คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
____________________________________________________________________
“พี่คชาๆ วันนี้จอยกลับบ้านเย็นน่ะ” เสียงใสของเด็กสาวที่สวมชุดนักเรียนคอนแวนต์ดังขึ้นจากชั้นบนของบ้าน
“เรียนพิเศษหรอ?” เด็กหนุ่มร่างเล็กที่กำลังพยายามผูกเน็คไทด์ที่คอเองด้วยความยากลำบากหันไปถาม
“เปล่าอะ เพื่อนชวนไปกินเค้ก” เด็กสาวพูดด้วยใบหน้าแดงๆทันทีที่นึกถึงชายหนุ่มผิวขาวคนนั้น และแน่นอน มีหรือที่พี่ชายอย่างเขาจะไม่รู้?
“อะไร! ไปอีกล่ะ?! จะไปหาผู้ชายใช่มั้ยเธอน่ะ!”
“พี่คชาพูดงี้ จอยดูโคดแย่เลยว่ะ ไปกินเค้กเฉยๆ ส่วนพี่เต๋าอะ .. ประเด็นรอง” -/-
“พี่คชาของเธอหล่อกว่าตั้งเยอะ! มั่นใจปะว่ะว่าไอ้ซีดนั่นเป็นคนอะ คนหรือผีดูดเลือด!”
“อย่าแรงได้ปะ?! พี่เต๋าเป็นคนเว้ย! หล่อด้วย!” หญิงสาวเท้าเอวมองหน้าพี่ชายอย่างหาเรื่อง
“พี่หล่อกว่าว่ะโทษที!” เด็กหนุ่มยักไหล่อย่างไม่แคร์ นึกถึงหน้าไอ้ซีดนั่นแล้วหมั่นไส้ทุกที เหอะ!!!
“จ้า! พ่อคนหล่อ หล่อแต่ผูกเน็คไทด์ไม่เป็น หล่อกากชัดๆ” จอยเดินตรงเข้ามาแก้มัดปมมั่วๆที่พี่ชายเธอผูก ก่อนจะผูกเน็คไทด์ให้พี่ชายอย่างที่เคยทำประจำ
“นายเต๋าอะไรนั่นแก่กว่าเธอตั้งเยอะไม่ใช่เหรอ? ไปสนใจเด็กกางเกงน้ำเงินดีกว่ามั้ง?”
“ไม่เคยฟังเพลงของเอบีนอมอลหรอ? อายุเป็นเพียงแค่สายลมผ่านพัดไป!”
“แล้วยังไง? ไม่เข้าใจ ทำไมพวกผู้หญิงชอบไปร้านนั้นจังว่ะ?!”
“นี่พี่คชา! พนักงานร้านนั้นหล่อๆทั้งนั้นเลยน่ะ ทั้งพี่เต๋า พี่อ้น พี่เจมส์ นี่ไม่รวมเจ้าของร้านที่ชื่อพี่ต้นน่ะ แต่พี่ต้นออกแนวน่ารักๆมากกว่าอะ > <”
“ ... เร๊อะ?!” ผมมีคำถามครับ! ผู้ชายหล่อกับผู้ชายน่ารักแม่งต่างกันยังไงว่ะ? =___=;;
“จอยไปเรียนแล้วน่ะ พี่คชาอย่าซ่าไปตีกับใครอีกล่ะ บั้ยบาย~” หญิงสาวโบกมือแล้วถือกระเป๋าจาคอปวิ่งออกนอกบ้านไป
คชามองตามหลังน้องสาวตัวยุ่งที่ขึ้นรถประจำทางไปโรงเรียน แล้วหันกลับมามองอาหารเช้าที่วางบนโต๊ะ แหม~ อุส่าห์ทำแซนวิชไว้ให้น้อง แต่ก็ .. กินเองก็ได้ว่ะ! -3-
ร่างเล็กๆเดินกินแซนวิชมาตามทางเรื่อยๆ สาบานได้ว่าถ้าไม่เห็นเครื่องแบบโรงเรียน ใครต่อใครคงคิดว่าเป็นนักเรียนม.ปลายกางเกงน้ำเงินแสนน่ารักแล้วน่ะเนี่ย! ท่าทางไม่ได้เหมาะกับเครื่องแบบช่างกลเลยซักนิดเดียว ยิ่งเห็นท่ากินแซนวิชนี่แบบ เด็กสุดๆ น่ารักสุดๆ!
“สวัสดีจ้ะคนสวย” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลังร่างเล็กที่พยายามเลียครีมชีสที่ติดปลายจมูกอยู่ ใบหน้าหวานหันไปมองอย่างติดจะเซ็งเล็กน้อย กูกำลังใช้ความพยายามในการเลียจมูกอยู่น่ะเว้ย!
“ขอโทษที ผมผู้ชาย”
“ไม่บอกไม่รู้เลยน่ะเนี่ยย? สวยขนาดนี้ มีผัวยังจ้ะ?!” ร่างเล็กมองตราสถาบันถึงได้รู้ว่าเป็นสถาบันคู่อริ
“โทษทีว่ะ กูไม่มีเวลาว่างคุยเล่นกับพวกมึง”
“อ่าวน้องสาว พูดงี้ก็สวยสิจ้ะ เดี๋ยวจับทำเมียแม่งตรงนี้เลยดีมั้ย?!”
“ซูมปากกูน่ะ ซูมปากกู ...แดก-ขี้-กู-ไอ้-ห่า!!!!” คชาคว้างเศษหัวหอมในแซนวิชใส่หน้าคู่อริแล้วติดเกียร์หมาวิ่งแน่บทันที ใครจะอยู่ให้แม่งเอาหัวหอมยัดปากกูว่ะ!!!
“เฮ้ยเชี่ย!! ตามเว้ย!!” นักเรียนช่างกล4-5คนวิ่งตามร่างเล็กบางที่เผ่นแน่บแบบไม่คิดชีวิต เชี่ยเอ๊ยยย!! ชีวิตกูจะสงบซักวันได้มั้ยเนี่ยยังแดกแซนวิชไม่เสร็จเลย!! T[]T
ร่างเล็กวิ่งตรงเข้าซอยเล็กๆแล้วเลี้ยวขวับไปอีกทาง ทำให้กลุ่มนักเลงพวกนั้นตามไม่ทัน ร่างเล็กผ่อนลมหายใจหอบถี่ ก่อนจะออกวิ่งอีกครั้ง เพราะนี่เขาไปโรงเรียนสายแล้ว โดนเล่นแน่ๆ เทอมนี้คะแนนจิตพิสัยเขาติดลบแล้วน่ะเว้ย T^T
ร่างเล็กบางวิ่งตามทางมาเรื่อยๆ แต่ทันใดนั้น!!!!
“เหวออออ~!!!!”
ป้าบบบบ!
สะดุดขี้มดล้มกองหน้าคว่ำ .... หมดภาพพจน์นักเลงช่างกลชอบตีกันเลยกู =____________________=;;
“ซี้ดดด” ร่างเล็กยกมือขึ้นลูบบริเวณริมฝีปากตัวเอง ก็ล้มหน้าคว้ำ แม่งก็กระแทกสิครับ หน้ากู หมดหล่อล่ะเนี่ย ฮือออออออออออออออออออ
คนตัวเล็กยกข้อศอกขึ้นมาดูแล้วก็ต้องทำหน้ายู่ ก็ข้อศอกถลอกเป็นแผลขนาดนี้ หน้าเขาจะเหลือมั้ยล่ะ? ถ้าไปโรงเรียนสภาพนี้ อาจารย์ต้องหาว่าเขาไปมีเรื่องมาแน่ๆเลย โด่! คชาเคยหาเรื่องใครที่ไหนล่ะ? มีแต่เรื่องตังหากที่มาหาคชา =3=
ร่างเล็กลุกขึ้นมาจากพื้น แต่ในทันใดก็ต้องลงไปกองอีกรอบ แม่ง!!! ขาพลิกอีก ชีวิตกูจะซวยซ้ำซวยซ้อนไปไหนว่ะเนี่ย? ไปโรงเรียนสายไม่พอ ยังขาพลิกอีก! เออ! กูไม่ไปโรงเรียนแล้วก็ได้ T^T
คชาพยายามยันตัวขึ้นมาจากพื้น แต่ด้วยข้อเท้าที่บวมเป้งทำให้ร่างเล็กถอดใจ ลุกยังไม่ขึ้นเลย แล้วจะเอาแรงที่ไหนเดินกลับบ้านว่ะเนี่ย?
“เฮ้! คุณ! เป็นอะไรรึเปล่า?” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยอยู่ด้านหลัง
“เฮ้ย!!! นาย!!!!” มือขาวบางชี้หน้าชายหนุ่มผิวขาวที่ยืนอยู่อย่างตกใจ
“อ่าวคุณ ...” ร่างสูงเองที่ดูตกใจไม่แพ้กัน ก็คนตัวเล็กคนนี้ทำไมมานั่งกองอยู่หลังร้านเขาว่ะ?
“นาย ... มาทำไรตรงนี้อะ?!”
“ผมสิต้องถามว่าคุณนอนกองทำไมหลังร้านผม?”
“ขาพลิก ..” คิ้วเรียวสวยย่นเข้าหากัน ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างเผลอตัว ดวงตาคู่สวยช้อนมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ชายหนุ่มผิวขาวเกิดอาการหายใจติดขัดขึ้นมาในทันที
“อ ..เอ่อ ...ยืนไหวมั้ย?”
“ไม่ไหว ... เจ็บ” ท่าทางแสนน่ารักเหมือนเด็กๆทำให้ร่างสูงอดยิ้มไม่ได้ คนตัวโตก้มลงไปค่อยๆพยุงร่างเล็กขึ้นมา น่าแปลก ... ที่คชาตัวเบาอย่างไม่น่าเชื่อ รู้ว่าตัวเล็ก แต่ไม่คิดว่าจะตัวเบาได้ขนาดนี้
“หกล้มหรอ?” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ทันทีที่เขาพาร่างเล็กมานั่งอยู่บนโซฟาในร้าน
“ฮื่อ”
“ไปทำยังไงถึงได้หกล้มล่ะเรา?” ริมฝีปากเล็กๆยู่ใส่อย่างขัดใจ พูดจาแบบนี้เหมือนเขาเป็นเด็กไม่มีผิด!
“ก็เมื่อเช้ากินแซนวิชอยู่แล้วก็มีโรงเรียนคู่อริมากวนใส่ เลยปาหัวหอมใส่หน้าแล้วก็วิ่งหนีมาอะ” ร่างเล็กตอบแล้วมองคนตัวโตที่ทายาที่ข้อเท้าเขา ก่อนจะนวดเบาๆ
“หื้ม? ปาหัวหอมใส่หน้าเนี่ยน่ะ?” ร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่เคยเห็นเด็กช่างกลที่ไหนตีกันน่ารักขนาดนี้มาก่อน สาบานเหอะ!!!
“ก็ตอนนั้นมันหาอาวุธไม่ทันนี่นา ในมือมีแต่แซนวิชอะ เลยปาหัวหอมใส่มันซะเลย!” ร่างเล็กตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนเด็กเวลาภูมิใจในการทำอะไรซักอย่าง เต๋าหัวเราะเบาๆแล้วพันผ้าที่ข้อเท้าร่างบาง
“แล้วหน้าอะ โดนต่อยมาเหรอ?” นิ้วโป้งของร่างสูงเอื้อมมาแตะเบาๆที่ริมฝีปากเล็ก แต่ก็ต้องโดนมือบางของอีกคนตีกลับมา
“อย่ามาแตะน่ะ!!!” ร่างเล็กตะโกนใส่หน้า ทำให้เต๋าอึ้งเล็กน้อย นี่เจ็บหรอหรือเขาแตะแรงไป?
“เจ็บหรอ? ขอโทษน่ะครับ”
“ไม่ได้เจ็บ แต่มือนั่นน่ะ พึ่งทายาที่เท้ามาน่ะ ไปล้างมือก่อนมาแตะสิ!” คชาส่ายหัวไปมา แล้วชี้นิ้วไล่ให้ร่างสูงตรงไปล้างมือ เต๋าทำได้แค่เพียงอมยิ้มแล้วเดินตรงไปล้างมือตามคำสั่งของเด็กน้อยที่นั่งกอดอกอยู่บนโซฟา
“ล้างมือแล้ว ตกลงจะบอกได้รึยังว่าแผลที่ปากหน่ะ โดนต่อยมาหรอ?” เต๋าย้ายตัวมานั่งข้างๆร่างบาง
“เอียงหูมานี่ๆ” คนตัวเล็กกวักมือเรียกด้วยท่าทางน่ารัก ทำให้เต๋าเอียงหูไปหา
“รู้แล้วอย่าบอกใครน่ะ ... เมื่อกี้ที่ล้มอะ หน้ากระแทกพื้น ปากเลยเป็นแผล” คชากระซิบแล้วทำหน้าจริงจัง
“โอเคๆ ไม่บอกใครแน่นอน!” เต๋าทำหน้าจริงจังกลับ แต่ภายในใจกลับหัวเราะร่า ให้ตายเถอะ บอกกับผมทีว่านี่คือเด็กช่างกล ไม่ใช่หนูน้อยโรงเรียนประถม!
“สัญญาก่อนสิ!” ร่างเล็กชูนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้า
“ครับผม สัญญาเลย” เต๋ายกนิ้วไปเกี่ยวก้อยกับอีกคน ไม่นานนักคชาก็ดึงมือตัวเองออกแล้วพ่นลมหายใจออกมา
“แล้วนี่นายเป็นใครเนี่ย? ทำไมฉันต้องมาบอกเรื่องน่าอายแบบนี้กับนายด้วย?!”
“ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องน่าอายเลยน่ะ ของแบบนี้ ใครก็เป็นกันทั้งนั้น”
“ก็รู้ .. แต่ฉันไม่ได้รู้จักนายซักหน่อย ทำไมต้องมาบอกด้วยว่ะเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเอง!”
“อืม นั่นน่ะสิ ทั้งๆที่คุณก็ไม่ชอบหน้าผม .. ใช่มั้ย?”
“อือ โคดหมั่นไส้เลยว่ะ”
“ฮ่าๆ หมั่นไส้ผมเพราะแค่น้องสาวคุณชอบผมเนี่ยน่ะ?”
“นี่! ไม่ต้องมาคุณๆผมๆน่ะ ฉันคนเถื่อน ไม่ชอบเว้ย!”
“แล้วจะให้เรียกอะไร? คุณอายุเท่าไหร่?”
“18แล้ว”
“ผมอายุ21แล้ว คุณก็เป็นน้องผมน่ะสิ”
“ตาแก่! =w=”
“ว่าไงครับเด็กน้อย? ^^”
“ไม่ใช่เด็กน่ะเว้ย!” ร่างเล็กจิ๊ปากใส่คนตัวโต มือบางก้มลงมองนาฬิกาของตนเอง แปดโมงครึ่ง ... เออดี กูไม่ไปเรียนก็ได้ TT
“แล้วนี่ไม่ไปโรงเรียน?”
“ไม่ไปแล้ว ก็สายขนาดนี้แล้ว ลามันไปเลย”
“จะกลับบ้านมั้ย? เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เอาอะ!” ร่างเล็กเอ่ยออกมาทันควัน
“แล้วจะไปไหน?”
“อยู่นี่ได้ปะ?”
“หื้มม? อยู่ที่นี่? ไม่ดีหรอกมั้ง?”
“ก็อยากรู้ ว่าทำไมพวกสาวๆถึงชอบมาที่นี่กัน น่ะๆ อยู่ด้วยน่ะ เดี๋ยวตอนเย็นจอยจะมากินเค้ก จะได้กลับพร้อมจอยเลย น่ะน่ะ” มือบางดึงชายเสื้อร่างสูง ทำให้เต๋ายื่นมือออกไปบีบจมูกรั้นนั้นอย่างอดไม่ได้
“ก็ได้ แต่ต้องอยู่หลังร้านน่ะ เดี่ยวพี่ต้นมาแล้วจะว่าเอา”
“อยู่ในร้านไม่ได้หรอ? เดี๋ยวคชาสั่งของมากินก็ได้ เป็นลูกค้าไง” สรรพนามที่เปลี่ยนไปของร่างเล็กทำให้เขาต้องอมยิ้มขึ้นมาอีก ... น่ารักจริงๆ
“แล้วคชาอยากกินอะไร?”
“อยากกินเค้กอะ ช้อกโกแล็ต! กับลาเต้ร้อนน”
“งั้นเดี๋ยวไปทำให้ จริงๆตอนนี้ไม่ใช่เวลาเปิดร้านเลยน่ะเนี่ย”
“เต๋าทำให้คชาก่อนไง น่ะ”
“เฮ้อออ รู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย?”
“รู้ตัว? รู้ตัวอะไร?”
“ไม่มีอะไรหรอก ^^” ร่างสูงอมยิ้มแล้วเดินไปที่เคาท์เตอร์เพื่อทำลาเต้ร้อนให้คนตัวเล็ก
จะรู้ตัวบ้างมั้ยน่ะ? ว่าน่ารัก น่ารักมากจริงๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนแรกกะว่าแบบมาถึงชาเห้วๆเลย เถื่อนๆ แต่ไหงโมเอ้ได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆ
ใครอยากเห็นบาริสต้าจีบเด็กช่างกล ติดตามตอนต่อไป!!
วันนี้เราไปดูส.ค.ส สวีทตี้มากับน้องเบลล์(writer 's) พี่เลี่ยง(writer bloody night) พี่มิ้ว(writer little japanese doll) แล้วก็พี่พลอยพี่แอ๋ม
ใครดูแล้วจิ้น ว่านโทนี่ แบบพวกเราบ้าง? เรา6คนนั่งฟินว่านโทนี่อยู่ในโรงอะ อ้ากกก > <
จบการเวิ่น สวัสดีจ้า
ขอบคุณทุกคอมเม้นและกำลังใจ (:
ปล.มีแต่คนรักเด็กช่างกล งั้นบาริสต้า เราขอน่ะ ... ก๊าก!
ความคิดเห็น