คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : The Secret of Rapunzel Part II
The secret of Rapunzel
Part II
Couple: TaoKacha
Author: Torokozz
Type: Romance – Comedy
*************************************************************************************************
“เมื่อไหร่จะถึงวะ?!”
“ใจเย็นสิ...”
“เย็นพ่องอะไอ้เจ้าชายบ้า!!!! นี่ผมหลับมา3ตื่นละยังไม่ถึงเลยนะเว้ย!!” หงุดหงิด!! คชาหงุดหงิด! ขี่ม้าจนกูเหน็บแดกละไอ้เจ้าชายนี่ก็ยังพาไปไม่ถึงเมืองแม่งซักที อยู่อาณาจักร ฟาร์ ฟาร์ อะเวย์ รึไงฟ๊ะ!!!
“เลี้ยงซ้ายข้างหน้าก็ถึงประตูเมืองแล้ว เจ้าเมื่อยแล้วหรอกหรือ?”
“ยิ่งกว่าเมื่อยอีกครับ!!”
“ถ้าถึงพระราชวังข้าจะให้นางสนมมานวดให้นะ”
“เออดีๆ ขอสวยๆนะ”
“เจ้าเป็นสตรี พูดแบบนั้นได้อย่างไร ตบปากเดี๋ยวนี้!”
“ต้องให้พูดอีกกี่ครั้งวะว่าเป็นผู้ชายอะ?!”
“เจ้ากำลังจะมาเป็นพระชายาของข้าในเร็ววัน เพราะฉะนั้น ฝึกเอาไว้ก็ดีนะชาพันเซล”
กูชื่อ คชา ไม่ใช่ ชาพันเซล โว้ยยยย!!! T[]T
“ถึงแล้วละ ... พรอนเทร่า ..” น้ำเสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูเล็ก ดวงตากลมของร่างบางหันไปมองรอบๆ มือเล็กเกาะแขนชายหนุ่มเอาไว้แล้วเอี้ยวตัวมองบรรยากาศโดยรอบ บ้านเมืองหลังเล็กใหญ่หลากสีสัน ดูน่าตื่นตาตื่นใจ กลิ่นน้ำทะเลลอยมากระทบจมูก พาให้เดาได้ไม่ยากว่าเมืองนี้ติดทะเลอย่างแน่นอน
ผู้คนที่เดินเท้าผ่านไปมา ต่างก้มตัวคำนับตามทางที่เขาผ่าน บ้านเมืองดูครึกครื้น เหมือนกำลังจะมีงานเฉลิมฉลองอะไรซักอย่าง เสื้อผ้าหลากสีที่ประชาชนสวมนั้นดูน่าตื่นต้น คชาเอี้ยวตัวหันไปหาเจ้าชายผิวขาวที่นั่งอมยิ้มกับท่าทางน่ารักๆของตนอย่างเอ็นดู
“นี่ๆ ผมอยากใส่ชุดแบบนี้มั่งอะ!”
“ไว้รอเข้าวังก่อนข้าจะพาเจ้าไปเปลี่ยนชุด”
“แล้วจะได้ใส่แบบนี้มั้ย?”
“สวยกว่านี้อีก ..”
“แล้วนี่ที่นี่มีงานอะไรหรอ? ดูครึกครื้นจัง?”
“คืนนี้เป็นคืนฉลองทวยเทพของเมืองข้า เจ้าสนใจมาเที่ยวชมงานมั้ยละ? ของกิน สินค้ามีเยอะแยะน่าดู”
แค่คำว่า ของกิน ก็ทำให้ร่างเล็กหูผึ่งทันที แหงละ หิวจะตายอยู่ละ ของกินเยอะๆนี่ไม่พลาดอะ แล้วนี่เมืองติดทะเล ปลาเอย กุ้งเอย ปูเอย ซีฟู้ดทะลักมาแน่ๆ เสร็จคชาเด๊!
“ไปกินเลยได้มั้ย?”
“รอมืดเสียก่อน ข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำอาบท่า แล้วพระอาทิตย์ตกข้าจะพาเจ้าออกไปหาอะไรกิน”
ไม่นานนัก ทั้งคู่ก็เดินทางถึงพระราชวังหลวง ร่างเล็กถูกส่งตัวเข้าไปขัดสีขวีวรรณในห้องน้ำ
“โอ๊ยยยยย เบาๆหน่อยดิพี่! เจ็บนะเว้ยย!!”
“พี่ๆๆ ขัดเบาๆหน่อยหลังผมถลอกแล้ววววว”
“อ้ากกกก อย่ากระชากหัวโผ๊มมมมมม!!!”
เสียงคร่ำครวญดังออกมาจากห้องน้ำ ทำให้ชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือรออยู่ถึงกับหลุดหัวเราะ ถ้ามันจะเจ็บขนาดนั้นนะ ชาพันเซลของข้า ...
ปัง!!
“เต๋า!!”
“ท่านพ่อ ...” ร่างสูงลุกขึ้นคำนับผู้เป็นบิดาอย่างนอบน้อม
“มีอะไรรึเปล่าขอรับท่านพ่อ?”
“ชาวเมืองลือกันให้ลั่นว่าเจ้าชายเต๋าพาสตรีประหลาดเข้ามา มันหมายความว่าอย่างไร? สตรีนางนั้นป็นใคร? เจ้าไปพานางมาจากไหน?!”
“ใจเย็นๆสิท่านพ่อ ค่อยๆพูด นั่งก่อนขอรับ” ชายหนุ่มผายมือให้บิดานั่งลงบนเก้าอี้
“สตรีที่ข้าพามานั้น จะเป็นสตรีที่ข้าจะอภิเษกด้วย”
“เจ้าว่าอย่างไรนะ?!”
“นางชื่อชาพันเซล และนางเป็นสตรีที่ครอบครองหัวใจของข้า..”
“เสร็จแล้วเพคะเจ้าชาย! .. อุ้ย ... ฝ่าบาท ถวายบังคมเพคะ” นางสนมร่างท้วมเปิดประตูห้องน้ำออกมาพร้อมกับร่างบอบบางของคชา
ร่างเล็กอยู่ในชุดกำมะหยี่สีแดง ชุดพื้นเมืองของชาวพรอนเทร่า ที่มักนิยมใส่กันเฉพาะในวังหลวง ถ้าหากเป็นชาวบ้านธรรมดา ชุดจะแตกต่างและไม่ประณีตเท่า คชาเดินเก้ๆกังๆเข้าไปหาเต๋า มือเล็กพยายามจัดชุดของตนเองให้เข้าท่า แต่ชุดพื้นเมืองดันเป็นชุดกระโปรงเสียนี่
ถามพี่เขาว่าชุดพื้นเมืองมีกางเกงมั้ย พี่สาวบอกว่ามีแต่กระโปรง ฮืออออ มันหวิวนะเว้ย T T
“นี่นะหรือ? สตรีผู้นั้น?” ชายผู้สูงศักดิ์เอ่ยถามบุตรชาย
“ขอรับท่านพ่อ”
“งดงาม ... งดงามมากจริงๆนางทำให้ข้านึกถึงมารดาเจ้า ลูกชายข้านี่ตาถึงจริงๆ”
“เป็นอันว่าท่านพ่อยอมรับใช่มั้ยขอรับ?”
“เจ้าชื่อชาพันเซลใช่มั้ยสาวน้อย?” ชายชราเดินมาถามร่างเล็ก
“ช ... ใช่ครับ ..เอ้ย! เพคะ!”
“ดีๆ ดูแก่นดี ข้าจะจัดวันอภิเษกให้เจ้าเร็วที่สุด” ว่าแล้วชายชราก็เดินออกจากห้องไป
“นั่นพ่อนายหรอ?”
“ไม่ใช่มั้ง?”
“กวนตีน..”
“มันแปลว่าอย่างไรละ?”
“เออช่างเหอะ หิวแล้ว พาออกไปหาไรกินได้ยัง?”
“ไปสิ”
แล้วร่างเล็กก็ได้ตื่นเต้นอีกครั้ง เจ้าชายเต๋าพาเขานั่งรถม้าออกมาจากพระราชวัง แสงไฟจากโคมไฟระหว่างทางดูสวยงาม สวนในพระราชวังจัดตกแต่งเหมือนเทพนิยายที่เขาเคยอ่านท้องฟ้าทอสีม่วงอ่อนยิ่งทำให้สวนแห่งนี้ดูมีเสน่ห์
คชาเปิดหน้าต่างรถม้าออกไปช้าๆ ลมเย็นๆพัดพากลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้นานาชนิดในสวน แต่กลิ่นที่เด่นที่สุดคงเป็นกลิ่นลาเวนเดอร์ รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าน่ารัก คนตัวเล็กหันมามองร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ
“สวยจัง”
“ใช่ ... สวย” ดวงตาคมจ้องมองที่ใบหน้าหวาน แก้มเนียขึ้นสีแดงเปล่งปลั่งดูน่ามอง คนตัวเล็กก้มหน้าหลบสายตาของชายหนุ่ม ปฏิเสธไม่ได้ว่าเพียงชั่ววูบที่จ้องตากัน หัวใจเขากระตุกวูบแบบไม่มีสาเหตุ
เป็นบ้าไปแล้วหรอคชา .... เขาเป็นผู้ชายนะ ....เป็นผู้ชาย ....
.
.
.
เป็นผู้ชาย .... แล้วมันยังไงละวะ?!
ก็ใจเต้นกับผู้ชายไปแล้วนี่ ....
“เป็นอะไรไป หน้าแดงๆ?” เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ร่างกายของตนเองตกอยู่ภายใต้อ้อมกอดแข่งแกร่ง ลมหายใจร้อนๆเป่ารดอยู่ที่ใบหน้าหวาน ดวงตากลมโตเสมองไปทางอื่น
“ม ...ไม่รู้” น้ำเสียงแผ่วเบา หัวใจดวงน้อยๆเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าก็ร้อนวูบแบบไม่มีสาเหตุ
“ก ... ใกล้ไปแล้ว” เสียงใสเอ่ยติดขัด ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วผละอ้อมกอดออก คชาลอบถอนหายใจเบาๆ เกือบไปแล้วมั้ยละ….
ด้านเจ้าชายรูปหล่อ ก็ได้แค่ควบคุมสติตัวเองให้เข้าที่ กลิ่นกายหอมเย้ายวนใจ ไหนจะผิวเนื้อเนียนนุ่มน่าสัมผัสของคนข้างๆอีก เล่นทำเอาเขาแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ ย้ำกับตัวเองนักหนาว่าคนๆนี้ เขาจะทำร้ายไม่ได้ แต่ถ้าใกล้กันแบบนี้จะห้ามใจยังไงไหว?
อีกอย่าง ... พบเจอกันยังไม่ทันถึงวันด้วยซ้ำไป เขาจะมาเกิดความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไงกัน?
“โห! กุ้งเผาปลาเผาปูนึ่ง เสร็จคชาดิคร๊าบบบบบ!” ร่างเล็กวาดรอยยิ้มออกมาทันทีที่เห็นแผงอาหารมากมาย ไม่ว่าจะเป็นซีฟู้ด หรือเนื้อหมูเนื้อไก่ เสต็กชั้นเลิศ สปาเกตตี้หน้าตาน่าทาน และอีกมากมาย แค่เห็นก็น้ำลายส่อแล้ว
ร่างบางผลุบเข้าร้านนั้นที ร้านนี้ที จนเจ้าชายตัวสูงแทบจะเดินตามไม่ทัน ท่าทางกระตือรือร้นเหมือนเด็กๆยิ่งทำให้ชายหนุ่มอมยิ้มออกมาอย่างเสียไม่ได้ ใช้เวลาไม่นานนัก คชาก็โผล่ออกมาพร้อมจานของกินเต็มมือ
“กินอะไรเยอะแยะ?”
“ตั้งแต่ผมมาที่นี่ผมยังไม่ได้กินไรเลยนะเว้ย!” เถียงฉอดๆแล้วก็ยัดลูกชิ้นปิ้งเข้าปากไปสองลูก ให้รู้ว่าหิวเว้ย!
“ไปหาที่นั่งกินกัน” ชายหนุ่มพาร่างเล็กเดินเอื่อยๆ จนมาถึงที่เนินเขาบริเวณท่าเรือ มองเห็นทะเลไกลสุดลูกหูลูกตา กลิ่นทะเลลอยมาปะทะจมูกรั้น ดวงตากลมโตหลับพริ้มพร้อมกับสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ
ร่างเล็กนั่งลงบนพื้นหญ้าก่อนจะปล่อยใจให้ลอยไปตามสายลมที่พัดมาเอื่อยๆ ชีวิตที่กรุงเทพฯ ไม่เหมือนที่นี่ ที่บ้านของเขามีแต่ความวุ่นวาย เป็นลูกชายที่ไม่เอาไหนของบ้าน ร่างกายไม่แข็งแรง แถมยังโดนแฟนทิ้งมาด้วยซ้ำ แต่อยู่ที่นี่ ... เขาสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับได้ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง
“ผม ... ชอบที่นี่”
“ถ้าชอบแล้วอยากอยู่มั้ย?”
“ครับ ผมอยากอยู่ ....”
“ข้าก็อยากให้เจ้าอยู่...”
ร่างเล็กหันไปสบตาคนตัวโต ใบหน้าค่อยๆเคลื่อนเข้าหากัน ลมหายใจร้อนแผ่วเบาอยู่ข้างแก้มนวล ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นๆจะทาบทับลงมาที่ริมฝีปากบาง
เป็นเวลาเนิ่นนานกว่าที่คนตัวโตจะละจูบออก แต่ริมฝีปากร้อนยังคงคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ ร่างสูงกดริมฝีปากลงไปอีกครั้ง อีกครั้ง ... และอีกครั้ง
คชารู้สึกสมองขาวโพลนไปหมด เรี่ยวแรงที่มีถูกสูบหายไปกับรสจูบที่ทำให้เขามึนเมา ริมฝีปากแดงเผยอออก ทำให้คนตัวโตได้รังแกมากกว่าเดิม ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปควานหาความหวาน
และเมื่อไหร่ไม่รู้ที่ร่างบอบบางถูกช้อนขึ้นมา และเมื่อไหร่ไม่รู้ที่แผ่นหลังบางสัมผัสกับเตียงนุ่ม ฝ่ามือใหญ่กดลงมากับมือบาง เสียงหอบหายใจถี่ดังอยู่ข้างใบหู ร่างกายสอดประสานเป็นหนึ่งเดียว ไม่มีแม้แต่คำห้ามปราม มีแต่เสียงหวานๆที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสีสด
บทเพลงรักแสนหวานถูกขับขึ้นมาอย่างยาวนาน ล่วงเลยไปจนพระอาทิตย์ขึ้น เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงเช้าวันใหม่ที่ใกล้จะมาถึง
“คชา ...”
“อือ ..” ครางตอบรับอย่างเหนื่อยล้า ดวงตากลมปิดสนิท เป็นเพราะความเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมที่ผ่านมา
“ข้าไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันรียกว่าอะไร ...”
“ข้าอดใจไม่ไหวทุกทีที่อยู่ข้างเจ้าแม้ว่าเราพึ่งจะรู้จักกัน ..”
“ได้โปรด ... อยู่กับข้าที่นี่ อย่าจากข้าไปไหนเลย”
“คชา ... แต่งงานกับข้านะ”
“ฮื่อ ...” เหมือนจะตอบรับส่งๆ แต่ถ้าสังเกตแล้ว แก้มขาวๆที่ซับสีเลือดก็เป็นอย่างหนึ่งที่ทำให้เจ้าชายมั่นใจว่าคนตรงหน้าตอบรับความยินดี
“ข้ารักเจ้า .. ชาพันเซลของข้า”
END
แถม.
“เต๋า ...”
“ครับ?”
“กูชื่อคชา ไม่ใช่ชาพันเซลโว้ย!!!”
************************************
กรี๊สสสสส มาต่อแล้วววว อย่าพึ่งด่าเรานะเว้ย 555555555555555555
งื้ดๆ แต่งไปเขินไป -/-
เรื่องต่อไป ใบ้ให้ว่าดราม่ากระจาย น้ำหมากกระเด็นแน่ๆ
ใครไม่เน้นดราม่ารอเรื่องต่อๆๆๆ ไปอีกนะ 555
ขอบคุณทุกคอมเม้นและกำลังใจจ้า (:
ความคิดเห็น