มันคงเป็นความรัก...

ตึก..ตึก..ตึก..

เสียงจอแจและความวุ่นวายในห้องเรียนดังคลอไปกับเสียงเก้าอี้ที่ขูดกับพื้น กระเป๋านักเรียนถูกโยนลงโต๊ะอย่างไม่ใยดี บางกลุ่มกำลังหัวเราะคิกคัก บางกลุ่มรวมตัวจับกลุ่มเม้าท์เสียงดังไม่สนใจใคร เด็กชายคนหนึ่งกำลังไล่เพื่อนด้วยไม้บรรทัด ส่วนเด็กหญิงอีกกลุ่มก็กำลังถกเถียงกันเรื่องซีรีส์เมื่อคืนอย่างออกรส

ท่ามกลางความโกลาหลนั้น ประตูห้องเลื่อนเปิดออกช้า ๆ เด็กใหม่ยืนอยู่ตรงธรณีประตูด้วยสีหน้าประหม่า กระเป๋าเป้สีจืดถูกสะพายอยู่ข้างเดียว เธอชะงักเล็กน้อยเมื่อสายตาหลายคู่เริ่มหันมามอง บางคนแค่เหลือบตา บางคนส่งเสียงกระซิบให้เพื่อนข้าง ๆ

"ไง..ทุกคน สวัสดีเราชื่อ...มิ้นต์นะ"

เธอเอ่ยทักทายเพื่อนๆในห้องแต่ดูเหมือนจะมีใครสนใจเธอเสียงจอแจพูดคุยยังคงดังแทรกความวุ่นวายยังคงดำเนินต่อไป เด็กสาวไม่ได้พูดอะไรต่อนอกซะจากเดินแบกกระเป๋าเป้ไปหาที่นั่ง เธอมองไปยังโต๊ะหลังห้องสุดด้านริมหน้าต่าง เด็กสาวผมมัดรวบหางม้าหมอบหลับลงกับโต๊ะเธอสวมหูฟัง

"เอ่อ..โต๊ะข้างๆ ว่างรึเปล่าคะ?"

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆมิ้นต์เองก็ไม่ได้ไซร้ถามอะไรต่อเธอนั่งลงที่โต๊ะข้างๆทันที....

#มันคงเป็นความรัก

คำเตือน : นิยายเรื่องนี้ถูกเเต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงไม่มีเจตนาจะสร้างความเสียหายให้แก่สถานที่ บุคคล และพฤติกรรมในเรื่องนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อความบันเทิง อาจมีคำพูดหรือเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมบ้างเพื่อความบันเทิง โปรดใช้สิจารญาณในการอ่าน

สวัสดีค่ะ นี่เป็นเรื่องที่สองที่ลองเปิดดู...ฝากพี่ๆนักอ่านทุกคนกดใจหรือกดเพิ่มเข้าชั้นเพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนคนนี้หน่อยนะคะ สามารถติชมได้ตามความเหมาะสมค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ