คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ツンデレ[Yugmark]
ツンデレ
Couple: Yugyeom x Mark
Typy: Romantic
Note: ツンデレ = ซึนเดเระ
มาร์คไม่แน่ใจว่าตัวเองหยุดยืนอยู่หน้าโรงเรียนนานแค่ไหน แต่มันคงจะนานพอให้เด็กนักเรียนหลายกลุ่มหยุดเดินแล้วมองมาที่เขา จะเรียกว่ามองมาที่เขาคนเดียวคงจะไม่ถูกซักเท่าไหร่ เพราะแค่เขาคนเดียวคงไม่เป็นจุดสนใจเท่ากับอีกคนที่ยืนหน้านิ่งอยู่ตรงหน้า
"ว่าไง ตกลงมั้ย?"
"อะไรนะ ...."
"ฟังไม่เข้าใจรึไงวะ..."
"...."
"ผมถามว่า ... เป็นแฟนกันมั้ย?"
.
.
.
"คิมยูคยอม ...."
"เป็นเชี่ยไรของมึงเนี่ย...."
มาร์คกลับมาถึงบ้านได้ซักพักใหญ่ๆ เขานั่งนิ่งอยู่บนเตียงนอนของตัวเอง ความรู้สึกมันตื้อไปหมด เขาคงจะนั่งนิ่งแบบนั้นอีกพักใหญ่ถ้าไม่มีเสียงเข้าจากโทรศัพท์มือถือ
"ครับ"
[มาร์ค!!!! มึงเล่ามาเดี๋ยวนี้!!!!!]
เล่า ... เล่าอะไร .. ละนี่ใครวะ?
เขายกโทรศัพท์ออกมาดูรายชื่อของคนที่โทรเข้ามา 'น้องสั้นของพี่ต้วน' .... อ๋อ ... แจ็คสันเพื่อนรักนี่เอง
"เล่าอะไรวะ ..."
[ก็เรื่องที่ไอ้หมีประธานนักเรียนนั่นมาขอมึงคบตอนเลิกเรียนไง]
"...."
[เฮ้ย โหลๆ เงียบไมวะ]
"แจ็ค..."
[ไรมึง]
"ไอ้หมีนั่นมันขอกูคบจริงๆหรอวะ..."
[เออสิน้องเอิน อย่าบอกนะว่ามึงสติหลุดไปแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ เป็นกูก็อึ้ง ใครจะไปคิดว่าไอ้ซุปเปอร์เพอร์เฟคแมนจะมาขอน้องเอินของกูคบ]
"สั้นมึง ....."
[ไร]
"กูว่ามันต้องวางแผนแกล้งอะไรกูแน่ๆ"
[น้องเอินมึงคิดมากไปละ]
"ไอ้เหี้ยสั้น! มึงคิดสิมึงคิด! กูกับมันจะฆ่ากันตายอยู่ทุกวัน อยู่ดีๆจะมาขอคบเนี่ยนะ กูว่าถ้าไม่ประสาทกลับแม่งก็ต้องหาเรื่องแกล้งกูแหงๆ"
[ผู้ชายแกล้งแปลว่าผู้ชายชอบ]
"ชอบพ่อง! ถ้าจะโทรมากวนตีนกูก็แค่นี้นะ!"
ใช่ .... ไอ้หมีนั่นต้องการจะแกล้งเขาแน่ๆ ตั้งแต่รู้จักกันมา (ก็ไม่ได้อยากจะรู้จักมันหรอกนะ) มันกับเขาก็ฉะปากกันไปทุกครั้งที่เจอหน้า มันเป็นประธานนักเรียนที่โคตรจะเพอร์เฟค หล่อ (แต่เขาหล่อกว่า!) บ้านรวยแบบชิบหาย กีฬาเลิศ เรียนนี่ที่1 ไอ้ผู้ชายแบบนี้มันควรจะอยู่ในนิยายรักหวานแหววของสาวๆเท่านั้นแหละ แต่มันดันหลุดออกจากนิยายเพ้อฝันนั่นมายืนตัวเป็นๆ
แล้วเขาไปรู้จักอะไรกับมันได้ยังไงนะเหรอ? เขาเป็นนักเรียนห้องธรรมดาไม่ได้เด่นเลิศอะไรแบบมันหรอก แต่บังเอิญวันนั้นเขาตื่นสายเลยไปเรียนบ่ายแม่งเลยด้วยการปีนกำแพงโรงเรียน แล้วบังเอิ๊ญ บังเอิญที่เขาโดดลงมาทับหมอนั่นเข้าพอดี ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เจอหน้ากันทีไรก็ฉะกันตลอด
บางทีเขาก็ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรถึงต้องทะเลาะกันตลอด รู้แต่เขาไม่ชอบหมอนั่น หมั่นไส้ส่วนตัว เพราะมันขี้เก็ก นี่ไงเพราะแบบนี้ไอ้เมื่อเย็นที่มันมาขอคบนี่มันจงใจแกล้งกันชัดๆ
"น้องมาร์ค เพื่อนมาหาน่ะลูก" คุณแม่เดินเปิดประตูเข้ามาเรียกทำให้เขาขมวดคิ้ว เพื่อนมาหา? ตอนนี้เนี่ยนะ? ไอ้สั้นหรือไอ้บี๋? แต่ถ้าเป็นสั้นกับบี๋ คุณแม่ก็ต้องเรียกชื่อแล้วสิ แล้วใครวะ?
"น้องมาร์คไม่เห็นเคยบอกแม่เลยว่ามีเพื่อนหล่อขนาดนี้"
"หา....."
"นั่นไงเพื่อนคนนั้น ตามสบายเลยนะจ้ะลูก" คุณแม่หันไปพูดกับเด็กหนุ่มตัวสูงที่นั่งอยู่ห้องรับแขก
ตัวสูงๆแบบนั้น หัวสีทองสว่างแบบนั้น หน้าตาเก็กๆแบบนั้น ........
"ไอ้ here ยูคยอม!!!!"
"น้องมาร์ค!! ทำไมเรียกเพื่อนแบบนั้นคะลูก!!!!"
ร่างเล็กหันไปมองตามหลังมารดา เมื่อเห็นว่าแม่เดินเข้าห้องครัวไปแล้ว เขาก็หันมาจ้องไอ้คนที่นั่งสบายใจอยู่ในห้องรับแขกที่บ้าน
"มึงมาทำไม?!"
"มาเอาคำตอบ"
"คำตอบเชี่ยไรวะ?!"
"ก็ถามไปแล้วไง พี่ยังไม่ตอบผมเลย"
"มึงคิดจะทำอะไรกันแน่ คิมยูคยอม กูไม่เล่นด้วยนะคราวนี้"
"แล้วหน้าผมเหมือนคนพูดเล่นหรอ?"
"มึง...."
"ผมพูดจริง มาร์ค คบกันมั้ย?"
"ไม่!!"
"จะไม่ใช้เวลาคิดหน่อยหรอ?"
"ไม่!!"
"คิดหน่อยหน่า"
"เอ๊ะ! มึงนี่! ไม่ก็คือไม่สิวะ"
"แต่ผมชอบพี่นะ"
"ก็กูไม่ได้ชอบมึง!"
"คบๆกันไปเดี๋ยวก็ชอบกันเองแหละ"
"ไม่โว้ยยยยยย!"
"โอเคๆ ไม่เป็นไร คืนนี้ขอนอนด้วยดิ"
"อะไรของมึงอีกเนี่ย?! มึงมาทางไหนมึงกลับไปทางนั้นเลยนะ!!"
.
.
.
"น้องมาร์ค! คุณแม่บอกให้พูดจาดีๆกับเพื่อนนะคะ!"
โอ้ยขุ่นแม่ ......
"มาร์ค นอนยัง?"
"เสือก"
"นอนไม่หลับอะ"
"เรื่องของมึง"
"มาร์คๆ มีแฟนยังอะ"
"เสือกไร"
"รู้นะว่ายังไม่มีแฟน"
"รู้แล้วมึงจะถามทำไม"
"ไม่มีแฟนแล้วไมไม่ลองคบกันดูอะ?"
"กูไม่ได้ชอบมึง"
"ว้าเสียใจจัง"
บทสนทนาเงียบไปพร้อมกับร่างเล็กที่ยังนอนลืมตาอยู่ งงล่ะสิว่าทำไมไอ้เพอร์เฟคแมนนี่ถึงได้มานอนเป็นหมีขึ้นอืดอยู่ห้องเขา? ก็คุณแม่สุดที่รักนั่นแหละที่หลงไอ้หมีเวนมากกว่าลูกตัวเอง ห้องนอนแขกมีตั้งเยอะแยะแล้วมันเรื่องอะไรต้องมานอนในห้องเขาวะ ถึงไอ้หมีนี่มันจะนอนพื้นก็เถอะ
"มาร์ค..."
"อะไรอีก?"
"นอนพื้นแข็งอะ ขอนอนด้วยดิ"
"มึงขึ้นมามึงตาย"
"โห คนน่ารักมักใจร้ายอะ"
มาร์คพ่นลมหายใจพรืดใหญ่ ก่อนหน้านี้เขาเคยมองว่าคิมยูคยอมนี่ขี้เก็ก น่าหมั่นไส้ แต่ตอนนี้ขอเพิ่มคำว่ากวนตีนกับน่ารำคาญชิบหายเข้าไปด้วย คือกูก็ง่วงแล้วมั้ย? มึงเรียกกูขนาดนี้จะได้นอนชาติไหน?
"มาร์ค"
"มึงเรียกกูอีกทีกูจะไล่ไปนอนนอกห้องจริงๆนะ!"
"ผมชอบมาร์คจริงๆนะ จีบมาตั้งนานไม่รู้ตัวเลยหรอ?"
โอ้โหวววววว! กล้าพูดว่าจีบบ! จีบของมึงคือการเจอหน้ากูแล้วก็ด่าหรอไอ้เวน!
"มึงจีบกูตอนไหนหา?"
"เอ้า ก็แกล้งอยู่ทุกวันเนี่ยคือจีบ ไม่รู้ตัวเลยหรอ โง่ชะมัด"
"ไอ้เชี่ยคิมยูคยอม มึงจะต่อยกะกูให้ได้เลยใช่มั้ย?" มาร์คพลิกตัวมาเพื่อจะจ้องหน้าคนที่นอนอยู่ข้างเตียง แต่เหมือนเขาจะกะจังหวะผิดไปหน่อยทำให้ทั้งตัวหล่นลงมาบนตัวร่างสูงเข้าเต็มๆ
"อุ่ก!"
"อยากลงมานอนด้วยก็ไม่เห็นต้องฮาร์ดคอร์ขนาดนี้เลยนี่ เล่นซะจุกเลยนะ จุกขนาดนี้ถ้าน้องชายไม่ร่าเริงนี่รับผิดชอบเลยนะ"
"ไอ้เชี่ย! ไอ้หมีกาม!!!"
แขนหนารวบตัวร่างเล็กเข้ามากอดแนบอกโดยที่ฝ่ามือเล็กทั้งทุบทั้งตีแผ่นอกกว้าง แต่ขอโทษเถอะครับ .... ทุบขนาดนี้ฆ่ากูเลยก็ได้นะคนสวย ตัวเล็กแต่มือหนักชิบหาย เนื่องด้วยความเจ็บจากการโดนทุบตีทำให้เขากอดรัดร่างเล็กๆนั่นแน่นเข้าไปอีกจนในที่สุดมาร์คก็หยุดการทำร้ายร่างกายอีกฝ่ายลง
ใบหน้าหวานซบเข้าที่หน้าอกกว้างพลางหอบหายใจ จะว่าไป ไอ้หมีนี่ตัวหอมดีเหมือนกันแฮะ อุ่นอีกตังหาก มาร์คขยับตัวหาท่านอนที่สบายที่สุดแล้วเคลิ้มหลับโดยไม่สนใจว่าตัวเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดของคู่อริ
ชายหนุ่มก้มลงมองอีกฝ่ายที่นอนหลับตาพริ้มในอ้อมกอดเขาแล้วอมยิ้มออกมา เขาชอบมาร์ค ชอบตั้งแต่เจอกันครั้งแรก แต่เป็นการพบเจอที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พอเจอหน้ากันมาร์คก็ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่เขาทุกครั้งจนเขาอดไม่ได้ต้องแกล้งกลับไป ก็ผู้ชายแกล้งแปลว่าผู้ชายชอบไม่ใช่หรอครับ?
แล้วใครจะไปคิดว่าวันนึงจะได้มานอนกอดคนๆนี้แบบนี้ล่ะ ถึงจะต้องแลกมาด้วยการโดนด่าแล้วก็ทำร้ายร่างกายก็เถอะ แค่นี้ก็คุ้มแล้ว
ร้อน
ทำไมมันร้อนขนาดนี้วะ
นี่กูโดนผีอำปะนิ ทำไมขยับตัวไม่ได้เลย
ลมหายใจร้อนๆที่เป่าอยู่ข้างแก้มทำให้เขาค่อยๆลืมตา จมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่ข้างแก้มใส ใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงอยู่ในห้วงนิทรา แขนยาวที่โอบกอดเอวเล็กเอาไว้แน่น และ .... ช่วงขายาวที่พาดร่างกายอีกฝ่ายเอาไว้ราวกับกอดหมอนข้าง
I hia mheeeeeee!!!!!!
เกือบละมึง กูนี่เกือบเคลิ้มนึกว่าตัวเองเป็นนางเอกนิยายแจ่มว๊าวตื่นมานอนกอดกับพระเอกแล้วสะดีดสะดิ้งละ เกือบแล้ว เกือบโรแมนติกแล้วถ้ามึงไม่เอาขาพาดกูไว้ ไอ้เชี่ยยยย แล้วนั่นมึงน้ำลายยืดใส่เสื้อกูหรอ ไอ้หมีโสโครก!!
มาร์คพยายามขยับตัวออกจากอ้อมกอดร้อนๆนั่น แต่ยิ่งขยับ มันยิ่งกอด จะเล่นบทพระเอกหรอครับ ได้ กูจัดให้ มาร์คขยับขาแล้วถีบอีกฝ่ายเข้าไปเต็มๆ นี่เขายังใจดีนะไม่ถีบให้มันสูญพันธ์ไปก่อน
"อุ่ก!!"
"ตื่นซักทีนะมึง อย่ามาเนียน!"
"โอ้ยมาร์คคค นี่เป็น SM รึไงเนี่ย ขยันทำร้ายร่างกายกันจัง"
"ใครใช้ให้มึงนอนกอดกู!"
"ก็พี่มานอนซุกอกผมก่อนอะ รู้มั้ยว่ากว่าจะข่มตาหลับได้มันทรมานขนาดไหนอะ"
"มึงกลับบ้านมึงไปได้ละ"
"กลับอะไรเล่า ก็ไปโรงเรียนพร้อมกันดิ"
"กูไม่ไปพร้อมมึง!"
"แต่ผมขับรถมานะ"
"เรื่องของมึง!"
ร่างเล็กรีบลุกขึ้นแล้วเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำทันที มาร์คอาบน้ำด้วยความรวดเร็ว เขารีบไล่ให้ไอ้ประธานหมีไปอาบน้ำส่วนตัวเองก็รีบชิ่งออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียนก่อน ใครจะยอมไปพร้อมมันกันล่ะ? แค่เมื่อวานมันก็ทำเอาเขาโดนสาวๆเกลียดขี้หน้าไปแล้วมั้ง ถ้ามาพร้อมมันอีกสงสัยศัตรูรอบทิศ โอย เวรกรรมอะไรของคนหล่อแบบมาร์คต้วนวะเนี่ย
เมื่อมาถึงโรงเรียน แน่นอนว่าเขาโดนมองจากเด็กนักเรียนในโรงเรียน คนพวกนั้นจ้องมองเหมือนเขาเป็นตัวประหลาด เอ ... มีอะไรติดหัวกูเปล่าวะ? มือเล็กจับๆคลำๆบนศีรษะ ก็ไม่เห็นมีไรนี่ มองกันทำไม?
"ขอโทษนะคะ พี่คือพี่มาร์คใช่มั้ยคะ?" กลุ่มนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งเดินมาดักทางหน้าเขา ก่อนที่เด็กสาวหน้าตาเชิ่ดๆคนหนึ่งที่ดูจะเป็นหัวโจกจะเอ่ยคำถาม
"ใช่ครับ"
"พี่เป็นแฟนกับพี่ยูคยอมหรอคะ?"
"เปล่าครับ ไม่ได้เป็น"
"งั้นฉันคงคิดถูกแล้วล่ะ เฉิ่มๆเชยๆหน้าหยั่งกับเต้าหู้แบบนี้จะเป็นแฟนพี่ยูคยอมได้ไง ถ้าพี่เขาชอบแบบนี้จริงคงตาต่ำน่าดู" พูดจบหล่อนก็หันไปหัวเราะคิกคักกับเพื่อนแล้วเหยียดตามองหน้าของมาร์ค แต่ใบหน้ายิ้มๆของมาร์คทำให้เธอชะงัก
"ยิ้มอะไรไม่ทราบ? เหอะ ชอบให้โดนด่ารึไง คนแบบนี้พี่ยูคยอมชอบเข้าไปได้ไง ยี้!"
"นั่นสินะ..." มาร์คเอ่ยแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก คิดจะเล่นกับคนอย่างมาร์คต้วนยังเร็วไปสิบปีนะอีหนู
"ฉันเป็นคนเฉิ่มๆเชยๆ แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ก็ทำให้คิมยูคยอมมาขอคบได้ก็แล้วกัน แล้วพวกเธอน่ะทำอะไรได้บ้างนอกจากกรี๊ดกร๊าดวิ่งเข้าหาผู้ชายต่างจากฉันที่อยู่เฉยๆผู้ชายก็เข้าหา ก็เก็บไปคิดเอาแล้วกันนะ อ่อ ที่สำคัญ ถ้าเธอล้างหน้าเอาเครื่องสำอางพวกนี้ออกหมดเธอก็เป็นแค่นังหน้าเต้าหู้เละๆเท่านั้นแหละ"
"ก .... แก ...!"
"ไม่มีไรจะพูดแล้วใช่มั้ย? งั้นขอตัวก่อนนะ เสียเวลาชะมัด ว่างๆก็เข้าห้องน้ำส่องกระจกบ้างนะ อย่าเที่ยวเอานอไปทิ่มคนอื่น บ้าย~"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"
มายก๊าดดดดด อีหนูนี่คิดว่าตัวเองอยู่ในคอนเสิร์ตหรอวะ หูกูจะแตกแล้ว
"มาร์ค!!" นั่น ไอ้ตัวปัญหามาแล้ว คิดได้ดังนั้นมาร์คก็รีบเฟดตัวออกมาทันที แต่ ... ไม่ทัน ... แขนยาวๆคว้าแขนเขาไว้อย่างรวดเร็ว มาร์คหันมาถลึงตาใส่ยูคยอมทันที กลุ่มคนเริ่มหยุดแล้วมองดูราวกับกำลังดูละคร โอย อับอายๆ
"อะไรของมึงเนี่ย ปล่อย กูจะขึ้นเรียน"
"พ ... พี่ยูคยอม" ชันนีเต้าหู้ยี้เกาะแขนยาวๆของยูคยอมไว้ข้าง ส่วนยูคยอมก็เกาะแขนเขา นี่มึงเล่นรถไฟปู้นๆกันหรอ ....
ยูคยอมหันมามองหน้าเด็กสาวที่น้ำตาคลอเบ้า หางตาเขาเหลือบเห็นว่ามาร์คกำลังเบ้ปาก ท่าทางแบบนั้นน่าจับมาฟัดให้จมเขี้ยวซักที
"พี่ยูคยอมคะ ... คือ ... พี่คนนั้น... เขามาหาเรื่องฉัน" เด็กสาวเหลือบตามองมาที่มาร์คซึ่งยูคยอมก็มองตาม
"พี่เขามาหาเรื่องน้องหรอครับ?" ตรงตามแผนเด็กสาวเป๊ะ หล่อนพยักหน้าหงึกๆโดยมีบรรดาพรรคพวกพยักหน้าตาม
"ตอแหล..." มาร์คสบถขึ้นมาตั้งใจให้อีกฝ่ายได้ยิน เขาชักจะรำคาญแล้วนะ เขาไม่ชอบเป็นจุดสนใจแต่ตอนนี้ทั้งไอ้ประธานนักเรียนแล้วก็ชันนีเต้าหู้ยี้เริ่มทำให้เขาหงุดหงิด
"พี่ยูคยอม...." น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นออบชั่นเสริม โห นี่กูยกรางวัลตอแหลดีเด่นให้เลย
"พี่ว่าน้องคงเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ พอดี 'แฟน' พี่เขาไม่ใช่คนชอบหาเรื่องใคร เดี๋ยวขอตัวก่อนนะครับ" ยูคยอมแกะมือของเด็กสาวออกอย่างสุภาพแล้วหันมายิ้มให้มาร์คที่ยืนอึ้ง เดี๋ยว หมีมึง เดี๋ยวววว ใครแฟนมึง ใครร ไอ้นี่หาเรื่องมาให้กูอีกแล้ว
"มาร์ค เมื่อเช้าอาบน้ำเสร็จแล้วทำไมไม่รอผมจะได้มาโรงเรียนพร้อมกัน"
"อ ... ไอ้เชี่ย! มึงหุบปาก! อย่าเสียงดังสิวะ!!"
'หมายความว่าไงอะแก พี่เขาอยู่ด้วยกันหรอ'
'เขาคบกันจริงๆหรอ'
'น่ารักจังเลย'
ชิบหาย ชิบหายของจริงแล้วไอ้มาร์คเอ้ย
"คิมยูคยอม มึงมานี่เลย" แขนเรียวลากตัวปัญหาให้หลบจากบรรดาฝูงชนให้มาหลบที่มุมตึก
"ว้าว ลากผมมามุมอับด้วย"
"อย่าคิดอะไรเชี่ยๆเด็ดขาด! มึง ... มึงทำคนอื่นเข้าใจผิดหมดแล้ว!"
"เข้าใจอะไรผิด?"
"ยังจะถามอีกหรอ?!"
"อ๋อ~ เรื่องที่ผมเป็นแฟนกับมาร์คอะนะ เข้าใจผิดตรงไหน?"
"แล้วกูไปเป็นแฟนมึงตอนไหนหา!!"
โอ้ยหงุดหงิด! หงุดหงิดมาก หงุดหงิดจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ถ้าไม่ติดว่ากรี๊ดแล้วตุ๊ดนี่กรี๊ดไปแล้วจริงๆนะ
"ตอนนี้ไง ไม่เอาไม่หงุดหงิดดิ โอ๋" ชายหนุ่มดึงอีกฝ่ายมากอดแล้วโยกไปมา น้ำเสียงนุ่มกับอ้อมกอดหลวมๆทำให้ความหงุดหงิดเมื่อครู่หายไปจนหมด มาร์คเองก็ไม่รู้ว่าความหงุดหงิดหายไปไหน เขาได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใครๆคงเข้าใจว่าเขาเป็นแฟนหมอนี่แล้วจริงๆแน่ ไปตามแก้ข่าวคงไม่ได้อะไร ช่างมันแล้วกัน
"โกรธผมหรอ?"
"เออ"
"ก็บอกแล้วว่ายอมคบกันก็จบ"
"มึงแม่งมัดมือชก"
"แต่มาร์คก็ยอมให้ผมมัดมือชกไม่ใช่หรอ?"
"กูมีทางเลือกอื่นมากมั้ง?"
"ผมชอบมาร์คจริงๆนะ"
"รู้แล้ว พูดบ่อยจริง"
"ถ้างั้น เป็นแฟนกันนะ"
"เออ"
มาร์คไม่ใช่คนใจง่ายหรืออะไรทำนองนั้นหรอกนะ แต่ลองคบๆไปก็ไม่เสียหายอะไรไม่ใช่หรอ? มาร์คยังไม่ได้ชอบประธานหมีนี่หรอกนะ มาร์คแค่คิดว่ากอดมันแล้วอุ่นดี ก็เหมือนมีตุ๊กตาหมีให้กอดนั่นแหละ ตอนเช้าก็แค่มีคนมารับ ตอนเย็นก็มีคนไปส่ง เสาร์-อาทิตย์ก็มีคนพาไปเที่ยวพาไปกินอะไรอร่อยๆ อยากดูหนังก็มีคนเลี้ยง
แล้วที่สำคัญ ... เดินจับมือกับหมอนี่มันทำให้มาร์ครู้สึกอุ่นใจ
แต่มาร์คยังไม่ได้ชอบยูคยอมหรอกนะ บอกไว้ก่อน!
.
.
.
ยังหรอก .... มั้ง?
END
อยากลองแต่งดราม่ามั่งจัง ...
ความคิดเห็น