All day with #YUGMARK

ลำดับตอนที่ #40 : พี่รหัส [Yumark]

พี่รหัส

Couple : Yugyeom x Mark

Type: Romantic

BMW Series 4 coupé

นั่นคือคำใบ้พี่รหัสของผม สารภาพตรงๆว่าผมเป็นผู้ชายคนนึงที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องรถเท่าไหร่ ดังนั้นคำใบ้ที่มาแบบนี้เล่นเอาผมนิ่งไปหลายนาที ผมเหลือบมองเพื่อนสนิทที่บังเอิญสอบติดคณะเดียวกันที่นั่งข้างๆดูว่าคำใบ้ของมันคืออะไร 

นินจาเต่า 

นั่นคือคำใบ้ที่มันได้ เหี้ยอะไรวะ ผมเห็นมันเบ้หน้าใส่กระดาษแผ่นเล็กๆนั่นพลางทำปากขมุบขมิบราวกับว่ากำลังก่นด่าพี่รหัสมันในใจ จะถือว่าผมโชคดีกว่ามันอยู่หน่อยละนะ ว่าพี่รหัสของผมอาจจะชอบรถยนต์รุ่นนี้ หรือดีกว่านั้นคือเขาขับรถรุ่นนี้ ภาวนาให้เป็นอย่างหลังแล้วกัน 

.

.

.

"มึง พี่รหัสฝากมาให้" 

เพื่อนร่วมคณะคนนึงที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาวางกล่องที่ห่อด้วยกระดาษสีดำรูปสี่เหลี่ยมพื้นผ้าลงบนโต๊ะที่ผมนั่งประจำ กล่องนั้นมีน้ำหนักพอตัว แต่มันก็ไม่ได้ใหญ่จนจะสามารถใส่ของที่มีน้ำหนักได้ขนาดนี้ ยกเว้นก็แต่พี่เขาจะใส่ก้อนหินมา 

ผมบรรจงแกะห่อกระดาษสีดำออกมา ของข้างในมันทำให้ผมเบิกตากว้าง กล่องโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นล่าสุดวางอยู่ตรงหน้าผม ผมรีบเปิดกล่องออกมาดูยิ่งทำให้ตกใจ ข้างในนั้นมีโทรศัพท์อยู่จริงๆพร้อมกับโพสอิทสีเขียวมะนาว 

'เอาไว้หาพี่นะ เมมเบอร์พี่ไว้ในเครื่องให้แล้ว หาให้เจอแล้วกัน - พี่รหัสเอง' 

พี่รหัสผมคนนี้จะรวยไปมั้ย ซื้อมือถือให้น้องรหัสเนี่ย

ผมไม่รอช้ากดเปิดเครื่องแล้วโทรออกไปยังเบอร์เพียงเบอร์เดียวที่มีในเครื่อง เสียงสัญญาณดังอยู่ไม่นาน น้ำเสียงทุ้มที่งัวเงียจนเดาได้แทบจะทันทีว่าเจ้าตัวยังไม่ตื่นนอน 

[ฮัลโหล]

"พี่ ... ผมเอง" 

ประโยคโง่ๆที่ไม่ทันคิดหลุดออกมาอย่างรวดเร็ว ผมแทบจะยกมือขึ้นทุบหัวตัวเอง พี่เขาจะไปรู้ได้ยังไงวะว่านี่ใคร 

"เอ่อ น้องรหัสพี่อ่ะครับ" 

[อ๋า เจ้าเด็กโย่ง]

เด็กโย่ง ........ 

[ทำไมพึ่งโทรมาล่ะ ฝากเอาโทรศัพท์ไปให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ พึ่งว่างหรอ?]

"ผมพึ่งได้เมื่อกี้เอง"

[ฮ้า! พึ่งได้หรอ? แจ็คสันนี่ใช้ไม่ได้เลย! แต่ช่างเถอะ มีเรียนใช่มั้ย ไปเรียนนะ พี่มีเรียนบ่าย ง่วงมากเลย เจอกัน]

แล้วพี่เขาก็วางสายไปแบบไม่ใยดี แต่มันก็ทำให้ผมได้เบาะแสในตัวเขาเหมือนกัน อย่างแรกคือเขารวย แล้วคำใบ้ในกระดาษต้องเป็นรถของเขาแน่นอน อย่างที่สองคือเขามีเพื่อน หรือน้องที่ชื่อแจ็คสัน และสาม เขาดูเป็นคนประหลาด

"แบม"

"ไร"

"พี่คนไหนชื่อแจ็คสันบ้างปะวะ" 

"ไม่แน่ใจว่ามีกี่แจ็คสัน แต่คนนึงที่รู้คือประธานว้ากปี2"

โห ประธานว้ากด้วย ถ้าอย่างนั้นเขาคงต้องแอบสังเกตแล้วล่ะว่าประธานว้ากอย่างพี่แจ็คสันมักจะอยู่กับเพื่อนคนไหน เผื่อว่าจะเป็นพี่รหัสเขา 

แต่ ......

ไอ้พี่แจ็คสันอะไรนี่ทำไมมีเพื่อนเป็นโหลเลยวะ ตรงหน้าเขาคือกลุ่มพี่ว้ากและเพื่อนที่นั่งทานข้าวกลางวันอยู่ในโรงอาหาร ผู้ชายตัวใหญ่ๆเป็นสิบคนส่งเสียงโหวกเหวกอย่างครื้นเครง กลุ่มของพี่เขามีแค่คนหน้าตาดีทั้งนั้น แต่ที่ดูจะแตกต่างกว่าใครเขาก็มีอยู่คนนึง พี่ผู้ชายหน้าตาดี แต่ตัวเล็กนิดเดียวถ้าเทียบกับคนอื่น เจ้าตัวเอาแต่หัวเราะเพื่อนคนนั้นที คนนี้ที แต่กลับไม่เห็นว่าจะพูดอะไรออกมา

น่ารักดี 

เหมือนเด็กประถมในหมู่รุ่นพี่มหาลัย

กลุ่มรุ่นพี่กลุ่มนั้นเงียบเสียงลงทำให้เด็กหนุ่มที่กำลังสังเกตการณ์อยู่เงียบๆเงยหน้าขึ้นมอง ผู้ชายหน้าตาดีจัดคนนึงเดินตรงไปยังกลุ่มของพี่แจ็คสัน ช่อดอกไม้ช่อใหญ่ถูกยื่นไปตรงหน้าของพี่ตัวเล็กคนนั้น พี่เขาทำหน้างงพลางชี้นิ้วมาที่ตัวเองเหมือนสงสัยว่าเขาเอามาให้ตนจริงๆเหรอ เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้า พี่คนอื่นๆก็ส่งเสียงร้องแซวทันที ต่างจากเจ้าตัวที่ยิ้มแหยๆให้ 

ตลกดี แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ที่มาผู้ชายด้วยกันมาชอบ หน้าตาน่ารักซะขนาดนั้น 

ภารกิจวันนี้ล้มเหลวอย่างไม่ต้องสงสัย บางทีอาจจะไม่ใช่แจ็คสันนี้ก็ได้ ถึงจะเฟลที่ไม่รู้ว่าพี่รหัสตัวเองคือใคร แต่ในความเฟลนั้นก็ยังมีเรื่องดีๆ เรื่องดีๆนั่นก็คือ ได้รู้ว่าในคณะเขามีรุ่นพี่หน้าตาน่ารักอยู่คนนึง

.

.

.

"มึงเจอพี่รหัสยังวะ?"

ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบให้กับเพื่อนสนิท ผมโทรคุยกับพี่รหัสผมทุกวัน แต่เขาไม่เคยหลุดอะไรให้ผมได้รู้เลยว่าเขาเป็นใคร พี่เขาเป็นคนน่ารัก ตอนแรกผมก็คิดว่าเขาดูแปลกๆนั่นแหละ แต่พอคุยไปคุยมา เขาน่ารักพอตัว นิสัยเหมือนเด็กๆที่เจ้าตัวชอบหลุดออกให้ผมรู้สึกมันทำให้ผมเอ็นดู น้ำเสียงกระเง้ากระงอดยามไม่ได้ดั่งใจนั่นฟังดูน่าหมั่นเขี้ยว มันพาลทำให้ผมนึกถึงหน้าของพี่ตัวเล็กคนนั้น แอบรู้สึกผิดที่จินตนาการพี่รหัสตัวเองเป็นพี่คนนั้นเหมือนกันแฮะ

อีกไม่กี่วันจะถึงวันเฉลยพี่รหัส ผมแอบกลัวจะโดนลงโทษเหมือนกันนะ ผมเป็นคนไม่ชอบกิจกรรมเท่าไหร่ ยิ่งถ้าต้องโดนทำโทษต่อหน้าคนเยอะๆนี่ขอบาย พี่รหัสผมดีใจมากเสียด้วยที่รู้ว่าผมไม่รู้ว่าเขาคือใคร เสียงหัวเราะคิกคักนั่นน่าหมั่นไส้จนอยากจะแกล้งซักที ใจนึงก็ไม่อยากให้ถึงวัน แต่อีกใจก็อยากเจอพี่รหัสตัวจริงแล้ว 

แบมแบม เพื่อนสนิทผมมาบ่นให้ฟังว่าเขาเจอพี่รหัสตัวเองแล้ว ใบหน้าของหมอนั่นงอง้ำลงเมื่อผมหัวเราะเสียยกใหญ่หลังจากที่รู้ว่าพี่รหัสเขาเป็นใคร 

"พี่แจ็คสันประธานว้ากเนี่ยนะคือนินจาเต่า?" 

ผมไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงเป็นนินจาเต่าจนแบมแบมบอกกับผมว่า พี่เขาหน้าเหมือนตัวการ์ตูนในเรื่องโปเกม่อนที่ชื่อเซนิกาเมะ แต่ถ้าบอกว่าเซนิกาเมะมันจะดูง่ายไป เขาเลยเลือกนินจาเต่าที่เป็นสปีชีย์เดียวกันมาแทน เออ ก็เป็นความคิดประหลาดดี

แบมแบมได้เจอพี่นินจาเต่าของเขาแล้ว แล้วพี่ BMW ของผมนี่คือคนไหนกันนะ 

.

.

.

วันเฉลยพี่รหัสมาถึงอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกเหมือนกับว่ามีแค่ผมที่ไม่รู้ว่าพี่ตัวเองเป็นใคร เพื่อนๆรอบข้างต่างกระตือรือร้นในการบอกเล่าว่าตัวเองค้นพบพี่รหัสเจอได้ยังไง ต่างจากผม ที่ไม่รู้อะไรเลย รู้อย่างเดียวคือพี่เขาน่ารัก แล้วก็ขี้งอน

ผมพึ่งโดนงอนสดๆร้อนๆมาเมื่อคืน โทษฐานที่ไม่ยอมหาพี่เขาแบบจริงจัง

ผมเหลือบไปมองบรรดารุ่นพี่ที่เดินเรียงรายกันเข้ามาในสนามที่ใช้เป็นสถานที่เฉลยพี่รหัส ร่างเล็กๆที่เดินตามหลังพี่แจ็คสันมานั่นสะดุดตาผมมาก พี่ตัวเล็กคนนั้นมาด้วย ที่คอพี่ๆแต่ละคนห้อยป้ายชื่อเอาไว้ รวมถึงพี่คนนั้น เขาชื่อ 'พี่มาร์ค'  

ใบหน้าน่ารักของเขามองซ้ายทีขวาที คงจะหาน้องรหัสตัวเองแน่ๆ สายตาเขาเลื่อนมาสบสายตากับผม ผมเผลอส่งยิ้มให้เขาไป พี่เขาสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหลบตาผม น่ารักมากจริงๆ สาบานเลยว่าเฉลยสายรหัสเสร็จผมจะเข้าไปทำความรู้จักกับเขา

"ใครรู้พี่รหัสตัวเองแล้ว เดินตรงเข้าไปหาเลยครับ" 

เสียงประกาศจากรุ่นพี่ดังขึ้น เพื่อนๆต่างกรูกันเข้าไปหาพี่รหัสของตัวเอง มีเพียงแต่ผมที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่ ใช่ ผมยังหาพี่รหัสผมไม่เจอคือสาเหตุหลัก แต่สาเหตุรองลงมาคือผมกำลังยืนมองว่าจะมีเพื่อนคนไหนวิ่งเข้าไปหาพี่ตัวเล็กคนนั้นมั้ย 

เพื่อนคนสุดท้ายวิ่งตรงเข้าไปหาพี่รหัสตัวเอง ลานสนามกว้างที่เคยมีเด็กปี1แออัดอยู่ตรงกลางเหลือเพียงแค่ตัวผมที่ยืนอยู่เท่านั้น หัวใจผมเต้นแรงราวกับกลองในวงโยธวาทิตเมื่อพบว่าตรงหน้าพี่ตัวเล็กก็ไม่มีใครยืนอยู่ แล้วพี่เขาก็จ้องมองมาที่ผม ผมค่อยๆก้าวเท้าเดินตรงไปที่เขาอย่างช้าๆ กลัวเหลือเกินว่าจะมีเหตุการณ์ที่อาจทำให้ผมผิดหวัง 

ดวงตากลมๆที่ช้อนขึ้นมามองหน้าผมเล่นเอาหัวใจอ่อนยวบ ริมฝีปากแดงแย้มยิ้มจนตาปิดพร้อมกับเอ่ยเอื้อยประโยคที่ทำให้ผมแทบจะตะโกนอย่างลิงโลด

"ไหนบอกว่าหาไม่เจอไง ... เด็กโย่ง" 

"ก็หาไม่เจอจริงๆ"

"ถ้าไม่รู้แล้วทำไมถึงมองมาตั้งแต่แรก"

"ผมแค่ไม่รู้ว่าถ้าไม่มองพี่แล้วผมจะวางสายตาไว้ที่ไหน"

ผมยิ้มให้พี่เขาบางๆ ใบหน้าน่ารักขึ้นสีชมพูระเรื่อ ผมไม่รู้หรอกว่าเขาหน้าแดงเพราะอะไรแต่ผมจะขอเหมารวมว่าเขากำลังเขิน เมื่อดวงตากลมๆสบตากับผมอีกครั้ง ผมจึงไม่ลังเลในการทำความรู้จักกับเขา 

"ยินดีที่รู้จักนะครับพี่มาร์ค ผมชื่อยูคยอม" 

"แล้วในคำใบ้นั่นเกี่ยวอะไรกับตัวพี่?"

"รถพี่ไง"

"รถพี่ไม่ใช่ E class หรอ?"

"คันนี้ของที่บ้าน รถพี่เอาเข้าศูนย์ ยังไม่ได้เลย"

แล้วแบบนี้ตอนแรกผมจะไปหาคำใบ้เจอได้ยังไงล่ะมาร์ค ….

END

ไม่ได้แต่งช็อตฟิคนานมาก เลามาแล้ว 55555555555555555

อยากมีพี่รหัสน่ารักๆแบบคยอมมั่งเน้อ

ฝากด้วยนะค้า

เรามีฟิคยาวอยู่ในบล็อกด้วยนะคะ

เข้าทวิตเตอร์แล้วหาแท็กได้เลย

#ฟิคยูคยอมใครวะ

#ฟิคม้าคแฟนบอย

ขอบคุณทุกคอมเม้นและกำลังใจค่า J

O W E N TM.