คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 12
Chapter 12
____________________________________________________________________
พูดไปแล้ว ....
คชาพูดออกไปแล้ว ...
พูดออกไปแล้วว่าชอบ ...
แต่ทำไม .... ผลตอบรับที่ได้กลับมาคือแบบนี้ละ?
ร่างเล็กหอบหายใจ คำพูดที่เก็บไว้ ได้พูดออกไปหมดแล้ว หัวใจดวงน้อยๆเต้นระส่ำอย่างควบคุมไม่ได้ ดวงตากลมโตสบสายตาร่างสูงที่มองมา สายตาที่อ่านไม่ออก ใบหน้าหล่อเรียบเฉย
“เต๋า ...”
“คชา รู้มั้ยครับว่าพูดอะไรออกมา?” น้ำเสียงทุ้มที่ฟังดูแล้วเหมือนจะดุอยู่กรายๆ พร้อมกับดวงตาคมที่มองมาอย่างตำหนิ
ทำไมกันนะ ... ฟังแล้วน้ำตามันพาลจะไหล
“รู้ ... รู้สิ” ร่างเล็กกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ลำคอแห้งผาก เขาพูดอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ? ก็พูดออกไปแล้ว ความรู้สึกนั่นน่ะ ทำไมผลตอบรับถึงเป็นแบบนี้ ผลตอบรับคือการที่เขาโดนตำหนิน่ะเหรอ? มันไม่แฟร์เลยนะ
“คชาคิดแล้วใช่มั้ยครับถึงได้พูดออกมาแบบนี้”
“…” ริมฝีปากปากเม้มจนบางเฉียบ ไม่ตอบคำถาม ใบหน้าหวานก้มลงต่ำ มองปลายท้าตัวเอง น้ำตาในดวงตากลมโตเริ่มเอ่อล้น
ที่กัดปากไว้ เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าได้ยินเสียงสะอื้น ที่ก้มหน้า เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าเห็นน้ำตา ไม่อยากจะที่จะต้องโดนว่า เขาไม่เข้าใจ เขาทำอะไรผิด?
“วันวาเลนไทน์คชาได้ของขวัญบ้างมั้ยครับ?”
ห ... ห๊า? คชาเงยหน้าพรึบขึ้นมามองหน้าคนตัวสูงที่นั่งยิ้มเอ๋ออยู่ตรงหน้า
เดี๋ยวนะ ... เมื่อกี้เต๋าว่าไงนะ?
“ทำหน้างงทำไมละคชา วันวาเลนไทน์ที่ผ่านมาคชาได้ของขวัญบ้างมั้ยครับ?”
“เต๋า ... เต๋าถามทำไมอะ? ไม่ได้โกรธคชาแล้วหรอ?”
“อะไร? เต๋าไปโกรธคชาตอนไหนครับ? หื้ม?” คนตัวสูงดีดหน้าผากเนียนเบาๆ แล้วยิ้มให้ อันที่จริงถ้ายื่นหน้าเอาหน้าผากตัวเองไปโขกอีกคนได้ก็คงจะทำไปแล้ว เล่นทำหน้างงซะน่ารักขนาดนี้..
“ก็เมื่อกี้ ....” ฟันคมกัดลงบนริมฝีปากล่างของตัวเอง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ เมื่อกี้เต๋าโกรธเขาไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมนึกจะเปลี่ยนเรื่องก็เปลี่ยนงี้วะ? ตามไม่ทันนะเว้ย!
“ฮื่ออออ!!” มือเล็กยกขึ้นขยี้ผมตัวเองอย่างขัดใจ ริมฝีปากแดงๆยู่ลง ไม่เข้าใจอะ!
“คชาตอบเต๋าสิครับ”
“ตอบบ้าอะไรเล่า! อะไรของเต๋าเนี่ย นึกจะเปลี่ยนเรื่องก็เปลี่ยน ไอ้บ้าเอ๊ย!” ริมฝีปากแดงยู่ คิ้วเรียวขมวดพร้อมกับสะบัดหน้าไปอีกทาง
งอน!!!!
“โอ๋ๆ อย่างอนสิคร้าบบบ แค่แกล้งเล่นเฉยๆ คชาตอบผมมาก่อนสิว่าตกลงเคยมีคนให้ของในวันวาเลนไทน์รึเปล่า?”
“จะถามไปทำไม? จะเอาไปแข่งแฟนพันธุ์แท้เหรอ?” น้ำเสียงตวัด ชัดเจน .. อารมณ์ล้วนๆ
“ไม่เอาไปแข่งแฟนพันธุ์แท้หรอกครับ แต่อยากได้เป็นแฟนแท้ๆ แท้เหลาๆ เหลาแหลมเปี๊ยวเลย~”
“คิดว่าตลกมากปะ?!” ปากก็พูดไปอย่างนั้น แต่คชาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะหับมุขแป่กๆของชายหนุ่มตัวขาว
“ไม่ขำหรอคะ?”
“แป่ก! เสี่ยว!”
“เสี่ยวแล้วรักปะ?”
“ไม่รักแล้ว คชาไม่รักเต๋าแล้วด้วย!” แลบลิ้นใส่1ที เล่นเอาคนตัวสูงหลุดขำ ก็ถ้าจะน่ารักขนาดนี้ละก็นะ
“แย่จัง แต่เต๋ารักคชาไปแล้วนี่ครับ ทำไงดีละ?”
“ทำใจซะ!” ใบหน้าหวานๆขึ้นสีระเรื่อ บ้าเอ๊ย ...
“ตกลงจะตอบได้ยังว่าวันวาเลนไทน์มีคนเอาของมาให้บ้างมั้ย?”
“มีบ้าง แล้วถามไมอะ?”
“งั้นของขวัญวาเลนไทน์ปีที่จะถึงนี้ คือการรับเต๋าไปเป็นแฟนเนี่ย จะลำบากใจมั้ยครับ?”
“...”
“ว่าไงครับคชา? ลำบากใจมั้ย?”
“...ลำบากใจ”
“อ่าว ...” คราวนี้เศรษฐพงศ์ถึงกับขำไม่ออก
“ไม่เอาวันวาเลนไทน์ได้มั้ย? อีกตั้งนานกว่าจะถึงวาเลนไทน์ เดี๋ยวเต๋าก็แก่เกินกว่าจะเป็นแฟนคชาหรอก ..”
ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างเสียไม่ได้ คำตอบของคนตรงหน้าน่ารักเสียจนอยากจะดึงเข้ามากอดแน่นๆ ติดที่ว่า มีโต๊ะกันอยู่ แล้วยังสายตาอยากรู้อยากเห็นของหลายๆคนที่มองมา ไอ้หลายๆคนที่ว่าก็คงจะเป็นเจ้าตัวยุให้ร่างเล็กมาบอกรักเขาละมั้ง?
ร้ายจริงๆแก๊งนี้ ...
“ต่อให้เต๋าแก่ยังไง เต๋าก็ยังอยากให้คชาเป็นแฟนเต๋านะ”
“ฮื่อ เสี่ยวอีกแล้ว”
“คชาเคยฟังเพลงของซันนี่มั้ยครับ?”
“เคยสิ!! เกิร์ลบริงอะบอยส์เอ๊าท์~”
“ไม่ใช่ครับคชา! ไม่ใช่ซันนี่เกิร์ลเจเนอเรชั่นครับ ซันนี่ คุณโจอะ ในเนื้อคู่ประตูถัดไปอะ”
“โจศักดิ์อะนะ?”
“ใช่ครับ ที่เขาร้องว่า ฉันอยากเห็นเธอทุกวัน”
“อ๋อออ เคยฟัง ทำไมหรอเต๋า?”
“ชารอเต๋าแป้บนึงนะ” ร่างสูงลุกจากเก้าอี้เดินไปหลังร้าน ดวงตากลมมองตามไป ไปไหนของเขาวะ? คนกำลังเคลิ้มๆเลย ค้างซะงั้นอะ =____=
ไม่นานนักชายหนุ่มผิวขาวก็เดินกลับมาพร้อมกีต้าร์โปร่งตัวเก่ง มือหนาลากเก้าอี้ไม้มาวางตรงหน้าคนตัวเล็ก รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งไปให้คนที่นั่งคอยอยู่ แก้มป่องๆขึ้นสีชมพูดูน่ารักน่าเอ็นดู
นิ้วชี้ของชายหนุ่มกดสายกีต้าร์แล้วเกาออกมาเป็นท้วงทำนองอย่างไพเราะลูกค้าหลายคนในร้านเริ่มหันมาสนใจกับการเปิดคอนเสิร์ตเล็กๆของเจ้าชายกาแฟรูปหล่อ บางคนก็เบนความสนใจไปมองหนุ่มน้อยตัวเล็กหัวเห็ดที่นั่งหน้าแดงๆอย่าน่ารักน่าชัง ราวกับตุ๊กตาตัวน้อยๆ
“คือว่าคือ เอ่อ คือว่าวันนี้มัน มีไอเดียมานำเสนอให้กัน
คือว่าเรา อ่า แบบว่ามาอยู่ด้วยกัน อยู่กันไป ไปถึงไหนถึงกัน ..”
เสียงทุ้มขับร้องเพลงไปพร้อมกับเกากีต้าร์เบาๆ เนื้อเพลงที่ฟังแล้วแสนจะน่ารัก ทำให้จินตนาการได้ถึงชายหนุ่มขี้อาย พูดไม่เก่ง ซักคนที่กำลังพยายามจะบอกรักคนที่เขารักจนสุดหัวใจ หากแต่ ไม่รู้จะใช้คำพูดยังไงให้สวยหรู ให้ฟังดูเข้าที ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าการบอกรักครั้งนี้ จะให้คนๆนั้นหวานซึ้งหรือเปล่า?
ปีสองปี สามปี สี่ปี ห้าปี เราจะมีกันอย่างนี้ได้ไหม
เป็นสิบปี ยี่สิบปีเรื่อยไป ขอให้เธอรับไว้พิจารณา
เต๋าอยากจะมีคชาแบบนี้ไปเรื่อยๆ อยู่กันไปเป็นปี หลายปี อยากจะให้คชารู้ อยากให้คชาพิจารณาดู
รู้ฉันมีข้อเสียเต็มไปหมด ไม่มีอนาคตแบบสุดๆ
ปากก็หมาระรานไม่หยุด แต่ฉัน ฉัน ฉัน ฉัน…
ข้อเสียของเขามีมากมาย ทั้งเป็นคนพูดน้อย แสดงความรู้สึกไม่เป็น ง้อคนไม่เก่ง มีดีแค่ทำขนม ชงกาแฟ อนาคตจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ ...
ฉันอยากเห็นเธอทุกวัน เช้า สาย บ่าย ค่ำ
อยากเห็นเธอตอนแก่จัง มันดีที่เราอยู่ด้วยกัน
มันดีอย่างกับฝัน จะอยู่ด้วยกันไปจนแก่มั้ย
เต๋าเองอยากเห็นคชาในทุกๆวัน เป็นคนสุดท้ายที่เจอก่อนเข้านอน และเป็นคนแรกที่เจอในตอนเช้า อยากจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่ ดูแลซึ่งกันและกันตลอดไป มันดีอย่างกับฝัน .. มันดีจริงๆนะ ..
เพลงทำนองน่ารักๆ ก็จบลงพร้อมกับเสียงปรบมือ เจ้าชายกาแฟตัวขาวหันไปยิ้มรับเป็นการขอบคุณ ก่อนจะหันมามองคนตรงหน้าที่นั่งหน้าแดงอยู่
“ว่าไงครับ? จะอยู่ด้วยกันไปจนแก่มั้ย?”
“แล้วเต๋าจะอยู่กับคชาไปจนแก่มั้ยละ?”
“มีคนเคยพูดไว้ว่า อยู่ด้วยกันตลอดไปมันไม่มีจริง เพราะฉะนั้น เต๋าจะบอกว่า เต๋าจะอยู่กับคชาจนกว่าเราจะตายจากกันไป อาจเป็นคำพูดที่ฟังแล้วไม่หวาน แต่ความหมายของมันก็คือ อยู่ด้วยกัน จนกว่าอีกฝ่ายจะสิ้นลมหายใจ เต๋าเป็นคนพูดไม่เก่งนะ แต่ก็ ...”
“…”
“เป็นแฟนกับผู้ชายห่วยๆคนนี้ได้มั้ยครับ?”
“ก็ ...”
“ ... ชอบไปซะขนาดนี้แล้ว ไม่ยอมเป็นก็ยังไงอยู่ปะ?” คำตอบซื่อๆของคนตัวเล็กทำให้ชายหนุ่มยิ้มกว้าง คนตัวสูงดึงร่างเล็กเข้าไปกอดไว้แน่น ท่ามกลางสียงร้องแซวของบรรดาเพื่อนๆ
“ปล่อยเลย! อายคนอื่นเขาบ้างมั้ยเนี่ย?!”
“จะอายทำไมละ? แฟนเต๋าน่ารักขนาดนี้”
“ไอ้บ้าเอ๊ย!” คชาได้แต่ก้มหน้างุดๆซุกหน้าอกกว้างของอีกฝ่าย ยิ่งได้ยิ่งเสียงแซวของยัยน้องสาวตัวดีลอยมา เขายิ่งจะอยากแทรกตัวลงไปในพื้นไม้ แล้วไปโผล่ข้างนอกจริงๆเลยอะ ฮืออ
“ฮิ้วววว ในที่สุดพี่ชายจอยก็ขายออกแล้ว พี่ต๋าวววว อย่าลืมไปสู่ขอนะค๊า~”
ฮือ .... พวกบ้าเอ๊ย T T
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นี่พี่คชา~ วันนี้จอยอยากกินขนมปังปิ้งหน้าหมู่บ้านอะ แวะซื้อก่อนได้ปะ?” เด็กสาวในชุดโรงเรียนคอนแวนต์เดินกระโดดโลดเต้นมาพร้อมกับพี่ชาย กระเป๋าจาคอปใบโตของเธอ ตอนนี้ไปอยู่ในมือของพี่ชายซะแล้ว
“อือ เอาดิ อยากกินนมร้อนด้วย” คนตัวเล็กเดินล้วงกระเป๋าเอื่อยๆตามหลังน้องสาว เสื้อหนังเรียนช่างกลหลุดออกนอกกางเกง
“ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นๆแล้วเนอะ ต้นเดือนพฤศจิกายนแบบนี้อะ” เด็กสาวยกมือขึ้นกอดตัวเองหลวมๆ ไม่นานนัก มือบางของพี่ชายก็วางแหมะลงบนศีรษะของเธอ
“ถ้าหนาวมากนัก ก็รีบๆหาคนมาดูแลสิ พี่อยู่ดูแลแกไปตลอดไม่ได้หรอกนะ”
“อะไรของพี่เนี่ย? พูดจาเป็นคนแก่ไปได้?”
“ไม่รู้สิ พี่แค่รู้สึกว่า ... ไม่รู้ว่ะแก!”
“นี่พี่คชา พี่ไม่ต้องห่วงจอยหรอกหน่า จอยเองก็โตแล้ว ถึงจอยจะชอบให้พี่ดูแลจอยก็เหอะ”
“แกว่าพี่กับเขาจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่จริงๆมั้ยวะ?”
“จะไปคิดมากทำไมล่ะพี่คชา แค่ตอนนี้พี่มีความสุขก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?”
“แต่พี่มีห่วงงงงง!” ร่างเล็กลากเสียงยาน ก่อนจะนิ้วจิ้มหน้าผากของน้องสาว
“ก็บอกแล้วว่าจอยดูแลตัวเองได้ พี่ไม่ต้องไปคิดถึงอนาคตตอนนี้หรอก ตอนนี้ที่เราจะต้องคิดก็คือ จอยจะกินขนมปังปิ้งหน้าอะไรต่างหาก!” เด็กสาวหัวเราะร่า แล้ววิ่งข้าไปที่ร้านประจำอย่างคุ้นเคย คชามองตามน้องสาวตัวน้อย ที่บัดนี้กลายเป็นเด็กสาวไปเสียแล้ว
เอ ... หรือเราจะแก่แล้ววะ?
“พี่คชา! นมร้อนหวานมากหรือน้อย?!” เสียงใสๆของน้องตะโกนถามมา อันที่จริง มันก็เป็นอย่างที่จอยพูดนะ จะไปคิดถึงอนาคตมากมายทำไม แค่คิดเมนูของกินให้กับตัวเองแต่ละวันก็วุ่นวายเกินไปละ!
แต่ตอนนี้ ... ท้องร้องแล้วอะ!
“จอยยย ขอนมร้อน เอาหวานๆ แล้วก็หนมปังปิ้งแยมสตอเบอรี่ให้พี่ด้วยนะ 2 แผ่น!”
********************************************************************************************************
เฮ่นโหลววววววววววววว สอบเสร็จละเฟร้ยยยยยย
รอนานดิ?
เราลงช้าเพราะว่าช่วงนี้ยุ่งกับสอบ แล้วก็กำลังจะรวมเล่มฟิคเรื่องนี้แล้วฮู้วเร่ห์~
น่าจะเปิดให้จองกันช่วงกันยาตุลาคะ
แต่จะมีคนซื้อมั้ยนี่อีกเรื่อง =_=;;
ใครไปคอนคู่เต๋าคชาเจอกันได้นะ (:
ขอบคุณทุกคอมม้นและกำลังใจคะ (:
ปล.อย่าด่าที่ลงช้าไม่งั้นเราอาจนอยด์และทำให้ลงตอนต่อไปช้าอีก
กราบขออภัยมา ณ ที่นี้
ความคิดเห็น