ลำดับตอนที่ #8
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เริ่มต้นมิตรภาพ
ในเมื่อใจสองดวงอยู่ใกล้กัน ก็ไม่ได้หมายความว่าความรักของทั้งคู่นั้นจะสมบูรณ์แบบ การแก่งแย่งก็ต้องเกิดขึ้น
คาร์เรนซบลงบนบ่าของวิคเตอร์ แล้วเธอก็เผลอหลับไป แล้ววิคเตอร์ก็โอบกอดคาร์เรนไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง คาร์เรนหลับสนิท...
วิลกับมีน่าซึ่งวิ่งตามออกมาพวกเขาก้อเดินหาวิคเตอร์และคาร์เรนอยู่ในสวน
“วิ่งหายไปไหนแล้วนะ” วิลบ่นอย่างอารมณ์เสีย
“คงอยู่ในสวนนี่หระค่ะ” มีน่าอย่างใจเย็น
มีน่าเดินวนไปวนมาแถวต้นไมใหญ่แล้วเธอก็เห็นวิคเตอร์กับคาร์เรนเข้า
“อยู่นี้ไง” มีน่าพูดพรางดึงแขนเสื้อของวิล วิลเดินเข้าไปดู เพื่อจะหาคาร์เรน
“ดูสิหลับสนิทเลย” มีน่าพูดพรางจะเดินเขาไปหาวิคเตอร์ แต่วิลจะแขนของเธอเอาไว้
“ไม่... อย่าเข้าไปเลย” วิลพูดห้ามอย่างใจเย็น
“ทำไมหระ”
“ปล่อยให้พวกเขามีความสุขเถอะ”
“หมายความว่าไง”
“เอาเถอะ เดี๋ยวผมเล่าให้ฟัง” วิลบอกพรางลากมีน่าออกไปจากที่นั้น
พอเดินไปถึงด้านหลังของหอประชุม วิลก็หยุด
“จะปล่อยมือฉันได้รึยังค่ะ” มีน่าถามวิล ที่กำลังจับมือของเธอไว้แน่นเหลือเกิน
“อ๋อๆ ขอโทษครับ” วิลรับขอโทษและรีบปล่อยมือมีน่า
“แล้วคุณพอที่จะเล่าเรื่องนั้นให้ฉันฟังได้รึยังค่ะ”
“เรื่องอะไรหรือครับ”
“ก็เรื่องของวิคเตอร์กับคาร์เรนไงค่ะ”
“อืม.... คุณอย่างฟังจริงๆหรอ”
“จริงสิค่ะ ถ้าฉันไม่อยากฟัง คงไม่ถามหรอก”
“งั้นเราไปไปหาที่นั่งคุยกันดีๆ ดีว่ามั้ย”
“ก็ดีค่ะ”
ทั้งคู่เดินไปตามทางเดินที่ทอดยาวไปที่ทะเลสาบ แล้วทั้งคู่ก็นั่งลงที่ม้านั่งตัวสุดท้ายของทางเดินก่อนที่จะถึงทะเลสาบ
“ผมขอถามคุณอีกครั้ง คุณอยากฟังจริงๆหรอ” วิลถามเพื่อความแน่ใจ
“ฉันอยากฟังจริงนะค่ะ” มีน่ายังตอบเสียงแข็ง
“ทำไมคุณไม่ไปถามวิคเตอร์เองหระครับ”
“ฉันยังไม่กล้าถามค่ะ”
“แล้วคุณรู้กับวิคเตอร์ได้ยังไง”
“ก็คือว่า... ท่านพ่อกับท่านแม่หนะค่ะ อยากจะให้ฉันได้พบกับคู่ครองดีๆ”
“หมายความว่ายังไง”
“ก็ฉันเป็นเจ้าหญิงค่ะ”
“หา~~ จริงหรอ~~”
“จริงสิค่ะ”
“งั้นผมคงต้องพูดดีๆ มีมารยาทกับคุณด้วยสิ”
“คุณพูดอย่างนี้ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยหนิค่ะ”
“ไม่หรอกขอรับ กระผมมิกล้า”
“นี่คุณค่ะ พูดธรรมดาก็ได้ ฉันไม่ถือหรอกค่ะ” มีน่าพูดพรางตีบ่าวิลเบาๆ
“แล้วถ้าคุณเป็นเจ้าหญิง วิคเตอร์ก็คงเป็นเจ้าชาย.... วิคเตอร์เป็นเจ้าชายหรือนี่!!!”
“ก็ใช่สิค่ะ วิคเตอร์ไม่เคยบอกคุณหรือค่ะ”
“ไอ้หมอนั้นไม่เคยบอกอะไรเลย”
“หว่า~~ แย่จังนะค่ะ”
“นั้นมันไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ”
“อะไรหรอค่ะ”
“แล้วคุณรู้จักวิคเตอร์เมื่อไหร่หรือ”
“ก็พึ่งไม่นานนี่หระค่ะ”
“หรอครับ”
“เห็นท่านแม่บอกว่า พอเขาเรียนจบ เขาก็มาเลย”
“อ๋อ มิน่าหระ”
“อะไรหรอค่ะ”
“ก็หลังจากวันเลี้ยงรุ่น พวกเราก็ไม่เห็นวิคเตอร์เลย”
“อ๋อ แล้วทำไมพวกคุณถึงมาที่ดราโคเนทกันหระค่ะ”
“ก็เพราะใครคนนึงอยากจะพบวิคเตอร์มากหนะสิค่ะ”
“ใครหรอค่ะ มีน่าถามอย่างสนใจ”
“เธอคนนั้นมาทวงคำสัญญาที่วิคเตอร์เคยให้กับเธอไว้”
“คำสัญญาอะไรค่ะ”
“เอาไว้คุณไปถามวิคเตอร์เองจะดีกว่ามั้ยครับ เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“หรอค่ะ”
“อืม....”
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปพักนึง
“คืนนี้ดาวสวยดีนะครับ วิลเริ่มชวนมีนน่าคุย”
“ค่ะ มันสวยดีเหมือนกัน นี่เป็นครั้งแรกนะค่ะ ที่ฉันดูดาวแล้วมีคนอื่น”
“จริงหรอครับ”
“จริงค่ะ เพราะฉันไม่คอยมีเพื่อน”
“เป็นลูกคนเดียวหรอครับ”
“ใช่ค่ะ”
“หว่า~~ เหมือนผมเลย”
“จริงหรอค่ะ แต่ดูคุณจะมีเพื่อนเยอะนะค่ะ”
“ใช่ ว่างๆผมจะแนะนำเพื่อนของผมให้รู้จักกับคุณแล้วกันนะ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“นี้ก็ดึกมากแล้ว เดี๋ยวผมเดินไปส่งคุณที่หอประชุมแล้วกันนะ”
“ได้ค่ะ”
มิตรภาพของวิลกับมีน่ากำลังไปได้สวยเลย แต่วิลจะตัดใจจากคาร์เรนไปชอบมีน่าได้มั้ย นั้นเป็นอีกเรื่อง แต่มันก็ยังคงเป็นเรื่องของกาลเวลา ที่จะทำทุกอย่างให้ลงตัว
คาร์เรนซบลงบนบ่าของวิคเตอร์ แล้วเธอก็เผลอหลับไป แล้ววิคเตอร์ก็โอบกอดคาร์เรนไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง คาร์เรนหลับสนิท...
วิลกับมีน่าซึ่งวิ่งตามออกมาพวกเขาก้อเดินหาวิคเตอร์และคาร์เรนอยู่ในสวน
“วิ่งหายไปไหนแล้วนะ” วิลบ่นอย่างอารมณ์เสีย
“คงอยู่ในสวนนี่หระค่ะ” มีน่าอย่างใจเย็น
มีน่าเดินวนไปวนมาแถวต้นไมใหญ่แล้วเธอก็เห็นวิคเตอร์กับคาร์เรนเข้า
“อยู่นี้ไง” มีน่าพูดพรางดึงแขนเสื้อของวิล วิลเดินเข้าไปดู เพื่อจะหาคาร์เรน
“ดูสิหลับสนิทเลย” มีน่าพูดพรางจะเดินเขาไปหาวิคเตอร์ แต่วิลจะแขนของเธอเอาไว้
“ไม่... อย่าเข้าไปเลย” วิลพูดห้ามอย่างใจเย็น
“ทำไมหระ”
“ปล่อยให้พวกเขามีความสุขเถอะ”
“หมายความว่าไง”
“เอาเถอะ เดี๋ยวผมเล่าให้ฟัง” วิลบอกพรางลากมีน่าออกไปจากที่นั้น
พอเดินไปถึงด้านหลังของหอประชุม วิลก็หยุด
“จะปล่อยมือฉันได้รึยังค่ะ” มีน่าถามวิล ที่กำลังจับมือของเธอไว้แน่นเหลือเกิน
“อ๋อๆ ขอโทษครับ” วิลรับขอโทษและรีบปล่อยมือมีน่า
“แล้วคุณพอที่จะเล่าเรื่องนั้นให้ฉันฟังได้รึยังค่ะ”
“เรื่องอะไรหรือครับ”
“ก็เรื่องของวิคเตอร์กับคาร์เรนไงค่ะ”
“อืม.... คุณอย่างฟังจริงๆหรอ”
“จริงสิค่ะ ถ้าฉันไม่อยากฟัง คงไม่ถามหรอก”
“งั้นเราไปไปหาที่นั่งคุยกันดีๆ ดีว่ามั้ย”
“ก็ดีค่ะ”
ทั้งคู่เดินไปตามทางเดินที่ทอดยาวไปที่ทะเลสาบ แล้วทั้งคู่ก็นั่งลงที่ม้านั่งตัวสุดท้ายของทางเดินก่อนที่จะถึงทะเลสาบ
“ผมขอถามคุณอีกครั้ง คุณอยากฟังจริงๆหรอ” วิลถามเพื่อความแน่ใจ
“ฉันอยากฟังจริงนะค่ะ” มีน่ายังตอบเสียงแข็ง
“ทำไมคุณไม่ไปถามวิคเตอร์เองหระครับ”
“ฉันยังไม่กล้าถามค่ะ”
“แล้วคุณรู้กับวิคเตอร์ได้ยังไง”
“ก็คือว่า... ท่านพ่อกับท่านแม่หนะค่ะ อยากจะให้ฉันได้พบกับคู่ครองดีๆ”
“หมายความว่ายังไง”
“ก็ฉันเป็นเจ้าหญิงค่ะ”
“หา~~ จริงหรอ~~”
“จริงสิค่ะ”
“งั้นผมคงต้องพูดดีๆ มีมารยาทกับคุณด้วยสิ”
“คุณพูดอย่างนี้ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยหนิค่ะ”
“ไม่หรอกขอรับ กระผมมิกล้า”
“นี่คุณค่ะ พูดธรรมดาก็ได้ ฉันไม่ถือหรอกค่ะ” มีน่าพูดพรางตีบ่าวิลเบาๆ
“แล้วถ้าคุณเป็นเจ้าหญิง วิคเตอร์ก็คงเป็นเจ้าชาย.... วิคเตอร์เป็นเจ้าชายหรือนี่!!!”
“ก็ใช่สิค่ะ วิคเตอร์ไม่เคยบอกคุณหรือค่ะ”
“ไอ้หมอนั้นไม่เคยบอกอะไรเลย”
“หว่า~~ แย่จังนะค่ะ”
“นั้นมันไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ”
“อะไรหรอค่ะ”
“แล้วคุณรู้จักวิคเตอร์เมื่อไหร่หรือ”
“ก็พึ่งไม่นานนี่หระค่ะ”
“หรอครับ”
“เห็นท่านแม่บอกว่า พอเขาเรียนจบ เขาก็มาเลย”
“อ๋อ มิน่าหระ”
“อะไรหรอค่ะ”
“ก็หลังจากวันเลี้ยงรุ่น พวกเราก็ไม่เห็นวิคเตอร์เลย”
“อ๋อ แล้วทำไมพวกคุณถึงมาที่ดราโคเนทกันหระค่ะ”
“ก็เพราะใครคนนึงอยากจะพบวิคเตอร์มากหนะสิค่ะ”
“ใครหรอค่ะ มีน่าถามอย่างสนใจ”
“เธอคนนั้นมาทวงคำสัญญาที่วิคเตอร์เคยให้กับเธอไว้”
“คำสัญญาอะไรค่ะ”
“เอาไว้คุณไปถามวิคเตอร์เองจะดีกว่ามั้ยครับ เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“หรอค่ะ”
“อืม....”
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปพักนึง
“คืนนี้ดาวสวยดีนะครับ วิลเริ่มชวนมีนน่าคุย”
“ค่ะ มันสวยดีเหมือนกัน นี่เป็นครั้งแรกนะค่ะ ที่ฉันดูดาวแล้วมีคนอื่น”
“จริงหรอครับ”
“จริงค่ะ เพราะฉันไม่คอยมีเพื่อน”
“เป็นลูกคนเดียวหรอครับ”
“ใช่ค่ะ”
“หว่า~~ เหมือนผมเลย”
“จริงหรอค่ะ แต่ดูคุณจะมีเพื่อนเยอะนะค่ะ”
“ใช่ ว่างๆผมจะแนะนำเพื่อนของผมให้รู้จักกับคุณแล้วกันนะ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“นี้ก็ดึกมากแล้ว เดี๋ยวผมเดินไปส่งคุณที่หอประชุมแล้วกันนะ”
“ได้ค่ะ”
มิตรภาพของวิลกับมีน่ากำลังไปได้สวยเลย แต่วิลจะตัดใจจากคาร์เรนไปชอบมีน่าได้มั้ย นั้นเป็นอีกเรื่อง แต่มันก็ยังคงเป็นเรื่องของกาลเวลา ที่จะทำทุกอย่างให้ลงตัว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น