Can\'t Feel Love

ลำดับตอนที่ #10 : นายเป็นอะไรไป

    เช้าวันใหม่เป็นเช้าที่สดใสสำหรับการกลับมาของรัก ที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง มันไม่ง่ายเลยที่จะทำให้คนรักที่ทิ้งกันไป กลับมารักกันอีกครั้ง



    “คาร์เรน... คาร์เรน... ได้เวลาตื่นแล้ว” เสียงใสๆ ของนาเดียที่เรียกชื่อของคาร์เรน และเขย่าตัวเธอให้ตื่นขึ้น

    “อะ... อืม.... ตื่นแล้ว” คาร์เรนตอบอย่างมึนงง

    “นี่, เมื่อคืนเป็นไงบ้าง เธอไปไหนมาทั้งคืนเลย”

    “อะ... แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ยังไง” คาร์เรนตอบอย่างมึนงงอีกครั้ง

    “วิคเตอร์ พาเธอมาส่งที่นี่หนะสิ” นาเดียตอบพรางอมยิ้ม

    “อะไรนะ! เขามาส่งฉันถึงที่นี่เลยหรอ” คาร์เรนถามอย่างตกใจ

    “ก็ใช่หนะสิ เขาอุ้มเธอมาส่งถึงเตียงเลยหระ”

    “แล้วสภาพของฉันตอนนั้นเป็นยังไงหรอ.....” คาร์เรนถามอย่างลังเล

    “ก็อยู่ในสภาพเรียบร้อยดี มิดชิด, ทำไมหรอ”

    “เปล่าๆ แค่ถามเฉยๆ”

    “อืม... ดีแล้ว เราลงไปทานข้าวกันเถอะนะ”

    “ก็ดี งั้นของฉันอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”

    “อืม ได้”



หลังจากนั้นประมาณ30นาที ทั้งคู่ลงไปที่หน้าหอพัก มีรถเก๋งสีขาว จอดอยู่ข้างหน้าห้องพัก ดิออสยื่นอยู่ที่ข้างรถ ใส่เสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์ และมองมาที่คาร์เรนกับนาเดีย

    “ไงครับ, สบายดีรึป่าว” ดิออสทักทาย

    “ก็ดีค่ะ แล้วคุณหระ มาทำอะไรที่นี่ค่ะ” คาร์เรนตอบ

    “ก็ผมกะจะมารับคุณกับเพื่อนหนะครับ” ดิออสบอกพรางมองไปที่นาเดีย

    “แล้วริต้าหระค่ะ เธอไม่มาด้วยหรอ” คาร์เรนถามพรางมองหาริต้า

    “ปล่อยเขาไปเถอะครับ พวกเราไปทานข้าวกันเถอะ เชิญครับ” ดิออสบอกพรางเปิดประตูรถ ให้คาร์เรนกับนาเดีย



ทั้งสามนั่งรถมุ่งหน้าไปที่White Garden เพื่อที่จะไปทานอาหารที่อร่อยที่สุดในดราโคเนท

    “พวกคุณจะทานอะไรเชิญตามสบายนะครับ” ดิออสบอกแบบเต็มใจ

    “ค่ะ” คาร์เรนรับคำ



ทั้งสามนั่งสั่งอาหาร และทานอาหารไปได้ซักพัก มือถือของคาร์เรนก็ดังขึ้น

    “ฮัลโหล...”

    “ฮัลโหล, คาร์เรนหรอ” เสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคย

    “อืม... ใช่ค่ะ”

    “ผมวิคเตอร์นะ คุณอยู่ที่ไหนหน่ะ”

    “ฉันอยู่ที่White Garden”

    “คุณไปกับใครหรอ”

    “ดิออสไปรับฉันที่หอ ตอนนี้ฉันอยู่กับดิออสแล้วก็นาเดีย”

    “คุณรออยู่ที่นั้นนะ เดี๋ยวผมไปหา...”

สิ้นสุดคำผู้สุดท้ายของวิคเตอร์ คาร์เรนก็อึ้งพรางมองไปที่ดิออส ดิออสยิ้มให้คาร์เรนด้วยความอ่อนโยน



ไม่นานนักวิคเตอร์ก็มาถึงร้านอาหารที่ทั้งสามคนทานอาหารอยู่

วิคเตอร์เดินเข้ามาให้ร้านท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรนัก เหมือนเขากำลังโกรธอะไรบางอย่าง เขาเดินเข้ามาแล้วคว้าข้อมือของคาร์เรน แล้วพาคาร์เรนออกไปจากร้าน

    “นี่นายจะทำอะไร!” ดิออสลุกขึ้นจากเก้าอี้ วิคเตอร์หยุด

    “มันเรื่องของฉัน” วิคเตอร์ตอบด้วยเสียงอันเย็นชา

    “แล้วนายจะพาคาร์เรนไปไหน” ดิออสถาม แต่วิคเตอร์ไม่สนใจ

วิคเตอร์พาคาร์เรนไปที่รถ แล้วบอกให้คาร์เรนขึ้นรถ

    “นายจะพาฉันไปไหน” คาร์เรนถามวิคเตอร์อย่างมึนงง

    “เดี๋ยวก็รู้” วิคเตอร์ตอบพรางปิดประตูรถ



    “นายทำอย่างนี้ไม่ได้นะ! วิคเตอร์!” เสียงของดิออสดังไล่ตามหลังรถมา ขณะที่รถได้วิ่งออกมาจากร้านอาหารไกลพอสมควร...



บรรยากาศขณะอยู่บนรถ วิคเตอร์ขับรถอย่างใจเย็น ทั้งคู่ไม่มีการสนทนากัน ความเงียบเข้าครอบงำ... และแล้วคาร์เรนก็เป็นผู้ทำลายความเงียบ

    “นายเป็นอะไรรึเปล่า, วิคเตอร์” คาร์เรนถามด้วยเสียงอันนุ่มนวล

    “ทำไมเธอถึงมาอยู่กับดิออสได้” วิคเตอร์ถามเสียงโกรธนิดๆ

    “ก็เมื่อเช้านี่ เขาไปรับที่หออ่ะ”

    “แล้วจำเป็นด้วยหรอต้องมากับเขาหน่ะ” วิคเตอร์ถามอารมณ์โกรธแรงขึ้น

    “นายเป็นอะไรไป” คาร์เรนถามคำถามเดิมซ้ำอีกรอบ

    “ไม่ได้เป็นอะไร” วิคเตอร์ตอบพรางถอนหายใจ

    “ฉันไม่เชื่อ” คาร์เรนเริ่มสงสัยในคำพูดของวิคเตอร์

    “แล้วเธอถามทำไม”

    “ก็ฉันเป็นห่วงเธอ” คาร์เรนทำเสียงอ้อนวอน

    “...”