็มไปหม
“ไม่้อเ้ามา่วย ุแบฮยอนเมามาแล้ว ันะพาเาเ้าไปนอน”านยอลหันไปสั่
“ันไม่นอน!!!ปล่อยิวะ!!”
พอลูน้อเห็นว่าอยู่สถานาร์แบบนั้น ใรมันะล้าเ้าไปยุ่ แล้วูเหมือนานยอละเป็นเพื่อนับุแบฮยอน้วย ลูน้อในนี้ไม่มีใรรู้เรื่อวามแ้นระหว่าระูลปาร์ับระูลบยอนเลยพาันล่าถอยออมา
านยอลึแบแบฮยอนมานถึห้อ เาทายไม่ผิเลย ห้อนี้แบฮยอน็ยัใ้อยู่เหมือนเิม านยอลปล่อยแบฮยอนลบนเีย
“อาบน้ำอาบท่าแล้วนอนะ อย่าทำัวแบบนี้”านยอลพู เาเผลอึ้นเสีย้วยวามโมโห แบฮยอนที่้มหน้าอยู่เยหน้าึ้น านยอลไม่ไ้สัเเลยว่าแบฮยอนำลัร้อไห้....
“อย่ามายุ่ับีวิัน....อร้อ....ันอยาะ่านาย ันอยาะทำลายนาย....แ่ไ้โปร....อย่ามาทำีับัน”แบฮยอนพู วาที่้อเม็และแ่ำนั้นมันรื่นไป้วยน้ำาใสๆ แม้วาะเม็แ็ร้าว แ่มันลับมีแววสับสน านยอลมวิ้ว และนัุ่เ่าบนพื้น รหน้าแบฮยอน
“ะไม่ยุ่ไ้ยัไ...ให้นายเลียพี่แ่ไหน พี่็ไม่มีวันทำเลวับนายอีเป็นหนที่สอไ้หรอ แบฮยอน....”านยอลพู พลาลูบน้ำาที่ไหลอาบแ้มอแบฮยอน สายาที่มอเาอย่าสับสน และน้ำา็ยิ่เอ่อล้นมาึ้น เพราะำว่า
‘พี่’
“อย่าเรียัวเอว่าพี่เลย.....เพราะมันไม่มีวันเหมือนเิมไ้อีแล้ว.....ไม่มีพี่านยอล ไม่มีแบฮยอนนที่เยว่า่าย มันไม่มีอีแล้ว ีวิอเรามันะไม่มีวันบรรบเ้าหาันไ้ อย่าทำแบบนี้”แบฮยอนพูออมา้วยเสียสั่นเรือ เายัร้อไห้
เารู้ว่าเาเมา และเาอ่อนแอ
อ่อนแอให้ับวามรู้สึอันแรล้าในในเอ
ว่าเา...
ไม่เยลืม ‘พี่านยอล’ ไ้เลย....
และยัรัเหมือนเิม ยัรัสายาอ่อนโยนู่นั้น ยัรัมือแรู่่นั้น เพราะยิ่รั เลยทำให้ยิ่เสียใ ับสิ่ที่นๆนี้ทำับเา
แ่ทั้ๆที่รู้ว่าานยอลทำลายีวิเา แ่ทุรั้ที่เาเห็นหน้าานยอล
เาพยายามหลอัวเอ้ำๆ ว่าเาเลียานยอล...
แ่ไม่...เาไม่ไ้เลียเลย ไม่ไ้เลียเลยันิเียว
“ันเลียนาย...ออไป...”แบฮยอนับมืออานยอลออาใบหน้าอนเอ เา้อทำทุอย่าให้สำเร็ เาสัาับพ่อแม่ และุฮันเอาไว้แล้ว
ทุๆอย่าที่เาทำ มันเหมือนับารี่หลัเสือ ี่แล้ว็ลมาไม่ไ้
ลมา็าย....
“นายไม่ไ้เลียัน....”
สิ้นสุำพูอานยอล ริมฝีปาบาอแบฮยอน็ถูรอบรอ านยอลท้ายทอยอแบฮยอนให้้มลมารับรสูบาริมฝีปาอิ่มหนาอเา
มันเป็นูบที่มื่น แบฮยอนพยายามิ้นหนี มันเหมือนรั้นั้น รั้ที่านยอลไู้บแราเาไป มันเ็บเียนะาใ แ่็หนีวามรู้สึลึๆไปไม่ไ้
มือเรียวำเสื้อเิ้สีพื้นอานยอลเอาไว้แน่น แทบะิทึ้ เาพยายามผลัานยอลออแล้ว แ่มันไม่เป็นผล
านยอลยัริมฝีปาหนาลไปสอลิ้นเ้าไป ร่าสู่อยๆลุึ้น าพื้น มือยัับุมที่ท้ายทอยเล็เอาไว้ ริมฝีปายัเบียแน่น ในะที่แบฮยอนแทบไม่รู้ัวเลยว่า านยอลึ้นมาอยู่เหนือร่าอเาั้แ่เมื่อไหร่็ไม่รู้
านยอล่อยๆถอนริมฝีปาออ เาเห็นวาที่ลอไป้วยน้ำาอแบฮยอน แววาที่สับสนและเ็บปว
“ปล่อยัน....”แบฮยอนพูเบาๆ ในะที่มือหนายัประอเบาๆอยู่ที่ท้ายทอยอแบฮยอน
“ะไม่ปล่อยอีแล้ว...พี่รันาย...”านยอลพู เาะไม่ปล่อย ไม่ว่าแบฮยอนะเลียเาหรือไม่ เาะไม่มีวันปล่อยมือ หรือทำร้ายนที่เารัอีแล้ว
“แ่ันเลียนาย...ันเลีย....”ยิ่พู แบฮยอน็ยิ่สะอื้น านยอลส่ายหน้า และเอื้อมไปูบับลบนเปลือา้ำๆู่นั้น ไล้ลมาที่แ้มใสเบาๆ และนุ่มนวล ลมาถึออเล็ เาบเม้มมันเบาๆ แบฮยอนหลับาลอย่าปวร้าว
ันแพ้แล้ว....
แพ้ทุอย่า....
วามเลียันับสิบปีที่ันสั่สมมา....
แพ้แล้ว....
านยอล่อยๆปลอระุมเิ้สีาวอแบฮยอนออ เามอเห็นรอยแผลเป็นที่ออแบฮยอน รอยแผลเป็นที่เาเป็นนทำึ้นเอับมือ เาูบมันเบาๆ แบฮยอนหันหน้าไป้าน้า มือเรียวำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น
“อย่ายุ่ับแผลนั่น...”
านยอลไม่สนใ เายัูบเม้มมันเบาๆ ่อนที่ะเลื่อนไปเยิมส่วนอื่นที่เาอยาสัมผัสมาลอนับสิบปีแบฮยอนรู้สึเ็บแปลบที่รอยแผลเป็น แ่มัน็ไม่เท่าวามรู้สึที่พรั่พรูอยู่ในายอเา
มันเหนือทุๆสิ่
ร่าายำยำอานยอลถูเผยออเมื่อเาถอเิ้สีพื้นอเาออ ร่าายที่มีรอยแผลเป็นนับไม่ถ้วน ไม่แพ้ร่าายอแบฮยอนเลย ูรู้เลยว่า ทั้สอนผ่านีวิที่ลำบามามาเพียใ....
านยอลอรัร่าเล็าวเอาไว้แนบแน่น และูบไล้ไปทั่ว้วยวามิถึ เาไม่เยสัมผัสเนื้อแนบเนื้อับแบฮยอนมา่อน นี่มันเป็นรั้แร และเายอมรับว่า ยิ่ไ้สัมผัส ยิ่ไ้มอ เา็ยิ่้อาร และไม่อยาปล่อยมือาไปเลย
ลมหายใอแบฮยอนเริ่มถี่ระั้นึ้นเรื่อยๆ เมื่อานยอลเลื่อนริมฝีปาลไปสัมผัสับเนื้อ้นาอ่อนๆที่ไว่อวามรู้สึ ่อนที่ทุอย่าะพร่าเลือน เพราะแรปรารถนาอร่าสู
มันเป็นรั้แรที่เ็บปวมา แบฮยอนิ และยิ่เ็บปวเพราะวามรู้สึที่ัแย้ันในใ
ทั้รั....
ทั้เลีย....
“พี่านยอล....อ๊ะ....”
เหื่อื้นอานยอลที่อยู่เหนือร่าที่พลิว่ำ หยลบนแผ่นหลัเล็อแบฮยอน แ่านยอลลับเห็นเพียแผ่นหลัที่เ็มไป้วยรอยสั มันเป็นรอยสัรูปหส์ัวให่ที่รอพื้นที่เ็มแผ่นหลัเล็ๆอแบฮยอน ยิ่เห็นเา็ยิ่รู้สึว่า เาทำให้ทุอย่าในีวิอแบฮยอนเปลี่ยนไปอย่าโหร้าย เาทำไ้เพียร่าลบนแผ่นหลัเล็ และอ่ายเอาไว้ในะที่มอบวามสุให้
“พี่อโทษนะแบฮยอน....พี่อโทษ”
แบฮยอนเพียยอมรับพร้อมวามัแย้ในใว่า เาปิเสธไม่ไ้เลยว่า มีวามสุแ่ไหน ที่อยู่ภายใ้อ้อมออานยอล
แ่็เ็บปวแ่ไหน ที่ทรยศพ่อ แม่ และทรยศัวเอ
แบฮยอนทำไ้เพียแ่หลัน้ำาลบนผ้าปูที่นอนที่เาำลัใบหน้าลไปเท่านั้น.....
====================================================
Writer's Talk
มาแล้ว่ะ!!! มาอัพแล้ว มันเป็นาวาบหวิวที่พยายามเียนให้เสียวแ่ไม่น่าเลีย ยามา้วย เพราะไม่ใู่่ที่ัวเอฟินเท่าไหร่ แ่เนื้อเรื่อไรท์้อารให้มันเป็นอารม์นี้่ะ ทั้รัทั้เลีย
ความคิดเห็น