ลำดับตอนที่ #5
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หากเพียงแต่...
ชายหนุ่ม ผู้ซึ่งแอบหลงรักคาร์เรน อยู่ลึกๆ เข้าไม่กล้าบอกอะไรกับคาร์เรน เพราะถ้าเขาบอกไปคาร์เรนจะรักเขากลับมั้ย
“เราจะไปไหนกันดี” เกรย์ถาม นาเดียและวิล ขณะนั่งรถเข้าไปในตัวมหาลัย
“นี่, ตอนนี้ก็จะห้าโมงครึ่งแล้ว เราไปที่สวนWhite Gardenกันมั้ย” นาเดียเสนอความคิด
“เอาไง, วิล” เกรย์หันไปถามวิล
“ตามใจพวกนาย ฉันไม่ใช่เด็กของมหาลัยนี้” วิลตอบ พรางมองวิวข้างนอกรถ
“โอเค, ไปที่White Gardenกัน” นาเดียสรุป
“อืม... ฉันว่าเราไปหาอะไรกินก่อนมั้ย” เกรย์เสนอทางเลือกอีก
“อ้าว! ไหนบอกว่าจะไปที่White Gardenไง, รักษาคำพูดหน่อยสิ”
“แล้วWhite Gardenมันมีอะไรกัน เธอถึงต้องไป”
“อ้าว! คนอยากไปมันผิดตรงไป” นาเดียเถียง
“ต้องมีอะไรแน่ๆเลย บอกมาว่าจะไปทำอะไร”
“ไม่นะ! อยากไป พาไปไม่ได้หรือ”
“มันเสียเวลา”
“เสียเวลาตรงไหน”
“คนมันเยอะ แค่หาที่จอกรถ ก็หมดเวลาแล้ว”
“นี่! พวกนายจะเถียงกันไปทำไม ฉันขอถามหน่อยว่า White Gardenมันเป็นอะไรฮะ” วิลพูดด้วยความรำคาญ
“ก็White Garden เป็นสถานที่ที่สวยมาที่หนึ่งของดราโคเนท ดูพระอาทิตย์ขึ้นก็สวย พระอาทิตย์ตกก็สวย” นาเดียพูดโฆษณา
“พอๆ จะหยุดพูดไปหรือยัง สรุปฉันจะไปกินข้าวก่อน” เกรย์สรุปรวบยอด
“ไม่นะ! ต้องไปที่White Gardenสิ” นาเดียเถียงขึ้น
“พอ! สรุป! ฉันเป็นผู้มาเยือน ฉันอยากไปกินข้าว” วิลสรุป
“โอเค, ตามใจผู้มาเยือน” เกรย์รับคำสั่งและขับรถตรงดิ่งไปที่ร้านอาหาร ขณะที่นาเดียทำน่าบูดตลอดทาง
ถ้านับจากตึกที่พัก ประมาณยี่สิบไมล์ เข้าไปคือตัวมหาลัยของดราโคเนท ตัวมหาลัยดารโคเนทเป็นย่านพักผ่อนของนักศึกษา มีGame Zone และ Down Town เกรย์ขับรถมาจอดที่หน้าร้านอาหารแทรมพ์ ของนักศึกษาที่เคยจบมาจากมหาวิลยาลัยแทรมพ์ พวกเราใช่เวลารับประทานอาหารที่ร้านอาหารไม่นานก็ไปต่อกันที่ Down Town
“นี่, ฉันจะไปซื้อเสื้อผ้าทางนั้นนะ” นาเดียบอกเกรย์และวิล
“ฉันไปด้วยได้มั้ย” เกรย์เสนอตัวจะไปกับนาเดีย
“ไม่, ถ้านายไปกับฉันแล้ว วิลหลงทางไป ใครจะรับผิดชอบ” นาเดียแย้ง
“ก็ได้ แล้วจะเจอกันที่ไหนดี”
“ที่รถดีกว่า”
“โอเค, กี่ทุ่ม”
“ตอนที่กี่ทุ่มหละ”
“ทุ่มสิบห้าแล้ว”
“สองทุ่มแล้วกัน”
“ได้แล้วเจอกันที่รถ”
Down Town เป็นย่านศูนย์ฯการค้าขนาดใหญ่ของดราโคเนท มีทั้งร้านขายเสื้อผ้า, ร้านของฝาก, ร้านของที่ระลึก, ร้านของหายาก, ร้านคอมพิวเตอร์, ร้านขายเค้ก และอื่นๆอีกมากมาย เกรย์พาวิลเดินไปตามร้านขายของที่ระลึก มีร้านขายของที่ระลึก เพียงร้านเดียวที่โดดเด่น เกรย์ชี้ให้วิลเดินเข้าไปในร้านนั้น
“ทำไมถึงบอกให้เข้าร้านนี้หละ” วิลถามเกรย์
“ร้านนี้เป็นร้านที่ขายของที่ระลึก น่ารักที่สุดในมหาลัย” เกรย์ตอบ พรางเดินดูของ
“แล้วไง” วิลตอบแบบไม่ใส่ใจ
“ก็เผื่อนายอยากจะซื้ออะไรไปให้คาร์เรน...”
“นายว่าอะไรนะ” วิลถาม พรางจ้องไปที่น่าเกรย์
“ฉันรู้นะ ว่านายรู้สึกยังไงกับคาร์เรน” เกรย์ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
“ถ้านายรู้ นายก็บอกมาสิว่า ฉันรู้สึกยังไงกับคาร์เรน”
“นายอาจจะบอกความในใจของนาย ให้คาร์เรนรู้ หากแต่เพียงว่า...” เกรย์หยุดนิ่ง
“หากแต่อะไร” วิลอยากรู้
“หากแต่เพียง... นายก็รู้ว่า คาร์เรนมีใจให้ใครอยู่ตอนนี้” เกรย์เดินหยิบๆจับๆของ
“ฉันรู้ แต่... วิคเตอร์ไม่อยู่แล้วหนิ”
“แล้วนายมาที่นี่ เพื่ออะไร มาเพื่อเป็นเพื่อนคาร์เรน หรือตามจีบคาร์เรน กันหละ” เกรย์หยิบสร้อยคอเส้นหนึ่งขึ้นมา
“คาร์เรนมาที่นี่ก็เพื่อ...” วิลตอบพรางก้มน่า
“คาร์เรนมาที่นี่ เพื่อมาหาวิคเตอร์” เกรย์ตอบ พร้อมยื่นสร้อยคอให้วิล
“นายรู้” วิลตอบ พร้อมมองสร้อยคอเส้นนั้น แล้ววางไว้ที่เดิม
“ใช่ ฉันรู้”
“ใครบอกนาย คาร์เรนหรือ”
“ทำไมฉันจะไม่รู้ตอนเรียนอยู่ที่แทรมพ์ ฉันอยู่สาขาอะไร”
“ใช่ นายมันพวกมีพลังจิต”
“ฉันว่านายหน้าจะซื้ออะไรซักอย่างให้คาร์เรนนะ”
“ฉันไม่รู้ ฉันจะซื้ออะไรดี”
“นายก็ดูว่านั้นไหนน่าจะเหมาะกับคาร์เรน”
“เกรย์ ถ้านายรู้ฉันขอถามนายหน่อย”
“ถามมาสิ”
“นายว่า คาร์เรนยังผูกพันกับวิคเตอร์อยู่หรือเปล่า”
“ทำไมนายถามอย่างนี้” เกรย์ถามกลับ พร้อมกับจ้องวิล
“ไม่รู้เหมือนกัน... เพราะเวลาฉันเห็นคาร์เรนทำน่าเศร้า หรือร้องไห้ ฉันรู้สึกเจ็บปวด” วิลบอกพรางหยิบแหวง วงสีเงิน ที่มีพลอยสีน้ำเงิน
“ฉันว่านายรีบซื้อ แล้วเราจะได้รีบไปที่รถ และกลับไปที่ตึกกัน”
“โอเค” วิลตอบ และเดินไปชำระเงิน
วิลและเกรย์เดินออกจากร้าขายของที่ระลึก กลับไปตามทางเดิม เพื่อกลับไปที่รถ ถึงรถนาเดียยืนรออยู่
“นึกว่าจะไม่กลับกันแล้ว” นาเดียถาม
“ถ้าฉันไม่กลับเธอก็ไม่ได้กลับหรอก” เกรย์ตอบ และเดินขึ้นรถ ตามด้วยวิลและนาเดีย
พวกเขากลับมาถึงตึก ก็ประมาณสามทุ่ม คาร์เรนยังไม่นอน เธอนั่งอยู่ที่ระเบียง ได้ยินเสียงเปิดประตู เธอลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู
“ไง, สนุกมั้ย” คาร์เรนถาม
“เธอน่าจะไปนะ คาร์เรน” นาเดียพูด
“ทำไมหรือ”
“มีของให้ซื้อเยอะแยะเลย” นาเดียตอบ พรางเดินเอาของไปเก็บ เพื่อจะไปอาบน้ำและเข้านอน ส่วนเกรย์กลับมาถึงก็ไปอาบน้ำนอนเลย และส่วนวิล เขากลับมาก็อาบน้ำเช่นเดียวกับเกรย์ ก่อนที่เขาจะเข้านอน เขาเขียนโน้ตติดไว้กับกล่องแหวง และเดินเข้าไปในห้องของคาร์เรน แล้วเขาก็เดินออกมา และเดินไปที่ห้องเพื่อเข้านอน
สุดท้ายก็คงเหลือแต่คาร์เรนเช่นเดิม ระหว่างที่วิล, เกรย์ และนาเดียออกไปข้างนอก คาร์เรนได้ร่างรูป ชายหนุ่ม ซึ่งคล้ายเจ้าชาย ยืนอย่างสง่า เธอเดินออกไปเพื่อร่างรูปของเธอต่อ แลมองไปที่พระจันทร์ที่เด่นสง่า
‘ฉันอยากจะเจอเขาอีกซักครั้ง
ขอให้ฉันได้บอกกับเขา
เกี่ยวกับความในใจของฉัน
ได้โปรด... ได้โปรด...’
เธอพูดพรางมองพระจันทร์ และเธอก็เผลอหลับไป บนเก้าอี้ตรงระเบียง เธอหวังว่าวิคเตอร์จะรู้ความรู้สึกของเธอ ที่เธอเป็นห่วงและรัก วิคเตอร์มาตลอด
“เราจะไปไหนกันดี” เกรย์ถาม นาเดียและวิล ขณะนั่งรถเข้าไปในตัวมหาลัย
“นี่, ตอนนี้ก็จะห้าโมงครึ่งแล้ว เราไปที่สวนWhite Gardenกันมั้ย” นาเดียเสนอความคิด
“เอาไง, วิล” เกรย์หันไปถามวิล
“ตามใจพวกนาย ฉันไม่ใช่เด็กของมหาลัยนี้” วิลตอบ พรางมองวิวข้างนอกรถ
“โอเค, ไปที่White Gardenกัน” นาเดียสรุป
“อืม... ฉันว่าเราไปหาอะไรกินก่อนมั้ย” เกรย์เสนอทางเลือกอีก
“อ้าว! ไหนบอกว่าจะไปที่White Gardenไง, รักษาคำพูดหน่อยสิ”
“แล้วWhite Gardenมันมีอะไรกัน เธอถึงต้องไป”
“อ้าว! คนอยากไปมันผิดตรงไป” นาเดียเถียง
“ต้องมีอะไรแน่ๆเลย บอกมาว่าจะไปทำอะไร”
“ไม่นะ! อยากไป พาไปไม่ได้หรือ”
“มันเสียเวลา”
“เสียเวลาตรงไหน”
“คนมันเยอะ แค่หาที่จอกรถ ก็หมดเวลาแล้ว”
“นี่! พวกนายจะเถียงกันไปทำไม ฉันขอถามหน่อยว่า White Gardenมันเป็นอะไรฮะ” วิลพูดด้วยความรำคาญ
“ก็White Garden เป็นสถานที่ที่สวยมาที่หนึ่งของดราโคเนท ดูพระอาทิตย์ขึ้นก็สวย พระอาทิตย์ตกก็สวย” นาเดียพูดโฆษณา
“พอๆ จะหยุดพูดไปหรือยัง สรุปฉันจะไปกินข้าวก่อน” เกรย์สรุปรวบยอด
“ไม่นะ! ต้องไปที่White Gardenสิ” นาเดียเถียงขึ้น
“พอ! สรุป! ฉันเป็นผู้มาเยือน ฉันอยากไปกินข้าว” วิลสรุป
“โอเค, ตามใจผู้มาเยือน” เกรย์รับคำสั่งและขับรถตรงดิ่งไปที่ร้านอาหาร ขณะที่นาเดียทำน่าบูดตลอดทาง
ถ้านับจากตึกที่พัก ประมาณยี่สิบไมล์ เข้าไปคือตัวมหาลัยของดราโคเนท ตัวมหาลัยดารโคเนทเป็นย่านพักผ่อนของนักศึกษา มีGame Zone และ Down Town เกรย์ขับรถมาจอดที่หน้าร้านอาหารแทรมพ์ ของนักศึกษาที่เคยจบมาจากมหาวิลยาลัยแทรมพ์ พวกเราใช่เวลารับประทานอาหารที่ร้านอาหารไม่นานก็ไปต่อกันที่ Down Town
“นี่, ฉันจะไปซื้อเสื้อผ้าทางนั้นนะ” นาเดียบอกเกรย์และวิล
“ฉันไปด้วยได้มั้ย” เกรย์เสนอตัวจะไปกับนาเดีย
“ไม่, ถ้านายไปกับฉันแล้ว วิลหลงทางไป ใครจะรับผิดชอบ” นาเดียแย้ง
“ก็ได้ แล้วจะเจอกันที่ไหนดี”
“ที่รถดีกว่า”
“โอเค, กี่ทุ่ม”
“ตอนที่กี่ทุ่มหละ”
“ทุ่มสิบห้าแล้ว”
“สองทุ่มแล้วกัน”
“ได้แล้วเจอกันที่รถ”
Down Town เป็นย่านศูนย์ฯการค้าขนาดใหญ่ของดราโคเนท มีทั้งร้านขายเสื้อผ้า, ร้านของฝาก, ร้านของที่ระลึก, ร้านของหายาก, ร้านคอมพิวเตอร์, ร้านขายเค้ก และอื่นๆอีกมากมาย เกรย์พาวิลเดินไปตามร้านขายของที่ระลึก มีร้านขายของที่ระลึก เพียงร้านเดียวที่โดดเด่น เกรย์ชี้ให้วิลเดินเข้าไปในร้านนั้น
“ทำไมถึงบอกให้เข้าร้านนี้หละ” วิลถามเกรย์
“ร้านนี้เป็นร้านที่ขายของที่ระลึก น่ารักที่สุดในมหาลัย” เกรย์ตอบ พรางเดินดูของ
“แล้วไง” วิลตอบแบบไม่ใส่ใจ
“ก็เผื่อนายอยากจะซื้ออะไรไปให้คาร์เรน...”
“นายว่าอะไรนะ” วิลถาม พรางจ้องไปที่น่าเกรย์
“ฉันรู้นะ ว่านายรู้สึกยังไงกับคาร์เรน” เกรย์ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
“ถ้านายรู้ นายก็บอกมาสิว่า ฉันรู้สึกยังไงกับคาร์เรน”
“นายอาจจะบอกความในใจของนาย ให้คาร์เรนรู้ หากแต่เพียงว่า...” เกรย์หยุดนิ่ง
“หากแต่อะไร” วิลอยากรู้
“หากแต่เพียง... นายก็รู้ว่า คาร์เรนมีใจให้ใครอยู่ตอนนี้” เกรย์เดินหยิบๆจับๆของ
“ฉันรู้ แต่... วิคเตอร์ไม่อยู่แล้วหนิ”
“แล้วนายมาที่นี่ เพื่ออะไร มาเพื่อเป็นเพื่อนคาร์เรน หรือตามจีบคาร์เรน กันหละ” เกรย์หยิบสร้อยคอเส้นหนึ่งขึ้นมา
“คาร์เรนมาที่นี่ก็เพื่อ...” วิลตอบพรางก้มน่า
“คาร์เรนมาที่นี่ เพื่อมาหาวิคเตอร์” เกรย์ตอบ พร้อมยื่นสร้อยคอให้วิล
“นายรู้” วิลตอบ พร้อมมองสร้อยคอเส้นนั้น แล้ววางไว้ที่เดิม
“ใช่ ฉันรู้”
“ใครบอกนาย คาร์เรนหรือ”
“ทำไมฉันจะไม่รู้ตอนเรียนอยู่ที่แทรมพ์ ฉันอยู่สาขาอะไร”
“ใช่ นายมันพวกมีพลังจิต”
“ฉันว่านายหน้าจะซื้ออะไรซักอย่างให้คาร์เรนนะ”
“ฉันไม่รู้ ฉันจะซื้ออะไรดี”
“นายก็ดูว่านั้นไหนน่าจะเหมาะกับคาร์เรน”
“เกรย์ ถ้านายรู้ฉันขอถามนายหน่อย”
“ถามมาสิ”
“นายว่า คาร์เรนยังผูกพันกับวิคเตอร์อยู่หรือเปล่า”
“ทำไมนายถามอย่างนี้” เกรย์ถามกลับ พร้อมกับจ้องวิล
“ไม่รู้เหมือนกัน... เพราะเวลาฉันเห็นคาร์เรนทำน่าเศร้า หรือร้องไห้ ฉันรู้สึกเจ็บปวด” วิลบอกพรางหยิบแหวง วงสีเงิน ที่มีพลอยสีน้ำเงิน
“ฉันว่านายรีบซื้อ แล้วเราจะได้รีบไปที่รถ และกลับไปที่ตึกกัน”
“โอเค” วิลตอบ และเดินไปชำระเงิน
วิลและเกรย์เดินออกจากร้าขายของที่ระลึก กลับไปตามทางเดิม เพื่อกลับไปที่รถ ถึงรถนาเดียยืนรออยู่
“นึกว่าจะไม่กลับกันแล้ว” นาเดียถาม
“ถ้าฉันไม่กลับเธอก็ไม่ได้กลับหรอก” เกรย์ตอบ และเดินขึ้นรถ ตามด้วยวิลและนาเดีย
พวกเขากลับมาถึงตึก ก็ประมาณสามทุ่ม คาร์เรนยังไม่นอน เธอนั่งอยู่ที่ระเบียง ได้ยินเสียงเปิดประตู เธอลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู
“ไง, สนุกมั้ย” คาร์เรนถาม
“เธอน่าจะไปนะ คาร์เรน” นาเดียพูด
“ทำไมหรือ”
“มีของให้ซื้อเยอะแยะเลย” นาเดียตอบ พรางเดินเอาของไปเก็บ เพื่อจะไปอาบน้ำและเข้านอน ส่วนเกรย์กลับมาถึงก็ไปอาบน้ำนอนเลย และส่วนวิล เขากลับมาก็อาบน้ำเช่นเดียวกับเกรย์ ก่อนที่เขาจะเข้านอน เขาเขียนโน้ตติดไว้กับกล่องแหวง และเดินเข้าไปในห้องของคาร์เรน แล้วเขาก็เดินออกมา และเดินไปที่ห้องเพื่อเข้านอน
สุดท้ายก็คงเหลือแต่คาร์เรนเช่นเดิม ระหว่างที่วิล, เกรย์ และนาเดียออกไปข้างนอก คาร์เรนได้ร่างรูป ชายหนุ่ม ซึ่งคล้ายเจ้าชาย ยืนอย่างสง่า เธอเดินออกไปเพื่อร่างรูปของเธอต่อ แลมองไปที่พระจันทร์ที่เด่นสง่า
‘ฉันอยากจะเจอเขาอีกซักครั้ง
ขอให้ฉันได้บอกกับเขา
เกี่ยวกับความในใจของฉัน
ได้โปรด... ได้โปรด...’
เธอพูดพรางมองพระจันทร์ และเธอก็เผลอหลับไป บนเก้าอี้ตรงระเบียง เธอหวังว่าวิคเตอร์จะรู้ความรู้สึกของเธอ ที่เธอเป็นห่วงและรัก วิคเตอร์มาตลอด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น