คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8
Chapter 8
_______________________________________________________
ซ่า ซ่า
เสียงของน้ำฝนที่กระทบกับบานกระจกเสียงดัง ทำให้ร่างเล็กๆที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มขยับตัวตื่น ดวงตากลมโต ฉายแววหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด ก็เขากำลังหลับฝันหวานอยู่นี่นา! นานๆทีจะได้ฝันว่าเดตกับน้องโซฮีเลยน่ะเว้ย! =[]=
“เที่ยงคืนสี่สิบห้า ..? แม่ง! นอนต่อก็ไม่หลับล่ะ” เอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนที่ร่างเล็กจะได้ยินเสียงทีวีดังมาจากชั้นล่างของบ้าน
“พี่เต๋ายังไม่นอนอีก? จะตีหนึ่งอยู่แล้ว โต้รุ่งรึไงว่ะ?” ขาเรียวพาตัวเดินลงไปชั้นล่างของบ้าน แต่ทันใดนั้นก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น!!
ไฟดับ!!!!
ป้าบบบ!
ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงอะไร กูตกบันไดเองจ้า ความโง่ของคชา! T^T
“โอ๊ยย!” ร่างบางร้องลั่น ก็เขาก้าวพลาด แล้วก็ร่วงตกบันไดมาตั้ง 3 ขั้น! ก้นช้ำอะจริงๆ! แม่งง! กระดูกก้นกบหักปะว่ะ? T^T
“ชา!! เป็นไรรึเปล่า?” ร่างสูงในความมืดเดินตรงมาที่บันได ก่อนจะพยุงคนซุ่มซ่ามลุกขึ้นมา
“เจ็บก้นว่ะพี่” ผมไม่ได้ขาแพลงแบบในนิยายรักของพวกผู้หญิงหรอก! ฝันไปเถอะ! แต่ปวดตูดนี่อุบาดกว่าขาแพลงเยอะเลยว่ะ Y^Y
“ก็เราเดินไม่ระวัง แล้วนี่ลงมาทำไมครับ? นอนไม่หลับหรอ?”เต๋าพยุงคนตัวเล็กมานั่งที่โซฟา
“ก็ฝนตกหนัก แล้วเสียงมันดัง ผมนอนไม่หลับ อีกอย่าง ... ไฟดับด้วย”
“กลัวความมืดหรอครับ?”
“ .... ก็ไม่ได้กลัวอะไรหรอกฮะ ชาแค่ ไม่ชอบเวลาอยู่ในที่มืดๆคนเดียวเท่านั้นแหละ”
“งั้นต่อไป ถ้าไฟดับ ก็มาอยู่กับพี่ล่ะกันเนอะ!” ...ดีว่ะ ไม่ล้อกูว่ากูกลัวความมืดด้วย –w-b
“ตอนเด็กๆ เวลาฝนตก ฟ้าจะร้อง แล้วบางทีฟ้าก็ผ่า ชาไม่ชอบเลย จนตอนนี้ ชาก็ยังไม่ชอบเวลาฟ้าร้องฟ้าผ่า”
“พี่ก็ไม่ชอบน่ะ”
“พี่เต๋าก็กลัวหรอ?” แมนๆอย่างงี้กลัวด้วยหรอว๊ะ? =[]=
“เปล่าครับ ไม่ได้กลัว แค่ไม่ชอบ ฮ่าๆๆ”
“ตอนเด็กๆเวลาชากลัว ชาจะวิ่งไปกอดคุณแม่ แล้วคุณแม่ก็จะโอ๋เด็กขี้แงอย่างชา” พูดพลางอมยิ้มนึกถึงเรื่องราวสมัยเด็ก
“งั้นถ้าเวลาชากลัว ... พี่ขอทำหน้าที่แทนคุณแม่ชาได้มั้ยครับ? ขอเป็นคนกอดปลอบเวลาชากลัวได้มั้ย?” มือหนาเอื้อมมากอดคนตัวเล็ก
“ ... ตอนนี้ก็ทำอยู่ไม่ใช่รึไง?” เอ่ยเบาๆ ... ผู้ชายคนนี้ทำผมเขินได้ตลอด 24 ชั่วโมงเลย ให้ตายเหอะ!
“พี่ไม่ชอบฟ้าร้อง ฟ้าผ่า ฟ้าแล่บ แล้วก็ ...” ร่างสูงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเริ่มประโยคใหม่
“แล้วก็?”
“ฟ้า ถ้าไม่ส่งมาให้เธอมีใจ ก็บอกกันซักคำเป็นไร ...”
“แป่ก! เล่นมุขอะไรเนี่ย?! เพลียเหลือเกิน!”
“ฮ่าๆๆๆ ชาไม่ขำหรอ? พี่ว่าฮาออก?”
“ปรับปรุงมุขตลกด่วนๆอะพี่เต๋า =___=” ร่างเล็กว่า พลางซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดอุ่นๆของคนข้างๆ ผมหนาวเฉยๆน่ะ ผมหนาว .__.
“หนาวหรอครับ?” ถามพลางกระชับอ้อมกอด แล้วก้มลงฝังจมูกกับกลุ่มผมนิ่มของไอ้ตัวเล็กในอ้อมกอด
“อื้อ! … มืดเนอะ ...”
“หาอะไรทำรอไฟมากันมั้ย?”
“จะทำอะไรฮะ?”
“พี่เล่านิทานให้ฟังมั้ย? ชาจะได้หลับ”
“ผมโตแล้วหน่า!! แต่ก็ ... เล่าก็ได้” แต่ถ้าเรื่องสโนไวท์หรือซินเดอเรลล่ามา กูปล่อยหมัดอัพเปอร์คัทใส่พี่เต๋าแน่!
“ชาอยากฟังเรื่องอะไรล่ะ?”
“ผลัดกันเล่าแล้วกัน! เรื่องอะไรก็ได้ พี่เต๋าเล่าก่อนน่ะ”
“เอางั้นก็ได้ ... กาลครั้งหนึ่งนานมากแล้ว ...” ร่างสูงเริ่มต้นเล่า
“เมื่อครั้งที่โลกเป็นเพียงวัตถุทรงกลมเรียบๆเปล่าไม่มีอะไรอยู่เลย นอกจาก น้ำแข็งก้อนใหญ่ๆกับนาฬิกาทรายเรือนยักษ์ที่มีปลายเปิดสามารถปล่อยทรายออกได้อย่างเดียว”
“น้ำแข็งกับนาฬิกาทรายเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งเด็ก ร่วมทุกข์ร่วมสุขจนทั้งคู่เติบใหญ่เข้าสู่วัยหนุ่มสาว ความงดงามของน้ำแข็งทำให้นาฬิกาทรายแอบชื่นชมหลงใหล
“แต่ทุกครั้งที่พยายามแสดงความสนิทสนมใกล้ชิด ความเย็นชาจากน้ำแข็ง ก็ทำให้นาฬิกาต้องผิดหวังทุกทีไป วันหนึ่ง นาฬิกาทรายทะเลาะกับน้ำแข็งอย่างรุนแรงถึงขั้นแตกหัก”
“นาฬิกาทรายร้องไห้เสียใจหนีไปอยู่อีกซีกโลกหนึ่ง….”
“โห..น่าสงสารจัง”ร่างเล็กพูดเบาๆ
“เวลาผ่านไปปีแล้ว ปีเล่านาฬิกาทรายกับน้ำแข็ง ก็ยังไม่คืนดีกันต่างคนต่างอยู่คนละซีกโลก จนมาถึงวันหนึ่ง เกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ทำให้โลกต้องแตกออกเป็น 2 ส่วน น้ำแข็งรู้ดีว่าถ้าโลกแตกเป็น 2 ส่วนแล้ว ก็คงจะไม่ได้เจอกับนาฬิกาทรายตลอดกาล”
“แต่ด้วยทิฐิที่มีอยู่ น้ำแข็งจึงเลือกที่จะอยู่นิ่งๆแทนที่จะออกตามหานาฬิกาทราย เมื่อดวงจันทร์โคจรผ่านมา น้ำแข็งจึงถามว่าอีกซีกโลกเป็นอย่างไรบ้าง”
“ดวงจันทร์บอกว่า นาฬิกาทรายกลับมาไม่ทัน เพราะโลกกำลังจะแยกจึงปล่อยทรายออกมาปกคลุมรอยแตกของโลก เพื่อยึดไว้ไม่ให้แยกออกจากกัน โดยหวังว่าจะได้กลับมาพบน้ำแข็งอีก ทันที่รู้ น้ำแข็งก็รีบออกตามหานาฬิกาทรายทันที ...”
“แต่ก็ .. สายเกินไป .. ทรายกำลังจะหมดจากตัวนาฬิกาแล้ว เมื่อน้ำแข็งเดินทางมาถึง ก็ได้ยินเพียงคำพูดสุดท้ายจากปากของนาฬิกาทราย”
“ฉัน รัก เธอ คือคำพูดสุดท้ายที่นาฬิกาทรายบอกกับน้ำแข็ง ทันทีที่ได้ยิน ความเย็นชาของน้ำแข็งก็หมดลง น้ำแข็งจึงเริ่มละลาย ในขณะที่ทรายเม็ดสุดท้ายร่วงลงสู่พื้นดิน กลายเป็นน้ำทะเลที่อ่อนโยน คอยโอบอุ้มผืนทรายที่บริสุทธิ์ อยู่คู่กันมาจนทุกวันนี้ ...”
“โฮกกกก เศร้า!!T^T” มือบางเอ่ยพลางเช็ดน้ำตา น้ำมูกออกจากใบหน้า อยากจะบอกว่าเป็นภาพที่ทุเรศมากครับ แต่มันมืด! พี่เต๋ามองไม่เห็นหน้าผมหรอก!
“ตาคชาเล่าแล้ว” ชิบหายล่ะกู!! เล่าเรื่องอะไรดีว่ะเนี่ย? คิดสิคชา คิด คิด คิด คิด!!
“อา .... กาลครั้งนึ่งนานมาแล้ว ...” ถ้ากูต่อว่านานจนจำไม่ได้ จะโดนด่าว่าเกรียนปะ? =___=
“...” ชายหนุ่มร่างสูงอมยิ้ม พลางเงี่ยหูฟังนิทานจากคนตัวเล็ก แม้อยู่ในความมืด ก็ยังเห็นใบหน้าหวานของคนข้างกายอย่างชัดเจน คิ้วเรียวขมวดจนชิดกัน คิดนิทานไม่ออกสิน่ะตัวเล็ก ^^
“ ... วันหนึ่ง กระต่ายน้อยตัวหนึ่ง ต้องการเดินทางไปยังเมืองข้างๆ ซึ่งต้องใช้เวลาเดินทางนานมาก แต่กระต่ายน้อยไม่รู้เส้นทางเลย …”
“กระต่ายน้อยจึงคิดว่า ถามคนอื่นก็ได้! วันแรก กระต่ายน้อยเดินไปเรื่อยๆ ก็ไปเจอแมวตัวหนึ่ง กระต่ายน้อยจึงถามทางทันที”
“ ‘ขอหอมแก้มทีดิ!’ แมวน้อยพูด กระต่ายน้อยก็ยอมให้หอม แล้วก็เดินไปตามเส้นทางที่แมวน้อยบอก”
“วันที่สอง กระต่ายน้อยก็เดินไปเรื่อยๆ จนไปเจอค้างคาว กระต่ายน้อยก็ถามกับค้างคาว ‘ขอหอมแก้มทีดิ! แล้วจะบอกทางให้’ ค้างคาวบอก กระต่ายน้อยก็ยอมให้หอมแก้ม แล้วจึงเดินทางไปตามทางที่ค้างคาวบอก”
“วันที่สาม กระต่ายน้อยเดินทางไปเจอหมาตัวหนึ่ง กระต่ายน้อยก็ถามทางต่อ หมาน้อยก็พูดว่า ‘ขอหอมแก้มน่ะ แล้วเราจะบอกทางเธอเอง’ กระต่ายน้อยก็ยอมให้หอม แล้วจึงเดินทางไปตามที่หมาบอก”
“กระต่ายน้อยเดินไปเรื่อยๆ แล้วอยากรู้มั้ย? ว่ากระต่ายน้อยเดินทางกี่วัน กว่าจะถึงเมืองข้างๆ?” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นถามร่างสูง
“อื้มมม ? เท่าไหร่ล่ะครับ?”
“อยากรู้หรอฮะ?” พูดพลางยิ้มตาหยีอย่างน่ารัก
“ครับผม อยากรู้^^”
“ถ้าอยากรู้ก็ ... ขอหอมทีดิ แล้วจะบอก … ”-////////////////- แอร่กกกกก เล่นเองเขินเองแจ้
“ฮ่าๆๆๆ ครับผม อะ พี่ให้หอม” ร่างสูงหัวเราะร่า แล้วยื่นแก้มให้ร่างเล็ก
“ตอบว่าไม่อยากรู้บ้างไรบ้างก็ได้น่ะ ..” -////- นิทานเรื่องนี้อ่านเจอในเน็ต ไอ้ตอนเล่าอะ จำไม่ได้หรอกว่าตอนจบเป็นงี้ เล่าไปเล่ามา พึ่งจะนึกได้ โฮกกกกก -/////-
“อ่าวว ทำไมล่ะ? พี่อยากรู้นี่นา ก็ให้ชาหอมแก้ม แล้วพี่ก็จะได้รู้ไง^^”
“ก็ ... ชาก็ไม่รู้ๆ ชาไปนอนดีกว่า ง๊วงง่วง ฮ๊าวววว-0-” หาวโชว์1ที แล้วรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กขึ้นห้องนอน แต่ด้วยความที่รีบนั่นแหละ ... เพราะความรีบอะแหละ ... เลย ...
ป้าบบบ!
โป้กกก!
โอ้ยยยยย!!
“เฮ้ย!! ชาเป็นไรรึเปล่าครับ?!” ร่างสูงทำท่าจะวิ่งขึ้นไปดู แต่เสียงเล็กๆก็ตะโกนกลับมาลงซะก่อน
“ไม่เป็นไรฮะ สบายดี! วิทพื้นยังไหว!(?)” ร่างสูงจึงยืนอมยิ้มอยู่ที่ชั้นล่าง ในเมื่อเจ้าตัวเขาบอกว่าโอเค ก็คงต้องโอเคนั่นล่ะเนอะ!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เชี่ยเอ๊ยย! หัวกู!” T^T มือบางคลำหัวตัวเองป้อยๆ ก็เมื่อกี้ด้วยความรีบ จึงสะดุดพรมหน้าห้อง ล้มท่าเดิม เพิ่มเติมหัวที่ฟาดกับประตูห้องนอน วันซวยของกูจริงๆ!
แม่ง ... ทั้งเจ็บ ทั้งอาย! แต่ก็ ....แอบเสียดายเบาเบา ..แว๊กกกก! ไม่ใช่แล้ว! คชาไม่ใช่คนหื่นแบบนั้นน่ะฮร้าฟคุณผู้โช๊มมม! เชื่อผมปะ? เชื่อผมเส๊! ผมเป็นพระเอกของเรื่องน่ะเว๊ย! =[]=!!
สงสัยพรุ่งนี้ .... ต้องไปให้หมอเช็คกระดูกก้นกบซะแล้ว ปวดมาก TwT!
เวลาผ่านไปไม่นาน ไฟก็มา ร่างสูงที่นั่งอยู่หน้าทีวีก็อมยิ้มให้กับ ‘ผลงาน’ ของตัวเอง อยากรู้ละสิว่า ‘ผลงาน’ ที่ว่าเนี่ย มันคืออะไร? ไม่บอกหรอกครับ! ความลับนะ! แต่อยากรู้กันใช่มั้ย? บอกก็ได้ แต่สัญญากับผมก่อนน่ะ ว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกเจ้าตัวเล็ก ^^
ผมกำลังแต่งเพลง เป็นของขวัญให้กับคชา ... ไม่ใช่เนื่องในวันเกิด ไม่ใช่เนื่องในวันวาเลนไทน์ แต่เนื่องในวันที่ผมจะบอกรักเขา แล้วเขาตอบตกลงยังไงล่ะ! ... แต่ก็ไม่รู้ว่าวันนั้นมันจะมาถึงเมื่อไหร่นะสิ ... ผมยังแต่งไม่จบเพลงหรอก ก็คงอีกไม่นาน แต่แต่งจบเร็วก็ไม่ดีน่ะ ผมยังต้องทำคะแนนอยู่ไงล่ะ!
ร่างสูงเดินขึ้นบันไดมา ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนสีฟ้าอ่อนเข้าไป บนเตียงมีร่างเล็กๆ ที่นอนหลับอย่างเป็นสุขอยู่ ร่างสูงขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าหล่อก้มลงพิจารณาใบหน้าคนที่นอนหลับอย่างถือวิสาสะ
ดวงตากลมโตที่ฉายแววซุกซนตลอดเวลา กำลังปิดสนิท แพขนตาหนาสั่นเล็กน้อย จมูกโด่งรั้น ที่เวลาเขาเห็นแล้วนึกอยากจะบีบจมูกรั้นๆนี่ซักที พวงแก้มใสอมชมพู ที่ดูยังไงก็ไม่น่าใช่ผิวผู้ชาย และริมฝีปากรูปกระจับสีแดงสด ... ที่เขานึกอยากจะลิ้มลองซักครั้ง ...
“ก็ท่าจะน่ารักขนาดนี้ ... ก็ท่าจะทำให้รักขนาดนี้ล่ะก็น่ะ ...” พูดเบาๆ แล้วก้มลงจูบหน้าผากเนียนของคนที่หลับ
“ฝันดีน่ะครับ ที่รัก^^”
***************************************************************************
ช่วงนี้สมองแล่นกรี๊ดดดดดด!!
จัดเต็มกันไปอีก1ตอน อร๊างงง > <
ขอบคุณทุกคำแนะนำวิธีแก้ปัญหาขาลั่น
แต่แหม .. เล่นฮูลาฮูปขา ... หมายถึงให้เราเอาขาควงเฟี้ยวๆกะฮูลาฮูปใช่ปะ? 555
คือความชิคอะจริงๆ!
จะบอกว่าจักรยานอากาศ เรา100ที ขาเหน็บแดร๊กอะ ความกาก =___=;;
คนติดตามฟิคเรื่องนี้เริ่มเยอะ คือกรี๊ดอะ โฮกกกก
ขอบคุณทุกคอมเม้นและกำลังใจค่ะ (:
ความคิดเห็น