ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ขอโทษและขอบคุณ
"เรนอนเป็นไงบ้าง"แองจี้ทักเมื่อเห็นเจ้าหญิงคนงามเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เวลานี้เป็นเวลาเย็นๆแล้วห้องนั่งเล่นป้อมอัศวินจึงมีคนเยอะมากกว่าช่วงอื่นๆ
"ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ"เจ้าหญิงตอบสีหน้ายิ้มแย้มตามแบบฉบับ
"มองหาใครหรือ"มาทิลด้าถามบ้าง วางหนังสือลงข้างๆก่อนเดินมาหาเรนอน เจ้าหญิงคนงามสอดสายตาไปรอบๆห้องยังไม่เจอคนที่ช่วยเธอเลย
...เขาไปไหนนะ...เจ้าหญิงคนงามคิด
"คุณคิลล่ะคะ คือไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะคือคุณคิลช่วยฉันไว้ก็เลยถามดูค่ะ"เรนอนรีบปฏิเสธเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนรัก
"คิลไปยกของให้อาจารย์เดี๋ยวคงจะมามั้ง"มาทิลด้าตอบแล้วเดินไปหาโรชายผมเขียวที่ท่องหนังสืออยู่ข้างเตาผิง ความคืบหน้าของสองคนนี้ดีกว่าก่อน จนสามารถเรียกได้เต็มปากว่าแฟนกันแล้ว
"โอ้ย เมื่อชะมัดกองหนังสือก็สูงซะไม่มี"เสียงใสๆที่ไม่มีกาละเทศะดังขึ้นใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่ขโมยตัวดี
"อย่าบ่นเลย ใครๆก็หนักเหมือนนายแหละ"ชายผมสีม่วงบ่นอุบเดินตามมาข้างหลังมีครี๊ดมาอีกคน ส่วนคาโลไปประชุมเรื่องครบรอบโรงเรียนพระราชา
"เฮ้ย!!!คิลไปเล่นหมากรุกกัน ผ่อนคลายบ้างไปเร็วๆ"เจ้าตัวยุ่งดึงมือเพื่อนไปทางมุมหนึ่งของห้องมีโรกับซีบิลนั่งอยู่ก่อนแล้ว
"เล่นบ้างสิ ขอเล่นบ้าง"เฟรินเดินเข้าไปด้วยท่าทางสดใส มีนักฆ่าถูกลากตามมา สายตาของนักฆ่าไปทางเจ้าหญิงคนงามซึ่งเจ้าหญิงคนงามมองเขาอยู่เหมือนกัน
"คิล คิล ไอ้คุณคิล!!"เฟรินโวยเรียกสติของคิลให้กลับมา
"ตานายแล้ว"เฟรินร้องบอกอีกทีแววตาขุ่นนิดๆแต่ชั่วพริบเดียวก็ร่าเริงเหมือนเก่า
"อืม"คิลขยับหมากแล้วมองไปทางเจ้าหญิงคนงามแห่งป้อมอัศวิน เหมือนตกอยู่ในห้วงเสน่ห์ของเธอไม่แปลกเลยว่าจะมีคนตกหลุมรักเธอมากมายขนาดนี้ เรนอนมองตอบมาเหมือนกันทั้งคู่สบตากันเหมือนหลุดลอยจากความจริง
"รุกฆาต"เฟรินร้องด้วยความดีใจ คิลมองมาที่เพื่อนตัวแสบ ไม่แปลกหรอกที่เฟรินจะชนะได้ในเวลารวดเร็วเพราะคนเล่นไม่มีสติอยู่กับตัวนะสิ
"คิลนายเป็นอะไรรึปล่าว"โรถามคิ้วขมวดเล็กน้อย
"ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก"คิลตอบสั้นๆ โรยักไหล่แล้วมาจัดหมากรุกเพื่อเล่นคู่กับเฟรินในตาต่อไป
...จริงสิ ฉันยังไม่ได้ขอโทษเธอเลยนี่นาเรนอน ฉันอยากขอโทษเธอที่ทำแบบนั้น เรนอน...ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอตกใจ เพราะความไม่รอบคอบขอโทษนะ...คิลคิดมองไปที่เจ้าหญิงอีกครั้งแต่ครั้งนี้เจ้าหญิงไม่มองตอบเพราะคุยกับแองจี้อยู่
"คิล นายชอบเรนอนหรอ"มาทิลด้าถามหลังจากเงียบมานาน
"หึๆ"คิลหัวเราะเบาๆแต่ไม่ตอบคำถามใดทั้งสิ้นเหม่อมองไปทางหน้าต่างป้อมอัศวิน ดาวดวงเดิมในคืนนั้น 'ดาวแห่งจุดเริ่มต้น'กระพริบพราวเหมือนจะบอกบางอย่าง...บางอย่างที่เขาอยากรู้แต่ไม่ทางได้รู้
เป้งๆนาฬิกาป้อมอัศวินดังอีกครั้งบอกให้ทุกคนรับรู้ว่าเที่ยงคืนแล้ว ทุกคนตกอยู่ในห้วงนิทรายกเว้นคิลและเรนอนที่นั่งมองดวงดาว'จุดเริ่มต้น'เหมือนย้อนเวลากลับไปวันนั้นอีกครั้ง ดาวกระพริบส่องแสงให้ทุกคนชื่นชม แต่จะมีสักกี่คนกันที่มองดาวเพื่อนึกถึงใครบางคน...ใครบางคนที่หัวใจต้องการ
...คุณคิลคะ ขอบคุณนะคะที่มาช่วยฉัน ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน ฉันต้องพูดขอบคุณกับคุณคิลแน่นอนค่ะ...คงไม่ต้องบอกว่านี่เป็นความคิดของใคร
อีกฟากหนึ่ง
...เรนอนฉันอยากขอโทษเธอจริงๆฉันขอโทษจริงๆ ฉันต้องขอโทษเรนอนให้ได้...
~แต่งเล่นฮับอ่านก็ได้นะ~
..*-*..+..*-*..+..*-*..ข้อสงใสของห้องสมุดเคลื่อนที่*-*..+..*-*..+..*-*..
ผมชื่อโร
ผมเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง
ไม่สิ...ขอทานธรรมดาต่างหาก
ผมมีข้อสงใส คุณช่วยตอบได้รึปล่าวล่ะ...
ทำไมนะทำไม
ความรักของผมถึงยากรำบากอย่างนี้
ทำไมนะทำไม
คนที่ผมรักถึงไม่รักผม
ทำไมนะทำไม
คนที่รักมากที่สุดต้องจากเราไป
ทำไมนะทำไม
คนที่เคียงข้างเรากลับไม่ใช่คนที่เราต้องการ
ทำไมนะทำไม
สิ่งที่ผมต้องการกลับกลายเป็นเพียงความฝัน
ทำไมนะทำไม
เส้นทางของผมถึงไม่โรยด้วยกลับกุหลาบเหมือนใครๆ
ทำไมนะทำไม
ห้องสมุดเคลื่อนที่อย่างผมถึงแก้ปัญหาง่ายๆนี้ไม่ออก
ผมไม่เข้าใจเลย
ผมเหมือนตกอยู่มุมมืดๆ
รอคอยมือนั้น...จะดึงผมขึ้นมา
รอคอยใครคนนั้น...ที่ฟ้าสร้างลงมาให้คู่กัน
และวันนี้...ผมไม่ต้องรออีกแล้ว
ผมพบแล้ว...
เธอคนนั้นที่คู่กับผม...มาทิลด้า
ผมจะดูแลเธอให้ดี
ไม่ให้เธอเสียใจอีก
ส่วนรักแรกของผม
ผมให้มันไปแล้ว เจ้าชายน้ำแข็ง
แต่ถ้าหากมันทำร้ายเธอ
ทำให้เธอเสียใจ
ผมจะแย่งมา
จะแย่งมา...
และขอให้พวกเขารักกันนานๆ
ผมต้องเริ่มรักใหม่แล้ว
ถึงแม้ผมยังตัดใจไม่ได้
ผมจะพยายามให้ดีที่สุด
จะเริ่มใหม่...กับมาทิลด้า
ลาก่อนครับ^^
"ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ"เจ้าหญิงตอบสีหน้ายิ้มแย้มตามแบบฉบับ
"มองหาใครหรือ"มาทิลด้าถามบ้าง วางหนังสือลงข้างๆก่อนเดินมาหาเรนอน เจ้าหญิงคนงามสอดสายตาไปรอบๆห้องยังไม่เจอคนที่ช่วยเธอเลย
...เขาไปไหนนะ...เจ้าหญิงคนงามคิด
"คุณคิลล่ะคะ คือไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะคือคุณคิลช่วยฉันไว้ก็เลยถามดูค่ะ"เรนอนรีบปฏิเสธเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนรัก
"คิลไปยกของให้อาจารย์เดี๋ยวคงจะมามั้ง"มาทิลด้าตอบแล้วเดินไปหาโรชายผมเขียวที่ท่องหนังสืออยู่ข้างเตาผิง ความคืบหน้าของสองคนนี้ดีกว่าก่อน จนสามารถเรียกได้เต็มปากว่าแฟนกันแล้ว
"โอ้ย เมื่อชะมัดกองหนังสือก็สูงซะไม่มี"เสียงใสๆที่ไม่มีกาละเทศะดังขึ้นใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่ขโมยตัวดี
"อย่าบ่นเลย ใครๆก็หนักเหมือนนายแหละ"ชายผมสีม่วงบ่นอุบเดินตามมาข้างหลังมีครี๊ดมาอีกคน ส่วนคาโลไปประชุมเรื่องครบรอบโรงเรียนพระราชา
"เฮ้ย!!!คิลไปเล่นหมากรุกกัน ผ่อนคลายบ้างไปเร็วๆ"เจ้าตัวยุ่งดึงมือเพื่อนไปทางมุมหนึ่งของห้องมีโรกับซีบิลนั่งอยู่ก่อนแล้ว
"เล่นบ้างสิ ขอเล่นบ้าง"เฟรินเดินเข้าไปด้วยท่าทางสดใส มีนักฆ่าถูกลากตามมา สายตาของนักฆ่าไปทางเจ้าหญิงคนงามซึ่งเจ้าหญิงคนงามมองเขาอยู่เหมือนกัน
"คิล คิล ไอ้คุณคิล!!"เฟรินโวยเรียกสติของคิลให้กลับมา
"ตานายแล้ว"เฟรินร้องบอกอีกทีแววตาขุ่นนิดๆแต่ชั่วพริบเดียวก็ร่าเริงเหมือนเก่า
"อืม"คิลขยับหมากแล้วมองไปทางเจ้าหญิงคนงามแห่งป้อมอัศวิน เหมือนตกอยู่ในห้วงเสน่ห์ของเธอไม่แปลกเลยว่าจะมีคนตกหลุมรักเธอมากมายขนาดนี้ เรนอนมองตอบมาเหมือนกันทั้งคู่สบตากันเหมือนหลุดลอยจากความจริง
"รุกฆาต"เฟรินร้องด้วยความดีใจ คิลมองมาที่เพื่อนตัวแสบ ไม่แปลกหรอกที่เฟรินจะชนะได้ในเวลารวดเร็วเพราะคนเล่นไม่มีสติอยู่กับตัวนะสิ
"คิลนายเป็นอะไรรึปล่าว"โรถามคิ้วขมวดเล็กน้อย
"ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก"คิลตอบสั้นๆ โรยักไหล่แล้วมาจัดหมากรุกเพื่อเล่นคู่กับเฟรินในตาต่อไป
...จริงสิ ฉันยังไม่ได้ขอโทษเธอเลยนี่นาเรนอน ฉันอยากขอโทษเธอที่ทำแบบนั้น เรนอน...ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอตกใจ เพราะความไม่รอบคอบขอโทษนะ...คิลคิดมองไปที่เจ้าหญิงอีกครั้งแต่ครั้งนี้เจ้าหญิงไม่มองตอบเพราะคุยกับแองจี้อยู่
"คิล นายชอบเรนอนหรอ"มาทิลด้าถามหลังจากเงียบมานาน
"หึๆ"คิลหัวเราะเบาๆแต่ไม่ตอบคำถามใดทั้งสิ้นเหม่อมองไปทางหน้าต่างป้อมอัศวิน ดาวดวงเดิมในคืนนั้น 'ดาวแห่งจุดเริ่มต้น'กระพริบพราวเหมือนจะบอกบางอย่าง...บางอย่างที่เขาอยากรู้แต่ไม่ทางได้รู้
เป้งๆนาฬิกาป้อมอัศวินดังอีกครั้งบอกให้ทุกคนรับรู้ว่าเที่ยงคืนแล้ว ทุกคนตกอยู่ในห้วงนิทรายกเว้นคิลและเรนอนที่นั่งมองดวงดาว'จุดเริ่มต้น'เหมือนย้อนเวลากลับไปวันนั้นอีกครั้ง ดาวกระพริบส่องแสงให้ทุกคนชื่นชม แต่จะมีสักกี่คนกันที่มองดาวเพื่อนึกถึงใครบางคน...ใครบางคนที่หัวใจต้องการ
...คุณคิลคะ ขอบคุณนะคะที่มาช่วยฉัน ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน ฉันต้องพูดขอบคุณกับคุณคิลแน่นอนค่ะ...คงไม่ต้องบอกว่านี่เป็นความคิดของใคร
อีกฟากหนึ่ง
...เรนอนฉันอยากขอโทษเธอจริงๆฉันขอโทษจริงๆ ฉันต้องขอโทษเรนอนให้ได้...
~แต่งเล่นฮับอ่านก็ได้นะ~
..*-*..+..*-*..+..*-*..ข้อสงใสของห้องสมุดเคลื่อนที่*-*..+..*-*..+..*-*..
ผมชื่อโร
ผมเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง
ไม่สิ...ขอทานธรรมดาต่างหาก
ผมมีข้อสงใส คุณช่วยตอบได้รึปล่าวล่ะ...
ทำไมนะทำไม
ความรักของผมถึงยากรำบากอย่างนี้
ทำไมนะทำไม
คนที่ผมรักถึงไม่รักผม
ทำไมนะทำไม
คนที่รักมากที่สุดต้องจากเราไป
ทำไมนะทำไม
คนที่เคียงข้างเรากลับไม่ใช่คนที่เราต้องการ
ทำไมนะทำไม
สิ่งที่ผมต้องการกลับกลายเป็นเพียงความฝัน
ทำไมนะทำไม
เส้นทางของผมถึงไม่โรยด้วยกลับกุหลาบเหมือนใครๆ
ทำไมนะทำไม
ห้องสมุดเคลื่อนที่อย่างผมถึงแก้ปัญหาง่ายๆนี้ไม่ออก
ผมไม่เข้าใจเลย
ผมเหมือนตกอยู่มุมมืดๆ
รอคอยมือนั้น...จะดึงผมขึ้นมา
รอคอยใครคนนั้น...ที่ฟ้าสร้างลงมาให้คู่กัน
และวันนี้...ผมไม่ต้องรออีกแล้ว
ผมพบแล้ว...
เธอคนนั้นที่คู่กับผม...มาทิลด้า
ผมจะดูแลเธอให้ดี
ไม่ให้เธอเสียใจอีก
ส่วนรักแรกของผม
ผมให้มันไปแล้ว เจ้าชายน้ำแข็ง
แต่ถ้าหากมันทำร้ายเธอ
ทำให้เธอเสียใจ
ผมจะแย่งมา
จะแย่งมา...
และขอให้พวกเขารักกันนานๆ
ผมต้องเริ่มรักใหม่แล้ว
ถึงแม้ผมยังตัดใจไม่ได้
ผมจะพยายามให้ดีที่สุด
จะเริ่มใหม่...กับมาทิลด้า
ลาก่อนครับ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น