คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หลบหน้าอีกครั้ง
เ้าวัน่อมา
ริ๊
เสียมือถือหิสาวปลุเธอ้อลืมาื่น ใบหม่อนพยายามมอหามือถืออัวเอามเสียโทรศัพท์ พอเห็นสภาพอัวเอภาพเมื่อืนลับายย้อนนเธออยาะนอนสลบไปอีรอบ
“ันทำอะไรลไปเนี่ย”
เพราะฤทธิ์อแอลอฮอล์ทำให้สิสัมปัะไม่ลเหลือมีเพียิเลสรอบำ ปล่อยให้ทุอย่าเป็นไปามอารม์ัวเอ
ร่าายอทั้สอเปลื่อยเปล่าไร้ึ่อาภร์ใๆสวมใส่ ร่าบานอนบใ้วแนอายหนุ่มในพื้นที่โฟาแบๆ
ไม่ล้าะหันไปมอ่วท่อนล่าร่าายเา เธอ พยุัวเอออาอ้อมอราธาอย่าระมัระวั็เ็บแปลบรลา่วล่าเผลอรวราออมานทำให้ายหนุ่ม้อื่นมาู
“อ้ะ! ”
“เป็นอะไรรับ...” เสียแหบอนเพิ่ื่น
“ไม่ ไม่มีอะไร่ะ” เาเ้าใว่าเธอยัเ็บปวทรมาับรอยเเบนหน้าอสาเหุเมื่อืน
“อืมม ไม่ีึ้นสินะ” หาเธอไม่หายีเห็นทีะ้อพาไปโรพยาบาลเสีย
“ใบหม่อนีึ้นบ้าแล้ว่ะ เเ่ว่า เอ่อ มันเ็บรนี้…”
มันรุนแรสำหรับับรั้แรอย่าเธอเาวรมีสิแล้วปบัิับเธออย่าอ่อนโยน
“ุธาอย่า้อแบบนั้นสิะ”
“ไม่ให้ผม้อแล้วผมะให้ผมไ หื้อ”
็ร่าายเธอึูสายาเานานี้ อนนี้เายัสามารถวบุมัวเอไว้ไ้บ้า หาหิสาวไม่เ็บปวเาะัารบรรเลรัอีสัรอบ
“แล้วเรื่อเมื่อืน....”
ไม่รู้้ออโทษหรือเอ่ยประโยไหน นี่เป็นรั้แรที่มีประสบเหุาร์อะไรแบบนี้ และเป็นบุล้อห้ามสำหรับอี่าหา
“เมื่อืนทำไมเหรอ…”
“เมื่อืน…..” หิสาวอ้ำอึ้พูไม่ออ แ่มอหน้าเาอนนี้ยัไม่ล้าเลย ทำไ้เพียหลบสายาอย่าเหนียมอาย
“ุ่อยบอผมอีทีอนพร้อม็ไ้รับ” เาพอเาวามรู้สึอเธอไ้อนนี้สีหน้าเธอเื่อนนานั้น
“อบุะ ห้อน้ำอยู่รไหน ใบหม่อนอยาเ้าห้อน้ำ”
“ุเินไหวหรือเปล่ารับ ผมพาไป”
ายหนุ่มลุึ้นพรวไม่สนว่าเ้าัวร้ายที่ทำเธอมนสภาพเป็นแบบนี้ำลัผาาภาวะอาารเพิ่ื่นนอน
หิสาวไ้เห็นันั้นรีบ้มาหลบาทันที ถึะสัมผัสไ้แ่ไม่เยเห็นนาอเ้านี่มันเท่าไหน
“ไม่ ไม่เป็นไรเี๋ยวใบหม่อนไปเอ แ่… ุธา เอ่อ ่วยใส่เสื้อผ้า่อนไ้ไหมะ”
“ทำไมเหรอรับ” ายหนุ่มยืนรหันแ่นายอยู่หน้าเธอ
“แล้วหันหน้าไปทาอื่น้วย”
“นีุ่ำลัเินผมอยู่เหรอ”
“ุธา!” เธอะเบ็เสียแ็เมื่อายหนุ่มล้อเธอ
“ฮ่าๆๆ โอเๆ ผมไม่แล้ ห้อน้ำอยู่ถัไปาห้อรัวรับใบหม่อนรไปทานี้ะอยู่้ายมือ”
“อบุ่ะ”
“ในห้อน้ำมีผ้านหนูยัไม่ไ้ใ้านเผื่อุะอาบน้ำเลย ผมะึ้นไปใ้ห้อน้ำ้านบน ะเอาเสื้อผ้ามาใหุ้เปลี่ยน้วย”
“ไ้่ะ อบุ่ะ”
พอำระร่าายเรียบร้อย เมื่อเินออมาาห้อน้ำ็มีายหนุ่มเรียมุไว้รอเธอแล้ว เป็นเสื้อผ้าอมาราที่เยมาพัผ่อนที่นี่ โีที่ยัมีเสื้อผ้าทั่วไปสำหรับเธอ ไม่ั้นเธอสวมุเรสน่าาประหลาๆเป็นแน่
ใบหม่อนสวมาเายาวับเสื้อเิ้สีาวธรรมาแ่ราาป้ายแพนิที่ว่าเธอใ้ีวิไ้หลายเือนเมื่อเทียบับำนวนราา
หิสาวรวเ็มือถืออัวเอที่แ้เือนและสายโทรเ้ารัวๆหาเธอ ึใ้เหุผลปลอมปลอบอหัวหน้าแสร้ว่าัวเอป่วยนไม่สามารถไปทำานไ้
ระหว่าเินทานในรถเียบผิหูผิาบรรยาาศภายในรถเียบสัมีเพียหิสาวเท่านั้นที่นั่ไม่ิเบาะเพราะมีเรื่อระวนระวายอยู่ภายในอ
มาทำานไ้ไม่เท่าไร็่อเรื่อเสียแล้ว…..
หลายวันผ่านไปเรื่อืนวันนั้นยัวนเวียนอยู่ในวามิ เธอพยายามหลบหน้าเาลอเวลา ะิ่อพูุย็่อเมื่อ เธออัพเทาน
“เห้อ ทำไมมันอึอัอย่านี้เนี่ย...” ใบหน้าห่อเหี่ยวล้ายนสิ้นหวัเ็มไป้วยวามระอึระอวน
นปภาบัเอิเห็นพอี สีหน้าแววาเร่เรียึเินเ้าไปถามไถ่้วยวามเป็นห่ว
“เป็นอะไร้ะใบหม่อน”
“ไม่มีอะไรหรอ่ะพี่นา ใบหม่อนแ่เ็ๆ” ืนบอวามริไปเธอไม่มีที่อยู่สบายใแล้ว
“ถ้ายัไม่หายป่วยี หยุพัอีสัวัน่อนไ้นะ”
“ใบหม่อนหายีแล้ว อบุ่ะพี่นา ่วนี้มีเรื่อให้ิเยอะไปหน่อย”
“่วนี้านเยอะ แล้วเรา็ทำแ่านนหมเเพสั่นน่ะสิ”
“ั้นมั้...” เธอเออออับเ้านายัวเอไป้วย
“มีอะไร็บอพี่ไ้นะ เผื่อพี่พอะ่วยไ้”
นปภาเสนอวาม่วยเหลือ หามีเรื่ออะไรที่ทำเพื่อนร่วมอย่าเธอสามารถทำไ้ เธอ็เ็มใ
“อบุ่ะพี่นา”
ความคิดเห็น