guardian angel <เทใจรักพิทักษ์นางฟ้า>

ลำดับตอนที่ #1 : guardian angel EP.01

ก๊อก   ก๊อก  ก๊อก

“เชิญคร๊าบบ..” เสียงตอบรับที่ทอดเอื่อย แสดงถึงอารมณ์เฉื่อยชาของผู้พูดเป็นอย่างดีนั้น ทำให้คนที่เคาะประตูนิ่วหน้าเล็กน้อย ก่อนจะปรับให้เป็นปกติและผลักประตูบานหนาก้าวเข้าไปพร้อมถาดเครื่องดื่นควันกรุ่น ของโปรดของคนในห้อง

ชายหนุ่มร่างบางแต่ไม่ถึงกับอ่อนแอ้นเหมือนผู้หญิง นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวโต คิ้วเข้มขมวดมุ่น ในมือถือปากกาที่จรดนิ่งกับแฟ้มตรงหน้าราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง    แต่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำใกล้เข้ามา  ใบหน้าเรียวหวานจึงเงยขึ้นสบตาผู้มาเยือนด้วยแววตาอ่อนล้อ 

“โกโก้ร้อนครับ”  เครื่องดื่มที่เตรียมมาถูกวางลงบนโต๊ะ พร้อมคุกกี้กลิ่นหอม

“ขอบคุณครับ...คุณซองมิน..” ร่างบางกล่าวขอบคุณเลขาคนสนิทเสียงเบา ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่

 “กลุ้มใจเรื่องนั้นหรือครับ”   ซองมินถามด้วยความเป็นห่วง  ตัวก็เล็กแค่นี้นอกจากต้องมาดูแลบริษัทแล้ว ยังต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายเข้าให้อีก

“ใช่ครับ...พวกนั้นยังตามก่อกวนผมไม่เลิก   เมื่อวานนี้ก็เล่นซะผมเกือบตาย” ชายหนุ่มร่างบางบอกอย่างท้อแท้ พลางผ่อนลมหายใจออกมาอีกครั้ง

“ผมว่าคุณหาบอดี้การ์ดสักคนดีไหมครับ...”   ท่าทางจริงจังนั้นทำเอาปาร์ค จองซู วางปากกาที่ถือค้างอยู่นานลง และสนใจข้อเสนอของเลขาทันที   นั้นสิ ทำไมเขาไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยนะ

“อึม...นั่นสิ แล้วผมจะหาที่ไหนได้ละครับ บอดี้การ์ดเนี่ย”   ชายหนุ่มถามด้วยความหนักใจ   วัน ๆ เขาก็มีแต่งานกับงาน   รู้จักแต่นักธุรกิจ  ไม่รู้จักพวกบอดี้กง บอดี้การ์ดอะไรนี้สักคน  

“แล้วถ้าผมจ้างบอดี้การ์ดจริง ๆ เรื่องมันจะไม่ไปกันใหญ่เหรอ” จองซูสนใจเรื่องบอดี้การ์ด แต่ก็อดคิดถึงผลที่จะตามมาไม่ได้ เพราะนี้ขนาดเขาไม่ได้ตอบโตอะไรเลยยังโดนขมขู่ก่อกวนให้จิตตกแทบทุกวัน แล้วถ้ามีคนมาคอยคุ้มกัน เขาไม่โดนฆ่าตายเลยหรือ 

“เรื่องบอดี้การ์ด ไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวผมจัดการให้ครับ..”   ซองมินตอบรับด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ   แม้จะติดใจว่าคนเรียบร้อยอย่างซองมิน ทำไมรู้จักคนพวกนี้ แต่ก็ไว้ใจเกินกว่าจะถามต่อ

“ส่วนเรื่องที่กลัวว่าพวกนั้นจะทำอะไรมากกว่าการแวะเวียนมาก่อกวนให้คุณประสาทเสียนั้น เราก็อย่าให้บอดี้การ์ดที่เราจ้างมาเปิดเลยตัวตนที่แท้จริงสิครับ ทำทีเป็นว่าเป็นเพื่อนคุณ หรือเป็นญาติห่างๆ ทางคุณแม่ของคุณเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศก็ได้ เจ้าพวกนั้นมันไม่รู้หรอกครับ

“อึม...นั่นสินะ”   คำแนะนำของซองมินล้วนแต่มีเหตุผลและแก้ข้อกังวลของเขาได้หมดจด   จนทำให้ความตรึงเครียดที่เกิดขึ้นในใจเบาบางลงไปได้ไม่น้อย

“ถ้าอย่างนั้น ผมรบกวนด้วยนะครับ” จองซูยิ้มน้อย ๆ เป็นการตอบแทน ก็ยังดีที่มีซองมินเป็นที่ปรึกษา และคอยช่วยเหลือทั้งเรื่องงาน และเรื่องส่วนตัวไม่อย่างนั้นเขาคงแย่   

ซองมินยิ้มรับด้วยความเต็มใจ   พร้อมกับห้อมแห้มที่เซนต์เรียบร้อยแล้วกลับออกไป  

“อ๋อ....พรุ่งนี้ผมขอลาพักร้อนวันหนึ่งนะครับ” ซองมินหันกลับมาบอกเมื่อนึกขึ้นไปถึงธุระสำคัญที่ต้องไปทำวันพรุ่งนี้

“ครับ...ตามสบายครับ”

ทันทีที่ประตูบานหนักปิดลง ร่างบางก็ทิ้งหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง จริงอยู่ที่ซองมินจะจัดการเรื่องการหาบอดี้การ์ดมาให้คอยดูแล แต่ต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องมานั่งกระวนกระวาย กินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่ทุกวันนี้นี่สิ

เหตุการณ์เกิดขึ้นในช่วงที่เขาไปประชุมที่พูซาน เนื่องจากการประชุมกินเวลานาน จนเลยเวลาอาหารค่ำ และเขามีงานด่วนที่ต้องเซนต์   จึงกลับขึ้นไปบนห้องพักทันทีที่ประชุมเสร็จทำให้พลาดอาหารเย็นที่ทางผู้จัดงานได้เตรียมไว้ให้สังสรรค์กัน   เดือดร้อนให้เขาต้องหิวในเวลาเกือบเที่ยงคืน จนต้องออกมาหาอะไรกินด้านตรงข้ามโรงแรม ซึ่งเห็นว่าเป็นร้านอาหารปิดราว ๆ ตีหนึ่ง   แต่!!! อาหารยังไม่ทันตกถึงท้อง ก็มีเหตุให้เขาต้องอิ่มเสียดื้อ ๆ เมื่อเขาได้บังเอิญเข้าไปเห็นการฆาตกรรมนักธุรกิจใหญ่ทางด้านอัญมณีของเกาหลี   และที่สำคัญคนที่ยืนกำกับมือปืนให้ลั่นไกนั้น คือคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี คนที่ทำให้พ่อต้องทำงานหนัก จนต้องจากไปก่อนวัยอันควร   คนที่ทำให้เขาต้องกลับมาจากอเมริกา ทั้งที่ยังเรียนอยู่แค่ ม.ปลาย เพราะบริษัทที่กำลังเจริญรุ่งเรืองเกิดปัญหาขาดสภาพคล่อง จนเป็นหนี้ธนาคารหลายร้อยล้านวอน

เหตุการณ์ในวันนั้นยังคงติดตาและตามหลอกหลอนเขาจนถึงทุกวันนี้ แต่ที่ร้ายยิ่งกว่านั้นก็คือการที่คน ๆ นั้นส่งลูกน้องมาก่อกวนให้เขาต้องขวัญผวาไม่เว้นแต่ละวัน   ไม่ว่าจะเป็นของขวัญเปื้อนเลือด   ขนมหน้าตาน่ากิน แต่ภายในสอดไส้ด้วยเลือดสีแดงฉานชวนอาเจียน     แต่เมื่อวานนี้พวกมันเล่นแรงกว่าทุกที เพราะถึงขนาดให้ลูกน้องขับรถประกบซ้ายขวา   แกล้งทำเป็นชักปืนของมาควงเล่น ๆ   ให้เขาขวัญผวา

ทั้งนี้ทั้งนั้น หลังจากไตร่ตรองถึงเหตุผลที่ทำไมพวกมันไม่ฆ่าปิดปากเขาไปเลยซะตั้งแต่วันนั้น ดีกว่าส่งคนมาคอยประกบติดแบบนี้ให้เสียเวลา ก็ได้ทราบเหตุผลที่แท้จริงว่า....เพราะมันต้องการถือหุ้นทั้งหมดของปาร์ค คอเปอร์เรชั่นกรุ๊ป หึหึ...ช่างน่าขำ

 

.................................................

 

วันต่อมา

 

“เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ชั้นล่างสุดของบริษัท”

“ไม่ได้คะคุณ วันนี้ท่านประธานไม่ว่างเลยค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวสวยตอบด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง แต่ก็ยังข่มเสียงให้สุภาพ

“อะไรกัน แค่ 5 นาที 10 นาที ให้พบไม่ได้เลยหรือไง” ชายวันกลางคนโวยวายเสียงดัง รปภ. ที่ยังยืนคุมเชิงอยู่ใกล้ๆ เริ่มขยับตัวเมื่อชายผู้บุกรุกทำท่าจะไม่ยอมง่าย ๆ

“ค่ะ.. มันเป็นระเบียบของทางบริษัทนะคะ ถ้าหากคุณต้องการพบท่านประธานก็รบกวนฝากชื่อและเบอร์โทรศัพท์ไว้ แล้วทางเราจะติดต่อกลับไปโดยเร็วที่สุดค่ะ”   หญิงสาวยังคงทำหน้าที่อย่างเคร่งครัด หากแต่ภายในกลับร้อนระอุพร้อมจะเผาตาแก่พูดไม่รู้เรื่องคนนี้ให้ไหม้เป็นจุล

“มันคิดว่ามันเป็นใคร เจ้าเด็กเมื่อวานซื่น ขอพบนิดพบหน่อยไม่ได้ ต้องพิธีรีตอง ลืมผู้มีพระคุณคนนี้ไปแล้วหรือไง ไอ่เด็กอ่อน แกมันก็เหมือนพ่อของแกที่ตายไปนั้นล่ะ ไม่รู้จักบุญคุณคนถึงได้อายุสั้นไงล่ะ” ไม่รู้ว่าตาแก่ท่าทางสติไม่ดีคนนี้ไปมีพระคุณกับท่านประธานคนก่อนและลูกชายตั้งแต่เมื่อไร แต่ด้วยวาจาไร้การศึกษาเลยทำให้ปากบางที่คลี่ยิ้มหวานเมื่อครู่บูดเบี้ยวขึ้นมาทันตาเห็น

“คุณตาค่ะ เห็นที่คงจะพูดดี ๆ ด้วยไม่ได้ ดิฉันคิดว่าคงจะต้องให้ ร.ป.ภ.มาลาก เอ้ย มาเชิญคุณตาออกไปโวยวายที่สถานีตำรวจแล้วละค่ะ ร.ป.ภ.” 

ร.ป.ภ.ร่างยักษ์ที่ดูลาดเลาอยู่ไม่ไกลรีบวิ่งเข้ามาในเหตุการณ์ทันที

“ครับ” พร้อมกระชับกระบองที่ข้างเอว เตรียมทำหน้าที่ทันที

“ช่วยพาคุณตาคนนี้ไปส่งที่สถานีตำรวจที่นะคะ อ๋อ   นี่เงิน...ซื้อน้ำให้ตาแกสักขวดเผื่อว่าในคุกน้ำจะไม่สะอาด” หญิงสาวยืนเศษเหรียญให้ ร.ป.ภ. พลางส่งสายตาดูแคลนไปยังชายผู้นั้น

“นี่...เธอ ระวังคำพูดหน่อย ฉันไม่ใช่ขอทาน” 

“ใครเขาว่าคุณตาเป็นขอทานกันละ”  หญิงสาวตอบอย่างสะใจ

“จำเอาไว้ ฉันจะฟ้องข้อหาหมิ่นประมาทตั้งแต่แกไปจนถึงเจ้านายจอมยโสของแกเลย คอยดู” พูดจบก็สะบัดชายเสื้อเดินออกไป โดยไม่ต้องให้ ร.ป.ภ. ช่วยพาออกไปแต่อย่างใด

“มันจะไม่แรงไปหน่อยหรือมีนา   ถ้าหาคุณตาคนนั้นเป็นผู้มีพระคุณกับท่านประธานจริงๆ เราจะแย่เอาน๊า” หญิงสาวท่าทางขี้กลัวถามเพื่อนร่วมงานสาวที่ยืนกอดอกสะใจในผลงานของตัวเอง

“ไม่หรอกอึนเฮ อย่ากลัวไปหน่อยเลย” มีนาบอกอย่างมั่นใจ “เธอไม่สังเกตหรือไง ว่าพักนี้ชอบมีคนมาก่อกวนบริษัทเราบ่อยๆ แล้วอยู่ ๆ ท่านประธานก็เกิดมีคำสั่งห้ามให้ใครเข้าพบก่อนได้รับอนุญาต ฉันวามันแปลก ๆ น๊า” มีนาเกาคางอย่างใช้ความคิด

“เหรอ....”

“เธอคิดดู   ตาลุงคนเมื่อกี้ เป็นคนที่เท่าไรในรอบ 2 วันนี้” มีนาอธิบายด้วยความภูมิใจ ราวกับตัวเองเป็นนักสืบ

“อึม..ก็ 5 รายล่ะ” 

“แล้วฉันยังบังเอิญได้ยินมาว่า   เมื่อวานมี ร.ป.ภ. จับชายแปลกหน้าที่ขี่มอเตอร์ไซด์วนไปวนมาข้างหน้าบริษัทได้คนหนึ่งด้วย”

“เหรอ...ร.ป.ภ. คนนั้นเขาจีบเธอเหรอ” ไอ่เรื่องที่ควรจะเข้าใจดันคิดไม่ได้ มีนาส่ายหัวอย่างระอาใจ แต่แล้วก็ยิ้มอย่างภูมิใจในเสน่ห์ของตัวเอง

“ใช้แล้วจ๊ะอึนเฮจอมซื่อบื้อ”

“ขอโทษครับ” เสียงทุ้มร้องทักอยู่ด้านหน้าเคาน์เตอร์ หลังจากยืนมองฟังการสนทนาของ 2 สาวอยู่นาน

“อึนเฮ...เหรอไปทำหน้าที่บ้างสิ..” มีนาโบ๊ยไปให้เพื่อน โดยไม่ได้หันไปมองผู้มาติดต่อเลยสักนิด มีนาพยักหน้าและเดินไปตอนรับแขกอย่างว่าง่าย   ก็ในเมื่อคนที่มาเป็นหนุ่มหล่อ ไม่ใช่ตาแก่จอมหาเรื่องอย่างเมื่อครู่

“สวัสดีค่ะ ติดต่อเรื่องอะไรค่ะ” มีนาถามด้วยท่าทางสุภาพ พร้อมรอยยิ้มหวาน

“ผมมาติดต่อขอพบคุณปาร์ค จองซูครับ”

นั่นปะไร ซื้อหวยไม่ถูก มีนานึกในใจพลางจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์ ปล่อยให้อึนเฮรับหน้าไป

“นัดไว้หรือเปล่าค่ะ   ถ้าไม่ได้นัดคงต้องรบกวนจดชื่อ และเบอร์โทรศัพท์ไว้ แล้วทางเราจะติดต่อกลับโดยเร็วที่สุดนะคะ” อึนเฮพูดตามสคิปแปะ โดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายบอกว่านัดหรือไม่นัดเอาไว้ก่อน

“เปล่า ไม่ได้นัด แต่มีธุระด่วน และคาดว่าจะสำคัญมาก” 

“เออ...ถ้าอย่างนั้น”

“แต่ผมมีนี้...” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หยิบกระดาษแข็งออกมาจากระเป๋าเสื้อและยื่นให้ประชาสัมพันธ์สาว แล้วเดินตรงไปยังลิฟท์ที่โชคดีมีคนกดไว้ก่อนแล้ว

 

ชั้น 57   หน้าห้องประธานกรรมการบริหารปาร์คกรุ๊ป

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

“เชิญ...”  ร่างเล็กบอบบางด้านในกล่าวอนุญาตด้วยความคุ้นเคย

                 “………..”   ประตูบานหน้าถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงฝีเท้าย่ำหนัก ๆ ตรงมาหยุดลงที่หน้าโต๊ะทำงานตัวโตของท่านประธาน

“กระต่ายเป็นอย่างไงบ้าง ปลอดภัยดีไหมครับคุณซองมิน..”   จองซูถามขึ้นทั้งที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากแฟ้มกองพะเนินบนโต๊ะ

“…………”  เอ๊ะ...ทำไมไม่ตอบ หรือว่ากระต่ายสุดที่รักจะลาโลกไปแล้ว  จองซูรู้สึกเห็นใจขึ้นมาทันที จึงละสายตาจากแฟ้มเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือนด้วยความหวงใย   แต่แล้วดวงตาคู่นั้นกลับเบิกกว้างขึ้นทันใด

“นาย…นายเป็นใคร…เข้ามาในนี้ได้อย่างไง ออกไปนะ...”   จองซูควาดไล่เสียงดัง   ผู้บุกรุกยังคงก้าวเข้าไปยังร่างบางอย่างไม่เกรงกลัวสัดนิด   จองซูถอยตามก้าวที่ชายคนนั้นก้าวเข้ามา จนในที่สุดเขาก็จนมุม

“หยุดนะ….หยุดอยู่ตรงนั้น ไม่งั้นฉันเรียกตำรวจนะ” จองซูขู่เสียงสั่น  ใจขณะที่มือควานหาโทรศัพท์ แต่ปรากฏว่ามันถูกชาร์ทแบตเตอร์รี่อยู่บนโต๊ะ   จะไปหยิบก็ไกลเกินเอื้อม แถมสายตาคมคู่นั้นก็มองไปจุดหมายเดียวกันกับเขา พร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์เสียด้วย     

ตาย..ตาย แน่ ๆ เลย จองซู ตายแน่ ๆ   เอาอย่างไงดีล่ะ    ทำอย่างไงดี คิดซิ คิด....ทั้งที่พยายามตั้งสติหาหนทางช่วยเหลือตัวเอง แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งอับจนหนทาง

“อย่าเข้ามานะ   ไม่งั้นนายเจอดีแน่..”   แม้จะกลัวแต่ก็ยังขู่ไว้ก่อน เผื่อจะช่วยให้เจ้าหมอนี่ถอยออกไปได้บ้าง   แต่ก็ไร้ประโยชน์   เมื่อร่างสูงยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างไม่เกรงกลัว   และไม่ยอมเปิดทาง หรือเปิดโอกาสให้เขาได้เข้าใกล้โต๊ะทำงานเลยแม้แต่น้อย  

แต่แล้ว......จองซูก็พบอาวุธจำเป็นที่พอจะช่วยเขาได้แล้ว.....วัตถุทำด้วยแก้วชั้นดีทนทานและแข็งแรงอย่างแน่นอน ถูกคว้าเข้ามาอยู่ในมือ

“ชั้นบอกให้ออกไป” คราวนี้เสียงที่เคยสั่นกลับแข็งขึ้นมาทันตาเห็น อย่างน้อยก็อุ่นใจกับอาวุธในมือ หากแต่ชายแปลกหน้ากลับหัวเราะในลำคออย่างขบขัน   ทำเอาร่างบางหน้าแดงด้วยความโกรธผสมอาย   น่าขำตรงไหน ที่เขี่ยบุหรี่ก็มีค่ากับชีวิตฉันก็แล้วกัน   

“หยุด!!!!”   จองซูตวาดไล่ เมื่ออีกฝ่ายยังก้าวเข้ามาหาตัวเองไม่หยุด

 

ปึก!!!!

 

“โอ้ย!!!!”   เลือดสีแดงเข้มค่อย ๆ ซึมลอดออกมาตามง่ามนิ้ว ของชายแปลกหน้าที่ยืนเอามือกุมหัว

“นี่คุณ…..ผมไม่ปล้ำคุณหรอก” ร่างสูงตวาดกลับเสียงดัง จนจองซูตกใจ ถอยกรูดไปยืนชิดมุมเหมือนเดิม

“ซวยชะมัดเลย   กว่าจะเข้าพบได้ก็ยากเย็น ต้องนั่งรอเป็นวัน ๆ เสียเวล่ำเวลา พอได้เจอก็ต้องมาเจ็บตัวอีก คุ้มค่าจ้างไหมเนี่ย” ชายหนุ่มบ่นไปพลางกดบาดแผลห้ามเลือดไปพลาง   ส่วนจองซูก็ได้แต่ยืนหน้าซีดพะอืดพะอมเพราะเห็นเลือด  

“นายเป็นใคร…”   พอได้ยินคำบ่นพึมพำของร่างสูงที่ถือวิสาสะดึงกระดาษทิชชูบนโต๊ะทำงานของเขาไปเช็ดเลือด ก็นึกเอะใจขึ้นมา เนื่องจากคำสั่งของเขาที่ห้ามคนแปลกหน้าเข้าพบ แต่คน ๆ นี้ขึ้นมาพบได้คงต้องมีอะไรแน่ ๆ

“เป็นคนที่นายจ้างมาเป็นบอดี้การ์ดไง…มือหนักอย่างนี้ไม่ต้องมงไม่ต้องมีมันแล้วมั้งบอดี้การ์ด...ดูแลตัวเองได้นิ” คนที่อ้างตัวพูดอย่างอารมณ์เสีย พร้อมส่งสายตาขว้างค้อนอันโตให้ร่างบางที่ยืนนิ่ง ไม่เข้าใจบอดี้การ์ดที่เขา ไม่สิ..ที่ซองมินหามาให้ ตัวก็โตแต่ทำไมขี้ใจน้อยอย่างนี้อ่ะ สำออยอีกต่างหาก จองซูนึกในใจอย่างหมั่นไส้

                “ฉันไม่เชื่อ….ท่าทางนายไม่ให้” จองซูบอกอย่างที่คิด   บอดี้การ์ดอะไรใส่กางเกงยีนส์ขาด ๆ เสื้อยืดมอซอ แจ็คเก็ตเก่า ๆ โทรมๆ   อาวุธอะไรสักอย่างก็ไม่เห็นจะมี   หน้าตาก็ดูหล่อ ไม่...แค่ดูดี หน้าตาก็ดูดีจนเกินไป  พูดไปสายตาก็มองสำรวจไปตั้งแต่หัวจรดเท้า    คนถูกมองก้มลงมองตัวเองบ้าง   แล้วก็ยักไหล่ไม่ยี่หระกับสภาพร่างกาของตัวเอง

“คุณครับ….ของอย่างนี้มันวัดกันที่ฝีมือ…ไม่ใช่การแต่งตัว…”   ชายหนุ่มบอกไปด้วยท่าทางยียวน รู้สึกพอใจกับท่าทางของคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก

“อย่างไงก็ไม่เชื่อ….” ดื้อจังแฮะ….เห็นตัวบางๆ อย่างนี้มือหนักใช่เล่น แถมยังใจสู้อีกต่างหาก  สงสัยรับงานคราวนี้จะมีอะไรสนุกตื่นเต้นกว่าที่คิดซะแล้ว

“ไม่เชื่อ….นายก็ไปถามเลขานายดูเองแล้วกัน”    ร่างสูงไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงมากนัก จึงให้ไปถามคนที่ติดต่อเข้าโดยตรงเองดีกว่า

“คุณซองมินนะเหรอ...”

“อึม...ถ้านายมีเลขาคนเดียว ก็คนนี้ล่ะ” คำพูดกวน ๆ วกวน ทำเอาจองซูชักจะไม่พอใจ

“ถ้ารู้ว่ามาแล้วต้องมาเจ็บตัวแบบนี้   ไม่มาดีกว่า ไร้สาระชะมัด” แต่ก็ยังไม่วายบ่น   เนื่องจากบาดแผลที่หัวเริ่มแสดงอาการปวดตุ๊บ ๆ

“ฉันจะไว้ใจนายได้อย่างไง...” แม้ในใจจะเชื่อไป 70 % แล้วก็ตาม แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ที่คน ๆ นี้จะมาเป็นบอดี้การ์ดให้เขา

“ก็ดี…นายไม่เชื่อฉันจะได้ไป   ไม่เห็นอยากจะเป็นบอดี้การ์ดให้นายเลย   กะอีแค่ถูกแฟนใหม่ของแฟนเก่าขู่เอาชีวิต เสน่ห์แรงจริ๊งจริง...” ประโยคหลังพึมพำเบาๆ   หวังว่าร่างบางนั้นจะไม่ได้ยิน หรือได้ยินก็ช่าง

‘แฟนใหม่ของแฟนเก่าขู่เอาชีวิต’ เรานะเหรอ จองซูคิดอย่างงงๆ หรือเราเราจะฟังผิด

 

Tru....Tru....

                เสียงเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กส่งเสียงแหลมขัดจังหวะพอดี  จองซูรีบกระโดดคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย และถอยกลับไปยืนที่เดิมอย่างรวดเร็ว

                “คุณซองมินหรือครับ....”  จองซูถามด้วยความดีใจ ไม่มาให้เห็นตัวมาแต่เสียงก็ยังดี จะได้ถามไถ่กันได้

                “ผมติดต่อบอดี้การ์ดให้คุณได้แล้วนะครับ...”

“บอดี้การ์ดหรือครับ”   จองซูหันไปมองร่างสูงอย่างชั่งใจ และชักจะรู้สึกหมั่นไส้กับท่าทางกวน ๆ นั้นเสียจริง…..

“ครับ...คิดว่าป่านนี้คงจะมาถึงบริษัทแล้ว...ผมเลยโทรมาบอกคุณก่อน จะได้สั่งให้ ร.ป.ภ.พาขึ้นมาพบขึ้นนะครับ”

“ครับ…เขา...เออ..อยู่ตรงนี้แล้ว” จองซูบอกอย่างไม่เต็มเสียงนัก เมื่อรู้ว่าคนที่ยืนกอดอกเก๊กแมนอยู่ข้างโต๊ะคือคุณบอดี้การ์ดที่ซองมินจ้างมาให้ดูแลตัวเอง

“ผมบอกเขาเหตุผลของการว่าจ้างไปว่า คุณถูกแฟนใหม่ของแฟนเก่าขู่เอาชีวิตนะครับ.”

“หา!!...ฟะ…..แฟน    มะ..ไม่.....อ้อ…ครับ…….ได้ครับ…”   จองซูร้องเสียงหลง   หน้าสวยส่ายไปมาจนหัวกระเซิง  เหตุผลที่จ้างบอดี้การ์ด ทำไมมันฟังดูแย่อย่างไงชอบกล

“ผมขอพูดกับเขาหน่อยได้ไหมครับ...” ซองมินบอกกับเจ้านายที่ยังอึ้งไม่หายกับเหตุผลสุดงี่เง่า

“ครับ.....” จองซูตอบเสียงอ่อย พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้บอดี้การ์ดคนใหม่ล่าสุด

“ขอบใจ...”   น้ำเสียงยังคงยียวนกวนประสาท จนร่างบางต้องทำปากยื่นสะบัดหน้าไปทางอื่น แต่หูก็ค่อยฟังว่าพูดอะไรกับเลขาของตัวเอง...

“อึม……”  แต่บอดดี้การ์ดของเขาก็ตอบเพียงสั้น ๆ เสียงในลำคอ นั่นยิ่งสร้างความเดือดดาลใจให้ท่านประธานจองซูมากขึ้น   อึม อึม อึม   อะไรกัน พูดอย่างนี้แล้วใครจะไปรู้เรื่อง  

“ตกลง...คุณไม่ต้องการแล้วใช่ไหมบอดี้การ์นะ” ร่างสูงถามด้วยมาดกวนๆ    และหมุนตัวเดินกลับทันทีที่ยื่นโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ จองซูมองตามร่างสูงค่อยๆ เดินไปยังประตูอย่างชั่งใจ

                “เดี๋ยว…นายชื่ออะไร”  ร่างบางร้องถามรัวเร็ว   เพราะกลัวประตูบ้านโตนั้นจะถูกเปิดออกซะก่อนที่เขาจะพูดจบ

                “จะรู้ไปทำไม   เราไม่ใช่นายจ้างลูกจ้างกันสักหน่อย”  ร่างสูงยังคงกวนไม่เลิก ก็แค่ลองใจนิดหน่อยสนุกดี ร่างสูงอมยิ้มและรีบหุบทันที เมื่อร่างบางขึงตาให้เขาอย่างไม่พอใจ

                “เปล๊า!!” จองซูยักไหล่ตอบกลับเสียงสูง “ก็แค่จะจำเอาไว้บอก ร.ป.ภ. ว่าคราวหน้าก็ให้เข้ามาเลยไม่ต้องแลกบัตร” พูดจบก็เดินไปนั่งเก้าอี้ตัวโตและก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ 

                ฮ่า ฮ่า ฮ่า    เสียงหัวเราะในใจของใครบางคนที่เป็นฝ่ายชนะ

                “ฉัน....คิม   ยองอุน ยินดีที่ได้ร่วมงานกับท่านประธานขอรับ...”  ยองอุนแนะนำตัวเอง พร้อมกับโค้งตัวตามธรรมเนียมฝรั่ง

“ฉัน…ปาร์ค จองซู   ยินดีจ่ายค่าเสื้อผ้าให้นายเป็นค่าตอบแทนที่จะคอยเป็นบอดี้การ์ดให้ชั้น” อีกฝ่ายตอบกลับด้วยท่าทางกวนๆ ไม่แพ้กัน

“นายคงทราบรายละเอียดการจ้างครั้งนี้จากคุณซองมินเลขาของฉันแล้ว” และก็วางท่าออกคำสั่งในทันที 

                “อึม….คุณจ้างผมมาเป็นบอดี้การ์ด ด้วยเหตุผลที่ว่าถูกแฟนใหม่ของแฟนเก่าขู่ฆ่า” ยองอุนตอบกลับอย่างไม่ลดลาวาศอก

“อึม....” รู้สึกว่าตั้งแต่คุยกับผู้ชายคนนี้ เขาจะเจ็บตัวตลอด 

“นายต้องตามฉันไปทุกที   อยู่กับฉันตลอดเวลา ไม่มีเวลาไปป้อสาวนะ หวังว่าคุณจะเข้าใจ” จองซูสั่งเสียงเข้มด้วยความหมั่นไส้จึงอดที่จะกระทบกระแทกให้เจ็บๆ คัน ๆ เป็นการแก้แค้นไม่ได้ 

“แน่นอน….ตอนคุณอึ จะให้ไปนั่งเฝ้าด้วยังได้เลย” ยองอุนยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบอย่างไม่ยอมแพ้ 

อึ้ย!!! จองซูได้แต่กัดฟันแน่น เจ็บใจนัก แทนที่จะเป็นบอดี้การ์ด น่าจะไปเป็นมาเฟียคุมแม่ค้าปากตลาดมากกว่านะเนี่ย

“ไอ้บ้า”

“งั้นก็เริ่มเลยแล้วกัน    เย็นนี้ฉันมีนัดลูกค้า ซึ่งนายต้องไปกับฉันด้วย โอ.เค.ไหม”  

“ได้อยู่แล้ว”   ยองอุนยักไหล่ตอบอย่างสบายๆ   ก่อนจะไปแหมะก้นลงบนเก้าอี้รับแขกตัวยาว กอดอกมองหน้าเจ้านายคนใหม่โดยไม่ให้คลาดสายตา

“นี่!! นายไม่ต้องจ้องฉันขนาดนี้ก็ได้นะ” หลังจากถูกจ้องมองมานานกว่า 10 นาที ในที่สุดก็ทนไม่ได้จนต้องบอกออกมาเสียงเข้ม 

“อ้าว ก็ไม่ให้คลาดสายตาไง” อีกฝ่ายก็ตอบกลับอย่างกวนได้ใจจริง ๆ

“อึ๊ย!!” เมื่อเถียงไม่ขึ้น เขาก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป จนกว่าจะถึงเวลานัด

 

 

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

การทำงานโดยมีผู้ชายตัวโต ออกจะเพี้ยนๆ นั่งอยู่ด้วยในที่ทำงาน แรก ๆ ก็รำคาญไม่น้อย แต่อยู่ ๆ ไปก็เริ่มชิน อย่างน้อยเขาก็ไม่เหงา เพราะมีคนคอยให้กัดคอยจิกทั้งวัน

 “วันนี้มีงานเลี้ยงประจำปีบริษัท….คุณซองมินบอกนายแล้วใช่ไหม…”  จองซูเงยหน้าขึ้นมาถามร่างสูงที่นั่งอ่านนิตยสารเกี่ยวกับธุรกิจอยู่อย่างขะมักเขม้น  หรือบางทีก็เอาโน๊ตบุ๊คขึ้นมาทำงานอะไรก็ไม่รู้ ทั้งที่อยากรู้ แต่จองซูก็ไม่กล้าเข้าไปถามหรือดูใกล้ๆ เพราะเกรงว่าจะถูกต่อว่าให้เจ็บตัวเอาอีก

“อึม…” ตอบรับเสียงในลำคอ ในขณะที่มือยังเปิดหน้าต่อไป ไม่สนใจเงยหน้าขึ้นมองท่านประธานแม้แต่น้อย

“นายคงไม่คิดจะใส่ชุดนี้ไปหรอกนะ…” จองซูชักฉุน....หรี่ตามองคุณบอดี้การ์ดที่ยังคงแต่งตัวสไตล์เดิม เสื้อยืดมอซอ   กางเกงยีนส์ขาด ๆ แจ็คเก็ตตัวเดิม ที่ใส่มาเป็นชาติไม่เห็นเปลี่ยนตัวใหม่เสียที สงสัยซื้อไว้เป็นโหล 

 “ถ้าใครเห็นเข้าจะว่าเอาได้ว่าฉันคบกับพวกนักเลงข้างถนน...” เมื่ออีกฝ่ายยังคงนิ่งเฉยไม่ขยับปากตอบโต้เหมือนทุกที ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยเลยเหน็บแนมเข้าให้ นั่นล่ะ...ยองอุนจึงก้มมองเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่   แล้วก็ยักไหล่ให้หนึ่งทีเสมือนว่าที่จองซูพูดไม่ได้สลักสำคัญอะไรเลย   และก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือในมือต่อไป

จองซูได้แต่ยืนมองคุณบอดี้การ์ดตาเขียวปั๊ด…..เออ…..ทีใครทีมัน จำไว้   ทำเป็นหูทวนลม อย่างให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วไป

 

ณ ห้องบอลลูมใหญ่ของโรงแรมระดับ 5 ดาวกลางกรุงโซล

                “ไปไหนของเขานะ...เจ้าอ้วน   ได้เวลาเข้าไปในงานงานแล้วด้วยซิ...”   ร่างบางยืนชะเง้อคอมองหาบอดี้การ์ดมาดกวน ที่ขอไปทำธุระส่วนตัวร่วม 20 นาทีได้แล้ว

                “นี่ถ้าเจ้าพวกนั้นบุกเข้ามาฆ่าฉันตอนนี้ล่ะก็ ...ฉันจะตามไปหักคอนาย...เจ้าอ้วน” จองซูบ่นพึมพำๆ อยู่คนเดียว ถ้าอีก 5 นาทีไม่มา ฉันจะไม่รอนายแล้ว.....

                หลังจากนั้นประมาณ 4 นาทีครึ่ง ร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิทตัดกับผิวขาว  ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกจัดแต่งทรงอย่างเรียบร้อยไม่รุงรัง   ดูแล้วสง่างามจนสาว ๆ พนักงานโรงแรมพากันมองเหลียวหลัง ก็ก้าวเข้ามายืนซ้อนหลังร่างบางด้วยรอยยิ้มเท่ห์ แต่ในความคิดของจองซู มันกลับเป็นรอยยิ้มที่กวนอารมณ์ที่สุด

“นี่...” ไหล่บางถูกสะกิดเบา ๆ   จนทำเอาสะดุ้งสุดตัว  และรีบกระโดดถอยห่างไปตั้งหลักในระยะ 2 เมตร

“นี่....นะ....นาย...”

 “ทำไมไม่เคยเห็นคนหล่อหรือไง…จองซู”    เป็นคำถามที่ทำเอาร่างบางต้องเบ้หน้า และเมินไปทางอื่นทันที ทำไมต้องใจเต้นแรงด้วยนะ ก็แค่คนกวน ๆ คนหนึ่ง...ชริ!!  ไม่เห็นจะหล่อ...

                “ใครใช้ให้นายเรียกฉันว่าจองซู....”  เลยแก้เก้อด้วยการหาเรื่องซะเลย

“ไม่ให้เรียกจองซู   งั้นเรียกว่า....เป็ด...อึม ใช่ละ คุณเป็ดน้อย โอ.เค๊..” ร่างสูงทำปลายเสียงสูงเพื่อขอความเห็นชอบ   ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าคนถูกเรียกไม่ชอบ...

“ทำไมต้องเป็ด ห้ามเรียกเลยนะ..” ได้ผลทันตาเห็น คนที่ถูกเรียกเถียงกลับปากยื่น   เรียกเสียงหัวเราะจากยองอุนได้เป็นอย่างนี้....ร่างสูงไม่ตอบว่าอะไร    แค่แตะนิ้วที่ปากและยิ้มทะเล้นๆ เท่านั้น

“อึ้ย...ไอ้อ้วน....”   คราวนี้ร่างสูงถึงกับหน้าตึงหุบยิ้มทันควัน   เลยทำให้ร่างบางคลี่ยิ้มอย่างผู้กำชัยชนะบ้าง  และเดินนำเข้าไปในงาน โดยมีร่างสูงเดินตามมาข้างหลัง โอ้ยย ...สะใจ 

“คนอะไรไม่ยอมรับความจริง..หมูอ้วน…”   ทำเป็นบ่นพึมพำให้อีกคนได้ยิน

                ยองอุนได้ยินประโยคนั้นเข้าให้เต็มสองหู   เลยรีบก้าวยาว ๆ เข้าไปประกบด้านข้างโดยที่จองซูไม่ทันได้รู้ตัว

“ถ้านายไม่เรียกชื่อฉันว่ายองอุน......มีเรื่องแน่...”     ยองอุนกระซิบเบาๆ ข้างหู พร้อมโอบเอวบางนั้นไว้ท่ามกลางแขกเหรื่อที่หันมามองผู้บริหารรุ่นใหม่ที่กำลังเดินเข้ามาในงาน   นั้นทำให้จังหวะการเดินของร่างบางถึงกับสะดุดและหันไปตวาดเบา ๆ

“ปล่อย...” ร่างบางกัดฟันบอกร่างสูงที่เดินฉีกยิ้มเคียงข้างเขา ให้พอได้ยินสองคน

“ไม่...จนกว่านายจะเรียกฉันว่ายองอุน...” ร่างสูงกระซิบตอบอย่างสนิทสนม หากมองในมุมข้างก็จะดูเหมือนร่างสูงที่โอบเอวบางนั้นไว้กำลังหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างน่ารัก

จองซูเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้   นี่ฉันเป็นนายจ้างนายนะ ปากบางกำลังจะบอกถึงสถานภาพของคนที่ยืนกระหยิ่มยิ้มย่องให้เข้าใจ

“จองซู…”   เสียงอันคุ้นเคยทำให้จองซูรีบหันไปหา และก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อเห็นร่างสูงของใครคนหนึ่งกำลังแหวกฝูงชนตรงมาหาตัวเอง

“ชีวอน….กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ นึกว่านายจะไม่มางานนี้ซะแล้ว” จองซูทักทายด้วยรอยยิ้มใส   ส่งผลให้คนข้างตัวหน้าบึ้งขึ้นมาทันที

“กลับมาเมื่อเย็นนี่เอง   เก็บของเสร็จก็รีบมาเลย...” ชีวอนตอบหากแต่สายตากลับมองไปที่ร่างสูงซึ่งยืนเตะเท้าไปมาอยู่ด้านหลังเพื่อนรัก   

                ชีวอน หรือชเว ชีวอน ประธานบริษัทชอยกรุ๊ป ซึ่งเป็นผู้นำธุรกิจส่งออกอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์คุณภาพเยี่ยม    ชีวอนสนิทสนมกับจองซูเป็นอย่างมากจนดูเหมือนเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกันเลยทีเดียว เนื่องจากชีวอนเป็นลูกชายคนเดียวของเพื่อนรักของพ่อจองซู จึงคุ้นเคยกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ  นี่ก็เพิ่งกลับจากอเมริกาเพราะไปติดต่อขยายตลาดส่งออก  และจองซูก็รู้ว่าชีวอนคงจะแวะไปทำธุระส่วนตัวกับคนรู้ใจที่นั้นด้วยแน่ ๆ  

“เป็นไงบ้าง…ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ...”   ชีวอนถามด้วยความเป็นห่วง     ตัวก็เล็กแค่นี้อายุก็ยังน้อยต้องมารับผิดชอบบริษัทใหญ่ขนาดนี้เพียงลำพัง   ถึงจะอายุเท่าเขา แต่เขาก็ยังมีพ่อและแม่คอยให้คำปรึกษาไม่เหมือนจองซูที่ไม่เหลือใครให้คอยปรึกษาได้เลย

“เออ....คงเป็นเพราะไม่ค่อยได้พักผ่อนมั้ง…”   จองซูเลือกที่จะไม่บอกเรื่องฆาตกรรมให้ชีวอนฟัง   แม้จะรู้ว่าไว้ใจเชื่อใจได้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากให้คนที่ใกล้ชิดพลอยเดือดร้อนไปด้วย ...

“อย่าหักโหมนักนะจองซู...ถ้านายเป็นอะไรไปบริษัทก็แย่เหมือนกัน” มือหนายกขึ้นวางลงบนกลุ่มผมนิ่มด้วยความห่วงใย 

“รู้แล้วละน๊า…” จองซูยิ้มรับตาปิด   ลืมคนข้างหลังที่เฝ้ามองด้วยใบหน้าบูดบึ้งไปเลย “แล้วนายละเป็นไงบ้าง โอ.เค.ไหม” ด้วยรู้สึกสาเหตุรองของการเดินทางไปอเมริกาของเพื่อนชี้   จองซูจึงแซวเล็ก ๆ ให้ชีวอนได้เขินเล่น

“อึม...โอ.เค. ชีวอนซะอย่าง” ตอบอย่างภูมิใจในความสามารถของตัวเอง ทั้งที่ก็รู้ว่าจองซูนั้นรู้ถึงกิตติศัพท์ความหึงร้ายของคนรักเขาขนาดไหน

“อ๋อ เหรอ...” จองซูหัวเราะขำกับท่าทางของชีวอน แต่ก็ยอมทำเป็นเชื่อ เรียกเสียงหัวเราะไปพร้อม ๆ กัน และนั้นทำให้ร่างสูงที่ยืนคุมกันอยู่ด้านหลังเกิดอาการทนไม่ได้ขึ้นมา

“หมอนี่คงเป็นแฟนใหม่ละสิ....โธ่!! ที่แท้ก็นัดแฟนมาด้วย   มีบอดี้การ์ดอยู่ทั้งคน แล้วจะจ้างเรามาทำไมว่ะ” หงุดหงิดไม่สบอารมณ์  นั้นคือความรู้สึกของยองอุนในเวลานี้ ยิ่งเห็นท่าทางหัวเราะต่อกระซิกของทั้งสองคนแล้ว ยิ่งทำให้ยองอุนไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกต่อไปแม้แต่วินาทีเดียว  จนในที่สุดเขาก็ต้องเดินไปที่อื่น

 “จองซู.....ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมเขาจ้องนายจัง”  ชีวอนถามด้วยความสงสัยหลังจากสังเกตอยู่นาน ว่ามีชายแปลกหน้า ซึ่งเขาไม่รู้จักคอยเดินเตร็ดเตร่ไปมาอยู่รอบ ๆ ตัวระหว่างที่เขากำลังคุยกับจองซู

“เออ…คือ….เออ….”   จองซูได้แต่อ้ำอึ้ง สรรหาข้ออ้างที่คิดว่าคนฉลาดอย่างชีวอนต้องเชื่ออย่างไม่มีเงื่อนไข

“เป็นบอดี้การ์ดของฉันเอง.” จองซูตอบไม่เต็มเสียงนัก  

“บอดี้การ์ด!!!   นายต้องมีบอดี้การ์ดด้วยเหรอ...”    ชีวอนถามด้วยความแปลกใจ   มันมีอะไรเกิดขึ้นในช่วงที่เขาไม่อยู่หรือไง ทำไมถึงกับต้องจ้างคนมาคอยคุ้มครองแบบนี้

“มีอะไรเกิดขึ้นกันแน่นะจองซู” เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่หลบสายตา ชีวอนจึงถามออกมาอย่างที่ใจคิด

“ปะ...ป่าว ไม่มีอะไรหรอก” จองซูยังคงตั้งลำปฏิเสธเสียงแข็ง  

“ปาร์ค จองซู”   ชีวอนเรียกชื่อเต็มของอีกฝ่ายช้า ๆ ชัด ๆ ซึ่งแน่นอน จองซูรู้ดีว่า เมื่อใดที่ชเว ชีวอนเรียกชื่อเขาเต็มๆ แบบนี้นั้นคือต้องทำทุกอย่างอย่างที่ชีวอนต้องการอย่างไม่มีข้อแม้

 “คือแฟนใหม่ของยุนอาเขา   ขู่ฆ่าชั้น” จองซูตอบไปแล้วก็รีบหลบตา เพราะกลัวตัวเองจะไม่เนียนพอให้ชีวอนเชื่อ “แล้วซองมินก็เลยติดต่อจ้างบอดี้การ์มาให้นะ” เป็นข้ออ้างที่ฟังดูไม่ขึ้นเลยสักนิด 

“แฟนใหม่ของยุนอาเนี่ยอะนะ...ใครกัน” ชีวอนยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ เพราะยุนอานั้นเลิกกับจองซูไปตั้งนานแล้ว ไม่น่าจะมีอะไรต้องโกรธกันจนถึงขนาดขู่ฆ่าเลยสักนิด

 “แต่ดูท่าทางบอดี้การ์ดนายจะเสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะ..ดูซิ...” ชีวอนหันไปมองยองอุนที่ส่งยิ้มหวานให้กับสาว ๆ ที่ผลัดกันเข้ามาคุยด้วยไม่ขาดสาย

“หมอนั่นน่ะเหรอ     ดีแต่กวนไปวัน ๆ ไม่เห็นน่าสนใจตรงไหน..”   จองซูหันไปขว้างค้อนใส่คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ แต่ถูกนินทาอยู่อย่างหมั่นไส้       ชีวอนมองท่าทางพูดถึงบอดกี้การ์ดส่วนตัวของจองซูแล้วก็อดคิดถึงใครบางคนที่ยังทำเรื่องจบการศึกษาอยู่ที่อเมริกาไม่ได้  ท่าทางที่ชีวอนเรียกมันว่าหึง...

“งานจะเลิกแล้ว…ฉันไปส่งไหม...”   ชีวอนหันมาถามจองซูที่ตอนนี้ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ

“ไม่เป็นไร….นายพึ่งจะกลับมายังไม่หายเหนื่อยเลย    กลับไปพักผ่อนเถอะ ฉันกลับเองได้” จองซูยิ้มตอบฝืด ๆ

“นายก็เหมือนกัน  รีบกลับไปนอนซะ ดูสิยิ่งอยู่ยิ่งผอม ไม่น่ากอดเลย”   ชีวอนแซวเล่นๆ แต่ดูเหมือนจองซูจะอารมณ์เสียเกินกว่าจะหัวเราะ   นั้นยิ่งทำให้ชีวอนมั่นใจว่า เพื่อนของเขากำลังเกิดความรู้สึกพิเศษกับบอดี้การ์ดส่วนตัวเข้าให้แล้ว

“ฉันไปล่ะ…ดูแลตัวเองดี ๆ นะ”  ชีวอนตบบ่าเล็กนั้นเบาๆ   และมองไปยังจุดหมายเดียวกับร่างบางที่ยืนกัดริมฝีปากนิ่ง

หึหึ...จองซูเอ้ย!!!

“บาย บาย” จองซูโบกมือให้ร่างสูงที่เดินจากไป ด้วยความรู้สึกเหงาหัวใจชอบกล    และพอหันกลับมาอีกทีร่างสูงที่มีสาวๆ ล้อมหน้าล้อมหลังก็หายไปไหนไม่รู้

 “เอ๊ะ!!   ไปไหนของเขาอีกล่ะ   ชอบหายตัวอยู่เรื่อย เดี๋ยวก็ตัดเงินเดือนซะเลย”  จองซูมองหาพ่อบอดี้การ์ดเจ้าเสน่ห์ไปทั่วงานก็ยังไม่เจอ

“มองหาฉันอยู่หรือไง….” เสียงกวนประสาทดังข้ามไหล่เข้ามาจากทางด้านหลัง

“เฮ้ย!!   เล่นอะไรบ้า ๆ “ จองซูสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ ใบหน้านวลซีดเผือดขึ้นมาทันตาเห็น 

“อะไรกัน..แค่นี้ถึงกับหน้าซีด…ขวัญอ่อนเกินไปหรือเปล่า”    ยองอุนถามอย่างหมั่นไส้กับอาการกลัวจนเว่อร์ของจองซู

“เรื่องของฉัน…..”   จองซูสะบัดเสียงตอบและเดินนำออกไปโดยไม่คิดจะต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่ายแต่อย่างใด   
             
              TBC

ปล. หากมีคำผิดต้องขออภัยไว้นะที่นี่ด้วยนะคะ ^^ (ยอมรับตามตรงอ่านทวนไปรอบเดียวเอง)