Can\'t Feel Love

ลำดับตอนที่ #1 : งานเลี้ยงรุ่น

เริ่มต้นจากการจัดงานเลี้ยงรุ่นของเด็กโรงเรียนมัธยมแทรมพ์ บริเวณสระว่านน้ำของโรงแรมวินดี้ ของเมืองวินดี้ เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง

“เฮ้! ยังไม่เสร็จอีกหรือ” วิคเตอร์เด็กหนุ่มมีรูปร่างสูง ผิวขาว ในชุดสูทสีดำ ตะโกนอยู่หน้าห้องของวิล วิลเด็กหนุ่มรูปร่างผอมสูง ผมสีทอง ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม วิ่งออกมาเปิดประตู

“นายจะรีบไปไหน เกรย์ยังแต่งตัวไม่เสร็จเลย” วิลตอบ

“บอกให้เขาเร็วๆ หน่อยสิ มีคนกำลังรอเราอยู่ นายก็รู้” วิคเตอร์ตอบ พร้อมกับยิ้ม

“ใช่! ฉันรู้ นายรู้ เดี๋ยวฉันไป บอกเกรย์ให้แต่งตัวเร็วๆ”

จากนั้นวิลก็เดินหายไปในห้อง อีกไม่นาน วิลก็เดินออกมา พร้อมกับมีเกรย์เดินตามออกมา เกรย์เด็กหนุ่มร่างสูง ผิวขาว ผมสีแดง ในชุดสูทสีแดงเลือดหมู วิคเตอร์มองเกรย์ตั้งแต่หัวจรสเท้า

“พวกเราจะไปกันหรือยังครับ” เกรย์ถามด้วยเสียงสุภาพ

วิคเตอร์พยักหน้า ทั้งสามลงลิฟต์จากชั้นสามมา ที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่ง แล้วทั้งสามเดินออกไปทางสระว่ายน้ำ หน้าทางเข้างานเลี้ยง

“นั้นไง! คนที่รอพวกเราอยู่” วิคเตอร์พูด พร้อมกับยิ้มและเดินเข้าไปหา เด็กสาวสามคนที่ยืนรออยู่หน้างาน สามคนนั้นก็คือ นาเดีย แองเจิ้ล และคาร์เรน

“วันนี้ ทำไมดูหล่อจังเลยนะ, เกรย์” นาเดียเด็กสาวในชุดกระโปรงสีชมพูพูดชม

“วันนี้ เธอก็สาวนะ, นาเดีย” เกรย์ชมกลับไปให้นาเดีย นาเดียหน้าแดง ไปหลบอยู่ข้างหลังของคาร์เรน

“พวกเราจะเข้าไปในงานกันมั้ย หรือจะยืนอยู่ตรงนี้จนงานเลิก” แองเจิ้ลสาวในชุดการโปรงสีครีม ถามอย่างน้อยใจเพื่อนเล็กน้อย ที่ไม่ถามตัวเอง

“เข้าสิ! เข้า อย่างงอนสิจ๊ะ” วิลง้อแองเจิ้ล และจูงมือแองเจิ้ลเข้าไปในงาน

“ไวจริงนะคู่นี้ งั้น! เราไปกันบ้างนะ” นาเดียถามเกรย์ เกรย์ไม่รอช้าจับมือนาเดียเดินตามเข้าไปในงาน คงเหลือแต่ วิคเตอร์กับคาร์เรน

“เราจะเข้าไปข้างในกันมั้ยค่ะ” คาร์เรนสาวน้อยผิวขาว ในชุดกระโปรงสีขาว ถามวิคเตอร์อย่างสุภาพ

“เข้าสิครับ” วิคเตอร์ตอบด้วยเสียงมั่นใจและสุภาพ วิคเตอร์กุมมือของคาร์เรนไว้สักพัก แล้วเขาจึงปล่อยมือและจูงมือของคาร์เรนเขาไปในงาน

ทั้งคู่เดินเข้าไปในงาน และมองไปทางเวที ดูเหมือนว่าจะมีพิธีกรจำเป็นต่อขึ้นไปทำหน้าที่นั้นก็คือ เกรย์และนาเดีย วิคเตอร์กับคาร์เรนเดินไปนั่งที่โต๊ะเดียวกับวิลกับแองเจิ้ล

“ทำไมเกรย์กับนาเดียถึงได้ขึ้นไปเป็นพิธีการหละ” วิคเตอร์ถามวิล

“ฉันก็ไม่รู้ สงสัยเขาเห็นคู่นั้นเหมาะสมกัน เลยให้เป็นพิธีการ” วิลตอบพร้อมกับหัวเราะ วิคเตอร์ก็ยังคงงงอยู่เหมือนเดิม

การดำเนินงานเลี้ยงรุ่นทั้งงานตั้งแต่เริ่มงาน จนจบก็เป็นงานของเกรย์กับนาเดีย รายการสุดทางของงานเลี้ยงรุ่นก็คือ จับคู่เต้นรำ งานนี้พิธีกรขอแจมด้วย เกรย์ขอนาเดียเต้นรำ นาเดียไม่ขันแต่อย่างได เช่นเดียวกับวิลกับแองเจิ้ล แต่เด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างของวิคเตอร์ มีความรู้สึกอย่างให้ชวนเธอเต้นรำเหมือนคู่อื่น และวิคเตอร์ก็สัมผัสถึงความรู้สึกนั้นได้ อย่างชัดเจน วิคเตอร์จึงลุกขึ้น และโค้งเพื่อขอเธอเต้นรำ

“เต้นรำกับฉันนะ” วิคเตอร์พูดเสียงสุภาพ

คาร์เรนไม่ขัดข้อง คำถามของเด็กหนุ่ม เธอน่าแดงและลุกขึ้น วิคเตอร์จูงมือเธอเข้าไปในวงเต้นรำ และพวกเขาก็เริ่มเต้นรำ โดยหารู้ไม่ว่ามีเพื่อนหลายคนที่จับตามองพวกเขาอยู่ มีเด็กหนุ่มอีกหลายคนที่อิจฉาวิคเตอร์ที่ได้เต้นรำกับคาร์เรน และมีเด็กสาวอีกหลายคนที่อิจฉาที่คาร์เรนได้เต้นรำกับวิคเตอร์ ใกล้จะจบเพลงที่เต้น เพื่อนๆหลายคู่กลับไปนั่งที่โต๊ะ เหลือแต่คู่ของวิคเตอร์กับคาร์เรน

“ดูสิครับ เหลือคู่สุดท้าย ที่เต้นรำได้ทั้งสวยและทั้งหวานจริงๆ” เกรย์พูดออกไมไครโฟน ทำให้เพื่อนทั้งงานได้ยืนกับทั่ว

คาร์เรนปล่อยมือจากมือของวิคเตอร์ พวกเขาหยุดเต้นรำ และคาร์เรนเดินกลับมาที่โต๊ะ ขณะน่าแดงเล็กน้องที่ถูกแซว และวิคเตอร์เดินตามหลังกลับมานั่งที่โต๊ะ

“เพื่อนๆครับ พวกเราจะขอจบงานเลี้ยงกับเพียงเท่านี้นะครับ ไม่มีงานเลี้ยงได้ที่ไม่มีวันเลิกรา” เกรย์พูด

“นอนหลับฝันดีทุกคนนะค่ะ” นาเดียเสริม

จากนั้นเกรย์กับนาเดียก็เดินลงจากเวที พากับเดินไปในสวน ส่วนแองเจิ้ลบอกจะไปส่งวิล ที่ห้องพัก ในสภาพที่วิลเมาหมดสติ ด้วยไวน์ เพียงแก้วเดียว นักเรียนบางส่วนแยกย้ายกันกลับห้องพักของตัวเอง และอีกบางส่วนพากันไปเดินเล่นในเมือง หลังจากงานเลี้ยงเลิกมีเด็กหนุ่มบอกให้คาร์เรนไปรอเข้าในสวน เขามีของมาเซอไพรซ์ คาร์เรนไปรอเด็กหนุ่มคนนั้นในสวน เธอยืนรออยู่ตรงนั้นไม่นาน ก็มีมือของเด็กหนุ่มคู่หนึ่งปิดตาของเธอ

“ใครหนะ?” คาร์เรนถามเสียงเด็ก

“ทายสิว่าใคร?” เจ้าของมือคู่นั้นถามกลับ

“วิคเตอร์เหรอ?”

“ถูกต้องนะครับ!” วิคเตอร์ตอบพร้อมกับปล่อยมือจากคาร์เรน

“เธอบอกฉันมารอที่นี้ มีอะไรหรือเปล่า” คาร์เรนถามพร้องกับยิ้ม

“ลองถามใจเธอดูสิ ว่าฉันให้เธอมารอฉันที่นี้ เพราะอะไร”

“ฉันไม่รู้...”

“ฉันคิดว่าเธอต้องรู้สิ ฉันรู้นะ ว่าเธอรู้”

“ฉันไม่รู้จริงๆ...”

“โอเค... โอเค... เธออาจจะรู้ แต่เธอไม่อยากพูดก็ได้”

แล้วทังคู่ก็เงียบไป ลมพัดผ่านทั้งคู่เบาๆ บนท้องฟ้ามีดาวดวงเล็ก ดวงน้อย และพระจันทร์ที่รอยเด่นสง่า อยู่บนท้องฟ้า คืนนี้เป็นคืนที่ดาวเต็มฟ้า และเป็นคืนที่ดีที่เหมาะสำหรับจะดูดาว

“คืนนี้ดาวสวยนะ ว่ามั้ย?” วิคเตอร์ถามพร้องกับ หันไปทางคาร์เรน

“ใช่... ฉันว่าคืนนี้ดาวสวย เต็มท้องฟ้าเลย” คาร์เรนตอบพร้อมกับมองไปที่ดาวบนฟ้า

วิคเตอร์เดินอ้อมไปทางข้างหลังของคาร์เรน ขณะที่คาร์เรนกำลังแหงนหน้ามองท้องฟ้า วิคเตอร์สวมสร้อยคอ ที่มีจี้ เป็นรูปหัวใจที่มีปีกสีเงิน

“วิค...” คาร์เรนยังไม่ทั้งเรียกชื่อของเขาจบ เขาก็สวมสร้อยคอให้เธอเสร็จแล้ว

“เธอว่ามันสวยมั้ย?” วิเตอร์ถาม

“มันสวยมาก” คาร์เรนตอบด้วยความปลื้ม

“แล้วเธอชอบมั้ยหละ?”

“โอ้ วิคเตอร์ ฉันชอบมันมากเลย” คาร์เรนตอบพร้อมกับ โอบกอดวิคเตอร์

“ฉันดีใจนะ ที่เธอชอบมัน ฉันรักเธอนะ, คาร์เรน” วิคเตอร์กระซิบข้าองหูของคาร์เรน ขณะเขากอดคาร์เรน

คาร์เรนอึ้งกับคำพูดของวิเตอร์ เธอปล่อยแขนจากวิคเตอร์ แล้วน่าแดง วิคเตอร์ยิ้มอย่างมีความสุข อาจเป็นเพราะเขาได้พูดความในใจของเขาแล้วก็เป็นได้

“ฉันกลับก่อนนะ, วิคเตอร์” คาร์เรนบอกด้วยเสียงเขิน พร้อมกับเดินจากไป เธอเดินออกไปจากวิคเตอร์ไปไม่ไกล

“ฝันดีนะ, คาร์เรน” เสียงของวิคเตอร์ ไล่ตามหลังของเธอมา ทำให้คาร์เรนเดินเร็วขึ้น เพราะเขินกับคำพูดของวิคเตอร์



คงเหลือแต่วิคเตอร์ที่ยืนอยู่ ยืนมองดาวที่บนฟ้า กล่าวบางอย่างกับดาว

‘ดาวจงเป็นพยานว่า ฉันได้บอกรักเธอไปแล้ว

ก่อนที่มันจะสายเกินไป...’

หลังจากนั้นวิคเตอร์ก็เดินจากไปจากตรงนั้น พร้อมกับS-board สุดเท่ของเขา และการผจญภัยกำลังจะเริ่มขึ้น...