คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เข้าใจผิดของคิล(100%ในที่สุดก็จบตอน)
ฟ้ามืดลงนาฬิกาประจำป้อมอัศวินตีดัง เป้งๆเหมือนบอกทุคนว่า 'เที่ยงคืน'แล้ว แต่ทว่าเจ้าหญิงคนงามยังยืนอยู่ริมระเบียง รอใครสักคน และถ้าหากว่าเค้าคนนั้นไม่ใช่ 'คนสำคัญ' เธอจะไม่ทนอย่างนี้
"เอ่อ รอนานรึปล่าวพอดีเฟรินมัน..." 'คิล'กระหืดกระหอบวิ่งมา
"ค่ะๆไม่เป็นไรค่ะ"เจ้าหญิงคนงามตอบกลับด้วยท่าทางยิ้มแย้ม
"คือ ฉันมีเรื่องจะบอกน่ะ..."นักฆ่าขี้อายหน้าแดงขึ้นหลุบสายตาลงต่ำ
"ค่ะ"เรนอนพยักหน้าเบาๆ
"ฉัน เอ่อ!!...เรนอน เธอชอบคาโลมั้ย"คิลเปลี่ยนใจจากคำสารภาพมาเป็นคำถาม
"ถามอะไรอย่างนั้นคะ"เรนอนหน้าแดงขึ้นเรื่อๆมองไปทางหมู่ดาวบนท้องฟ้าสีหม่นๆ ดาวสีขาวดวงหนึ่งกระพริบเด่นกว่าใคร
...ดาวดวงนั้นแหละ จะเป็นดาวจุดเริ่มต้น...เจ้าหญิงคนงามคิด
"แล้ว?ชอบรึปล่าวล่ะ"คิลถามเสียมอ้อมแอ้ม ถึงแม้จะกลัวคำตอบ...ก็ต้องรู้ให้ได้
"ค่ะ ฉัน..."เรนอนตอบค่ะเพื่อตกลงว่าจะบอกแต่นักฆ่าเข้าใจผิดนึกว่าคำตอบเป็น 'ค่ะ' หมายถึงรักคาโล
"พอแล้วไม่ต้องพูดแล้ว"คิลห้าม เรนอนไม่เข้าใจว่าทำไมถึงห้ามไม่ได้เธอบอกว่าคนที่เธอชอบน่ะไม่ใช่คาโลอีกต่อไป...แต่เป็นเขา...นักฆ่าขี้อาย
"ทำไมล่ะคะ ฉันน่ะ"เรนอนพยายามบอกแต่นักฆ่าหันหลังกลับไปเสียแล้ว เจ้าหญิงไม่กล้าตะโกนเสียงดังเลยเงียบไว้กลัวใครตื่น
"คุณคิลคะ ฉันรักคุณต่างหากล่ะคะ"เรนอนพูด แต่คนสำคัญของใจเดินออกไปแล้ว ไม่มีทางได้ยินคำนั้น...คำที่เขาต้องการมากที่สุด
พระอาทิตย์ส่องมาโดนหน้าที่หลับพริ้มแพรขนตายาวขยับไหวเบาๆก่อนจะเผยตากลมโตที่บวมไปเล็กน้อยเพราะร้องไห้อย่างหนัก คิลมองไปรอบๆเตียงของคาโลว่างปล่าวส่วนเตียงของตัวแสบถูกย้ายไปห้องของผู้หญิงเรียบร้อย แต่กว่าจะยอมต้องใช้เวลาโขเพราะเจ้าตัวยังดื้อดึงที่จะเป็นชาย...นายเฟริน เดอโบโรวต่อแต่ต้องสยบคำของเจ้าชายน้ำแข็ง 'ฉันอยากมีแฟนเป็นผู้หญิงนะ...เฟริน'
คิลลุกไปอาบน้ำแล้วเดินไปโรงอาหาร ซึ่งไม่ไกลจากป้อมอัศวินนัก
...วันนี้ยังจอแจเหมือนเดิม...นักฆ่าสอดสายตาไปรอบๆ
"เรนอนๆ"นักฆ่ากระโดเรียกหวังให้เจ้าหญิงคนงามหันมา เขาไม่ได้เรียกมาคืนดีแต่เรียกมาเพราะจะเริ่มแผน แผนอะไรน่ะหรือ...
ให้เรนอนไปรอคาโลที่สวนดอกไม้หลังปราสาทขุนนาง แล้วร่ายให้สัตว์เสกมาทำร้ายแต่คาโลมาช่วยซึ่งต้องมีแผลบ้าง เรนอนต้องทำแผลให้แน่นอน และความสัมพันธ์ก็จะดีขึ้น
นักฆ่าผู้มีตาสีม่วงคิดแผนนี้เมื่อเขาเดินมาถึงห้อง เขาต้องการทำให้ 'คนสำคัญ' มีความสุข แม้มันจะเจ็บปวดบ้างก็ตาม แต่เพื่อคนทีที่รัก เขาจะทน
"เอ่อ เรื่องเมื่อคืน..."เรนอนยังไม่ทันจะกล่าวจบคิลก็ดักคอเสียก่อน
"คาโลมันเรียกน่ะ ไปที่สวนหลังปราสาทขุนนางนะ"ยังไม่ทันที่เรนอนจะตอบนักฆ่าก็ชิงไปก่อน เรนอนจะอ้าปากเรียกแต่ไม่ทัน เธอเกาหัวเบาๆก่อนเดินต่อไป
"คาโลๆ เดี๋ยวๆแฮ่กๆ"คิลวิ่งตามคาโลที่กำลังเดินออกจากโรงอาหาร คาโลหันมามองเลิกคิ้วเชิงถาม
"เรนอนเรียกไปที่สวนเร็วๆนะ"คิลรีบบอกแล้ววิ่งไปที่สวนไปดูเรนอน ส่วนคาโลเกาหัวงงๆว่าสวนไหนเพราะมีหลายสวนเหลือเกิน
คิลมองเรนอนที่มาถึงก่อนเขา เธอมีสีหน้างุนงงยิ่งนักที่มองไม่เห็นเจ้าชายคาโล คิลมองเรนอนและทบทวนแผนก่อนยิ้มกว้างที่จะทำให้คนรักมีความสุขก่อนหุบยิ้มฉับด้วยอารมณ์จากก้นบึ้งของหัวใจ...
ก๊าซ!!!!สียงของสัตว์เสกปรากฎขึ้น นักฆ่ามีสีหน้างุนงงเล็กน้อยเพราะตนยังไมสั่งให้มันออกมา
...จริงสิ สัตว์เสกมันไม่ชอบเชื้อฟังคำสั่งนี่นา และไม่มีทางหยุดมันได้แต่ทางเดียวที่จะหยุดมันได้ก้คือ ฆ่ามัน...คิลคิดในใจกัดฟันจนเลือดออกเล็กน้อย แต่เจ้าตัวกลับมองที่เรนอน เธอมีสีหน้าผวาเล็กน้อย
...คาโลๆ ทำไมนายไม่มาสักทีนะ...คิลคิดอย่างกระวนใจ เรนอนกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว คิลเห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะช่วย มือไม้ของเธอสั่นไม่มีเรี่ยวแรงถือไม้คทาจนไม้ตกไป
พล็อก!!เรนอนสะดุดเท้าตัวเองแล้วล้มไปที่พื้น สัตว์เสกยังตามเธออยู่ คิลทนไม่ได้ที่จะเห็นหน้าของคนที่รักเจ็บปวด เท้าของเรนอนแพลงเธอไม่สามารถลุกขึ้นได้
"หยุดนะ"คิลกระโดดออกมาจากพุ่มไม้มองหน้ามันอย่างไม่เกรง รูปร่างของมันใหญ่กว่าคิลหลายเท่านัก
แต่...คิลจะสู้ คาถาไม่สามารถใช้ได้อีกแล้วเพราะการใช้มีกฎเหล็กข้อหนึ่งคือ...
ถ้าหากผู้ใช้ไม่สามารถควบคุมมันไม่อยู่ต้องฆ่ามันเท่านั้น และห้ามใช้คาถาเวทมนต์
"คุณคิล"เรนอนร้องเรียก ดีใจที่มาช่วยเรา ไม่เท่าไรคิลก็ปรากฎตรงหน้าของสัตว์เสกด้วยความเร็วที่มันมองไม่เห็น
"ตายซะเถอะแก!!"คิลไม่เคยใช้สายตานั้นกับใครเลย..นับตั้งแต่ออกจากบ้านมา สายตาที่น่ากลัวเหมือนปิศาจดูดกระหายเลือด แววตาที่ออกมาจากความโกรธความเคียดแค้น ความทุกข์ทั้งหลาย...สาเหตุคือ เจ้าหญิงคนงามที่เขาอยากปกป้อง ไม่อยากให้เธอตกใจเพราะตนเอง และถ้าเธอเป็นอะไร เขาคงเสียใจตลอดกาล
สัตว์เสกถอยกรูดเหมือนหนูเจอราชสีห์ตัวใหญ่ที่พร้อมจะทำลายมันทุกเมื่อ
สวบ!!มือของคิลทะลุผ่านร่างกายของสัตว์เสกเลือดสีเขียวไหลออกมาเปื้อนมือของคิลเป็นทางยาว ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งไหนๆเพราะที่ผ่านมาคิลใช้มือทะลุหัวใจคน แค่ครั้งนี้เป้นสัตว์ ตัวมหึมาทั้งความกว้างและยาว ไม่ง่ายเลยถ้าจะทะลุผ่าน
อ้าก!!เสียงโหยหวนครั้งสุดท้ายของมันก่อนที่ร่างกายจะหายไป เลือดสีเขียวก็หายไปด้วย ทุกๆอย่างหายไปหมดแล้ว
"เป็นไงบ้างเรนอน"คิลถามดวงตาอ่อนโยนต่างกับเมื่อสักครู่ราวคนละคน
"ขอบคุณนะคะที่ช่วย"เรนอนกล่าวช้าลุกขึ้นยืนแต่เซล้มลงเพราะขาแพลง
"ผมอุ้มนะครับ"คิลอาสา เรนอนพยักหน้าอายๆ คิลอุ้มเธอตรงไปทางห้องพยาบาลให้เร็วที่สุด
"แล้วนั่นโดนอะไรล่ะ"ครูประจำห้องพยาบาลถาม คิลอึกอักเล็กน้อย
"อ๋อ คือหกล้มน่ะค่ะแล้วคุณคิลก็มาช่วย"เรนอนตอบสีหน้ายิ้มแย้ม
"เดี๋ยวเธอพักสักครู่นะแล้วค่อยไป คาถาเคลือบไว้รอให้แห้งก่อนนะ ส่วนนายกลับป้อมไปซะ ฉันดูแลแม่หนูเอง"ครูชี้มือไปทางประตู คิลพยักหน้าเบาก่อนเดินออกไป
คิลอมยิ้มเล็กน้อยที่ได้อุ้มเธอ เขาได้กลิ่นตัวเธอชัดและเขาไม่มีทางลืมกลิ่นนี้...กลิ่นไอของเธอ...กลิ่นไอของความรัก
ความคิดเห็น