คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 งานใหม่จากเพื่อนสนิท (ช่วงที่ 1)
บทที่ 1: งานใหม่จากเพื่อนสนิท
เช้าวันนี้ก็เป็นเช้าที่สดใสอีกวันหนึ่งของชายหนุ่มหน้าหวานคนนี้ภายในบ้านหลังขนาดกะทัดรัดสี
ขาวหลังนี้ นามว่า “ภัทร” เช้าตรู่วันนี้ภัทรตื่นแต่เช้าตามปกติเพื่อที่จะเตรียมเตรียมอาหารเช้าให้น้องๆก่อนที่
ตัวเขาเองจะไปทำงานพิเศษแถวมหาลัย วันนี้เขารู้สึกผิดปกติเล็กน้อยเนื่องมากจาก เมื่อคืนเข้าฝันเห็นนัน
เพื่อนสาวของเขาแต่คงจะเรียกว่าสาวคงไม่ได้เพราะว่า ยัยนันนั้นมีความเป็นผู้ชายมากกว่าเขาเสียอีก ทั้งผม
ดำตัดสั้น ต่างกับเขาที่ผมสีน้ำตาลอ่อนตัดซอยรากไทรเลยบ่าไปนิดหน่อย ร่างกายที่แข็งแรงกว่าเขา กีฬาที่
ผู้ชายเขาเล่นกัน นันจะกระโดดเข้าไปร่วมวงทันทีต่างกับเขาที่นันมักจะห้ามไม่ให้เขาเล่นอะไรเด็ดขาด
เพราะเหตุผลที่ว่า ‘ไม่เอาน่า ภัทรจ๊า ภัทรห้ามเล่นกีฬาแบบนี้เด็ดขาดรู้ไหม เดี๋ยวคนสวยประจำกลุ่มเราจะ
โดนเจ้าพวกโรคจิตพวกนั้นงาบเอานะ ใช่ นันมักจะพูดอย่างนี้กับเขาประจำก็ เขาก็แปลกใจในบางครั้งว่า
ทำไมมหาลัยนี้มีผู้หญิงคลาดแคลนหรือไง ทำไมพวกเพื่อนๆในคณะต้องชอบจ้องเขาแบบกินได้กินไปแล้ว
ด้วย แต่มาคิดอีกทีก็มีเยอะนี่นา แถมคณะเขามีมากกว่าผู้ชายด้วยซ้ำ แล้วทำไมเขาถึงได้รับเลือกเป็นดาวคณะ
ได้ไงก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะ เรื่องฝันเมื่อคืนนี้น่าคิดกว่าอีก ทำไมถึงฝันแบบนั้นได้น๊า ฝันเห็นนันแต่งตัวเป็น
ผู้หญิงจริงๆเนี่ย น่ากลัวกว่าเห็นผีอีก เฮ้อเรา ถ้าจะคิดมากแล้วนะเนี่ย’ ว่าแล้ว ภัทรก็หยุดเรื่องกลุ้มๆไว้แล้วทำ
อาหารเช้าต่อไป
ณ มหาวิทยาลัยศุภนากร มหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศหลังจากที่ดร. ศุภชัย ศุภนากร ที่แต่ก่อน
เป็นศาสตราจารย์อยู่มหาวิทยาลัยชื่อดังแถวสยามแต่ถอนตัวจากที่นั้นหลังจากทนไม่ไหวที่ตอนเช้าๆต้องไป
วิ่งเป็นเพื่อนกับท่านเจ้าที่หน้ามหาวิทยาลัยทุกวันเลยหันมาเปิดมหาวิทยาลัยเองซะเลย
ที่โต๊ะหินอ่อนใกล้ประตูทางเข้าของมหาวิทยาลัย
“เฮ้อ ไมวันนี้ไอ้ภัทรมันมาสายได้วะเนี่ย ไอ้นัน” ชายหนุ่มที่เป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวๆทั้ง
หลายที่มีนามว่า ดนัย กล่าวขึ้น
“จะไปรู้ได้ไงวะ ไอ้นัย ฉันก็นั่งกับแกอยู่ตรงเนี่ย แล้วอย่ามาเรียกคนสวยว่าไอ้ดิวะ เรียกว่าภัทร
เฉยๆนะเว้ย” สาว (ห้าว) ที่เหล่าดี้ทั้งหลายเห็นแล้วต้องกรี๊ดเอ่ยขึ้น
“เออๆ เราผิดเองที่ไปเรียกสุดสวยของแกว่าไอ้” ดนัยเอ่ยขึ้น
“เออ...รู้ตัวก็ดี”
“เฮ้ยๆ ไอ้ดนัย สงสัยคนสวยของเรามาแล้ววะ” นันเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปสักพัก
“รู้ได้ไงวะ ไอ้นันแกบอกเราหน่อยดิ เรายังไม่เห็นภัทรเดินมาเลยนะเนี่ย” ดนัยเอ่ยด้วยความสงสัย
“ผัวะ” นันตบหัวดนัยไปทีหนึ่ง
“โธ่ ไอ้โง่ แกก็ดูที่หน้าประตูซิวะ เห็นปะนั่นนะ กลุ่มคนที่เดินมาเยอะๆนะ ชัวร์ๆเลยว่าต้องเป็น
ภัทรแน่ๆ” นันเอ่ยขั้นก่อนที่จะลุกจากโต๊ะที่นั่งอยู่โดยไม่ลืมลากดนัยที่ตอนนี้ก็ยังไม่รู้เรื่องอยู่ดีเดินเข้าไปหา
คนกลุ่มนั้น
“น้องภัทรครับ เทอมนี้มาทำงานพิเศษที่บ้านพี่นะครับ เมื่อวานนี้พี่พึ่งไล่ครูที่สอนพิเศษพี่ออกไป
เอง รอให้น้องภัทรไปสอนพี่คนเดียวเลยนะเนี่ย” รุ่นพี่ที่เลี้ยงงูบนหัวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“เอ่อ...” ภัทรยังไม่ได้พูดอะไรก็มีเสียงแทรกเข้ามาอีก
“มาที่บ้านพี่ดีกว่านะค่ะ น้องภัทร อย่าไปเลยบ้านไอ้หูดำคนนั้นนะ มันอันตราย” เสียงสาวสวยนาง
หนึ่งเอ่ยขึ้น
“เดี๋ยวก่อนนะ”
“ไม่เอาค่ะ ไม่เอาพี่ภัทรขา มาบ้านน้องอิงค์ดีกว่า บ้านน้องอิงค์ปลอดภัยจากปากเสือปากกาแน่นอน
ค่ะ” สาวน้อยปีหนึ่งที่มาหลงเสน่ห์หนุ่มหนาหวานของเราเอ่ยขึ้น
“หล่อนว่าใครเป็น เสือเป็นกายะ” รุ่นพี่คนเมื่อกี้ที่ได้ยินน้องปี 1 เอ่ยหันมาตวาดใส่
“ไม่รู้สิใครจะรับก็รับไปละกัน” น้องคนนั้นเอ่ยขึ้น
“ยัยบ้า มาให้ฉันตบเดี๋ยวนี้เลยนะ” ว่าแล้วพี่สาวคนนั้นก็ลากเด็กน้อยผู้น่าสงสารไปจัดการต่อไป
“ขอทางหน่อยฮะ ขอทางหน่อย ขอทางไปหาคนสวยของผมหน่อยนะฮะ” เสียงของนันเอ่ยขึ้น
เหมือนเป็นระฆังช่วยชีวิตให้กับภัทรทันที อีกทั้งเหล่าสาวๆที่ยืนล้อมวงอยู่แถวนั้นต่างหลีกทางให้ทอมสุด
หล่อเดินเข้าไปทันที
“ภัทรจ๊า เป็นไงบ้างเอ่ย” นันเอ่ยขึ้นหลังจากฟันฝ่าอุปสรรคที่กั้นระหว่างเธอกับภัทรไปได้
“นัน...โฮ” ภัทรปล่อยโฮทันทีแล้วโผเข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่นของมนันตา เพื่อนสาวผู้ซึ่งเหมือนกับ
พระแม่มาโปรดเขานั่นเอง
“ถ่ายรึยังนะเธอ ถ่ายเร็วๆเข้านะ รูปนี้ไม่ใช่หากันง่ายๆ แค่เวลาจะเจอ รุ่นทั้งสองยังไม่ค่อยจะมี
เลย ถ่ายเร็วๆนะเธอ ฉันว่ารูปนี้ถ่ายได้หลายตังค์แน่” เสียงของรุ่นน้องที่รีบถ่ายช็อตเด็ดของนันกับภัทรดัง
เต็มไปหมด
“แชะ แชะ...”
“พอๆได้แล้ว ช่วยกรุณาปล่อยเพื่อนผมได้แล้วคร๊าบ” ดนัยเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นฉากรักหวานแหวว
ของเพื่อนทั้งสอง
“โธ่ ไอ้นัย เอ็งจะมาขัดคออะไรเรานักวะ นานๆจะได้กอดคนสวยทั้งที” นันเอ่ยขึ้นหลังจากปล่อย
ภัทรแล้ว
“นันก็” ภัทรหน้าแดง (เราชักงงเรื่องนี้แล้วนะเนี่ย ตกลงนันเป็นผู้หญิงผู้ชายเนี่ย ส่วนภัทรตกลง
หล่อนจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงยะ เขียนเองงงเองวุ้ย)
“เฮ้ยๆ พอๆพวกแกอะ ข้ารำคานมดเว้ย มันไต่เต็มตัวข้าหมดแล้ว” ดนัยเอ่ยขึ้น
“โธ่ ดนัย เราล้อเล่น นันขอบคุณมากนะ ถ้านันไม่มาช่วยเราละก็สงสัย...” ภัทรเอ่ย
“ก็เหมือนเมื่อตอนนั้นไง” ดนัยเอ่ยแทรกขึ้น
“ตอนไหนอะ”
“ก็ตอนนั้นไงเล่า ทำเป็นโง่ไปได้”
“ดนัย วันนั้นนันเข้าไม่มานะ อย่าลืมสิเดี๋ยวก็โดนนันเตะเอาหรอก ดูเธอเขาซะก่อน” ภัทรกล่าว
เตือนเพื่อนก่อนที่เขาจะต้องเป็นกรรมการห้ามมวยระหว่างสองคนนี้
“เออ...ใช่ นันมันยังไม่รู้เรื่องนี่ เดี๋ยวเราเล่าให้ฟังก็ได้... ก็เมื่อตอนนั้น นันไม่มาเรียนไง มัวแต่ไล่
ตามไอ้คนที่มาแกล้งเจ้าณพ แล้วกว่าเราจะมาเข้าเรียนก็คาบบ่ายแล้ว ก็เมื่อเช้าวันนั้นนะ ภัทรมาถึงมหาลัย
แล้วยังไม่มีใครมา ก็รู้นี่นาว่าพอภัทรมาถึงมหาลัยก็มีกลุ่มรุ่นน้อง รุ่นพี่ เพื่อนๆมาล้อมไว้ใช้ไหมแล้ววันนั้น
ไม่มีใครมาคอยขัดจัดหวะเหมือนวันนี้ วันนั้นกว่าภัทรจะหลุดจากวงล้อมนั้นได้ เสียเวลาไปเท่าไหร่นะ
ภัทร” ท้ายประโยคดนัยหันไปถามภัทร
“ก็ เกือบๆ 2 ชั่วโมงอะ” ภัทรตอบอ้อมแอ้มพร้อมเตรียมเอามืออุดหูไว้
“อะไรนะ ภัทรปล่อยให้พวกนั้นจับตัวไว้ได้ยังไงตั้ง 2 ชั่วโมง แล้วไอ้ดนัยแกมัวไปทำอะไรอยู่วะ
มาให้ข้าเตะเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย” นันเอ่ยเสียงดัง
T B C...
ความคิดเห็น