ผู้พิทักษ์แวมไพร์ ตอนที่1

ตอนที่1 
 

....ราชอาณาจักรเอโนเปีย....
    "ถึงเวลาแล้วสินะ"เสียงแหบพร่าของชายวัยกลางคนใบหน้าคมคายผมสีแดงเพลิงยาวจรดกลางหลังเอ่ยขึ้น ขณะที่นัยน์ตาสีเดียวกับเส้นผมมองไปยังรูปภาพใบนึงที่ถือไว้ในมือ ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นอย่างยินดี กับการกลับมาของใครคนนึงที่เขารอมาร่วม100ปี... 

...อีกด้านนึงของเอโนเปีย...
  ..บรรยากาศเย็นสบายทำให้สาวน้อยผู้มาจากต่างเมืองยิ้มร่าออกมาอย่างอารมดีที่วันนี้จะเป็นวันแรกที่เธอจะกลายเป้นเด็กนักเรียนม.ปลายของ เอโนเปียไฮสคูล โรงเรียนชั้นนำที่ฝึกนักเวทย์แวมไพร์และหมาป่าและอีกมากมาย.. 
"กัส เธอช่วยถือถุงขนมให้ฉันหน่อยสิ" เสียงหวานๆของผู้หญิงหน้าตาบอบบางร่างเล็กแก้มป่องผมสำดำยาวสลวยเฉกเช่นกับในตากลมโตมองไปที่เพื่อนสาวเจ้าของผมสีชมพูด้วยสายตาขู่บังคับ
"เธอก็ถือเองสิมิลล่า" แองกัส สาวน้อยผมชมพูตอบเพื่อนอย่างอ่อนหวาน ชิชะ เดี๋ยวนี้หล่อนกล้าเถียงโรมิลล่าผู้สง่างามเรอะ อะแฮ่ม สวัสดีค่ะ ฉันคือสาวน้อยแสนสวย(เหรอ)มีนามว่าโรมิลล่าส่วนเสียงหวานๆที่บังอาจบอกให้ฉันถือถุงขนมเองนั้นคือเสียงของ แองกัส เพื่อนสนิทสุดสวาทขาดดิ้นของฉันเองค่ะ 
"ฉันถือตั้งหลายถุงแล้วเธอก็ช่วยฉันถือมั้งสิ" ฉันแสร้งทำเสียงอ่อย เรียกร้องความสงสาร แน่นอนว่ามันได้ผลทุกทีถ้าไม่มีมารมาขัดน่ะนะ 
"ยัยเปี้ยก เธออยากแบกมาเองก็ถือเองสิไปใช้กัสทำไม" เสียงอันกวนประสาทของโรมันดังขึ้นข้างหลังฉัน สงสัยล่ะสิว่าเขาคือใคร บอกให้ก็ได้ เขาคือพี่ชายฝาแฝดของฉันเองเป้นตัวมารที่คอยขัดฉันมาตลอดตั้งแต่ออกจากท้องแม่จะกินนมแม่แต่ล่ะทีโรมันก็ตัดหน้าก่อนตลอดฉันนึกแล้วแค้น(หล่อนจำตอนตัวเองเกิดได้ด้วยเรอะ-- ) 
"ใจร้าย ฉันอุตส่าแบกมาเพื่อจะได้แบ่งกัสกินไง" จริงๆนะสาบานได้ฉันแบกมาเพื่อแบ่งกัสจริงๆ แต่ทำไมทั้งสองคนต้องทำหน้าเหมือนไม่เชื่อฉันด้วยล่ะT^T
"เหรอ/เหรอย่ะ" แองกัสและโรมันประสานเสียงกันพร้อมทั้งทำหน้าราวกับไม่เชื่อฉัน ชิ เสียใจนะ 
"แบกเองก้ได้ว่ะ แบร่!" ฉันหันไปแลบลิ้นใส่แองกัสและดรมันก่อนจะวิ่งด้วยฝีเท้าแวมไพร์ผู้รวดเร็วเป็นอันดับสองของแปซิต้า 
"เฮ้ย!ระวัง!!"เสียงของโรมันดังเข้ามาในโสตประสาท แต่ฉันหาได้สนใจ ยังคงหลับหูหลับตาวิ่งต่อไป.. 
ปึ้ก ตึง จุ๊บบบ~~~~  
   หว่าา.. รู้สึกเหมือนตัวเองเดินชนกำแพงเข้าอย่างจังแล้วล้มทับอะไรเนี่ยทำไมถึงรุ้สึกนุ่มๆที่ริมฝีปาก.. ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น0.0 อะ โอ้ว.. นะ นี่คนหรือเทพบุตรเนี่ย หน้าตาคมคาย ล้อมกรอบไปด้วยผมสีแดงเพลิงในตาสีฟ้าอ่อนที่มองอย่างอาฆาตแค้นนี่มันอะไรกัน เสียงอื้ออึงดังขึ้นรอบตัว แต่ไม่ได้ทำให้ฉันละสายตาไปจากใบหน้าคมคายเลยแม้แต่นิด แม้ใบหน้าชวนมองนั้นจะเริ่มแดงระเรื่อ เอ้ะ ดะ แดงระเรื่อ 
"เหวออออ.."ฉันที่เพิ่งรู้สึกตัวโดนมือใหญ่ของร่างตรงหน้าผลักออกจนล้มก้นกระแทกพื้นอย่างจัง เจ้าของผมสีแดงยกแขนเสื้อเช็ดที่ริมฝีปากระเรื่อที่ฉันเพิ่งจะก้มลงไปจูจู๊บเมื่อกี้ก่อนจะเดินหายไปท่ามกลางฝุงชนที่มุงดูอย่างสนอกสนใจ 
"เฮ้ เป้นอะไรมั้ยมิลล่า"เสียงแองกัส เรียกสติที่เลือนลางของฉันกลับมาอีกครั้ง
"มะ ไม่ ไม่เป้นไรจ้ะ"ฉันเอ่ยออกมาอย่างอ่อนแรง 
"ฮ่าๆๆๆ ยัยเปี้ยก โดนจูบแค่นี้อึ้งเลยหรอ"เสียงที่กวนอวัยยวะบ้างล่างดังขึ้นโดยที่ไม่ต้องหันหลังไปกุรับรู้ได้ว่าเป้นเสียงของพี่ชายบังเกิดเกล้า 
"โรมันอย่าไปล้อมิลล่าสิไเสียงปรามของกัสเอ่ยขึ้นพลางยกมือตีไหล่ของโรมันแต่เจ้าตัวกลับหัวเราะอย่างเอาเป้นเอาตาย อ้ากกกก จูบแรกของช้านน ฮืออเสียให้ใครก็ไม่รู้ฉานอยากตายยยยย 
"..ขอให้นักเรียนปี1ทุกคนมารายงานตัวที่หอประชุมด้วยค่ะ..ไ เสียงประกาศเรียกของอาจารย์ทำให้นักเรียนทุกคนสลายตัวเดินจากไปเหลือแต่เพียงสาวน้อยผมสีดำ กับเพื่อนสาวและพี่ชายที่ยืนหัวเราะเอาเป้นเอาตายท่ามกลางความอับอายของโรมิลล่า..