Can\'t Feel Love

ลำดับตอนที่ #11 : นายหลอกลวง

    “นายหึงหรอ...” คาร์เรนถามวิคเตอร์พรางกุมมือของวิคเตอร์ที่วางอยู่ที่หน้าขา

    “...” วิคเตอร์ไม่ตอบ

    “ฉันถามนายนะ...” คาร์เรนต้องการคำตอบ

    “ฉันจะเป็นต้องตอบด้วยหรอ...” วิคเตอร์ทำท่าหงุดหงิด

    “นายจะทำท่าหงุดหงิดไปทำไม...” คาร์เรนพูดพรางเอามือออกจากมือของวิคเตอร์

    “...”

    “นายเป็นอะไรไปวิคเตอร์” คาร์เรนเริ่มจะหงุดหงิดเช่นกัน

    “ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ” วิคเตอร์ยังยืนยันคำตอบเดิม

    “ปากแข็ง” คาร์เรนพูดเบาๆ

    “เธอว่าอะไรนะ” วิคเตอร์ถามพรางชำเรืองมองคาร์เรน

    “เปล่า... ไม่ได้พูดอะไร” คาร์เรนทำท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และความเงียบก็เข้ามาอีกครั้ง...



    ทั้งคู่นั่งรถไปด้วยกันเกือบครึ่งชั่วโมง

    “นายไม่เป็นอะไรจริงๆนะ” คาร์เรนถามวิคเตอร์อีกครั้ง

    “ไม่... ฉันไม่เป็นอะไร”

    “นายคงโกรธฉันเรื่องดิออสใช่มั้ย...” คาร์เรนจ้องวิคเตอร์ด้วยสายตาอ้อนวอน

    “ทำไมฉันต้องโกรธด้วย...” วิคเตอร์เริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง

    “ก็ฉัน...” คาร์เรนยังไม่ทันพูดประโยคนั้นจบ เสียงมือถือก็ดังขึ้น คาร์เรนรับสาย

    “ฮัลโหล...” คาร์เรนรับสาย

    “ฮัลโหล, คาร์เรน” เสียงของดิออสดังออกมาจากมือถือจนวิคเตอร์หันมา

    “ดิออสหรอ”

    “ใช่ ผมเอง, คุณเป็นอะไรรึป่าว ไอ้ชั่ววิคเตอร์มันทำอะไรคุณรึป่าว” คำว่า‘ไอ้ชั่ววิคเตอร์’ ดังออกมาจากมือถือ วิคเตอร์ได้ยินอย่างชัดเจน น่าของเขาแสดงถึงความโกรธมาก เขาคว้ามือถือจากคาร์เรน

    “ใครกันที่ชั่วนะ, ดิออส” วิคเตอร์พูดอย่างใจเย็น

    “วิคเตอร์...” เสียงของดิออสดูท่าจะตกใจอย่างแรง

    “ทำไมไม่ว่าต่อหระ, ดิออส”

    “เอามือถือให้คาร์เรนนะ ไม่งั้น...”

    “ไม่งั้น...จะทำไม...” เสียงของวิคเตอร์ดูท่าทาย

    “...” ดิออสเงียบ

    “จะมาฆ่าฉันหรอ...”

    “...”

    “ไอ้ลูกหมาเอ้ย! ไม่แน่จริงนี่น่า! พูดมาเซ่!” วิคเตอร์เริ่มมีสีน่าโกรธแค้น

    “นายไม่สมควรที่จะเป็นคนรักของคาร์เรน!” ดิออสตอบกลับมาอย่างไม่พอใจ

    “ดิออส! นายเอาจากที่ไหนว่าพูด!”

    “นายมีเจ้าหญิงมีน่าอยู่แล้วทั้งคนนี่น่า!” คำตอบของดิออสทำให้วิคเตอร์ทำน่าแสยะใส่มือถือแล้ว วิคเตอร์ก็กดวางสาย แล้วส่งมือถือคือคาร์เรน



และแล้ววิคเตอร์ก็เงียบ เขาขับรถไปที่เนินเขาใหญ่ มันอยู่นอกตัวดราโคเนท วิคเตอร์จอดรถแถวเนินเขา แล้วพวกเขาก็เดินขึ้นไปบนยอดเขา บนยอดเขามีต้นใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง อายุนับสิบๆปี วิคเตอร์เดินไปนั่งกอดเข่าที่ใต้ต้นไม้

    “ตอนเด็กๆ... ผมชอบมาเล่นที่นี่กับดิออส” วิคเตอร์พูดพรางเงยน่าและมองออกไป

    “นายโตมากับดิออสหรอ” คาร์เรนถามวิคเตอร์พรางนั่งลงข้างๆ

    “อืม...” เขาตอบพรางก้มหน้า

    “วิคเตอร์... นายเป็นอะไรนะ” คาร์เรนถามคำถามเดิมอีกรอบ หรือจะอีกหลายๆรอบ

    “ฉันไม่ต้องการให้ดิออสอยู่ใกล้เธอมากเกินไป...”

    “ทำไมหระ...”

    “ฉันไม่ต้องการให้เธอเหมือนไดน์แอน...”

    “ไดน์แอน... ใครกัน”

    “เมื่อก่อน ก่อนที่ฉันจะพบเธอ ไดน์แอนเป็นคนรักของฉัน และฉันก็แนะนำให้รู้จักดิออส พอพวกเขารู้จักกัน ไดน์แอนก็เริ่มไปไหนมาไหนกันดิออส แต่ตอนแรกฉันไม่ใส่ใจ จนรู้อีกทีไดน์แอนก็กลายเป็นคนรักของดิออสซะแล้ว” วิคเตอร์พูดพรางมีเสียงสะอื้น

    “ฉันเข้าใจวิคเตอร์...” คาร์เรนพูดพรางจับแขนของวิคเตอร์

    “เพราะอย่างนั้น ฉันไม่อยากเสียเธอไป...เหมือนไดน์แอน...” วิคเตอร์พูดพรางหันมามองคาร์เรน น้ำตาของเขาไหลอาบแก้ม

    “แล้วดิออสเลิกกับไดน์แอนแล้วไปคบริต้าหรอ”

    “ไม่หรอก ไดน์แอนรู้ว่า ดิออสคบกับเธอเล่นๆ ทั้งๆที่ไดน์แอนทุ่มเทกับดิออสมากมาย สุดท้ายก็ถูกทิ้ง... ไดน์แอนเสียใจจนทำอะไรไม่ถูก... หลังจากที่ดิออสบอกเลิก ฉันก็ไม่เคยได้ยินข่าวของไดน์แอนอีกเลย...” วิคเตอร์พูดพรางซบลงที่บ่าของคาร์เรน

    “ไม่เป็นไร วิคเตอร์...  ฉันจะอยู่กับเธอ...” คาร์เรนพูดพรางโอบกอดวิคเตอร์เอาไว้...