Can\'t Feel Love

ลำดับตอนที่ #3 : ตามตัว

หลังจากที่เกรย์, นาเดีย และแองเจิ้ล จากไปตามหาฝันของตัวเอง เหลือเพียงคาร์เรนและวิลที่ยังคงอยู่ในเมืองวินดี้ คาร์เรนดูเหมือนจะทำใจได้ เกี่ยวกับเรื่องของวิคเตอร์

“นี่! เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย” วิลถามคาร์เรนพร้อมกับยื่นแก้วน้ำอุ่นให้คาร์เรน ที่กำลังนั่งอยู่ที่ระเบียงของร้านอาหารแห่งหนึ่ง

“ฉันไม่เป็นไร, ขอบใจนะที่เป็นห่วง” คาร์เรนตอบ และหันมายิ้มให้วิล

“เอาอย่างนี้นะ ฉันจะพาเธอไปหาเพื่อนของฉัน บางทีเขาอาจจะตามหาวิคเตอร์ ให้เราได้”

“ก็ได้... ลองดู”

วิลและคาร์เรนเดินออกจากร้านอาหาร ขึ้นรถไปตามทางหลวงตะวันออก ประมาณสิบห้าไมล์ มีบ้านสองชั้นหนึ่งหลัง อยู่ในอาณาเขตที่ร่มรื่น วิลขับรถเข้าไปจอดที่หน้าประตู ไม่นานประตูก็เปิดออก วิลขับเข้าไปจอดหน้าบ้าน

“ยินดีต้อนรับครับผม” แอนดี้ เด็กหนุ่มผม สีน้ำตาลแดง สวมแว่นตา เดินออกมาจากบ้าน เพื่อกล่าวตอนรับ

“แอนดี้ คอลลิน” วิลตะโกนเรียกชื่อเขา พร้อมกับกระโดดลงจากรถ และวิ่งเข้าไปหา

“วิล โรแวน, ยินดีที่ได้พบนายอีก” แอนดี้ตื่นเต้นที่ได้พบเพื่อนเก่า

“ฉันก็เช่นกัน”

“ผู้หญิงคนนั้นหนะ, วิล” แอนดี้ถามพลางมองไปที่คาร์เรน

“เพื่อนฉันเอง, คาร์เรน” วิลแนะนำ

“คาร์เรน เจสัน ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” คาร์เรนทักทายตามมารยาท

“แอนดี้ คอลลินครับผม, เชิญข้างในก่อน” แอนดี้เชื้อเชิญให้เข้าไปในบ้าน

บ้านสองชั้น ขนาดสามห้องนอน สี่ห้องน้ำ ห้องครัว ห้องทำงาน ห้องนั่งเล่น ห้องออกกำลังกาย

“แอนดี้, ฉันมีเรื่องจะให้นายช่วย” วิลบอกแอนดี้ขณะที่กำลังเดินตามแอนดี้

“เดี๋ยวนะ, วิล” แอนดี้พาเดินเข้าไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น

“เชิญนั่งก่อน ทำตัวตามสบายนะ” แอนดี้บอกและเดินออกไปจากห้อง

“นี่วิล, เพื่อนเธอคนนี้เขาทำงานอะไรเหรอ” คาร์เรนถามวิลด้วยความสงสัย

“แอนดี้เป็นพวกทำงานเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์หนะ ฉันรู้จักกับเขาตอนฉันเรียนอยู่มัธยมต้นที่โกลเวอร์ เขาเก่งมากทางคอมพิวเตอร์ เขาชนะรางวัลนักประดิษฐ์ของโรงเรียน” วิลบอกอย่างนึกความหลัง

“มาแล้วน้ำชากับขนมเค้ก” แอนดี้ยกน้ำชากับขนมวางไว้ที่หน้าวิลและคาร์เรน

“นี่! ที่ว่ามีเรื่องในฉันช่วยหนะ เรื่องอะไร” แอนดี้ถามวิล พร้อมกับเดินถือถ้วยน้ำชาและขนมเค้กไปนั่งที่โซฟา

“ฉันอยากให้นายหาคนให้หน่อย” วิลบอกพร้อมกับจิบน้ำชา

“ใครเหรอ”

“นายจำ วิคเตอร์ เทอร์เนอร์ ได้มั้ย”

“วิคเตอร์ เทอร์เนอร์, ไอ้สูงขาวๆ ใช่มั้ย” แอนดี้ตอบพร้อมกับนึก

“ใช่แล้ว”

“เขาได้ใส่สร้อยรุ่น อยู่หรือเปล่าหละ”

“ถ้าจำไม่ผิด... ใส่อยู่นะ”

“สร้อยของเขาสัญญาลักษณ์ รูปอะไร สีอะไร” แอนดี้ถามพร้อมกับยกคอมพิวเตอร์กระเป๋าขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ

“รูปมังกร สีน้ำเงิน” วิลตอบพร้อมกับกินขนมเค้ก

“ฉันถือว่า ใครที่ได้รูปมังกรนี่ ถือว่ามีความกล้ามากเลยนะ”

“ทำไมหละ”

“มังกรเป็นสัตว์ในตำนาน ที่ฉันถือว่ายิ่งใหญ่ พูดไปแล้วฉันก็อยากได้เหมือนกันนะ”

“แล้วนายได้อะไร”

“นกอินทรี สีขาว”

“ก็ดีแล้วหนิ สัญญาลักษณ์ของการเป็นผู้นำ”

“ฉันเป็นผู้นำใคร ฉันหน้าจะได้สัญญาลักษณ์ของผู้ปัญญามากกว่า” แอนดี้ตอบพร้อมกับกินขนมเค้ก

จากนั้นทั้งห้องก็เงียบ ไม่มีเสียงคนพูด นอกจากเสียงเพลงบรรเลงเบาๆ ที่แอนดี้เปิด บรรยากาศน่านอนมาก ทำไห้วิลนอนหลับอยู่บนโซฟา ส่วนคาร์เรนเดินไปที่ชั้นหนังสือ เธอดูจากหนังสือที่แอนดี้อ่าน ก็ทายถึงนิสัยของแอนดี้ได้

“เจอแล้ว!” แอนดี้พูดเสียงตื่นเต้น ขณะจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์

คาร์เรนได้ยินเสียงแอนดี้ แล้วเดินเข้ามาดู วิลเริ่มลืมตาตื่นขึ้น (อาจเพราะตกใจเสียงของแอนดี้ก็ได้)

“เจออะไรหรือแอนดี้” คาร์เรนถาม

“เจอวิคเตอร์แล้ว” แอนดี้บอก วิลลุกขึ้นจากโซฟา เดินมาหาแอนดี้

“แล้วเขาอยู่ที่ไหนหละ” วิลถาม

“อยู่แถวหอเทพ ของมหาวิทยาลัยดราโคเนท”

“คาร์เรน, เธอลองโทร.หานาเดียหาทีพักให้เราหน่อยสิ” วิลบอกคาร์เรน

“ทำไมหละ” คาร์เรนทำน่างงใส่วิล

“ก็เราจะไปดราโคเนทกันไง”

“จริงนะ ฉันจะโทร.บอกนาเดีย” คาร์เรนเดินออกจากห้องไปที่ระเบียง

“ขอบใจมากนะ, แอนดี้” วิลกล่าวขอบใจแอนดี้

“ไม่เป็นไร แค่นี้สบายมาก สำหรับ แอนดี้” แอนดี้บอกพร้อมยิ้ม

“โอเค, วิล นาเดียให้เราไปพักที่บ้านของเธอก็ได้ เธออยู่แค่สองคนเอง” คาร์เรนเดินเข้ามาบอกวิล

“สองคน นาเดียอยู่กับใคร” วิลถามกลับ

“นาเดียอยู่กับเกรย์”

“โอเค เราไปกันเลยมั้ย” วิลถามพร้อมเดินออกไปหน้าบ้าน

“ก็ได้ ขอบคุณมากนะ, แอนดี้” คาร์เรนบอกวิล หันไปขอบคุณแอนดี้ และเดินตามวิลออกไป

“ไม่เป็นไรครับ” แอนดี้บอก และเดินไปส่งที่หน้าบ้าน

วิลสตาร์ทรถและคุยโทรศัพท์ ขณะรอคาร์เรนที่หน้าบ้าน พอคาร์เรนขึ้นรถ วิลก็ขับรถออกจากบ้านของแอนดี้

“โชคดีนะ!” เสียงของแอนดี้ตะโกนไล่หลัง

จากนั้นวิลก็ขับรถเร็วอย่างเหลือเชื่อ ตรงดิ่งไปที่สนามบินทันที ถึงสนามบินก็ประมาณหกโมงเย็น ทันทีที่ถึงสนามบินมีผู้ชายร่างสูงยืนรออยู่ที่หน้าสนามบิน

“โชคดีนะครับ” ชายคนนั้นพูดพร้อมยื่นตั๋วเครื่องบินสองที่นั่งในวิล

วิลยิ้มพร้อมยื่นกุญแจรถให้ และเดินเข้าไปในสนามบิน คาร์เรนเดินตามวิลเข้าไป วิลยื่นตั๋วเครื่องบินให้คาร์เรน ทั้งสองวิ่งขึ้นเครื่องบินที่ตรงไปยังมหาวิทยาลัยดราโคเนท ขณะกำลังเดินทาง คาร์เรนนั่งกำจี้รูปหัวใจที่วิคเตอร์ให้ไปตลอดเวลา วิลเห็นเช่นนั้น ก็รู้สึกสงสารคาร์เรนที่ วิคเตอร์ทำเช่นนี้กับคาร์เรน คาร์เรนคิกถึงแต่วิคเตอร์ เด็กหนุ่มร่างสูง ขาว ที่เคยบอกว่ารักกับเธอ แต่เธอยังไม่ได้บอกรักเขาเลย เขาก็หายไปเสียแล้ว เธออยากเจอผู้ชายคนนี้อีกครั้ง และบอกกับเขาว่า ‘ฉันรักเธอ, วิคเตอร์’ เหมือนอย่างที่เขาเคยบอกเธอ



การตามหาในสิ่งที่ตัวเองรักนั้นไม่ถือว่าผิด แต่ความรักที่เกินกว่าขอบเขตเป็นสิ่งที่ไม่ควร เช่นเดียวกับที่คาร์เรนรักวิคเตอร์...