คนแห่งความเหงา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

คนแห่งความเหงา

       แสงแดดที่ส่องลอดบานหน้าต่างกรอบสีทรายค่อยๆอ่อนลงทุกทีจนกระทั่งท้องฟ้าภายนอกถูกทาทาบไปด้วยสีดำสนิท ไร้ซึ่งเมฆหมอกบังตา ไร้ซึ่งดวงดาว ไม่มีแม้นแต่พระจันทร์บนฟากฟ้า "เหงา" คำสั้นๆที่กระซิบแว่วผ่านเข้ามาในโสตประสาททำให้น้ำตาเจ้ากรรมพลอยไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ฉันถอดแว่นที่มัวด้วยหยดน้ำตามาเช็ดแล้วสวมกลับเข้าที่เดิมแต่มันก็มัวด้วยหยดน้ำตาอีก . . . ฉันเช็ดมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

       ประตูลายไม้สีเข้มตรงมุมห้องเป็นภาพที่คุ้นตาสำหรับฉัน ภาพคุ้นตาสำหรับผู้หญิงเชยๆที่ไม่มีใครสนใจราวกับฉันไม่เคยมีอยู่บนโลกแห่งความเป็นจริง เสียงเก้าอี้ครูดกับพื้นฟังดูเสียวฟันเมื่อฉันลุกขึ้น มือเล็กๆเอื้อมคว้าลูกบิดประตูแต่เรียวแรงกลับมลายไปสิ้น ฉันไม่กล้าที่จะเปิดประตูบานนี้ออกไปสู่โลกภายนอก ประตูใจที่มันถูกลงกลอนปิดตายมานานแล้วและมันคงกักขังฉันไปตลอดกาล . . . จนกว่ามันจะถูกเปิดออกโดยใครสักคน ใครสักคนที่ไม่ใช้ฉัน

       ดึกมากแล้ว . . . เมฆหมอกร้ายคลุมท้องฟ้าที่เคยฉาบด้วยสีดำเอาไว้จนมันกลายเป็นสีเทาหม่นแลดูมืดครึ้ม เสียงหยดละอองน้ำจากเม็ดฝนกระเด็นมาเปียกที่บานหน้าต่าง เมฆร้ายควบแน่นเป็นเม็ดฝนกลั่นตัวโถมลงมาอย่างรวดเร็ว อากาศภายนอกแปรปรวนจนฉันกลัว หน้าต่างบานโปรดของฉันถูกปิดดังปังอย่างรวดเร็วก่อนที่ฉันจะกระโจนร่างบอบบางขึ้นมานอนคลุมโปงบนเตียง เวลานี้ฉันกลัว ฉันกลัวเหลือเกิน ฉันได้แต่คลุมโปรงตัวสั่นระริกเป็นลูกแมวเปียกฝน ใจดวงน้อยๆหายวาบเมื่อเสียงฟ้าคำรามกึกก้องราวกับปิศาจร้ายร้องโหยหวน มีบ้างไหม

       ใครสักคนที่จะเปิดประตูยานนี้เข้ามาปลอบประโลมฉันในรัตติกาลอันน่ากลัว

        ใครสักคนที่คอยโอบกอดร่างบอบบางและอ่อนแอให้รู้สึกปลอดภัยและอบอุ่น

       ใครสักคนที่จะพาฉันออกไปจากโลกแห่งนี้

       ใครสักคนที่ทำให้ฉันไม่ต้องกลายเป็น "คนของความเหงา"