✿ My Pretty ✿ จับยัยตัวร้ายมารัก

ลำดับตอนที่ #2 : ✿ My Pretty ✿ : CHAPTER 1 [100%]

✿ My Pretty ✿ : CHAPTER 1 [Loading100%] Update 

BY : SUMMER 

CHAPTER 1 

          "วันนี้นายจะไปไหนไหม?" ฉันหันไปถามโซลในขณะที่พวกเรากำลังนั่งเรียนวิชาที่ฉันไม่ชอบมากที่สุด...ก็คณิตศาสตร์ไง -_-

          "ไม่รู้สิแต่วันนี้ว่าง" ฉันหันไปหาโซลแล้วยิ้มทันที เพราะเวลาฉันไปไหนเราจะไปด้วยกันตลอดมันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆแล้วแหละ แต่เมื่อวานโซลไม่ได้ไปด้วยฉันเลยดวงซวยไปเจอผู้ชายไม่ดีเข้า พูดแล้วก็เจ็บใจชะมัด!  

          "งั้นไปคาเฟ่กันน่ะๆ" ฉันหันไปเขย่าแขนโซลแล้วทำหน้าอ้อนๆ เพราะทำแบบนี้โซลจะใจอ่อนไงล่ะ 

          "เห้อ...ยังไงฉันก็ปฏิเสธเธอไม่ได้อยู่ดียัยบ๊อง" 

          "เย้!" ฉันพูดออกมาแล้วยิ้มจนตาหยี บอกแล้วท่าไม้ตายนี้ใช่ได้ผลกับโซล คิกๆ >_<

          "นักเรียน! ตั้งใจเรียนหน่อยค่ะ!" เหอะ! เป็นแบบนี้ทุกที อาจารย์วิลันหันมาดุฉันกับโซล ฉันทำหน้าเซ็งก่อนจะเอาปากกามาจดตามกระดานที่อาจารย์เขียน ให้ตายน่าเบื่อชะมัด ☹

Cafe 's&s 

          ในที่สุดเวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึงฉันกับโซลลงจากรถเมื่อขับมาถึงคาเฟ่แห่งนี้ ความจริงเมื่อวานฉันเผลอไปเจอในไอจีมาน่ะร้านนี้มีของน่ากินๆเยอะเลย! 

          "ร้านนี้หรอ?" โซลหันมาถามฉัน 

          "อื้อ! ร้านนี้แหละเข้าไปกัน" ฉันถือวิสาสะคว้ามือโซลและลากเข้ามาในร้านทันที 

กริ้ง ~ กริ้ง ~ 

          "สวัสดีค่า ยินดีตอนรับค่ะ^^" 

          "อ่าว! ส้มส้ม!" ฉันโพล่งออกไปอย่างตกใจทันทีเมื่อเจ้าของคาเฟ่คือน้องส้มส้มรุ่นน้องของฉันเรารู้จักกันตอนงานกีฬาสีปีที่แล้วน่ะฉันเป็นดัมส่วนส้มส้มเป็นหลีด 

          "พี่ไอยู!" 

          "นี้คาเฟ่เราอ้อไม่น่าเชื่อ?" ฉันยิ้มแล้วพูดอย่างอึ้งๆ ก็เด็กขนาดนี้จะเอาเงินที่ไหนมาสร้างถึงถ้าพ่อกับแม่ให้ก็เหอะอย่างน้อยต้องมีความพยายามสูงมาก 

          "อ้อค่ะ เพิ่งเปิดเมื่อวานนี้เองเชิญนั่งก่อนเลยค่ะเดี๋ยววันนี้ส้มส้มให้กินฟรี^^" 

          "เห้ยๆ ไม่เป็นไรๆ" ฉันพูดแล้วหัวเราะร่วนออกมาทันที 

          "เอาเถอะน่ะค่ะ ถือว่าลองทำให้พวกพี่ชิม" 

          "เอ่อ... " เอาไงล่ะ ไม่อยากติดหนี้บุญคุณใครด้วย มันดูไม่เข้ากับฉายาฉันเลย 

          "นะค่ะ" ส้มส้มหันมากระพิบตาปริบๆใส่ฉัน อย่าทำแบบนี้ได้ไหม ฉันเริ่มเข้าความรู้สึกของโซลล่ะ

          "ก็ได้จ้ะ" 

          "เย้! รออยู่ตรงนี้น่ะค่ะเดี๋ยวส้มส้มไปเอาเค้กมาให้ชิม"

           ส้มส้มพูดแล้วเดินอ้อมไปทางหลังร้าน ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นระหว่างนั่งรอเค้ก ส่วนโซลหมอนั้นก็เหมือนฉันแหละ หยิบโทรศัพท์มาเล่น ก็สังคมก้มหน้าไง โรคส่วนตัวฉันสูงต้องเข้าใจ 

          "มาแล้วค่ะๆ" ส้มส้มเดินออกมาพร้อมกับถือถาดที่มีเค้กหน้าตาฟรุ้งฟริ้งๆน่าเกิดไปหมด ว้าว! มีเค้กเครปสายรุ้งด้วย! น่ากินมากอ่ะ >O< 

          "หู้ยยย น่ากินจังส้มส้ม" 

          "แหะๆ ลองชิมดูก่อนค่ะเพื่อรสชาติมันจะไม่อร่อย" 

          "นั้นสิ น้องเขาพูดถูกน่ะไอย์รสชาติมันอาจจะไม่อร่อยก็ได้

          (   -_-!) (-_-   )

          "นี่แหนะ!" ฉันรีบเอามือไปบิดหูโซลทันทีพูดจาอะไรไม่รู้ไม่ให้เกียติน้องเขาเลยน้องส้มส้มอุส่าให้กินฟรีแล้วยังจะพูดมากอีก 

          "โอ้ยยยๆ เจ็บๆ พอแล้วไอย์" 

          "วันหลังพูดจาให้มันดีๆหน่อย ไม่งั้นวันหลังฉันทำมากกว่านี้แน่ ชิ!" ฉันพูดแล้วสะบัดผมใส่โซลแล้วหันไปทางส้มส้มที่หน้าเหวออยู่ "พี่ขอโทษแทนหมอนี่ด้วยน่ะ ปากก็แบบนี้แหละอย่าถือสา" 

          "เอ่อ...ค่ะ งั้นส้มส้มขอไปรับแขกก่อนน่ะค่ะ"  

          "จ้ะๆๆ" 

          ฉันก้มดูเค้กพวกนี้อย่างตาลุกวาว น่ากินสุดๆ! ฉันหยิบช้อนแล้วตักเค้กขึ้นมาพอคำก่อนจะยัดใส่ปากอย่างอร่อย...หื้อ!? ใครบอกไม่อร่อย นี้อร่อยยิ่งกว่าเค้กที่บิ๊กซีอีก!

          "เอา! ไม่กินอ้อ" ฉันเงยหน้าไปถามโซลในขณะที่มือยังคงตักเค้กเข้าปาก 

          "เธอกินไปเถอะถ้าฉันกินขึ้นมาเดี๋ยวยัยอ้วนที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันจะกินไม่อิ่ม" โซลพูดพร้อมตักเค้กมายัดใส่ปากฉัน 

          "ไออืออัออ้วนอ่ะ!" ฉันพูดด่าโซลในขณะที่กำลังเคี้ยวเค้กอย่างลำบาก เกือบล่ะ! เกือบจะโรแมนติกถ้าไม่ติดคำว่าอ้วน หุ่นเพรียวขนาดนี้เนี่ยน่ะอ้วน "ให้ตายเถอะนายใช้ตาหรือใช้ตีนมองกันแน่ ☹" 

          "ล้อเล่นน่ะฮ่าๆ ขาอย่างกับกุ้งแห้งขาดสารอาหารแบบนี้ปล่อยให้กินเยอะๆดีล่ะจะได้อ้วนมั้ง" 

          "จิตใจนายนี่จะให้แต่ฉันอ้วนตลอดเลยใช่ม่ะ" ฉันพูดไม่สบอารมณ์แล้วตักเค้กเข้าปากอีก 

          "ก็คนอ้วนมันกอดอุ่นไง^^" 

          "หราาา!" ฉันเกือบจะเคลิ้มแล้วน่ะถ้าไม่ติดว่าหมอนี่มีแฟนแล้วน่ะ ผู้ชายอะไรแรดจริงๆ! "แล้วแฟนนายกอดไม่อุ่นไง!"

 

          "โห้ยย! อย่าพูดถึงยัยนั้นน่ะ นั้นน่ะยิ่งกว่าอุ่นซ่ะอีกกอดฉันไม่ปล่อยเลย"

 

          "พอๆๆ! เงียบเลยๆ" ฉันปรามโซลก่อนที่หมอนั้นจะบ่นอะไรมากกว่านี้ ไม่ใช่อิจฉาหรอกน่ะแต่รำคาญ! คนอย่างฉันเขาเรียกว่าสวยเลือกได้ย่ะ ชิ! 

          "ว้ายยยยย! ขอโทษค่ะ!" ในขณะที่ฉันกำลังลิ้มรสชาติเค้กอย่างอร่อย ก็ได้ยินเสียงของส้มส้มร้องเข้า ฉันจึงหันไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นดูเหมือนว่าจะทะเลาะกับลูกค้าน่ะ แถมหน้าคุ้นๆ 

          "กล้าดียังไง! ดูสิเลอะหมดแล้ว!" 

          ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันลุกออกจากที่นั่งเมื่อไหร่แต่ที่รู้ๆตอนนี้ฉันยืนอยู่ข้างส้มส้มแล้วเอามือกอดอกทำหน้าไม่พอใจอยู่ ก็ขามันไปเองช่วยไม่ได้! 

          "อ้อเธอเองสิน่ะ?" ฉันเอ่ยเสียงเรียบแล้วมองยัยผู้หญิงตรงหน้าที่แท้ก็ยัยอึ๋มหน้าหมวยคนนั้น 

          "เรารู้จักกันด้วยงั้นเหรอ!?" ยัยนั้นตวาดใส่ฉัน ส้มส้มเห็นท่าไม่ได้เลยรีบโพยขอโทษยัยนั้นยกใหญ่...ต้องการแบบนี้ใช่ไหม! จัดให้! 

ขวับบบบ! ฟึ่บบบ! 

          "โอ้ยยยยยยยยย!" ยัยนั้นร้องออกมาทันทีเมื่อฉันเดินเข้าไปจิกหัวนางแล้งเอามืออีกข้างตบหน้าอย่างแรง!

          "กล้าดียังไงมาขึ้นเสียงใส่ฉันห๊ะ!"

 

          "ปล่อยฉันน่ะยัยบ้า!" 

          "พอเถอะ!" โซลเดินตรงปรี่เข้ามาแล้วเอามือมาล็อกตัวฉัน 

          "ปล่อยน่ะโซล!" ฉันหันไปพูดกับโซล 

          "ยัยบ้า! เธอเป็นใครห่ะฉันไปรู้จักกับคนแบบเธอตอนไหน!?" ยัยหน้าหมวยนั้นเอามือชี้ด่าฉันปาวๆแล้วทำท่าจะมาตบฉันแต่ก็ถูกแฟนคว้าเอาไว้ก่อน...เดี๋ยวน่ะยัยนี้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วเหรอ? หึชักสนุกแล้วสิ 

          "อ้าวนี้เธอมีแฟนอยู่แล้วหรอ? ว้า! แย่จังเมื่อวานถ้าฉันไม่นั่งอยู่กับแฟนเธอก็คงจะมาอ่อยแฟนฉันใช่ไหม!?" ฉันพูดเสียงแล้วใส่ฟีลลิ่งเต็มสุดขีด นี้มันงานถนัดอยู่แล้วชิวๆ แบบว่ายัยนั้นหน้าถอดสีทันทีแล้วมองมาทางฉันแบบพิจารณา อะไรสวยขนาดนี้จำไม่ได้หรอ 

          "เธอ! " 

          "ดูเหมือนว่าจะจำกันได้แล้วน่ะ" ฉันพูดแล้วเหยียดยิ้ม 

          "นี่มันเรื่องบ้าอะไรน้ำขิง!" แฟนของยัยนั้นลุกขึ้นแล้วปรายตามามองฉัน ยัยนั้นชื่อน้ำขิงงั้นหรอ แหวะ! ชื่อโหลชะมัด 

          "เธอเล่นบ้าอะไรเนี่ย" โซลหันมากระซิบกับฉันหน้างงงวย เออลืมไปหมอนั้ยยังไม่รู้เรื่องเมื่อคืนนี่หน่า 

          "เดี๋ยวอธิบายให้ฟัง" หันไปกระซิบกับโซล 

          "แก! ไม่ใช่อย่างนั้นน่ะหมอก!" ยัยนั้นหันมามองหน้าฉันอย่างเจ็บแค้น แล้วก็หันไปเกาะแขนผู้ชายคนนั้น 

          "ปล่อย! เราจบกันแค่นี้เถอะ" 

          บอกตรงๆน่ะ ฉันมองดูภาพตรงหน้าแล้วสมเพชมาก ที่มันฉากในละครหลังข่าวน้ำเน่าชัดๆ แฟนของยัยน้ำขิงนั้นสะบัดมือนางทิ้งอย่างไม่ใยดีแล้วเดินออกไป ยัยน้ำขิงหันมามองฉันแล้วทำท่าจะเข้ามาตบแต่โซลก็มาขวางไว้ซ่ะก่อน 

          "อย่ามายุ่ง! ถอย!" ยัยนั้นหันไปตวาดโซล 

          "ฉันไม่เป็นไรโซล" ฉันหันไปบอกโซลก่อนจะเดินกล้าๆเข้าไปหายัยนั้น 

          เพี๊ยะ!!! 

          หน้าฉันหันไปตามแรงฝ่ามือที่ประทับบนแก้มอย่างแรง ฉันเอามือมาลูบแก้มตัวเองปอยๆแล้วกระตุกยิ้มเย็นๆขึ้น 

          "แกคงจะไม่รู้ใช่ไหมว่าเล่นอยู่กับใครน่ะหื้ม?" 

          "ทำไม! แกใหญ่มาจากไหน!"

          "ถ้าอยากได้นัก! ฉันจะสงเคราะห์ให้!" ฉันเอ่ยแค่นั้นก่อนจะเข้าไปกระชากหัวยัยนั้นแล้วกดลงไปตรงจานเค้กอย่างแรงจนหน้ายัยนั้นเละไปด้วย...ของหวาน ฮ่าๆสะใจดีจริง! 

          "แก! แก!" 

          "เชิญออกไปจากร้านเราก่อนที่ฉันจะเรียกรปพ.ด้วยค่ะ" ส้มส้มตั้งสติและหันไปพูดกับยัยน้ำขิงนั้น 

          "หึยย! ฝากไว้ก่อนเถอะแก" ยัยนั้นทำท่าฟึดฟัดและเดินออกไป หึ! สมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่เล่น 

          "อธิบายมาด่วนๆเลยยัยอ้วน" โซลกอดอกทำหน้าเอาเรื่องหันมาทางฉัน 

          "ก็ได้ -_-" ฉันถอนหายใจปลงๆก่อนจะเล่าทุกอย่างทุกรายละเอียดให้โซลฟังแบบว่าโครตระเอียดยิบ 

          "นี่ฉันไม่ได้ไปเป็นเพื่อนวันเดียวเธอซวยถึงขนาดนี้เลยเหรอไม่น่าเชื่อ" ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันแหละจ๋าพ่อตัวนำโชค-*- 

          "ขอโทษด้วยน่ะส้มส้มพอดีปากพี่ไวไปหน่อยน่ะเห็นหน้ายัยนั้นแล้วมันคันๆ" ฉันหันไปขอโทษส้มส้มที่ตอนนี้กำลังก้มเก็บเศษเค้กที่เละเกลือนโต๊ะอยู่ 

          "อ้อไม่เป็นไรค่ะ^^" 

          "ถ้ายังไงวันหลังจะมาอุดหนุนใหม่น่ะ แล้วก็เค้กนั้นอร่อยมาก*O*" ฉันพูดแค่นั้นแล้วก็ชากโซลออกมาจากร้านทันที

          "ไอย์ฉันขอตัวก่อนน่ะพอดียัยนั้นโทรมาตาม" โซลหันมาพูดกับฉันในขณะที่ฉันกำลังจะขึ้นรถ และยัยนั้นคงจะหมายถึงแฟนสุดที่รักของโซลน่ะ 

          "อือ ไปสบายๆเถอะ" ฉันหันไปพูดแค่นั้นแล้วก็ขึ้นไปนั่งบนรถและปิดประตูปัง โซลสถบด่าฉันบางอย่างก่อนจะเดินออกไปเลยอะไรๆเมื่อกี้เขาไม่ได้เรียกว่าแช่งแต่เรียกว่าให้พรต่างหาก 

@ห้างสรรพสินค้า 

          ฉันขับรถเปื่อยเพราะไม่รู้จะไปไหนแต่วันนี้เบื่อๆก็เลยกะว่าจะมาเดินเล่นห้างสักหน่อยตั้งแต่ฉันกับโซลแยกกันตรงคาเฟ่หมอนั้นก็หายไปเลยสงสัยจะติดแฟน เอาตรงๆน่ะมันนอยด์อ่ะเป็นเพื่อนมาสิบกว่าปีกลับเห็นแฟนที่คบกันแค่สองเดือนสำคัญกว่า ☹

          แต่ช่างเห๊อะ! อย่างที่บอกฉันสวนเลือกได้จะหาเพื่อนเมื่อไหร่ก็ได้สบายบรื๋อ ฉันเดินเลือกเสื้อผ้าไปเรื่อยๆและมาสดุดกับเสื้อตัวหนึ่ง...เป็นเสื้อคู่น่ะ เนื้อผ้านุ่มเป็นเสื้อสีดำอีกตัวหนึ่งสีขาวดูแล้วดาร์คๆดี มันแนวอ่ะน่าซื้อมาใส่มากแต่ติดตรงที่ไม่รู้จะใส่กับใครดีเนี่ยแหละ 

          "อ้าวเธอ...?" 

          (  -_-!) ใคร! ใครมันบังอาจมาเรียกคนสวยว่าเธอ ฉันหันไปตามเสียงก่อนจะพบผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินควงกับผู้หญิงอีกคนมา 

          "ใครไม่ทราบ?" เหอะ! นี่มุขจีบสาวของผู้ชายสมัยนี้เหรอตลกดีจัง -_-

          "นายขยะสังคมไงจำไม่ได้หรอ J"

          

          ฉันขมวดคิ้มด้วยความงงก่อนจะมองหน้าหมอนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า...สีผมแหวกแนวแบบนี้ ปากสุนัขไม่รับประทานแบบนี้ 

          "นาย!" ฉันเอาชี้หน้าหมอนั้นแล้วทำตาโตเท่าไข่ห่าน คนอะไรตายอยากตายเย็นจริงๆ 

          "ซัมรู้จักกับผู้หญิงคนนี้ด้วยเหรอค่ะ" ยัยหน้าใสอ่อนวัยต่อโรคนั้นหันไปทำตาแบ๊วๆใส่หมอนั้น หู้ยยย! ทำแล้วสวยตายแหละยัยขาจิ้งหลีด! 

                ❤︎♡[Loading50%]♡❤︎

          "อืมนิดหน่อยน่ะ" หมอนั้นหันไปตอบยัยขาจิ้งหลีดแล้วก็เอามือไปบีบแก้มยัยนั้น ส่วนยัยนั้นก็ยืนบิดไปมาเป็นเลขแปด เอา...เอาเข้าไป เห้อ...รำคาญพวกโลกสวยรักหวานแหววจริงๆเลย นี้คิดว่าตัวเองอยู่ในโลกดิสนีย์ที่มีหมีพูกับทิกเกอร์วิ่งเล่นอยู่ใช่ไหม

          "แหวะ...เลี่ยนชะมัด" ฉันพำพัมเบาๆไม่ให้สองคนนั้นได้ยินก่อนจะเลี่ยงเดินออกมาจากร้านเสื้อผ้าทันที เห้อ...ค่อยโล่งหน่อย 

          "รุ่นพี่ค่ะ!?" มีเด็กคนหนึ่งเอ่อ...ยังไงดีเอาเป็นว่าน่าจะอายุราวๆห่างกับฉันประมาณสองถึงสามปีมั้งน่ะ ตะโกนเรียกฉันจากทางด้านหลัง

          "คะ...ค่ะ?" ฉันเอามือชี้หน้าตัวเองพร้อมกับทำหน้างงๆ และนี้คืออีกที่มาของคำว่าสวยงง อร้ายยย! เข้ามากๆ >_<

 

          "ฉันขอถ่ายรูปคู่กับรุ่นพี่ไอย์หน่อยได้ไหมค่ะ พอดีเพื่อนหนูมันเป็นเอฟซีพี่น่ะค่ะ" กรี๊ดดดดดด! มีเอฟซงเอฟซีเป็นไงล่ะ! ดูจากชุดนักเรียนที่น้องคนนี้ใส่เหมือนจะคนล่ะโรงเรียนกับฉันน่ะ 

          "อ้อ! ได้ค่ะ^^" ฉันยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวก่อนจะเข้าไปในมุมกล้องที่น้องเขายื่นมา 

          "หนึ่ง สอง ซัม..." 

          แชะ! ~ 

          "ขอบคุณค่ะ^^" 

          รูปฉันกับน้องถูกถ่ายออกมาเรียบร้อยน้องเขาหันมายิ้มให้ฉันหนึ่งที่ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป 

          โอ้ยย! ไอยูปริ่ม! ถึงจะเคยเจอเรื่องแบบนี้มาเยอะแต่นี้มันโรงเรียนอื่นไง นี้ความสวยฉันมันแพร่กระจายไปขนาดนั้นเลยเหรอ โฮะๆ ^O^

 

          "ฮึม...ฮึ้ม..." ฉันเดินฮัมเพลงเบาๆในขณะที่กำลังใส่หูฟังฟังเพลงและเดินเล่นทั่วห้าง แหม่ก็คนมันอารมณ์ดีนี่ 

          "อ๊ะ!" ระหว่างที่เดินอยู่ดีๆ ด้วยความที่ฉันอินกับเพลงมากเกินไปทำให้ฉันเผลอหลับตาและเดินไปชนกับอกกว้างของใครไม่รู้เข้า 

          "เฮ้ เดินระวังๆหน่อยสิ"

          "นาย! ไอโรคจิตขยะสังคม!" พังหมด! ไปหมดแล้วอารมณ์ดีๆของฉัน เห็นหน้าหมอนี่ทีไรเส้นเท้ามันกระตุกหยิกๆทุกที ทำไมเดินไปไหนต้องเจอแต่หมอนี้ด้วยน่ะ! 

          "เดินชนแล้วยังไม่ขอโทษอีก เธอนี่เป็นคนแบบไหนกัน" หมอนั้นกอดอกแล้วมองมาทางฉันอย่างพิจารณาแล้วกระตุกยิ้มเย็นๆขึ้น "เธอยังไม่ได้รับผิดชอบเรื่องคราวนั้นเลยน่ะ^^" 

          "นี่สรุปนายจะไม่จบใช่ป่ะ!" ฉันด่าหมอนั้นแล้วก็เอามือกอดอกและใช้สายตาอันพิฆาตมอง 

          "ถ้าจะให้จบอ่ะเหรอ...ขอเบอร์หน่อยน่ะ^^" อยู่ๆหมอนั้นก็เอามือมาแย่งโทรศัพท์ฉันไปจากมือแล้วกดอะไรยิกๆไม่รู้ 

          "เห้ย! เอามาน่ะอีตาบ้า!" 

Rrrrrrr 

          เสียงริงโทนโทรศัพท์ของใครสักคนดังขึ้นหมอนั้นลวงโทรศัพท์ออกมาแล้วกดตัดสายแล้วหันมายิ้มให้ฉันพร้อมกับโยนโทรศัพท์มาให้ ย้ำน่ะ! โยน! 

          "อีบ้า! ถ้าโทรศัพท์ฉันพังนายต้องรับผิดชอบ!" ฉันโวยวายก่อนจะเอาลูกรัก(โทรศัพท์)มาเช็ดๆตรงขอบเสื้อ 

          "แค่นี้ฉันก็มีเบอร์เธอแล้วไปล่ะจุ๊บๆ" 

          "ห่ะ!?" หมอนั้นไม่ฟังที่ฉันพูดแล้วเดินออกไปหน้าตาเฉยทิ้งฉันไว้ที่กำลังเหวอกลางอากาศแบบสตั้นสุดขีด...ได้ยังไง! ทำไมฉันถึงสมองช้าและโง่แบบเน้! TOT 

          "ไอย์" 

          "ยัยไอย์!" 

          "ไอยู!" 

          "คะ...ค่ะ!" ฉันสดุงตื่นออกมาจากที่นอนและพบว่าม๊าตะโกนอยู่เรียกชื่อฉันอยู่ตรงประตู จะรีบปลุกทำไมนี่พึ่งจะ 

...

          08.00 น. 

          "เห้ย! แปดโมง!" ฉันตาโตอย่างตกใจและรีบเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที กรี๊ดด! ทำไมหม่อมแม่ปลุกช้าขนาดนี้ เจ็ดโมงนี่ว่าสายแล้ว แปดโมงนี่ไม่ต้องเข้าแถวแล้วมั้ง! 

Rrrrrrrr 

          ในขณะที่ฉันกำลังเดินลงไปข้างล่างอย่างรีบร้อนโทรศัพท์ลูกรักก็ดังขึ้นเสียก่อน 

          "ฮัลโหล!" 

          [เฮ้! จะเข้าแถวแล้วน่ะทำไมยังไม่มาอีกยัยบ๊อง] เสียงโซลดังบ่นมาแต่ไกล ฉันเดินไปหยิบขนมปังมาหนึ่งแผ่นแล้วรีบวิ่งออกไปข้างนอกบ้านเพื่อไปลานจอดรถทันที 

          "เออรู้แล้วเว้ย! รอด้วยกำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ เออแล้วก็ฝากบอกยัยฝนด้วยน่ะว่าเรื่องที่จะมาปรึกษาเคล็ดลับอะไรนั้นฉันขอผ่านไม่มีอารมณ์" 

          [เออแล้วก็มีอีกเรื่องหนึ่ง] 

          "อะไรอีกว่ะ" 

          [มาดูเองแล้วกัน] โซลพูดน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะจัดสายไปเลย อะไรของมันว่ะไอเพื่อนบ้า

          "Hi ~" เดี๋ยวน่ะ...เสียงนี้ ฉันเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าและหันหน้าไปตามเสียง 

          "นายขยะสังคม!" โอ้! ไม่น่ะ! นี้ฉันฝันไปเรอะ! ไม่มีทางหมอนี่ไม่มีทางจะมายืนหน้าสลอนอยู่บ้านฉันได้ลุงยามมาเก็บหมอนี่ที่! 

          "โอ๊ะๆ! ทำไมเรียกพี่เขาแบบนั้นล่ะลูก" 

          "ม๊า!" นะ...นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน! 

                ❤︎♡[Loading100%]♡❤︎

1เม้น = 1กำลังใจน่ะค่ะ ♡♡♡ 

ฝากโหวตด้วยน่ะค่ะ ♡♡♡