Can\'t Feel Love

ลำดับตอนที่ #7 : คนรักที่กลับมา

และวันนั้นก็มาถึงวันที่คาร์เรนรอคอยคนรัก สุดขั้วหัวใจ ณ หน้าหอประชุมของดราโคเนท หน้าทางเข้าเป็นทางเข้าที่ตกแต่งด้วย ดอกกุหลาบสีขาว แซมด้วยกุหลาบสีแดง เมื่อเดินเข้าไปในงาน ภายในงานเป็นงานเต้นรำที่สวยสดงดงาม วิลและเกรย์เดินไปทางโต๊ะอาหาร ที่เรียงรายไปด้วยอาหารที่จัดแต่งด้วยน้ำแข็ง ส่วนนาเดียไปหาดูคนรู้ใจ ปล่อยให้คาร์เรนยืนอยู่กลางงานคนเดียว

“นี่, วิล” เกรย์ถามวิล พร้อมกันดึงแขนเสื้อของวิล

“อะไรเหรอ, เกรย์” วิลถามถามอย่างไม่ใส่ใจ

“ฉันรู้สึกว่างานคืนนี้ มันต้องมีอะไรซักอย่างเกิดขึ้นแน่นอนเลย”

“นายหมายความว่าไง”

“คืนนี้ต้องมีเหตุการณ์ไม่คาดฟันเกิดขึ้น”

“มันจะเกิดอะไรขึ้นหระ”

“อืมๆๆๆ เดี๋ยวก็รู้ ที่ฉันพูดมาก็แค่มันรู้สึกอย่างนั้นอ่ะ”



สาวน้อยที่ตั้งความหวังไว้กับชายหนุ่มที่เธอรัก แต่เธอยังไม่ได้เจอชายหนุ่มที่เธอรักเสียที่ และเวลาเต้นรำก้อมาถึง วิลเดินไปหาคาร์เรน และของคาร์เรนเต้นรำ ทั้งคู่เต้นเข้ากันได้เป็นอย่างดี และแล้วคาร์เรนก็เหลือบได้เห็นชายหนุ่มที่เธอรอคอยมานาน วิคเตอร์ วิคเตอร์เต้นรำอยู่กับหญิงสาว รูปร่างหน้าตาดี ในชุดราตรีสีแดง

“วิล, ฉันขอตัวไปหาอะไรทานนะ” คาร์เรนบอกกับวิลหลังเต้นรำเสร็จ

“อืมๆ” วิลรับคำแต่ยังไม่วาง เลยเดินมาคาร์เรนไป



คาร์เรนเดินตรงไปที่วิคเตอร์ วิคเตอร์ยืนควงหญิงสาวคนเดิม

“หวัดดี, วิคเตอร์” คาร์เรนตักวิคเตอร์

“สะ...สวัสดี, คาร์เรน” วิคเตอร์พูดติดอ่างเล็กน้อย อาจเพราะคาร์เรนเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ

“เป็นยังไงบ้างหระ”

“ก็ดี” วิคเตอร์ตอบค่อนข้างอึดอัด

“ผู้หญิงคนนี่เป็นใครหรือค่ะ, วิคเตอร์” หญิงสาวชุดราตรีถามวิคเตอร์ อย่างสุภาพอ่อนโยน

“มีน่าคนนี่ คือคาร์เรน เจสัน, คาร์เรนคนนี้คือมีน่า” วิคเตอร์แนะนำ

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” มีนน่าพูดกับคาร์เรน ด้วยวาจาสุภาพ และยิ้มให้

“เช่นกัน...” คาร์เรนตอบ

“อืม, เธอทานอะไรมารึยังคาร์เรน” วิคเตอร์ถามพรางพาเปลี่ยนเรื่องคุย

“ยังเลย...”

“งั้นฉันพาไปนะ” วิคเตอร์เสนอตัว

“ไม่หระ ขอบคุณ, เชิญสนุกกับแฟนใหม่ไปนะ โชคดี” คาร์เรนตอบพรางวิ่งออกไปจากงาน

“ไม่นะ! คาร์เรน! เดี๋ยวสิ!” วิคเตอร์สะบัดมือมีน่าออกและวิ่งตามคาร์เรนออกไป

“วิคเตอร์!” มีน่าตะโกนเรียกชื่อของชายหนุ่ม

“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ” วิลวิ่งหอบมาถามมีน่า อาจเพราะเขาเดินพัดหลงกับคาร์เรน

“วิคเตอร์วิ่งมาคาร์เรนออกไปนอกงานแล้ว” มีน่าหันหน้ามาตอบชายหนุ่ม

“อะไรนะ! คาร์เรนพบวิคเตอร์แล้วหรอ”

“ใช่ค่ะ แต่ฉันไม่เขาใจว่า ทำไมคาร์เรนต้องวิ่งออกไปนอกงานด้วย”

“โอเค, ขอบคุณมาก คุณ....” วิลถามพรางมองไปที่มีน่า

“มีน่าค่ะ คุณหระ”

“ผมวิล โรแวน” วิลตอบพรางวิ่งออกไปตามคาร์เรน

“เดี๋ยวคุณ! วิล” มีน่าเรียกชื่อวิล และวิ่งตามวิลออกไป



คาร์เรนเดินปาดน้ำตาไปตลอดทาง จนไปถึงสวนของหอประชุม แต่วิคเตอร์ก็ยังตามมาตลอดทาง คาร์เรนหยุดอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ เธอหัดมาดูท้องฟ้าที่มืดมิด เธอสวมแหวนทองคำขาวที่วิคเตอร์ให้ เธอกำแหวนวงนั้นไว้ แล้วพึมพำกับตัวเอง



‘ทำไมนะ....ทำไม... เขาคือคนที่ฉันรักมากที่สุด

ทำไมเขายังทำกับฉันได้ลง เขาเห็นฉันเป็นอะไร’



“ก็ยังเห็นเป็นคนที่ฉันรักเหมือนเดิม...” วิคเตอร์ตอบพรางเดินออดมาจากทางเดิน

“โกหก...” คาร์เรนตอบพร้อมกับน้ำตา

“ฉันไม่ได้โกหกคนที่ฉันรัก” วิคเตอร์ยังยืนยันคำเดิม

“แล้วมีน่าเป็นใครกันหระ ถ้าไม่ใช่แฟนใหม่ของเธอ...”

“มีน่าก็แค่.....” วิคเตอร์เงียบ

“แต่อะไรหระ, วิคเตอร์” คาร์เรนเริ่มพูดใส่อารมณ์

“มีนน่าเป็นเจ้าหญิง ที่พ่อแม่ของฉันอยากจะให้เป็นชายาของฉัน”

“ถามอย่างนั้น นายก็ต้องเป็นเจ้าชาย” คาร์เรนอึ่ง

“ใช่...”

“งั้นก็ดีแล้ว ที่ให้เจ้าหญิงแลนสวยได้คู่กับเจ้าชายรูปงาม”

“ไม่นะคาร์เรน ฉันรักเธอ ฉันไม่ได้รักมีน่าเลย”

“จริงหรอ แล้วทำไมตอนนั้นนายต้องหนีฉันไปด้วยหระ, วิคเตอร์”

“ฉันไม่ได้หนีนะ”

“แล้วนายทำอะไรหระ”

“ฉัน... อืม...”

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้านายไม่อยากบอกฉัน... ไม่เป็นไร”

“คาร์เรน...”

“ช่างเถอะ วิคเตอร์ ฉันจะไปจากชีวิตของนายเอง นายไม่ต่อพยายามหนีฉันแล้ว ฉันจะไปเอง” คาร์เรนบอกวิคเตอร์พรางเดินจากไป วิคเตอร์คว้าแขนของคาร์เรนไว้

“เธอไม่ฟังฉันเลย”

“ทำไมฉันต้องฟังด้วย มีคนบางคนเคยบอกว่ารักฉัน และให้สร้อยคอกับฉันก่อนที่เขาจะไป ปล่อยให้ฉันสู่โลกอยู่คนเดียว”

“แต่ตอนนี้ คนๆนั้นกลับมาแล้ว และจะอยู่เคียงข้างคนที่เคยบอกรักตลอดไป...”

“จริงนะ....”

“จริงสิ สัจจะของเจ้าชายซะอย่าง” วิคเตอร์บอกพร้อมกับยักคิ้ว

“ทำไมนะ, วิคเตอร์”

“อะไรหรอ”

“ป่าวๆๆ ไม่มีอะไร”



วิคเตอร์นั่งลงบนพื้นหญิงสีเขียวโดยมีคาร์เรนนั่งข้างๆ พวกเขามองท้องฟ้าที่มืดมิด คาร์เรนซบลงบนบ่าของวิคเตอร์ หัวใจของวิคเตอร์เริ่มเต้นเร็วขึ้น หัวใจของคาร์เรนก็เช่นกัน



‘เมื่อหัวใจสองดวงมาใกล้กัน

ทำไมใจต้องเต้นเร็วขึ้นด้วยนะ... ไม่เข้าใจเลย...’