คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Are you a werewolf? {IV}
Cr:pin
Jade part
ณ ปราสาทแวมไพร์
"เจด เจ้าทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างมั้ย นี่เจ้าไปทำอะไรที่ถิ่นมนุษย์หมาป่านั่น" แฮชสหายคนสนิทบ่นผมหลังจากที่แบกผมหนีจากไอ้มนุษย์หมาป่าบ้านั่นมาได้
"ก็ข้าได้กลิ่นมนุษย์หนิ" ผมตอบคำถามเพื่อนสนิทออกไป
" มนุษย์? เจ้าพร่ามอะไรของเจ้าน่ะเจดที่นั่นมันถิ่นของพวกมนุษย์หมาป่านะ มันจะไปมีมนุษย์อยู่ได้ไงกันเล่า" แฮชพูดอย่างไม่อยากเชื่อคำพูดของผม
ก็ไม่แปลกที่เค้าจะไม่เชื่อ ก็ที่ๆผมบอกว่าเจอมนุษย์เข้าหน่ะมันเป็นเขตของเผ่าพวกมนุษย์หมาป่าไงล่ะ
เผ่าที่พวกผมอยู่เป็นเผ่าของ'แวมไพร์' พวกเราอาศัยอยู่ในปราสาทใหญ่กลางป่าฝนที่ไม่มีมนุษย์หรือสัตว์ชนิดไหนเข้ามาได้ หรือเพราะไม่อยากจะเข้ามามากกว่า เผ่าของเราไม่ค่อยถูกกันกับมนุษย์หมาป่าสักเท่าไหร่นักนั่นจึงเป็นเหตุผลที่พวกผมถูกห้ามไม่ให้เข้าไปในเขตของพวกมนุษย์หมาป่าไงล่ะ
เมื่อตอนที่ผมกำลังล่าหาเหยื่ออยู่นั้นจู่ๆผมก็ได้กลิ่นของมนุษย์มาเตะที่จมูกของผม มันแรงและหอมมากกว่ามนุษย์คนไหนๆที่ผมเคยลิ้มลองมา ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองเข้ามาในเขตของมนุษย์หมาป่าตอนไหน รู้แค่ว่าผมแค่ตามกลิ่นนั่นไปจนเจอกับตัวเธอ เธออ้างบอกว่าตัวเองเป็นมนุษย์หมาป่าแต่ผมไม่เชื่อหรอก เพราะว่ากลิ่นของมนุษย์หมาป่ามันไม่ใช่อย่างนี้แน่นอน ยิ่งตอนที่เธอหกล้มแล้วมีกลิ่นเลือดฟุ้งเข้ามายิ่งทำให้ผมอดใจไม่ได้ที่จะอยากลิ้มลอง แต่แล้วก็มีไอ้หมาบ้าที่ไหนไม่รู้มาขัดจังว่ะผมไว้ซะก่อน ถ้าแฮชไม่มาช่วยผมไว้ก่อนละก็ผมคงได้โดนไอ้หมาป่าบ้านั่นยำเละไปแล้วแน่ๆ
Alice part
ฉันถึงกับพูดไม่ออกกับเรื่องที่ท่านพ่อเล่าให้ฟังทั้งหมด ท่านพ่อบอกว่าฉันไม่ใช่มนุษย์หมาป่าแต่เป็นเพียงแค่ 'มนุษย์' ธรรมดาเท่านั้น ท่านพ่อบอกว่าท่านเก็บฉันได้ที่ถ้ำกลางป่าแล้วเก็บฉันมาเลี้ยงไว้เป็นลูก ฉันพึ่งจะเข้าใจถึงเหตุผลที่ฉันชอบฝันเรื่องๆเดิมๆนั้นอยู่เป็นประจำเป็นเพราะว่ามันคือเหตุการณ์ในอดีตของฉันนั่นเอง
ในหัวของฉันเต็มไปด้วยความสับสนเต็มไปหมด ฉันไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ท่านพ่อเล่าออกมาเลยแม่แต่นิด
ตอนนี้ฉันออกมานั่งคนเดียวที่ริมน้ำตกในป่านอกหมู่บ้านเพื่อมานั่งทำใจให้สบายขึ้น เวลาที่ฉันมีเรื่องเครียดๆหรือไม่สบายใจฉันจะมานั่งปรับทุกข์ที่นี่ตลอด ลมเย็นๆและเสียงของน้ำตกที่ไหลกระทบกับก้อนหินจะทำให้ฉันสบายใจขึ้นเวลาที่ได้มาที่นี่เสมอ แต่มันคงยากกับสถานการณ์ในตอนนี้ ตอนที่ฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่ตัวฉันเองน่ะสิ
"ลิซ!"เสียงของคนมาใหม่ทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดของตนเองก่อนที่จะหันไปดูเจ้าของเสียง
"มานั่งทำอะไรคนเดียวตรงนี้อ่ะ"เป็นเสียงของเจโน่สหายคนสนิทนั่นเองที่เอ่ยถามหลังจากที่นั่งลงข้างๆฉัน
"เจ้ารู้ได้ไงว่าข้าอยู่ที่นี้" ฉันแปลกใจที่เพื่อนสนิทหาตัวฉันเจอ
"ก็ข้าเห็นเวลาเจ้ามีเรื่องให้ทุกข์ใจทีไรเจ้าจะมาอยู่ที่นี่คนเดียวตลอดน่ะสิ" เจโน่ตอบ
"งั้นเจ้าคงรู้เรื่องข้าแล้วล่ะสิ" ฉันเอ่ยถามเพื่อนสนิท
"อืม เรื่องที่เจ้าไม่ใช่มนุษย์หมาป่าน่ะ ที่จริงข้าก็แอบสงสัยมานานแล้วล่ะ" คำพูดของเพื่อนสนิททำให้ฉันต้องหันไปมอง "ข้าสงสัยตั้งแต่ที่เจ้าโตเร็วกว่าพวกข้าผิดปกติแล้วแหล่ะ ว่าเจ้าน่ะน่าจะไม่เหมือนกับพวกข้า"
"อย่างเองงั้นหรอ"ฉันตอบอย่างเข้าใจ
"แล้วเมื่อคืนที่พี่เจ้าแบกเจ้ามาอ่ะ ไม่ใช่สิต้องเรียกว่า'คาบ'มามากกว่า" เค้าพูดติดตลกนิดหน่อย "กลิ่นเลือดของเจ้ามันฟุ้งซะจนข้ามั่นใจเลยล่ะว่าเจ้าไม่ใช่มนุษย์หมาป่าแน่ๆ"คำพูดของเจโน่ทำให้ฉันอึ้งนิดๆ
ท่านพ่อเคยเล่าให้ฉันฟังว่ามนุษย์หมาป่าเวลากลายร่างนั้นจะจมูกจะดีเป็นพิเศษเลยสามารถได้กลิ่นแม้แต่สิ่งที่อยู่ไกลๆได้ก็คงไม่แปลกที่เจโน่จะรู้ว่าฉันไม่ใช่มนุษย์หมาป่าแต่เป็น'มนุษย์'ตังหาก
"แล้วเจ้าไม่รังเกียจข้าหรอ? ที่ข้าไม่ใช่มนุษย์หมาป่าแต่เป็น'มนุษย์' " ฉันถามเพื่อนสนิทเพราะคิดว่าหลังจากนี้อาจจะไม่เหมือนเดิมอีก เพราะว่าฉันไม่ใช่พวกเดียวกันกับพวกเค้าแล้ว
"ข้าจะรังเกียจเจ้าทำไมล่ะ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นตัวอะไรเจ้าก็คืออลิซ 'เพื่อนรัก'ของข้าอยู่ดี" แต่คำพูดของเจโน่ก็ทำหายกังวลกับเรื่องเหล่านั้นทันที
"ทีหลังเจ้าก็อยากออกไปไหนคนเดียวตอนกลางคืนอีกล่ะ..."เพื่อนสนิทพูดจาเชิงตักเตือนก่อนที่เค้าจะเว้นจังว่ะไว้นิดนึง
"ข้าเป็นห่วง"เค้ากระซิบประโยคสุดท้ายข้างๆหูฉันอย่างแผ่วเบาจนฉันรู้สึกถึงอาการร้อนนิดๆบนใบหน้าของตัวเอง
"อย่ามาพูดอะไรเลี่ยนๆได้มั้ย ข้าจะอ้วก" ฉันสวนไปเพราะไม่ชินกับการที่เพื่อนสนิทพูดอะไรแปลกๆ
"แล้วนี่แผลเจ้าหายดีแล้วหรอทำไมไม่พักอยู่ที่บ้าน"
"ไม่เป็นไร แผลแค่นี้ไม่สะท้กสะท้านคนอย่างอลิซหรอก" เจโน่หัวเราะให้กับคำพูดของฉันหน่อยๆ
ฉันค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นยืนเมื่อคิดได้ว่าถึงเวลาที่ฉันควรจะกลับบ้านแล้วเพราะป่านนี้ท่านพี่กับท่านพ่อคงจะเป็นห่วงแย่
"มาขึ้นหลังข้ามา" เจโน่หันหลังและย่อนิดๆให้กับฉันเป็นท่าทางให้ฉันขี่หลังเค้า
"ไม่เป็นไรข้าเดินเองได้" ฉันปฏิเสธก่อนที่จะค่อยๆพยุงตัวเองแล้วค่อยๆเขย่งเท้าไปทีละนิดๆ มาก็ยังมาเองได้ทำไมฉันจะกลับเองไม่ได้ล่ะ ถึงฉันจะเป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดาแต่เผ่ามนุษย์หมาป่าก็สอนให้ฉันกล้าหาญและเข้มแข็งอยู่เสมอ
"ขึ้นหลังข้าเหอะน่าาา ยิ่งเจ้าฝืนเดินมันจะยิ่งทำให้แผลเจ้าแย่ลงนะ" แต่เจโน่ก็ยังคงยื้อฉันไว้อยู่
"ก็ได้"ฉันยอมทำตามคำพูดของเจโน่ ยังไงก็ไม่อยากให้แผลของตัวเองแย่ไปกว่านี้ เห็นแก่ว่าฉันมีแผลเหอะนะไม่งั้นฉันไม่ยอมขึ้นหลังเจ้าหมอนี่หรอก
"ท่าข้าได้เจอไอ้แวมไพร์ตัวนั้นละก็นะ ข้าจะจัดการมันให้ยับเลยคอยดูสิ" เจโน่พูดขึ้นขณะที่กำลังแบกฉันกลับบ้าน ฉันอดหัวเราะให้กับคำพูดอันแสนโอ้อวดของเพื่อนสนิทไม่ได้
"เจ้าจะโดนแวมไพร์นั่นยำเละซะมากกว่ามั้ง"ฉันล้อเพื่อนสนิท
"เจ้านี่ดูถูกข้าเกินไปซะแล้ว ข้าออกจะแข็งแรงขนาดนี้ ไม่งั้นข้าคงแบกมนุษย์ตัวหนักอย่างเจ้าไม่ได้หรอกหลังหักตายกันพอดี" คำพูดของเจโน่ทำให้ฉันอดโมโหไม่ได้ที่จะตีเข้าที่ลาดไหล่ของเพื่อนสนิทไปหนึ่งที
"โอ๊ย ข้าเจ็บนะ!"
"ใครให้เจ้ามาหาว่าข้าตัวหนักก่อนล่ะ" ฉันพูดแบบนอยๆนิดหน่อย ทำให้เพื่อนสนิทอย่างเจโน่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
"นี่ อลิซ"
"ว่า"ฉันหันไปมองเพื่อนสนิท
"ถ้าไอ้เจ้าแวมไพร์ตัวนั้นโผล่มาอีกนะ..."
"ข้านี่แหล่ะจะเป็นคนปกป้องเจ้าเอง"
*สำหรับใครที่งงๆว่าทำไมนางเอกถึงโตไวกว่ามนุษย์หมาป่านะคะ คือ 20 ปีของหมาป่าจะเท่ากับ 1 ปีของมนุษย์นะคะ
*Talk จบไปแล้วนะคะกับอีกตอนเป็นไงกันบ้างมีใคร #ทีมเพื่อนสนิท บ้างเอ่ยตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมากค่ะมีแค่ฉากหวานๆกับเจโน่นิดหน่อยยังไงก็อย่าพึ่งหนีไปไหนน้าาา ตอนหน้าแวมไพร์ของเรามาแน่นอนค่ะรอกันหน่อยน้าาาา
ความคิดเห็น