อัลฟ่าหมาบ้ากับเบต้าหูบิน

อัลฟ่าหมาบ้ากับเบต้าหูบิน

        แนวสืบสวนสอบสวนอาชญากรรม พระเอกประสาทแดกกับทุกคนไม่เว้นแม้แต่นายเอก นายเอกเป็นเบต้าอัจฉริยะด้านการไขคดี ถูกดึงตัวมาเป็นคู่หูพระเอก

แนะนำตัวละคร

ชื่อ : มู่หยาง 

เพศ : ชาย 

เพศรอง : อัลฟ่า

สูง : 192 ซม.

น้ำหนัก : 76 กก.

ฉายา : หมาบ้ามู่

ความสามารถพิเศษ : สกิลด้านการด่า ด่าหมดไม่สนลูกใคร ด่าจนคนร้ายไม่กล้าหนี

ชื่อ : ฟางซิน

เพศ : ชาย

เพศรอง : เบต้า

สูง : 165 ซม.

น้ำหนัก : 55 กก.

ฉายา : หูบิน

ความสามารถพิเศษ : ทนสกิลการด่ามู่หยางได้ดี (เพราะไม่ได้ฟัง)

????????????????????????????????????????

เกริ่นบางช่วงบางตอน

(เจ้าหมามู่ ตอนเป็นบ้าไม่ชอบเธอขา)

"ผมถามจริงเถอะเหล่าซือ คุณเคยมีเรื่องบาดหมางอะไรกับหัวหน้ามู่รึเปล่า" คนบนเก้าอี้ยิ้มส่ายหัวเปิดภาพที่เกิดเหตุไปในตัว ห่าวอู๋ถอนหายใจนั่งลงข้างๆเหล่าซือคนเก่ง ป่องปากกระซิบกระซาบราวกับกลัวคนอื่นได้ยิน

"หรือว่าเหล่าซือไปเหยียบหางเขา ต้องใช่แน่ๆ หัวหน้ามู่นะ นอกจากจะดุเหมือนหมาบ้ายังชอบทำตัวคลุ้มคลั่งราวกับกระทิงป่า บางครั้งบางครายังชอบบ่นอย่างกับหมีกินน้ำผึ้งไม่อิ่ม ร้อยวันพันอารมณ์ นี่ถ้าเขามีภรรยานะ ผมคงคิดว่าเขาแพ้ท้องแทนภรรยาเขาเป็นแน่ คุณว่าไหมเหล่าซือ" เหล่าซือคนเก่งไม่ตอบ แต่มีเสียงเสียงหนึ่งตอบขึ้นมาแทน

"ฉันยังไม่มีภรรยา และฉันก็ใจร้ายมากพอที่จะเซ็นใบพักร้อนให้นายได้ห่าวอู๋" เพียงเท่านั้นร่างสูงของห่าวอู๋ก็ขยับออกห่างจากกายบางของฟางซินทันทีทันใดราวกับโดนของร้อนลวก แต่อาจจะเป็นสายตาของหัวหน้าหน่วยหมาบ้านามมู่หยางเสียมากกว่า

"ผมขอตัวไปสรุปคดีต่อก่อนนะครับ" ไม่รอให้คนอนุญาต ก็พากายตนออกมาจากห้องทำงานของฟางซินได้อย่างรวดเร็ว ส่วนคนในห้องทั้งสองก็ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันไปมา ไม่มีแม้แต่คำเอื้อนเอ่ยใดๆ จนสุดท้ายเป็นฟางซินที่ลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะทำงาน หยิบกระดาษปึกนึงที่ตนสรุปคดีบางส่วนและข้อสันนิฐานส่งให้กับคู่หูที่ชอบจิกกัดเขาทุกครั้งที่มีโอกาส

"สรุปเสร็จแล้วครับ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ผู้ต้องหาจะต้องสารภาพไปในทิศทางที่ผมคาดเดาไว้"

"แค่การคาดเดามัวๆ" มู่หยางเเสระยิ้ม เปิดอ่านอย่างไม่นึกใส่ใจก่อนจะวางมันไว้บนโต๊ะตรงหน้า ฟางซินยิ้มอ่อน เก็บสรุปคดีลงใต้โต๊ะด้วยท่าทีไม่ถือสา อาจจะเป็นเพราะว่าเขาชินแล้วกระมังกับการพูดจาขวานผาซากแบบนี้ของหัวหน้ามู่หยาง ถึงแม้ในใจจะตั้งคำถามว่าเหตุใดมู่หยางตั้งแง่กับตนนักก็ตาม แต่ในเมื่อเจ้าตัวไม่อยากบอกเขาก็ไม่ถาม 

"นั่นจะไปไหน"

"กลับบ้านครับ เลิกงานแล้ว"

"เหลืออีกหนึ่งนาที นี่นายจะเลิกก่อนเวลางานเหรอ หัดทำงานตรงเวลาหน่อย มาก็สาย กลับก็กลับก่อน" ไม่ต่อความยาวสาวความยืด คนตัวเล็กกว่าเดินไปนั่งลงยังเก้าอี้ที่ตนเคยนั่งเมื่อสักครู่ จดจ้องนาฬิกาบนข้อมือขาวบางของตน โดยมีอัลฟ่าหมาใหญ่ยืนกัดฟันในความหัวเสียของตัวเองอยู่ด้านหลัง

"ห้าโมงเย็นพอดี หัวหน้ามู่คงไม่ว่าอะไรนะครับถ้าผมจะเลิกงานและกลับบ้าน" มู่หยางเงียบไม่ตอบอะไร เพียงเเต่เดินออกไปนอกห้องทำงานของฟางซิน ก่อนออกไปก็ไม่วายเดินกระทบไหล่กลั่นแกล้งคนไปหนึ่งหน 

คนผู้นี้เกินเยียวยาจริงๆ 

..............

(เจ้าหมามู่ตอนชอบยัยเธอขาแล้ว)

"ซินซินหละ ซินซินอยู่ไหนห่าวอู๋" น้ำเสียงที่เรียกหาอีกคนเเลหงุดหงิด จนห่าวอู๋รีบตอบ

"เหล่าซือคุยอยู่กับหมอไป๋ครับ หัวหน้ามีอะไรรึเปล่า ผมไปตามให้ได้นะครับ" เเค่ได้ยินชื่อของหมอเยว่ไป๋ อัลฟ่าหนุ่มก็ชักสีหน้าหงุดหงิดมากขึ้นเป็นเท่าตัวหากขนาดห่าวอู๋ไม่ใช่อัลฟ่าหรือโอเมก้ายังรับรู้ได้ถึงแรงกดดันจากหัวหน้าคนนี้ เสียงใสที่คุ้นเคยกับเสียงของคนที่ไม่ชอบขี้หน้าดังมาจากทางห้องด้านซ้ายพร้อมกับร่างของคู่หูเบต้าที่เดินออกมา

"ขอบคุณหมอไป๋มากที่มาตามนัดผม" นัด? นัดอะไร

"ไม่เป็นไรครับ ยังไงเราก็คนคุ้นเคยกัน สนิมสนมกันไว้มากๆย่อมดีกว่าครับ" เยว่ไป๋ตอบยิ้มๆ เอื้อมมือไปฟัดเศษดินออกจากไหล่บางอย่างเบามือ และแน่นอนว่าเขารับรู้ถึงรังสีอำมหิตมาจากทางด้านหลัง ทุกคนบริเวณนั่นรับรู้หมด ยกเว้นเสียตัวคนที่เป็นต้นเรื่องของรังสีนี่ที่ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น คนทำเพียงก้มหน้าก้มตาแลกเปลี่ยนเบอร์กับหมอศัลยกรรมหัวใจแบบไม่สนโลก เยว่ไป๋จึงพูดต่อ

"ถ้าอยากปรึกษาปัญหาด้านหัวใจก็โทรมาหาผมได้ทุกเมื่อนะครับ แต่ส่วนใหญ่ผมถนัดรักษาและดูแลเสียมากกว่า แต่ถ้าเป็นคุณผมยินดีที่จะดูแลทุกด้านเลยครับ" พอเถอะหมอเยว่ไป๋ ก่อนที่จะเกิดคดียิงกันดับคาสำนักงาน ทุกคนที่อยู่บริเวณนั่นต่างพากันเหงื่อตก เจ้าหน้าที่ที่เป็นโอเมก้าต้องรีบเร้นกายออกไปให้ห่างหัวหน้ามู่ ขนาดอัลฟ่ายังทนรับแรงกดดันแทบไม่ได้ แล้วโอเมก้าชั้นผู้น้อยจะเหลืออะไรล่ะ

"อะ เออ คือว่านะหมอไป๋ ผมว่าหากคุณหมดธุระกับเหล่าซือแล้ว คุณควรให้เหล่าซือพัก มา เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง!" ห่าวอู๋ที่คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่าง รีบพาตนไปยืนด้านหน้าหมอหนุ่ม ไม่ทันให้คนต้องพูดอะไรคว้าข้อมือเยว่ไป๋ไปทันที ฟางซินที่เห็นว่าตัวหมอที่เขาเชิญมาคุยในวันนี้ถูกชิงตัวไปโดยลูกน้องของเจ้าหมาบ้าก็ได้แต่ทำกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถ้าให้เดาคงเป็นคำสั่งของหัวหน้ามู่ผู้นั้น สายตาดั่งแมวจ้องจะกัดเจ้าของถูกส่งไปให้มู่หยางอย่างเคืองๆ

"อะไร ผมเปล่าสั่งเขา ห่าวอู๋อาจมีปัญหาด้านหัวใจก็ได้ เลยพาตัวหมอไป๋ไป" อธิบายไปก็เท่านั้น เพราะแมวเลือกเชื่อไปแล้ว

"คุณมีธุระอะไรกับผมรึเปล่า" ฟางซินถาม

"ไม่มี"

"งั้นผมขอตัว"

"อะไรกัน ถ้าไม่มีธุระก็จะไม่คุยกันเลยเหรอ ซินซิน! ซินซิน!" หูของฟางซินเริ่มบินแล้ว คงจะรำคาญหมาบ้าผู้นี้เต็มที

????????????????????????????????????????