คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Are you a werewolf? {III}
Cr:pin
แวมไพร์หรอ?
ฉันพึ่งเคยเห็นแวมไพร์ตัวเป็นๆเป็นครั้งแรก ท่านพ่อมักจะบอกฉันตลอดว่าพวกแวมไพร์น่ะป่าเถื่อน พวกนั้นน่ะไม่เป็นมังสวิรัติเหมือนกับพวกเรา ชอบไล่ล่าดูดเลือดมนุษย์ไปทั่ว
"มาเดินเล่นกลางป่าคนเดียวไม่กลัวรึไงฮะ เจ้ามนุษย์" เจ้าแวมไพร์หัวทองนั่นเป็นคนเอ่ยด้วยเสียงทุ่มเยือกเย็น
"ข...ข้าไม่ใช่มนุษย์ ข้าคือมนุษย์หมาป่าตังหากหล่ะ"ฉันเอ่ยตอบไปด้วยความกล้าๆกลัว
ฉันค่อยๆเดินถอยหลังไปทีละนิดทีละนิดอย่างหวาดกลัว จนขาของฉันไปกระแทกเข้ากับอะไรสักอย่างไม่รู้ทำให้ฉันหกล้มลงไปกับพื้น
"โอ๊ย!" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดมองลงไปที่น่องขาของตัวเองก็พบว่ามีเลือดกำลังไหลอยู่
"หึ งั้นหรอ"
"แล้วเจ้าจะกลัวข้าทำไมล่ะ? เจ้ามนุษย์'หมาป่า' "
เจ้าแวมไพร์ตัวนั้นค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆฉันเรื่อยๆจนถึงตัวฉัน ก่อนที่เค้านั่งลงอยู่ในระดับเดียวกันแล้วใช้ดวงตาสีโกเมนนั่นจ้องมองเข้ามาในดวงตาของฉัน
"ข...ข้าไม่ได้กลัว"
"ถ้าเจ้าไม่ได้กลัวข้า ทำไมเจ้าไม่กลายร่างแล้วมาสู้กับข้าซะหล่ะ" เจ้าแวมไพร์หัวท้องท้าทายฉัน ถ้าฉันทำอย่างนั้นได้ฉันคงทำไปนานแล้วแหล่ะ
เจ้าแวมไพร์หัวทองนั่นค่อยๆโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆฉันเรื่อยๆ ก่อนที่เค้าจะเอียงคอเล็กน้อยจนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจเย็นยะเยือกที่กำลังเป่ารดต้นคอฉันอยู่ อีกไม่นานฉันคงได้โดนกัดเป็นแน่ๆเลย
ฉันได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเลยซักนิดเดียว ในใจก็ได้แต่ภาวนาขอให้ใครก็ได้โผล่มาช่วยฉันทีเถอะ
"เจ้าน่ะใช่มนุษย์หมาป่าจริงๆหรอ?"เค้ากระซิบเบาๆที่ข้างๆหูฉัน
ท่านพี่ท่านพ่อใครก็ได้ช่วยข้าด้วย!
ผลั่ก!
เหมือนมีเงาดำๆอะไรซักอย่างผลักเจ้าแวมไพร์หัวทองนั่นให้ออกไปจากฉัน
หมาป่า?
สิ่งที่ฉันเห็นคือหมาป่าขนสีเทาที่ตัวใหญ่มากๆกำลังคร่อมทับเจ้าแวมไพร์ตัวเมื่อกี้อยู่ ถ้าฉันคิดไม่ผิดหมาป่าตัวนี้ต้องเป็นมนุษย์หมาป่าแน่ๆ
เจ้าแวมไพร์ตัวเมื่อกี้ใช้ความเร็วหลุดออกมาจากพันธนาการของเจ้าหมาป่ายักษ์ได้เค้าแยกกรงเล็บเรียวยาวออกมาจากมือทั้งสองข้างของเค้า ก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่เจ้าหมาป่าสีเทาตัวนั้นด้วยความเร็วทันที
ทั้งสองตนต่อสู้กันอย่างดุเดือด ฉันได้แต่นั่งมองการกระทำของทั้งสองตนอย่างหวาดกลัวเพราะไม่สามารถทำอะไรได้
หมาป่ายักษ์เขวี้ยงเจ้าแวมไพร์ตัวนั้นจนลอยไปกระแทกกับต้นไม้อย่างแรงจนแวมไพร์ตัวนั้นร่วงลงกับพื้น ก่อนที่เจ้าหมาป่ายักษ์จะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆเจ้าแวมไพร์ตัวนั้นเรื่อยๆและเรื่อยๆ จนฉันคิดว่าอีกไม่นานเจ้าแวมไพร์ตัวนั้นมีหวังโดนหมาป่ายักษ์ยำเละแน่ๆ
ฟึบ!
แต่จู่ๆก็เหมือนมีอะไรพุ่งไปที่เจ้าแวมไพร์ที่นอนสลบอยู่ด้วยความเร็วแสงซะก่อนมองดูอีกทีเจ้าแวมไพร์หัวทองนั่นก็หายจากตรงนั้นแล้ว
เจ้าหมาป่ายักษ์ชะงักนิ่งก่อนที่จะเปลี่ยนเป้าหมายมามองที่ฉันแทน เค้าค่อยๆเดินเข้ามาหาฉันทีละนิดๆ เค้าย่องเข้ามาใกล้ๆฉันเรื่อยๆ ถึงจะรู้ว่าเป็นพวกเดียวกันจริงๆก็เหอะแต่ฉันก็ยังแอบกลัวนิดๆอยู่ดีแหล่ะ เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันจะไม่ได้อยู่ร่างเดียวกับพวกเค้าซะแล้วสิ ไม่รู้ว่าในร่างของหมาป่าพวกเค้านั้นจะจำฉันได้รึเปล่า ฉันค่อยๆเขยิบถอยหลังไปทีละนิดอย่างหวาดกลัว แล้วจู่ๆเจ้าหมาป่านั่นก็พุ่งมาที่ฉันด้วยความเร็วสูงหลังจากนั้นฉันก็เห็นทุกอย่างมืดดำไปหมด
ฉันลืมตาขึ้นมาด้วยอาการมึนๆนิดหน่อยมองไปรอบๆก็พบว่านี่คือห้องของตัวเองที่ก็มีเพื่อนสนิทสองคนกำลังนั่งเฝ้าฉันอยู่ข้างๆเตียง
"อลิซฟื้นแล้ว!"โรมร้องขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันได้สติแล้ว
"อลิซ! เจ้าเป็นไงบ้าง"เป็นเจโน่ที่พุ่งเข้ามาหาฉันด้วยความตื่นตระหนก
"เกิดอะไรขึ้นกับข้าหรอ"ฉันถามเข้าไปด้วยความสงสัย ฉันจำได้ว่าเมื่อคืนฉันวิ่งเข้าไปในป่าแล้วเจอเข้ากับแวมไพร์ แล้วอยู่ๆก็มีหมาป่าเข้ามาช่วยฉันแล้วหลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
"เจ้าวิ่งไปทำอะไรในป่าคนเดียวมันอันตรายแค่ไหนรู้มั้ย"เจโน่พูดกับฉันด้วยความเป็นห่วง
"ใครเป็นคนพาข้าออกมาจากในป่าหรอ" ฉันไม่ได้ตอบคำถามของเค้าไปแต่เป็นฝ่ายถามคำถามกลับซะเอง
"ข้าว่าเรื่องนั้นเจ้าควรจะไปถามพี่ชายเจ้าดีกว่านะมาร์โก้เค้าเป็นคนพาเจ้าออกมาจากในป่าเองแหล่ะ"โรมเป็นคนตอบ
"มาร์โก้หรอ?" แสดงว่าหมาป่าที่มาช่วยฉันไว้เมื่อคืนก็คือมาร์โก้น่ะสิ ฉันไม่รอช้ารีบลุกวิ่งไปหาคนเป็นพี่ทันที
"โอ๊ย!"
"ลิซ เจ้าพึ่งได้รับบาดเจ็บมานะอย่าพึ่งหักโหมตัวเองสิ"โรมเป็นคนพูด ฉันแทบลืมไปจนสนิทเลยว่าตัวเองพึ่งได้แผลสดๆที่ขามาจากเมื่อคืนนี้เอง
"ไม่เป็นไร แผลนิดเดียวเอง"ฉันตอบปัดๆก่อนที่จะค่อยๆพยุงตัวเองเดินไปหาท่านพี่ทีละนิด
ฉันเดินเข้ามาในห้องของมาร์โก้และพบว่ามีท่านพ่อกำลังนั่งเฝ้าผู้เป็นพี่ชายอยู่
"ท่านพ่อ"
"ลิซ เจ้าเป็นยังไงบ้าง"ท่านพ่อเอ่ยถามฉันด้วยความเป็นห่วง
"ข้าไม่เป็นไรมากหรอก แต่มาร์โก้…"ฉันมองไปตามตัวของผู้เป็นพี่ที่กำลังนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง มองไปตามตัวของเค้าก็พบว่ามีผ้าพันแผลพันอยู่เต็มไปหมด
"ลิซหรอ?"เป็นเสียงของท่านพี่เอ่ยขึ้นมาอย่างแหบพร่า
"ท่านพี่ ท่านเป็นยังไงบ้าง" ฉันรีบเข้าไปช่วยพยุงผู้เป็นพี่ที่กำลังฝืนตัวเองลุกขึ้นทันที
"ข้าไม่เป็นไรหรอก เจ้าล่ะบาดเจ็บตรงไหนมั้ย"
"ข้าไม่เป็นไร เมื่อคืนในป่าคือท่านใช่มั้ยที่มาช่วยข้าไว้"
"ใช่ข้าเอง" ฉันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเมื่อรู้ว่าต้นเหตุที่ทำให้ผู้เป็นพี่บาดเจ็บคือตัวฉันเอง
"ข้าขอโทษ"
"ไม่เป็นไรหรอกดีแล้วที่เจ้าปลอดภัย" มาร์โก้พูดอย่างกับไม่เอ่ยโทษฉัน
"แล้วเจ้าไปทำอะไรกลางป่าค่ำมืดแบบนั้นมันอันตรายรู้มั้ย"ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามฉัน
"คือว่า..." ฉันกล้าๆกลัวๆที่จะบอกความจริงกับท่านพ่อ "ข้าสงสัยว่าทำไมข้าถึงกลายร่างเป็นหมาป่าไม่ได้" ท่านพ่อและมาร์โก้ชะงักนิ่งเมื่อได้ยินคำถามที่ฉันเอ่ยถามออกไป
"ถึงเวลาที่เจ้าจะได้รู้ความจริงแล้วสินะ อลิซ"
Talk* จบไปแล้วนะคะกับตอนที่สามเป็นไงกันบ้างเอ่ย หลังจากนี้ไรท์อาจจะอัพช้าหน่อยนะคะทุกคนเพราะว่าแฟนตาซีเป็นอะไรที่อยากมากกกกกกเลยสำหรับไรท์ ถ้าชอบก็กดหัวใจแลัวก็คอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ไรท์กันด้วยนะค้าาาาาาา เยิฟฟฟฟ
ความคิดเห็น