Can\'t Feel Love

ลำดับตอนที่ #4 : เริ่มต้นเข้าสู่ดราโคเนท

การเดินทางครั้งนี่ อาจเป็นการเดินทางที่คาร์เรนตั้งความหวังไว้มาก เพราะเธออยากจะพบวิคเตอร์ คนที่เคยบอกรักเธอ เธอหวังว่าจะได้พบวิคเตอร์อีกครั้ง

“คาร์เรน... คาร์เรน...” วิลปลุกคาร์เรน พร้อมกับสะกิดเบาๆ

“อื้อ... มีอะไรเหรอ, วิล” คาร์เรนถามอย่างงัวเงีย

“เธอดูนั้นสิ” วิลบอกพลางชี้ออกไปนอกหน้าต่าง

สิ่งที่อยู่นอกหน้าต่าง ที่วิลบอกให้คาร์เรนดู คือพระจันทร์ดวงโตที่เด่นสง่า อยู่ท้ามกลางความมืดและมีดาว ดวงเล็ก ดวงน้อย อยู่ล้อมรอบ

“เธอว่ามันสวยมั้ย” วิลถามพลางมองพระจันทร์

“นี่... วิล, เธอรู้มั้ยว่าฉันนึกถึงอะไร” คาร์เรนถามกลับแบบหงอยๆ

“ไม่รู้ เธอนึกถึงอะไรหละ” วิลถามกลับ เพราะนึกว่าคาร์เรนถามเล่นๆ

“ไม่เอา... ไม่บอกดีกว่า...”

“น่านะ บอกหน่อยสินะ”

“วิคเตอร์...” คาร์เรนบอกสั้นๆ

“เออ... ไม่ต้องบอกแล้วหละ ฉันรู้แล้ว” วิลตอบเหมือนไม่อยากรับรู้เรื่องของวิคเตอร์

และทั้งคู่ก็เงียบไป วิลหลังจากที่คาร์เรน พูดชื่อวิคเตอร์ วิลก็ไม่อยากรู้ ไม่อยากสนใจ เพราะคาร์เรนจะคิดมาก เขาถึงนอนฟังเพลง ส่วนคาร์เรนก็เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนกำลังจะคิดถึงอะไรบางอย่าง

“นี่... วิล, เครื่องบินจะไปถึงที่ดราโคเนทอีกกี่ชั่วโมง” คาร์เรนถาม พร้อมกับสะกิด

“อีกประมาณซัก... แปดชั่วโมงนะ” วิลตอบ พร้อมกับเอาหูฟังออกจากหู

“แล้วตอนนี้เวลาเท่าไหร่”

“สี่ทุ่มครึ่ง”

“ทำไมนานจังเลย”

“เป็นธรรมดา ดีขนาดไหนแล้วฉันไม่พาเธอนั่งรถไฟไปดราโคเนท”

“โอเค... ก็ได้... ไม่กวนแล้วนอนเถอะ” คาร์เรนบอก พร้อมกับหันหลังให้วิล พลางนอนมองออกไปทางหน้าต่าง วิลต้องฝืนใจตัวเอง ที่ต้องนอนหันหลังให้กับคาร์เรน

การเดินทางครั้งนี่ถึงมันจะนาน แต่มันอาจคุ้มค่าสำหรับการเดินทาง แสงพระจันทร์สาดส่องใบหน้าของคาร์เรน เด็กสาวที่กำลังรอคอยและตามหาบางอย่าง ในที่เป็นไปได้ และเป็นไปไม่ได้ ดาวดวงเล็ก ดวงน้อย ส่องแสงเพื่อเป็นความหวังให้คาร์เรน และเด็กสาวก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

“คาร์เรน... คาร์เรน... ตื่นเร็วถึงแล้ว” วิลปลุกคาร์เรน

“ถึงแล้วหรือ” คาร์เรนถาม พลางเอามือขยี้ตา

“ใช่”

ทั้งคู่เก็บสัมภาระส่งจากเครื่องบิน และเดินตรงมาที่ประตูทางออกของสนามบิน มีผู้ชายร่างสูง ผิวขาว ผมสีแดง ในชุดกางเกงยีนส์ สีดำ เสื้อยึด สีขาว ยืนโบกมือให้วิลกับคาร์เรน

“เฮ้!” วิล เกรย์ตะโกนเรียกชื่อของเขา

“นั่นไง, อยู่นั้น” วิลชี้ไปที่เกรย์ที่กำลังโบกมือให้ พลางจูงมือคาร์เรนไปด้วย

“ว่าไง, เกรย์” คาร์เรนทักทาย

“ยินดีต้อนรับสู่ดราโคเนท” เกรย์กล่าวต้อนรับพร้อมกับโค้ง

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้” วิลบอกกับเกรย์ ขณะที่เกรย์กำลังยืดขึ้นเหมือนเดิม

“เกรย์, นาเดียไปไหน ไม่มาด้วยหรือ” คาร์เรนถาม

“นาเดียรออยู่ที่หอ จัดที่พักให้พวกเธออยู่” เกรย์บอก พร้อมกับล้วงกระเป๋าหากุญแจรถ

“งั้น เรารีบไปดีมั้ย” วิลถาม

“โอเค ไปเดี๋ยวนี้ก็ได้, ตามมา” เกรย์บอก พร้อมเดินไปที่รถ

ที่จอดอยู่ไม่ไกลจอกสนามบิน และพวกเขาก็เดินทางออกจากสนามบิน ไปตามถนนพื้นกระจกสีน้ำเงินน้ำทะเล ประมาณห้าสิบไมล์ ก็ถึงประตูทางเข้าของมหาวิทยาลัยดราโคเนท ประตูของมหาวิทยาลัยดราโคเนท เป็นประตูที่สูงสง่า มีรูปสิงโตเผือกเป็นสัญลักษณ์ของมหาลัย นับจากประตูเข้าไปอีกประมาณสิบห้าไมล์ มีตึกสูง ประมาณสิบห้าชั้น สีขาว บริเวณรอบๆ เป็นสถานที่พักผ่อน สนามกีฬา เกรย์จอดรถที่หน้าตึก

“ถึงแล้วจะลงไปกันมั้ย” เกรย์ถาม พร้อมกับดึงกุญแจ และลุกออกจากรถ

“นี่, เกรย์มหาลัยของนายไม่แยก หอหญิงกับหอชายหรอกหรือ” คาร์เรนถามเกรย์ พร้อมกับลุกออกจากรถ ขณะที่วิล เดินไปรอที่ทางเข้าตึก

“ไม่, เขาไม่แยกหรอก เขาใช่หลักการที่ว่า คนที่อยู่ห้องเดียวกัน ให้ทำเหมือนว่า เป็นพี่เป็นน้องกัน ต้องดูแลกัน และก็เขาบอกว่านักศึกษามีจิตใต้สำนึก ไม่ทำอะไรให้มหาลัยเสียชื่อเสียง” เกรย์บอก พร้อมกับถือกระเป๋าของคาร์เรน เดินไปที่หน้าลิฟต์ คาร์เรนเดินตามเกรย์ไปอย่าง เกรงใจที่เกรย์ต้องถือกระเป๋าให้



เกรย์กดเปิดเปิดลิฟต์ ลิฟต์เปิด พวกเขาทั้งสาม ถือของพร้อมกับเดินเข้าในลิฟต์ เกรย์กดลิฟต์ ไปที่ชั้นที่สิบ ลิฟต์ค่อยๆเลื่อนขึ้นไป ไม่นานลิฟต์ก็หยุดที่ชั้นที่สิบ ลิฟต์เปิด พวกเขาทั้งสาม เดินออกจากลิฟต์ ไปทางทิศตะวันออก ถัดจากลิฟต์ประมาณสี่ห้อง เกรย์ก็มาหยุดอยู่ที่ห้องที่ห้า เขาเปิดประตูเข้าไป ในห้องนั้นมีผนังสีขาว ขนาดประมาณประมาณสี่ห้องนอน สองห้องน้ำ มีห้องนั่งเล่น ที่มีชั้นหนังสือ ประมาณสองถึงสามชั้น โซฟายาว ตรงข้ามกับทีวีขนาดประมาณยี่สิบเอ็ดนิ้ว มีโต๊ะยาวหนึ่งตัว และมีห้องครัว ที่มีอ่างล้างจาน และตู้เย็น

เกรย์ยกของไปว่างไว้ที่ห้องนั่งเล่น คาร์เรนและวิลเดินตามเข้ามา และไปนั่งที่โซฟายาม

“นาเดียหละ” คาร์เรนถาม พร้อมกับมองไปที่เกรย์

“สงสัยเข้าห้องน้ำ” เกรย์ตอบ พร้อมกับเปิดตู้เย็น เพื่อหาของกิน

“มากันแล้วหรือ” เสียงประหลาด ที่ดังมาจากในห้อง เจ้าของเสียงนั้นก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก นาเดีย

“นาเดีย!” คาร์เรนร้องเรียกชื่อ ของเธอพร้อมกับวิ่งเข้ากอดเต็มแรง “เป็นยังไงบ้าง”

“ยัยบ้า! จะปล่อยได้หรือยังเจ็บนะ” นาเดีย บอกกับคาร์เรน ใบหน้าแสดงอาการเจ็บปวดเล็กน้อย

“ขอโทษค่ะ คุณเธอ” คาร์เรนพูดประชด

“นี่, คืนที่ไปเที่ยวในตัวมหาลัยกันมั้ย” เกรย์เสนอความคิด

“ก็ดี, หนังเรื่องใหม่เข้ายังหละ” นาเดียหันไปหาเกรย์

“ไม่รู้เหมือนกัน, นายไปด้วยกันนะ วิล” เกรย์ถามวิล

“ก็ได้, แล้วคาร์เรนหละ จะไปกับพวกเรามั้ย” วิลหันไปหาคาร์เรน

“ไม่หละ, ขอบใจที่ชวน ฉันขอพักก่อนจะดีกว่า” คาร์เรนตอบ พร้อมกับที่น่าเหน็ดเหนื่อย

“โอเค งั้นก็ได้, มีหนังรอบสี่โมงครึ่ง เราไปนั่งรถเล่นกันก่อนมั้ย” เกรย์ชักชวน

“ก็ดี, ดูแลตัวเองนะ” วิลบอกคาร์เรน และกอดคอกับเกรย์ลงไปชั้นล่าง

“นี่, คาร์เรน มีนมกับอาหาร อยู่ในตู้เย็นนะ ถ้าหิวก็กินได้นะ ไม่ต้องเกรงใจนะ” นาเดียบอกคาร์เรน คาร์เรนพยักน่ารับ และนาเดียก็เดินออกไป



คงเหลือแต่คาร์เรน ผู้เชื่อมั่นในความรัก ที่อยู่ในห้องนั้น เพียงผู้เดียวเธอเดินออกไปที่ระเบียงของห้อง มองออกไปในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

‘เธอจะหนีฉันไปถึงไหน วิคเตอร์…

ฉันทำอะไรให้เธอหรือเปล่า

ทำไมเธอต้องหนีฉันไปด้วย

วิคเตอร์... ฉันรับรักเอแล้วนะ

เธอต้องรับผิดชอบมันหน่อยสิ...’

น้ำตาอันใสบริสุทธิ์ของคาร์เรนก็ไหลอาบแก้ม อย่างเก็บไม่อยู่ คาร์เรนตั้งความหวังไว้กับวิคเตอร์มามาย แต่วิคเตอร์จะรู้หรือเปล่า...