Can\'t Feel Love

ลำดับตอนที่ #6 : การนัดพบ

การตามหาและสูญเสียสิ่งที่รักไป มันไม่คุมค่าเลย กับความรู้สึกที่สูญความรู้สึกที่ฝังใจ มาตลอด

เช้าวันต่อมา เป็นเช้าที่สดใสสวยงาม สำหรับดราโคเนท

ก๊อก...

เสียงเคาะประตูดังมาจากข้างหลังประตูของห้องพัก ประตูถูกเคาะประมาณ3ครั้ง ขณะที่คาร์เรนนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา

“คาร์เรน, เดินไปดูให้หน่อยสิ ใครอยู่ที่ประตู” นาเดียบอกขณะอยู่ในห้องน้ำ

คาร์เรนลุกจากโซฟา แล้วเดินไปยังประตู เธอเปิดประตูออก ไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้น เธอชะโงกน่าออกจากประตู มองซ้าย มองขาว ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นจริงๆ มีเพียงกล่องเล็กๆ สีน้ำเงินเข้ม ว่างทับจดหมายซองสีขาวอยู่ที่หน้าประตู เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วเดินกลับเข้าไปให้ห้อง

“ใครหรอ, คาร์เรน” นาเดียถามพรางเดินมานั่งที่โซฟา

“ไม่รู้ เหมือนกันว่าเป็นใคร เห็นแต่ไอ้นี่” คาร์เรนบอกพรางยื่นกล่องใบนั้นให้กับนาเดีย

“อะไรนี่”

“ไม่รู้กล่องอะไร เหมือนกัน ออกไปก็เจอมันวางอยู่ที่หน้าห้อง แต่ไม่เห็นคน”

“ฉันเปิดนะ”

“เปิดสิ ฉันก็อยากรู้ว่าข้างในมันเป็นอะไร”

นาเดียบรรจงเปิดกล่องใบนั้นอย่างช้าๆ และนาเดียกับคาร์เรนก็ต้องตกใจกับสิ่งที่อยู่ข้างในกล่องใบนั้น มันคือ... มันคือ... แหวงทองคำขาว ที่มีเพชร รูปหัวใจมีปีกอยู่ตรงกลาง

“ว้าว! คาร์เรน เธอว่ามันสวยมั้ย” นาเดียถามคาร์เรน พรางจ้องที่แหวง

“ฉันว่ามันสวยนะ”

“ฉันว่าต้องมีคนใครเธอแน่ๆ”

“ใครหละ ที่จะให้คนอย่างฉัน”

“โถ้.. คนดีต้องมันซักคนหละ แล้วนั้นซองอะไร” นาเดียถามพรางมองไปที่ซองจดหมาย

“ไม่รู้ มันถูกไอ้กล่องนั้นทับอยู่”

“เปิดสิจ๊ะ คนดี”

คาร์เรนเริ่มบรรจงเปิดซองจดหมายสีขาว อย่างช้าๆ ในซองมีกระดาษสีขาว และการ์ดอะไรบ้างอย่างอีก4ใบ คาร์เรนอ่านข้อความที่อยู่ในกระดาษแล้วเธอก็ยิ้มพรางน้ำตาคลอ

“อะไรๆ คาร์เรนเป็นอะไรไป” นาเดียถามคาร์เรนอย่างตกใจ คาร์เรนยื่นกระดาษให้นาเดีย

ข้อความในกระดาเขียนไว้ว่า



-----------------------------



แด่.... คาร์เรนที่รัก

เป็นยังไงบ้าง สบายดีรึเปล่า ฉันดีใจ ที่ฉันได้ส่งแหวงเพชรให้เธอ แทนคำขอโทษ ที่ฉันไปโดยที่ไม่ได้บอกเธอ ฉันขอโทษจริง เธอจะให้อภัยฉันได้มั้ย ถ้าเธอให้อภัยฉัน มีการ์ดเชิญร่วมงานเต้นรำ ที่หอประชุมดราโคเนท ในคืนพรุ่งนี้ อย่าลืมชวนเพื่อนๆที่อยู่กับเธอมาด้วยนะ ฉันจะรอเธอ....



รักเสมอและจะรักตลอดไป

วิคเตอร์ เทอร์เนอร์



-----------------------------





นาเดียอ่านจบ เธอก็ยิ้มมองไปที่คาร์เรน คาร์เรนยังยิ้มพร้อมกับน้ำตาคลอ ด้วยความปลื้ม กับจดหมายของวิคเตอร์

“แล้วเธอจะไปตามที่วิคเตอร์ เขาชวนรึเปล่า” นาเดียถามคาร์เรน

“ไปสิ ทำไม่จะไม่ไป ในเมื่อเขาชวนแล้ว อาจเพราะเขาอยากพบฉันก้อเป็นไปได้” คาร์เรนพูดแล้วยิ้ม

“พวกนั้นยังไม่ตื่นกันอีกหรอ”

“ไม่รู้ ฉันไม่รู้ว่า พวกเขานอนที่ไหนด้วยซ้ำ”

“แล้วเธอนอนที่ไหน”

“ฉันเผลอนั่งหลับอยู่ข้างนอกทั้งคืนเลย”

“โชคดีนะ ที่ดราโคเนทไม่มียุง”

“ทำไม”

“ฉันก็ไม่รู้ แต่ที่ตอนนี่จะ10โมงแล้ว พวกนั่นยังไม่ตื่นกันเลย” นาเดียตอบและลุกเดินไปที่ห้องของเกรย์กับวิล ส่วนคาร์เรนเดินไปที่ห้องพักของตัวเอง เพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอไม่ได้สังเกตอะไรในห้องแม้แต่น้อย



ประมาณ11โมงกว่า พวกเขาพากันไปที่Down Town เพื่อหาชุดที่จะใส่ไปงานเลี้ยงให้คืนพรุ่งนี้ เกรย์พาวิลไปที่ ร้านสูทที่หลู่ที่สุดให้ย่านDown Town ส่วนนาเดียก้อพาคาร์เรนไปที่ร้านชุดราตรีที่สวยที่สุดให้ย่านDown Townเช่นกัน

“ทำไมเราต้องไปงานของวิคเตอร์ด้วยนะ” เกรย์ถามวิลขณะเลือกชุดสูท

“ไม่รู้สินะ เป็นมารยาทมั้ง” วิลตอบอย่างไม่สนใจ

“แล้วนายไม่คิดอะไรบ้างหรอ”

“คิดไร ต้องคิดไรด้วยหระ”

“ก้อที่วิคเตอร์ชวนคาร์เรนไปไง”

“อืม...”

“เฮ้! ฉันรู้นะว่า นายกำลังรู้สึกไม่ดี”

“ทำไมฉันต้องรู้สึกอย่างนั้น”

“ก้อถ้าคาร์เรนพบกับวิคเตอร์ แล้ว...”

“ฉันก้อจะไม่มีวันไปบอกกับคาร์เรนว่า...”

“ใช่ๆๆ” เกรย์ตอบพรางยกชุกสูทสีดำขึ้นมา ทาบกับตัวเอง

“อืม...”

“นายยังรักคาร์เรนอยู่รึป่าว”

“รักสิ ทำไมนายถามอย่างนั้นหระ” วิลตอบพรางมองไปที่เกรย์

“แล้วเคยได้ยินมั้ย ที่เขาว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิด” เกรย์หันมายิ้มกับวิล

แล้วทั้งคู่ก้อตัดสินใจ ซื้อชุดสูทจากร้านนั้นแล้วเดินไปที่ย่านศูนย์อาหาร



การนัดพบของคาร์เรนและวิคเตอร์ วิคเตอร์มีสาเหตุอะไร ที่ไม่ถึงอยากพบคาร์เรน ในเมื่อเขาเป็นคนทิ้งคาร์เรนไป...