คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 ปัญหาเริ่มเกิด (ช่วงที่ 1)
บทที่ 2: ปัญหาเริ่มเกิด
หลังจากวันที่นันเอ่ยเรื่องการว่าจ้างเขา วันนี้ก็ผ่านไปได้ 3 วันแล้ว เช้าวันนี้เขาต้องรีบไปที่ร้าน
อาหารแถวบ้านเพราะ เย็นนี้เขาไม่สามารถมาทำงานที่นี่ได้จึงต้องรีบมาแจ้งกับเจ้าของร้านซึ่งเคยเป็นรุ่นพี่ที่
มหาลัยซึ่งพึ่งจะจบไปเมื่อปีที่แล้วนั่นเอง
“แฮ่ก...แฮ่ก พี่เบสอยู่ไหมฮะ พี่เบส นี่ผมภัทรเองฮะ” ภัทรเปิดประตูร้านเข้าไปแล้วร้องถามหาเจ้า
ของร้าน
“อยู่ๆจ๊ะ อยู่หลังร้านี่ละจ๊ะ ภัทร เข้ามาได้เลยจ๊ะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นจากด้านหลังร้าน ได้ยินดัง
นั้นจึงเดินเข้าไปหลังร้านเพื่อพบกับเจ้าของร้านซึ่งกำลังนั่งเตรียมวัตถุดิบสำหรับวันนี้อยู่
“พี่เบสฮะ วันนี้ตอนเย็นผมมาไม่ได้นะฮะ เพราะต้องไปติวสอบน้องๆนะฮะ ใกล้สอบแล้วผมเลย
ต้องไปติวให้สักหน่อยนะฮะ เดี่ยวผลสอบไม่ดีโดนลากไปอยู่กับป้าที่ต่างประเทศนะฮะ” ภัทรกล่าวรัว
“จ๊าๆ ไม่เป็นไรหรอกภัทร วันนี้ที่จริงพี่ก็กะจะโทรไปบอกเราเหมือนกันว่าไม่ต้องมาตอนเย็น
เพราะเย็นนี้พี่มีนัดนะ” พี่เบส หนุ่มหน้าหวาน เรือนร่างผอมบางรับกับผมซอยยาวสีน้ำตาลแดงที่มีไฮไลต์สี
ทองเล็กน้อยถูกรวบไว้แบบหลวมๆ เพียงแค่นี้ก็ทำให้ร้านนี้แน่นขนัดไปด้วยนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยแล้ว
อีกอย่างร้านนี้ก็อยู่ตรงข้ามมหาวิทยาลัยด้วยทำให้สะดวกต่อนักศึกษาทั้งหลาย พูดก่อนทีจะพาภัทรมานั่งคุย
กันที่โต๊ะอาหารหน้าร้าน
“นัดกับพี่พลหรอฮะพี่เบส เนื่องในโอกาสอะไรฮะเนี่ย” ภัทรเอ่ยชื่อของแฟนหนุ่มของเบส
“เอ่อ...อืม ก็วันนี้วันครบรอบ 2 ปีที่คบกันนะ พลเขาเลยนัดเลี้ยง” เบสเกาจมูกเขินๆเมื่อโดนอดีต
รุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยจับได้
“หรอฮะ งั้นผมก็ขอให้พวกพี่ๆมีความสุขมากๆนะฮะ อ๊ะ...ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว งั้นผมไปก่อนนะ
ฮะพี่เบส แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาทำงานชดเชย” ภัทรพูดแบบรีบๆก่อนที่จะวิ่งออกจากร้านไป
“เฮ้อ เมื่อไหร่เจ้าภัทรจะยอมไปอยู่กับป้าซะทีนะ จะได้ไม่ต้องทำงานหนักขนากนี้เนี่ย” เบสพูด
ก่อนที่จะเดินกลับไปหลังร้านทำงานของตนต่อไป
เมื่อภัทรออกมาจากร้านอาหารของเบสแล้วก็รีบข้ามถนนโดยไม่ได้ดูรถให้ดี
“เอี๊ยด...” เสียงรถเบนส์สีดำเหยียบเบรคดังสนั่น ทำให้นักศึกษาบางคนที่ยังไม่ได้เข้าไปใน
มหาวิทยาลัยหันมามองกัน
“อ...เอ่อ” ภัทรพูดออกมาไม่เป็นภาษา
“แกรก...ปึง” เสียงเปิดปิดประตูรถหรูนั้น
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณ ขอโทษทีนะครับ” เสียงชายคนขับรถเอ่ยขึ้นพลางพยุง ภัทรให้ยืน
ขึ้น
“นี่ มาโนช นายจะไปขอโทษเขาทำไม อยากวิ่งทะเหร่อทะร่าออกมาทำไมละ ไม่เห็นสัญญาณไฟ
หรือไงนะ” เสียงทุ้มจากด้านหลังของชายคนขับรถเอ่ยขึ้น
“โธ่ คุณหนูครับ เขาคงรีบนะครับ นี่ผมก็ขับไม่ระวังด้วย ทั้งๆที่อยู่ใกล้สถานศึกษาน่าจะขับช้ากว่า
นี้นะครับ” ชายคนขับรถหรือมาโนชตามที่คนมาใหม่คนนั้นเอ่ยขึ้น
“นี่ก็โชคดีขนาดไหนแล้ว ไม่โดนชนไปนะ เราไม่ผิดซะหน่อย ไปขึ้นรถได้แล้วมาโนช เดี๋ยวฉันก็
ไปเรียนไม่ทันกันพอดี” เสียงทุ้มยังคงเอ่ยต่อไป โดยที่ภัทรยังไม่เห็นหน้าของชายคนนั้นเพราะโดนคนที่
ชื่อมาโนชบังอยู่
“ไม่เป็นไรหรอกครับลุง ผมไม่เป็นไรหรอก มันก็จริงที่ผมไม่ระวังก่อนเดินข้ามถนน แต่ก็ยังดีนะ
ครับมราลุงยังมาดูดำดูดีผม ยังดีกว่าใครบางคนที่มัวแต่บ่นเป็นยัยแก่ไปได้” ภัทรที่ทนฟังไม่ไหวแล้วพยุงตัว
ขึ้นมาและพูดจากัดชายคนนั้น
“เอ่อ” ลุงมาโนชค้างไปแล้ว
‘เอาแล้วไง ไปจุดระเบิดอารมณ์คุณหนูจนได้’
“นี่คุณ มาพูดอย่างนี้ได้ไง คุณนั่นแหละผิดที่ข้ามถนนไม่ระวัง มาโนชเขาไปดูก็บุญนักนาแล้วนะ”
ชายคนนั้นเอ่ย
“แล้วไงละ ก็ลุงเขาขับรถไม่ดีจริงๆนี่ แถวนี้มีแต่นักเรียนนักศึกาทั้งนั้นแทนที่จะขับรถช้ากว่านี้ซัก
หน่อยดันขับซะเร็วเองนี่” ภัทรไม่ยอมกล่าวกับไปอีก
“คุณ
“ก็ใครจะไปรู้ละว่ารถมันจะมาเร็วนะห๊ะ”
“ทีหลังก็หัดมองมั่งซีคุณ”
“เอ่อ คุณหนูพอเถอะครับ คุณครับพอเถอะ” ลุงมาโนชหันไปหันมาระหว่างการทะเลาะของทั้ง
สอง
“ไม่ต้องยุ่ง!” ทั้งสองตะคอก
“นี่มันอะไรกันฮะ ลุงมาโนช ทำไมมาอยู่ที่นี่ไม่ไปส่งเจ้ากรที่รร.เหรอฮะ” เสียงที่คุ้นหูของทั้งสาม
คนเอ่ยขึ้นขัดจังหวะการทะเลาะของภัทรกบชายหนุ่มที่เขาไปหาเรื่องด้วย
“คุณนัน/เจ๊นัน / นัน” ทั้งสามเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
“ก็ฉันไงละ” นันกล่าวเสียงงง
“เจ้ากร แกมาทำอะไรอยู่ที่นี่ละ ไม่ไปเรียนหรอ” นันเอ่ยถามน้องชาย
“ก็อยากจะไปหรอกนะฮะ แต่คนแถวนี้เขามาหาเรื่องผมนะฮะ เจ๊นัน” กรเอ่ยพลางเหล่ตามาทาง
ภัทรประกอบ
“นัน นี่เจ้ากรน้องชายนันหรอ ทำไมถึงนิสัยแย่ขนาดนี้เนี่ย” ภัทรที่ได้รู้ว่าคนที่เขาทะเลาะด้วยเป็น
น้องชายขอแงเพื่อนสนิทตนเอง
“ก็ใช่นะสิภัทร แล้วนี่ไปทำอะไรเข้าละถึงต้องมาทะเลาะกันอยู่เนี่ย”
“ก็ลุงเขาขับรถเกือบชนฉันนะ” ภัทรกล่าวฟ้องนัน
“อะไรกันลุงมาโนช ทำไมขับไม่ดูคนอย่างนี้ละ แล้วนี่ภัทรเป็นอะไรมั่งรึปล่าวเนี่ย” นันพูดพลาง
ดึงภัทรมาหมุนตัวหาแผลจากอุบัติเหตุ
“ไม่เป็นอะไรหรอกนัน มันยังไม่โดนนะ”
“เจ๊นัน ก็เจ๊คิดดูซิว่าไม่ชนก็ดีขนาดไหนก็ดีแล้ว อยู่ดีๆก็วิ่งข้ามถนนมาเฉย ไม่ดูรถอะไรเลยนะ”
กรไม่ยอมแพ้
“แล้วทำไมภัทรไม่ดูรถก่อนละ” นันหันมาถมเพื่อนตน
“ก็ใครจะไปรู้ละว่าจะมีรถแล่นมาเร็วๆ แล้วอีกอย่างเราก็รีบด้วยวันนี้มีเข้า lab ตอนเช้านะ” ภัทร
พูดอ้อมแอ้ม
“โธ่เอ๊ย แล้วทำไมเมื่อเช้าไม่โทรไปบอกละ จะได้แวะไปรับทีjบ้าน” นันพูดเสียงกลั้วหัวเราะ
“ก็จะมาหาพี่เบสเขาด้วยนะ เลยรีบมา” ภัทรตอบ
T B C
ความคิดเห็น