ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ขอโทษและขอบคุณ(2)
"เรนอนๆ"คิลเดินไปหาเจ้าหญิงคนงามที่กำลังนั่งมองแองจี้เล่าเรื่อง(เรียน)
"ค่ะ มีอะไร"เรนอนเงยหน้าสบตาของคิลที่เรียกเธอ ในตาฉายแววงงงวยเล็กน้อย
"คือว่า...คือผม..."คิลอึกอักกับการขอโทษเธอเล็กน้อย
"คะ?"เจ้าหญิงเลิกคิ้วเชิงถาม
"ขอโทษนะ"คิลตัดสินใจบอก เจ้าหญิงก็ยังงงๆอยู่
"ก็ที่เธอเจ็บน่ะ....ฉันมันผิด"คิลบอกเบาๆ เรนอนอมยิ้มเล็กน้อยมองคิลแล้วค่อยเริ่มพูด
"ไม่ค่ะ คุณคิลไม่ได้เสกมันขึ้นมาสักหน่อย ฉันสิคะที่ต้องขอบคุณ ขอบคุณค่ะ"เรนอนกล่าวเบาๆ
"เอ่อ"คิลบอกอย่างไม่แน่ใจก็เขานี่แหละที่ทำให้เธอต้องตกใจ
"อืมๆ"แล้วนักฆ่าก็เดินออกไป เรนอนอมยิ้มเล็กน้อย คิดกับตัวเองในใจ
...ขอบคุณนะคะคุณคิล ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันนึกว่าคุณจะไม่พูดกับฉันซะแล้วค่ะ...ก็คุณเล่นหนีออกไปตอนนั้นไงคะ...ตอนที่ฉันจะบอกว่า เอ่อ ชอบคุณฉันก็อยากบอกอีกนะคะ แต่รออีกหน่อยดีกว่าค่ะ คุณคิลก็ต้องรอนะคะ...รอจนกว่า...พ่อของฉันจะ...ยอกเลิกงานมั่นของเจ้าชาย เวโลที พีมิส เดอะ ปริ๊น ออฟ คาโนวาลกับ ฉัน!!!...เรนอนคิดแล้วนึกถึงวันที่เสด็จพ่อบอกเรื่องมั่น
"เรนอนๆ" แองจี้เรียกสติของเจ้าหญิงคนงามกลับคืนมา เรนอนสะดุ้งเล็กน้อยมองเพื่อนผู้มีเรือนผมสีทองด้วยสายตางงงวย
"มีอะไรคะ"เรนอนถาม แองจี้ส่ายหน้าเล็กน้อย
"นี่ ไม่ฟังฉันเลยใช่มั้ย"แองจี้ส่ายหน้าช้าๆ เรนอนเองก็ยิ้มบางๆ "ค่ะ"
"โธ่ วันงานเอดินเบิร์กเนี่ยเธอจะลงชื่อช่วนงานมั้ย คาโล ครี๊ด โร เฟรินก็ลงนะ"แองจี้ถามในมือมีใบสีขาวๆดูเหมือนเป็นไปติ๊กชื่อ
"ค่ะ ทำค่ะ"เรนอนบอกแล้วเหม่อออกไปอีก
"งั้นฉันไปหาคนอื่นนะ"แองจี้บอกแล้วทำท่าเดินออกไป
"เดี๋ยวค่ะ...แล้วเอ่อ คุณคิลไปมั้ยคะ"เรนอนถามเบาๆหน้าสีฝาดๆ
"หืม คิลก็ลงชื่อทำนะ"แองจี้หรี่ตาอย่างรู้ทัน "ค่ะๆ"แล้วเจ้าหญิงคนงามก็ง้มหน้างุด
"ตอนบ่ายๆนะ ไปที่ห้องโถงนะ"แองจี้บอก เรนอนพยักหน้าเบา
"ว่าไงนักเรียน"อาจารย์เดินเข้ามา ตอนนี้เป็นชั่วโมงเรียนเสียงจอแจก็เงียบลงเพระอาจารย์เจ้าชายเข้ามา
"ไอ้คิล ตอนบ่ายๆแกไปทำงานใช่มั้ย"เฟรินถามปากขมุบขมิบไม่ให้อาจารยืเจ้าชายมองเห็น
"อืม"คิลตอบเบาๆ
"งั้นฉันไปด้วยนะ ไม่มีเพื่อนเลย"เฟรินยังส่งปากขมุบขมิบต่อไป
"เออ"
แล้วบทสนทนาก็จบลงเมื่ออาจารย์เจ้าชายมองมา
แสงแดดเริ่มแรงขึ้นเนื่องจากเป็นเวลาบ่ายๆแล้ว คนในโรงอาหารน้อยลงๆ คิลกับเฟรินเดินออกมาสบายใจเฉิบโดยลืมหน้าที่สำคัญ
"นี่คิล แกรู้สึกเหมือนลืมอะไรมั้ย"เฟรินถามกัดไส้กรอกในปากเบาๆ
"ฉันก็รู้สึก"คิลบอกแล้วกัดไส้กรอกเช่นกัน
"เฮ้ย!!"คิลร้อง เฟรินมองหน้าคิลเป็นเชิงถามแต่เจ้าตัวก็ร้องเหมือนกัน "ต้องไปทำงานที่ห้องโถงนี่หว่า แองจี้เอาตายแน่"แล้วสหายก็วิ่งแจ้นไปห้องโถง
"แฮ่กๆ"คิลหอบเมื่อถึงห้องโถงใหญ่ มีคนมาก่อนเขามากมายแต่ไม่ยักมีแองจี้
"โชคดีจัง ยัยแองจี้ไม่อยู่"เฟรินวิ่งตามมาติดๆเมื่อถึงก็บอกถึงข่าวดี
"เออ รีบๆทำเร็ว"คิลบ่นๆแล้วไปจับนู่นจับนี่ เฟรินก็ช่วยๆกัน
เรนอนอยู่ไม่ไกลกำลังมองหาคิลว่ามาหรือยัง เธอล่อแองจี้ไปอีกทางเผื่อคิลมาช้าจะได้ไม่โดน แล้วเธอก็มองเห็นชายผมสีม่วงที่กำลังแบกไม้ไปให้ครี๊ด อยู่ๆเธอก็ยิ้มอย่างไม่มีเหตุผล
"อะไรน่ะ"มาทิลด้าเดินมาถาม
"อ๋อ ป่าวหรอกค่ะ พอดีมองเพลินๆค่ะ"เรนอนบอกแล้วเดินไปอีกทางเพราะกลัวมาทิลด้าจะรุ้
มาทิลด้ามองตามสายตาของเรนอนแล้วก็เจอชายร่างสูงที่เรนอนหลงใหล แผนดีๆของมาทิลด้าผุดขึ้นมา...เธอจะทำอะไร ไม่มีใครรู้
"ค่ะ มีอะไร"เรนอนเงยหน้าสบตาของคิลที่เรียกเธอ ในตาฉายแววงงงวยเล็กน้อย
"คือว่า...คือผม..."คิลอึกอักกับการขอโทษเธอเล็กน้อย
"คะ?"เจ้าหญิงเลิกคิ้วเชิงถาม
"ขอโทษนะ"คิลตัดสินใจบอก เจ้าหญิงก็ยังงงๆอยู่
"ก็ที่เธอเจ็บน่ะ....ฉันมันผิด"คิลบอกเบาๆ เรนอนอมยิ้มเล็กน้อยมองคิลแล้วค่อยเริ่มพูด
"ไม่ค่ะ คุณคิลไม่ได้เสกมันขึ้นมาสักหน่อย ฉันสิคะที่ต้องขอบคุณ ขอบคุณค่ะ"เรนอนกล่าวเบาๆ
"เอ่อ"คิลบอกอย่างไม่แน่ใจก็เขานี่แหละที่ทำให้เธอต้องตกใจ
"อืมๆ"แล้วนักฆ่าก็เดินออกไป เรนอนอมยิ้มเล็กน้อย คิดกับตัวเองในใจ
...ขอบคุณนะคะคุณคิล ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันนึกว่าคุณจะไม่พูดกับฉันซะแล้วค่ะ...ก็คุณเล่นหนีออกไปตอนนั้นไงคะ...ตอนที่ฉันจะบอกว่า เอ่อ ชอบคุณฉันก็อยากบอกอีกนะคะ แต่รออีกหน่อยดีกว่าค่ะ คุณคิลก็ต้องรอนะคะ...รอจนกว่า...พ่อของฉันจะ...ยอกเลิกงานมั่นของเจ้าชาย เวโลที พีมิส เดอะ ปริ๊น ออฟ คาโนวาลกับ ฉัน!!!...เรนอนคิดแล้วนึกถึงวันที่เสด็จพ่อบอกเรื่องมั่น
"เรนอนๆ" แองจี้เรียกสติของเจ้าหญิงคนงามกลับคืนมา เรนอนสะดุ้งเล็กน้อยมองเพื่อนผู้มีเรือนผมสีทองด้วยสายตางงงวย
"มีอะไรคะ"เรนอนถาม แองจี้ส่ายหน้าเล็กน้อย
"นี่ ไม่ฟังฉันเลยใช่มั้ย"แองจี้ส่ายหน้าช้าๆ เรนอนเองก็ยิ้มบางๆ "ค่ะ"
"โธ่ วันงานเอดินเบิร์กเนี่ยเธอจะลงชื่อช่วนงานมั้ย คาโล ครี๊ด โร เฟรินก็ลงนะ"แองจี้ถามในมือมีใบสีขาวๆดูเหมือนเป็นไปติ๊กชื่อ
"ค่ะ ทำค่ะ"เรนอนบอกแล้วเหม่อออกไปอีก
"งั้นฉันไปหาคนอื่นนะ"แองจี้บอกแล้วทำท่าเดินออกไป
"เดี๋ยวค่ะ...แล้วเอ่อ คุณคิลไปมั้ยคะ"เรนอนถามเบาๆหน้าสีฝาดๆ
"หืม คิลก็ลงชื่อทำนะ"แองจี้หรี่ตาอย่างรู้ทัน "ค่ะๆ"แล้วเจ้าหญิงคนงามก็ง้มหน้างุด
"ตอนบ่ายๆนะ ไปที่ห้องโถงนะ"แองจี้บอก เรนอนพยักหน้าเบา
"ว่าไงนักเรียน"อาจารย์เดินเข้ามา ตอนนี้เป็นชั่วโมงเรียนเสียงจอแจก็เงียบลงเพระอาจารย์เจ้าชายเข้ามา
"ไอ้คิล ตอนบ่ายๆแกไปทำงานใช่มั้ย"เฟรินถามปากขมุบขมิบไม่ให้อาจารยืเจ้าชายมองเห็น
"อืม"คิลตอบเบาๆ
"งั้นฉันไปด้วยนะ ไม่มีเพื่อนเลย"เฟรินยังส่งปากขมุบขมิบต่อไป
"เออ"
แล้วบทสนทนาก็จบลงเมื่ออาจารย์เจ้าชายมองมา
แสงแดดเริ่มแรงขึ้นเนื่องจากเป็นเวลาบ่ายๆแล้ว คนในโรงอาหารน้อยลงๆ คิลกับเฟรินเดินออกมาสบายใจเฉิบโดยลืมหน้าที่สำคัญ
"นี่คิล แกรู้สึกเหมือนลืมอะไรมั้ย"เฟรินถามกัดไส้กรอกในปากเบาๆ
"ฉันก็รู้สึก"คิลบอกแล้วกัดไส้กรอกเช่นกัน
"เฮ้ย!!"คิลร้อง เฟรินมองหน้าคิลเป็นเชิงถามแต่เจ้าตัวก็ร้องเหมือนกัน "ต้องไปทำงานที่ห้องโถงนี่หว่า แองจี้เอาตายแน่"แล้วสหายก็วิ่งแจ้นไปห้องโถง
"แฮ่กๆ"คิลหอบเมื่อถึงห้องโถงใหญ่ มีคนมาก่อนเขามากมายแต่ไม่ยักมีแองจี้
"โชคดีจัง ยัยแองจี้ไม่อยู่"เฟรินวิ่งตามมาติดๆเมื่อถึงก็บอกถึงข่าวดี
"เออ รีบๆทำเร็ว"คิลบ่นๆแล้วไปจับนู่นจับนี่ เฟรินก็ช่วยๆกัน
เรนอนอยู่ไม่ไกลกำลังมองหาคิลว่ามาหรือยัง เธอล่อแองจี้ไปอีกทางเผื่อคิลมาช้าจะได้ไม่โดน แล้วเธอก็มองเห็นชายผมสีม่วงที่กำลังแบกไม้ไปให้ครี๊ด อยู่ๆเธอก็ยิ้มอย่างไม่มีเหตุผล
"อะไรน่ะ"มาทิลด้าเดินมาถาม
"อ๋อ ป่าวหรอกค่ะ พอดีมองเพลินๆค่ะ"เรนอนบอกแล้วเดินไปอีกทางเพราะกลัวมาทิลด้าจะรุ้
มาทิลด้ามองตามสายตาของเรนอนแล้วก็เจอชายร่างสูงที่เรนอนหลงใหล แผนดีๆของมาทิลด้าผุดขึ้นมา...เธอจะทำอะไร ไม่มีใครรู้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น