คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 10
____________________________________________________________________
“แกว่ามันทำอะไรอยู่?”
“ทะเลาะกันแน่”
“รู้ได้ไงวะ?”
“อีเคะสะบัดหน้าหนี ส่วนอีเมะก็ทำหน้าหงุดหงิดกระชากแขนแบบนั้น มันทะเลาะกันชัวร์ๆ”
“อ๋อ .... แล้วอีเคะกับอีเมะนี่คืออะไรวะ?”
“เออหน่าไว้อธิบายทีหลัง ดูไปก่อน”
“ไม่เอา! ถ้าไม่บอกก็ดูไม่รู้เรื่องดิ บอกมานะบอกมา!!” มือเล็กเขย่าแขนของน้องสาว จอยหันมาจิ๊ปากใส่พี่ชาย
“ดูไปก่อนไม่ได้รึไงพี่คชา เดี๋ยวจอยบอก!”
“ไม่เอา!”
“เออๆๆๆ เคะก็แบบพี่คชาไง ส่วนเมะก็แบบพี่เต๋า”
“อ่าว? ถ้าเคะคือพี่ เมะคือเต๋า แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ้บอสแล้วก็นายฝรั่งนั่นอะ?” คชาถามแล้วพยักเพยิดไปยังคนสองคนที่ยืนเถียงกันหน้าบ้าน ก่อนจะหันกลับมามองน้องสาวตัวดี
“....” ไร้คำตอบจากเด็กสาว คชามองดวงตารีๆของน้องสาวที่เบิกกว้าง ทำให้เขาหันไปดูจุดที่น้องสาวมอง
ภาพน้องชายคนเล็กของบ้าน กำลังประกบจูบกับชายหนุ่มหน้าฝรั่ง แขนเล็กของมันโอบรอบคอชายหนุ่ม อืม .... พวกมึงจะจูบกันกูก็ไม่ได้อะไร แต่นี่มันหน้าบ้านนะครับ!!! ไม่ใช่แค่นั้น ไอ้บอสมันอยู่ในรั้วบ้าน แต่เบนอยู่ด้านนอก มึงยังอุตส่าห์จูบกันได้ ไอ้ฟรัค!! พวกมึงแม่งยอดคน ....
คชาทำท่าจะเดินออกไปต่อว่าน้องชาย แต่มืออวบๆของจอยกลับดึงแขนเขาเอาไว้
“อะไร?” คชาหันไปถาม
“พี่จะบ้ารึไง? จะเข้าไปยุ่งทำไมเนี่ย!”
“มันดูไม่ดีไม่งาม นี่มันหน้าบ้านนะจอย จะทำอะไรไม่กลัวคนเห็นรึไงกัน!”
“แหม ตัวเองก็ไม่ได้ต่างจากเขาหร๊อกกกก ที่คอนี่ อะเหออออ”จอยทำหน้าเอือมใส่พี่ชาย และผลที่ได้รับก็พึงพอใจต่อหญิงสาวมาก พี่ชายตัวเล็กหน้าแดง แก้มป่อง แหม ... เห็นแบบนี้แล้วน่าแกล้งวะ
“อ ... อะไรเล่า!!”
“รู้ตัวปะเนี่ยว่าโคตรโมเอ้เลยอะ” จอยนั่งลงบนโซฟา แล้วหันมามองพี่ชาย
“โมเอ้? อะไรวะ?”
“พี่คชาแม่ง ....” หญิงสาวยกมือตบหน้าผากตัวเองดังป้าบ บทจะโง่นี่ก็โง่เป็นบ้าเลย =___=
“อะไร?” หน้าตาเหรอหราของพี่ชายทำให้จอยเบ้อย่างอย่างหมั่นไส้ นี่เฮียมันไม่รู้จริงๆ หรือมันแกล้งโง่วะ?
“เออๆเอาเหอะ ไปหาพี่เต๋าไป๊!”
“อะไรของแกเนี่ย? ละไล่ไปหาเต๋าไม อย่างพี่ไม่ไปหาหรอก!” แหมะ .. แล้วไอ้ที่เลิกเรียนไปนั่งแสล๋นหน้าอยู่ที่ร้านกาแฟทุกวันนี่คืออะไรวะ
“อ๋อหรออออ”
“หล่อๆอย่างพี่อะนะ เต๋าสิต้องมาหา อะถ่อออ” ร่างเล็กยืดอกทำหน้าประหนึ่งว่าตัวเองได้รับรางวัลหนุ่มหล่อคลีโออย่างนั้นแหละ
โปะ!
หมอนใบโตถูกขว้างมาปะทะใบหน้าหวานอย่างสวยงาม ...
“อะไรของแกเนี่ย?!!!” มือเล็กขว้างหมอนกลับไปใส่น้องสาว ก่อนจะกระโดดทับตัวน้องที่นั่งยิ้มหน้าแป้นอยู่บนโซฟา
“โอ๊ยพี่คชา!!! ตัวก็หนัก! ออกไปนะเว้ย!!!” จอยผลักพี่ชายให้กลิ้มตกจากโซฟาดังปุ ปากแดงๆของทั้งสองพี่น้องเบะออกอย่างไม่พอใจ คนพี่ไม่พอใจที่น้องผลักตัวเองตกโซฟา คชาเจ็บก้นนะ! ส่วนเจ้าคนน้องก็ไม่พอใจพี่ชายที่กระโดดทับตนเอง พึ่งกินข้าวมานะเว้ย!
“งอนพี่คชาแล้ว!” เด็กสาวชูนิ้วโป้งมาตรงหน้าพี่ชาย หน้าแป้นๆสะบัดกลับไปมองหนังสด(?)ของน้องชายที่หน้าบ้าน แต่แล้วก็ต้องตกใจ ไอ้น้องชายตัวแสบกับแฟนมันหายไปไหนแล้ววะ?!!
“พี่คชา! ไอ้บอสหายไปแล้วอะ!”
“เพราะแกอะ! ถ้าแกไม่ห้ามพี่นะ ป่านนี้ก็รู้แล้วว่าน้องมันไปไหน!” นิ้วเล็กๆชี้หน้าน้องสาวอย่างเอาเรื่อง จอยเบ้หน้าก่อนจะกระโจนมากัดนิ้วของพี่ชาย
“โอ๊ย!! เป็นหมารึไงเธออะ!” คชาผลักตัวน้องสาวออก ร่างอวบของจอยยิ้มแป้นหน้าตากวนประสาท มือบางเอื้อมไปขยี้หัวน้องสาวแล้วนั่งลงข้างๆ
“ว่าแต่แกเหอะ เลิกคลั่งเต๋าแล้วรึไง?”
“ไม่เชิงนะพี่ จอยก็ยังมองว่าพี่เขาหล่อ อบอุ่นอยู่อะ”
“เอาปะ ยกให้?” คชาหันไปยักคิ้วกวนใส่น้องสาว จอยหัวเราะเบาๆ แล้วเลื่อนตัวลงไปนอนตักพี่ชาย มือบางปัดผมน้องสาวเบาๆ แล้วลูบหัวอย่างเอ็นดู
“เหอะ ไม่เอาหรอก ของพี่ชาย” จอยส่ายหน้ารัว
“ที่ไม่เอานี่แปลว่าเจอคนใหม่แล้วปะ?” คชาก้มลงมองน้อง เด็กสาวยิ้มให้พี่ชายบางๆ
“อืมมม ก็มีบ้างอะพี่”
“เล่ามาดิ๊!”
“แลกกันปะละ?!”
“แลกอะไร?”
“ถ้าจอยเล่าเรื่องของจอย พี่คชาก็ต้องเล่าของพี่คชา”
“เออๆ เล่ามา”
“ก็ เขาเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน เป็นทอมอะ มาจีบๆจอยอยู่ เขาก็น่ารักดีแหละ เทคแคร์ น่ารักดี แล้วพี่คชาอะ?”
“ก็แบบ จะพูดยังไงอะ?”
“พี่เต๋ากับพี่คชา ตกลงยังไงอะ?”
“ไม่รู้ดิ เต๋าเขาก็เป็นคนดีนะ เค้าเป็นห่วงพี่ เค้าดูแลพี่ แต่ว่า ... เราเป็นผู้ชายนะเว้ยจอย มันจะเป็นไปได้หรอ?”
“พี่คชาฟังจอยนะ ความรักอะ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าต้องเป็นคู่ชายหญิง แค่เรารักกันก็พอแล้ว” เด็กสาวจ้องหน้าพี่ชาย ดวงตากลมของคชาฉายแววว่าสับสนอย่างเห็นได้ชัด คชาไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเต๋า ไม่รู้จริงๆ
“พี่เต๋าเขาชอบพี่คชาใช่ปะละ?”
“ก็คงจะอย่างนั้น ..”
“แล้วพี่คชาอะคิดยังไง?”
“พี่ไม่รู้วะ...”
“โห ... นี่ขนาดไม่รู้รอยยังเต็มคอ ถ้าพี่รู้พี่ไม่ท้องเลยหรอวะ?ฮ่าๆๆๆๆ โอ๊ย!” มือบางเขกหัวน้องสาวตัวดี จอยแลบลิ้นใส่พี่ชาย ก่อนจะลุกขึ้นมายืน
“รีบๆรู้ใจตัวเองเร็วๆ บางที ถ้านานไป เขาอาจหายไปโดยไม่รู้ตัว” หญิงสาวยิ้มแล้วเดินขึ้นไปบนห้องนอน ร่างเล็กของคชาถอดหายใจเฮือกใหญ่
“ก็มันไม่รู้นี่นา ...” ฟันคมกัดลงบนริมฝีปากล่างของตนเองเบาๆ แขนเล็กยกขึ้นมาเท้าคางตัวเองอย่างใช้ความคิด ดวงตากลมโตเหม่อลอย เวลาผ่านไปซักพักใหญ่ๆ คชาก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องสาวเดินออกจากบ้านไปเมื่อไหร่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องชายตัวเล็กเข้ามาบ้านพร้อมกับแฟนมันแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนตอนไหน
คชาจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เต๋าชอบเขา อันนี้เขารู้ เพราะว่าเต๋าเป็นคนบอกเขาเอง แต่เขาไม่รู้ว่าเขาเองคิดยังไงกับเต๋า เขารู้แค่ว่า เขาชอบเวลาที่เต๋าเอาใจใส่ ชอบเวลาที่เต๋ามาส่ง ชอบเวลาเต๋ายิ้มให้เขา ยิ้มแบบที่ไม่เคยยิ้มให้คนอื่น ชอบทุกๆอย่างที่เต๋าทำให้ ..
รีบๆรู้ใจตัวเองเร็วๆ บางที ถ้านานไป เขาอาจหายไปโดยไม่รู้ตัว
คำพูดของน้องสาววนเข้ามาในหัว ใช่ ... ถ้าช้าไป เขาอาจเสียเต๋าไปให้กับใครคนอื่น ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ ... คชาคงยอมไม่ได้!!
คนตัวเล็กผุดลุกจากโซฟาตัวยาว ขาวเพรียววิ่งออกไปนอกบ้าน วิ่งไปตามถนนสายที่คุ้นเคย เท้าเล็กๆวิ่งอย่างรวดเร็วตรงไปยังร้านกาแฟที่คุ้นเคย ระยะทางที่ค่อนข้างไกลจากบ้าน ทำให้ร่างเล็กต้องหยุดพักเป็นระยะๆ เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงที่คชาวิ่งไปถึงร้านกาแฟ มือบางผลักประตูร้านเข้าไปท่ามกลางความตกใจของลูกค้าและพนักงาน
ขาเรียวพาตัวเองไปหยุดอยู่ตรงหน้าเคาท์เตอร์เล็กๆ ร่างสูงขาวที่คุ้นเคยยืนชงกาแฟอยู่ เขายืนหันหลังให้เคาท์เตอร์ทำให้ไม่เห็นคชาที่วิ่งมายืนอยู่ข้างหน้า ริมฝีปากบางยกยิ้มน้อยๆ คนตัวเล็กก้าวช้าๆเข้าไปหาชายหนุ่ม มือบางยกขึ้นโอบกอดเอวหนาจากด้านหลัง หัวกลมๆซบลงที่แผ่นหลังกว้าง เต๋าชะงักเล็กน้อย แต่ก็พอจะรู้ว่าเจ้าของเรียวแขนเล็กนี่คือใคร
ใบหน้าหล่อยิ้มน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้หันกลับไปหา
“เป็นอะไรไปครับ หื้ม?” มือหนายังคงชงกาแฟอยู่อย่างขะมักเขม้น แต่ก็สังเกตปฏิกิริยาของอีกฝ่าย คชาส่ายหัวน้อยๆ แต่สัมผัสๆชื้นที่เสื้อเชิ้ตสีขาวก็พอจะทำให้เขารู้ว่าคนตัวเล็กคนนี้ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ
“ไปรอที่หลังร้านนะ เดี๋ยวชงแก้วนี้เสร็จจะตามเข้าไป”
“หึ ...” แต่เด็กตัวน้อยกลับส่ายหัวรัวๆ มือบางรัดเอวเขาแน่นกว่าเดิม จนอ้นต้องเดินเข้ามาเพื่อชงกงแฟต่อจากเต๋า ชายหนุ่มผิวขาวเดินโอบไหล่บางให้เข้าไปหลังร้าน ก่อนจะเอ่ยปากถามคนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จา หากแต่เสียงสะอื้นกลับดังชัดเจน
“เป็นอะไรไปครับ?”
“ ... อย่าไปไหนได้มั้ย?”
“หื้ม? จะให้เต๋าไปไหนละ?” มือหนาเอื้อมมาลูบเรือนผมนิ่มๆ คชาเงยหน้ามองคนตัวโตกว่า ดวงตากลมคลอไปด้วยน้ำตา ดูน่าสงสาร มือบางปาดน้ำตาลวกๆ เสียงใสสั่นเครือ
“ไม่รู้ คชาไม่รู้ แต่คชาไม่อยากให้เต๋าไปไหน ไปแบบที่ไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่คชาอะ คชาอยากให้เต๋าอยู่กับคชา” มือบางเอื้อมไปดึงชายผ้ากันเปื้อนของอีกคนไว้ ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูแบบนั้นทำให้ชายหนุ่มอมยิ้ม ร้องไห้เพราะไม่อยากให้เขาไปกับคนอื่น น่ารักจริงๆ ...
“ไม่ไปไหนหรอกครับ เต๋าก็อยู่กับคชาไง” แขนแกร่งเลื่อนมาโอบคนตัวเล็กเอาไว้หลวมๆ เด็กน้อยในอ้อมกอดเบะปากอย่างไม่ได้ดั่งใจ
“ไม่เชื่ออะ! เดี๋ยวอีกหน่อยเต๋าก็เบื่อคชาอะ เต๋าก็ไปหาคนอื่นอะ เดี๋ยวเต๋าก็รำคาญคชาอะ คชาไม่ได้น่ารักเหมือนคนอื่นๆที่มาชอบเต๋าอะ เต๋าก็จะเบื่อคชาใช่มั้ยละ!” เสียงใสๆตัดพ้อ ฟังดูทั้งน่าสงสารและน่าขัน
“ไปเอามาจากไหนว่าเต๋าจะรำคาญ ว่าเต๋าจะเบื่อครับ หื้ม? ไม่เคยพูดซักหน่อยนะ” มือหนาเชยคางมนขึ้นมาให้สบตา รอยยิ้มอมอุ่นส่งมาให้บางๆ แต่เจ้าเด็กน้อยยังคงหน้าบึ้งอยู่ มือเล็กๆยกขึ้นมากอดอกอย่างเอาแต่ใจ
“ก็ไม่รู้อะ! ก็คชาไม่น่ารัก ไม่ช่างคุย ไม่ขี้อ้อนแบบคนพวกนั้นซักหน่อย” ปากแดงๆยื่นออกมา
“คชาไม่เหมือนคนอื่นๆก็ดีแล้วนี่ครับ” … เพราะแค่นี้ ก็หลงจะแย่อยู่แล้ว ...
“ไม่เห็นจะดี ...” เด็กน้อยบ่นอุบ ยิ่งทำให้ดูน่าขัน
“คชา ฟังผมนะ ผมไม่ใช่คนเบื่อใครง่ายๆ หรือชอบใครง่ายๆ ถ้าบอกว่าชอบแล้วก็แปลว่าชอบ และคงจะยากถ้าหากจะให้เปลี่ยนใจไปชอบคนอื่น คชาเข้าใจผมมั้ย?” ชายหนุ่มยิ้มให้เด็กตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอด ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ ถึงเขาจะไม่ค่อยรู้อะไรนัก แต่ที่ร่างสูงพูด เขาก็เข้าใจ .. เข้าใจดีซะด้วยสิ
“ฮื่อ ..”
“แล้วที่วิ่งมาร้องไห้ใส่เนี่ย คิดอะไรถึงวิ่งมาครับ?” เต๋านั่งลงตรงข้ามร่างเล็กๆ
“ก็ ...! ฮื่ออ ไม่เอางี้ดิ ไม่บอกได้มั้ย?” ร่างเล็กครางฮือ ก็ถ้าบอกความจริงไปเต๋าต้องหัวเราะแน่เลยอะ! ต้องหัวเราะที่เขา ... หวงเต๋าแน่ๆเลยอะ
“ไหงงั้นละครับ? บอกไม่ได้หรอ?” ร่างเล็กทำหน้าชั่งใจเล็กน้อย ปากแดงๆม้มอย่างใช้ความคิด
“นี่เต๋า ...”
“ครับผม?”
“ถ้าคชาไม่รู้ว่าคชาคิดแบบเดียวกับที่เต๋าคิดกับคชารึเปล่า เต๋าจะรอคชาได้มั้ย?” ร่างเล็กเอียงคอถาม คำถามแสนตรงทำให้คนตรงหน้ายิ่งดูน่ารัก คชาไม่ใช่ผู้หญิงที่จะถามวกไปวนมา อยากรู้อะไร อยากถามอะไรก็พูดตรงๆ นี่แหละความน่ารักของคชา
“ทำไมจะรอไม่ได้ละครับ” มือใหญ่ขยี้หัวกลมๆจนผมยุ่งเหยิง หากแต่ร่างเล็กก็ยิ้มกว้างให้จนตาปิด
“ก็มันชอบไปแล้ว ... ต่อให้ต้องรอทั้งชีวิตก็ยังรอได้”
************************************************************************************************************
มาลงแล้ว รอนานมั้ย? อยากให้จบยัง? 5555555555555555
พี่เต๋าน่ารักจังเลยเนอะ -/-
ไม่รู้จะชวนคุยอะไร แต่คือเปิดเทอมแล้ว เรียนหนักมาก เหนื่อยมาก ร้อนมาก
จะสอบแล้วด้วย อ่านหนังสือไม่ทัน แงงงงงงงงง้ T^T
ถ้าลงช้าอย่าว่า เราม.6แล้ว คงเข้าใจเรานะ ขอโทษจริงๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นและกำลังใจ (:
ความคิดเห็น