Can\'t Feel Love

ลำดับตอนที่ #2 : โชคดีนะ

เช้าวันต่อมา เพื่อนๆบางส่วนได้ลงมาทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารของโรงแรม และอีกบางส่วนที่ยังคงสลบอยู่บนเตียง นาเดีย แองเจิ้ล และคาร์เรน ลงมาทานอาหารเช้าตั้งแต่เช้า วิลและเกรย์เดินลงมาทานอาหาร

“อรุณสวัสดิ์, สุดหล่อ” นาเดียถาม ด้วยความสดใส

“อรุณสวัสดิ์ครับ, สาวๆ” วิลตอบพร้อมกับยิ้ม

“อ้าว แล้ววิคเตอร์หละ” คาร์เรนถาม

“ไม่รู้สิ เมื่อคืนเขาไม่ได้อยู่กับเธอหรือ” เกรย์ถาม

“อยู่... แต่ฉันกลับมาก่อน” เด็กสาวตอบเสียงหงอยๆ

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเขาก็คงมาหละ” วิลตอบพร้อมกับเดินไปตักอาหาร

“เดี๋ยวเขาก็คงมาเองแหละ อย่ากังวลไปเลย” นาเดียพูดปลอบ

จากนั้นทั้งห้าก็เริ่มทานอาหารเช้า พอทั้งหมดทานเสร็จ ก็นั่งคุยกันอยู่นานพอสมควร ไม่มีใครสังเกตสร้อยคอของคาร์เรนเลย แม้แต่คนเดียว

“ทำไม วิคเตอร์ยังไม่มาอีกนะ” คาร์เรนถามเพื่อนๆอีกครั้ง

“นั้นสิ มันนานเกินไปแล้วนะ” เกรย์ตอบด้วยความสงสัย

“ทำให้ผู้หญิงรอนานขนาดนี้ ไม่ดีเลยนะ เดี๋ยวฉันไปเช็คที่ล็อบบี้ให้” วิลบอกกับเพื่อนๆ พร้อมกับลุกขึ้น เดินไปที่ล็อบบี้

“คาร์เรน... ว้าย! อะไรกันนี้ ใครให้เธอหนะ” นาเดียพูดพลาง มองไปเห็นสร้อยคอของคาร์เรน

“อะไรๆ ไหนๆ” เกรย์และแองเจิ้ลพูดด้วยความอยากรู้ อยากเห็น

“สร้อยคอนี้ไง คาร์เรนบอกมาซะดีๆเพื่อนรัก ว่าใครเป็นคนให้เธอจ๊ะ” นาเดียถาม เพื่อเรียกความจริง

“อ่ะ ทายสิว่าใครให้” คาร์เรนถามกวนกลับมา พร้อมกับอมยิ้ม

“วิคเตอร์ หรือเปล่า” เกรย์ถามกลับ

คาร์เรนไม่พูดอะไรเข้า แต่น่าแดง อมยิ้ม นั่งเงียบๆ อยู่เฉย ทำให้เพื่อนๆที่รอคำตอบ ต้องเดา คำตอบนั้นเอาเอง

“น่าแดง อย่างนี้ แปลว่าใช่ ใช่มั้ยจะเพื่อนรัก” นาเดียพูดแซวอีก

“โอ้ย! อย่างจี้คำตอบอย่างนี้สิ” คาร์เรนตอบเขินๆ

“แล้ววิคเตอร์ได้บอกรักเธอหรือเปล่า” แองเจิ้ลขอมีบทบาทบ้าง

“แล้วเขาบอกหรือ ไม่บอกทำไมต้องถามด้วยหละ”

“ก็แค่อยากรู้ว่ารักกัน หรือเปล่า” เกรย์แซว

คาร์เรนยังไม่ทันจะตอบกลับ วิลก็เดินกลับมาถึงที่โต๊ะ ด้วยสีน่าหงอยๆ เพื่อนทุกคนมองไปที่เขา ด้วยความสงสัย ทำไมทำหน้าอย่างนั้น

“ไปเช็คดูที่ล็อบบี้ ห้องของวิคเตอร์ คืนกุญแจห้องตั้งแต่งานเลี้ยงเลิกแล้ว และมีคนบอกว่าเห็นผู้ชายขี่S-board อยู่บนท้องฟ้าเมื่อคืนนี้ หลังงานเลี้ยงเลิกฉันสงสัยว่าตอนนี้เขาไปจากที่นี้แล้ว” วิลบอกช้า คาร์เรนเปลี่ยนจากน่าแดงเป็นน่าเศร้า

“แล้วนายรู้หรือเปล่า ว่าเขาไปไหน” เกรย์ถามเป็นการเป็นงาน

“ฉันไม่รู้นะ แต่ฉันคิดว่า...” วิลยังไม่ทันจะพูดจบ

“ทำไมเขาต้องทำอย่างนั้นด้วย...” การถามของคาร์เรนแทรกขึ้นมา เธอทำน่าเศร้าพอดู

“ไม่เป็นไรหรอกนะ ทุกอย่างจะดีขึ้นเองนะ” นาเดียพูดปลอบ

“แต่ฉันไม่คิดว่าอย่างนั้นหนะสิ”

“เอาเถอะ เอาเถอะ กลับจากที่นี้อาจจะดีขึ้นก็ได้” วิลปลอบและยิ้มให้คาร์เรน รอยยิ้มของวิลทำให้คาร์เรนยิ้มได้

ทั้งห้าลุกจากโต๊ะ ไปเก็บของที่ห้องของตัวเอง และมารวมกันที่ล็อบบี้กับเพื่อนคนอื่นๆ ทุกๆคนต้องขึ้นรถบัสไปที่สนามบิน เพื่อไปตามความฝันของตัวเอง ระหว่างนั่งรถไปที่สนามบิน ตลอดเวลาที่นั่งไป คาร์เรนจะกำจี้รูปหัวใจไว้ตลอดเวลา อาจจะทำเพื่อนึกถึงอะไรบางอย่างก็ได้ พอถึงสนามบินทุกคนแยกย้ายกัน เกรย์กับนาเดียขอไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยดราโคเนท เป็นมหวิทยาลัยที่ใหญ่และเก่ง ถ้าไม่เก่งจริงๆไม่สามารถสอบเข้าได้ ส่วนแองเจิ้ลขอเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยแทรมพ์ เป็นมหาวิทยาลัยที่รับนักเรียนที่จบจากโรมเรียนมัธยมแทรมพ์ โดยไม่ต้องสอบเข้า ไม่เหมือนนักเรียนที่ย้ายมาจากที่อื่น ต้องสอบเข้าอย่างเดียว (อาจเพราะแองเจิ้ลขี้เกียจสอบเข้ามหาลัยอื่น) ส่วนวิลกับคาร์เรนยังไม่มีเป้าหมาย จึงขอแค่ส่งเพื่อนที่สนามบินก็พอแล้ว

“เธอไม่ไปจริงๆหรือ, คาร์เรน” นาเดียพูดด้วยเสียงอ้อนวอน

“ไม่หละจ๊ะ ขอบคุณ... ขอให้ฉันจักการชีวิตของฉันเสร็จก่อนก็แล้วกัน” คาร์เรนตอบพร้อมกับยิ้ม

“แล้วนายหละ ไม่ไปจริงๆหรือ, วิล” เกรย์ถาม

“ไม่หละของเที่ยวที่นี้ก็แล้วกัน ตัดสิ้นใจเมื่อไหร่ จะบอกแล้วกัน” วิลตอบ

“นี้! ไม่ต้องกังวลเรื่องวิคเตอร์นะ มันจะทำให้เธอปวดหัวเปล่า” แองเจิ้ลบอกด้วยความเป็นห่วง

พอคาร์เรนได้ยินชื่อวิคเตอร์ เธอก็ซึมไปพักหนึ่ง ไม่พูดไม่จากับใคร เธอก้มหน้าลง อย่างเศร้า วิลใช่ข้อศอกกระแทกท้องแองเจิ้ล

“ไม่เป็นอะไรนะ, คาร์เรน” วิลถามถามอเมนด้า

“ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง” คาร์เรนตอบพร้อมกับพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม

“นี้! เธออยากตายหรือไว้ ถึงไปถามคาร์เรนอย่างนั้น” นาเดียตะวาดแองเจิ้ล

“ฉันไม่รู้นิ ว่าคาร์เรนจะอาการหนักขนาดนั้น” แองเจิ้ลตอบ

“ยังไง ยังไง ก็ไม่ควรถามอย่างนั้น”

“นี้! พวกเธอเครื่องบินจะออกแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมยังไม่รีบไปอีกหละ” คาร์เรนถาม เหมือนไม่มีอะไรก็ขึ้น

“ดูแลตัวเองด้วยแล้วกันนะ, Take care” นาเดียพูดพร้อมกับเดินไปที่นั่งผู้โดยสาร

“นายก็ดูแลตัวเองด้วยนะ, วิล” เกรย์บอกและเดินตามนาเดียไป

“พวกเธอสองคนดูแลตัวเองด้วยนะ, Bye” แองเจิ้ลบอก พร้อมกับวิ่งตามนาเดียและเกรย์ไป (เหมือนน้องสาววิ่งตามพี่ชายกับพี่สาว)



วิลกับคาร์เรนดูเพื่อนทั้งสามคนจากไป เพื่อตามหาความฝันของตัวเอง ทุกๆคนจะต้องมีความฝันเป็นของตัวเอง อาจจะเจอช่วงได ช่วงหนึ่งของชีวิต เช่นเดียวกับคนรัก อาจจะพบคนนั้นเมื่อไหร่ เวลาไหนก็ได้ แล้วแต่ยังจังหวะ ช่วงเวลา โชคชะตา หรือพรหมลิขิต...