คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5
____________________________________________________________________
“อ่าวคชา ทำไมวันนี้มาเร็วจังเลย” หนุ่มติสท์ผมยาวเอ่ยถามทันทีที่เห็นร่างเล็กๆคุ้นตาเดินเข้ามาในร้าน
เป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว ที่เวลาเลิกเรียน จะเห็นหนุ่มน้อยช่างกลหัวเห็ด เดินแบกกระเป๋าใบโตเข้ามาในร้าน แตกต่างจากเด็กช่างกลคนอื่นที่จะถือไม้ที แต่กระเป๋าของเจ้าตัวเล็กไม่ได้มีหนังสือเรียนหรอกนะ ในนั้นหน่ะ การ์ตูนกับขนมทั้งนั้น!
“วันนี้คชาโดดเรียน” เด็กน้อยเอ่ยตอบอ้น คำว่า ‘โดดเรียน’ ทำให้เต๋าเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวาน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“อ่าว แล้วโดดเรียนทำไมละครับ?” อ้นเอ่ยถามต่อ
“คาบต่อไป สุขศึกษา ต้องเรียนเรื่องเพศศึกษา”
“คชาไม่อยากเรียนหรอ? เรื่องพวกนี้เด็กผู้ชายเขาชอบเรียนนะ”
“ก็เพราะว่าเด็กผู้ชายชอบเรียนนี่แหละพี่อ้น คาบสุขศึกษาทีไร คชาซวยทุกที!” ใบหน้าหวานยู่ลงอย่างขัดอกขัดใจ เรียกรอยยิ้มจากบรรดาบาริสต้าหนุ่มในร้านได้อย่างดี โดยเฉพาะบาริสต้าผิวขาวคนนั้นละนะ
“ซวยยังไงอะ?”
“พวกเพื่อนในห้องชอบมาแซวว่าคชาไม่ใช่ผู้ชาย โหยยย ขึ้นเลย! อยากจะเปิดให้มันดูไปเลยว่าคชาก็ผู้ชายนะเว้ย! =3=”
“ห้ามเปิดนะครับ!” เสียงทุ้มของคนตัวขาวดังขึ้น ดวงตากลมโตของคชาหันไปมองอย่างงุนงง
“ทำไมอะเต๋า?” สายตาต้องการคำตอบของคชามองมาที่เต๋า และสายตาล้อเลียนจากอ้นที่มองมา ทำให้เต๋าไปต่อไม่ถูก
“เปิดไป ... มันไม่ดีหรอก”
“ผู้ชายด้วยกัน ไม่เห็นต้องอายเลย”
“มันไม่ดีหรอก”
“โอเค ไม่ดีก็ไม่ดี ไม่เปิดก็ได้ อ๊ะ! พี่ต้นนน คชาขอเค้กแบล็คฟอเรสนะครับ” คนตัวเล็กวิ่งไปเกาะแขนชายหนุ่มเจ้าของร้าน
“อะไรอะคชา พี่ต้นของเจมส์นะ หวงงง” คนตัวโตเดินมาแกะมือเล็กๆคชาออกจาแขนคนรักตัวเอง
“เจมส์! อย่าเวิ่นได้ปะ?! คชานี่น้องฉันนะ!” ต้นทำหน้าเอือมใส่เจมส์
“ทำไมพี่ต้นต้องพูดงี้กับเจมส์ด้วยอะ?!”
“ไปไหนก็ไปเลยนะแก!” ต้นโบกมือไล่เจ้าหมีตัวโตที่ยืนหน้างอ
“ก็ได้ๆ ยอมคชาคนเดียวนะ”
“เอออ ให้มันรู้ซะบ้างไอ้หมี คชานะของไอ้เต๋ามัน!” ต้นผยักเผยิดไปทางชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนยิ้มเงียบไม่พูดไม่จา
“คชาไม่ใช่ของเต๋าซะหน่อยพี่ต้น” แต่คำพูดของคนตัวเล็กก็ทำให้รอยยิ้มของเต๋าจางหายไปในทันที
“อ ... อ่าว?” คำพูดของต้นเริ่มติดขัด พูดอะไรผิดไปรึเปล่านะ ...
“คชาจะเป็นของเต๋าได้ยังไง? เต๋าไม่ได้ติดป้ายจองไว้ซักหน่อย!” คชาแลบลิ้นให้ต้นอย่างน่ารัก ทำเอาชายหนุ่มร่างเล็กถอดหายใจออกมาทันที บรรยากาศเกือบมาคุแล้วมั้ยละ!
“คชา ...” เต๋าเดินมานั่งลงข้างๆเจ้าตัวแสบของเขา
“หื้ออ?”
“แล้วถ้าเต๋าติดป้ายจองไว้ละครับ จะได้มั้ย?” ชายหนุ่มจ้องมองลงไปในดวงตากลมของอีกฝ่าย และก็เป็นไปตามอย่างที่เขาคิด คชาหลบตาแทบจะทันที
“ไม่ได้หรอก ...” ตอบอ้อมแอ้ม
“ทำไมไม่ได้ละ หื้ม?” มือหนาเชยคางของคชาขึ้นมา ...
เดี๋ยวนะเต๋า …. ตอนนี้พวกแกไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคนนะเว้ย! คนนั่งเต็มร้าน! แถมยังจะบรรดาพนักงานในร้านอีก ... แคร์สื่อบ้างมั้ยครับ?
“เดี๋ยวเฟรมว่า ...” ชื่อของใครบางคนหลุดออกมาจากริมฝีเรียวเรียวเล็ก แทบจะกระชากอารมณ์เต๋าให้ขาดผึ่ง
“เฟรมคือใครหรอคชา?” ต้นถาม พร้อมๆกับที่เต๋าลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินเข้าหลังร้านไปในทันที
“พี่ต้น .. เต๋าเป็นอะไร?” ปากแดงเริ่มเบะออก
“แล้วเฟรมคือใครหรอคชา?”
“พี่ต้นตอบคชามาก่อน ว่าเต๋าเป็นอะไร”
“คชาต้องบอกพี่ก่อนว่าเฟรมคือใคร แล้วพี่ถึงจะรู้ว่าเต๋าเป็นอะไร”
“เฟรมเป็นเพื่อนสนิทคชา แล้วตกลงว่าเต๋าเป็นอะไร?”
“เป็นแค่เพื่อนสนิทหรอ? แล้วทำไมเดี๋ยวเฟรมจะว่าถ้าเต๋าจะจองตัวคชา”
“คชาไม่รู้ แต่เฟรมบอกว่า อย่าให้ใครมายุ่ง อย่าคบกับใคร อย่าให้ใครจอง”
“แล้วคชาคิดกับเฟรมแบบไหน?”
“เฟรมเป็นเพื่อน!”
“แล้วกับเต๋าละ?”
“เต๋าก็เป็นเพื่อน ...” เสียงใสแผ่วเบาราวกับไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง
“คชาชอบใครมากกว่ากันระหว่างเต๋ากับเฟรม”
“มันไม่เหมือนกันนะพี่ต้น มันไม่เหมือนกัน ...”
“ไม่เหมือนยังไง?”
“ก็ ...”
ครืด ครืด
“สวัสดี” มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ
“อยู่ที่วังจาคอฟฟี่”
“อืม โอเค” คชาวางสายจากโทรศัพท์ ร่างเล็กลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ใบหน้าหวานหันไปมองที่ประตูหลังร้าน
“พี่ต้น คชาเข้าไปหลังร้านได้มั้ยครับ?”
“ได้สิ” เมื่อได้รับคำอนุญาตจากพี่ชายเจ้าของร้าน คชาก็เดินตรงไปยังประตู และเปิดเข้าไปข้างใน
“ผมว่ามันทะแม่งๆแล้วอะ” อ้นมองตามหลังเด็กน้อยที่หายเข้าไปหลังประตูบานใหญ่
“พี่ว่ามันทะแม่งตั้งแต่ไอ้เต๋ามันหงุดหงิดใส่คชาแล้วว่ะ”
“สรุปว่าไอ้เต๋ามันชอบน้องเขาแล้วอะดิ?”
“ชอบมั้ยไม่รู้ แต่มันเล่นไปส่งน้องเขาที่บ้านทุกวัน ส่งเมสเสจหาเขาทุกเวลาก่อนอาหาร3มื้อขนาดนี้ มันก็ยังไงๆอยู่ละ!”
“เฮ้ย! จริงปะเนี่ยพี่ต้น? พี่รู้ได้ไง?”
“โอ้ยแก! มีอะไรที่ธนษิตไม่รู้บ้าง? ไม่มี๊!”
“แล้วพี่ไปเอามาจากไหนอะ?”
“ฉันก็สืบเอาสิวะ!”
“แล้วพี่สืบจากไหนอะ?”
“ความลับ!” ต้นยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วเดินไปรับออเดอร์จากลูกค้า โดยไม่สนใจสีหน้าอยากรู้อยากเห็นของอ้นเลยแม้แต่นิดเดียว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เต๋าโกรธอะไรชา?”
“เปล่าครับ ไม่ได้โกรธ”
“โกหก”
“เต๋าไม่ได้โกหกนะคชา”
“คิดว่าผมดูไม่ออกหรอครับว่าคุณกำลังโกรธผมอยู่?” สรรพนามที่เปลี่ยนไปของร่างเล็กทำให้เต๋าเงยหน้ามอง ใบหน้าหวานดูนิ่งเสียจนน่ากลัว
“คชา ...”
“โกรธอะไรก็บอกมาดิวะ ถ้าไม่พูดแล้วจะให้ง้อยังไง?”
“ไม่ได้โกรธจริงๆ”
“อืม ได้ ไม่โกรธใช่มั้ย? ไม่ง้อนะ ไปละ แล้ววันหลังไม่ต้องไปส่ง กลับเองได้!” ว่าแล้วร่างเล็กก็เดินปึงปังออกจากร้านไปในทันที คชายืนอยู่หน้าร้านได้ไม่นาน ก็มีเด็กชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับคชาวิ่งมาหา แล้วทั้งคู่ก็เดินจากไป
“พี่ต้น! คชาอะ?!” เต๋าที่พึ่งออกมาจากหลังร้านก็เอ่ยถามหาเด็กน้อยของเขาทันที เพราะหวังว่า ออกมาจะเจอเจ้าตัวเล็กนั่งหน้าบูดอยู่หน้าร้าน
“ออกไปกับใครแล้วก็ไม่”
“อะไรนะ ..”
“พี่ไม่เข้าใจแกเลยวะเต๋า ตกลงแกคิดอะไรกับน้องมันรึเปล่า?”
“ผมไม่รู้ ..”
“ไอ้ที่ไปส่งเขาทุกวันนี่ มันเพราะอะไรวะ?”
“ผมไม่รู้ ..”
“เอาแต่พูดไม่รู้ๆแบบนี้ ถ้าเกิดว่าน้องมันโดนขโมยไปแล้วแกจะทำยังไง?”
“ผม .. ไม่รู้”
“ไอ้บ้าเอ๊ย! เอาแต่พูดไม่รู้ๆ ระวังไอ้เด็กที่ชื่อเฟรมนั่นจะเอาคชาไปเป็นของตัวเอง แล้วตอนนั้นแกจะเสียใจ!” ร่างเล็กของต้นทำหน้าหงุดหงิดใส่เต๋า ก่อนจะเดินไป ทิ้งให้ร่างสูงยืนอยู่หน้าร้าน .. ให้มันได้คิดอะไรกับตัวเองบ้าง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เชี่ย!” ปากแดงสบถออกมาเบาๆ ทันทีที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ขึ้นมาว่า ‘YOU LOST’
“อะไรเนี่ยชา? เป็นไรไป? ปกติเล่นเกมส์นี่ไม่เคยแพ้นี่” เฟรมเอ่ยทักเพื่อนตัวเล็กที่ทำหน้าบูดมาตั้งแต่เจอเขา ถามก็บอกว่าไม่มีอะไร มันเป็นอะไรของมัน?
“แม่ง ... เหี้ย”
“ห๊ะ?!” มันด่ากูป่าววะ?
“เป็นเชี่ยไรก็ไม่บอก คิดว่ากูง้อคนเก่งรึไง?!”
“กู .. กูไม่ได้เป็นไร ไม่ต้องง้อกูหรอก ..” เอ๊ะ ... เอ๊ะ ... มันหมายถึงกูเปล่าวะ?
“กูไม่ได้หมายถึงมึง!”
“อ .. อ่าวหรอ? แล้วมึงหมายถึงใคร?”
“คนงี่เง่า! เป็นบ้าอะไรก็ไม่เคยจะพูด! ไม่บอกแล้วจะรู้มั้ยว่าโกรธเรื่องอะไร?! ง้อคนก็ไม่เป็น! ไอ้บ้าเอ๊ยยยย!” มือเล็กยกขึ้นมาขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิด จากคำพูดของคชา ทำให้เพื่อนร่างสูงอย่างเฟรมอมยิ้ม
“มึงหมายถึงคนมึงเคยเล่าปะวะ?”
“เออ! ไอ้บ้านั่นแหละ!”
“ทำไมวะ? เขาโกรธมึง?”
“กูพูดถึงมึงแค่นี้เองนะ ทำไมต้องโกรธด้วยก็ไม่รู้” ริมฝีปากแดงยู่ลง งี่เง่าที่สุดเลย เต๋าอะ บ้า!
“โหยยย! นี่สิยิ่งไม่น่าพูด! เขาไม่รู้จักกู แล้วพอมึงไปพูดเขาก็หึงมึงดิครับผม!”
“เขาจะมาหึงกูทำไม? กูกับเขาไม่ได้เป็นไรกันนะเว้ย อีกอย่าง เป็นผู้ชายทั้งคู่ จะมาคิดไรกันได้ละ”
“นี่มึงงั่งหรือมึงโคตรงั่งวะ? คนไม่คิดอะไร เขาไม่ไปส่งที่บ้านหรอก เขาไม่มานั่งโกรธที่มึงพร่ำเพ้อถึงชายอื่นหรอก บางเรื่องนะเว้ย มึงอะ ฉลาดซะบ้าง”
“กูจะไปรู้มั้ยละ!”
“ไหนเล่ามาดิ๊ ว่ามึงพูดอะไร เขาถึงโกรธ”
“ก็ ...” ว่าแล้วร่างเล็กก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนสนิทฟัง
“ไอ้ควายยยยยยยย!” เล่าจบ เฟรมก็ด่าเพื่อนร่างเล็กทันที
“ด่ากูทำไมอะ?” ._.)
“ที่กูห้ามไม่ให้มึงคบกับใคร ไม่ให้ใครจอง เพราะกูเป็นห่วงมึง กลัวมึงโดนหลอก มึงพูดแบบนี้เขายิ่งคิดว่ากูชอบมึงดิ ชิบหายละ!”
“แล้วมึงไม่กลัวกูโดนเขาหลอกหรอ?”
“คชา มึงอะเป็นคนไม่ค่อยรู้อะไร อ่อนต่อโลก กูก็เป็นห่วง กลัวมึงเจอคนไม่ดี แต่พี่คนนี้ กูว่าเขาไว้ใจได้ มึงกลับไปง้อเขาเลย”
“กูไม่ผิด! ทำไมกูต้องง้ออะ!”
“เพิ่มให้อีกอย่าง มึงแม่งโคตรดื้อเลย” =____=
“กูไม่ได้ชอบเขา กูไม่ได้ผิด ทำไมกูจะต้องง้อ?! เขาสิต้องมาง้อกู!”
“แล้วถ้าเกิดเขาไม่มาง้อมึงอะ?”
“ก็ .. ก็ ... ช่างแม่งดิ! กูไม่แคร์” ไหล่ยกขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ แต่ในใจก็แอบคิดไม่ได้ว่า ... แล้วถ้าเต๋าไม่มาง้อเขาละ?
“เดี๋ยวนี้มึงไม่พูดถึงน้องน้ำหวานเลยเนอะ ...”
“เลิกคุยนานละ” คชาทำหน้าเซ็งเมื่อนึกถึงเด็กสาวที่ตนเคยชอบ
“เลิกคุยเพราะมาคุยกับพ่อหนุ่มร้านกาแฟ?”
“พ่อมึงดิครับผม! =_=”
“ให้มันแน่ ถ้าเขาไม่มาง้อ มึงก็นั่งเป็นเป็ดหงอยอยู่นี่ละว้า”
“เขาไม่มาง้อ ... กูก็ไม่ได้อะไรซักหน่อย ..”
“แล้วถ้าเขามาง้อมึง มึงจะหายงอนปะ?”
“ไม่รู้ .. ขอคิดก่อน”
“คิดเร็วๆละกัน”
“ทำไมวะ?”
“เขามายืนอยู่หน้าบ้านแล้วโน่นแหนะ!”
******************************************************************************************************************
อิอิอิอิอิอิอิอิอิ หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกก
จริงๆก็ไม่ได้ว่างหรอก จะสอบแล้ว แต่สู้รบกับแกรมม่าไม่ไหวเลยเอามาลง
ขอบคุณทุกคอมเม้นและกำลังใจคะ (:
ความคิดเห็น